Ευτυχές το 2013

Το μαύρο πρόβατο… άσπρισε

Ευρω-γερμανικό brain storming για την ανάνηψη της ελληνικής οικονομίας. Η πολιτική επένδυση της Μέρκελ και τα κοινωνικά ρίσκα του πειράματος.

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Στην ουσία, η συνέχιση της ελληνικής χρηματοδότησης γίνεται ένα πολιτικό ζήτημα, αφού το μεγαλύτερο μέρος του χρέους πλέον είναι στα χέρια της τρόικας ή του εγχώριου χρηματοπιστωτικού κλάδου», τονίζει η Goldman Sachs σε έκθεσή της για την Ελλάδα μετά την επαναγορά και τις αποφάσεις του Eurogroup. Και εξηγεί την αναφορά με το επιχείρημα ότι «μέχρι το 2016 ο επίσημος τομέας κατέχει το 80% του ελληνικού χρέους, με χαμηλά επιτόκια, και με μακρά περίοδο ωρίμανσης. Άρα υπάρχουν ελάχιστα ομόλογα για τα οποία θα μπορούσε να χρεοκοπήσει η Ελλάδα στο διάστημα αυτό».

Η Goldman Sachs, εκ των «αρχιτεκτόνων» του ελληνικού χρέους την τελευταία δεκαπενταετία κάτι ξέρει παραπάνω. Και λέει κάτι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Για την επόμενη τριετία, ακόμη κι αν η εφαρμογή του μνημονίου καταρρεύσει και το ελληνικό κράτος βρεθεί σε πλήρη αδυναμία πληρωμών, θα χρεοκοπήσει μόνο αν αυτό αποφασίσουν οι εταίροι πιστωτές. Πρακτικά, αν το αποφασίσει η Γερμανία, βασικός κάτοχος και άτυπος ηγεμών της Ευρωζώνης και όλων των εμπλεκόμενων οργάνων της.

Γερμανική ενορχήστρωση
Κατά τα φαινόμενα, η γερμανική ηγεσία έχει αποφασίσει ότι δεν θα αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει. Με δικές της επιλογές έγινε το νέο «κούρεμα» του χρέους, όποιες παρενέργειες έχει αυτό στο ιερό τραπεζικό σύστημα, με δική της επιλογή θα γίνει ενδεχομένως και ένα νέο «κούρεμα», ακόμη κι αν χρειαστεί αυτή τη φορά να βάλει λίγο το χέρι στην τσέπη.

 Είναι προφανές ότι η ροή εξελίξεων μετά την επαναγορά χρέους που το ελάφρυνε κατά 20 δισ. ευρώ -η πιστοληπτική αναβάθμιση, η μείωση των spreads, η καταβολή της δόσης, η αποδέσμευση κάποιων κονδυλίων του ΕΣΠΑ ή της ΕΤΕπ- είναι προϊόν μιας προσεκτικής ενορχήστρωσης που στοχεύει να αποσύρει σταδιακά την Ελλάδα από το κάδρο της κρίσης. Η ενορχήστρωση είναι κυρίως γερμανική, όπως προδίδουν οι θερμές αναφορές της Μέρκελ στο πρώην «μαύρο πρόβατο», οι οποίες υπαινίσσονται και συνέχεια στις γερμανικές «ευεργεσίες». Ακόμη και εντός του εκλογικά δύσκολου για την Μέρκελ 2013.

Η ενορχήστρωση περιλαμβάνει εξόφθαλμα και την τρικομματική κυβέρνηση, αλλά ιδιαίτερα και προσωπικά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, που πρωτοστατεί σε μια αγχώδη προσπάθεια να πείσει ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» και να υπαινιχθεί ότι πίσω από την άνευ όρων παράδοση στους πιστωτές και στις απαιτήσεις τους για την εφαρμογή των σκληρών μέτρων υπάρχει ένα καλό «ελληνογερμανικό deal», το οποίο εγγυάται επιτυχία του ελληνικού «πειράματος». Χαρακτηριστική και συμβολικά φορτισμένη ήταν η ομιλία Σαμαρά για την επαναδραστηριοποίηση του γερμανικού Ιδρύματος Αντενάουερ στην Αθήνα, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ περιγράφηκε πόσο συμφέρουσα θα αποδειχθεί η μετατροπή της χώρας σε γερμανικό δορυφόρο.

Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο αυτό έχει βάση. Η κυβέρνηση Μέρκελ αντιλαμβάνεται ότι η επανεκλογή της και η εδραίωση της γερμανικής ηγεμονίας στην Ε.Ε. προϋποθέτει κάποια επιτυχή παραδείγματα «εξυγίανσης» κρατών και αποτελεσματικής εφαρμογής της εξουθενωτικής λιτότητας που να τα περιφέρει ως τρόπαια τόσο στους Γερμανούς ψηφοφόρους όσο και στους εταίρους της στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ που επιμένουν σε αλλαγή συνταγής. Από την άποψη αυτή, η γερμανική ηγεσία ίσως επιφυλάσσει μερικά ακόμη «δώρα» στην κυβέρνηση Σαμαρά, τουλάχιστον στο ακανθώδες πεδίο της βιωσιμότητας του χρέους, για την οποία δεν έχει πειστεί ακόμη το ΔΝΤ.

Μαστίγιο χωρίς καρότο
Εν ονόματι αυτού του σεναρίου, το οποίο μπορεί να συνοδεύεται και από συγκεκριμένες γερμανικές υποσχέσεις, η κυβέρνηση Σαμαρά και προσωπικά ο ίδιος παίρνει πάνω της το παιχνίδι της αντιμετώπισης του «εχθρού λαού». Ελλείψει καρώτου, είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει μόνο μαστίγιο για την πλήρη εφαρμογή των σκληρών μέτρων των μνημονίων. Παρ’ ότι δεν είναι ακόμη ορατή κάποια σημαντική απειλή από την κοινωνική πλειοψηφία που θίγεται, είναι διατεθειμένη να εξαντλήσει τα όρια αυταρχισμού σε βάρος ομάδων που αντιδρούν και να πυκνώσει τις παρακάμψεις της ήδη ανάπηρης συνταγματικής τάξης (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του χαρατσιού της ΔΕΗ, αλλά και των υπαλλήλων της Βουλής, ομάδας που προσφέρεται για ασκήσεις λαϊκισμού εις βάρος της).

Το πιο αδύνατο σημείο του σεναρίου αυτού, στο οποίο επενδύουν από κοινού γερμανική και ελληνική κυβέρνηση, είναι πρωτίστως ότι είναι ενάντια στις ρεαλιστικές προβλέψεις. Δημοσιονομικά είναι αδύνατο να επιτευχθούν οι στόχοι των μνημονίων χωρίς νέα μέτρα. Τα φορολογικά έσοδα απειλούνται με κατάρρευση υπό την πίεση μιας ανεργίας που καλπάζει προς το 30% και με την ύφεση στο 5% και το 2013, κατά τις μετριοπαθείς εκτιμήσεις της ΤτΕ. Και οι ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη κι αν αποφέρουν τα εκτιμώμενα έσοδα, είναι αδύνατο να αναπληρώσουν την αναπόφευκτη μείωση των φορολογικών εσόδων.

Βουβή αναμονή
Το άλλο αδύνατο σημείο του σεναρίου είναι οι διαθέσεις της κοινωνίας. Το κλίμα είναι εντυπωσιακά υποτονικό, και τα λίγα αγωνιστικά μέτωπα που ανοίγουν δεν έχουν αντοχές. Υπάρχει μια περίεργη σιωπή, μια ιδιότυπη βουβή αναμονή. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι κρύβει ανοχή. Αν το 2013 εξελιχθεί πράγματι σε χρονιά πλήρους εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων είναι μάλλον απίθανο η κυβέρνηση να αποφύγει μια μετωπική σύγκρουση με ευρύτατα στρώματα. Το είδος της, το βάθος της και η έκβασή της, βεβαίως, παραμένει ο άγνωστος παράγοντας της εξίσωσης.

[--->]

Ενδείξεις επιστροφής του μακαρθισμού

Χιλιάδες άνθρωποι που είχαν στρατοπεδεύσει στην Wall Street πριν ένα χρόνο δεν γνώριζαν ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ τους θεωρούσαν σαν απειλή, κάτι σαν τρομοκράτες.

Αυτό το πληροφορήθηκαν μόλις πρόσφατα από ένα έγγραφο του FBI που δόθηκε στη δημοσιότητα στα πλαίσια του Freedom of Information Act, ένα νόμο του 1966, για την πλήρη ή μερική πρόσβαση σε έγγραφα ακόμα και διαβαθμισμένα από απλούς πολίτες ή ενώσεις.

Στα τέλη του 2011 για πολλές μέρες, χιλιάδες άνθρωποι στη Νέα Υόρκη στρατοπεδεύουν έξω από την έδρα της μεγαλύτερης χρηματιστηριακής αγορά του κόσμου, τη Wall Street. Από τη μία άκρη των Ηνωμένων Πολιτείες μέχρι την άλλη,το νεολαιίστικο, κυρίως, κίνημα Occupy εξαπλώνεται. Το FBI παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή: καταγράφει κάθε κίνηση του,έρχεται σε επαφή με τις τοπικές αστυνομίες,συντονίζει τις κινήσεις με τους σεκιουριτάδες των πανεπιστημίων. Αλλά όχι μόνο. Δημιουργούν ένα είδος σκιώδους οργανισμού με τον «ιδιωτικό τομέα», δηλαδή μια εταιρεία. Το κίνημα Occupy χαρακτηρίζεται σαφώς ως μια εσωτερική τρομοκρατική απειλή.

Εδώ και  λίγες ώρες ένα μικρό μέρος αυτής της δραστηριότητας του  FBI έγινει γνωστή με τη δημοσίευση ενός εγγράφου το οποίο μέσω του Freedom of Information Act, FOIA, βρίσκεται στην κατοχή της οργάνωσης The Partnership for Justice Fund: η έκθεση αποτελείται από 112 σελίδες με αναφορές, σημειώσεις, e-mail και αναλύσεις.Ενα μεγάλο μέρος του εγγράφου είναι σβυσμένο, αλλά είναι δυνατόν να ανακατασκευαστεί με σιγουριά  η στενή παρακολούθηση των κινήσεων  του κινήματος Occupy Wall Street.

Η προσοχή του FBI ξεκινάει ένα μήνα πριν από την κατάληψη του Zuccotti Park, το χώρο μπροστά από τη Wall Street, όπου για αρκετές ημέρες ακτιβιστές κατασκήνωσαν. Στις 19 Αυγούστου 2011, οι πράκτορες του FBI συναντήθηκαν με αξιωματούχους του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης για να δουν πώς θα χειριστούν την διαμαρτυρία. Στις μέρες που ακολουθησαν η Domestic Security Alliance Council, DSAC ,συντάσσει μια έκθεση, όπου η δράση του κινήματος χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατική.

Η υπηρεσία αυτή –που  ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2005 μετά από πρωτοβουλία των υπεύθυνων ασφαλείας 100 εταιρειών, σμεταξύ των οποίων η Coca-Cola, η Citigroup και η Federal Express – συντονίζει τη δράση εταιρειών και αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας, όπως το FBI, με σκοπό τη δημιουργία ενός δίαυλου επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών σχετικά με την τρομοκρατία,οπότε το κίνημα Occupy, όπως είναι φυσικό μπαίνει στο κέντρο της προσοχής τους. 

Ο φόβος για ένα νέο κύμα παγκόσμιας αμφισβήτησης των φιλελεύθερων οικονομικών πρακτικών - ειδικά σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης - αυξάνεται μέρα με τη μέρα και ο μακαρθισμός της δεκαετίας του '50 κάνει την επιστροφή του.

Σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου άρχισε η συλλογή πληροφοριών σχετικά με το κίνημα Occupy, με την άμεση εμπλοκή των κέντρων συλλογής πληροφοριών της ομοσπονδιακής αστυνομίας των ΗΠΑ. Στις εκθέσεις αυτής της περιόδου υπάρχει και μισή σελίδα που προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία (στη σελίδα 61 του δημοσιευμένου έγγραφου). "Ενας (σβυσμένο) του Οκτωβρίου σχεδίασε μια επίθεση με τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή εναντίον διαδηλωτών στο Χιούστον του Τέξας," αναφέρεται στην πρώτη γραμμή. Ένα επεισόδιο που ποτέ δεν είχε αποκαλυφθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, και για το οποίο υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία και πολλά παραλείπονται. Ο στόχος - σύμφωνα με την έκθεση του FBI - ήταν ένας, άγνωστο ποιος, από την ηγεσία του κινήματος. 

Έχουμε να κάνουμε με ένα είδος στρατηγικής της έντασης; Ή με ένα από τα πολλά επεισόδια τυφλής  βίας, στο ύφος των πρόσφατων επιθέσεων; Δύσκολο να πούμε. Φυσικά οι 112 σελίδες που δημοσιεύονται αποτελούν δίχως αμφιβολία την κορυφή του παγόβουνου μιας ιστορικής στιγμής για την οποία ελάχιστα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Η έκθεση του  FBI :http://www.documentcloud.org/documents/549518-fbi-ows-documents.html

 [--->]

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΣΟΓΙΑΣ

του Γιώργου Π. Τριανταφυλλόπουλου

Προ κάποιων ημερών ψάχνοντας για κάποια στοιχεία στο διαδίκτυο έπεσα τυχαία πάνω στον τίτλο ενός άρθρου. «Σενάρια πείνας δεν μπορούν να αποκλειστούν...» ήταν ο τίτλος του. Με τράβηξε, ο τίτλος, και είπα να το διαβάσω. Κατόπιν είδα πως το συγκεκριμένο άρθρο είχε αναδημοσιευτεί από πολλά και μεγάλα σάιτ. Ο συγγραφέας του ήταν κάποιος Στούπας, άγνωστος σε μένα αλλά μάλλον γνωστός σε αρκετούς. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1660001

Το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν η ιδιαίτερη επιθετικότητά του απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δε συμφωνούσε με τον ίδιο και τις απόψεις του. Το βασικό χαρακτηριστικό του άρθρου ήταν η χολή, πολύ χολή. Η προσπάθεια απαξίωσης της άλλης άποψης, η συκοφάντησή της, ο διασυρμός της ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που διαπερνούσε το άρθρο από την αρχή ως το τέλος.

 Αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά πως έχουμε πόλεμο. Πόλεμο κοινωνικό, ταξικό και συνακόλουθα ιδεολογικό. Στο πλαίσιο αυτού του πολέμου κάθε πλευρά χρησιμοποιεί επομένως όσα όπλα διαθέτει. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως όλοι εκείνοι που μέχρι πριν τρία χρόνια λιβάνιζαν και έκαναν γονυκλισίες στον επελαύνοντα καπιταλισμό που τραβούσε προς την αιώνια κυριαρχία σήμερα νιώθουν προδομένοι. Η ιδεοληψία τους καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Αυτό που πίστεψαν και υπηρέτησαν πιστά ίσως επί χρόνια αποδεικνύεται πλέον εφιάλτης. Όχι για όλους αλλά σίγουρα για τους πολλούς. Τους πάρα πολλούς.

Παρ' όλ' αυτά πιστεύω πως όλοι εμείς που δεν έχουμε συμφέροντα που ταυτίζονται με αυτά που υπηρετούνται μέσα από τις ασκούμενες, κατά τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, πολιτικές έχουμε το καθήκον να διατηρούμε ένα υψηλό επίπεδο διαλόγου και αναζήτησης της αλήθειας. χωρίς υβριστικές επιθέσεις και ανοίκειους χαρακτηρισμούς και με ανταλλαγή επιχειρημάτων. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνει ο αρθρογράφος του άρθρου. Φυσικά κυρίαρχο ρόλο στην προσπάθεια χλευασμού των απόψεων που δεν βρίσκουν σύμφωνο το συγγραφέα του άρθρου παίζει η διαστρέβλωση αυτών των απόψεων. Για του λόγου το αληθές ας δούμε την αρχή του άρθρου:

Οι δημαγωγοί της άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς εξαπατούν τους αδαείς υποσχόμενοι την ακύρωση του μνημονίου και την επαναφορά των κεκτημένων στα επίπεδα της ευημερίας με δανεικά...

Αφελώς μαρξίζοντες οικονομολόγοι που υποδύονται αναιδώς τους Κεϋνσιανιστές για καιροσκοπικούς λόγους, διατείνονται πως αν διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη θα ζήσουμε εμείς καλά και οι δανειστές μας καλύτερα... Αν ακόμη ρίξουμε ρευστό στην αγορά θα έχουμε ανάπτυξη...

Δε νομίζω πως χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω τόσο για το ύφος όσο και για την ουσία του επιχειρήματος. Αν κάποιος έχει διαβάσει ακόμη και τα μικρότερα, σε μέγεθος, βιβλία του Marx θα γνώριζε τις θέσεις των μαρξιστών και της αριστεράς για τον κρατικό δανεισμό. Και φυσικά να γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στα προγράμματα και στις θέσεις των υπαρκτών κομμάτων της αριστεράς στην Ελλάδα.

Που αναφέρεται, σε ποιο πρόγραμμα δηλαδή, και ποιού κόμματος της αριστεράς πως θέλει να επανέλθουμε στην κατάσταση του 2008; Ποιο κόμμα της αριστεράς έχει τη θέση πως πρέπει να δανείζεται το δημόσιο και μάλιστα με τον τρόπο που δανειζόταν; Μήπως αυτά ήσαν οι πρακτικές των κομμάτων που κυβερνούσαν την Ελλάδα και τις πολιτικές των οποίων αντιμάχονταν τα κόμματα της αριστεράς; Αν και το άρθρο υποτίθεται πως αφορά τις τιμές και την παγκόσμια επάρκεια των τροφίμων ο συγγραφέας φεύγει συχνά από το θέμα για να κατακεραυνώσει την αριστερά όπου πιστεύει πως αυτό κολλάει. Γράφει, για παράδειγμα:

Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγή. Το γεγονός πως κάποιοι το βλέπουν ως παράδειγμα προς μίμηση, δεν είναι της οικονομικής αλλά της ψυχιατρικής επιστήμης και αυτό είναι άλλο θέμα...

Εμείς λοιπόν καλό είναι όσο έχουμε τις «πλάτες» της τρόικας να αποφύγουμε να γίνουμε το παράδειγμα προς αποφυγήν...

Όσοι διαφημίζουν την μονομερή στάση πληρωμών σαν μέσο επανεκκίνησης της οικονομίας, πέραν του ό,τι είναι εκτός τόπου και χρόνου είναι και επικίνδυνοι.

Αν και το άρθρο υποτίθεται πως έχει ως θέμα τις τιμές των τροφίμων εκτρέπεται συχνά σε θέματα άσχετα αλλά ισχυρά σχετιζόμενα με την πρόθεση του συγγραφέα για προπαγάνδα. Στην εμπέδωση δηλαδή της άποψης πως έχουμε τις πλάτες τις τρόικας. Ο αρθρογράφος αποφεύγει να διευκρινίσει ποιοι ακριβώς έχουν αυτές τις πλάτες. Στο κυρίως θέμα ο τρόπος προσέγγισης, με την απλή παράθεση τιμών τροφίμων και τις μεταβολές τους κατά την τελευταία δεκαετία μένει τελείως μετέωρη και ατεκμηρίωτη στο πεδίο των αιτίων. Αυτό όμως δε θα μας απασχολήσει εδώ. Σε επόμενο κειμενάκι μάλλον. Εδώ θα μας απασχολήσει η εμμονή του αρθρογράφου με την Αργεντινή. Γράφει πάλι:

Την ίδια περίοδο των χαμηλών τιμών των πρώτων υλών χρεοκόπησε και η Αργεντινή. Στη συνέχεια οι περονιστές εκμεταλλεύτηκαν τον υπερτετραπλασιασμό της τιμής της σόγιας για να παραμείνουν στην εξουσία...

Τι εννοεί ακριβώς εδώ; Πως η σόγια έβαλε πλάτη στους περονιστές; Δε μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει τι υπαινίσσεται ο νέος αινίκτης! Μάλλον απευθύνεται σε ένα εξαιρετικά μορφωμένο και ενημερωμένο κοινό το οποίο και αντιλαμβάνεται αμέσως τον υπαινιγμό. Εγώ όμως δεν έχω την τιμή να ανήκω στο παραπάνω εκλεκτό κοινό και δεν είμαι καθόλου ξερόλας. Έτσι υποχρεώνομε να ψάχνω και να διαβάζω συνεχώς σε μια αγωνιώδη και απέλπιδα προσπάθεια μήπως και μάθω κάτι. Άρχισα να ψάχνω επομένως να βρω τη εννοούσε ο αρθρογράφος. Κατέληξα λοιπόν πως εννοούσε τα δεδομένα που παρουσιάζονται στα δύο επόμενα διαγράμματα. Για να μη κατηγορηθώ ως αφελής και επικίνδυνος (δεν έχω καταλάβει για ποιόν) μαρξιστής τα δεδομένα είναι από το ΔΝΤ που μας κάνει και πλάτες.

 Διάγραμμα 1

 

 

 http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2005/cr05236.pdf

Διάγραμμα 2

South America: Exports of Goods by Region, 1990–20101(Percent of GDP)

 

 http://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2012/wp12145.pdf

 

 Τι μας δείχνουν τα προηγούμενα διαγράμματα; Το πρώτο μας αποκαλύπτει πως η οικονομία της Αργεντινής άρχισε να αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς ανταποκρινόμενη απολύτως άμεσα στην πολιτική της στάσης πληρωμών του δημοσίου χρέους και την υποτίμηση του νομίσματος. Στο δεύτερο διάγραμμα βλέπουμε την πορεία των εξαγωγών της Αργεντινής και την απότομη αύξησή της μετά την εφαρμογή των δύο παραπάνω πολιτικών. Ο αρθρογράφος επομένως υπαινίσσεται πως αυτό το δεύτερο ήταν που αύξησε απότομα το ΑΕΠ στην Αργεντινή.

 Η ευνοϊκή συγκυρία ήταν, κατά τον αρθρογράφο, η αιτία της ανάπτυξης που γνώρισε η οικονομία της Αργεντινής και όχι η στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και η υποτίμηση του νομίσματος. Η ευνοϊκή συγκυρία ήταν η εκτίναξη των διεθνών τιμών της σόγιας ακριβώς κατά την περίοδο που η Αργεντινή έλαβε τις δύο αναφερθείσες πολιτικές αποφάσεις. Είναι όμως έτσι; Ας το ψάξουμε λεπτομερώς. Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε τα μεγέθη της οικονομίας της Αργεντινής κατά την περίοδο 2000-2008.

Πίνακας 1

http://www.policyarchive.org/handle/10207/bitstreams/20376.pdf

 Τι μας αποκαλύπτει ο παραπάνω πίνακας; Πως το ΑΕΠ της Αργεντινής δεν αυξήθηκε εξ αιτίας των εξαγωγών και κυρίως των εξαγωγών αγροτικών προϊόντων. Τα μεγέθη τα οποία συνέβαλαν στην εκρηκτική αύξηση του ΑΕΠ και στην ανάκαμψη της οικονομίας ήσαν η βιομηχανική παραγωγή, οι κατασκευές και το εμπόριο. Δηλαδή συνέβη το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει με την ελληνική οικονομία κατά την τελευταία τριετία. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε πως δεν αυξήθηκαν μόνο οι εξαγωγές αλλά και οι εισαγωγές και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερους ρυθμούς.

Διάγραμμα 3

 

 

 Η συνεχώς επομένως αναπαραγόμενη άποψη πως η σόγια και οι διεθνείς τιμές της έσωσαν την Αργεντινή είναι παντελώς αστήρικτη. Ας δούμε όμως λεπτομερεστέρα και το ζήτημα της σόγιας. Στο επόμενο διάγραμμα τις εξαγωγές σόγιας κατά την περίοδο 1990-2010 από τις κυριότερες χώρες παραγωγής της.