Εξαιρετικά οξεία ανάλυση και, για μένα τουλάχιστον, ανά σημεία διαφωτιστική.
Έχω επιφυλάξεις, αλλά αυτές ουσιαστικά αφορούν την ορολογία, στα σημεία 9 και 10 στο τέλος, απλά και μόνο επειδή ο νεοφιλελευθερισμός (που δεν είναι laissez faire) είναι τεχνικά ήδη αυτό εδώ: η υπαγωγή του κράτους σε μια ολιγαρχική εξουσία, με ιδιωτικοποίηση λειτουργιών που παραμένουν ονομαστικά κρατικές.
Πέρα από τις λεπτομέρειες, μου φαίνεται μια εικόνα πραγματικά άξια προβληματισμού.
https://www.facebook.com/andrea.zhok.5
ΑΝΆΓΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΆΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΉΣ ΤΡΑΜΠ: ΟΡΙΣΜΈΝΕΣ ΤΆΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Ανάρτηση μεγάλη , για μελέτη. Την έγραψα προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, τίποτα περισσότερο
Η προσέγγιση στις αλλαγές που συντελούνται είναι, ως επί το πλείστον, ηθικολογική. Οι αναλύσεις έχουν αντικατασταθεί από τις προσβολές. Από μόνο του αυτό το παιχνίδι είναι ακίνδυνο, δεν παράγει τίποτα και δεν κάνει κακό. Και όμως, μπορεί να γίνει εμπόδιο στην κατανόηση των όσων συμβαίνουν, καταπνίγοντας εν τη γενέσει του την όποια προσπάθεια αμφισβήτησης των αλλαγών που συντελούνται. Το να το κάνει κανείς αυτό σημαίνει ότι εκτίθεται στην κατηγορία πρώτα του πουτινισμού και τώρα του πουτινισμού-τραμπισμού. Το μόνο που απομένει είναι να αγνοήσουμε αυτή την πλευρά και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε.
1. ΓΙΑΤΙ Ο ΤΡΑΜΠ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΠΑ
1. Ο Τραμπ είναι μια διαφορετική απάντηση στο ίδιο πρόβλημα: την απώλεια της ανταγωνιστικότητας, της στρατιωτικής ισχύος και της ηγεμονίας της αμερικανικής βιομηχανίας. Σε μια σημαντική συνέντευξη, ο Ρόμπερτ Λάιτχαϊζερ, ο άνθρωπος που καθοδηγεί εδώ και δεκαετίες τις πολιτικές του εξωτερικού εμπορίου των ρεπουμπλικανικών κυβερνήσεων, ξεκαθάρισε ότι η Κίνα αποτελεί «υπαρξιακή απειλή» για τις ΗΠΑ, επειδή διαθέτει τον μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο και τον ενισχύει, το μεγαλύτερο ναυτικό στον κόσμο και το ενισχύει και «διεξάγει και κερδίζει έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ».
2. Οι ΗΠΑ πρέπει να δράσουν τώρα, γρήγορα, γιατί έχουν χάσει τη στρατιωτική, τεχνολογική, βιομηχανική υπεροχή και ο χρόνος είναι λίγος και δουλεύει για εκείνους που απειλούν την υπεροχή: Ο Λάιτχαϊζερ, υποστηρίζει, σωστά, ότι με αυτό το καθεστώς ελεύθερου εμπορίου μεταφέρεται στην Κίνα ένας τεράστιος πλούτος και μαζί του προηγμένη τεχνολογία. Αυτό, λέει, είναι παράλογο.
3. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να αναλάβουν το κόστος των έγχρωμων επαναστάσεων, διότι αυτός ο τρόπος επίτευξης της υπεροχής συνεπάγεται τεράστιο κόστος, γι' αυτό και ο Μασκ αδειάζει πολλούς θεσμούς, γι' αυτό και ο Τραμπ κακομεταχειρίζεται πιστούς συμμάχους όπως η Σαουδική Αραβία, η Ευρώπη, ο Καναδάς.
ΑΥΤΟΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ, είναι αυτοκαταστροφικός γιατί οι ΗΠΑ γίνονται όλο και πιο αδύναμες.
4. Το εθνικό χρέος είναι εκτός ελέγχου και η οικονομία των ΗΠΑ στέκεται στα πόδια της μόνο χάρις στο ρόλο του δολαρίου, το οποίο όμως σε αντάλλαγμα παράγει αποβιομηχάνιση. Τώρα όμως, για πολλούς λόγους και εξαιτίας των πολλών λαθών των δημοκρατικών, οι επενδυτές αρχίζουν να αποσύρονται και γίνεται λόγος για αποδολάριοποίηση.
Ακόμη και αν η αποδολαριοποίηση δεν είναι προ των πυλών, στο εμπόριο χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερα τοπικά νομίσματα και ο πόλεμος στην Ουκρανία υπήρξε επιταχυντής. Αλλά αν το δολάριο χάσει την ισχύ του, αυτό το δημόσιο χρέος θα καταρρεύσει. Εξ ου και η επείγουσα ανάγκη για δράση σε διάφορα επίπεδα: περικοπές, μείωση του γραφειοκρατικού μηχανισμού, απειλές προς το εξωτερικό.
5. Εξ ου και η πρόκληση του Τραμπ: να ξανακάνει τις ΗΠΑ βιομηχανική δύναμη, με την οποία δεν είναι βολικό να μπαίνει σε εμπορικές συγκρούσεις, που πρέπει να πληρώνει για να εγγυάται την ασφάλεια, που πρέπει να προσελκύει ταλέντα για την τεχνολογία και όχι φτηνό εργατικό δυναμικό.
6. Ο προστατευτισμός, εξηγεί ο Λάιτχαϊζερ , δεν είναι επιλογή: είναι ζήτημα επιβίωσης. Χωρίς προστατευτισμό, η παρακμή θα είναι ραγδαία. Σημαίνει μεταφορά του πλούτου και της εξουσίας αλλού.
7. Εξάλλου, ο Μπάιντεν είχε ήδη επιβάλει δασμούς 100% στα κινεζικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα και είχε δώσει μεγάλες κρατικές επιδοτήσεις στη Stellantis για να φέρει την παραγωγή πίσω στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ είχαν μια τεράστια αιμορραγία θέσεων εργασίας.
8. Αν η υποστήριξη των Αμερικανών προς τον Τραμπ αυξάνεται, αν ούτε κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας δεν ήταν τόσο υψηλή, οι λόγοι βρίσκονται εδώ, όχι στην αυταρχική προσωπικότητα, στην ταύτιση με τον ηγέτη, στην ψυχολογία των μαζών.
9. Τα πράγματα θα τρέξουν γρήγορα. Οι μεγάλοι ολιγάρχες επέλεξαν τον Τραμπ επειδή οι συνθήκες το επιβάλλουν
2. ΤΑ ΡΙΣΚΑ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΉΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ
Το στοίχημα του Τραμπ είναι ένα στοίχημα υψηλού ρίσκου και θα το διαχειριστούμε με ρεαλισμό. Πέρα από τα ξεσπάσματα, ο Τραμπ θα είναι πραγματιστής, είναι πραγματιστής: αν ένα σχέδιο δεν λειτουργεί το αλλάζει. Αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχουν ρίσκα, εσωτερικές αντιφάσεις σε αυτό το σχέδιο. Ποιες ;
1. Η αμερικανική κοινωνία κινείται από την πόλωση προς την ανοιχτή σύγκρουση.
Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τα δελτία ειδήσεων του CBS και του CNN από τη μία πλευρά και του FOX από την άλλη για να ζήσει σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Το CBS παρουσιάζει το κλείσιμο της USAID ως το κλείσιμο μιας υπηρεσίας που φρόντιζε τα φτωχά παιδιά της Νιγηρίας, που έφερνε φαγητό στους πεινασμένους.
Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών δεν γνωρίζουν πραγματικά τίποτα για τις βρωμιές που έκανε η USAID. Αντιθέτως, το FOX τονίζει τι παράσιτο που ήταν η USAID, εφιστώντας την προσοχή κυρίως στις σπατάλες, στα δώρα.
Δύο κόσμοι, δύο Αμερικές, θα πρέπει να δούμε αν και για πόσο καιρό μπορούν να συνυπάρξουν. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν, όχι αν η σύγκρουση κλιμακωθεί περαιτέρω. Τα δημοκρατικά συστήματα έχουν όρια στην ικανότητά τους να ανέχονται τις συγκρούσεις.
2. Η Αμερικανική Καθολική Εκκλησία (και ίσως η ίδια η Καθολική Εκκλησία) οδεύει προς διάσπαση. Η χρήση του Ευαγγελίου για πολιτικούς λόγους έχει χωρίσει τους Καθολικούς στα δύο, η ανάμειξη πίστης και πολιτικής έχει διαλύσει την κοινή αίσθηση του ανήκειν. Οι καθολικοί του Τραμπ και όσοι αναφέρονται στην Πελόζι ή στην Οκάσιο-Κορτέζ δεν ανήκουν ήδη στην ίδια θρησκευτική κοινότητα. Υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα τοποθετημένη στην αμερικανική Καθολική Εκκλησία. Αν κάποιος δεν προσέξει, θα εκραγεί. Οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές, και όχι μόνο για την Καθολική Εκκλησία.
3. Το ρήγμα μεταξύ του λαού και των διανοουμένων στις ΗΠΑ έχει βαθύνει και έχει εξελιχθεί σε ένα νέο επίπεδο: τώρα ο λαός δεν είναι ένα ρομαντικό αντιτεχνολογικό κίνημα, αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό του στις τεχνολογίες αιχμής. Αυτό είναι κάτι εντελώς νέο σε σύγκριση με τα κλασικά λαϊκιστικά κινήματα στις ΗΠΑ.
4. Ο ανταγωνιστής των ΗΠΑ δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Κίνα και η Ευρώπη. Η Ρωσία μπορεί, πράγματι, να είναι ένας πολύ καλός εταίρος, ίσως ένας απαραίτητος εταίρος για τις ΗΠΑ και στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
5. Η Αρκτική δεν είναι απαραίτητο να οδηγήσει σε σύγκρουση με τη Ρωσία. Αν κοιτάξετε τον χάρτη, γίνεται γρήγορα σαφές ότι η Αρκτική μπορεί να μοιραστεί ή να μοιραστεί με τη Ρωσία, αποκλείοντας άλλες χώρες (ιδίως την Ευρώπη). Και αυτό μπορεί να γίνει με κάποιες εδαφικές αλλαγές. Η Γροιλανδία και ο Καναδάς αποκτούν στρατηγική σημασία στην επίτευξη αυτής της διαίρεσης που αποκλείει. Η μετατόπισή τους δεν επηρεάζει τη Ρωσία, ορίζει δύο σφαίρες επιρροής. Ο Τραμπ στοχεύει σε έναν πολυπολισμό που δομείται γύρω από λίγους κυρίαρχους πόλους, γιατί έτσι κερδίζει. Ο διαχωρισμός σε σφαίρες επιρροής με τη Ρωσία δεν αποτελεί απειλή για τις ΗΠΑ, επειδή η Ρωσία δεν είναι ούτως ή άλλως τρομερός οικονομικός ανταγωνιστής.
6. Με τη Ρωσία δεν υπάρχει ιδεολογική συγγένεια (απολυταρχία και ολιγαρχία) όπως θα ήθελε κανείς να πιστεύει. Πολύ απλά, η Ρωσία είναι καθοριστική για τις ΗΠΑ στον γεωπολιτικό αγώνα εναντίον των πραγματικών αντιπάλων τους, που είναι η Ευρώπη και η Κίνα.
7. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει περιπλέξει τα πάντα. Πέτυχε να καταστρέψει την ευρωπαϊκή οικονομία, ναι, αλλά έκανε το λάθος να επιφέρει μια στρατηγική σύνδεση μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας. Το στοίχημα του Τραμπ είναι να διορθώσει αυτό το λάθος, να έχει τη Ρωσία σύμμαχο, να την αποσπάσει από την Κίνα. Δύσκολο εγχείρημα, βέβαια, από τώρα και στο εξής.
8. Το ουκρανικό ζήτημα θα πρέπει να ιδωθεί από συστημική σκοπιά, όχι από ηθική. Τα υπόλοιπα είναι απλώς αέρας κοπανιστός, που άλλοτε δείχνει που βρίσκεται το ψητό και άλλοτε σηματοδοτεί πράγματα που είναι λίγο πολύ ηθικά καταδικαστέα, αλλά συστημικά άσχετα.
9. Ο Τραμπ δεν διαλύει το κράτος, ο Τραμπ δεν είναι πλέον της τάξης του νεοφιλελευθερισμού, οπότε κάθε συζήτηση για νεοφιλελευθερισμό είναι ξεπερασμένη από την ιστορία. Ο Τραμπ δημιουργεί ένα νέο, πρωτοφανές μοντέλο: ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, δίνει και θα δίνει όλο και περισσότερο σε ιδιώτες τη διαχείριση λειτουργιών που εξακολουθούν να παραμένουν κρατικές.
10. Είναι το τέλος της νεωτερικότητας. Η νεωτερικότητα ήταν, μεταξύ πολλών άλλων, μια διαδικασία με την οποία το κράτος (ο κυρίαρχος) αφαίρεσε την εξουσία από τους ιδιώτες (φεουδάρχες κ.λπ.), τη διάβρωσε, και με αυτόν τον τρόπο εγκαθιδρύθηκε μια διαδικασία εξορθολογισμού που συνεπαγόταν μια διαδικασία γραφειοκρατικοποίησης. Τώρα η διαδικασία αντιστρέφεται: οι ιδιώτες αναλαμβάνουν κρατικές λειτουργίες (ασφάλεια για παράδειγμα). Δεν πρόκειται πλέον για την απελευθέρωση της αγοράς. Οι ιδιώτες δεν διεκδικούν την ελευθερία της αγοράς. Αντιμετωπίζουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι ιδιώτες αναλαμβάνουν το κράτος, το οποίο παραμένει κράτος και όχι αγορά.
11. Η κατανομή των εξουσιών δεν είναι ότι παραλείπεται: έχει ήδη παραλειφθεί. Οι Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν και βασίζονται στη δύναμη της δικαστικής εξουσίας για να σταματήσουν τις πολιτικές του Τραμπ. Αναπόφευκτα, η σύγκρουση είναι βέβαιο ότι θα κλιμακωθεί.
