Η Οστπολιτίκ της Ζάρα Βάγκενκνεχτ
: σχόλιο του Βόλφγκανγκ Στρέεκ για το προτεινόμενο ειρηνευτικό σχέδιο του BSW στη Γερμανία.Tο BSW, εκτός
των άλλων χαρακτηρίζεται και από μια διαφορετική προσέγγιση απέναντι στη Ρωσία, με στόχο την
αποκλιμάκωση και την εξεύρεση μιας ισορροπίας μεταξύ Γερμανίας και Μόσχας. Το
θέμα αυτό πραγματεύεται, με τη συνήθη διαύγειά του, σε άρθρο στην Frankfurter
Rundschau και στο New
Statesman , ο καθηγητής Βόλφγκανγκ Στρέεκ, πρώην
διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ.
* * * *
Το ειρηνευτικό σχέδιο της Ζάρα Βάγκενκνεχτ. Γιατί
θέλει να απελευθερώσει τη Γερμανία από τα νύχια της Ουάσινγκτον
του Βόλφγκανγκ Στρέεκ
Στην ομιλία της στο πρώτο εθνικό συνέδριο του νέου της
κόμματος, η Ζάρα Βάγκενκνεχτ κάλεσε τη
γερμανική κυβέρνηση να πάψει να προμηθεύει με όπλα την Ουκρανία και να
τερματίσει το εμπάργκο πετρελαίου και φυσικού αερίου κατά της Ρωσίας. Τα μέσα
ενημέρωσης αντιμετώπισαν το επιχείρημα σαν να επρόκειτο για έναν συνδυασμό
αφελούς πασιφισμού και «εσχάτης προδοσίας» με άρωμα Πούτιν. Ωστόσο, οι
προτάσεις της Βάγκενκνεχτ θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτελέσουν μια ιδανική
ευκαιρία για μια συζήτηση που έχει καθυστερήσει εδώ και καιρό σχετικά με τα
εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας σε μια εποχή κατάρρευσης της παγκόσμιας τάξης
πραγμάτων που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ, μια συζήτηση που απορρίπτεται
πεισματικά από τα κόμματα του κατεστημένου και τους υποστηρικτές τους. Αυτή η
απόρριψη έχει μακρά παράδοση.
Με εξαίρεση την εποχή του Βίλι Μπραντ,
είχε γίνει αξίωμα στη Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο ότι δεν μπορούσε να
υπάρξει γνήσιο γερμανικό συμφέρον εκτός του παγκόσμιου συμφέροντος της Δύσης,
το οποίο διαμορφώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ότι αυτό σίγουρα δεν
μπορούσε να αφορά την εθνική ασφάλεια. Όποιος είχε διαφορετική άποψη, όπως ο Ίγκον
Μπαρ ή ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ ,
σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Μπραντ και υπουργός Εξωτερικών του Σμιτ, θεωρείτο ύποπτος για έναν νέο γερμανικό εθνικισμό, μια
καχυποψία που τροφοδοτήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μέσο διατήρησης της
συμμαχικής πειθαρχίας.
Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, με εξαίρεση ίσως την άρνηση του
Γκέρχαρντ Σρέντερ, σε συμμαχία με τον Ζακ Σιράκ, να συμμετάσχει στην εισβολή
στο Ιράκ και το βέτο που άσκησε η Άνγκελα Μέρκελ το 2008, με τον Νικολά
Σαρκοζί, στην πρόσκληση του Τζορτζ Μπους προς την Ουκρανία να ενταχθεί στο
ΝΑΤΟ. Τρεις δεκαετίες μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κατά τις οποίες δεν
πέρασε ούτε μια μέρα χωρίς οι ΗΠΑ να εμπλακούν σε πόλεμο και παρά την
καταστροφή της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ στο Ιράκ, το Αφγανιστάν στη Συρία
και τη Λιβύη, και στην Παλαιστίνη - παραδείγματα μιας απερίσκεπτα λανθασμένης
πολιτικής επεμβάσεων που δεν αφήνει παρά μόνο χάος στο πέρασμά της - η έκκληση
της Βάγκενκνεχτ προς τη Γερμανία να ξεφύγει από την
αμερικανική στρατηγική για την Ουκρανία και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της
με τις Ηνωμένες Πολιτείες, άρα και με τη Ρωσία, δεν θα πρέπει να φαίνεται διόλου
τυχοδιωκτική, ιδίως υπό το πρίσμα της μεγάλης πιθανότητας μιας δεύτερης θητείας
του Ντόναλντ Τραμπ.
Όσον αφορά την Ουκρανία, είναι αναμενόμενο ότι ο πόλεμος, όπως
και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, θα τελειώσει με την ήττα της Δύσης υπό την ηγεσία
των ΗΠΑ. Οι γραμμές του μετώπου έχουν αποκλειστεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο.
Από ουκρανικής πλευράς, σχεδόν εβδομήντα χιλιάδες στρατιώτες είχαν χάσει τη ζωή
τους μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο, πεθαίνοντας, σύμφωνα με την πρόεδρο της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, «για τις αξίες μας»-ενώ άλλοι
πενήντα χιλιάδες, σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, είχαν υποστεί τόσο σοβαρά
τραύματα που δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στο μέτωπο. Παρ' όλα αυτά, η
ουκρανική κυβέρνηση, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και της Γερμανίας, εμμένει στους
μαξιμαλιστικούς πολεμικούς της στόχους για «νίκη» της Ουκρανίας με τη μορφή της
ανακατάληψης της Κριμαίας και όλων των ρωσοκρατούμενων περιοχών της χώρας και
των ρωσόφωνων περιοχών. Κανείς δεν μπορεί να πει με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί
μια τέτοια νίκη. Οι Ουκρανοί ζητούν και παίρνουν συνεχώς νέα θαυματουργά όπλα,
αλλά δεν παράγουν παρά διαφημιστικές ταινίες στους κατασκευαστές τους. Ο
ενθουσιασμός των Ουκρανών για τον πόλεμο ολοένα και μειώνεται. Ενώ οι
προεδρικές εκλογές ακυρώνονται και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πιο
ευθυγραμμισμένα από ποτέ, οι σύζυγοι και οι μανάδες των στρατιωτών της πρώτης
γραμμής που αναγκάζονται να πολεμούν στο πεδίο της μάχης χωρίς να έχουν πάρει
καμία άδεια από την έναρξη του πολέμου, πιθανότατα επειδή κανείς δεν θέλει να
τους αντικαταστήσει, διαδηλώνουν στους δρόμους.
Η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση απαιτεί την επιστράτευση άλλων
πεντακοσίων χιλιάδων ανδρών. Την ίδια στιγμή, διακόσιες χιλιάδες άνδρες ικανοί
για στρατιωτική θητεία ζουν τώρα στη Γερμανία -παράνομα σύμφωνα με τους νόμους
της χώρας τους- ως πρόσφυγες που δεν έχουν καμία διάθεση να πεθάνουν για την
Κριμαία. Στην ίδια την Ουκρανία, η διαφθορά ανθεί στα περιφερειακά γραφεία
επιστράτευσης και στα γραφεία των γιατρών, όπου οι απαλλαγές από τη στρατιωτική
θητεία αγοράζονται μαζικά έναντι τριών χιλιάδων έως δεκαπέντε χιλιάδων
δολαρίων. (Όπως πάντα, είναι τα παιδιά των φτωχών που πρέπει να πεθάνουν για τα
όνειρα της μεσαίας τάξης και το κέρδος των πλουσίων). Φαίνεται λογικό όταν αμφιβάλλει
κανείς, μαζί με την Βάγκενκνεχτ , ότι η προμήθεια όλο και περισσότερων όπλων δεν
ωφελεί κανέναν εκτός από τη Rheinmetall και τους άλλους ευρωπαίους και
αμερικανικούς κατασκευαστές όπλων. Στην Ουκρανία, όπως συνηθίζουν, οι ΗΠΑ
βρίσκονται σε διαδικασία υποχώρησης, αφήνοντας πίσω τους ένα πεδίο με ερείπια
για να το καθαρίσουν άλλοι. Όποιος βασίζεται σε αυτούς θα πρέπει να καταλάβει
ότι, ειδικά μετά το τέλος του διπολισμού του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχουν κανένα
λόγο να σκεφτούν δύο φορές πριν επέμβουν στρατιωτικά όπου επιθυμούν: η θέση
τους σε ένα νησί μεγέθους ηπείρου με δύο μόνο γειτονικά κράτη, και τα δύο υπό
τον έλεγχό τους, τους καθιστά ανίκητους.
Αυτό εξηγεί την απερισκεψία με την οποία σχεδιάζουν την
πολιτική της ασφάλειας ή της ανασφάλειας: τίποτα δεν μπορεί να τους συμβεί. Από
αυτή την άποψη, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του Τζο Μπάιντεν και του
Τραμπ. Ο Μπάιντεν θέλει να πάρει μαζί του το ΝΑΤΟ όταν φύγει από την Ουκρανία
για την Κίνα- ο Τραμπ πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει χωρίς το ΝΑΤΟ. Ο
Μπάιντεν θέλει να χρησιμοποιήσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία για να κρατήσει τη
Δυτική Ευρώπη ευθυγραμμισμένη με την Αμερική γι' αυτό και δεν θα δεχτεί μια
ειρηνευτική συμφωνία- ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται για την Ουκρανία. Επομένως, η
αποχώρηση του Τραμπ από την Ευρώπη θα γίνει ανοργάνωτα, του Μπάιντεν όχι: σε
αντίθεση με το Αφγανιστάν, είναι πιθανό να δούμε μια προσπάθεια να αφήσει κάτι που
να μοιάζει με μια τάξη στην υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως προς αυτό, φαίνεται
να προβλέπεται ένας ιδιαίτερος ρόλος για τη Γερμανία.
Εγκλωβισμένη στον μεταπολεμικό της πασιφισμό μέχρι το «σημείο καμπής» της γερμανικής εξωτερικής
πολιτικής - του 2022(Zeitenwende) , η Γερμανία διεκδικεί τώρα έναν ευρωπαϊκό
ηγετικό ρόλο, για πρώτη φορά χωρίς να προσπαθεί να εμπλέξει τη Γαλλία, κατόπιν
επιμονής της Ουάσινγκτον, αλλά και των Πρασίνων και της γερμανικής αμυντικής
βιομηχανίας, η οποία εκπροσωπείται από τον φιλελεύθερο εταίρο του συνασπισμού,
το FDP. Σε αυτόν τον ρόλο, η Γερμανία, ως υποκατάστατο των ΗΠΑ καθ' οδόν προς
την Ασία, θα πρέπει να παράσχει τα απαραίτητα μέσα για μια ουκρανική νίκη που
θα ορίζεται με όρους ουκρανοαμερικανικών πολεμικών στόχων. Το πρόβλημα, ειδικά
για τη Γερμανία, είναι ότι αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του εφικτού. Από
την έναρξη του πολέμου τον Ιανουάριο του 2022 και το τέλος του Οκτωβρίου του
2023, η Γερμανία δαπάνησε 23,9 δισεκατομμύρια ευρώ για την Ουκρανία, εκ των
οποίων τα 13,9 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για την υποδοχή των Ουκρανών προσφύγων
- πολύ περισσότερα από τη Μεγάλη Βρετανία (13,3 δισεκατομμύρια ευρώ) και τη Γαλλία
(4,7 δισεκατομμύρια ευρώ) ενώ υπάρχουν σχέδια για διπλασιασμό της γερμανικής
άμεσης στρατιωτικής βοήθειας από 4 δισ. ευρώ στα 8 δισ. ευρώ το 2024. Η ΕΕ πρόσφατα
διέθεσε 50 δισ. ευρώ για την Ουκρανία,
τα οποία θα καταβληθούν σε τέσσερα χρόνια, δηλαδή 12,5 δισ. ευρώ ετησίως, εκ
των οποίων 3 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τη Γερμανία. Είναι αμφίβολο αν αυτό
μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τον τακτικό προϋπολογισμό της ΕΕ. Οι ΗΠΑ, οι
οποίες είχαν συνεισφέρει 71,4 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι τον Οκτώβριο του
2023, εξετάζουν το ενδεχόμενο ενός πακέτου στρατιωτικής βοήθειας προς την
Ουκρανία ύψους 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο για το 2024- ωστόσο, αυτό είναι
απίθανο να περάσει από το Κογκρέσο.
Δεν υπάρχει δυνατότητα αντικατάστασης της αμερικανικής
βοήθειας με γερμανική, ή ευρωπαϊκή, βοήθεια υπό γερμανική ηγεσία, ιδίως αν
αναλογιστεί κανείς το απρόβλεπτο αλλά γιγαντιαίο κόστος της υποσχόμενης
«πλήρους ανοικοδόμησης» (Φον Ντερ Λάιεν) της Ουκρανίας, η οποία έχει
προγραμματιστεί να ξεκινήσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όλα αυτά θα
επιβαρύνουν υπερβολικά τη Γερμανία, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι το συνταγματικά
επιβαλλόμενο Schuldenbremse («φρένο χρέους»), όπως ερμηνεύεται επί του παρόντος
από το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, απαγορεύει στην ομοσπονδιακή
κυβέρνηση να αντλήσει κεφάλαια για τον πόλεμο στην Ουκρανία μέσω πρόσθετων
δανείων, χρέη που θα χρησίμευαν για την αποφυγή περικοπής δαπανών που σίγουρα
θα αποδυνάμωναν την εγχώρια υποστήριξη στις αμυντικές δυνάμεις.
Ετσι, το να αναλάβει η Γερμανία την ηγεσία στον πόλεμο της
Δύσης κατά της Ρωσίας, όπως απαιτούν οι ΗΠΑ και αρκετοί από τους ευρωπαίους
γείτονες της Γερμανίας, θα ισοδυναμούσε σχεδόν με μια αποστολή αυτοκτονίας,
ακόμη και αν αγνοηθούν οι πρόσθετοι πιθανοί κίνδυνοι για τη γερμανική εθνική
ασφάλεια που συνδέονται με αυτό. Όσο περισσότερο η επιθυμητή νίκη επί της
Ρωσίας αποτυγχάνει να υλοποιηθεί, και πιθανότατα δεν θα υλοποιηθεί καθόλου,
τόσο περισσότερο η Γερμανία θα γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος όχι μόνο των
Ουκρανών και των Αμερικανών, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Ο τερματισμός της γερμανικής
προμήθειας όπλων στην Ουκρανία τώρα, όπως ζητά ο Βάγκενκνεχτ, θα σηματοδοτούσε
μια σαφή απόρριψη αυτού του ρόλου και θα ανάγκαζε τους Γερμανούς συμμάχους να
επανεξετάσουν τι μπορούν και τι θέλουν να επιτύχουν στην Ουκρανία- αυτό από
μόνο του θα το καθιστούσε απαραίτητο στοιχείο μιας υπεύθυνης γερμανικής
πολιτικής ασφάλειας στην Ευρώπη και για την Ευρώπη. Τι γίνεται όμως με την
αποκατάσταση των εισαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου; Φαίνεται αρκετά
πιθανό, όπως πιστεύει ο Τζον Τζ. Μερσχάιμερ , ότι η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται
πλέον απαραίτητα για την επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης μετά τη θεαματική
αποτυχία της προσπάθειας της Δύσης να την διαλύσει ως βιομηχανικό κράτος και
κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν η Ρωσία θα είναι πρόθυμη να
επιστρέψει στις συμφωνίες του Μινσκ ή στην κατάσταση των διαπραγματεύσεων στην
Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 2022, όταν ο Μπόρις Τζόνσον έπεισε την ουκρανική
κυβέρνηση ότι μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, επειδή οι δυτικές κυρώσεις θα
κατέστρεφαν τη Ρωσία μέσα σε λίγους μήνες. Ίσως μετά από δύο χρόνια επιτυχημένου,
βασικά συμβατικού ,πολέμου και την
εκπληκτικά ταχεία επέκταση της πολεμικής της βιομηχανίας, η Ρωσία αισθάνεται
αρκετά ισχυρή ώστε να ποντάρει σε μια παρατεταμένη αιμορραγία της Ουκρανίας -
σε μια εξέγερση των στρατιωτών, μια κατάρρευση της ριζοσπαστικής εθνικιστικής
κυβέρνησης, τη μετανάστευση της νεότερης γενιάς, την αποχώρηση των ολιγαρχών για Λονδίνο και Νέα Υόρκη - και να την
καταδικάσει να μαραζώνει ως χρεοκοπημένο κράτος για τις επόμενες δεκαετίες.
Ένα βάσιμος λόγος για
να γίνει αυτό θα μπορούσε να είναι η κατανοητή έλλειψη εμπιστοσύνης ως
αντίδραση στις απροκάλυπτες φαντασιώσεις της Δύσης για την καταστροφή της Ρωσίας
στην αρχή του πολέμου: από την «αλλαγή καθεστώτος» ,του Μπάιντεν, μέχρι το
ειδικό δικαστήριο για τον Πούτιν που πρότεινε η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών
Ανναλένα Μπάερμποκ (ή τη δίκη στο δικαστήριο της Χάγης, κατά την εκδοχή της
Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν)- μέχρι τις οικονομικές κυρώσεις που και πάλι η φον
ντερ Λάιεν ήλπιζε ότι θα «διαβρώσουν σταδιακά τη βιομηχανική βάση της Ρωσίας»-
για να μην αναφέρουμε την καταστροφή της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας,
αποκόπτοντας τη χώρα από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ο εκπληκτικός
ισχυρισμός της Μέρκελ, που πρόβαλε αμυνόμενη, ότι οι
διαπραγματεύσεις του Μινσκ έγιναν μόνο και μόνο για να κερδηθεί χρόνος για
περαιτέρω εξοπλισμό της Ουκρανίας, είναι εξίσου απίθανο να είχε ως αποτέλεσμα την οικοδόμησης
σχέσεων εμπιστοσύνης. Σε αυτό το πλαίσιο, αναρωτιέται κανείς τι θα είχε να πει ο
Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, ο νυν ομοσπονδιακός πρόεδρος, ο οποίος με την ιδιότητα
του υπουργού Εξωτερικών της Μέρκελ ήταν παρών στο Μινσκ και στην πραγματικότητα
ήταν ο συντάκτης του ειρηνευτικού οδικού χάρτη του Μινσκ (γι' αυτό και οι
μπαντερικοί της δεξιάς κυβέρνησης της Ουκρανίας, που επί μακρόν εκπροσωπούσε
στη Γερμανία ο Ουκρανός πρέσβης, τον περιφρονούσε και ανοιχτά έκφραζε το μίσος του
απέναντί του);
Η έκκληση της Βάγκενκνεχτ για επιστροφή στις ρωσικές
ενεργειακές προμήθειες συμπίπτει με το συμφέρον της Γερμανίας για έναν ασφαλή
ενεργειακό εφοδιασμό και τη διατήρηση της γερμανικής βιομηχανικής βάσης. Αξίζει
να αναφέρουμε εδώ ότι ο Μπάιντεν διέταξε πρόσφατα να σταματήσει η κατασκευή
αμερικανικών εγκαταστάσεων εξαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Αν και όπως
δηλώθηκε αυτό έγινε κατόπιν επιμονής των περιβαλλοντολόγων, ήταν και μια αντίδραση στην αύξηση των εγχώριων τιμών
λόγω της υψηλής ζήτησης από το εξωτερικό.
Από αυτό η Γερμανία πλήττεται ιδιαίτερα επειδή το υγροποιημένο
φυσικό αέριο υποτίθεται ότι θα αντικαταστήσει το ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό
αέριο, κάτω από τις αμερικανικές πιέσεις, και τη γερμανική πυρηνική ενέργεια, με
τις πιέσεις των Πρασίνων. Αντίθετα, η Βάγκενκνεχτ προσφέρει στη Ρωσία, ως
κίνητρο για να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, την προοπτική μιας
ευρασιατικής κοινότητας κρατών και οικονομιών, στο πρότυπο της Κοινής
Ευρωπαϊκής Εστίας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, της Εταιρικής Σχέσης για την Ειρήνη
του Μπιλ Κλίντον και της Ευρώπης του Πούτιν «από τη Λισαβόνα στο Βλαδιβοστόκ».
Μια τέτοια διεθνής κοινότητα, οι λεπτομέρειες της οποίας θα πρέπει να συμφωνηθούν
σε προφανώς πολύπλοκες διαπραγματεύσεις, συγκρίσιμες με τις διαπραγματεύσεις
του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη της δεκαετίας του
1980, θα αποτελούσε μια εναλλακτική λύση σε μια εχθρική διαίρεση της ηπείρου
στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, περιμένοντας να γίνει η πρώτη γραμμή για αυτό που
οι δυτικοί πολεμοκάπηλοι, καθοδηγούμενοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, προβλέπουν
ότι θα είναι μια ρωσική προσπάθεια κατάκτησης ολόκληρης της Ευρώπης, το πολύ σε
πέντε χρόνια.
Μια διαίρεση της Ευρασίας μεταξύ της Ρωσίας (σύμμαχο της Κίνας)
και της Ευρώπης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που διατηρείται ενωμένη από τη Γερμανία ως
υπαρχηγός των ΗΠΑ, θα ήταν το τέλειο
σενάριο μιας επικίνδυνης κούρσας εξοπλισμών, με τη συμμετοχή στη Δύση των
πυρηνικών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας, στην οποία ίσως προστεθεί σύντομα
ως τέτοια και η Γερμανία, προς τέρψη της βιομηχανίας όπλων, αλλά σίγουρα όχι
των φορολογουμένων. Αυτό που προτείνει αντίθετα το νέο κόμμα της Βάγκενκνεχτ είναι μακροχρόνιες οικονομικές σχέσεις, αποκατάσταση
των αγωγών της Βαλτικής , που ανατινάχτηκαν σύμφωνα με τις ΗΠΑ από άγνωστους
και επίτευξη συμφωνιών ελέγχου των όπλων και αφοπλισμού, όπως αυτές που οι ΗΠΑ
έχουν συστηματικά αποχωρήσει από την αλλαγή του αιώνα. Ο τρόπος για να
εξασφαλίσει η Γερμανία την ειρήνη είναι να απελευθερωθεί από τον γεωστρατηγικό
εναγκαλισμό των ΗΠΑ, με γνώμονα τα συμφέροντα της εθνικής επιβίωσης, αντί να
παγιδευτεί σε μια Nibelungentreue, δηλαδή στην υποταγή και στην αξίωση της
Αμερικής για παγκόσμια πολιτική κυριαρχία.
Nibelungentreue (Μ.Τ. η έννοια της απόλυτης, αδιαμφισβήτητης,
υπερβολικής και δυνητικά καταστροφικής πίστης σε μια αιτία ή ένα άτομο) ; Στο
τέλος του Nibelungenlied, ενός μεσαιωνικού γερμανικού έπους, η Κριμχίλντα ,παντρεμένη
πλέον με τον Αττίλα, βασιλιά των Ούννων, έχει υπό την εξουσία της τους τρεις
αδελφούς της, τους βασιλείς της Βουργουνδίας, και τον υποτελή τους Χάγκεν ,τον
δολοφόνο του πρώτου της συζύγου Ζίγκφριντ . Όταν η Κριμχίλντα απαιτεί να της
παραδοθεί ο Χάγκεν, τα αδέλφια αρνούνται, επικαλούμενα το καθήκον της υποταγής
(Treue), παρόλο που συνειδητοποιούν ότι αυτό θα μπορούσε να σημάνει το θάνατό
τους και το τέλος του λαού τους. Όταν το 1909 στο Ράιχσταγκ, ο καγκελάριος Μπέρνχαρντ
φον Μπύλοβ ορκίστηκε άνευ όρων πίστη στην Αυστρία μετά την προσάρτηση της
Βοσνίας, επικαλέστηκε το Nibelungenlied και το Treue που εξυμνούσε - έκτοτε
αναφέρεται ως Nibelungentreue. Το τι απέγινε πέντε χρόνια αργότερα είναι
γνωστό.
