Κάποιες σκέψεις για τα Κίτρινα Γιλέκα
του
Paolo Desogus
Παρακολούθησα δύο εκδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων: μία την Τετάρτη
κοντά στο αεροδρόμιο του Beauvais και μία χθες, το μεσημέρι, σε μια
κεντρική περιοχή του Παρισιού, κοντά στον Saint Michel. Συγκρίνοντας
αυτό που είδα με την κάλυψη τους στις εφημερίδες και την εμπειρία μου
από το παρελθόν, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων είναι ένα κίνημα σχεδόν
αυθόρμητο, το οποίο γεννήθηκε στην επαρχία, και έχει να κάνει κυρίως
τμε ην πτώση του βιοτικού επιπέδου μεγάλων τμημάτων του γαλλικού
πληθυσμού.
Είναι ένα κίνημα που εκδηλώνεται μέσα από
συγκεκριμένα αιτήματα, και δεν έχει μια συνολική πολιτική συνείδηση.
Χαρακτηρίζεται από μια σύγχυση συναισθημάτων, εξεγερσιακά, ατομικιστικά
που προκύπτουν από μια αίσθηση της προδοσίας που αποδίδουν στις άρχουσες
τάξεις οι οποίες όλα αυτά τα χρόνια εφάρμοσαν πολιτικές συγκράτησης των
μισθών, εργασιακή ανασφάλεια και μείωση των υπηρεσιών του κράτους.
Είναι επομένως ένα κίνημα που υποφέρει από την κρίση του
σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου το οποίο εξασφάλιζε ένα ορισμένο επίπεδο
ευημερίας, κοινωνικής προστασίας και πάνω απ 'όλα επέτρεψε να
πραγματοποιηθούν οι καταναλωτικές επιθυμίες ,που χαρακτηρίζουν τη
νεοφιλελεύθερη κοινωνία.
Από αυτή την άποψη, τα Κίτρινα Γιλέκα
ζουν εμπειρίες παρόμοιες με αυτές άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένης της
Ιταλίας. Και αυτοί, διαμαρτύρονται πολύ αόριστα εναντίον του
νεοφιλελευθερισμού, εναντίον ενός συγκεκριμένου οράματος για την
οικονομία που αυτή τη στιγμή υλοποιείται από το Μακρόν και τις πολιτικές
του, στο πλαίσιο ενός φαντασιακού, που εξακολουθεί να κινείται σε
νεοφιλελεύθερη τροχιά. Η αύξηση της βενζίνης και του κόστους ζωής για
όσους διαμαρτύρονται σημαίνει μικρότερη αγοραστική δύναμη και συνεπώς
μικρότερη απόλαυση της κατανάλωσης.
Κάνει λάθος λοιπόν (και για
να είμαι ειλικρινής, δεν είναι πολλοί στην αριστερά) όποιος βλέπει σε
αυτό το κίνημα ένα κοινωνικό υποκείμενο καθαρά προοδευτικό.
Αλλά ακόμη μεγαλύτερο λάθος θα κάνει όποιος αν το θεωρήσει ως κάτι περαστικό , ως ένα φαινόμενο τοπικό, βαρβάρων με οσμή νεοφασισμού.
Εξάλλου, αν αυτές οι μάζες κινδυνεύουν να καταλήξουν στο νεο-φασισμό,
το καθήκον της Αριστεράς θα πρέπει να είναι η πολιτικοποίηση τους, η
επαναφορά τους σε μια διαδικασία πολιτικοποίησης, μετατρέποντας τα
ιδιαίτερα αιτήματά τους τους σε συνολικότερα και προοδευτικά.
Ο
Μελενσόν αυτό προσπαθεί να κάνει. Εξάλλου, το να περιμένεις να γίνουν
αυτόματα προοδευτικοί είναι εξαιρετικά ανόητο με δεδομένη την εσωτερική
αντίφαση στην παρούσα αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό στο πλαίσιο ενός νεοφιλελεύθερου φαντασιακού.
Ομως, στην ιταλική αριστερά, ακούγεται η συνήθης επωδός από
χαρακτηρισμούς, από ελιτίστικη περιφρόνηση και κραυγές αηδίας εναντίον
αυτών των «νέων βαρβάρων» και όσους προσπαθούν να τους τραβήξουν πίσω
προς τα αριστερά.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι επιδιώκουν οι δικοί μας
ελιτιστές Ιταλοί μαρξιστές. Θέλουν να κάθονται και να βλέπουν από
μακριά, ή θέλουν να αρχίσουν να κάνουν πολιτική;
Πολλοί από
αυτούς υποστηρίζουν ότι δεν αξίζει καν τον κόπο και ότι υπάρχει ο
κίνδυνος να απορροφηθούν από τους λεπενιστές. Στο μεταξύ, με την έπαρσή
που τους διακρίνει, δεν θα καταφέρουν παρά να βάλουν πλάτη στο Μακρόν
και σε όλο αυτό το καπιταλιστικό σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμούν,
αλλά στο οποίο προφανώς αισθάνονται άνετα.
ΠΗΓΗ
:https://www.facebook.com/paolo.desogus1980?ref=br_tf
-------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------
ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Χωρίς κοινωνική υποστήριξη η κυβέρνηση Μακρόν
Του Γιώργου Αναστασίου
Η Τρουά είναι μια φιλήσυχη και γραφική πόλη 60.000 κατοίκων στη
βορειοκεντρική Γαλλία, σε απόσταση150 χιλιομέτρων από το Παρίσι. Την
Τρίτη γνώρισε μέρες δόξας: εκατοντάδες «Κίτρινα Γιλέκα», μέλη του
κινήματος διαμαρτυρίας που συγκλονίζει από τις αρχές του μήνα τη Γαλλία,
αποσπάστηκαν από μια μεγάλη διαδήλωση και εισέβαλαν στο κτίριο της
Νομαρχίας κραδαίνοντας το αντίγραφο μιας... καρμανιόλας της εποχής της
Γαλλικής Επανάστασης.
Ανάμεσά τους έβλεπε κανείς ανθρώπους κάθε
ηλικίας και φύλου, περιλαμβανομένων μεταναστών δεύτερης και τρίτης
γενιάς. Παρόμοιες σκηνές ανυπακοής και διαμαρτυρίας εκτυλίσσονται σε όλη
τη Γαλλία, ιδίως από το περασμένο Σάββατο, όταν εκατοντάδες χιλιάδες
άνθρωποι φόρεσαν κίτρινα γιλέκα και συμμετείχαν στην πρώτη πανεθνική
ημέρα δράσης.Εκείνη τη μέρα έλαβαν χώρα κάθε είδους κινητοποιήσεις, από
πολυπληθείς, με χιλιάδες συμμετέχοντες, έως ολιγάριθμες (ιδίως σε
κωμοπόλεις και χωριά).
Το κύμα διαμαρτυρίας, που ξεκίνησε από τα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έβαλε καταρχήν στο στόχαστρο την αύξηση της
τιμής της βενζίνης, τα διόδια και την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης.
Γι' αυτό και οι πιο θεαματικές διαμαρτυρίες του περασμένου Σαββάτου
αφορούσαν το μπλοκάρισμα αυτοκινητόδρομων, το άνοιγμα σταθμών διοδίων
και τον αποκλεισμό αποθηκών πετρελαιοειδών. Έκτοτε το κίνημα διευρύνεται
και υιοθετεί κάθε είδους μορφές δράσης – όπως η κατάληψη της Νομαρχίας
στην Τρουά.
Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν αρχικά επιχείρησε να
αντιδράσει αφ' υψηλού, αγνοώντας τις διαμαρτυρίες. Πριν ακόμη γενικευτεί
το κίνημα, στις 9 Νοεμβρίου, έστειλε την αστυνομία να σταματήσει τα
«Κίτρινα Γιλέκα» που επιχείρησαν να τον προσεγγίσουν όταν επισκέφθηκε
την περιοχή του Σομ.
Λίγες μέρες αργότερα έσπευσε να δηλώσει ότι
«κατανοεί τη δυσαρέσκεια» και κάλεσε τους κινητοποιούμενους να προσέξουν
να μην καπελωθούν! Μετά το Σάββατο,το καρότο συνοδεύτηκε από τις
απειλές για μαστίγιο: εκπρόσωπος του Μακρόν δήλωσε ότι «όσοι
συμμετέχουν, πρέπει να γνωρίζουν ότι θα υπάρξουν συνέπειες»...
Αν
κάτι δείχνει όλο αυτό, είναι η έλλειψη υπολογίσιμης κοινωνικής
υποστήριξης στο κυβερνητικό στρατόπεδο, που πια ποντάρει σχεδόν
αποκλειστικά στην «υπεύθυνη στάση» της αντιπολίτευσης.
Η λαϊκή πλειοψηφία υποστηρίζει τα Κίτρινα Γιλέκα
Ο θάνατος μιας 63χρονης διαδηλώτριας στη Σαβοΐα από ένα αυτοκίνητο που
επιχείρησε να σπάσει το μπλοκάρισμα ενός επαρχιακού δρόμου, όπως και ο
τραυματισμός 16 ακόμη ανθρώπων σε επεισόδια με την αστυνομία ή με
αυτοκινητιστές, χρησιμοποιήθηκε έντεχνα από το στρατόπεδο του Μακρόν για
να ανασχεθούν οι διαμαρτυρίες. Δίχως αποτέλεσμα μέχρι στιγμής, κ
αθώς η δυσαρέσκεια αγκαλιάζει ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε χθεσινή δημοσκόπηση, το 75% των Γάλλων
δηλώνει ότι συμφωνεί με τα Κίτρινα Γιλέκα, και το 66% ότι επιθυμεί τη
συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Το ίδιο αναποτελεσματική
αποδεικνύεται ως τώρα και η απόπειρα να στιγματιστούν οι εκατοντάδες
χιλιάδες που κινητοποιούνται ως «ακροδεξιοί» ή «αντικοινωνικά
στοιχεία».Είναι γεγονός ότι η δεξιά και ακροδεξιά αντιπολίτευση
επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το κύμα διαμαρτυρίας, αλλά δεν μπορεί να το
«χρωματίσει».
Και η Αριστερά όμως νιώθει στην πλειοψηφία της
άβολα, καθώς οι κινητοποιούμενοι επιμένουν στην προάσπιση του
ακηδεμόνευτου χαρακτήρα της διαμαρτυρίας τους,μη επιτρέποντας τη
συμμετοχή κομμάτων. «Πώς να συμμετέχουμε, αφού μας το απαγορεύουν;»,
αναρωτιόταν στέλεχος μιας αριστερής οργάνωσης. Για να πάρει την
απάντηση, πάλι υπό μορφή ερωτήματος: «Γιατί, δεν μπορείτε να συμμετέχετε
αν δεν κρατάτε τα κομματικά σας πλακάτ;»... Μονάχα η Ανυπότακτη Γαλλία
του Μελανσόν δηλώνει την υποστήριξή της σε αυτό που χαρακτηρίζει ως
«δίκαιη εξέγερση των πολιτών μιας Γαλλίας που εργάζεται, ή που θέλει να
εργαστεί, ή που εργάστηκε σκληρά, και σήμερα νιώθει ότι οι από πάνω την
περιφρονούν».
Αυτήν την εβδομάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μια
προσπάθεια πίεσης προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να εγκαταλείψουν την
εχθρική στάση τους προς τα Κίτρινα Γιλέκα.Σχεδόν χίλιοι συνδικαλιστές
«της βάσης» υπογράφουν ένα κείμενο που καλεί τους συναδέλφους τους να
συμμετάσχουν στη δεύτερη πανεθνική κινητοποίηση, η οποία
πραγματοποιείται σήμερα, «σεβόμενοι τον αυτοοργανωμένο χαρακτήρα του
κινήματος».
Μέχρι τώρα πάντως μόνο η ομοσπονδία εργαζόμενων στις
μεταφορές και τις αποθήκες του συνδικάτου FO δήλωσε την υποστήριξή της.
Την ίδια στιγμή ο νέος πρόεδρος της FO έλεγε πως «αφού δεν μας
επιτρέπουν να έχουμε τις σημαίες μας, δεν πάμε». Από τα άλλα δύο
«μεγάλα» συνδικάτα, η μεν CGT καλεί σε δική της κινητοποίηση το επόμενο
Σάββατο, η δε CFDT απλά προσπαθεί να εξακολουθήσει να υπάρχει...
Από το Δρόμο της Αριστεράς, 24/11/2018
