Το πολυνομοσχέδιο που δόθηκε στη δημοσιότητα και κατατέθηκε
στη Βουλή την Παρασκευή 8 Ιουνίου είναι για την Αυγή «το τελευταίο
πολυνομοσχέδιο πριν από την έξοδο από τα Μνημόνια», όπως γράφει σε ένα αδιάφορο
«χτύπημα» της 1ης σελίδας. Συνεπώς, μικρό το κακό κι απομεινάρι ενός
παρελθόντος που περνάει στην ιστορία οριστικά κι αμετάκλητα…
Tου Λεωνίδα Βατικιώτη
Ισχύει όμως το ακριβώς αντίθετο. Το πολυνομοσχέδιο με το οποίο
θα κλείσει η τέταρτη αξιολόγηση που αποτελεί προϋπόθεση για την έγκριση της
εκταμίευσης της δόσης στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου, είναι το τελευταίο και
πιο φαρμακερό καρφί στο φέρετρο της ελληνικής χρεοκρατίας, όχι λόγω των πολλών
και σοβαρών αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνει, όπως άλλωστε περιελάμβανε κάθε
άλλο πολυνομοσχέδιο που απαιτούσαν οι δανειστές από το πρώτο του 2010, μέχρι
σήμερα. Το πολυνομοσχέδιο που θα ψηφισθεί την Πέμπτη 14 Ιουνίου στη Βουλή
ισοδυναμεί με όλεθρο στο διηνεκές επειδή μέσα σε λίγα μόλις άρθρα ολοκληρώνεται
ένα οικονομικό έγκλημα που ξεκίνησε να σχεδιάζεται και να υλοποιείται τον
Αύγουστο του 2015, όταν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ παραδόθηκαν ολοσχερώς στους πιστωτές:
την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, που μετατρέπεται σε εγγύηση για την
αποπληρωμή των δανείων.
Στους δανειστές η δημόσια περιουσία
Η πρώτη πράξη ήταν η δημιουργία του υπερταμείου (Ελληνική
Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, ΕΕΣΥΠ) με το νόμο 4389/2016, στο πλαίσιο
της πρώτης αξιολόγησης όπου πέρασε όλη η
δημόσια περιουσία. Τα επιχειρήματα που επικαλούνταν τότε οι ΣΥΡΙΖΑίοι ξεκίναγαν
και τελείωναν με την ανάγκη καλύτερης διαχείρισης, αξιοποιώντας τα τρωτά της
δημόσιας διοίκησης. Αποδεικνύεται πώς Τσακαλώτος, Χουλιαράκης και οι συν αυτώ
συνειδητά εξαπατούσαν κι έριχναν στάχτη στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας,
γιατί αποκλείεται να μην είχαν ακούσει το
αίτημα των πιστωτών, που όλη η κοινωνία διαισθανόταν και φοβόταν από το 2010!
Οι επόμενες δύο πράξεις που επιχειρούν να ναρκοθετήσουν κάθε μελλοντική
πιθανότητα μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους με πράξεις κυρίαρχου
κράτους (όπως περιγράφονταν στο πόρισμα της Επιτροπής αλήθειας του δημόσιου
χρέους το 2015, ή ακόμη και αδυναμίας
αποπληρωμής) ορίζονται στο υπό ψήφιση πολυνομοσχέδιο.
Στο Γ’ Κεφάλαιο, άρθρο 109, προβλέπεται η τροποποίηση της
δανειακής σύμβασης, όπως (σοφά και καθόλου τυχαία) είχε προβλεφθεί από τον
Αύγουστο του 2015 «προκειμένου να ληφθεί υπόψη η οντότητα που περιγράφεται στη
Δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης ως το ανεξάρτητο ταμείο που θα
δημιουργηθεί από τοπ δικαιούχο κράτος μέλος για να διαχειρίζεται αξιόλογα
περιουσιακά στοιχεία και να τα αξιοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα».
Έκτοτε, «το Φεβρουάριο του 2017 συγκροτήθηκε σε σώμα το πρώτο διοικητικό
συμβούλιο της. Τον Ιανουάριο του 2018, οι συμμετοχές του δικαιούχου κράτους
μέλους σε διάφορες εταιρείες μεταφέρθηκαν στην ΕΕΣΥΠ», όπως με σαφήνεια
γράφεται στο προοίμιο.
Και περνάμε έτσι στο επίμαχα άρθρα, που μετατρέπουν την Ελλάδα
κανονικά και με τον υπό ψήφιση σε αποικία χρέους:
14.2A Η ΕΕΣΥΠ αμετάκλητα και άνευ όρων:
14.2Α.1 εγγυάται στον ΕΜΣ την έγκαιρη εκπλήρωση από το
δικαιούχο κράτος μέλος των υποχρεώσεων του δικαιούχου κράτους μέλους βάσει της
σύμβασης.
14.2Α.2 υπόσχεται στον
ΕΜΣ ότι κάθε φορά που το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει ποσό
οφειλόμενο βάσει ή σε σχέση με τη Σύμβαση, η ΕΕΣΥΠ μετά από αίτημα θα φέρει την
ευθύνη καταβολής αυτού του ποσού σαν να ήταν ο κύριος οφειλέτης, εφόσον τα
συνολικά καταβλητέα ποσά βάσει αυτής της εγγύησης δεν θα υπερβαίνουν συνολικά
τα 25.000.000.000 ευρώ.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό: ότι κάθε φορά που δεν καταβάλλεται
κάποια δόση οι πιστωτές στην πράξη θα κατάσχουν τμήματα της δημόσιας
περιουσίας. Είναι επίσης και το γεγονός ότι το υπερταμείο του ΣΥΡΙΖΑ
μετατρέπεται σε ένα ακόμη ανεξέλεγκτο κέντρο, που θα λειτουργεί σαν τοποτηρητής
των συμφερόντων των πιστωτών. Αρκεί μια ματιά στις υποχρεώσεις και αρμοδιότητές
του, όπως περιγράφονται στο πολυνομοσχέδιο – έκτρωμα:
Η ΕΕΣΥΠ αναλαμβάνει την υποχρέωση να:
(i) παρέχει στον ΕΜΣ τις οικονομικές καταστάσεις του εξαμήνου
(μη ελεγμένες) και ετήσιες (ελεγμένες σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα
Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης, όπως ισχύουν κάθε φορά), μόλις αυτές είναι
διαθέσιμες και εν πάση περιπτώσει εντός της σχετικής περιόδου που καθορίζεται
στον Εσωτερικό κανονισμό της ·
(ii) παρέχει στον ΕΜΣ οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με
οποιοδήποτε γεγονός το οποίο εύλογα θα μπορούσε να αναμένεται να προκαλέσει την
εμφάνιση ενός Γεγονότος Αθέτησης, εγκαίρως αφού λάβει γνώση (και τα τυχόν μέτρα
που λήφθηκαν, εάν συντρέχει τέτοια περίπτωση, για την αποκατάστασή του) και
(iii) κοινοποιεί στον ΕΜΣ οποιαδήποτε πρόταση του διοικητικού
συμβουλίου της ΕΕΣΥΠ στη γενική συνέλευση της ΕΕΣΥΠ σε σχέση με τη δήλωση ή
διανομή μερίσματος από την ΕΕΣΥΠ και των λεπτομερειών αυτής της πρότασης, με
την υποβολή της σχετικής πρότασης στη γενική συνέλευση της ΕΕΣΥΠ και των
λεπτομερειών οποιασδήποτε έγκρισης από τη γενική συνέλευση της ΕΕΣΥΠ για τη
διανομή μερίσματος.
Με βάση αυτές τις προβλέψεις οι δανειστές θα έχουν συνεχή και
πεντακάθαρη εικόνα για την αξία των «ασημικών». Με αυτό τον τρόπο θα μπορούν να
επισπεύδουν σχέδια ιδιωτικοποιήσεων στο βαθμό που εξυπηρετούν συγκεκριμένες
εταιρείες τους. Έτσι, οι οικονομικές καταστάσεις του υπερ-ταμείου θα μοιάζουν
με ένα διαρκώς ενημερωμένο κατάλογο προϊόντων, που θα κυκλοφορεί
από μέιλ σε μέιλ κι από χέρι σε χέρι, κάνοντας την κρίση της Ελλάδας ευκαιρία
εύκολου πλουτισμού κάθε απατεώνα που θα εμφανίζεται ως φιλόδοξος επενδυτής…
Εν κατακλείδι, το συγκεκριμένο Γ’ Κεφάλαιο του πολυνομοσχεδίου
αποδεικνύει ότι η έξοδος από τα Μνημόνια δεν συμπίπτει με μια περίοδο αυξημένων
δυνατοτήτων άσκησης ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, όπως διατείνονται οι
ΣΥΡΙΖΑίοι, προς άγραν αφελών. Το υπερ-ταμείο εγγυάται ότι η δημόσια περιουσία
(από ακίνητα υπουργείων και μετοχές, μέχρι πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ) θα είναι
αλυσοδεμένη στους όρους των πιστωτών επί πολλές δεκαετίες ακόμη.
Νέα αντιλαϊκά μέτρα
Δεν είναι ωστόσο μόνο η υπαγωγή της δημόσιας περιουσίας στη
διάθεση των πιστωτών• πράξη που ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία καθώς βουλευτές
που εξελέγησαν στο όνομα του ελληνικού λαού χαρίζουν δημόσια περιουσία στους
δανειστές. Ποιόν ρώτησαν; Από πού νομιμοποιούνται να ψηφίζουν ό,τι ζητάει ο
κάθε Γιουνκέρ;
Το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει ακόμη πλήθος αντιλαϊκών μέτρων,
που θα φτωχύνουν τον λαό. Οι συνέπειές τους δε, εκτείνονται πολύ πέραν της 20ης
Αυγούστου 2018, όταν η κυβέρνηση θα γιορτάζει το «τέλος των μνημονίων»,
κερνώντας σανό ψηφοφόρους της και μη. Ορισμένα από τα αντιλαϊκά μέτρα που
περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο είναι τα εξής:
1. Διευκόλυνση της
ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού, για χάρη του ομίλου Λάτση. Συγκεκριμένα, σύσταση
φορέα διαχείρισης της ομαλής λειτουργίας της επένδυσης, με ευθύνη την
καθαριότητα, τη συγκέντρωση των απορριμμάτων, τον ηλεκτροφωτισμό, τη συντήρηση
των υποδομών κ.α. που προφανώς θα είναι δημόσια έτσι ώστε τα κέρδη να είναι
ιδιωτικά (Τμήμα Α, πολυνομοσχεδίου).
2. Επιτάχυνση
ιδιωτικοποίησης ηλεκτρικής ενέργειας. Το πολυνομοσχέδιο προσαρμόζει στα νέα
δεδομένα το σχέδιο ξεπουλήματος της ΔΕΗ και εισόδου των ιδιωτών. Συγκεκριμένα,
καθώς είναι θέμα χρόνου η ιδιωτικοποίηση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ
«μειώνονται κατά 50% οι προς δημοπράτηση ποσότητες», καθώς κανένας ιδιώτης δεν
θα επιτρέψει τη λεηλασία που γινόταν επισήμως στην παραγωγή της ΔΕΗ μέσω των
δημοπρασιών, στο όνομα του ανοίγματος της αγοράς. (Άρθρο 42)
3. Αυστηροποίηση του
νόμου Κατσέλη για τους δανειολήπτες. Με βάση όσα προβλέπει το πολυνομοσχέδιο,
παύει να ισχύει για τους δανειολήπτες που αιτούνται την υπαγωγή τους στο νόμο
το τραπεζικό απόρρητο σε βάθος πενταετίας, ενώ σε περίπτωση καθυστέρησης
πληρωμής τουλάχιστον τριών μηνιαίων δόσεων, παύει να ισχύει η αναστολή των
καταδιωκτικών μέτρων. (Κεφάλαιο Β’)
4. Συγκέντρωση των
αποθεματικών του δημοσίου σε έναν ενιαίο λογαριασμό. Στόχος είναι να τεθούν υπό
τον έλεγχο του κράτους ποσά ύψους γύρω στα 6 δισ. που είναι σε λογαριασμούς
εμπορικών τραπεζών, ώστε το δημόσιο να χτίσει το περίφημο «μαξιλαράκι
ασφαλείας» που θα διευκολύνει την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους μετά τον
Αύγουστο. Η ρευστότητα του δημοσίου ή οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, με άλλα
λόγια, θα εγγυηθούν την ομαλή αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους. (Τμήμα Ι’).
Ωστόσο, η εμβάθυνση και επέκταση της λιτότητας πολύ πέραν της
20ης Αυγούστου πετυχαίνεται με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Δράσης,
που αποτελεί και το τελευταίο μέρος του πολυνομοσχεδίου. Συνολικά, είναι ένα
ασφυκτικό πλαίσιο που προσδιορίζει από τώρα τη φορολογική και δημοσιονομική πολιτική
της επόμενης 5ετίας, διευκολύνοντας μια κυβέρνηση της ΝΔ να μην ψηφίσει κανένα
νέο αντιλαϊκό μέτρο! Θα είναι περιττό και αχρείαστο…
Νέα …μεσοπρόθεσμη λιτότητα
Εν συντομία, το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο που δεν αναιρεί, ούτε καν
χαλαρώνει αλλά κάνει ακόμη πιο επιθετική την ισχύουσα μνημονιακή πολιτική
προβλέπει, μεταξύ άλλων τα εξής:
- Μείωση των συντάξεων
μέσω αναπροσαρμογής στις κύριες συντάξεις, περικοπή της προσωπικής διαφοράς
στις επικουρικές συντάξεις έως και 18% του ύψους της καταβαλλόμενης σύνταξης,
κ.α. Ως αποτέλεσμα θα επιφέρουν στο κράτος εξοικονομήσεις ύψους 12,5 δισ. ευρώ
από το 2019 ως το 2022. Αφού δηλαδή θα έχουμε βγει από τα μνημόνια…
- Αύξηση φόρων μέσω
κυρίως της μείωσης του αφορολόγητου που ως αποτέλεσμα θα έχουν αυξημένα έσοδα
για το κράτος και απώλειες για τους πιο φτωχούς μισθωτούς και συνταξιούχους
6,04 δισ. ευρώ όπως φαίνεται και στον πίνακα. Κι αυτές οι μειώσεις θα
εφαρμοστούν μετά την έξοδο από τα μνημόνια…
- Διαιώνιση της
υπερχρέωσης. Το 2022 το δημόσιο χρέος θα ανέρχεται στα 318,7 δισ. ευρώ (από 315
δισ. ευρώ το 2016), ενώ το ύψος των ποσών που θα καταβάλλει ετησίως σε ρευστό
για τόκους το ελληνικό δημόσιο θα φτάνει τα 6,9 δισ. ευρώ, από 5,6 δις. ευρώ
που πληρώναμε το 2016.
- Νέες
ιδιωτικοποιήσεις που θα σημάνουν ακριβότερα τιμολόγια για τους πολίτες και
κέρδη για τους ιδιώτες οι οποίο θα πάρουν στα χέρια τους σε εξευτελιστικές
τιμές περιουσιακά στοιχεία μεγάλης αξίας. Το σύνολο των εσόδων μεταξύ 2018 και
2022 εκτιμάται σε 3,95 δις. ευρώ.
