του Mauro Bottarelli
Ήθελα να ξεκινήσω το άρθρο αυτό με ένα μεγάλο αριθμό φωτογραφιών
από παιδιά που σκοτώθηκαν σε βομβαρδισμούς και επιθέσεις στην Υεμένη, το Ιράκ, το
Αφγανιστάν, το Ντονμπάς: εν ολίγοις, σε όλα αυτά τα μέρη που δεν δίνουν δεκάρα οι
ανθρωπιστές που από χθες αγωνίζονται χρησιμοποιώντας κάθε είδους ψέμα να καπαρώσουν
τον ρόλο του πρεσβευτή της UNICEF για τα επόμενα 20 χρόνια. Η μαγική λέξη, εδώ,
είναι τα παιδιά: από χθες, οι υποκριτές σε μόνιμη και πραγματική υπηρεσία, έχουν
αρχίσει να μολύνουν τα κοινωνικά δίκτυα με ζαχαρωτές και αηδιαστικές σκέψεις, και
να προβάλλουν στον κόσμο την πληγωμένη ευαισθησία τους μέσα από έννοιες το βάθος και η αυθεντικότητα
των οποίων είναι ίσο με αυτή ενός μονοκύτταρου οργανισμού του Βόρνεο.
Υποκριτές:
ο πόλεμος σκοτώνει και σκοτώνει ακόμη και παιδιά. Αλλά όταν τα παιδιά
σκοτώνονται από τους απελευθερωτές τότε η ζωή τους δεν έχει καμία σημασία, είναι
απλά μια παράπλευρη απώλεια της μεγάλης εκστρατείας για την ελευθερία και την
αλήθεια.
Το ίδιο ισχύει και για την Υεμένη: Έχετε δει ποτέ αγανακτισμένα
πρωτοσέλιδα για τα παιδιά που σφαγιάστηκαν σε γαμήλιες τελετές ή σε αγορές, που
χρησιμοποιούνται ως στόχοι από τα Σαουδικά πολεμικά, οπλισμένα με πυρομαχικά πρώτης
κατηγορίας όλα κατασκευασμένα στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Μεγάλη
Βρετανία; Όλως τυχαίως, οι ίδιες χώρες που σήμερα θα ζητήσουν το κεφάλι του Άσαντ σε αυτό το συμπόσιο διεφθαρμένων ανεγκέφαλων γνωστό και ως Συμβούλιο
Ασφαλείας του ΟΗΕ, το ανώτατο όργανο της φάρσας ενός θεσμού που τοποθέτησε τη
Σαουδική Αραβία, την σφαγέα μικρών παιδιών στην Υεμένη που αποκεφαλίζει τους
πολίτες ως χόμπι, επικεφαλής της επιτροπής ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Και οι
άνθρωποι αυτοί έχουν το θράσος και μιλάνε: Δεν ξέρω ποιος μου προκαλεί μεγαλύτερη
αηδία , αυτός που σκοτώνει στον πόλεμο παιδιά κάνοντας το απεχθές χρέος του, ή
αυτός που κρύβεται πίσω από τα κορμιά αυτών των παιδιών στο όνομα της
προπαγάνδας και βολικές ψευδείς εκδοχές που πρέπει να πουλήσει στις μάζες, για να μείνουν ήσυχες, και χαλιναγωγημένες. Απεχθάνεστε τον πόλεμο; Κλαίτε τα μικρά παιδιά;
Πείτε μου αν θέλετε ακόμα να υπερασπιστείτε τους εξαγωγείς
δημοκρατίας που εξοπλίζουν σατράπες και δικτάτορες, ενώ οι ίδιοι έχουν την
δημοσιογραφική τύχη να βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Οπότε μπορούν να
σκοτώνουν άφοβα και με τη σιωπηρή συγκατάθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Είστε έτοιμοι να εγκαταλείψετε το Mac-κόσμο στον οποίο ζείτε, κάνοντας τους φιλελεύθερους,
αρκεί να μη δείτε πια άλλα παιδιά πεθαίνουν.
Το τι έγινε στην Ιντλίμπ, φαίνεται να είναι αρκετά σαφές: τα στρατεύματα του
Ασσαντ δεν βομβάρδισαν με δηλητηριώδη αέρια, αλλά έπληξαν μια αποθήκη των
ανταρτών γεμάτη με αυτό το δηλητήριο, προκαλώντας ένα τοξικό νέφος. Δεν
πρόκειται για σαρίν, όπως θα ήθελα οι Torquemada των μμε, αλλά πάντως σκοτώνει.
Και θα πρέπει να κάνουμε μια ερώτηση: τι στο διάολο κάνουν οι αντι-Άσαντ
αντάρτες με όπλα που απαγορεύονται από τις Συνθήκες; Παίζουν το μικρό χημικό
μεταξύ της μιας επίθεσης και της άλλης; Νόμιζαν ότι ήταν ακίνδυνα απορρυπαντικά;
Αναρωτιέμαι αν κάποιος σήμερα στον ΟΗΕ θα κάνει αυτήν την ερώτηση. Ή, μία ακόμα
πιο ενδιαφέρουσα: ποιος έδωσε αυτή τη μαλακία στους αντάρτες, που δεν νομίζω
ότι αναπτύσσεται αυθόρμητα στα φυτά της Συρίας; Μας το λέει αυτή η φωτογραφία αμερικανικής προέλευσης
η οποία δείχνει σε όλη
της την πλαστικότητα την Σαουδική κατασκευή των χημικών όπλων που
χρησιμοποιήθηκαν στη Συρία. Παρεμπιπτόντως, το Δεκέμβριο του 2012, όταν το να
εξοπλίζεις και να εκπαιδεύεις τους
αντικαθεστωτικούς αντάρτες ήταν ακόμη κάτι για το οποίο μπορούσες να υπερηφανεύεσαι
και όχι κάτι που έπρεπε να κάνεις στα κρυφά, το ίδιο το CNN ήταν αυτό πουέδειξε βίντεο όπου αμερικανοί στρατιωτικοί του «Τάγματος Καταστροφής Χημικών» (Destructive
Wind Chemical Battalion) φαινόντουσαν να
εκπαιδεύουν αντικυβερνητικούς πολιτοφύλακες στη χρήση νευροτοξικών αεριων, με
πολλά κουνέλια σε βάρος του κάποια φτωχή προσομοίωσης. Τον Μάρτιο του 2013, στις
19 για να είμαστε ακριβείς, δύο επιθέσεις με χημικά πραγματοποιήθηκαν στο χωριό
Khan al-Assel δυτικά του Χαλεπίου και το προάστιο της Δαμασκού al-Atebeh όπου 31 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους, και αρκετοί
Σύριοι στρατιώτες που φρουρούσαν την πόλη. Μια ημέρα μετά η συριακή κυβέρνηση
ζήτησε επίσημα από τον ΟΗΕ τη διενέργεια έρευνας για το θέμα αυτό: παραδόξως,
το αίτημα δεν πήρε την ίδια δημοσιότητα στα μέσα ενημέρωσης όπως το σημερινό στο
Συμβούλιο Ασφαλείας.
Στις 30 Μαρτίου, στη συνέχεια, η τουρκική κυβέρνηση
παραδέχτηκε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της βρέθηκε ένα κύλινδρο με 2 λίτρα αέριο
σαρίν στο σπίτι ενός πολιτοφύλακα της Jabhat al-Nusra Front, μια τρομοκρατική ομάδα
(παρακλάδι της Αλ Κάιντα) που δρα στη Συρία και υποστηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία. Η ίδια χώρα που
προεδρεύει της Επιτροπής Ανθρώπινων Δικαιώματων. Πολύ περισσότερο, λοιπόν, που
τα χημικά του Άσαντ είναι υπό τον έλεγχο του ίδιου του ΟΗΕ το 2014, όταν
επιτεύχθηκε συμφωνία και την ίδια χρονιά το Massachusetts Institute of
Technology διέψευδε όσους υποστήριζαν ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν χημικά στην επίθεση της 21
Αυγούστου του 2013 στη Goutha που κόστισε τη ζωή σε δεκάδες αμάχους. Αυτοί που
τα χρησιμοποίησαν ήταν οι αντάρτες, και η ανακάλυψη αυτή ακύρωσε τα σχέδια
επίθεσης του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος είχε θέσει σαν όριο για τη λεγόμενη
«κόκκινη γραμμή» έναντι του Άσαντ,τις επιθέσεις με χημικά κάτι που θα σήμαινε την ανάληψη στρατιωτικής
δράσης από τους αμερικανούς.
Και όλως τυχαίως, η φόρμουλα αυτή κυριάρχησε και πάλι στα μμε: ο Άσαντ ξεπέρασε το όριο. Θα έχουμε μια νέα επέμβαση; Τα πρωτοσέλιδα φαίνεται να το ζητούν μεγαλόφωνα Από την άλλη πλευρά, εχουν καλή παρέα, όπως μπορείτε να δείτε:
Και όλως τυχαίως, η φόρμουλα αυτή κυριάρχησε και πάλι στα μμε: ο Άσαντ ξεπέρασε το όριο. Θα έχουμε μια νέα επέμβαση; Τα πρωτοσέλιδα φαίνεται να το ζητούν μεγαλόφωνα Από την άλλη πλευρά, εχουν καλή παρέα, όπως μπορείτε να δείτε:
Αυτός, όμως, δικαιούται να μιλάει για κάποια πράγματα, όπως
ο λευκός φωσφόρος που χρησιμοποιήθηκε ενάντια στους ιδιαίτερα επικίνδυνους Παλαιστινίους
αμάχους (ανθρωπιστές του κώλου, υπήρχαν και παιδιά εκεί) στην επιχείρηση «Λιωμένο
Μολύβι» (Cast Lead). Και τώρα, τι θα γίνει;
Πόλεμος κατά του Άσαντ; Δηλαδή, πόλεμος κατά της Ρωσίας; Και ποιος θα τον το
κάνει, η Ευρωπαϊκή Ένωση σε στυλ Sturmtruppen; Επειδή οι ΗΠΑ τα κατάφεραν καλά στη
διαχείριση της κατάστασης. Βέβαια, είπαν ότι αυτό που έγινε είναι απαράδεκτο
και θα έχει συνέπειες, αλλά τόνισαν επίσης ότι για το περιστατικό φταίει η
εξωτερική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα : πολύ υποχωρητικός με τη Δαμασκό ή πολύ συγκαταβατικός με τους
αντάρτες; Δύσκολο να το πω, επειδή στην Ουάσιγκτον υπάρχουν δύο κυβερνήσεις:
μια νόμιμη εν ενεργεία και μία που κινείται από τα παρασκήνια.
Η πρώτη επέλεξε τη
μαλακή γραμμή έναντι του Ασσαντ, παραιτήθηκε από την αλλαγή καθεστώτος στη
Συρία και εστίασε τις προσπάθειές της σε τρεις προτεραιότητες: το Ιράκ, όπου πριν
λίγο το Ισλαμικό Κράτος προκάλεσε 50 νεκρούς σε βομβιστική επίθεση (τώρα ελέγχω
αν υπάρχουν παιδιά ανάμεσά τους, σε περίπτωση που υπάρχουν θα φροντίσω να
ενημερώσω τα πενθούντα μέσα μαζικής
ενημέρωσης), την Υεμένη και τη Βόρεια Κορέα, η οποία έχει μόλις εκτόξευσε ένα
νέο πύραυλο μέσου βεληνεκούς στη Θάλασσα της Ιαπωνίας, αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να πουν ότι «έχουμε ήδη πει πάρα πολλά».
Υπάρχει κάτι που πρέπει να μας κάνει σκεφτικούς. Στη χθεσινή
ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο υπ 'αριθμόν ένα Rex Tillerson είπε ξεκάθαρα
ότι «την ηθική ευθύνη για τη χημική επίθεση την έχουν αυτοί που υποστηρίζουν το
καθεστώς Άσαντ, η Ρωσία και το Ιράν». Αλλά αυτός ο Tillerson δεν ήταν υπέρ της
Μόσχας, και δεν τιμήθηκε με το «Μετάλλιο Φιλίας», το μεγαλύτερο ρωσικό βραβείο
για τους ξένους πολίτες; Ναι, στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν αφορά άμεσα τη
Μόσχα, αλλά την Τεχεράνη την παραμονή των προεδρικών εκλογών στις 19 του
περασμένου Μάη. Και το κυριότερο, την επαύριο της συνάντησης της 27ης Μαρτίου
στη Μόσχα μεταξύ του Βλαντιμίρ Πούτιν και του πρόεδρου Rouhani, όπου
το Κρεμλίνο επιβεβαίωσε την αύξηση 70% των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των δύο
χωρών το 2016, κάτι που ο Πούτιν χαρακτήρισε ως «ένα γεγονός άνευ
προηγουμένου»
«Υπάρχουν καλές
προοπτικές για την επέκταση της συνεργασίας στον τομέα του πετρελαίου και του
φυσικού αερίου. Οι εταιρείες μας έχουν κλείσει μια σειρά σημαντικών συμφωνιών
για την ανάπτυξη των μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο Ιράν. Επιπλέον, οι
δύο χώρες συνεργάζονται στα πλαίσιο του φόρουμ φυσικού αερίου (Gas Exporting
Countries Forum), όπου σταθεροποιούνται οι παγκόσμιες αγορές πετρελαίου», τόνισε
ο Πούτιν στους Τάιμς της Τεχεράνης. Ο Rouhani, από την πλευρά του, εξέφρασε την
ελπίδα ότι οι δύο χώρες «θα ενδυναμώσουν περαιτέρω τις διμερείς τους σχέσεις»
και πήρε την διαβεβαίωση για την επικείμενη προσχώρηση του Ιράν στον Οργανισμό Συνεργασίας
της Σαγκάης (Shanghai Cooperation Organization). Οι αντιπροσωπείες του Ιράν και
η Ρωσία υπόγραψαν τελικά 14 συμφωνίες συνεργασίας που καλύπτουν διάφορους τομείς:
την οικονομία, την πολιτική, αλλά και τις επιστήμες και τον πολιτισμό,. Μια
μικρή λεπτομέρεια - ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης - έχει ως θεμελιώδη
βάση την υπέρβαση του δολαρίου ως νόμισμα συναλλαγών και νόμισμα αναφοράς.
Δεν είναι τυχαίο που ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ήδη χαρακτηρίσει
«πολύ δύσκολη» τη συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί αύριο και στη συνέχεια στη
Φλόριντα με τον πρόεδρο της Κίνας, Xi Jinping, η επίσημη ατζέντα της οποίας έχει
σαν πρώτο θέμα το ζήτημα του εμπορικού προστατευτισμού ,προχωράει στο ζήτημα
της Κορέας και κλείνει με τα τεχνητά νησιά στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Το
Πεντάγωνο, θεωρεί τον άξονα Ρωσίας-Ιράν ως την βασική απειλή, δεδομένου ότι εποπτεύων
της πραγματικής πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ είναι ο ισχυρός και έμπιστος
σύμβουλος Steve Bannon, αξιωματικός του ναυτικού στην κρίση των ομήρων στο
Ιράν, για τον οποίο η Ισλαμική Δημοκρατία είναι μια οντολογική απειλή. Όλως τυχαίως,
μια άποψη που περιλαμβάνει και το Ισραήλ και την αιώνια αναποφάσιστη Τουρκία, η
οποία ξανάρχισε χθες τα χτυπήματα
εναντίον της Μόσχας. Εν τω μεταξύ, από την επίθεση στην Αγία Πετρούπολη χάθηκε
το οποιοδήποτε ίχνος. Σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.
Αλλά, υπάρχει και το άλλο. Η υπόθεση Ρωσία-Συρία φαίνεται
πως βάζει σε δεύτερη μοίρα την υπόθεση Russiagate εκτός ΗΠΑ, και το μεγάλο χάος
που προκάλεσε η κατάθεση του λεγόμενου «τυφλοπόντικα», Σούζαν Ράις, που υποτίθεται
ότι αποκάλυψε τις σχέσεις του Michael Flynn με τον πρέσβη της Ρωσίας, οδηγώντας
τον στην παραίτηση . Ο Μπαράκ Ομπάμα
γνώριζε ή δεν γνώριζε για το πλήθος των πληροφοριοδοτών; Μόλις σήμερα, η Wall
Street Journal έβγαλε την είδηση σύμφωνα με την οποία η Ράις δεν είναι η μόνη
που λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι στην συνομωσία συμμετείχε
τουλάχιστον ένας ακόμα υψηλόβαθμος αξιωματούχος . Επιπλέον, η κατάσταση βοηθιέται
αν πέσει πάνω στην υπόθεση ένα ωραίο προπέτασμα καπνού
δηλαδή το σύστημα «Marble» που αποκάλυψαν τα WikiLeaks στην τελευταία δημοσίευση ντοκουμέντων,
κατά περίεργο τρόπο πέρασε απαρατήρητο από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης. Τι είναι αυτό
το σύστημα; Τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο ένα σύστημα υποκλοπών με το οποίο η CIA χρησιμοποιεί
τακτικές hacking που αφήνουν ίχνη στα ρωσικά, κινεζικά, περσικά, αραβικά και
Κορεάτικα. Με λίγα λόγια, κατασκοπεύουν, υποκλέπτουν, παραβιάζουν και χειραγωγούν
αλλά τα ίχνη του υπολογιστή οδηγούν σε κάποιο άλλο Χεράκι. Μια όμορφη εικόνα
της παγκόσμιας πραγματικότητας, αν αποδειχθεί ότι η περίφημη υπόθεση υποκλοπής
της Εκλογικής Επιτροπής του Δημοκρατικού κόμματος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια
προβοκάτσια των μυστικών υπηρεσιών για το στήσιμο της υπόθεσης Russiagate, τι
θα λέγατε;
Σε μέρες σαν κι αυτές, έρχονται στο νου τα λόγια του Αντρέ Μαλρώ στο βιβλίο
του «Χρόνια καταφρόνιας», λέξεις όπως τα γκράφιτι στους τοίχους των κελιών των φυλακών, που αποπνέουν πεπρωμένα:
«Έπρεπε
να περιμένουμε. Αυτό ήταν όλο. Αντισταθείτε. Ζώντας στο ρελαντί, όπως οι παράλυτοι,
οι ετοιμοθάνατοι με αυτή την ισχυρή και θαμμένη θέληση, όπως ένα πρόσωπο στο πιο
βαθύ σκοτάδι. Αν όχι, η τρέλα». Πόσα πράγματα μπορεί να κρύβονται πίσω από το πληγωμένο
σώμα ενός παιδιού από τη Συρία, που σκοτώθηκε για δεύτερη φορά από τα τσακάλια
της πολιτικής ορθότητας. Στο όνομα μιας ελευθερίας υπέρ τρίτων που υποβαθμίζεται
σχεδόν πάντα από συμφέροντα ελάχιστα ευγενή και ανομολόγητα.
[--->]
Εντωμεταξύ η Ρωσία αναγνωρίζει υπό όρους τη Δυτική
Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ, και την Ανατολική (όπως και πριν) ως
πρωτεύουσα του κράτους της Παλαιστίνης.
Η πρωτότυπη δήλωση στα ρωσικά από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών
και η αυτόματη μετάφραση της στα αγγλικά (απόσπασμα):
Moscow continues to consider
the formula for negotiating a two-state settlement of an optimal and friendly
to us Palestinian and Israeli people, as well as to the interests of all
countries in the region and the world community as a whole.
We reaffirm our commitment to
the UN resolutions on the principles of settlement, including the status of
East Jerusalem as the capital of the future Palestinian state. At the same
time, we consider it necessary to say that in this context we regard
West Jerusalem as the capital of the State of Israel.
Specific
parameters for addressing the full range of issues of the final status of the
Palestinian territories, including the Jerusalem problem, should be agreed upon
in direct negotiations between the parties 