Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο

 

 του Γιώργου Νικολαϊδη

Έχει γίνει πλέον φανερό πως η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες εμμονές της να αυτοπροσδιορίζεται επικοινωνιακά ως «κυβέρνηση της Aριστεράς», έχει δώσει γη και ύδωρ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών υιοθετώντας την πλέον νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική ολομέτωπης επίθεσης στο λαό και στην κοινωνία. 

Το θηριώδες Μνημόνιο Τσίπρα που ψηφίστηκε παραμονές Δεκαπενταύγουστου με διαδικασίες εξπρές από τη βουλή (και με τις τροπολογίες-κερασάκι που προστέθηκαν στο «και πέντε») αποτελεί το επιστέγασμα μιας διαδικασίας σταδιακής προσχώρησης του κυβερνητικού επιτελείου στο «άλλο στρατόπεδο» των «εχθρών του λαού», μιας διαδικασίας της οποίας η αφετηρία και τα σημαντικά ορόσημα μπορεί να προσδιορίζονται σε διαφορετικά χρονικά σημεία από τον καθένα, αλλά το τέλος της σίγουρα έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου του 2015.

Και την παραμικρή ματιά να ρίξει κανείς στον ατέλειωτο κατάλογο των μέτρων του Μνημονίου Τσίπρα γίνεται επίσης φανερό πως:

• Το Μνημόνιο Τσίπρα είναι βαρύ και δυσβάσταχτο για τις λαϊκές τάξεις, που έχουν ήδη δει μια εξαετία το εισόδημά τους να υποβαθμίζεται, και θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε πολύ μεγαλύτερη υποβάθμισή τους αλλά και σε προδιαγεγραμμένη κοινωνική καταστροφή των παραγωγικών δυνατοτήτων της ήδη καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας (άλλωστε για τούτο αρκεί κανείς να ακούσει την προ ενός έτους επιχειρηματολογία του ίδιου του Τσίπρα και των συν αυτώ για τα μέτρα του περίφημου μέιλ Χαρδούβελη τα οποία κοστολογούνταν μόλις το ένα εικοστό των μέτρων Τσίπρα τώρα…).

• Το Μνημόνιο Τσίπρα είναι μονόπλευρα αντιλαϊκό ρίχνοντας τα βάρη στα συνήθη υποζύγια, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους τους μικροεπαγγελματίες, αφού άλλωστε παρά τις αρχικές κορόνες των λαλίστατων απολογητών του Μαξίμου περί πιο ισότιμης επιβάρυνσης των πλουσίων όλα τα αρχικά μέτρα φορολόγησης κ.λπ. των μεγάλων εισοδημάτων αντικαταστήθηκαν από «ισοδύναμα» μέτρα πλιάτσικου στο λαϊκό εισόδημα.

• Το Μνημόνιο Τσίπρα είναι μόνο η αρχή αφού ήδη προβλέπεται και νέο πακέτο μέτρων τον Οκτώβρη – και όλοι καταλαβαίνουν πως ακόμα και αυτό δεν θα επαρκέσει και θα απαιτηθεί και τρίτο, ίσως και τέταρτο πακέτο κατά τα ειωθότα τα τελευταία χρόνια. Τα μέτρα λοιπόν συν το χρόνω θα πολλαπλασιαστούν και θα πολλαπλασιάσουν τα βάρη στις πλάτες του λαού.

• Το Μνημόνιο Τσίπρα δεν πρόκειται «με τίποτα» να πιάσει τους ονομαστικούς του στόχους και η χώρα θα οδηγηθεί γρήγορα σε νέες περιπέτειες ανάγκης και τέταρτου μνημονίου ή κάτι ανάλογου, υπό τον κίνδυνο μιας αναγκαστικής εξόδου από την Ευρωζώνη ή χρεοκοπίας του δημοσίου εντός Ευρωζώνης (εφιαλτικότερο σενάριο όλων για το οποίο δεν μιλάει κανείς…). 

Κι αυτό διότι το Μνημόνιο Τσίπρα ακολουθεί την αδιέξοδη πεπατημένη του ξεζουμίσματος μιας ρημαγμένης κοινωνίας που δεν έχει άλλη δυνατότητα παρά την αποπτώχευσή της.

• Το Μνημόνιο Τσίπρα συνιστά επικύρωση της οριστικής εγκατάλειψης από την κυβέρνηση κάθε σχέσης με τον προηγούμενο πολιτικό προγραμματικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ – κι αυτό πλέον δεν χρήζει καν επιχειρηματολογίας…

Εκτός όμως από τα παραπάνω, δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς για να καταλήξει πως είναι πλέον ολοφάνερα ακόμα και κάποια άλλα εξίσου σημαντικά χαρακτηριστικά της επερχόμενης άσκησης εξουσίας από την παρούσα κυβέρνηση:

• Η πολυδιαφημιζόμενη μάχη ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά σύντομα θα αποδειχθεί σαπουνόφουσκα που άντε το πολύ-πολύ να βάλει και κανέναν ήδη ξοφλημένο πολιτευτή τύπου Τσοχατζόπουλου στη φυλακή για τα μάτια του κόσμου.

 Όταν έχεις αποδεχθεί και την πολιτική και την κηδεμονία και τη διαρκή επιτήρηση από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.ο.κ. και τους πολιτικούς τους εκφραστές – με δεδομένο ότι τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς εκπορεύονται και υλοποιούνται από αυτά ακριβώς τα συμφέροντα, τότε πώς στην ευχή θα κάνεις «κάθαρση» επί της ουσίας;[1] 

Ίσως μάλιστα ένα δυνατό «τζαρτζάρισμα» στην αρχή να έχει μόνο στόχο να μάθουν να κάνουν τις δουλειές τους όλοι ετούτοι μέσω του προσωπικού της παρούσας κυβέρνησης και να πάψουν να στηρίζουν και να προβάλουν τελειωμένους τύπου Βενιζέλου…

• Η φημολογούμενη «ανασύνταξη» του κυβερνητικού στρατοπέδου (προκειμένου να ξαναδώσει τη μάχη για τους όρους του χρέους, του δανεισμού, της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη κ.λπ.) δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ. 

Αν το κυβερνητικό επιτελείο δεν αποτόλμησε το βήμα της ρήξης με νωπή εντολή, ακόμα πιο φρέσκια τη συντριπτική κατίσχυση του «Όχι» στο δημοψήφισμα και το λαό να στηρίζει (πλην των γνωστών λαμόγιων) μια άλλη πολιτική για τη χώρα, τότε με ποια λογική θα το πράξει όταν η υλοποίηση του νέου μνημονίου θα έχει προχωρήσει, η κυβέρνηση θα έχει ήδη αφαιμάξει κι αυτή με τη σειρά της τα λαϊκά στρώματα και θα έχει άρα συνακόλουθα εισπράξει τη μήνιν τους ή τουλάχιστον την αδιαφορία τους για την πολιτική γενικότερα ; 

Ίσως μάλιστα η προβολή της παρούσας προσχώρησης στο στρατόπεδο του νεοφιλελευθερισμού σαν δήθεν «τακτικής υποχώρησης» να έχει μόνο στόχο τη συγκράτηση της λαϊκής οργής για την κωλοτούμπα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού με την προσδοκία μιας συριζαϊκής Δευτέρας Παρουσίας που δεν θα έρθει ποτέ. 

Βέβαια τότε όλοι ετούτοι που θα φανούν αφελείς ή συναισθηματικά ευάλωτοι σήμερα δεν θα είναι πια χρήσιμοι στο επιτελείο του Τσίπρα και θα μπορούν να απομακρυνθούν ένας-ένας απογοητευμένοι χωρίς πολλή φασαρία ή να ενταχθούν στο νέο «παιχνίδι εξουσίας» του νέου νεοφιλελεύθερου πια ΣΥΡΙΖΑ…

• Η υλοποίηση των μέτρων όχι μόνο δεν θα είναι πιο «ανθρώπινη» από την κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» αλλά θα είναι μάλλον πολύ πιο καθολική, μαζική και αφανιστική για τις λαϊκές τάξεις: επειδή οι περισσότεροι, ακόμα και οι πολιτικοί, δεν το έχουν στην «ουσία τους» («στο DNΑ τους», όπως συνηθίζεται να λέμε) να είναι ούτε ιδιαίτερα ανθρώπινοι ούτε ιδιαίτερα απάνθρωποι, αυτό που καθορίζει και υπαγορεύει το βαθμό και την ένταση υλοποίησης μιας τέτοιας αντιλαϊκής πολιτικής είναι οι συγκεκριμένες συνθήκες, όπως π.χ. η διαρκής επιτήρηση της όποιας ντόπιας κυβέρνησης από την τετρα-τρόικα αλλά και σαφέστατα το έλλειμμα αντιπολίτευσης που να βάζει φρένο στις ορέξεις δανειστών και κυβέρνησης [2].

 Ίσως μάλιστα να αποδειχθεί πως τελικά η προβολή μιας τέτοιας φιλολογίας από το Μαξίμου, εκτός από τον προφανή στόχο να ταυτίσει τα συμφέροντα του λαού με την αντιλαϊκή αυτή κυβέρνηση, να είναι και η συγκάλυψη του ενδεχόμενου η υλοποίηση του τρίτου αυτού μνημονίου να αποτελέσει την πιο «φαρμακερή» από όλα τα προηγούμενα, αφού στο πολιτικό σκηνικό θα υπάρχουν πολύ μειωμένες αντιστάσεις και στο κοινωνικό πεδίο ο διαψευσμένος από την κυβέρνηση λαός θα είναι απογοητευμένος για να οργανωθεί εναντίον της…

• Θα διαψευστεί αμέσως και η όποια προσμονή πως παρά τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της κυβέρνησης θα υπάρχει τάχα κάποιο περιθώριο προοδευτικών μεταρρυθμίσεων στο έργο της αναφορικά με όχι άμεσου δημοσιονομικού χαρακτήρα ζητήματα όπως π.χ. τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, το μεταναστευτικό, οι δημοκρατικές ελευθερίες κ.λπ.: όσο η κυβέρνηση μεταλλασσόμενη και υλοποιώντας την πλέον αντιλαϊκή πολιτική θα έχει να αντιμετωπίσει κι αυτή με τη σειρά της τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αντίσταση, θα αναγκάζεται ελλείψει λαϊκού ερείσματος να καταφεύγει στις γνωστές μεθόδους καταστολής.

Άλλωστε τέτοια δείγματα πυκνώνουν το τελευταίο δίμηνο: κρότου λάμψης στο Σύνταγμα, χαστούκια στους μετανάστες, εξαγγελία νέων ειδικών δυνάμεων καταστολής και πάει λέγοντας [3].
Ίσως, λοιπόν, αυτά τα φληναφήματα να μην είναι παρά ευσεβείς πόθοι, αυταπάτες που μέλλουν να διαψευστούν άμεσα…

 Με δεδομένα όλα τα παραπάνω που πολύ λίγο πλέον επιδέχονται αμφισβήτηση με βάση τη ρητορεία και πρακτική της κυβέρνησης Τσίπρα, για όσες και όσους επιμένουν να βλέπουν την πολιτική ως προάσπιση λαϊκών συμφερόντων τα διλήμματα που τίθενται είναι επιτακτικά και τα καθήκοντα συγκεκριμένα. Και πρώτα από όλα απαιτείται να ξεπεραστούν ταχύτατα δυο κύρια ιδεολογήματα που προωθούνται συστηματικά το τελευταίο μήνα :

• Να ξεπεραστεί το άνευ πλέον και του παραμικρού αντικειμένου ιδεολόγημα του απεγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ από τα μνημόνια και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. 
Το ιδεολόγημα αυτό που θυμίζει απελπιστικά το ομόλογο της απαγκίστρωσης του Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ πια δεν έχει κανένα τόπο ως πολιτικό σχέδιο ακόμα και για τον πλέον καλόπιστο: το μνημόνιο ψηφίστηκε. 

Το δε ανακοινωμένο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα πραγματοποιηθεί ίσως και μετά το 4ο πακέτο προαπαιτούμενων μέτρων τον Οκτώβρη, ενδεχομένως και μετά τις εκλογές που θα δώσουν στον πρωθυπουργό μια συμπαγή και πιστή στη νέα πολιτική κοινοβουλευτική ομάδα. 

Και σε κάθε περίπτωση με βάση τα δείγματα γραφής του Μαξίμου ή θα είναι ένα συνέδριο «αλά ΠΑΣΟΚ Γιωργάκη», όπου ένα άμορφο πόπολο θα χειροκροτεί εκ των υστέρων τις αποφάσεις του Μεγάλου Ηγέτη, ή δεν θα πραγματοποιηθεί καθόλου.

 Η πορεία υλοποίησης του Μνημονίου Τσίπρα μάλιστα θα οδηγήσει βήμα-βήμα όλα τα στελέχη που επιλέγουν να μένουν σήμερα στην πρωθυπουργική πλειοψηφία να αναγκάζονται να αλλάζουν μέρα με την ημέρα το λόγο τους για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, θα τα μετατρέψει σε απολογητές του νεοφιλελευθερισμού αντί σε αντιπάλους του.

 Άρα το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς προϊόντος του χρόνου είναι ακόμα πιο αντιλαϊκό, ακόμα πιο νεοφιλελεύθερο πρόσημο στο κόμμα που θα στηρίζει αυτή την κυβέρνηση.

• Να ανασκευαστεί το πολυσυζητημένο ιδεολόγημα της «αναγκαίας προετοιμασίας» της ρήξης με τους δανειστές, την ευρωζώνη και τις πολιτικές λιτότητας που επιφέρουν. 

Προφανώς κάποια τεχνική προετοιμασία είναι αναγκαία για μια τέτοια πορεία.
Ωστόσο τα βασικά της στοιχεία είναι γνωστά [4], όπως λίγο-πολύ γνωστό είναι και το τι θα πρέπει να γίνει [5]. 

Άρα η λεγόμενη προετοιμασία από τεχνικής πλευράς δεν είναι παρά τα πρώτα στοιχειώδη μέτρα και οι βασικές κατευθύνσεις για τη διαχείριση μιας απρόβλεπτης καθότι ιστορικά πρωτότυπης κατάστασης. Η τόσο μεγάλη προβολή από το Μαξίμου και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης του θέματος της «έλλειψης προετοιμασίας» κινεί την υποψία πως στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την «αλά Τσίπρα» εκδοχή του θατσερικού «δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή» (από το νεοφιλελευθερισμό φυσικά).
 
Αλλά η συζήτηση αυτή έτσι όπως γίνεται παραγνωρίζει τη βασικότερη «προετοιμασία» που όντως πρέπει να γίνει, εκείνη δηλαδή της συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων ώστε να αναμένουν τη ρήξη και τη σύγκρουση και να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τους καλύτερους δυνατούς όρους. 

Συνακόλουθα, το πραγματικό έλλειμμα προετοιμασίας δεν είναι τόσο τεχνικό όσο οργάνωσης του λαού, ώστε να καταφέρει να βγει νικηφόρος από την αναπόφευκτη αυτή σύγκρουση αλλά και να διαχειριστεί την κοινωνική ζωή το διάστημα εκείνο, να αποτρέψει τυχόν εκδηλώσεις κοινωνικής αρρυθμίας κ.ο.κ. Και σε αυτό οι ευθύνες όλων όσων επιμένουν στο δρόμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι μεγάλες και άμεσες επίσης.

Η βασικότερη ωστόσο πλέον ευθύνη-δίλημμα για όλο τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων είναι να πάρει τις αποφάσεις της.

• Και πρώτα να πάρει οριστικά απόφαση πως, αν όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ αυταπόδεικτες διαπιστώσεις, το πρώτιστο καθήκον είναι η αντιπαράθεση σε όλη τη γραμμή του μετώπου στο νέο Μνημόνιο Τσίπρα και την υλοποίησή του αλλά και η ολομέτωπη σύγκρουση με την κυβέρνηση που το εισηγείται, εκπροσωπεί και υλοποιεί. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. 
Οτιδήποτε άλλο τούτες τις ώρες είναι φυγοπονία και στρεψοδικία που αντικειμενικά δίνει τη δυνατότητα στο κυβερνητικό επιτελείο να εφορμήσει ανενόχλητο στο λαϊκό εισόδημα.

• Κατά δεύτερο, να πάρει απόφαση πως είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη να συσταθεί πολιτικά ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο αντιμνημονιακής πολιτικής από όλες τις δυνάμεις που επιμένουν σήμερα να ορίζονται στη ριζοσπαστική Αριστερά, ένα πλατύ, λαϊκό, ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο του «Όχι» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου χωρίς αποκλεισμούς και αγκυλώσεις.

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. 
 Οποιοιδήποτε αρχηγισμοί, σεχταρισμοί, μαξιμαλισμοί, προσκολλήσεις σε ιδεολογικές αναφορές συνάφειας, δεσμούς προσωπικής εμπιστοσύνης ή σε θέσφατα-sine qua non πολιτικές θέσεις που όμως αντικειμενικά είναι εκτός συγκυρίας ή η εμμονή σε αυταπάτες για τη μελλοντική «ανάνηψη» του ΣΥΡΙΖΑ ή και του Τσίπρα του ίδιου απλώς θα δώσουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει με μεγαλύτερη ευκολία το καταστροφικό της έργο στο λαό, στη χώρα, στην κοινωνία.

 Κι αυτό αφορά όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και των κινημάτων, είτε είναι σήμερα ακόμα εντός είτε είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, όλες τις σημερινές ομάδες, μέτωπα, συσπειρώσεις δυνάμεων που θα πρέπει να ενστερνιστούν και να συνταχθούν με ένα τέτοιο μετωπικό σχέδιο.

 Οτιδήποτε άλλο τούτες τις ώρες είναι κάτω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων.
 Στις εκλογές που αργότερα ή γρηγορότερα θα έρθουν, τα περισσότερα είναι λίγο πολύ δεδομένα (παρεκτός από τυχόν δραματικές ανατροπές από την πλευρά των δανειστών της χώρας) [6]. 

Το μόνο που επί της ουσίας παίζεται είναι αν θα ζητήσει την ψήφο του λαού ένα πλατύ, λαϊκό, ριζοσπαστικό, αριστερό, αντιμνημονιακό μέτωπο διεκδικώντας ταυτοχρόνως το βαρύ φορτίο της μάχης ενάντια στη νέα αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, των εγχώριων επιχειρηματικών ελίτ που πλέον τη στηρίζουν και των ξένων επιτρόπων της. 

Οτιδήποτε λιγότερο από ένα τέτοιο μέτωπο θα υποβαθμίσει όχι απλώς τη δυνατότητα της Αριστεράς να παίζει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια αλλά και τη δυνατότητα του λαού μας να αντιστρατευτεί τον επιχειρούμενο εξανδραποδισμό του από το «τρίτο και φαρμακερότερο» Μνημόνιο Τσίπρα. 

Οτιδήποτε λιγότερο θα κατακερματίσει τις ποικιλόμορφες σήμερα δυνάμεις των «φυλών του Όχι» και θα στερήσει από την κοινωνία τον απαραίτητο πολιτικό εξοπλισμό για τις σκληρές μάχες που έρχονται (εκτός αν κανείς πιστεύει πως το να προσανατολιστεί ο λαός προς το ΚΚΕ - ή τη Χρυσή Αυγή! - μπορεί να του δώσει τα κατάλληλα εφόδια για μια τέτοιας έκτασης και σφοδρότητας σύγκρουση). Και σε αυτό θα κριθούμε όλοι μας.
--
1. Όσο για τη διαπλοκή και τους καναλάρχες, καθώς θα υλοποιείται το Μνημόνιο Τσίπρα και ο τελευταίος θα χάνει το λαϊκό του έρεισμα θα αναγκάζεται να καταφεύγει στα ίδια στηρίγματα με τους προκατόχους του. Αυτό προφανώς το γνωρίζει κι ο ίδιος αρκετά καλά, οπότε γιατί να τα χαλάσει με τους Αλαφούζους, τους Μπομπολαίους και τους Ψυχάρηδες αυτού του τόπου;

2. Και η κυβέρνηση θα αποδεχτεί ακόμα έναν εκβιασμό. Γι’ αυτό και τα συναφή ιδεολογήματα της «υπονόμευσης στην υλοποίηση των μέτρων» ή της «ανάταξης των επιπτώσεων των μέτρων στην πορεία» είναι επίσης έωλες επικοινωνιακές μεγαλοστομίες που θα διαψευστούν πολύ γρήγορα αφού όμως πρώτα παίξουν τον εφήμερο ρόλο τους

3. Αλλά ακόμα και για τα μέτρα αστικού λιμπεραλισμού (δικαιώματα LGBTQ, θρησκευτικών, εθνικών και πολιτισμικών μειονοτήτων κ.ά.) η αναδίπλωση μπορεί επίσης να θεωρείται βέβαιη καθώς τα νέα στηρίγματα της κυβέρνησης, δηλαδή οι επιχειρηματικές, πολιτικές και θρησκευτικές ελίτ, θα αντιδράσουν και θα τα αποτρέψουν.

Εξάλλου γι’ αυτό δεν προχώρησαν όλα τούτα κι από τις προηγούμενες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις οι οποίες επίσης δεν θα είχαν α πριόρι ιδιαίτερο πρόβλημα π.χ. με το γάμο και την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, την λειτουργία χώρων θρησκευτικής λατρείας μη χριστιανών ή την καύση των νεκρών αν δεν ήταν οι αναμενόμενες αντιδράσεις μέρους του συστήματος εξουσίας που τις στήριζε.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγω και η κυβέρνηση Τσίπρα θα αναθεωρήσει όλες τις σχετικές της εξαγγελίες. Όσο για τους μετανάστες, η αποδοχή της επιτροπείας από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών (που κάθε άλλο παρά επιθυμεί στρατιές νομιμοποιημένων μεταναστών στην επικράτειά του) αλλά και οι επιταγές του ντόπιου κατεστημένου στο οποίο πλέον στηρίζεται (που θέλει ακόμα φθηνότερο εργατικό δυναμικό) θα κάνουν πολύ σύντομα τις «ανθρωπιστικές» σημερινές ρητορείες της κυβέρνησης να δώσουν τη θέση τους στην πολιτική τού εντός Ε.Ε. «ρεαλισμού», δηλαδή στην πιο απάνθρωπη πρακτική απώθησης, καταστολής, φυλάκισης και κατατρεγμού τους.

4. Ανάγκη έκδοσης εθνικού νομίσματος με άμεση κρατικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ρυθμίσεις ισοτιμίας, ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, διευθετήσεις δανειακών και συμβατικών υποχρεώσεων, ορισμός πρώτης ισοτιμίας κ.λπ.

5. Ωστόσο το να προβάλλεται τούτο σαν έλλειμμα μιας τεράστιας τεχνοκρατικού χαρακτήρα πρόβλεψης για το οτιδήποτε είναι τουλάχιστον αδιάφορο για το λαό αυτής της χώρας (που βασικά ενδιαφέρεται για τις καταθέσεις του στις τράπεζες, τα δάνειά του, την επάρκεια των βασικών καταναλωτικών ειδών και όχι για την τύχη που θα έχουν όσοι έχουν αγοράσει χρηματοπιστωτικά προϊόντα σε αγορές της ευρωζώνης).

Γιατί ακόμα και τα πλέον εμπεριστατωμένα τεχνοκρατικά σενάρια περί Grexit δεν θα μπορούσαν ούτως ή άλλως να προβλέψουν επακριβώς και στο σύνολο των εξελίξεων τι θα γίνεται μετά την έξοδο, καθώς ιστορικά προηγούμενα περί τούτου δεν υφίστανται.

6. Κατά πάσα πιθανότητα, ο νέος μνημονιακός Τσίπρας και το όποιο κόμμα του θα κερδίσουν (ιδιαίτερα όσο συντομότερα γίνουν οι εκλογές και άρα όσο λιγότερο έχει αισθανθεί «στο πετσί του» ο λαός τι σημαίνει Μνημόνιο Τσίπρα) αλλάζοντας όμως εκλογικό κοινό και προσεταιριζόμενοι την εκλογική πελατεία των παραδοσιακών συστημικών κομμάτων αλλά και τους μηχανισμούς εκπροσώπησής της. 

Τα παλιά αυτά κόμματα θα υποστούν περαιτέρω καθίζηση με κάποια όπως το ΠΑΣΟΚ να απειλούνται με εξαφάνιση. 
Ο Σταυρομπομπολάκης θα διασωθεί ως ακραίος νεοφιλελεύθερος «λαγός» του συστήματος και καταλύτης περαιτέρω δεξιάς μεταστροφής της δημόσιας πολιτικής ατζέντας. 
Η Χρυσή Αυγή θα σημειώσει άνοδο υποδεχόμενη ένα μέρος του απογοητευμένου από την Αριστερά κοινού του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. 
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να απέχει επί της ουσίας από τα πολιτικά επίδικα της κοινωνίας και ως εκ τούτου θα συνεχίσει την πορεία απλής καταγραφής του.

[--->]

Κραυγές και ψίθυροι.

 Του Χρήστου Λάσκου

Όντας ένας από τους 19, που στις 13 Αυγούστου υπέγραψα την δήλωση μελών της ΚΕ αναφορικά με τη «Συμφωνία», πρέπει να πω πως αισθάνομαι πραγματικά ανακουφισμένος μετά από το σημερινό ρεπορτάζ της «Αυγής», κατά το οποίο, «σύμφωνα με πληροφορίες ήταν «αυθόρμητη κίνηση» […], [ενώ, κ]υβερνητικές πηγές σχολίαζαν στην «Αυγή», ότι δεν την θεωρούν, βάσει του περιεχομένου της, «αντικομματική ενέργεια»». 

Μετά από την ευχάριστη αυτή εξέλιξη, λοιπόν, θέλω να βοηθήσω λίγο τη συζήτησή μας διατυπώνοντας μερικά μικρά σχόλια και επικαλούμενος την ανάγκη στοιχειώδους ορθολογικότητας. 

Θέλω να πω περιμένω λογικές –όχι αριστερές ή δεξιές- απαντήσεις: και παρακαλώ, ας μην μπούμε τώρα σε επιστημολογικές παρατηρήσεις περί «της φύσεως της λογικής», της δεδομένης μεροληπτικότητάς της κτό.

1.      Είναι πανδήμως και παγκοσμίως αποδεκτό πως το Μνημόνιο δεν βγαίνει[1]. Πράγμα που σημαίνει πως συνιστά παραλογισμό μια τακτική «εκμετάλλευσης ρωγμών και διακένων» για τη βελτίωση της θέσης των κατώτερων τάξεων, των εργαζόμενων, των φτωχών, των ανέργων, των νέων, όταν η κατά πολύ πιθανότερη εξέλιξη είναι η διαρκής πίεση της αυστηρά επιτηρούμενης κυβέρνησης για νέα, «αποτελεσματικότερα», μέτρα.

2.      Αν είναι έτσι –το ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει-, τότε δεν χρειάζεται να είσαι επαρμένος αριστεριστής, για να καταλαβαίνεις πως η άμεση απεμπλοκή από το αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 12^ης Ιουλίου είναι η μόνη ορθολογική στάση, πραγματικός μονόδρομος. Όπως σωστά το θέτει το πάντα μετριοπαθέστατο εντιτόριαλ της ΕφΣυν στις 13 Αυγούστου: «Τα μέτρα […] κάθε άλλο παρά ήπιο περιβάλλον δημιουργούν για τα επόμενα τρία χρόνια. Η κυβέρνηση, με όποια μορφή αυτή λάβει, θα είναι υποχρεωμένη να περνά μέτρα από τη Βουλή υφεσιακά και ξεκάθαρα αδιέξοδα […] 

Το ερώτημα είναι αν υπάρχει σχέδιο «διαφυγής» από το κυβερνητικό επιτελείο […] Το σχέδιο αυτό πρέπει να είναι πολιτικό και οικονομικό. Κι αν δεν υπάρξει, τότε απλώς μέχρι το 2018 θα ζούμε αέναα την επανάληψη του ίδιου δράματος: νέα μέτρα, νέες απαιτήσεις από τους δανειστές, νέα τελεσίγραφα και διαρκής πολιτική αστάθεια χωρίς τέλος».

3.      Πράγμα που κάνει την συζήτηση περί «επίθεσης στην διαφθορά, τη διαπλοκή κτό», αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων, τακτική μπάλας στην εξέδρα. Εκτός του ό,τι η ταξική πάλη δεν γίνεται να υποκατασταθεί από τη «πάλη ενάντια στη ρεμούλα», είναι τόσο διαχρονικό –από την αλήστου μνήμης κάθαρση του 1989- και αποχρωματισμένο κοινωνικοπολιτικά πρόταγμα[2], που δεν βγάζει πραγματικά νόημα, παρά μόνο στο πλαίσιο της ριζικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο έτσι ώστε να εφαρμοστεί ένα μεγάλο πρόγραμμα αναδιανομής. Το Μνημόνιο φαντάζομαι δεχόμαστε όλοι πως δεν είναι ευνοϊκό (sic) για κάτι τέτοιο.

4.      Παρόλο που το φαντάζομαι, ωστόσο, δεν το ζω. Γιατί, η συχνή επίκληση, από μέρους των βασιλικότερων, των «θετικών» δεν είναι παράταιρη, αλλά λογικότατη συνέπεια της αποδοχής πως δεν γίνεται παρά να εφαρμοστεί το Μνημόνιο.

5.      Με δεδομένα τα παραπάνω, η ιδέα πως «η ανάπτυξη θα φέρει τη λύση» δεν είναι παρά η ελάχιστα κρυπτόμενη, θεμελιώδης ιδέα του νεοφιλελευθερισμού περί του trickle down effect, που σε πιο άμεση γλώσσα παραπέμπει την επίλυση των προβλημάτων των φτωχών και κατεστραμμένων στην «μεγέθυνση της πίτας», ενώ για την αριστερά πάντοτε η διάσταση της διανομής της ήταν απολύτως ταξικά προτιμώμενη, ιδίως σε περιόδους κρίσης.

6.      Επειδή, γενικώς, η «ανάπτυξη δεν θα φέρει τη λύση», για να αντιμετωπιστεί η ανεργία του 30% και η νεανική ανεργία του 60%, μαζί και οι εξευτελιστικές εισοδηματικές συνθήκες των εκατομμυρίων εργαζόμενων και μη αμειβόμενων, όπως σωστά λέγαμε επί χρόνια, απαιτούνται ριζικές τομές στην πολιτική και την οικονομία, με πρώτη την άμεση κατάργηση του μνημονιακού καθεστώτος. Όποιος θέλει τη σχετική επιχειρηματολογία  ας ψάξει σε όλα –μα όλα- τα κομματικά κείμενα: θα έχει πλούσιο υλικό αναμέτρησης με τους μνημονιακούς.

7.      Οι νέοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί δεν πρόκειται, ευτυχώς, να μείνουν «ήσυχοι» περιμένοντας μια δεκαετία το μεγάλωμα της πίτας. Ήδη ξέρουμε πως σε ποσοστά άνω του 80% και με μεγάλη συμμετοχή ψήφισαν Όχι στις 5 Ιουλίου. Έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως δεν ψήφισαν δραχμή –αν και ένα «δεν μας χέζετε με την ευρωζώνη» περιέχονταν στην ψήφο τους. Οι νέοι, οι άνεργοι και οι φτωχοί ψήφισαν ζωή, δουλειά και αξιοπρέπεια: υπάρχει, έστω, ίχνος πιθανότητας να τα έχουν σχετικά σύντομα;  Γιατί, ως γνωστόν, δεν χρειάζεται να είσαι μαρξιστής, αρκεί ο κεϋνσιανισμός για να ξέρεις πως «μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί».

8.      Με δεδομένο, λοιπόν, πως το σύνολο των κοινωνικών τάξεων και κατηγοριών που πρέπει να βρίσκονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα αργήσουν να φωνάξουν «όχι άλλο σώσιμο», ας απαντήσει, όποιος μπορεί, τι σημαίνει «να μείνει οπωσδήποτε η Αριστερά στην κυβέρνηση». Όπως σωστά το τοποθέτησε ο Γιάννης Αλμπάνης στην τελευταία ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον μιλάμε όλοι για πραξικόπημα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο: θα ήταν  σαν «να εφάρμοζε ο Αλιέντε το πρόγραμμα του Πινοτσέτ».  Για να μη γίνω λαϊκιστής και θυμίσω πως είναι πολύ πρόσφατη η διαβεβαίωση πως «δεν είμαστε παντός καιρού».

Αν η κυβέρνηση δεν έχει άποψη περί αυτών –και δεν την έχω ακούσει, προς το παρόν- θα είναι υποχρεωμένη, μέχρι να απαξιωθεί και να καταρρεύσει, να ασκεί μια ανάπηρη δημαγωγία, η οποία θα προσποιείται πως, στα συμφραζόμενα του μεγαλύτερου, ίσως, σοκ που έχει ζήσει ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, μπορούμε να κάνουμε business as usual, σε συνθήκες οιονεί ομαλότητας, διευθετήσεων, διορθώσεων κλπ.

Δεν είναι προφανής ο παραλογισμός; Μόνο σε μένα φαίνεται έτσι;

Το νομισματικό πόλεμο τον ξεκίνησε η ΕΚΤ, η Κίνα απλά ανταπαντά

 Ο Vladimiro Giacché σχολιάζει τα τελευταία γεγονότα στην Κίνα: "Η Κίνα προχώρησε σε υποτίμηση του νομίσματός της  κατά 1,9%  και πολλοί φωνάζουν για  νομισματικό πόλεμο. Είναι οι ίδιοι, που έβλεπαν σαν δώρο  την ανατίμηση  του ανατολικογερμανικού μάρκου κατά 350%  ". Τώρα,θα μου πείτε: "Πως είναι δυνατό να συνδέονται γεγονότα  που έγιναν στην Ευρώπη πριν από 25 χρόνια με όσα συμβαίνουν  σήμερα στην Κίνα". Θα σας απαντήσω παραθέτοντας κάποια  στοιχεία και μια παροιμία (όχι κινέζικη, διότι από την Κίνα εισάγουμε ήδη αρκετά).

Το 2013 το πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών της ευρωζώνης ξεπέρασε αυτό της Κίνας: 251 και 182 δισεκατομμύρια δολάρια αντίστοιχα. Αυτό οφείλεται προφανώς στην μόνη οικονομία που σήμερα ορθοποδεί, τη γερμανική. Η Γερμανία είχε ξεπεράσει την Κίνα το 2011: 228 δισεκατομμύρια το εξωτερικό πλεόνασμά της  έναντι  136. Η Κίνα και η Γερμανία είναι οι δύο μεγαλύτερες  εξαγωγικές δυνάμεις  στον κόσμο, αυτή όμως τη θέση  τους τη διαχειρίστηκαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο .

Η Κίνα ανατίμησε το γουάν έναντι του δολαρίου, συνολικά κατά 25% από τον Ιούνιο του 2005 έως τον Ιούνιο του 2015. Αυτό έκανε  τα κινεζικά προϊόντα πιο ακριβά στις διεθνείς αγορές, βασικά επειδή οι τιμές  στην Κίνα  αυξήθηκαν πιο γλήγορα.

 Οπότε στην  Κίνα η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία, δηλαδή προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό, αυξήθηκε 45%  μέσα σε δέκα χρόνια. 

Οι εφημερίδες διηγιόντουσαν το γνωστό παραμύθι περί  ανέντιμου κινέζου που  παραποιεί την ισοτιμία για να ντοπάρει το εξωτερικό πλεόνασμα, στην πραγματικότητα όμως συνέβαινε το αντίθετο: το εμπορικό ισοζύγιο της Κίνας, από 6% του ΑΕΠ το 2005, έπεσε σ’ ένα πολύ μέτριο  2% το 2014.  

Η Γερμανία συμπεριφέρθηκε  με εντελώς  διαφορετικό τρόπο: μείωσε την  πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της  και αύξησε το εξωτερικό της πλεόνασμα. Αλλά αν η Γερμανία συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο, στοχεύοντας σε μια επέκταση  άνευ ορίων του εξωτερικού της πλεονάσματός  , γιατί, η Κίνα  άφησε  να ανατιμηθεί  το νόμισμά της και μείωσε  το πλεόνασμα της; Για να μας κάνει κάποια χάρη ;

 Όχι βέβαια, το έκανε  για να κάνει μια χάρη σ’ αυτή την ίδια. 

Μια  ανάπτυξη  που στηρίζεται  κυρίως στις εξαγωγές είναι εύθραυστη, για δύο βασικούς λόγους.

Ο πρώτος  λόγος είναι αυτός  που έχει γονατίσει την ευρωζώνη : οι εξαγωγές μιας χώρας  είναι οι εισαγωγές  μιας άλλης , και όσοι  θέλουν να επιβιώσουν  εισάγοντας από άλλους θα πρέπει αυτές τις εισαγωγές να τις χρηματοδοτήσουν.

 Όσο τα πράγματα πήγαιναν καλά, οι γερμανικές τράπεζες δεν αναρωτιόντουσαν  αν τα χρήματα που δάνειζαν  στην Ελλάδα για να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα θα τους τα επέστρεφαν. Με το που ξέσπασε η  χρηματοπιστωτική κρίση, όμως,  ο μηχανισμός μπλοκάρισε. Από αυτή την άποψη η Κίνα διατρέχει μικρότερο κίνδυνο: κύριος οφειλέτης της είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι τώρα πιο σταθερές από την Ελλάδα. 

Αλλά η ανάπτυξη με τα λεφτά  των άλλων, είναι σε κάθε περίπτωση μια  πολύ άσχημη ιδέα.  

Ο εξαγωγέας, για το λόγο  ότι  εξάγει  τα εμπορεύματά του σε άλλους , ταυτόχρονα εισάγει και τα  προβλήματά τους. Όποιος  στηρίζεται στην οικονομική  δυνατότητα των πολιτών άλλων χωρών να δαπανούν, παθαίνουν μεγάλη ζημιά όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο η δυνατότητα αυτή πάψει να υπάρχει..

Οι Κινέζοι  αυτό το αντιλαμβάνονται, και γι 'αυτό, αντιδρώντας με σύνεση, εδώ και περίπου 10 χρόνια ακριβαίνουν  το νόμισμά τους  και ρίχνουν το εμπορικό τους ισοζύγιο , σε μια προσπάθεια να αποφύγουν  τις διακυμάνσεις της παγκόσμιας οικονομίας. 

Οι Γερμανοί όμως, κάνουν το ακριβώς αντίθετο: τυφλωμένοι από την επιθυμία τους για  κυριαρχία, αφού ξεπέρασαν  την Κίνα προχώρησαν σε υποτίμηση 5%  σε πραγματικούς όρους , και εκτόξευσαν  το πλεόνασμά τους  πάνω από το ανώτατο προβλεπόμενο όριο των κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης  (6%). 

Αυτό  έχει ήδη αποφέρει καρπούς: 

Τον Ιούνιο ο δείκτης της γερμανικής βιομηχανικής παραγωγής μειώθηκε κατά 1,4% σε σύγκριση με το Μάιο. Οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι αυτό οφείλεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αναπτυσσόμενες  χώρες, οι χώρες στις καταναλωτικές δυνατότητες των οποίων  η Γερμανία έχει αποφασίσει να επιβιώσει, αφού πρώτα  μας τσάκισε επιβάλλοντας τη λιτότητα. 

Ωστόσο, η Γερμανία έχει καθορίσει και  τις δυσκολίες των νέων πελατών της, των αναπτυσσόμενων χωρών . Το κινεζικό νόμισμα ήταν συνδεδεμένο μέχρι πριν από τρεις ημέρες με το δολάριο: η υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου κατά 20% περίπου, που έγινε αυτή τη χρονιά, ήταν επομένως και μια ανατίμηση του γουάν έναντι του ευρώ.

Και εδώ έρχεται η σειρά της γνωστής παροιμίας: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του!» : είτε πρόκειται για την ανατίμησε κατά 350% του ανατολικογερμανικού μάρκου  που επιβλήθηκε στην Ανατολική Γερμανία, είτε  πρόκειται για την ανατίμηση του γουάν κατά  περίπου 20% που επιβλήθηκε στην Κίνα, η Γερμανία αδυνατεί να συλλάβει ένα μοντέλο ανάπτυξης που να μην περνάει μέσα από τη χειραγώγηση του νομίσματός της, σε βάρος των άλλων.

 Όποιος  λοιπόν μιλάει  για νομισματικό πόλεμο θα  πρέπει να θυμάται ότι αυτός που τον κήρυξε  ήταν η Γερμανία, όταν, από τη θέση της παγκόσμιας δύναμης στον τομέα των εξαγωγών, ζήτησε από  τον Ντράγκι να υποτιμήσει το ευρώ, με τη λογική ότι έπρεπε να δοθεί κάποια ανάσα στις ασθενέστερες οικονομίες της ευρωζώνης και να σώσει το ευρώ. 

Η απότομη υποτίμηση του ευρώ (δηλαδή η ανατίμηση του γουάν), ωστόσο, έβαλε σε δύσκολη θέση την Κίνα, και στη συνέχεια  τη Γερμανία, η οποία, για άλλη μια φορά, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, επειδή οι Κινέζοι, σε αντίθεση με τα ξαδέλφια της Ανατολικής Γερμανίας, αν δεχθούν επίθεση αντιδρούν.

Η αντίδραση δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο η υποτίμηση του γουάν, που δημιουργεί προβλήματα στις επιχειρήσεις μας που εξάγουν στην Κίνα. Όποιος νόμιζε ότι η κατάρρευση της ιταλικής οικονομίας δεν τον αφορά, αφού  έτσι κι αλλιώς ο ίδιος πουλούσε στην Κίνα , δεν υπολόγισε καλά τα πράγματα. Σε μια παγκόσμια οικονομία αλληλεξαρτώμενη όπως η σημερινή , οι λανθασμένες επιλογές των κυβερνώντων μας ακολουθούν  παντού. 

[--->]

Βάρκα γιαλό

   Στίχοι:  Βασίλης Τσιτσάνης

          Μουσική:  

Βασίλης Τσιτσάνης

Έμαθα κυρά πως έχεις βάρκα γιαλό
Έμαθα κυρά πως έχεις
ψαροπούλα και ψαρεύεις
τζουμτριαλαριλαρό βάρκα γιαλό

Θα’ ρθω να σου την γυρέψω βάρκα γιαλό
Θα `ρθω να σου την γυρέψω
και θα πάω να ψαρέψω
τζουμτριαλαριλαρό βάρκα γιαλό

Ρίχνω το γυαλί στον πάτο βάρκα γιαλό
Ρίχνω το γυαλί στον πάτο
βρίσκω τη δασκάλα κάτω
τζουμτριαλαριλαρό βάρκα γιαλό

Έχω βάρκα για σιργιάνι βάρκα γιαλό
Έχω βάρκα για σιργιάνι
που για ψάρεμα δεν κάνει
τζουμτριαλαριλαρό βάρκα γιαλό

https://www.youtube.com/watch?v=pEf1zjk7fRg

Δεν είναι μόνο το Isis. Τα παιδιά της Ουκρανίας "εκπαιδεύονται" στα όπλα από τους Ναζί

Οι φωτογραφίες, που δημοσίευσε η  αγγλική Daily Mail, της "θερινής στρατιωτικό-πατριωτικής κατασκήνωσης" για παιδιά, που διοργάνωσε το  νεο-ναζιστικό τάγμα της Αζοφικής και ο ηγέτης του, ο βουλευτής του κόμματος Ράντα, Αντρέι Μπιλέτσκι ,κοντά στο Κίεβο, όπου  οι νέοι, υπό τη σκιά της σβάστικας, εκπαιδεύονται στη χρήση όπλων.

Ένα λαμπρό παράδειγμα "διεύρυνσης της ευρωπαϊκής δημοκρατίας" στα χνάρια της χιτλερικής νεολαίας.

 http://www.dailymail.co.uk/news/article-3195711/Now-CHILDREN-taking-arms-Shocking-pictures-inside-Ukraine-s-neo-Nazi-military-camp-recruits-young-six-learn-fire-weapons-s-ceasefire.html 

 

[--->]