«Οι “μπράβοι” των 500 ευρώ χτύπησαν τις μανάδες μας»

 
 Ο 44χρονος γραμματέας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, αρχιμανδρίτης Βασίλειος Βαρβέλης, συντάραξε το ελληνικό Διαδίκτυο με ένα κείμενό του για τις καθαρίστριες. Κάτι παραπάνω ξέρει άλλωστε, αφού -όπως αναφέρει- «η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί κι ανίψι καθαριστριών».

[--->]

Σύμπτωση :Μπραζίλ

Ο Σαμ Λόρι είναι ένας μικρός νομοταγής υπάλληλος στα κεντρικά αρχεία του παντοδύναμου υπουργείου πληροφοριών. Βρισκόμαστε σε μία σκοτεινή πραγματικότητα όπου η γραφειοκρατία κυβερνάει τα πάντα. Η μητέρα του Σαμ έχει μεγάλη επιρροή και προσπαθεί συνέχεια να του φτιάξει την καριέρα.
Ο Σαμ εμπλέκεται σε μια σκευωρία. Γνωρίζει κατά λάθος τον καταζητούμενο τρομοκράτη Τατλ, μηχανικό καλοριφέρ στο επάγγελμα. Μια μέρα γίνεται ένα μηχανογραφικό λάθος και αντί για τον καταζητούμενο Τατλ η αστυνομία συλλαμβάνει τον αθώο Μπατλ. Ο Σαμ εμπλέκεται όλο και περισσότερο στην μυστηριώδη υπόθεση, ενώ παράλληλα ψάχνει για να βρει τα ίχνη της άγνωστης αγαπημένης του που θα γνωρίσει τυχαία.
Η ιστορία γίνεται όλο και πιο παράλογη. Ο Σαμ αποφασίζει να επέμβει και να σώσει την αγαπημένη του. Θα πέσει όμως θύμα της γραφειοκρατίας και από τα βασανιστήρια θα χάσει τα λογικά του.

 Η μόνη διέξοδος είναι η απόδραση σε έναν κόσμο φανταστικό, όπου τα πάντα είναι ειδυλλιακά.

Για "Το κεφάλαιο στον ΧΧΙ αιώνα'' του Thomas Piketty

του David Harvey
Ο Thomas Piketty είναι ο συγγραφέας του ''Κεφαλαίου'', ενα βιβλίο που έχει κάνει μεγάλη αίσθηση. Ο Piketty τάσσεται υπέρ της προοδευτικής φορολόγησης και ενός φόρου επί του παγκόσμιου πλούτου ως το μόνο τρόπο αντιμετώπισης της τάσης εμφάνισης ενός είδους καπιταλισμού πατρογονικού τύπου, που χαρακτηρίζεται από ''τρομακτικές'' ανισότητες πλούτου και εισοδήματος.
 Επιπλέον, ο συγγραφέας, τεκμηριώνει λεπτομερώς, με φοβερή ακρίβεια που δύσκολα αντικρούεται, την εξέλιξη της κοινωνικής ανισότητας , τους δύο τελευταίους αιώνες ,τόσο στην κατανομή του πλούτου όσο και στο εισόδημα,με ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο του πλούτου. Καταρρίπτει την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς αναδιανέμει τον πλούτο και  ότι αποτελεί ένα ισχυρό προπύργιο υπεράσπισης της ατομικής απελευθέρωσης και των ατομικών ελευθεριών. Ο Piketty μας δείχνει με ποιο ακριβώς τρόπο ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς, όταν δεν έχουμε σημαντικές παρεμβάσεις αναδιανομής του πλούτου από τη μεριά του κράτους, γεννά αντιδημοκρατικές ολιγαρχίες. Οι απόψεις αυτές  προκάλεσαν την οργή των φιλελεύθερων, με αιχμή του δόρατος την αποπληκτική Wall Street Journal.

Το βιβλίο αυτό από πολλούς θεωρείται ότι αντικαθιστά στον εικοστό πρώτο αιώνα , το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ ,που γράφτηκε το δέκατο ένατο αιώνα. Ο Piketty αρνείται ότι είχε τέτοια πρόθεση , και κάνει πολύ καλά , δεδομένου ότι το βιβλίο σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα βιβλίο για το κεφάλαιο. Δεν μας εξηγεί βέβαια τις αιτίες του κραχ του 2008, και τους λόγους που για ένα τόσο μεγάλο διάστημα τόσοι πολλοί άνθρωποι αποτυγχάνουν να αποτινάξουν το διπλό ζυγό της μόνιμης ανεργίας και την κατάσχεση των σπιτιών τους, αλλά και δεν μας βοηθά να κατανοήσουμε για ποιο λόγο η ανάπτυξη σήμερα είναι τόσο υποτονική στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντίθετα με ότι συμβαίνει στην Κίνα, και γιατί η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση παράλυσης από τις πολιτικές λιτότητας και μιας οικονομίας σε στασιμότητα. 

Αυτό που ο Piketty αποδεικνύει στατιστικά (και γι αυτό θα πρέπει να τον ευγνωμονούμε αυτόν και τους συνεργάτες του) είναι ότι το κεφάλαιο, ιστορικά, είχε πάντα την τάση να παράγει όλο και μεγαλύτερη ανισότητα. Βέβαια, για πολλούς από εμάς αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Επιπλέον, αυτό ακριβώς ήταν το θεωρητικό συμπέρασμα του Μαρξ στον πρώτο τόμο της δικής του εκδοχής του Κεφαλαίου. Ο Piketty αυτό δεν το συνειδητοποιεί, αλλά δεν μας εκπλήσσει δεδομένου ότι, στις επικρίσεις των μέσων της δεξιάς ότι είναι κρυφό μαρξιστής, η απάντηση που έδινε πάντα ήταν ότι δεν έχει διαβάσει το Κεφάλαιο του Μαρξ.

Ο Piketty για να στηρίξει τα επιχειρήματα του συγκεντρώνει ένα μεγάλο αριθμό στοιχείων . Τα συμπεράσματα του για τις διαφορές μεταξύ εισοδήματος και πλούτου είναι πειστικά και χρήσιμα. Επιπλέον, προτείνει μια αιτιολογημένη υπεράσπιση του φόρου κληρονομιάς, της φορολόγησης  του παγκόσμιου πλούτου (αν και  είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτά τα μέτρα είναι πολιτικά ανέφικτα } ως πιθανό αντίδοτο για την παραπέρα συγκέντρωση του πλούτου και της εξουσίας.

Αλλά για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η αυξανόμενη τάση της ανισότητας μέσα στο χρόνο; Από τα στοιχεία που μας δίνει (διανθισμένα με μερικά συναρπαστικά λογοτεχνικά ανέκδοτα, από τα έργα της Jane Austen και του Μπαλζάκ), χρησιμοποιεί μια μαθηματική εξίσωση για να εξηγήσει τι συμβαίνει : η προοδευτική συσσώρευση του πλούτου από το περιβόητο 1% (ένας όρος που έγινε δημοφιλής από το κίνημα "Occupy ") οφείλεται στο απλό γεγονός ότι το ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου (r) υπερβαίνει πάντα το ρυθμό αύξησης του εισοδήματος (g). Αυτή, λέει Piketty, είναι και ήταν πάντα η ''κεντρική αντίφαση'' του κεφαλαίου.

Αλλά μια στατιστική κανονικότητα αυτού του τύπου δεν μπορεί να είναι μια επαρκής εξήγηση, πόσο μάλλον ένας νόμος. Οπότε, ποιες είναι οι δυνάμεις που παράγουν και στηρίζουν μια τέτοια αντίφαση; Αυτό ο Piketty δεν μας το λέει. Ο νόμος είναι ο νόμος, και τέρμα. Ο Μαρξ την ύπαρξη ενός τέτοιου νόμου προφανώς θα την απέδιδε στην ανισορροπία εξουσίας μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Και αυτή είναι μια εξήγηση που ισχύει μέχρι σήμερα.

Η σταθερή πτώση του μεριδίου της εργασίας στο εθνικό εισόδημα από το 1970 οφείλεται στη μείωση της πολιτικής και οικονομικής ισχύος της εργασίας, αφού το κεφάλαιο έχει κινητοποιήσει τεχνολογία, ανεργία, μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων και αντεργατικές πολιτικές (όπως αυτές της Margaret Thatcher και του Ronald Reagan) για συντρίψει τις όποιες αντιστάσεις.

Όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Alan Budd, ο οικονομικός σύμβουλος της Margaret Thatcher, σε μια στιγμή αφηρημάδας, οι αντιπληθωριστικές πολιτικές της δεκαετίας του '80 αποδείχθηκαν ''ένας εξαιρετικός τρόπος αύξησης της ανεργίας και η αύξηση της ανεργίας ήταν εξαιρετικά επιθυμητή για να μειωθεί η δύναμη των εργαζόμενων τάξεων ... αυτό που σχεδιαζόταν ήταν,με μαρξιστικούς όρους , μια κρίση του καπιταλισμού, η οποία ξαναδημιούργησε ένα εφεδρικό στρατό εργαζομένων και από τότε έχει επιτρέψει στους καπιταλιστές να βγάλουν τεράστια κέρδη. " Το μισθολογικό χάσμα μεταξύ διευθυντικού δυναμικού (CEO) και μέσου εργαζόμενου το 1970 ήταν 30 προς 1. Σήμερα είναι πολύ πάνω από 300 προς 1, και στην περίπτωση της MacDonalds είναι περίπου 1.200 προς 1.

Ωστόσο, στον 2 τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ (που ο Piketty δεν έχει διαβάσει αλλά το απορρίπτει επιπόλαια), ο Μαρξ επισήμανε ότι η τάση του κεφαλαίου να μειώνει τους μισθούς σε κάποιο σημείο θα περιορίσει την ικανότητα της αγοράς να απορροφήσει το προϊόν του ίδιου του κεφαλαίου. Ο Henry Ford βρέθηκε μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα πριν πολλά χρόνια, όταν έκανε αύξηση στους εργάτες του 5 δολάρια την ημέρα για εργάσιμη ημέρα οκτώ ωρών, με στόχο, όπως είπε, την αύξηση της κατανάλωσης. Ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν ότι η έλλειψη πραγματικής ζήτησης ήταν η αιτία της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930.

Αυτό ενέπνευσε τις κεϋνσιανές μεταπολεμικές επεκτατικές πολιτικές που μείωσαν εν μέρει τις εισοδηματικές ανισότητες (αν και όχι τόσο αυτές που είχαν σχέση με τον πλούτο), σε ένα περιβάλλον ανάπτυξης που στηριζόταν στη μεγάλη ζήτηση. Αλλά η λύση αυτή βασιζόταν στη σχετική χειραφέτηση της εργασίας και στην οικοδόμηση του ''κράτους πρόνοιας'' (ο όρος του Piketty), που το χρηματοδοτούσε η προοδευτική φορολόγηση. ''Σε γενικές γραμμές'', γράφει, ''από το 1932 έως το 1980, σχεδόν μισό αιώνα, η ομοσπονδιακή φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων ήταν κατά μέσο όρο γύρω στο 81 τοις εκατό στις Ηνωμένες Πολιτείες." Και αυτό διόλου δεν μείωσε την ανάπτυξη (άλλη μία απόδειξη του Piketty που καταρρίπτει τους ισχυρισμούς της δεξιάς).
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 πολλοί καπιταλιστές κατάλαβαν ότι έπρεπε να κινηθούν ενάντια στην υπερβολική δύναμη της εργασίας. Εξού και η αποπομπή του Κέυνς από το πάνθεον των σεβάσμιων οικονομολόγων, και η μετάβαση στη σκέψη του Milton Friedman ,που ήταν ταγμένος με την πλευρά της προσφοράς, και η σταυροφορία για τη σταθεροποίηση και τη μείωση της φορολογίας, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και την πειθάρχηση των δυνάμεων της εργασίας. 
Μετά το 1980 στις Ηνωμένες Πολιτείες οι υψηλότεροι φορολογικοί συντελεστές μειώθηκαν και τα κέρδη κεφαλαίου - μια σημαντική πηγή εσόδων των πολύ πλούσιων - φορολογούνται με πολύ χαμηλά ποσοστά φορολόγησης, αυξάνοντας σημαντικά τη ροή του πλούτου που κατευθύνθηκε προς το ένα τοις εκατό. Ωστόσο, η επίδραση τους στην ανάπτυξη, όπως αποδεικνύει ο Piketty , ήταν αμελητέα. Επομένως, το ''trickle down", η μετακύλιση των ωφελημάτων αρχίζοντας από την κορυφή (ένα ακόμα αγαπημένο στερεότυπο της δεξιάς) δεν ισχύει, αφού δεν στηρίζεται σε κανένα απολύτως νόμο της οικονομίας,αλλά πρόκειται ,πολύ απλά, για μια πολιτική επιλογή και τίποτα περισσότερο.
 
Αλλά τότε, το πιο πιεστικό ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι: με τη ζήτηση τι γίνεται; Ένα θέμα ,όμως,που ο Piketty αγνοεί συστηματικά . Η δεκαετία του '90 προσπερνά το ερώτημα , χάρη σε μια τεράστια επέκταση της πίστωσης, μαζί με την επέκταση της χρηματοδότησης ενυπόθηκων δανείων στις αγορές sub-prime . Αλλά η φούσκα που προέκυψε αναγκαστικά θα έσκαγε,όπως και έγινε το 2007-8, με την κατάρρευση της Lehman Brothers και του τραπεζικού συστήματος. Παρ' όλα αυτά, τα ποσοστά κέρδους και η παραπέρα συγκέντρωση του ιδιωτικού πλούτου άρχισε να αυξάνεται πολύ γρήγορα μετά το 2009, ενώ όλοι και όλα ήταν σε άθλια κατάσταση. Τα ποσοστά κέρδους των εταιριών ποτέ δεν ήταν τόσο υψηλά όσο στις ΗΠΑ σήμερα. Οι επιχειρήσεις έχουν ένα δυσανάλογο ποσό χρημάτων και αρνούνται να το διαθέσουν, επειδή οι συνθήκες της αγοράς δεν είναι σταθερές.
 
Η διατύπωση του μαθηματικού τύπου του Piketty αντί να αποκαλύπτει το ρόλο της ταξικής πολιτικής, μάλλον τον συσκοτίζει.
Όπως παρατηρεί ο Warren Buffett, '' ασφαλώς και διεξάγεται ένας ταξικός πόλεμος, και είναι η τάξη μου, οι πλούσιοι,αυτοί που τον διεξάγουν και τον κερδίζουν." Μια σαφής ένδειξη της νίκης τους δίνεται από τις αυξανόμενες ανισότητες του πλούτου και του εισοδήματος του 1% ως προς όλους τους άλλους.
 
Υπάρχει, ωστόσο, ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας στην επιχειρηματολογία του Piketty. Αυτό στηρίζεται σε ένα εσφαλμένο ορισμό του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο όμως, δεν είναι κάτι χειροπιαστό, αλλά μια διαδικασία. Είναι μια διαδικασία κυκλοφορίας, όπου το χρήμα χρησιμοποιείται για να βγουν περισσότερα χρήματα, συχνά αλλά όχι αποκλειστικά μέσω της εκμετάλλευσης της εργατικής δυναμης. 

Ο Piketty ως κεφάλαιο ορίζει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων που κατέχουν ιδιώτες, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις, τα οποία μπορεί να γίνουν αντικείμενα ανταλλαγής, ανεξάρτητα  αν αυτά τα αγαθά αυτά χρησιμοποιούνται ή όχι. Σαυτά περιλαμβάνονται γη, ακίνητα και δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, καθώς και έργα τέχνης ή συλλογές κοσμημάτων. Το πως προσδιορίζεται η αξία όλων αυτών των πραγμάτων είναι ένα σύνθετο τεχνικό πρόβλημα που δεν έχει μια κοινά αποδεκτή λύση.

Για να υπολογίσουμε ένα σημαντικό ποσοστό απόδοσης, r, θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποιο τρόπο υπολογισμού της αξίας του αρχικού κεφάλαιου. 
Δυστυχώς, τρόπος υπολογισμού της αξίας του δεν υπάρχει, ανεξάρτητα από την αξία των χρησιμοποιούμενων αγαθών και υπηρεσιών , ή την τιμή πώλησης του στην αγορά. Το σύνολο της νεοκλασικής οικονομικής σκέψης (που αποτελεί τη βάση της σκέψης του Piketty) στηρίζεται σε μια ταυτολογία. 
Το ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ρυθμό ανάπτυξης, αφού το κεφάλαιο αποτιμάται από αυτό που παράγει,και όχι από αυτό που χρειάζεται η παραγωγή. Η αξία του επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις κερδοσκοπικές συνθήκες και μπορεί να στρεβλωθεί σοβαρά από την περιβόητη ''παράλογη ευφορία'' που ο Greenspan θεωρεί ως χαρακτηριστικό της χρηματοπιστωτικής αγοράς και της αγοράς ακινήτων. 

Αν αφαιρέσουμε από τον ορισμό του κεφαλαίου (και το σκεπτικό για την ένταξή τους είναι μάλλον αδύναμο), την κατοικία και την ακίνητη περιουσία - για να μη μιλήσουμε για την αξία των συλλογών έργων τέχνης των κερδοσκόπων επενδυτών, τότε η εξήγηση που δίνει ο Piketty για τις αυξανόμενες ανισότητες του πλούτου και του εισοδήματος δεν στέκει, αν και εξακολουθεί να ισχύει η περιγραφή του για την κατάσταση των ανισοτήτων, στο παρελθόν και στο παρόν.

Τα χρήματα, τα οικόπεδα, τα κτίρια, τα εργοστάσια και τα μηχανήματα που δεν χρησιμοποιούνται με παραγωγικό τρόπο, δεν είναι κεφάλαιο. Εάν το ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου που χρησιμοποιείται είναι υψηλό, είναι επειδή ένα μέρος του κεφαλαίου έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία και ουσιαστικά ''απεργεί''. Ο περιορισμός της προσφοράς κεφαλαίων για νέες επενδύσεις (ένα φαινόμενο που παρατηρείται σήμερα) διασφαλίζει ένα υψηλό ποσοστό απόδοσης του κυκλοφορούντος κεφαλαίου. 

Στη δημιουργία τεχνητής έλλειψης δεν καταφεύγουν μόνο οι εταιρείες πετρελαίου για να εξασφαλίσουν υψηλά ποσοστά κερδοφορίας, αλλά όλο το κεφάλαιο ,όταν του δίνεται η ευκαιρία. Αυτό ενισχύει την τάση του ποσοστού απόδοσης του κεφαλαίου (ανεξάρτητα από το πώς αυτό ορίζεται και μετριέται) να υπερβαίνει πάντα το ρυθμό αύξησης των εσόδων. Έτσι, το κεφάλαιο διασφαλίζει την αναπαραγωγή του, ανεξάρτητα από τι επιπτώσεις που θα έχει αυτό σ'εμάς τους υπόλοιπους. Μ’αυτό τον τρόπο ζει η καπιταλιστική τάξη.
 
Το σύνολο των στοιχείων που έχει συλλέξει ο Piketty είναι πολύτιμο. Αλλά η εξήγηση που δίνει αναφορικά με  τα αίτια των ανισότητων και τις ολιγαρχικές τάσεις,έχει σοβαρές ελλείψεις. Οι προτάσεις του για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων είναι αφελείς, αν όχι ουτοπικές. Επιπλέον, δεν μπορούμε ασφαλώς να ισχυριστούμε ότι έχει παράξει ένα μοντέλο λειτουργικό για το κεφάλαιο του ΧΧΙ αιώνα. Γι 'αυτό και χρειαζόμαστε ακόμα τον Μαρξ ή κάποιον σύγχρονο ισοδύναμο του.

- David Harvey -
 

[--->]

Προς αστυνομικό: "Το παιδί που κουβαλούσε τότε στην κοιλιά της δεν γεννήθηκε ποτέ"

 

Δημοσιεύουμε συγκλονιστική επιστολή προς τον αστυνομικό που χτύπησε με σιδερογροθιά την αγωνιζόμενη καθαρίστρια

Θέλω να σου αφηγηθώ μία ιστορία. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 80. Τότε η Ελλάδα δεν ζούσε την κρίση των θεσμών και των αγορών, αλλά οι περισσότεροι ζούσαν τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης. Κάπου στα Βόρεια προάστια των Αθηνών υπήρχε μία μεγάλη υφαντουργία, που τα αφεντικά της θεωρούντο μέλη της οικονομικής ελίτ. Απασχολούσαν περισσότερες από 700 εργαζόμενες. Και μία νύχτα αποφάσισαν να μεταφέρουν αιφνιδιαστικά τα κεφάλαιά τους στην Ελβετία και να εξαφανιστούν. Είχαν προηγηθεί τρεις μήνες καθυστέρησης πληρωμών του προσωπικού. Η “Μπαρκό” -έτσι λεγόταν η υφαντουργία τους- έμεινε ακέφαλη, με 700 οικογένειες μέσα σ’ έναν άγριο χειμώνα να περιμένουν τα χρήματα που είχαν ήδη δουλέψει. 

Το Κράτος άρχισε να .. σφυρίζει αδιάφορα κι όταν το συνδικάτο των εργαζομένων (τότε τα συνδικάτα ήταν ακόμη ισχυρά) κήρυξε την πρώτη λευκή απεργία εν Ελλάδι, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως έβαλε τα ΜΑΤ απέναντι στις υφάντριες.

 

Σε μία τέτοια διαδήλωση μία από τις απεργούς βρέθηκε απέναντι από μία αγέλη καλοκουρδισμένων αστυνομικών. Κάποιος την μέτρησε με το βλέμμα και την βρήκε του χεριού του. Κατάφερε να την απομονώσει και να την χτυπήσει αλύπητα. Εκείνη απεγνωσμένα του φώναζε πως πάλευε για το ψωμί των παιδιών της. Του ενός που είχε και εκείνου που περίμενε. Την έστειλε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διέγνωσαν πέρα από τα εξωτερικά τραύματα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά της. Τα επόμενα χρόνια τα νοσοκομεία την έβλεπαν συχνά. Το παιδί που κουβαλούσε τότε στην κοιλιά της δεν γεννήθηκε ποτέ. Ποτέ επίσης δεν βρήκε κανείς και δεν τιμώρησε τον αστυνομικό που την σακάτεψε.
Σήμερα όμως στο δικό σου πρόσωπο, απεχθέστατο όργανο της υποτιθέμενης τάξης, τον αναγνώρισα. Είδα την ίδια λυσσαλέα κι αναίτια κακία. Και κατάλαβα πως όσο υπάρχουν αστυνομικοί του αισχρού σου είδους θα κινδυνεύουν οι μάνες όλων μας. Η γυναίκα που χτύπησες πάλευε για το δίκιο της. Εσύ για τι παλεύεις;
Θα περιμένω να μάθω την τιμωρία σου. Εγώ κι η κόρη κάθε καθαρίστριας που θα βρεθεί ανυπεράσπιστη στο δρόμο σου”

Η κόρη εκείνης της υφάντριας

[--->]

θαυμάστε τους γελοίους!

Τη χειρότερη ημέρα για το κράτος δικαίου στην ιστορία της Ελλάδας, μετά την πτώση της δικτατορίας, επέλεξαν οι υφιστάμενοι του Ν.Δένδια για να σατιρίσουν τους αιτούντες άσυλο στη χώρα μας.
Κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης παραλαβής του υπουργείου δημόσιας τάξης ο απερχόμενος υπουργός έλαβε σαν αναμνηστικό μια αίτηση ασύλου με τα στοιχεία του.

Την ίδια ημέρα, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Βέλγιο παραχωρούσε πολιτικό άσυλο σε έναν πρόσφυγα κρίνοντας ότι το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν είναι σε θέση να τον προστατεύσει από τις επιθέσεις της νεοναζιστικής χρυσής αυγής αλλά συμμετείχε και το ίδιο σε εναντίον του επιθέσεις.

Ο Μαμαντού Μπα είχε καταγγείλει τις επιθέσεις που δέχθηκε από την Χ.Α και την ΕΛ.ΑΣ σε μέσα ενημέρωσης γεγονός που τον μετέτρεψε σε στόχο και για τις δυο αυτές ομάδες του ελληνικού κράτους και παρακράτους.

Η είδηση κάνει τα τελευταία 24ωρα το γύρο του κόσμου μέσω του Euronews αλλά αποσιωπάται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης της Ελλάδας – από δημοσιογράφους δηλαδή όπως οι παρουσιαστές του MEGA που υποστήριζαν ότι οι πρόσφυγες παίρνουν τα παιδιά τους και πάνε και πνίγονται.
 
Η απόφαση του Βελγίου να προσφέρει άσυλο σε έναν πολίτη που είχε ήδη λάβει άσυλο σε άλλη χώρα της ΕΕ αποτέλεσε την σημαντικότερη αμφισβήτηση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα από την εποχή που το Συμβούλιο της Ευρώπης απέπεμψε τη χώρας μας στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών.

Τώρα λοιπόν που οι εκλεκτοί του δικτάτορα Παπαδόπουλου, όπως ο Μάκης Βορίδης, γίνονται υπουργοί τα στελέχη του υπουργείου δημόσιας τάξης αποφάσισαν να σατιρίσουν τους αιτούντες πολιτικού ασύλου.

Πρόκειται για το ίδιο χαρτί που ζητούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι όταν το ελληνικό λιμενικό αποφάσισε να τους επαναπροωθήσει στην Τουρκία παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις τους ότι το σκάφος βυθίζεται.

Πρόκειται για το ίδιο χαρτί που θα είχε σώσει τις ζωές ανθρώπων που έφευγαν από τα πεδία των μαχών της Συρίας και του Αφγανιστάν – τα οποία ζητούσε να βομβαρδίσουμε ο Βενιζέλος.
Τελικά το χαρτί το πήρε ο Δένδιας [--->]