Εκτός αν αντισταθούμε

 Αυτού που ζούμε μετά τη δημοσιοποίηση της μελέτης Τσιόδρα-Λύτρα δεν έχει προηγούμενο. Δημοσιεύεται έρευνα σε ξένο επιστημονικό περιοδικό η οποία αποδεικνύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, οτι 1500 συνάνθρωποι μας θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχε ενισχυθεί το ΕΣΥ. Μιλάμε για επιστημονική έρευνα με συμμετοχή του αγαπητού στην κυβέρνηση "Σωτήρη", όχι καμία ανάρτηση στα social media κανενός κακοπροαίρετου "ψεκασμένου". Έρευνα με δεδομένα και αποδείξεις που, βασικά, λέει ότι η κυβέρνηση έχει εγκληματικές ευθύνες για την διαχείριση της πανδημίας. Κι όλα αυτά με δεδομένα μέχρι τον Μάιο του 2021.

Οπουδήποτε αλλού και υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα έπρεπε να έχει γίνει κακός χαμός. Να έχουν παραιτηθεί κάμποσοι υπουργοί ή και ολόκληρη η κυβέρνηση, να οργανώνονται διαδηλώσεις από την αντιπολίτευση και άλλα παρόμοια. Εδώ, από την μια ο Σκέρτσος αποκαλεί την μελέτη "ήσσονος σημασίας" και από την άλλη ο Τσίπρας διαγράφει από τον ΣΥΡΙΖΑ πρωτοκλασάτο στέλεχος του επειδή είπε την κυβέρνηση "δολοφόνους" ενώ ο Γεροτζιάφας καλεί όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν να πάνε να ζήσουν μόνοι τους στα βουνά. Αντίδραση αξιωματικής αντιπολίτευσης παρακαλώ. Άμα, δηλαδή, αυτοί οι τύποι ήταν στην κυβέρνηση τι θα μας είχαν κάνει;

Από κοντά και οι θλιβεροί τηλε-επιστήμονες που γλύφουν νυχθημερόν την κυβέρνηση στα δελτία των ειδήσεων και οι οποίοι "ανακάλυψαν" οτι η μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα είναι ανεπαρκής, οτι δεν έχει αρκετά δεδομένα, οτι υπάρχουν μελέτες που βγάζουν μικρότερα ποσοστά θανάτων εκτός ΜΕΘ κλπ.

Έγκυρη μελέτη για αυτούς είναι μόνο όποια βοηθάει το αφήγημα της κυβέρνησης και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιβληθούν πρόστιμα ή περιορισμοί στην κοινωνία. Τότε μιλάνε για αντικειμενική Επιστήμη που είναι ουδέτερη και άχρωμη πολιτικά. Μιλάνε για Ορθολογισμό που πρέπει να τον ακολουθούμε τυφλά γιατί "1 + 1 = 2". Τότε, βγαίνουν στα κανάλια, επικαλούνται την αυθεντία των επιστημονικών δεδομένων και σκυλοβρίζουν όποιον τα αμφισβητεί ως "ψεκασμένο" και "συνωμοσιολόγο".

Τώρα που η μελέτη δεν άρεσε στην καλή τους την κυβέρνηση θυμήθηκαν να αμφισβητήσουν την μέχρι πρότινος αλάνθαστη "Επιστήμη". Αν έχουν τα κότσια ας στείλουν επιστολή με επίσημο τρόπο στο περιοδικό που δημοσιεύτηκε η μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα. Όπως κανονικά πρέπει να γίνεται ο διάλογος μεταξύ επιστημόνων δηλαδή. Καθηγητές Γλυψίματος, Ψέματος, Προπαγάνδας και Τρομοκρατίας...

Ωστόσο, πέρα από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, αναδεικνύεται και κάτι ακόμα:

Στις εκατόμβες νεκρών δεν φτάσαμε ΠΑΡΑ τα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης αλλά ΕΞΑΙΤΙΑΣ τους.

Στην ανθρωπιστική τραγωδία των 100 νεκρών την ημέρα δεν φτάσαμε ΠΑΡΑ τους ψηφιακούς ελέγχους, τους αποκλεισμούς και τα πρόστιμα αλλά ΕΞΑΙΤΙΑΣ τους.

Και βασικά, στην κατάρρευση του ΕΣΥ και στο καθημερινό ξεκλήρισμα δεκάδων οικογενειών οδηγηθήκαμε από την λογική "το εμβόλιο είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ πανάκεια" που υποτίμησε κάθε άλλο μέτρο ενίσχυσης της πρωτοβάθμιας πρόληψης και του ΕΣΥ. Και άναψε το πράσινο φως για να γεμίσουν τα κλαμπ και οι ταβέρνες και να φτάσουμε στην υπερεξάπλωση του ιού πριν την έναρξη του χειμώνα.

Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια κι ας ακούγεται "συνωμοσιολογικό σενάριο" σε αρκετούς. Πρόθεση των ελίτ και των κυβερνήσεων δεν είναι πλέον ο έλεγχος και ο περιορισμός της πανδημίας αλλά η παράταση της ακόμα κι αν αυτό έχει ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Σάμπως ξαδέρφια και μανάδες τους είναι όσοι καταλήγουν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ;

Γιατί όσο συνεχίζεται αυτή η μακάβρια ιστορία τόσο θα δικαιολογούνται μέτρα ψηφιακής επιτήρησης, κατάργησης του δημόσιου χώρου και επέκτασης της "άυλης" ζωής (τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-διασκέδαση και πάει λέγοντας). Αλήθεια, πιστεύουμε ότι τα πορίσματα της μελέτης Τσιόδρα-Λύτρα (και πόσων άλλων ακόμα που μπορεί να αγνοούμε) ήταν άγνωστα στους κυβερνώντες; Αστεία πράγματα...

Η ανθρωπιστική καταστροφή των δεκάδων χιλιάδων νέκρων από κορονοϊό είναι προϊόν πολιτικής επιλογής και όχι κάποιων υπερφυσικών ιδιοτήτων που φέρει ο ιός ούτε του κακού μας του ριζικού. Ας το λάβουν αυτό υπόψη, όσοι τώρα δέχονται περιορισμούς στα δικαιώματα τους και υφίστανται τα σκαναρίσματα και το φακέλωμα στο όνομα της δημόσιας υγείας. Τσάμπα θυσιάζουν τις ελευθερίες τους. Γιατί η κατάσταση αυτή ήρθε για να μείνει. Είτε με παραλλαγή δέλτα, είτε με Όμικρον, είτε μεθαύριο με Ωμέγα.

Εκτός αν...

Εκτός αν αντισταθούμε.

Κι αυτό δεν χρειάζεται να περιμένουμε να μας το υποδείξει κάποια έρευνα.

[---->]

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΛΗ

 

Συνέντευξη. Για το κίνημα ενάντια στο υγειονομικό πάσο στην Ιταλία. Από τους Wu Ming, την γνωστή και στην Ελλάδα, κολεκτίβα συγγραφέων που στο ξεκίνημά της υπέγραφε ως Luther Blissett.Τη συνέντευξη, που παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, μπορείτε να την κατεβάσετε σε σελιδοποιημένο pdf  στον υπολογιστή σας με ένα κλικ από τη σελίδα της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας του βιβλίου,Εκδόσεις των Συναδέλφων.

Μια μεγάλη διαδήλωση κατά του Green Pass  (υγειονομικό πάσο) πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη στις 8 Οκτωβρίου, με αποτέλεσμα την επίθεση στα εθνικά κεντρικά γραφεία του CGIL, του μεγαλύτερου συνδικάτου στην Ιταλία. Στα μάτια του πολιτικού κατεστημένου και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, αυτό φάνηκε να επιβεβαιώνει ότι η διαφωνία κατά του υγειονομικού πάσου ήταν αποκλειστικά φασιστική. Και ήταν αναμφισβήτητο ότι η ακροδεξιά είχε κερδίσει χώρο στην κινητοποίηση ενάντια στην πολιτική διαχείριση της πανδημίας. Μετά, ξαφνικά, τα πράγματα άλλαξαν. Αλλά προτού μας μιλήσετε για αυτό, μπορείτε να εξηγήσετε γιατί πιστεύετε ότι η περιγραφή ενός ουσιαστικά φασιστικού κινήματος κατά του υγειονομικού πάσου είναι παραπλανητική;

 

Από την Άνοιξη του 2020, προειδοποιούσαμε ότι ο κοινωνικός θυμός αυξανόταν και θα εκραγεί μόλις υποχωρήσει ο φόβος του ιού. Είπαμε ότι η έλλειψη κριτικής για την έκτακτη ανάγκη της πανδημίας θα μετέτρεπε τις επερχόμενες, αναπόφευκτες διαμαρτυρίες σε κάτι πολύ συγκεχυμένο και διφορούμενο, κάτι εκμεταλλεύσιμο από την ακροδεξιά και διάφορες συνωμοτικές υποκουλτούρες. Επικρίναμε δριμύτατα την πλειονότητα της αριστεράς της βάσης [sinistra di movimento] επειδή εξέφρασε ένα «ιοκεντρικό» όραμα, δηλαδή εστίαζε κάθε συζήτηση αποκλειστικά στον ιό και τον κίνδυνο μόλυνσης, ενώ έλεγε πολύ λίγα για την κυβέρνηση που διαχειρίζεται την πανδημία με παράλογους, άδικους, υποκριτικούς ακόμα και εγκληματικούς τρόπους.[1]

 

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όταν ξέσπασε η κινητοποίηση ενάντια στο υγειονομικό πάσο, εκφράσαμε τη γνώμη μας για πολλοστή φορά, επικρίνοντας την υπεροπτική στάση πολλών συντρόφων, την ευκολία με την οποία έβαλαν ταμπέλες και τη σιωπηρή προσκόλλησή τους στην πανδημική κοινωνική ειρήνη του Μάριο Ντράγκι από το φόβο τους «να πουν τα ίδια πράγματα με ακροδεξιούς πολιτικούς» όπως ο Ματτέο Σαλβίνι και η Τζόρτζια Μελλόνι, που επέκριναν το υγειονομικό πάσο για τακτικούς και τυχοδιωκτικούς λόγους. Ξεκάθαρα οι πλατείες σταδιακά γέμισαν επίσης με σημειωτικά και ιδεολογικά σκουπίδια. Επίσης, αλλά όχι μόνο, και αυτό είναι ακριβώς το ζητούμενο. 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

 

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

 

Το τελευταίο «παραμύθι» του Ε. Τριβιζά, που διανέμεται στα σχολεία μαζί με την οπτικοποιημένη εκδοχή του από τη Λυρική Σκηνή, είναι μέρος της δυστοπίας και της πανδημ-ωρυχίας  που βιώνουμε, στη βάση πως όλα – ακόμη και τα παραμύθια – έχουν εργαλειοποιηθεί.

Όσο γι αυτούς που έκαψαν ένα παραμύθι σε τενεκέ, επιχειρώντας έτσι να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους, ούτε λέξη. Το κάψιμο ενός βιβλίου διεγείρει, πάντα και δικαιολογημένα, αρνητικά αντανακλαστικά  που παραπέμπουν σε Μεσαίωνα, ναζιστικές πυρές και δικτατορικές πρακτικές.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που τα «φώτα της δημοσιότητας», έπεσαν άπλετα πάνω στη γελοία ενέργεια, αποσπώντας την προσοχή από τα τελευταία γεγονότα που αθροίζονται στη δυστοπία.

Επί της ουσίας. Το αν ο Τριβιζάς έγραψε αυθόρμητα ή κατά παραγγελία της καντηλανάφτισσας υπουργού το συγκεκριμένο «παραμύθι» δεν το ξέρουμε ούτε και απασχολεί. Το σίγουρο είναι πως αδικεί το συγγραφέα, όχι μόνο γιατί είναι ανέμπνευστο και τρομολαγνικό αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για να ένα «παραμύθι» - ωμό εργαλείο διαπαιδαγώγησης φοβικών παιδιών, που πριν την ώρα τους ενσωματώνουν την αποστασιοποίηση, τον εγκλεισμό, την καχυποψία, την «ατομική ευθύνη», την αυτοενοχοποίηση και όσα χαρακτηριστικά μετατρέπουν ένα παιδί, σ’ ένα μικρομέγαλο, παθητικό αποδέκτη ηλίθιων εντολών.

Πάντα τα παραμύθια είχαν στόχο τη διαπαιδαγώγηση, στην κατεύθυνση της κυρίαρχης στερεοτυπίας κάθε εποχής. Δεν ήταν ποτέ όλα τα παραμύθια και όλα τα παιχνίδια διασκεδαστικά ή «αθώα» και συμβατά με την παιδικότητα.

Η «Caravan Barbie», που ονομαζόταν Rugbie, ήταν μια φτηνή κούκλα με τα χαρακτηριστικά της ανορεξικής Μπάρμπυ, ντυμένης όμως με κουρέλια και μια ταμπέλα κρεμασμένη στο λαιμό, που έγραφε, «ο πατέρας σου το κάνει με τη μητέρα μου». Η κούκλα για τα φτωχά παιδιά των καταυλισμών με τροχόσπιτα, όπου ζουν οι άνεργοι Αμερικάνοι, επιχειρούσε με πρόστυχο και τάχα αστείο τρόπο, να υποβάλλει την ιδέα εκφυλισμένων ηθών στiς φαβέλες των φτωχοποιημένων.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα πατήσει τους περισσότερους γέρους στο δρόμο ή θα εξολοθρεύσει τους περισσότερους πρόσφυγες, είναι εργαλεία ωμής διαπαιδαγώγησης του παιδιού σε κτήνος.

Η Σταχτοπούτα που διασκευάστηκε απ’ τους Ναζί, με τη μητριά να απορρίπτεται ως «φυλετικά ακάθαρτη», η Κοκκινοσκουφίτσα με τον αγκυλωτό σταυρό στην πλάτη της κάπας της και το λύκο να εξολοθρεύεται από αξιωματούχο της Βέρμαχτ - και πολλά συναφή που αναφέρονται στο βιβλίο του Jack Zipes, «Τα παραμύθια και η τέχνη της υπονόμευσης» - ήταν διαπαιδαγώγηση στη ναζιστική θηριωδία, με παραμυθικούς όρους.

Στην τωρινή δυστοπία και την, με όλους τους όρους, διαπαιδαγώγηση ενός φοβικού, καχύποπτου και αποστασιοποιημένου ανθρώπου, καλό θα ήταν οι εκπαιδευτικές συλλογικότητες να έχουν λιγότερη αφωνία στο ζήτημα και ο Ε. Τριβιζάς να συνεκτιμήσει τη λαϊκή θυμοσοφία του «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Ας επανεκτιμήσουν τις στάσεις τους, πάνω στη φράση του Χιλιανού σκηνοθέτη, Alejandro Jodorowsky, «το πουλί που γεννήθηκε στο κλουβί νομίζει ότι το πέταγμα είναι αρρώστια» και τους στίχους του Χαλίλ Γκιμπράν «Το αηδόνι δεν φτιάχνει τη φωλιά του  σε κλουβί γιατί δε θέλει η σκλαβιά να είναι η μοίρα των μικρών του».

 

[----->]

Για την « Πανδημία του αιώνα ».Κείμενο 1200 επιστημόνων

 

Εξαιρετικό και πολύ καλά τεκμηριωμένο άρθρο κόλαφος εναντίον της επιδημιολογκής διαχείρισης της κυβέρνησης Μακρόν που υπογράφουν 1200 επιστήμονες/σες ερευνητ(ρι)ές μεγάλων παν/μίων κι δημόσιων ερευνητικών κέντρων της Γαλλίας. Το κείμενο αυτό πυροδότησε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Φαρμάκων στις 6 Δεκεμβρίου, να επιτρέψει τον εμβολιασμό των παιδιών ηλικίας 5 έως 11 ετών. Οι άνθρωποι που το υπογράφουν είναι πρωτίστως σχετικοί με το αντικείμενο της επιδημίας και τις επιπτώσεις της στη κοινωνία. Είναι γιατροί, επιδημιολόγοι, ανοσολόγοι, βιολόγοι βιοχημικοί οικονομολόγοι,νομικοί, μοριακοί γενετιστές, μαθηματικοί, χημικοί, ανθρωπολόγοι, φυσικοί, βιοστατιστικολόγοι, φιλόσοφοι κοινωνιολόγοι κλπ κλπ 

Ως γνωστόν το βασικό εργαλείο αποτίμησης και αξιολόγησης μιας επιδημίας ή ασθένειας είναι η υπερθνησιμότητα δλδ η σύγκριση της θνησιμότητας μιας δεδομένης περιόδου που συμβαίνει το επιδημιολογικό ή λοιμογόνο γεγονός σε σχέση με μια άλλη περίοδο που θεωρείται φυσιολογική. Με βάση τη μελέτη των στοιχείων της Εθνικής υπηρεσίας στατιστικών και οικονομικών μελετών προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα για τη πραγματικότητα της επιδημίας της χώρας Μεταφράζω :

1) Η περίφημη « Πανδημία του αιώνα » στη πραγματικότητα όπως προκύπτει από το διάγραμμα 1 δεν απείλησε ποτέ στη Γαλλία άτομα κάτω των 60 ετών.  Αν υπάρχει μια κατηγορία που δεν κινδυνεύει καθόλου στατιστικά είναι τα παιδιά. Οι στατιστικές θνησιμότητας δείχνουν ακόμα ότι τα άτομα κάτω των 25 ετων τη περίοδο 2020 -2021, είχαν υποθνησιμότητα σε σχέση με το 2019 (διάγραμμα 1 ).  Σε ότι αφορά τα άτομα από 25 έως 49 ετών η θνητότητα τους τη περίοδο 2020- 2021  ήταν ακριβώς η ίδια με αυτή του 2019. Το διάγραμμα δείχνει επίσης ότι τη περίοδο από 1η Ιουνίου 2021 – 8 Νοεμβρίου 2021, δεν έχει σημειωθεί απολύτως καμία υπερθνησιμότητα στις ηλικίες μεταξύ 50-64 ετών.

2) Δεν δικαιολογείται από κανένα δεδομένο η συστηματική επίκληση του χειρότερου σεναρίου όπως αυτό που ονομάζουν σήμερα στη Γαλλία  « 5ο κύμα ». Αρχικά είναι ψευδές να παρουσιάζουμε τη καμπύλη των « θετικών κρουσμάτων » (που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η συχνότητα των τεστ) σαν να πρόκειται για τη καμπύλη του αριθμού των  « ασθενών ». Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που φέρουν τον ιό παρουσιάζουν από ελάχιστα έως καθόλου συμπτώματα. Επειτα, οι νοσηλείες και οι θάνατοι αυξάνονται βέβαια αργά, αλλά αυτό συμβαίνει κάθε χρονιά  αυτή τη περίοδο του χειμώνα. Τα δεδομένα του δικτύου Sentinelles ( ενός δικτύου γενικών γιατρών που ιδρύθηκε το 1984 και αποτελείται από εκατοντάδες γενικούς γιατρούς που ασχολούνται με λοιμώδη νοσήματα) δείχνουν  επιπλέον ότι ο αριθμός των ασθενών σήμερα είναι πολύ μικρότερος όχι μόνο συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες επιδημικές εξάρσεις του κοβιντ  (δλδ του Μαρτίου-Απρίλιου του 2020 και του Οκτώβριου-Νοεμβρίου του 2020), αλλά επίσης πολύ μικρότερος και σε σχέση με τις χρονιές όπου είχαμε τις πιο έντονες εποχιακές γρίπες  (βλ. Διάγραμμα 2 ).

Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι η ιδιαιτερότητα της επιδημίας του  Covid 19, δεν οφείλεται τελικά τόσο στην εγγενή του επικινδυνότητα, αλλά μάλλον στην απουσία θεραπευτικής αντιμετώπισης που επέβαλε η κυβέρνηση στους γιατρούς πριμοδοτώντας μη θεραπευτικά μέσα όπως: τα λοκ ντάουν την απαγόρευση της κυκλοφορίας και αργότερα την « λύση του εμβολιασμού ».

3) Βλέπουμε ότι ο εμβολιασμός κατευθύνεται στο γενικό πληθυσμό σε ποσοστό 100%, χωρίς αυτό να αλλάζει σε τίποτα τη δυναμική των διαδοχικών επιδημιών των μεταλλάξεων. Το είδαμε ήδη με αφορμή τη μετάλλαξη Δέλτα το περασμένο καλοκαίρι και το ξαναβλέπουμε πάλι με τη μετάλλαξη όμικρον που απ΄ότι φαίνεται μέχρι τώρα είναι λιγότερο επικίνδυνη απο τις προηγούμενες. Το Συμπέρασμα είναι μοιραίο: Η διάσωση δια του μαζικού εμβολιασμού δεν είναι παρά ένας μύθος. Οπως συμβαίνει με όλες τις θρησκείες, ο μύθος αυτός δεν βασίζεται παρά μόνο στη πίστη και στους ευσεβείς πόθους των πιστών. Η πραγματικότητα, ορατή εδώ και μερικούς μήνες, είναι ότι ο εμβολιασμός δεν σταματά καθόλου την διάδοση της επιδημίας. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, έχει πλέον αποσαφηνιστεί ότι ο εμβολιασμός δεν εμποδίζει ούτε την μόλυνση ούτε τη μετάδοση του ιού.

4) Η τέταρτη διαπίστωση είναι ότι όπως ακριβώς σε όλες οι ιδεολογίες είτε θρησκευτικές είτε κοσμικές, ο μαζικός εμβολιασμός είναι μια ψυχολογική δομή άκαμπτη, τυφλή απέναντι σε κάθε διεστραμμένη επίπτωση και  κουφή απέναντι σε κάθε διαδικασία αμφισβήτησης. Εν προκειμένω, θεωρείται ταμπού να μιλάμε για ανεπιθύμητες παρενέργειες των εμβολίων στα νέα άτομα.  Ομως η πραγματικότητα είναι εδώ, και δεν μπορεί μονίμως να αποκρύπτεται κάτω από το χαλί.

Οι πιστοί ακόλουθοι της νέας θρησκείας έχουν καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να αρνηθούν την ύπαρξη και την ορθότητα των δεδομένων της φαρμακοεπαγρύπνησης που ήταν ήδη διαθέσιμα απο το περασμένο καλοκαίρι. Δεν θα μπορέσουν όμως να κάνουν τίποτα ενάντια στο πλήθος των επιστημονικών δημοσιεύσεων που ασχολούνται και μελετούν ιδιαιτέρως τους ανείπωτους κινδύνους των καρδιακών προβλημάτων όπως οι θρομβώσεις, οι περικαρδίτιδες οι μυοκαρδίτιδες, που παρατηρήθηκαν στους εμβολιασμένους εφήβους, παραδείγματα των οποίων μπορούμε να βρούμε στα υπογραμμισμένα λινκ που παραθέτει το άρθρο.

Με άλλα λόγια η σχέση οφέλους/κινδύνου των εμβολίων, είναι ξεκάθαρα αρνητική σε ότι αφορά τον εμβολιασμό των νέων.   Για αυτό το λόγο, κάποιες σκανδιναβικές χώρες εγκατέλειψαν τον εμβολιασμό των νέων ατόμων με mRNΑ εμβόλια, κάτι που έκανε πριν λίγες μέρες και η Ιαπωνία όπως αναφέρει και το υπογραμμισμένο λινκ. Εξάλλου όταν η κυβέρνηση απευθύνθηκε στις 27 Απριλίου 2021 στο Εθνικό Συμβούλιο Ηθικής, ζητώντας του να γνωμοδοτήσει για το θέμα αυτό, το Συμβούλιο αποφάνθηκε ότι « Ο εμβολιασμός τω παιδιών κάτω των 12 ετών δεν είναι ούτε ηθικά αλλά και ούτε επιστημονικά αποδεκτός ». Ομως εδώ πού φτάσαμε, ποιος ασχολείται πλέον με την ηθική;

5) Τέλος η 5η και τελευταία διαπίστωση στην οποία καταλήγουμε είναι ότι αυτή η βιομηχανική και επιστημονικοφανής ιδεολογία του καθολικού εμβολιασμού, λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσαν στο παρελθόν σε περιόδους κρίσεων οι θρησκείες. Εχει τους μεγάλους της κήρυκες και τους ευσεβείς που μονοπωλούν περισσότερο από ποτέ το δημόσιο διάλογο στα πλατό της τηλεόρασης. Εχει στο τομέα της επικοινωνίας την Ιερά Εξέταση που αφορίζει τους αποκλίνοντες σκεπτόμενους διανοητ(ρι)ές, και ονειρεύεται να τους κάψει όπως έκαιγαν άλλοτε τις μάγισσες. Και αυτή η ιδεολογία, παράγει μαζικά αποδιοπομπαίους τράγους, τα μη εμβολιασμένα άτομα, τα οποία μεταχειρίζεται όπως μεταχειρίζονταν κάποτε τους ασθενείς της πανώλης τους λεπρούς ή πιο πρόσφατα τα θύματα του AIDS, τα οποία ο J.-M. Le Pen ήθελε να τα κλείσει σε  « σανατόρια ».

Πρόκειται για μια κατάσταση ακόμα πιο παράλογη, αν αναλογιστούμε ότι κάθε εμβολιασμένο άτομο σήμερα είναι στο άμεσο μέλλον ένα μη εμβολιασμένο άτομο, που αγνοεί τη κατάσταση του, εφόσον το εμβολιαστικό του στάτους όπως αυτό του κάθε ανθρώπου, μηδενίζεται, απο τη στιγμή που δεν έχει κάνει τη 3η δόση ή τη 4η δόση  ( όπως ήδη ανέφερε ο πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου της κυβέρνησης Delfraissy), τη 5η δόση κλπ. Ακόμα και αν η Αρχή η ίδια του « Υγειονομικού διαβατηρίου» βασίστηκε σε ένα επαίσχυντο ψέμα  ( κι εδώ επαναλαμβάνουμε ότι ο εμβολιασμός δεν μπλοκάρει ούτε τη μόλυνση ούτε τη μετάδοση του ιού), η λογική των διακρίσεων των πολιτών αναπτύσσεται παρόλα αυτά δραματικά εδώ και μερικούς μήνες. Και σαν να μην έφτανε η απώλεια εργασίας, η απόλυση, η μη πρόσβαση στα εστιατόρια, στους χώρους πολιτισμού κλπ, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανταγωνίζονται η μια την άλλη σε φαντασία, προκειμένου να αναγάγουν σε ν°1 νέο δημόσιο εχθρό το Ανεμβολίαστο Ατομο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Αυστρίας, δεν αρκούσε πια να αποκλείσουν τα ανεμβολίαστα άτομα,  θα ήθελαν τώρα να τα βάλουν να πληρώνουν πρόστιμα, να τα τιμωρήσουν και να τα κλείσουν. 

Αυτή η νοσηρή λογική διακρίσεων που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούσαμε  « απαραβίαστα », φέρνει τους πολίτες/σες αντιμέτωπ(ε)ους τον ένα/μια με τ(η)ον άλλ(η)ο. Και είναι βέβαιο ότι μια μέρα η κατάσταση αυτή θα περιγράφεται από τους ιστορικούς σαν ένα είδος συλλογικής τρέλας, που ενορχηστρώθηκε από άτομα χωρίς καμία αίσθηση των δημοκρατικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εχουμε χρέος να μην υποταχθούμε σε αυτούς και να μη σιωπήσουμε μπροστά σε μία τέτοια πνευματική και ηθική/αξιακή καταστροφή

Σίσσυ Μπάρα

ΑΚΥΡΟ ΛΟΓΩ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ (Μια απάντηση στον Γρηγόρη Γεροτζιάφα)

 

Αν και μπορούμε να είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως κανένας επιστήμονας δεν θα τολμούσε να μεταχειριστεί έναν άνθρωπο σήμερα όπως μεταχειρίζεται τα κουνέλια, παραμένει μολαταύτα ο φόβος πως οι επιστήμονες ως σώμα μπορεί, αν τους επιτραπεί να το κάνουν, να υποβάλουν ζωντανούς ανθρώπους σε επιστημονικά πειράματα, σίγουρα λιγότερο σκληρά αλλά όχι λιγότερα ολέθρια για τ’ ανθρώπινα θύματά τους. Αν ωστόσο οι επιστήμονες δεν μπορούν να κάνουν πειράματα πάνω στα σώματα των ατόμων, είναι πρόθυμοι να κάνουν τέτοια πάνω στο συλλογικό σώμα, και σε αυτό ακριβώς πρέπει να εμποδιστούν ασυζητητί …

 

       Μια αριστοκρατία της διάνοιας και της μάθησης! Από πρακτική σκοπιά, θα ήταν η πιο αδιάλλακτη και, από κοινωνική σκοπιά, η πιο επηρμένη και αηδιαστική αριστοκρατία. Και τέτοια θα ήταν η δύναμη που θα εδραιωνόταν εν ονόματι της επιστήμης. Ένα τέτοιο καθεστώς θα ήταν ικανό να παραλύσει όλη τη ζωή και την κίνηση στην κοινωνία.

 ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ

 

 

 

Του Φώτη Τερζάκη

 

Είπαμε ν’ αποφεύγουμε ad hominem επιχειρηματολογίες και ιμπρεσιονιστικές αναφορές προς φτηνό εντυπωσιασμό· ο κύριος Γεροτζιάφας όμως δεν φαίνεται να το άκουσε. Στο πρόσφατο άρθρο-ανάρτησή του στο INFOWAR —εκεί που δημοσιεύθηκε πρότινος το άρθρο τού Άρη Χατζηστεφάνου «Εμβολιάσου ρε, τί σου ζητάμε;» στο οποίο απάντησα κάπως αιχμηρά, και κάτι σαν ανταπάντηση μου φαίνεται τούτο τώρα— με τίτλο «Περί υποχρεωτικού εμβολιασμού, φασιστών και μικροαστών φιλοτομαριστών» [1 ] προσπαθεί πάλι να μας συγκινήσει με μια δραματική περιγραφή ασθενούς του, της οποίας η θέση στη συγγραφική του σκηνοθεσία (ακριβώς στην αρχή) έχει προφανή πρόθεση να κλονίσει κάθε ψύχραιμη κρίση ώστε να δεχθούμε σαν «φυσικό» το ανήκουστο συμπέρασμά του:

 

  

Εάν τον ρωτούσαμε (ως κράτος και ως γιατροί) τον Φλεβάρη «μήπως θέλετε να κάνετε το εμβόλιο;» και «πείτε μας πιο προτιμάτε (Astra ή Pfizer ή Moderna)» θα ήμασταν απλώς εγκληματικά ηλίθιοι. Εάν ερχόταν και έλεγε «όχι δεν κάνω το εμβόλιο γιατί άκουσα ότι…» και δεχόμασταν την «ελεύθερη βούληση» (αυτό είναι η προαιρετικότητα του εμβολιασμού) θα ήμασταν απλά εγκληματίες και υποκριτές. Εάν λέγαμε «πρέπει να κάνεις το εμβόλιο γιατί εάν δεν το κάνεις θα τιμωρηθείς» (και για τα λαϊκά στρώματα δεν είναι τιμωρία ο αποκλεισμός από μπαρ και τα ταξίδι) θα ήμασταν φασίζοντες υποκριτές. Στην πραγματική ζωή λοιπόν το θέμα τίθεται με απλό και σαφή τρόπο: «Κύριε θα κάνετε το εμβόλιο —αυτό που έχουν αποφασίσει αυτοί που ξέρουν— γιατί θα σας προφυλάξει από μια αρρώστια που μπορεί να σας σκοτώσει […] και δεν έχει μα και μου» (υπογραμμίσεις δικές μου).

 

  

Παγώνει κανείς και μόνο διαβάζοντάς το. Αλλοίμονο αν δεχθούμε την «ελεύθερη βούληση» όποιου πιστεύει ότι έχει δικαίωμα στο σώμα του, ότι έχει δικαίωμα ν’ αποφασίζει για τη ζωή και τον θάνατό του! Όχι κύριε, η υγεία και η ζωή σου δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση, ανήκεις εξ ολοκλήρου στο κράτος (που εύγλωττα συμπαρατάσσεται εδώ με τους γιατρούς) είτε στη φυλή ή στον σύγχρονο στρατό εργασίας και μην έχεις αυταπάτες ελευθερίας και αυτοκυριότητας, για σένα αποφασίζουν εκείνοι που ξέρουν!

 

Πώς τολμάει ένας άνθρωπος σε υπεύθυνη θέση σήμερα να ξεστομίζει δημόσια τέτοια λόγια και να μη λυντσάρεται; Και πώς μπορεί να δίνει στον εαυτό του το δικαίωμα χρήσης μιας τέτοιας γκαιμπελικής ρητορικής χωρίς αυτό να ταράζει διόλου την «αριστερή» του αυτοσυνειδησία; Ή θα πρέπει να είναι σχιζοφρενής, ή κάτι άλλο συμβαίνει εδώ… Θα μου κάποιος, βέβαια, έχει και μια ορισμένη «αριστερά» στα ντουλάπια της σκελετούς – τα σταλινικά στρατόπεδα αναμόρφωσης και την ψυχιατρική μεταχείριση των αντιφρονούντων, αίφνης… Όμως πίστευα ότι έχουμε συμφωνήσει πλέον, όσοι τουλάχιστον δεν ψάχνουμε άλλοθι για τον αντικομμουνισμό, πως ο τίτλος «αριστερά» πρέπει να αφαιρεθεί από τέτοιες στρατογραφειοκρατίες του εικοστού αιώνα.

 

Ο κύριος Γεροτζιάφας πάντως δεν είναι σχιζοφρενής. Είναι ένας ευφυής επιστήμονας με όλα τα τυπικά διαπιστευτήρια, καθηγητής αιματολογίας στην Ιατρική Σχολή τής Σορβόννης και διευθυντής ενός ερευνητικού κέντρου που αναπτύσσει ερευνητικά κι εκπαιδευτικά προγράμματα χρηματοδοτούμενα από τις εταιρείες Sanofi, Pfizer, Leo και Stago. Αυτό φυσικά δεν είναι είδηση· είναι τρέχουσα πρακτική στον ιατρικό κλάδο και προβλέπεται μάλιστα τυπική της αναφορά στις παραγόμενες εργασίες υπό τον τίτλο «δήλωση σύγκρουσης συμφερόντων». Αρνείται όμως να το συνειδητοποιήσει, φοβάμαι, το ευρύ κοινό, εκείνο που εθελοτυφλεί πιστεύοντας στον ευεργετικό ρόλο τής ιατρικής, ή της τεχνοεπιστήμης γενικότερα, και κυρίως πιστεύει πως οι επιστήμονες ξέρουν. Ό,τι δηλαδή ο ίδιος ο κος Γεροτζιάφας προσπαθεί να εγγράψει στο μυαλό τού κόσμου με την υπερφίαλη δήλωσή του.

 

Ας γίνει επιτέλους συνείδηση όλων: εκείνο που ξέρουν με βεβαιότητα οι επιστήμονες είναι κυρίως το πού θα βρουν χρηματοδοτήσεις για τη δουλειά τους, και το τί δεν πρέπει να περιέχει αυτή η δουλειά εάν δεν θέλουν να βρεθούν με κλειστές όλες τις πόρτες· η πόζα τού ειδήμονα που παίρνουν απέναντι στους αδαείς είναι μια θλιβερή υπεραναπλήρωση της βαθιάς τους δουλοπρέπειας και της αυτοπεριφρόνησης που θα πρέπει νιώθουν επειδή ξέρουν —και αν δεν το ξέρουν είναι πραγματικά ηλίθιοι— ότι αποτελούν τον τελευταίο τροχό τής αμάξης. Η επιστήμη σήμερα, και κατεξοχήν η ιατρική, είναι κάτι ελάχιστα περισσότερο από πρακτορείο δημοσίων σχέσεων ενός ολιγοπωλιακού καρτέλ εταιρικών γιγάντων, και οι «επιστημονικές» αποφάνσεις της πρέπει να κρίνονται με τα ίδια κειμενικά κριτήρια που κρίνεται η φιλολογία τής διαφήμισης.

 

Πολύ αφελέστερος ο κος Χατζηστεφάνου, δεν έχει πάψει να δίνει δείγματα αυτής της γονυκλισίας τού μαζικού κοινού μπροστά στην επιστημονικότητα και στην επιστήμη. Αμετακίνητος επανήλθε προσφάτως2 με την αποσβολωτική δήλωση «το ηθικό πλεονέκτημα σε αυτούς τους χώρους [εν. της αριστεράς] έγκειται πρωτίστως στο γεγονός ότι δεν εγκαταλείπουν […] την πίστη τους στην επιστήμη και τον ορθό λόγο» (!) Δεν θα διαφωνήσω βέβαια με τον όρο πίστη· είναι η πιο ακριβής λέξη που μπορούσε να βρει για να περιγράψει τη στάση τού μέσου ανθρώπου σήμερα απέναντι στην αυθεντία τής επιστήμης: άλλοι πιστεύουν στη μετενσάρκωση, άλλοι πιστεύουν στην ύπαρξη εξωγήινων και άλλοι πιστεύουν στην επιστημονική «αλήθεια»… 

Με τη διαφορά ότι το να πιστεύεις στην ύπαρξη κάποιου είδους μεταθανάτιας ζωής, για παράδειγμα, είναι ίσως απλοϊκό ή και γραφικό αλλά δεν βλάπτει σοβαρά κανέναν – αντίθετα, δίνει ενδεχομένως σε κάποιους ανθρώπους κουράγιο και αντοχή για να ζήσουν, όταν δεν μπορούν να τα ποριστούν από αλλού. Το να πιστεύεις όμως στον έγκυρο κι ευεργετικό ρόλο τής τεχνοεπιστήμης είναι τραγικό: χαλυβδώνει την πιο δεινή κοσμοεξουσία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, η οποία στον φοβερό αιώνα που πέρασε μας έφερε μόλις ένα βήμα πριν από τον πυρηνικό όλεθρο, και σήμερα απειλεί τη γενετική ταυτότητα του είδους άνθρωπος ενώ δοκιμάζει σκληρά τα όρια αντοχής τού πλανήτη.

 

Εκείνο που είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου στην παραπάνω φράση είναι το «ηθικό πλεονέκτημα [της αριστεράς]»… Ο κος Χατζηστεφάνου —και μαζί του, δυστυχώς, μεγάλο μέρος τής απολιθωμένης «αριστεράς» των ημερών μας— νομίζει ότι βρίσκεται ακόμα στον δέκατο όγδοο αιώνα, όταν η θρησκεία εκπροσωπούσε καθετί το οπισθοδρομικό και σκοταδιστικό και η επιστήμη συμβάδιζε με τη χειραφετησιακή υπόσχεση για τις ανερχόμενες τάξεις! 

Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από τότε, κε Χατζηστεφάνου μας, και ο καπιταλισμός που διαδέχθηκε τη φιλελεύθερη οικονομία τής αγοράς οργανώθηκε εξαρχής σαν ένα γιγαντιαίο τεχνοεπιστημονικό εγχείρημα για την απεριόριστη, ανελέητη κυριαρχία πάνω στα φυσικά και τ’ ανθρώπινα βιοσυστήματα·η επιστήμη και η τεχνική, αποσυνδεδεμένες από κάθε αξιακή κρίση και αναστοχασμό, είναι η ιδεολογία του. 

Και αυτό από μόνο του υποδεικνύει, νομίζω, ποιο είναι —ή ποιο θα έπρεπε να είναι— το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς: η ανυποχώρητη κριτική στην εργαλειακή ορθολογικότητα, δηλαδή την τεχνοεπιστήμη, από τη σκοπιά μιας αξιακής ή καθ’ ύλην ορθολογικότητας που προκρίνει διαλεκτικά (με την έννοια της πραξεολογικής διαμεσολάβησης του γνωσιοθεωρητικού στοιχείου) τούς ανθρώπινους σκοπούς: ένα πρόταγμα, δηλαδή, και όχι μια «γνώση».

 

Τα «εμβόλια» που προπαγανδίζουν σήμερα οι γιατροί-βαθμοφόροι τού κράτους —για να επιστρέψω σ’ αυτά— είναι στην πραγματικότητα πλατφόρμες γενετικής τεχνολογίας οι οποίες, ως τροποποιητές τής λειτουργίας των κυττάρων, το λιγότερο που μπορούν να προκαλέσουν είναι μόνιμη αλλοίωση στον μηχανισμό φυσικής αυτοανοσοποίησης με συνέπειες τις οποίες δεν μπορεί να προβλέψει κανένας. 

Δεν θα αναφερθώ εδώ στο διογκούμενο κύμα των παρενεργειών (περιλαμβανομένων θανάτων, φυσικά, αλλά και ραγδαία νόσηση από τον ίδιο τον ιό απ’ όπου υποτίθεται ότι θα ήταν προφύλαξη!) οι οποίες έχουν σημειωθεί και σημειώνονται κιόλας αυτούς τους λίγους μήνες τού μαζικού εμβολιασμού – τις οποίες παρεμπιπτόντως πασχίζουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο να κρύψουν, και αυτό είναι ήδη έγκλημα κατά της ανθρωπότητας… Εκείνο που θέλω κυρίως να τονίσω είναι η δομική λογική που κατευθύνει την διεστραμμένη ιδέα τού υποχρεωτικού εμβολιασμού. 

Έχω ξαναπεί ότι ο θεμελιώδης εχθρός τού καπιταλισμού είναι η αυτονομία, που ενέχει την έννοια της αυτάρκειας σε οιοδήποτε επίπεδο. Κεντρική επιδίωξη είναι όλοι —άτομα, χώρες, γεωγραφικές περιοχές— να εξαρτώνται από μία κεντρική αγορά, μονοπωλιακά ή ολιγοπωλιακά ελεγχόμενη· και αυτό γίνεται με την ένταξη σε έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας. 

Στο πλαίσιο του παγκόσμιου συστήματος, είναι εκείνο που είδαμε να συμβαίνει με το τέλος τής αποικιοκρατίας: οι χώρες που απέκτησαν εθνική ανεξαρτησία ήταν ήδη κατεστραμμένες παραγωγικά από την πολιτική των μονοκαλλιεργειών που είχε επιβάλει το αποικιακό σύστημα, και για να σταθούν στα πόδια τους ήταν υποχρεωμένες να ενταχθούν στην παγκόσμια αγορά, πράγμα που έκαναν αναγκαστικά δανειζόμενες. 

Δανείζονταν ακριβώς από τους πρώην δυνάστες τους, με δυσμενείς τοκογλυφικούς όρους, πράγμα τις έκανε ακόμη πιο εξαρτημένες —τεχνολογικά, οικονομικά και πολιτικά— από το κεφαλαιοκρατικό κέντρο, οδηγώντας τες σε ένα σπιράλ καταβαράθρωσης. Σήμερα, βλέπουμε αυτή τη διαδικασία να προχωρεί αμείλικτα από την παγκόσμια περιφέρεια προς ολοένα κεντρικότερες ζώνες. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στην ευρωπαϊκή περιφέρεια – πράγμα το οποίο εξηγεί επίσης τα δεινά που έζησε με ιδιαίτερα δραματικό τρόπο η Ελλάδα μέσα στην τελευταία δεκαετία. Γύρω στο 1980 η Ελλάδα είχε ποσοστό παραγωγικής αυτάρκειας κάπου 60-70%. Αυτό κατέρρευσε μετά την ένταξή της στην ΕΕ και σήμερα εμφανίζει την εικόνα μιας χώρας κατεχόμενης από το διεθνές (και πρωτίστως ευρωπαϊκό) κεφάλαιο, εξειδικευμένη αποκλειστικά στην παροχή υπηρεσιών μέσα στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και στερημένη ακόμη και από τη στοιχειώδη αυτάρκεια στον πρωτογενή (αγροτικό) τομέα.

 

Για τον ίδιον ακριβώς λόγο, και με την ίδια λογική, επιχειρείται σε όλες σχεδόν τις χώρες να εμποδιστούν οι καλλιέργειες με φυσικούς σπόρους και, είτε μέσω απαγορεύσεων (με κλασικό πρόσχημα την «ασφάλεια των τροφίμων») είτε μέσω επιδοτήσεων, να επιβληθούν οι τεχνητοί σπόροι —σαν να λέμε, γενετικές «πατέντες»— των εταιρειών βιοτεχνολογίας. Οι πατέντες των αγροτικών προϊόντων ισοδυναμούν με υποκλοπή της τροφικής αυτάρκειας από τον παγκόσμιο πληθυσμό εκ μέρους ενός βιοτεχνολογικού τραστ (με πρώτη τη δυσώνυμη Monsanto)που στηρίζεται από τις ισχυρότερες κυβερνήσεις τού πλανήτη. Έτσι συνδυάζεται το οικονομικό όφελος με τη δυνατότητα στρατηγικού ελέγχου χωρών και πληθυσμών.

 

Αναλογικά, το ίδιο γίνεται τώρα με τις φαρμακοβιομηχανίες. Η πολιτική τού υποχρεωτικού εμβολιασμού ισοδυναμεί με «πατεντοποίηση» της υγείας, των ίδιων των βιολογικών αυτορρυθμιστικών μηχανισμών τού ανθρώπινου οργανισμού, και με υποκλοπή τής ανοσολογικής του αυτάρκειας από βιοτεχνολογικά εργαστήρια που ελέγχονται από λίγους φαρμακευτικούς εταιρικούς γίγαντες σε στρατηγική συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. [3 ] .Δια βίου εξαρτημένοι από τα προϊόντα τους, που στοχεύουν πλέον όχι σε μια περιορισμένη αγορά «ασθενών» αλλά στην απέραντη αγορά των υγιών, όχι μόνο θα είμαστε όλοι μια ανεξάντλητη πηγή κερδοφορίας αλλά κι ελεγχόμενα εξαρτημένοι μέχρι —κυριολεκτικά— τις παραμικρές μας κυτταρικές λειτουργίες.

 

Αλήθεια, δεν σας έχουν περάσει ποτέ από το μυαλό αυτά κε Γεροτζιάφα; Δεν ξέρετε μήπως ότι το «δήθεν ανασφαλές» εμβόλιο της AstraZeneca έχει απαγορευτεί πλέον στις περισσότερες χώρες (και στην Ελλάδα υπό όρους) και τώρα μόλις η ΕΜΑ εξέδωσε απαγόρευση επίσης για το σκεύασμα της Johnson&Johnson; Τί ποσοστό τού παγκόσμιου πληθυσμού πρέπει ακόμα να θυσιαστεί μέχρι να απαγορευτούν και τα υπόλοιπα βιοτεχνολογικά τέρατα που έχετε αναλάβει με σταυροφορικό πάθος να προωθείτε; Αν πραγματικά «αγωνίζεστε για να προστατέψετε και να θεραπεύσετε τους φτωχούς και τους οικονομικά αδύναμους, τα λαϊκά στρώματα σε όλες τις χώρες σε όλον τον πλανήτη», το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τους αφήσετε στην ησυχία τους: δεν χρειάζονται εσάς, ούτε τα εμβόλια, ούτε την ιατρική σας· αρκετά έχουν πληρώσει ώς τώρα την τεχνογνωσία σας και τις «προστατευτικές» σας προθέσεις. Κρατήστε για τον εαυτό σας και τους ομοίους σας τα δηλητηριώδη σας δώρα· αν η ανθρωπότητα επιβιώσει, δεν θα επιβιώσει με τη βοήθειά σας αλλά ενάντια στον «πολιτισμό» σας.

 

  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 1.https://info-war.gr/epitaktiki-i-anagki-gia-emvoliasmo-/?fbclid=IwAR2zXh8yRQTK-GnUa2Y6NvJiXPb69yTq2OSt5eC-cEblEp49fo_qxTGy728,όπου, εκτός των άλλων, προσφεύγει στο ιλιγγιώδες τέχνασμα να χρησιμοποιεί το παράδειγμα ενός βαρύτατα ασθενούς βορειοαφρικανού μετανάστη ως επιχείρημα για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό υγιών! Νωρίτερα, άλλωστε, στον ίδιον δικτυακό τόπο είχε (ανα)δημοσιευθεί άρθρο του με τίτλο «Επιτακτική ανάγκη για εμβολιασμό των εγκύων»: ο άνθρωπος είναι αληθινά αδίστακτος…!

  

2.https://info-war.gr/o-polakis-psareyei-psifoys-sti-dexameni/, όπου λοιδωρεί έναν πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ επειδή ένιωσε την ανάγκη να σπάσει την «ομερτά» τής συνενοχής στο εμβολιαστικό έγκλημα που στηρίζουν με τη σιωπή τους όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Κι εκτός αυτού, συνεχίζει αμετανόητα να χρησιμοποιεί την κακή λέξη: «ψεκασμένοι»…. Πιπέρι!

   

3. «Τείχος ανοσίας» το λένε αυτό στην υπηρεσιακή γλώσσα των υγειονομικών επιτελείων. Στην πραγματικότητα —όπως ήδη αποδεικνύεται, αλλά δεν ήταν δύσκολο να το μαντέψει κανείς— λειτουργεί μάλλον σαν «αγωγός νοσηρότητας»… Η μόνη αληθινή ανοσία που μπορεί να χτιστεί είναι μέσ’ από την ίδια τη νόσηση και κατοπινή ανάκαμψη – και προστατεύει αληθινά τους συνανθρώπους του μόνο εκείνος που διατίθεται, νοσώντας σχετικά ο ίδιος, να συμβάλει με τη φυσική του ανοσολογική αντίδραση στη βαθμιαία αποδυνάμωση του ιού. Όθεν και «φιλοτομαριστές μικροαστούς» πρέπει να λέμε όλους τους άλλους…

  

                          ΜΙΚΡΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΟΣ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

  

                               ΤΩΝ κ.κ. ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΟΤΖΙΑΦΑ

 

 

AntonPanekkoek, Ο Λένιν σαν φιλόσοφος, μετ. Ζαχαρίας Δεμαθάς, επιμ. Γ. Σιούνας (Ύψιλον,        1981 [1938])

 

M. Horkheimer / T.W. Adorno, Η διαλεκτική τού διαφωτισμού, μετ. Λευτέρης Αναγνώστου,επίμετρο: Κοσμάς Ψυχοπαίδης (Νήσος (Αθήνα 1996 [1947]).

 

Heidegger, Martin, «Το ερώτημα για την τεχνική», στο Περί πολιτικής, περί αληθείας, περί        τεχνικής, εισαγ.-μετ.-σχόλια: Δημήτρης Τζωρτζόπουλος (Ηριδανός 2011 [1954]).

 

MichelFoucault, Η γέννηση της κλινικής. Μια αρχαιολογία τού ιατρικού βλέμματος, μετ. Κική             Καψαμπέλη (Νήσος Αθήνα 2012 [1963).

 

GeorgesCanguilhem, Το κανονικό και το παθολογικό, πρόλ. MichelFoucault, μετ.-επίμετρο:            Γιώργος Φουρτούνης (Νήσος: 2007 [1966]).

 

JürgenHabermas, «Tεχνική και επιστήμη ως ιδεολογία», στο Κείμενα γνωσιοθεωρίας και             κοινωνικής κριτικής, εισαγ.-μετ. Λευτέρης Αναγνώστου (Πλέθρον, 1990 [1968]).

 

René Dubos, Man, Medicine, andEnvironment (Praeger: ΝέαΥόρκη 1968).

 

IvanIllich,Ιατρική νέμεση. Η απαλλοτρίωση της υγείας, μετ. Βασίλης Τομανάς (Νησίδες:            Σκόπελος  2010 [1975]).

 

Harris L. Coulter, A History of the Schism in Medical Thought, τόμ. I. The Patterns Emerge:Hippocrates to Paracelsus, τόμ. II. Progress and Regress: J.B. Van Helmont to

 

Claude Bernard (Wehawken Book Co.: Ουάσινγκτον 1975/1977).

 

Κορνήλιος Καστοριάδης, «Η κρίση τής νεωτερικής επιστήμης και ο επιστημονικός προοδευτισμός», και «Το νόημα της τεχνικής», στο Τα σταυροδρόμια του λαβύρινθου,μετ. Ζήσης Σαρίκας (Ύψιλον, 1991 [1977)

 

JacquesEllul, Το τεχνικό σύστημα, μετ.-πρόλ. Γιάννης Δ. Ιωαννίδης (Αλήστου Μνήμης, 2012           

 [1980]).

 

MichaelFitzpatrick, Η τυραννία τής υγείας, μετ. Άσπα Γολέμη, επιμ. Βαγγ. Γεωργίου και  Θαν. Παπαγεωργίου (Πολύτροπον: Αθήνα 2004 [2001]).

 

BrianGoodwin, Nature’sDue. Healing of Fragmented Culture (Floris Books: Εδιμβούργο

   2007).

 

Φώτης Τερζάκης, Αντι-επιστημολογικά (Πανοπτικόν: Θεσσαλονίκη 2012)

 

Peter Gøtzsche, Φονικά φάρμακα και οργανωμένο έγκλημα. Πώς οι μεγάλες εταιρείες             φαρμάκων έχουν διαβρώσει την υγεία, πρόλ. Richard Smith, Drummond Rennie, μετ.

 

Σωτηρία Ευθυμίου, επιμ. Χρήστος Πανοτόπουλος (Levantes: Αθήνα 2015 [2013]).

 

GiorgioAgamben,HomoSacer. Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή, μετ. Παναγιώτης    Τσιαμούρας,  επιμ. Γιάννης Σταυρακάκης (Scripta 2005 [1998]).

 

GiorgioAgamben,Πού βρισκόμαστε; Η επιδημία ως πολιτική, μετ. Παναγιώτης Καλαμαράς,

 

 Τάσος Θεοφιλογιαννάκος (Αλήστου Μνήμης: Αθήνα 2020).

 

DavidCayley, Πανδημικές αποκαλύψεις. Ερωτήματα για την τρέχουσα πανδημία υπό τη θεώρηση του Ιβάν Ίλλιτς, μετ. Τ. Θεοφιλογιαννάκος, Γ. Πινακούλας και Β. Τζούνης, εισαγ. Φ. Τερζάκης (Αλήστου Μνήμης: Αθήνα 20121).

 [---->]