Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

 

Το τελευταίο «παραμύθι» του Ε. Τριβιζά, που διανέμεται στα σχολεία μαζί με την οπτικοποιημένη εκδοχή του από τη Λυρική Σκηνή, είναι μέρος της δυστοπίας και της πανδημ-ωρυχίας  που βιώνουμε, στη βάση πως όλα – ακόμη και τα παραμύθια – έχουν εργαλειοποιηθεί.

Όσο γι αυτούς που έκαψαν ένα παραμύθι σε τενεκέ, επιχειρώντας έτσι να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους, ούτε λέξη. Το κάψιμο ενός βιβλίου διεγείρει, πάντα και δικαιολογημένα, αρνητικά αντανακλαστικά  που παραπέμπουν σε Μεσαίωνα, ναζιστικές πυρές και δικτατορικές πρακτικές.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που τα «φώτα της δημοσιότητας», έπεσαν άπλετα πάνω στη γελοία ενέργεια, αποσπώντας την προσοχή από τα τελευταία γεγονότα που αθροίζονται στη δυστοπία.

Επί της ουσίας. Το αν ο Τριβιζάς έγραψε αυθόρμητα ή κατά παραγγελία της καντηλανάφτισσας υπουργού το συγκεκριμένο «παραμύθι» δεν το ξέρουμε ούτε και απασχολεί. Το σίγουρο είναι πως αδικεί το συγγραφέα, όχι μόνο γιατί είναι ανέμπνευστο και τρομολαγνικό αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για να ένα «παραμύθι» - ωμό εργαλείο διαπαιδαγώγησης φοβικών παιδιών, που πριν την ώρα τους ενσωματώνουν την αποστασιοποίηση, τον εγκλεισμό, την καχυποψία, την «ατομική ευθύνη», την αυτοενοχοποίηση και όσα χαρακτηριστικά μετατρέπουν ένα παιδί, σ’ ένα μικρομέγαλο, παθητικό αποδέκτη ηλίθιων εντολών.

Πάντα τα παραμύθια είχαν στόχο τη διαπαιδαγώγηση, στην κατεύθυνση της κυρίαρχης στερεοτυπίας κάθε εποχής. Δεν ήταν ποτέ όλα τα παραμύθια και όλα τα παιχνίδια διασκεδαστικά ή «αθώα» και συμβατά με την παιδικότητα.

Η «Caravan Barbie», που ονομαζόταν Rugbie, ήταν μια φτηνή κούκλα με τα χαρακτηριστικά της ανορεξικής Μπάρμπυ, ντυμένης όμως με κουρέλια και μια ταμπέλα κρεμασμένη στο λαιμό, που έγραφε, «ο πατέρας σου το κάνει με τη μητέρα μου». Η κούκλα για τα φτωχά παιδιά των καταυλισμών με τροχόσπιτα, όπου ζουν οι άνεργοι Αμερικάνοι, επιχειρούσε με πρόστυχο και τάχα αστείο τρόπο, να υποβάλλει την ιδέα εκφυλισμένων ηθών στiς φαβέλες των φτωχοποιημένων.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα πατήσει τους περισσότερους γέρους στο δρόμο ή θα εξολοθρεύσει τους περισσότερους πρόσφυγες, είναι εργαλεία ωμής διαπαιδαγώγησης του παιδιού σε κτήνος.

Η Σταχτοπούτα που διασκευάστηκε απ’ τους Ναζί, με τη μητριά να απορρίπτεται ως «φυλετικά ακάθαρτη», η Κοκκινοσκουφίτσα με τον αγκυλωτό σταυρό στην πλάτη της κάπας της και το λύκο να εξολοθρεύεται από αξιωματούχο της Βέρμαχτ - και πολλά συναφή που αναφέρονται στο βιβλίο του Jack Zipes, «Τα παραμύθια και η τέχνη της υπονόμευσης» - ήταν διαπαιδαγώγηση στη ναζιστική θηριωδία, με παραμυθικούς όρους.

Στην τωρινή δυστοπία και την, με όλους τους όρους, διαπαιδαγώγηση ενός φοβικού, καχύποπτου και αποστασιοποιημένου ανθρώπου, καλό θα ήταν οι εκπαιδευτικές συλλογικότητες να έχουν λιγότερη αφωνία στο ζήτημα και ο Ε. Τριβιζάς να συνεκτιμήσει τη λαϊκή θυμοσοφία του «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Ας επανεκτιμήσουν τις στάσεις τους, πάνω στη φράση του Χιλιανού σκηνοθέτη, Alejandro Jodorowsky, «το πουλί που γεννήθηκε στο κλουβί νομίζει ότι το πέταγμα είναι αρρώστια» και τους στίχους του Χαλίλ Γκιμπράν «Το αηδόνι δεν φτιάχνει τη φωλιά του  σε κλουβί γιατί δε θέλει η σκλαβιά να είναι η μοίρα των μικρών του».

 

[----->]

Μαζί με το νερό, να θυμηθούμε να πάρουμε και καμιά γκαζόλαμπα.

 

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ. Έτσι ξεκινά το παραμύθι και βέβαια τελειώνει με το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς πολύ χειρότερα».

Το διογκωμένο αφήγημα της κλιματικής αλλαγής από αυτούς που βρωμίζουν τον πλανήτη, αποτελεί το άλλοθι της πράσινης μπίζνας, της ενεργειακής καταδυνάστευσης, του απόλυτου ελέγχου των υδάτινων πόρων και των νέων παρεπόμενων πολέμων.

Ο πρόσφατος σχεδόν διπλασιασμός της τιμής του ρεύματος  στα 253,33 ευρώ/MW, δεν έχει πιάσει ακόμη ταβάνι, καθώς υπολογίζεται πως μπορεί να ξεπεράσει τα 300 ευρώ και βάλε, ανεβάζοντας τραγικά το διατροφικό κόστος και τη μετακίνηση.

H υπερεκμετάλλευση των γήινων αποθεμάτων για την ενέργεια – πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας – δεν είναι μέρος του παραμυθιού αλλά του αδηφάγου, για κέρδη και γεωπολιτική κυριαρχία, ιμπεριαλισμού, που νοιάζεται τάχα για τη «μάνα Γη» και καθιέρωσε μέχρι χρηματιστήριο ρύπων.

Όπως μέρος της πραγματικότητας επίσης είναι πως οι ενεργοβόροι τσάτσοι του πλανήτη, κυρίως ΗΠΑ και Κίνα,  κρατούν σε εφεδρεία  τα δικά τους ενεργειακά αποθέματα και υπεραντλούν τα υπεδάφη των υποτελών τους, με συμβάσεις ντροπής, πολιτικές εκτροπές  και φονικούς πολέμους.

Ο βαθμός υποτέλειας μιας χώρας αποτυπώνεται  στην ενεργειακή της πολιτική.

Η Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του ’40, είχε ήδη υπογράψει την υποτέλειά της στις ΗΠΑ για τα επόμενα 70 χρόνια, με τη Σύμβαση Cooper.

Με δυο υπογραφές, των Μεταξά και Γεώργιου Β’, η χώρα που έδωσε αμέσως μετά 1 εκατ, νεκρούς στα πεδία των μαχών, την Κατοχική πείνα, τα Σκοπευτήρια και τα ολοκαυτώματα, είχε ήδη παραδώσει γη και ύδωρ.

Με τη Σύμβαση Cooper που υπεγράφη το 1940 και έληξε το 2010, όλος ο υδάτινος, ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας (τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά», σίδηρος, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, άλλα μεταλλεύματα, πετρέλαιο, αέριο κλπ), τέθηκαν υπό την αιγίδα Αμερικάνικου consortium εταιρειών!

Η αποκάλυψη της Σύμβασης από το Δημήτρη Μπάτση, κατέληξε με την εκτέλεσή του, ως ανθέλληνα, μαζί με το Μπελογιάννη.

Έκτοτε, το πολιτικό προσωπικό του προτεκτοράτου αποσιώπησε εντελώς τη Σύμβαση Cooper, κρατώντας τον ελληνικό λαό σε πλήρη άγνοια, με ερωτηματικό για τον αν ο ίδιος ήθελε να μάθει.

Και όταν το 2010, η σύμβαση έληξε, εφευρέθηκε η χρεοκοπία και η θανατηφόρα ένταξη στο ΔΝΤ, με όλα τα παρεπόμενα, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και 6000 αυτοκτονίες.

 Ήταν το remake της Συμβασης  Cooper, χωρίς καν καταληκτική ημερομηνία.

Μέσα σ’ αυτό το όργιο ξεπουλήματος, η ΔΕΗ δόθηκε για κατασπάραξη από τα όρνια της «ελεύθερης αγοράς». Σήμερα λειτουργούν κι λυμαίνονται το δίκτυο της ΔΕΗ, 38 «πάροχοι», ενδιάμεσοι μεσάζοντες, μεταπράτες κι εκεί που υπήρχε απόλυτη αυτάρκεια στην παραγωγή ρεύματος, φτάσαμε να αγοράζουμε ρεύμα από τις λιγνιτοπαραγωγικές και πυρηνικές μονάδες της Βουλγαρίας.

Μια νέα,σκοτεινή ενότητα του remake άρχισε να γράφεται από τον ελέω θεού και κληρονομικώ δικάιω, εκλεγόμενο μονάρχη. Η απόλυτη διάλυση της ΔΕΗ, με 3500 λιγότερους υπαλλήλους, η εγκατάλειψη των λιγνιτοπαραγωγικών μονάδων και βέβαια  το ξεπούλημα.

Με βάση το τελευταίο πλιάτσικο, τον προηγούμενο μήνα, το ποσοστό του Δημοσίου στη ΔΕΗ, κατρακύλησε απ’ το 51% των προηγούμενων πλιατσικολόγων, στο 34%.

Το 49% περιέρχεται στην εταιρία  Macquarie Infrastructure and Real Assets Group (MIRA), και το 17% παραμένει σε ιδιώτες-μετόχους. MIRA και ιδιώτες, αποκτούν πλήρη   έλεγχο των υδροηλεκτρικών μονάδων, των εργοστασίων, των κοιτασμάτων και κάθε άλλης υποδομής της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού.

Η χώρα διαθέτει απόθεμα λιγνίτη και κατά συνέπεια θα διέθετε και ενεργειακή αυτάρκεια, για τα επόμενα 40 χρόνια, μόνο από τα ενεργά ορυχεία σε Δ. Μακεδονία και Αρκαδία. Τα μη ενεργά ορυχεία, σε Ελασσόνα και Δράμα διαθέτουν υπερδιπλάσιες ποσότητες.

Η απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση υπογραμμίζει την απόλυτη υποτέλεια.

Μια χώρα, χωρίς δικά της αεροδρόμια, με πουλημένους τους δρόμους και τα λιμάνια, τις βουνοκορφές και τους υδάτινος πόρους, με τριπλάσιο κόστος ζωής από την Κύπρο και υποπενταπλάσιους μισθούς, τώρα βυθίζεται και στο σκοτάδι.

Δεν είναι πια χώρα. Είναι ένας κατασπαραγμένος χώρος.

Μαζί με το νερό, να θυμηθούμε να πάρουμε και καμιά γκαζόλαμπα.

Το μέλλον, εκτός από ξηρασία, θα έχει και βαθύ σκοτάδι.

https://youtu.be/W7Vc2za7Wak 

[----->]

ΠΕΡΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

 Καραδοκεί ένας νέου τύπου εμφύλιος μέσα στην καθημαγμένη ελληνική κοινωνία και δεν αφορά σε μια γενναία αναμέτρηση με τους εργοδότες του 12ωρου και τον πλασιέ τους, τη σούπερμαν τούρτα.

Ούτε σε όσα άλλα δραματικά έχουν δρομολογηθεί ανάμεσα σε διαχειριστές-πλιατσικολόγους και μια κοινωνία που βυθίζεται σε βαθιά φτωχοποίηση, εργασιακή ισοπέδωση και υγειονομικό τέλμα. 

Ένας νέος κοινωνικός αυτοματισμός πυροδοτήθηκε ανάμεσα σε δυο νέες «τάξεις», εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, για να συγκαλύψει τις βαριές ευθύνες των διαχειριστών της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Οχυρώθηκαν βέβαια νομικά με το «ακαταδίωκτο» αλλά δεν εφησυχάζουν στην πιθανότητα μιας κοινωνικής έκρηξης, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι μια 24ωρη τουφεκιά όταν η βίαιη εργασιακή οπισθοχώρηση μας πάει 200 χρόνια πίσω.

Με όπλο τον αρχέγονο φόβο του θανάτου, ταξινομούν την κοινωνία σε δυο νέα στρατόπεδα, με επιφανειακές προς το παρόν αψιμαχίες, που ωστόσο βαθαίνουν.

Οι ανεμβολίαστοι κατατάσσονται, ανεξαρτήτως αιτιολογίας, σε μια κατηγορία, «ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι, γραφικοί και ατρύπητοι», με μια πλειάδα κονδυλοφόρων να μηρυκάζουν την κυβερνητική επιχειρηματολογία, πασπαλισμένη με αριστεροφάνεια.

Κουβέντα για τον αποκλεισμό φαρμάκων που υπάρχουν και θεραπεύουν μόνο  τους εκλεκτούς θεού και ανθρώπων, ενώ θα είχαν σώσει τους περισσότερους από αυτούς που είναι ήδη στα κοιμητήρια και θα σήμαιναν, μαζί με μια οργανωμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη, αποφόρτιση των νοσοκομείων.

Κουβέντα για το εμπάργκο σε  συγκεκριμένα εμβόλια, στη βάση  γεωστρατηγικής ταξινόμησης και άνωθεν εντολών.

Ούτε λέξη για την ανοσολογική μνήμη, που τσακίστηκε με τους πολύμηνους εγκλεισμούς και θα είναι ανοχύρωτη ακόμη και στην επόμενη απλή γρίπη. 

Τους είναι παντελώς αδιάφορη η απουσία κάθε επιδημιολογικής επιτήρησης, που εξοβελίζει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εμβολιαστούν λόγω αυτοάνοσου, αλλεργιών, χημειοθεραπειών κλπ, όπως και για το συντριπτικό ποσοστό του 40% των θετικών κρουσμάτων που νόσησαν ασυμπτωματικά και δεν πρέπει να εμβολιαστούν στην παρούσα φάση αλλά δεν καταγράφονται πουθενά και ούτε καν ανιχνεύονται.

Όσο για αυτούς που διατυπώνουν επιφύλαξη ή ακόμη περισσότερο, αμφισβήτηση, διαπομπεύονται και στήνονται σε μια «πυρά» δημόσιου  διασυρμού. 

Η, δίχως λόγο, δημοσιοποίηση  μιας προσωπικής ιατρικής πράξης, του εμβολιασμού, σαρώνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι προς διερεύνηση τι κίνητρα έχει, αν όχι τη συμμόρφωση των "ψεκασμένων, προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό". 

Σε λίγο καιρό είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει σωματείο που να υπερασπίζεται τους ανεμβολίαστους που θα απολύονται ή αν θα διεγείρεται καν το ελάχιστο αίσθημα συμπαράστασης στον κοινωνικό περίγυρο, αφού ήδη διαταράσσονται διαπροσωπικές σχέσεις χρόνων στην απλή διατύπωση επιφύλαξης.

Ο φόβος είναι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό των δύο «αντίπαλων στρατόπεδων» Κατανοητός και σεβαστός όταν μάλιστα εξαπολύεται ως βόμβα μεγατόνων, μέσα από τα βοθροκάναλα.

Ποιον εξυπηρετεί όμως σήμερα ο κρετινισμός μιας σύγκρουσης φόβων αν όχι αυτούς που την καλλιεργούν;

Στη Γερμανία, μετά το Ισραήλ, υπερψηφίστηκαν ήδη, από όλα τα κόμματα, τα προνόμια των εμβολιασμένων και η περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων, παραπέμποντας ιστορικά στο ναζιστικό  κώδικα της Νυρεμβέργης

Εδώ, στις 11 Μαρτίου 2020, πριν καν επιβληθεί το πρώτο lockdown, ψηφίστηκε ο ν. 4675/2020, που περιλαμβάνει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Ποια διαίσθηση οδήγησε τον κυβερνητικό αχταρμά σε αυτή τη νομική ετοιμότητα,  καθώς χρειάζονται τουλάχιστον δυο ή τρεις μήνες για την προετοιμασία ενός νόμου; Και ψήφισαν εκ νέου και σε ανύποπτη στιγμή, την υποχρεωτικότητα όταν ήδη και σωστά, είναι δια νόμου υποχρεωτικά τα εμβόλια ιλαράς, ερυθράς, παρωτίτιδας, ηπατίτιδας πολιομυελίτιδας, διφθερίτιδας, κοκίτη, μηνιγγίτιδας  και πνευμονιόκοκκου.

Η άρρωστη πολυνομία που διέπει κάθε παρακμασμένη κρατική οντότητα δεν μπορεί να είναι η απάντηση, καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Ο νόμος αυτός δεν αποτέλεσε ποτέ ως τώρα θέμα στο δημόσιο διάλογο.

Ούτε οι ποινικές ευθύνες που εγείρονται από τη βίαιη καταπάτησή του.

Στο άρθρο 2, παρ. ε’, προβλέπει «αυξημένη φροντίδα για τις ασθένειες υψηλού επιπολασμού, όπως ο καρκίνος». Η εγκατάλειψη που βιώνουν καρκινοπαθείς και καρδιοπαθείς, μόνο με πρόγραμμα ευθανασίας, μπορεί να  συγκριθεί. Ματαίωση χημειοθεραπειών και ακτινοβολιών. ματαίωση προγραμματισμένων επεμβάσεων, ματαίωση προληπτικού ελέγχου εξέλιξης της αρρώστιας. Οι πρώτες σε θνησιμότητα ασθένειες εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, οδηγώντας σε απόγνωση και θάνατο. Όποιος καρδιοπαθής ή καρκινοπαθής είχε κομπόδεμα ή πούλησε σπίτι, σ’ αυτή τη συγκυρία «της μιας νόσου», τα κατέθεσε στον κλινικάρχη με την προσδοκία της επιβίωσης. Όποιος δεν είχε το προβλεπόμενο αντίτιμο, ξέμεινε με τη δεκάρα για το βαρκάρη του Αχέροντα.

Περιττεύει κάθε αναφορά σε όλα τα υπόλοιπα άρθρα, που γράφτηκαν μόνο για να παραβιαστούν με κυνισμό, όπως το σχετικό με την ενίσχυση των δομών απεξάρτησης, τη διατροφική βελτίωση, τη σωματική ευεξία ή το άρθρο 3, παρ. 2 για πλήρη κοστολόγηση και σταδιακή αύξηση των δαπανών για τη δημόσια υγεία.

 Έμεινε μόνο ο εμπαιγμός από τον προϋπολογισμό για το 2021 που, στην κορύφωση της πανδημίας, προβλέπει μείωση των δαπανών για τη δημόσια υγεία κατά 572 εκατομμύρια ευρώ, ένας πολλαπλά παραβιασμένος νόμος που σε άσχετο χρόνο μιλά για υποχρεωτικό εμβολιασμό κι ένα κοινωνικό σύνολο, με πολλή φτώχεια, πολλή καταστολή και πολλά πένθη, που τρώει τις σάρκες του.

 https://www.e-nomothesia.gr/kat-ygeia/nomos-4675-2020-phek-54a-11-3-2020.html?fbclid=IwAR15zi09IejYs1Zfide74K0lfj87q9R6sRg_5HmG26U4zqT0HIXmXXGEF9Y 

[----->]