Είναι πραγματικά ένα μεγάλο κατόρθωμα το πως κατάφερε μέχρι
τώρα αυτό το αγκάθι.. η Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας να μένει
μπηγμένο στη καουμπόικη μπότα πάνω από 20 χρόνια. Ναι 20 χρόνια οι ΗΠΑ
προσπαθούν με διάφορα τερτίπια να ανατρέψουν το κόμμα του Τσάβες από την
εξουσία.
Δεν πρόκειται να βάλω στη ζυγαριά τα θετικά και τα αρνητικά
της άσκησης 20 χρόνια εξουσίας από το κόμμα του Τσάβες. Γιατί πράγματι είκοσι
χρόνια για μια χώρα του οικονομικού μεγέθους της Βενεζουέλας είναι λίγα, για να
την απεγκλωβίσει κανείς-είτε αυτό είναι άτομο είτε κίνημα είτε κόμμα είτε
ο,τιδήποτε άλλο συλλογικό εγχείρημα- από τα βαρίδια της, τα οικονομικά, τα
κοινωνικά και τα πολιτικά που της είχαν δέσει στα πόδια και στο λαιμό της τα αφεντικά
της αμερικανικής ηπείρου. Και οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι ότι το θέμα που
πια τίθεται δεν είναι ούτε Τσάβες ούτε ο διάδοχος του Μαδούρο ούτε το κόμμα
του.. αλλά το πως μπορούν τώρα και στο μέλλον οι κοινωνίες, μικρές και μεγάλες,
να αυτοδιαχειρίζονται τις τύχες τους και τις υποθέσεις τους, μακριά από
οποιαδήποτε εξωτερική επιβολή ή αθέμιτη αλληλεπίδραση, από όπου και αν
προέρχεται και, με όποια μορφή και αν προωθείται.
Κοιτώντας μόνο ένα οικονομικό μέγεθος που έχει δέσει
χειροπόδαρα τη χώρα αυτή, που όπως μεταφορικά την χαρακτήρισε ο δικός της πρώην
υπουργός ενεργείας στη δεκαετία του 60' και εμπνευστής ή "πατέρας του
ΟΠΕΚ" Χουάν Πάμπλο Περέζ Αλφόνζο, η "μεγάλη χέστρα του
διαβόλου". Είπε ακριβώς τότε ότι η χώρα του "κάθεται στα μεγαλύτερα
"σκατά του διαβόλου", δηλαδή τα μεγαλύτερα "αποθέματα
πετρελαίου".
Ο ίδιος μάλιστα από τη δεκαετία του εξήντα είχε προβλέψει ότι
τα "σκατά του Διαβόλου.. θα φέρουν στη χώρα τη καταστροφή", όχι
επειδή δεν μπορεί μια οποιαδήποτε κυβέρνηση να τα διαχειρίζεται, αλλά γιατί
πρέπει να τα διαχειρίζεται όπως θέλουν τα αφεντικά της αμερικανικής Ηπείρου και
συγκεκριμένα τα αφεντικά που κάθονται στις ΗΠΑ.
Και αυτά τα αφεντικά δεν δίνουν
δεκάρα τσακιστή για τα εθνικά συμφέροντα κανενός, ειδικά όταν αυτά δεν
συμβαδίζουν με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.. μόνο δείτε πως αισχρά και
απροκάλυπτα απειλούν ακόμα και γερμανικές εταιρίες με κυρώσεις, επειδή
επενδύουν στο ρωσικό φυσικό αέριο και στους αγωγούς του.
Πως μπορεί κανείς να βγάλει σαφές και καθαρό συμπέρασμα για το
αν ένα μοντέλο κοινωνικό ή ιδεολογικό είναι εφαρμόσιμο οπουδήποτε και
πετυχημένο κοινωνικά, όταν αυτό συνεχώς καταστέλλεται, περιορίζεται και
πολεμιέται με όλα τα μέσα, από ισχυρότερες και εχθρικές εξωτερικές δυνάμεις,
που ιδεολογικά βρίσκονται στον αντίπερα όχθη;;
Ναι είναι αλήθεια ότι το κόμμα του Τσάβες βρίσκεται 20 χρόνια
στην εξουσία αλλά επίσης είναι αλήθεια ότι δεν κατάφερε να την ασκήσει με ίσες
ευκαιρίες και με ίσους όρους όπως το επιβάλλουν οι κανόνες της "αστικής
Δημοκρατίας". Από τη πρώτη μέρα που το κόμμα του Τσάβες κέρδισε τις
εκλογές, οι ΗΠΑ ενεργοποίησαν τον μηχανισμό ανατροπής του με κύριο την καλά
δοκιμασμένο μηχανισμό αυτό του αποκλεισμού και οικονομικών και πολιτικών
κυρώσεων για κάθε μέτρο κοινωνικό, πολιτικό ή οικονομικό έπαιρνε.
Οι ΗΠΑ όταν εμπλέκονται οπουδήποτε δεν το κάνουν για να
υπερασπιστούν "δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα" και ας εκδίδουν
οι υπηρεσίες και ιδρύματα τους εκατοντάδες εκθέσεις κάθε χρόνο. Οι υπηρεσίες
αυτές που ακολουθούν την αμερικανική γεωπολιτική στρατηγική, έχουν σκαρφιστεί
το κόλπο αυτό με τις εκθέσεις για να προσελκύσουν χαμένους στο ιδεολογικό κενό,
που δυστυχώς συνεχίζει να μεγαλώνει και έτσι διάφοροι αιωρούμενοι τσιμπάνε και
έπεσαν στη φάκα. Και που βρέθηκαν αργότερα να υπερασπίζονται δημόσια τα
αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα.
Οι ΗΠΑ ουσιαστικά ενεπλάκησαν άμεσα μετά το 2011 στον πόλεμο
της Συρίας και συνέβαλαν στη προσφυγιά 11.000.000 Σύριων, για δυο οικονομικούς
λόγους : πρώτος επειδή υπήρχε "αρχική σκέψη και διαβουλεύσεις μεταξύ
Ιράν-Ιράκ-Συρία πριν το 2011, για την κατασκευή ενός αγωγού 5.600 χλμ. που θα
μετέφερε το φυσικό αέριο των τριών χωρών στη Μεσόγειο και από εκεί στην
Ευρώπη...
Μια σκέψη που παρότι ερχόταν σε αντίθεση με τα ρωσικά συμφέροντα και
πιθανός αυτός ήταν ο λόγος που "έμεινε ως σκέψη" εντούτοις οι ΗΠΑ
ανησυχούσαν μήπως η Ρωσία με τις χώρες αυτές μοιράζει τη πίτα της αγοράς του
φυσικού αερίου, παρότι ο αγωγός αυτός δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε
δυναμικότητα τους ρωσικούς αγωγούς. Και οι ΗΠΑ έβλεπαν ότι η Ευρώπη θα
εξαρτιόταν από το φυσικό αέριο της Ρωσίας και των συμμάχων της και αυτό θα
περιόριζε ακόμα περισσότερο το πολιτικό ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Και θα
περιόριζε το ρόλο και τις οικονομίες χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ που μόλις
έχουν "ελευθερωθεί" από τις αλυσίδες εξάρτησης από τη Ρωσία και
επέλεξαν να ταξιδέψουν στο μέλλον δεμένες με την αμερικανική αμαξοστοιχία.
Ο δεύτερος λόγος που οδήγησε τις ΗΠΑ να εμπλακούν στον πόλεμο
της Συρίας έγινε όταν έμαθαν ότι η Ρωσία έπνιξε πριν ακόμα βγει στη δημοσιότητα
τη πρόταση του Κατάρ (και της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών
Εμιράτων), προς τον Άσαντ το 2009 να κατασκευαστεί αγωγός, που θα μετέφερε το
φυσικό αέριο των τριών χωρών, μέσω της Τουρκίας στην Ευρώπη, διασχίζοντας
βέβαια το έδαφος της Συρίας.
Η πρόταση αυτή για τη Ρωσία ήταν πιο απειλητική για τα
συμφέροντα της από εκείνη των άλλων τριών χωρών (Ιράν-Ιράκ-Συρία), γιατί πέρα
το γεγονός ότι διαθέτουν πρώτα 35,000,000,000,000 κυβικά μέτρα αποδεδειγμένα
αποθέματα φυσικού αερίου στον κόσμο-η Ρωσία διαθέτει πάνω από 49,000,000,000,000
κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, οι τρεις αυτές χώρες είναι πρώτα "σύμμαχοι
των ΗΠΑ" άρα αποκλείεται να έρχονται σε σύγκρουση με τα αμερικανικά
συμφέροντα όταν αυτά πρέπει να επιβληθούν έναντι όλων τω άλλων. Και δεύτερον η
δυναμικότητα των εγκαταστάσεων στις τρεις αυτές χώρες είναι πολύ καλύτερη
ποσοτικά και ποιοτικά.
Έτσι η Ρωσία λειτουργώντας με το σκεπτικό της αγοράς
"Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο" και με
τον φόβο ότι οι ΗΠΑ γεωπολιτικά επιδιώκουν να την μικραίνει ακόμα περισσότερο,
ζήτησε από τον σύμμαχο της τον Άσαντ να απορρίψει την πρόταση του Εμίρη του
Κατάρ και ... την απόρριψη αυτή το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ και από
πίσω τους οι ΗΠΑ, δεν την χώνεψαν ποτέ και έτσι άρχισε η προετοιμασία αλλαγής
καθεστώτος στη Συρία, δυνατή αφορμή αναζητούσαν.
Η άμεση εμπλοκή τους στα
εσωτερικά της Συρία άρχισε λίγο μετά το ξέσπασμα των αυθόρμητων διαδηλώσεων τον
Μάρτη του 2011 και η πιο ενεργή συμμετοχή τους μετά το 2012 σε συνεργασία με
ΗΠΑ και πολλά ευρωπαϊκά κράτη, κάτι που ανάγκασε τη Ρωσία σε άμεση εμπλοκή για
να αποφευχθεί η ανατροπή του Άσαντ, ενεργοποιώντας επιχειρησιακούς μηχανισμούς
της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, και έχοντας το Ιράν και των συμμάχων του σε δύναμη
πρώτης γραμμής μάχης...
Τώρα το ερώτημα που τίθεται στη Λατινική Αμερική έχει η Ρωσία
ανάλογους μηχανισμούς και δυνάμεις; γιατί όπως φαίνεται έχει εκδηλώσει
ενδιαφέρον να εμπλακεί υπέρ του Μαδούρο .. αλλά μη ξεχάσουμε η Λατινική Αμερική
βρίσκεται έξω από την πόρτα των ΗΠΑ και όχι όπως Συρία που βρίσκεται σε μακρινό
οικόπεδο
