 |
| Κανίβαλοι, José Manuel Pérez Tapias (2011) |
Οι μεγάλες στρατηγικές κινήσεις συνίστανται από μία αλληλουχία μικρών πρωτοβουλιών και η συνολικότερη εικόνα γίνεται κατανοητή μόνο στο βαθμό που το κάθε μεμονωμένο κομμάτι
του παζλ βρίσκεται στη σωστή θέση του.
Η ανάλυση αποσπασματικών πλευρών του ζητήματος κάνει τη
συζήτηση να επικεντρώνεται σε ζητήματα ήσσονος σημασίας, χωρίς τα ζητήματα
στρατηγικής σημασίας να τίθενται στην κρίση της κοινής γνώμης ή να συζητούνται
εκτενώς στα κοινοβούλια.
Οι μεγάλες υπερεθνικές στρατηγικές, εξάλλου, έχουν το
πλεονέκτημα ότι περιορίζουν τη συζήτηση, σε μεμονωμένα μέτρα και σε ειδικότερα τοπικά ζητήματα, της κάθε χώρας ξεχωριστά. Έτσι, το βασικό στρατηγικό
σχέδιο δύσκολα αμφισβητείται, αφού δεν
έχει αποσαφηνιστεί πλήρως, δεν έχει υποβληθεί σε συζήτηση και υπερβαίνει τις αρμοδιότητες των εθνικών κυβερνήσεων. Παραμένει λοιπόν
απόλυτα προστατευμένο, μακριά από τη δοκιμασία των δημοκρατικών διαδικασιών.
Ένα από τα μεγάλα στρατηγικά σχέδια των τελευταίων χρόνων είναι ο
μετασχηματισμός του κράτους πρόνοιας και της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη.
Η αλλαγή
παραδείγματος έχει διακηρυχτεί είκοσι χρόνια πριν από τον ΟΟΣΑ [*] : από τον ακτιβισμό
του κράτους στην οικονομία, για την προώθηση της πλήρους «απασχόλησης» στις
μερκαντιλιστικές και φιλελεύθερες πολιτικές της πλήρους «απασχολησιμότητας». Η
αριστερά και η δεξιά σε όλες τις χώρες ακολούθησαν τις ίδιες πολιτικές, χωρίς ιδιαίτερες
διαφορές. Όπως όλες οι μεγάλες στρατηγικές, έτσι και αυτή δεν είναι παρά μια
ακολουθία ειδικών μέτρων με συγκεκριμένο μοντέλο αναφοράς.
