Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εργασία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εργασία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΤΩΡΑ, ΗΣΥΧΑΣΑΜΕ!

 

Μελέτη του MIT διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι είναι πιο φθηνοί από την ΤΝ (τεχνητή νοημοσύνη,Α.Ι.) στη συντριπτική πλειονότητα των θέσεων εργασίας

 

Οι ερευνητές μοντελοποίησαν την αποτελεσματικότητα του κόστους της αυτοματοποίησης διαφόρων εργασιών στις ΗΠΑ, εστιάζοντας σε θέσεις εργασίας όπου χρησιμοποιείται η μηχανική όραση (computer vision), σε μια από τις πρώτες εμπεριστατωμένες μελέτες σχετικά με τη σκοπιμότητα της αντικατάστασης θέσεων εργασίας από την ΤΝ.

 

Το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) διαπίστωσε ότι μόνο το 23% των εργαζομένων θα μπορούσε να αντικατασταθεί αποτελεσματικά, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, επειδή η οπτική αναγνώριση με τη βοήθεια της ΤΝ είναι ακριβή στην εγκατάσταση και τη λειτουργία, οι άνθρωποι κάνουν την ίδια δουλειά φθηνότερα.

 

Σε αντίθεση με όσα ειπώθηκαν  την περασμένη εβδομάδα στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός - όπου ο συνιδρυτής της Inflection AI και της DeepMind της Google, Mustafa Suleyman, δήλωσε ότι τα συστήματα ΤΝ είναι "βασικά εργαλεία αντικατάστασης της εργασίας".

 

Έτσι λοιπόν, οι μηχανές θα κλέβουν τις δουλειές μας αλλά δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμες ή πολύ καλές σε αυτές... πόσο καθησυχαστικό. 🤬

 

Rise of the Global South στο Telegram

Για μια θέση εργασίας…

 

Το ορατό πρόσωπο των μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους

Η Κλέο Αλμάνσα κηρύχθηκε το πρόσωπο του ισπανικού facebook της περασμένης εβδομάδας, όταν τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με μηνύματα συμπαράστασης, έπειτα από συνέντευξή της στην «El Mundo», όπου αποκάλυψε πως η αγωνία της να εξασφαλίσει μια θέση εργασίας τής στοίχισε την υγεία και την αξιοπρέπειά της.

Ανεργη, πριν από ενάμιση χρόνο αποφάσισε να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για πρόσληψη πωλητών σε επιχείρηση εμπορίας ηλεκτρικών ειδών. Μαζί με άλλους 40 νέους ανέργους, υποβλήθηκε σε δοκιμασίες υπό τον ήχο δυνατής μουσικής και ταχύτατα εναλλασσόμενου φωτισμού «ώστε να ανέβει η αδρεναλίνη για να πουλήσουν καλύτερα», όπως τους εξήγησαν. Στην πραγματικότητα υποδαύλιζαν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους με στόχο ο ισχυρότερος να εξουδετερώσει τον πιο αδύναμο. Ανάμεσα στα άλλα, τους έβαλαν να παίξουν τις μουσικές καρέκλες διαγκωνιζόμενοι μέχρι αίματος για μια θέση, αφού όποιος έμενε όρθιος αποχωρούσε, ή να ανεβαίνουν ανά ομάδες σε μια καρέκλα και να ρίχνουν όσους μπορούσαν αποκλείοντάς τους.

Στο τέλος τούς πέταξαν ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ λέγοντας πως «θα είναι προκαταβολή του μισθού του για όποιον καταφέρει να το πάρει πρώτος». Η Κλέο βρέθηκε να την πατούν -κυριολεκτικά- δεκάδες πόδια ανθρώπων τυφλωμένων να αρπάξουν το χαρτονόμισμα και την πολυπόθητη θέση εργασίας. Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν ότι, εκτός από μώλωπες που έφερε σε χέρια, πόδια, και πρόσωπο, είχε κι ένα σοβαρό τραύμα στη σπονδυλική στήλη, που την άφησε δύο μήνες στο κρεβάτι κι ένα χρόνο χωρίς να μπορεί να δουλέψει. Τώρα, περιμένει να εκδικαστεί η μήνυσή της κατά της εταιρείας νιώθοντας «ταπεινωμένη, κακοποιημένη και αποκαρδιωμένη». Οχι μόνο για τον τραυματισμό της, αλλά κυρίως «γιατί με ώθησαν να κάνω απαράδεκτα πράγματα που ποτέ δεν θα είχα κάνει αν δεν είχα τόση ανάγκη για δουλειά». Στα 25 της χρόνια, η Κλέο έγινε το πιο ορατό πρόσωπο των απάνθρωπων και βίαιων μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους, ωθώντας τους στην επιθετικότητα ώστε να επιλέξουν όσους μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων.



[---->]

Workation: Ένα νέο υβριδικό μοντέλο εργασίας

  

A΄ Μέρος

του Δημήτρη Α. Τραυλού-Τζανετάτου

 

 «Στην εξέγερση εναντίον της ρουτίνας η εμφάνιση μιας νέας ελευθερίας είναι απατηλή»… «Ο ευέλικτος χρόνος είναι ο χρόνος της νέας εξουσίας.»

R. Sennett, Ο ελαστικοποιημένος άνθρωπος – Οι συνέπειεςτου μετασχηματισμού της εργασίας στον νέο καπιταλισμό, 2011, σ. 91

 

Εισαγωγή στην προβληματική

1.Ανεξαρτήτως από την εξέλιξη του αφηγήματος της «μεγάλης επανεκκίνησης» των Κ. Schwab και Τ. Malleret και τις πραγματικές, δήλες ή άδηλες, στοχεύσεις του, η πανδημία λειτούργησε αναμφισβητήτως ως επιταχυντής της δυναμικής ψηφιακής αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού και συνακόλουθα των εξουσιαστικών σχέσεων παραγωγής και εργασίας. Ειδικότερα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας η, αρξάμενη ήδη από την τρίτη και ενισχυθείσα κατά την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, παρέμβαση της μικροηλεκτρονικής και ψηφιακής τεχνολογίας και των αλγόριθμων στην οργάνωση και λειτουργία των σχέσεων εργασίας ανέπτυξε ελέω πανδημίας, μία εκθετική δυναμική. Στο επίκεντρο της δυναμικής αυτής ψηφιακής αναδιοργάνωσης και αναπροσαρμογής της μισθωτής εργασίας στα νέα επιστημονικοτεχνικά δεδομένα, δηλ. της περαιτέρω ελαστικοποίησης, πρεκαριοποίησης και απορρύθμισής της, ήδη από τη μετάβαση στον μεταφορντισμό και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ευρισκόμενης σε διαδικασία προϊούσας μετάλλαξης, εργατικοδικαιϊκής προστασίας, βρίσκεται ένας βασικός της πυλώνας του προστατευτικού εργατικού δικαίου: ο δυϊσμός χρόνου εργασίας – ελεύθερου χρόνου, εργασιακού και ιδιωτικού βίου. 


Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στην, παρεχόμενη από την μικροηλεκτρονική-ψηφιακή τεχνολογία, δυνατότητα αποσύνδεσης της εργασίας από τον σταθερό, ενταγμένο στην οργανωτική τεχνοπαραγωγική ενότητα της επιχείρησης, τόπο παροχής της και μεταφοράς της είτε σε ένα, οργανωμένο από τον εργοδότη, δορυφορικό γραφείο (Satellitenbűro) είτε στην οικία του εργαζόμενου (Homeoffice) είτε, τέλος, σε οποιονδήποτε τόπο στην ημεδαπή ή την αλλοδαπή (mobile Arbeit – Work Mobile). Η αποσύνδεση αυτή έχει ως αναπόδραστη συνέπεια την αποσταθεροποίηση του χρόνου εργασίας, δηλαδή ενός όρου εργασίας, ο οποίος συγκροτεί τον σκληρό πυρήνα της εργατικοδικαιϊκής προστασίας και βασική προϋπόθεση της κοινωνικής αναπαραγωγής στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Όλες αυτές οι μορφές εργασίας από απόσταση μέσω διαδικτύου ανέπτυξαν κατά την περίοδο της πανδημίας αξιοπρόσεκτη αυξητική δυναμική, με αποτέλεσμα η χωροχρονική ρευστοποίηση του δίπολου εργασία και ιδιωτική σφαίρα να αφορά πλέον σημαντικό μέρος των σχέσεων εξαρτημένης εργασίας.

 

2. Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και του εμπορίου και της συνακόλουθης αύξησης της διασυνοριακής κινητικότητας της εργασίας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επικαιρότητα εμφανίζει η ενίσχυση της τάσης για μετεγκατάσταση της διαδικτυακής θέσης εργασίας για ένα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, διάστημα στην αλλοδαπή. Σημειωτέον ότι η παροχή εργασίας στην αλλοδαπή δεν συνδέεται πάντοτε με μια συγκεκριμένη χώρα. 

Αντιθέτως ολοένα και συχνότερα εμφανίζεται η τάση διαδοχικής μετεγκατάστασης σε περισσότερες χώρες. Πρόκειται για το αναπτύσσον ιδιαίτερη γοητεία και δυναμική φαινόμενο των ψηφιακών νομάδων (Digitale Nomaden, Digital Nomad), το οποίο, ενώ αρχικά αφορούσε μια υποβαθμισμένη και επισφαλή κατηγορία εργαζομένων, απότοκο της αποσταθεροποιημένης από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αγοράς εργασίας, στη συνέχεια ανέπτυξε μία ιδιαίτερη «ελευθεριακή» δυναμική, χαρακτηριζόμενη από ένα mainstreaming προφίλ, με κυρίαρχο γνώρισμα διατοπική κινητικότητα, συνδυαζόμενη με την αγάπη στην περιπέτεια, τα ταξίδια και την εναλλαγή παραστάσεων και βιοτικών εμπειριών.

 Περιλαμβάνει δε στις τάξεις της τόσο μισθωτούς με ιδιαίτερα προσόντα, υψηλή ειδίκευση καθώς και εξοικείωση με τη χρήση των νέων ψηφιακών τεχνολογιών όσο και κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Πρόκειται τελικά για ένα φαινόμενο που, παρά την άσκηση κριτικής, αλλά και αυτοκριτικής και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, φαίνεται να συνιστά πια ένα κραταιό, συνυφασμένο με τις σχέσεις παραγωγής και εργασίας του ψηφιακού καπιταλισμού, μοντέλο κινητής ψηφιακής απασχόλησης και επιχειρηματικότητας, που βρίσκεται σε ανοδική πορεία.

 

3.Ωστόσο, τα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας, συγκεντρώνονται σε ένα νέο, υβριδικό μοντέλο κινητής εργασίας: την περιβόητη workation (συντίθεται από τις αγγλικές λέξεις work και vacation). Πρόκειται για μια μορφή ψηφιακής εργασίας, που επιχειρεί να συνδυάσει την παροχή εργασίας με διακοπές κατά κύριο λόγο στην αλλοδαπή. Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, παροχή εργασίας κατά τη διάρκεια της άδειας αναψυχής, η οποία είναι, ως γνωστόν, θεσμικά αποκλειστικά αφιερωμένη στην ανάπαυση, την αναψυχή και την ανανέωση της εργατικής δύναμης. 

Η workation προσφέρει τη δυνατότητα μεταφοράς της διαδικτυακής θέσης εργασίας σε έναν τόπο ή μια χώρα, η οποία προσφέρει στον εργαζόμενο πολλαπλώς καλύτερο και πιο φιλόξενο εργασιακό περιβάλλον από εκείνο του δορυφορικού γραφείου ή της οικίας του και περισσότερες και ποιοτικά αναβαθμισμένες δυνατότητες χαλάρωσης, αναψυχής και αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου. 

Τέτοιους εναλλακτικούς τόπους παροχής εργασίας αποτελούν οι γνωστοί ή και οι λιγότερο γνωστοί τουριστικοί προορισμοί. Είναι φυσικό ένα τέτοιο εργασιακό μοντέλο να ασκεί στον εργαζόμενο ιδιαίτερη έλξη και γοητεία. Ενώ από την άλλη πλευρά εμφανίζεται ιδιαιτέρως αξιοποιήσιμο και επικερδές για την τουριστική βιομηχανία. Σημειωτέον ότι πρωτοπόρα στην τουριστική αξιοποίησή της ως χώρας υποδοχής του φαινομένου αυτού υπήρξε η Νορβηγία, η οποία έχει ήδη αναπτύξει 90 καταλύματα εξοπλισμένα με την αναγκαία για μια σταθερή και απρόσκοπτη ψηφιακή παροχή εργασίας υποδομή τόσο σε ατομικό όσο και σε συνεργατικό επίπεδο (Co Working Space).

 

Η Ελλάδα, ως προσφιλής τουριστικός προορισμός με το εξαιρετικό κλίμα και την πανέμορφη φύση της, άρχισε ήδη να λειτουργεί ως χώρα υποδοχής της workation. Τα δε πρωτεία φαίνεται να κατέχει η Κρήτη (βλ. π.χ. πακέτα προσφορών Blue Palace Resort στην Ελούντα), χωρίς βεβαίως να υστερούν και άλλοι σημαντικοί τουριστικοί προορισμοί (Νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, κ.λπ.). Είναι δε χαρακτηριστικό της ενισχυμένης ζήτησης το γεγονός ότι η γνωστή πολυεθνική TUI παρέχει ήδη σχετικά πακέτα σε ελληνικούς προορισμούς. Βεβαίως η περαιτέρω ανάπτυξη του «πολλά υποσχόμενου» τομέα αυτού της τουριστικής αγοράς απαιτεί τη δημιουργία, επέκταση και βελτίωση των αναγκαίων υλικοτεχνικών υποδομών, όπως είναι βασικά τα αεροδρόμια, οι σιδηρόδρομοι (;) και τα λιμάνια, αλλά και των δομών δημόσιας περίθαλψης και υγείας που, ιδίως σε κρίσιμες τουριστικά περιοχές, βρίσκονται μεταξύ υπολειτουργίας και αδυναμίας λειτουργίας. 

Από την άλλη πλευρά και ο ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας που συνδέεται με τον τουρισμό, ιδίως τα ξενοδοχεία και τα πάσης μορφής καταλύματα, οφείλουν να προβούν στις παρεμβάσεις εκείνες που απαιτούνται για την πλήρη κάλυψη των απαιτήσεων της workation τόσο της εξατομικευμένης όσο και της συνεργατικής μορφής της (Co Working). Conditio sine qua non για την επιτυχία του εγχειρήματος αυτού είναι ευνοήτως η διασφάλιση της ευχερούς, απρόσκοπτης, σταθερής και τελικά αξιόπιστης πρόσβασης στο Internet.

 

4.Η workation είναι κατά κανόνα είτε βραχύβια, διαρκούσα από λίγες μέρες μέχρι μία εβδομάδα είτε μεσοπρόθεσμη, διαρκούσα μερικές εβδομάδες. Βεβαίως υπάρχουν και περιπτώσεις, κατά τις οποίες το φαινόμενο εξελίσσεται σε βάθος χρόνου, υπερβαίνον ακόμη και το έτος. Εφόσον δε η εργασία δεν παρέχεται αποκλειστικά σε μια συγκεκριμένη χώρα, αλλά σε περισσότερες, αποτελεί πλέον μορφή νομαδικής εργασίας, αφορώσα κυρίως αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες. 

Βασική, εξάλλου, προϋπόθεση προσφυγής στη workation είναι η δυνατότητα ψηφιακής υποκατάστασης της ζωντανής παρουσίας π.χ. στο γραφείο ή της ζωντανής επαφής με τον πελάτη. Ως ιδιαιτέρως πρόσφορες να ενταχθούν στο φαινόμενο αυτό είναι ορισμένες μορφές απασχόλησης που μπορούν να αφορούν τόσο μισθωτούς (ή κρυπτομισθωτούς) όσο και αυτοαπασχολούμενους, είναι μεταξύ άλλων οι εργασίες του λογιστή, του δημοσιογράφου, του γραφίστα, του κειμενογράφου, του προγραμματιστή λογισμικού, κ.λπ. Συνήθως η workation αφορά άτομα νεότερης ηλικίας με καλή εκπαίδευση και γνώση των νέων τεχνολογιών, παρέχοντα on line εργασίες στον τομέα των υπηρεσιών.

 

5.Παρά την αυξητική δυναμική του φαινομένου της workation απουσιάζει παντελώς το όποιο νομοθετικό πλαίσιο που θα προέβλεπε τους στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας και εφαρμογής του. Πολλώ μάλλον δεν αναγνωρίζεται σχετικό δικαίωμα στον εργαζόμενο. Άλλωστε, παρά τη συνεχιζόμενη δικαιοπολιτική συζήτηση και πρόοδο των σχετικών διεργασιών, αρρύθμιστος παραμένει ο βασικός, πρωταρχικός τύπος της κινητής εργασίας και εκκρεμής η αναγνώριση στον εργαζόμενο σχετικού δικαιώματος. Χαρακτηριστικό της σχετικής δυστοκίας παράδειγμα είναι το από το 2020 ευρισκόμενο σε εκκρεμότητα σχετικό νομοσχέδιο στη Γερμανία. 

Η έλλειψη, ωστόσο, ενός σχετικού νομοθετικού πλαισίου δεν έχει εμποδίσει τη σημαντική ανάπτυξη του φαινομένου, του οποίου η αναγνώριση και λειτουργία επαφίεται στη βούληση των ενδιαφερομένων μερών, όπως αυτή εκφράζεται σε ατομικό-συμβατικό και συλλογικό-αυτόνομο επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα η υλοποίηση της workation, η οποία βασικά στηρίζεται στη σχετική επιθυμία του εργαζομένου, απαιτεί τη συναίνεση του εργοδότη, η οποία θα αποτυπωθεί σε σχετική έγγραφη συμφωνία, περιλαμβάνουσα και τους βασικούς όρους λειτουργίας της.

 

Βεβαίως ένα γενικότερο πλαίσιο όρων και κανόνων λειτουργίας της workation μπορεί να προβλέπεται από συλλογική σύμβαση εργασίας ή από συμφωνία εργοδότη και συμβουλίου εργαζομένων ή συναφούς συμμετοχικού οργάνου της επιχείρησης και εργοδότη. Πάντως για την αποφυγή ασαφειών και ερίδων σχετικά με την εφαρμογή και τη λειτουργία του εργασιακού αυτού μοντέλου, κυρίως δε νομικών περιπλοκών και προβλημάτων, πέραν του έγγραφου τύπου, θα ήταν σκόπιμο η σχετική συμφωνία να περιλαμβάνει βασικά ρυθμίσεις για τον τόπο και τη διάρκεια της workation, τον τρόπο κατανομής εργασίας και ελευθέρου χρόνου, την υποχρέωση και τον τρόπο μέτρησης του χρόνου εργασίας, το καθήκον εχεμύθειας και προστασίας των προσωπικών δεδομένων, την τήρηση των όρων υγιεινής και ασφάλειας, την ψηφιακή διαθεσιμότητα, την ανάληψη των σχετικών δαπανών και τη διαδικασία της επιστροφής στη χώρα προέλευσης. 

Εξάλλου, επειδή είναι πιθανόν, ιδίως εφόσον η πραγματοποίηση της workation υπερβαίνει τις τέσσερις εβδομάδες στην αλλοδαπή χώρα πραγματοποίησής της, να ανακύψουν σημαντικά ζητήματα τόσο γραφειοκρατικής υφής (άδεια παραμονής και εργασίας) όσο και κυρίως του εφαρμοστέου εργατικού, κοινωνικοασφαλιστικού και φορολογικού δικαίου, ιδιαιτέρως χρήσιμη θα ήταν η αντιμετώπισή της στη σχετική συμφωνία.

 

6.Όπως γίνεται γενικότερα δεκτό, η workation συνοδεύεται από μία σειρά πλεονεκτημάτων τόσο για τους εργοδότες όσο και για τους εργαζόμενους.

 

α. Ως «γνήσιο τέκνο» της, συνυφασμένης με τον ψηφιακό καπιταλισμό, μορφής αυτής παρεχόμενης από απόσταση κινητής εργασίας, είναι επόμενο να εμφανίζει μία σειρά πλεονεκτημάτων για τον εργοδότη και την επιχείρηση. Πιο συγκεκριμένα ως πλεονεκτήματα της εργοδοτικής πλευράς αναφέρονται βασικά η μείωση του λειτουργικού, και όχι μόνον, κόστους εργασίας, η μετακύλιση στον εργαζόμενο μέρους του επιχειρηματικού κινδύνου, η αύξηση της αποδοτικότητας και της δημιουργικότητας της εργασίας, η προσέλκυση νέων ταλαντούχων εργαζομένων και η πρόσδεσή τους στο επιχειρηματικό συμφέρον, η ενίσχυση της θέσης και της φήμης της επιχείρησης στην αγορά (Employer Branding), καθώς και της ανταγωνιστικότητάς της. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι επιχειρήσεων, όπως π.χ. οι γερμανικών συμφερόντων όμιλοι Bosch, Siemens, Daimler Benz, κ.ά. (Dax – Konzerne), φαίνεται να ευνοούν το υβριδικό αυτό μοντέλο εργασίας.

 

Ενδιαφέρον, εξάλλου, εμφανίζουν και τα θεωρούμενα, συχνά κατά κόρον τονιζόμενα, πλεονεκτήματα για τον εργαζόμενο. Πολλώ μάλλον καθώς είναι βασικά εκείνος που φαίνεται να επιλέγει το υβριδικό αυτό μοντέλο εργασίας.

 

Ως βασικό πλεονέκτημα της workation, που ταυτοχρόνως συνιστά και κίνητρο για την επιλογή της από τον εργαζόμενο, είναι η συμβολή της στην πραγμάτωση του μοντέλου της Work–Life–Balance, δηλαδή μιας ισορροπημένης συνύπαρξης εργασίας και ιδιωτικού βίου. Η ευελιξία στη διαχείριση της σχέσης εργασιακού και ελεύθερου χρόνου που προσφέρει η workation θεωρείται ότι συνιστά σημαντικό παράγοντα οδηγούντα στην επίτευξη αυτού του στόχου. Σημειωτέον ότι η διαχείριση αυτή δεν απορρίπτει τον επίμαχο δυϊσμό, βασικό πυλώνα του όλου συστήματος εργατοδικαιϊκής προστασίας. Αντιθέτως επιδιώκει την, μέσω προσαρμογής του στις νέες οικονομικοτεχνικές συνθήκες, διασφάλισή του.

 

Αυτό σημαίνει ότι ο πραγματοποιούμενος επαναπροσδιορισμός του επίμαχου διπόλου, αναχαιτίζοντας τον εγγενή κίνδυνο επιβάρυνσης της εργασιακής διαδικασίας και ταυτόχρονης απίσχνασης του ελεύθερου χρόνου, στοχεύει στην επίτευξη μιας ομαλής συμβίωσης των απειλούμενων με πλήρη ρευστοποίηση βιοτικών αυτών σφαιρών. Μια τέτοια, φιλική προς την Work–Life–Balance, διαχείριση θα αποτελούσε π.χ. η ανά 4ωρο εναλλαγή εργασίας και ελεύθερου χρόνου, προσαρμοζόμενη τόσο στις απαιτήσεις της νέας μορφής εργασίας όσο και στις ανάγκες του εργαζομένου. Ένα τέτοιο ελαστικό σχήμα θα μπορούσε, θεωρητικά τουλάχιστον, να αποτελέσει ένα δίκαιο συγκερασμό, ανταποκρινόμενο στη στόχευση της Work–Life–Balance. 

Εξάλλου ως πλεονεκτήματα για τον εργαζόμενο αναφέρονται επίσης η οφειλόμενη στην πολλαπλή βελτίωση του κλίματος ενίσχυση της έφεσης για απερίσπαστη, άνετη και αποδοτική εργασία, καθώς και η δυνατότητα δημιουργικής επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων με ομότεχνους ή και άλλων παρεμφερών ειδικοτήτων συναδέλφους της ίδιας ή και άλλης επιχείρησης σ’ ένα κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο με δυνατότητα χρήσης κοινών τεχνικών υποδομών (Co–Working–Space).

 

β. Βεβαίως, καθώς κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, το επίμαχο εργασιακό μοντέλο συνοδεύεται και από μια σειρά μειονεκτημάτων και κινδύνων. Ως προς μεν τον εργοδότη, ιδίως εκείνον ο οποίος είναι επιφυλακτικός έναντι πειραματισμών και ανάληψης καινοφανών κινδύνων, αναφέρονται βασικά ο φόβος απώλειας του αποτελεσματικού ελέγχου ως προς την εκπλήρωση από τον εργαζόμενο των συμβατικών του υποχρεώσεων τόσο των γενικών όσο και των αφορουσών τη λειτουργία της workation. Ιδιαίτερη σημασία στο πλαίσιο αυτό αποκτά το ζήτημα της μέτρησης του πραγματικού χρόνου εργασίας. 


Τούτο δε καθώς οι παντοειδείς πειρασμοί που προσφέρει η αλλοδαπή χώρα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε χαλάρωση της εργασιακής ηθικής και της έφεσης για εργασία, με αποτέλεσμα όχι μόνο την ποιοτική (μείωση αποδοτικότητας και παραγωγικότητας), αλλά και την ποσοτική της υποβάθμιση. Πάντως στην πράξη ο φόβος αυτός δεν φαίνεται να επαληθεύεται. Αντιθέτως, όπως θα δειχθεί παρακάτω, το ευνοϊκό μεν, πλην όμως αχαρτογράφητο, εργασιακό περιβάλλον, σε συνδυασμό με το αυξημένο αίσθημα ευθύνης για την έγκαιρη και επιτυχή εκπλήρωση των εργασιακών υποχρεώσεων και τη μη διάψευση της επιδειχθείσας από τον εργοδότη εμπιστοσύνης, συνεπάγεται ενίσχυση της έφεσης για εργασία, μάλιστα σε συνθήκες έντασης και αυξημένης πίεσης. Ως μειονέκτημα για τον εργοδότη σημειώνεται επίσης το πρόβλημα επικοινωνίας και συντονισμού μεταξύ των εργαζομένων στη χώρα προέλευσης και στη χώρα υποδοχής, με πιθανό τον αρνητικό αντίκτυπο στους πρώτους και συνακόλουθα τη δημιουργία ενός τοξικού εργασιακού κλίματος στην επιχείρηση.

 

Μειονεκτήματα, ωστόσο, και κίνδυνοι ανακύπτουν ιδίως για τους εργαζομένους που ενδίδουν στον συρμό και τη γοητεία της workation. Εν πρώτοις πρέπει να επισημανθεί ως εξόχως ενδιαφέρον όσο και παράδοξο το γεγονός όχι μόνον της εκ των ένδον αμφισβήτησης της ικανότητας της workation να συμβάλει στην πραγματοποίηση της Work–Life–Balance, αλλά, πολύ περισσότερο της θεώρησής της ως παράγοντα ανάσχεσης της επιδιωκόμενης ισορροπίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του βασικού πλεονεκτήματος της workation σε μειονέκτημα.

 

Ως χαρακτηριστική εκδήλωση της εχθρικής προς τη Work–Life–Balance λειτουργίας της workation θεωρείται η επιβάρυνση της εργασίας τόσο η ποσοτική, μέσω της τάσης υπέρβασης των ανώτατων ορίων εργασίας (π.χ. πραγματοποίηση υπερωριών και μάλιστα απλήρωτων) όσο και ποιοτική (αυξανόμενη εντατικοποίηση συνοδευόμενη από stress). Είναι δε ευνόητο ότι η κατάσταση αυτή επηρεάζει δυσμενώς την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Έτσι η άμβλυνση του εργασιακού καταναγκασμού και του στρες και η διασφάλιση μεγαλύτερης ελευθερίας και αυτονομίας στη διαχείριση της σχέσης εργασίας και ελεύθερου χρόνου, που υπόσχεται η workation, δεν φαίνεται να επαληθεύεται στην πράξη. 

Αντιθέτως ενισχύεται το καθεστώς εργασιακής έντασης και πίεσης σε βάρος του ελεύθερου χρόνου. Αυτό οφείλεται στη συνέργεια μιας σειράς παραγόντων που συνδέονται με τη φύση και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις και συνθήκες, εντός των οποίων καλείται να λειτουργήσει το επίμαχο μοντέλο εργασίας. Στους παράγοντες αυτούς σημαντικός είναι ο ρόλος του αυξημένου αισθήματος ευθύνης και φροντίδας για την εκπλήρωση των συμβατικών υποχρεώσεων των εργαζομένων και την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας στο καινοφανές καθεστώς μιας μεγαλύτερης αυτονομίας, αλλά και ενισχυμένης σχέσης εμπιστοσύνης με τον εργοδότη.

 

Εξάλλου στη δυναμική αποσταθεροποίησης του σχήματος Work-Life-Balance σε βάρος του ελεύθερου χρόνου σημαντική είναι η συμβολή της αυξημένης ψηφιακής προσβασιμότητας του εργοδότη στον εργαζόμενο, η οποία, όπως καταδείχνεται από σχετικές έρευνες, λαμβάνει χώρα ακόμη και στις πιο ευαίσθητες στιγμές αξιοποίησης και απόλαυσής του. Πολλώ μάλλον όταν το κρίσιμο αυτό ζήτημα δεν έχει αντιμετωπιστεί από την υπογραφείσα για τη workation σύμβαση. Τέλος, αξίζει να αναφερθούν και τα προβλήματα που ανακύπτουν όταν υπάρχει διαφορά ώρας μεταξύ χώρας υποδοχής της workation και χώρας προέλευσης και εγκατάστασης του εργοδότη.

[---->]


Διαβάστε το Μέρος Β’

Από την αυτοδιάθεση στην αυτοεκμετάλλευση;


Το Μέλλον της Εργασίας και το Πραξικόπημα του Going Direct

Του Μάνου Τσίζεκ

Tον Οκτώβρη του 2020, εκδόθηκε η πιο πρόσφατη έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για «Το Μέλλον της Εργασίας» [1]. Η έκθεση αυτή αφορούσε την απασχόληση, τις δεξιότητες και τις στρατηγικές εργατικού δυναμικού για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση.Εκεί αναφέρεται ρητά ότι μέχρι το 2025, οι δεξιότητες των ρομπότ και των αλγορίθμων θα βελτιωθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε, κατά μέσο όρο, το 50% των συνολικών ωρών εργασίας διεθνώς θα εκτελείται από μηχανές και το υπόλοιπο 50% από ανθρώπους.

Συνεπώς, το 2025 θα αποτελέσει πιθανώς μία χρονιά ορόσημο για την ανθρώπινη ιστορία,γιατί θα είναι η χρονιά κατά την οποία οι εργατοώρες των μηχανών και των ανθρώπων θα εξισωθούν. 

Πρόκειται για ένα ιστορικό κατώφλι το οποίο, άπαξ και το διαβούμε, θα οδηγηθούμε σε μια κοινωνία όπου οι μηχανές θα εργάζονται περισσότερες ώρες από τον άνθρωπο και τα περισσότερα επαγγέλματα που γνωρίζουμε σήμερα θα εκλείψουν.

Τα νέα στοιχεία από την έρευνα για «Το Μέλλον της Εργασίας» του 2020 υποδηλώνουν ότι, κατά μέσο όρο, το 15% του εργατικού δυναμικού κάθε εταιρείας κινδυνεύει να απολυθεί έως το 2025 και το 6% των εργαζομένων παγκοσμίως αναμένεται να χάσει οριστικά τη δουλειά του. [1]

Αν λάβουμε υπόψη ότι το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό υπολογί[1]ζεται περίπου στα 3.320.000.000 άτομα [2], τότε μέχρι το 2025, βάσει των ανωτέρω στοιχείων, αναμένεται να υπάρξουν διεθνώς 199.200.000 άνεργοι λόγω των ρομπότ και της τεχνητής νοημοσύνης.Ένας αριθμός που αγγίζει τα 200 εκατομμύρια ανθρώπους, δεν είναι διόλου αμελητέος. Έχει μάλιστα τη δυνατότητα να προκαλέσει τεράστιες «ανατροπές» στις κοινωνίες και την παγκόσμια οικονομία.Άραγε οι κυβερνήσεις στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, αντιμετώπισαν εγκαίρως την επικείμενη απώλεια θέσεων εργασίας, υποστηρίζοντας τη «δύ[σκολη μετάβαση εκατομμυρίων εργαζομένων σε νέους εργασιακούς ρόλους»; [3] Η απάντηση είναι όχι.

Η έλλειψη μιας έγκαιρης προετοιμασίας, θα καθιστούσε απαραίτητο να θεσπιστούν έκτακτα μέτρα για τη διαχείριση των επικείμενων καταστροφικών συνεπειών της μαζικής ανεργίας, της έλλειψης εργατικού δυναμικού και της αύξησης των ανισοτήτων. [3], [4].Έχουμε πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων μέτρων; Ναι, έχουμε. Μία σειρά από μέτρα οικονομικά, εργασιακά, αλλά και μέτρα δημόσιας τάξης, επιβλήθηκαν εκτάκτως το 2020. Τα lockdown, οι αναστολές εργασίας, τα επιδόματα και η εξ' αποστάσεως εργασία. Μόνο που δεν θεσπίστηκαν στο όνομα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, αλλά στο όνομα της πανδημίας. 

Ταυτόχρονα με τη λήψη των μέτρων αυτών, επιβλήθηκε διεθνώς μια πρωτοφανής αστυνομοκρατία και μια εντατικοποιημένη επιτήρηση του ανθρώπινου πληθυσμού.Καμία κυβέρνηση ωστόσο δεν ανέφερε ότι τα μέτρα για την πανδημία μπορεί να συνδέονται με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση.

Οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες, όμως, παραδέχτηκαν με καμάρι ότι τα μέτρα για την πανδημία επιτάχυναν τον ψηφιακό μετασχηματισμό των κοινωνιών μας.Ο ιδρυτής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Klaus Schwab, συνόψισε το συναίσθημα των πολιτικών ηγετών, λέγοντας ότι: «Η πανδημία αντιπροσωπεύει ένα σπάνιο παράθυρο ευκαιρίας να αναλογιστούμε, να φανταστούμε εκ νέου και να επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας». [5]

Οφείλουμε να συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα δεδομένα της Διεθνούς Οργάνω[1]σης Εργασίας (ILO), πάνω από 144 εκατομμύρια θέσεις εργασίας χάθηκαν το 2020 λόγω των μέτρων για την πανδημία [6]. Οι εκτιμήσεις της ILO αναφέρουν επιπλέον 220 εκατομμύρια ανέργους για το 2021 και 205 εκατομμύρια ανέργους για το 2022. [7]

Οι αριθμοί αυτοί είναι συγκρίσιμοι με τους αριθμούς των ανέργων που θα προκαλέσει η 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Και αναρωτιέται κανείς, σε τί βαθμό οι θέσεις εργασίας αυτές όντως χάνονται λόγω της πανδημίας και σε τί βαθμό λόγω της τεχνητής νοημοσύνης;

Και ακόμα, σε τί βαθμό η πανδημία εργαλειοποιείται για να αποσοβήσει το πολιτικό κόστος της μαζικής ανεργίας;

***

Η μαζική ανεργία είναι ένας από τους κύριους δείκτες που ορίζουν μία οικονομική ύφεση και επιδεινώνουν την έκβασή της. Σε αυτό το σημείο, για να απαντήσουμε τα παραπάνω ερωτήματα, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο καλοκαίρι του 2019. Ένα μήνα δηλαδή πριν από το περίφημο Event 201 (την εξομοίωση πανδημίας που διοργάνωσε το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates σε συνεργασία με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ). [8].Το επενδυτικό ινστιτούτο της BlackRock, στην έκθεσή του με τίτλο: “Dealing with the next downturn: From unconventional monetary policy to unprecedented policy coordination[9] που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2019 για τις ανάγκες της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για μια επικείμενη οικονομική καταστροφή.

Προκειμένου να αποφευχθούν «η απώλεια της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών και οι ανεξέλεγκτες δημοσιονομικές δαπάνες» στην επόμενη μεγάλη οικονομική ύφεση, «θα απαιτηθεί μία άνευ προηγουμένου απόκριση,όταν πλέον θα έχει εξαντληθεί η νομισματική πολιτική και όταν η δημοσιονομική πολιτική από μόνη της δεν θα επαρκεί». [9]. Αυτή η «πρωτοφανής απόκριση», έλεγε η BlackRock, θα περιλαμβάνει το "Going Direct" («Απευθείας Μετάβαση»). Αυτό σημαίνει ότι η κεντρική τράπεζα θα πρέπει να βρει τρόπους για να φτάσουν τα χρήματα της απευθείας στα χέρια των καταναλωτών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, παρακάμπτοντας τις εμπορικές τράπεζες και επιβάλλοντας πολιτικές που εξασφαλίζουν ότι «η δημοσιονομική επέκταση δεν θα οδηγήσει σε μια αντισταθμιστική αύξηση των επιτοκίων». [9]

Η εφαρμογή του "Going Direct" στην πράξη θα είχε ως προϋπόθεση τον προσδιορισμό των «ασυνήθιστων συνθηκών» που θα απαιτούσαν έναν τέτοιο «ασυνήθιστο συντονισμό». Έναν συντονισμό ο οποίος πρωτίστως θα «διαφύλαττε την ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών». [9].Επειδή, όπως αναφέρει η έκθεση της BlackRock, «είναι απίθανο ένα τέτοιο μίγμα πολιτικών να συμβεί από μόνο του», μία πιο πρακτική προσέγγιση θα ήταν «να συμφωνηθεί ένα απρόοπτο ενδεχόμενο το οποίο θα επέτρεπε στη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική να γίνουν από κοινού υπεύθυνες για την επίτευξη του στόχου του πληθωρισμού». [9]

Με λίγα λόγια, η BlackRock εισηγήθηκε την ταύτιση δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Ένα τραπεζικό πραξικόπημα, θα έλεγε κανείς, το οποίο παρακάμπτει, όχι μόνο τις εμπορικές τράπεζες, αλλά και τις κυβερνήσεις τις ίδιες, επιτρέποντας στις κεντρικές τράπεζες να επιβάλλουν απευθείας τη δημο[1]σιονομική πολιτική.Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία.

Έναν μήνα μετά την κυκλοφορία της έκθεσης της BlackRock, τον Σεπτέμβρη του 2019, η αγορά των repos (συμφωνιών επαναγοράς) στις ΗΠΑ κατέρρευσε [10]. Μέχρι τα τέλη του 2020, δηλαδή μέσα σε έναν μόλις χρόνο, είχε ήδη συντελεστεί η μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου στην ανθρώπινη ιστορία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ILO, oι εργαζόμενοι όλων των χωρών έχασαν συνολικά 3,7 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2020 [11]. Οι δισεκατομμυριούχοι όμως, κέρδι[σαν συνολικά 3,9 τρισεκατομμύρια δολάρια την ίδια περίοδο. [12].Συγκεκριμένα, στις ΗΠΑ, τις πρώτες μέρες του 2020, υπήρχαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Στις 4 Ιανουαρίου 2021, ο αριθμός αυξήθηκε στα 6,7 τρισεκατομμύρια δολάρια. To 40% όλων των δολαρίων που είχαν τυπωθεί ποτέ, τυπώθηκαν μέσα σε μόλις 12 μήνες. [13]

Η μερίδα του λέοντος «μετέβη απευθείας» στη Wall Street, για τη διάσωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.Και η διάσωση συνεχίστηκε.

Μέχρι τον Οκτώβριο του 2021, αυτός ο αριθμός ανέβηκε στα 20 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Από τον Ιανουάριο του 2020 μέχρι και σήμερα δηλαδή, οι ΗΠΑ εκτύπωσαν σχεδόν το 80% όλων των υπαρχόντων δολαρίων στην ιστορία. [13]

Αυτό που ξεκίνησε ως «έκτακτη νομισματική πολιτική για την προστασία της οικονομίας από την πανδημία COVID-19», στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε μετά την έξαρση της πανδημίας, αλλά μήνες πριν από αυτή [14], δεν ήταν «έκτακτη», αλλά μόνιμη και δεν αποσκοπούσε στην προστασία της πραγματικής οικονομίας, αλλά στην προστασία της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών και την ενίσχυση των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών.

***

Δεν ήταν λοιπόν η πανδημία που προκάλεσε την ύφεση του 2020, αλλά η ύφεση του 2019 που προκάλεσε την αναγκαιότητα της επιβολής των έκτακτων μέτρων για την πανδημία. Τα οποία μέτρα, δεν ήταν μέτρα δημόσιας υγείας, αλλά μέτρα δημόσιας τάξης και μία ελεγχόμενη κατεδάφιση της πραγματικής οικονομίας, ώστε στη συνέχεια να «χτιστεί ξανά κα[]λύτερα» (“Build Back Better”) και να γίνει η Μεγάλη Επανεκκίνησή (“Great Reset”) της. [15]

Η μεγάλη ύφεση, την οποία η BlackRock προέβλεπε ήδη από το καλοκαίρι του 2019, ξεκίνησε λοιπόν τον Σεπτέμβρη εκείνου του έτους. Η πανδημία εργαλειοποιήθηκε ως το «απρόβλεπτο γεγονός» που προσέφερε τις «ασυνήθιστες συνθήκες» για την εφαρμογή του "Going Direct".

Όπως έχει πει ο Fabio Vighi, τα lockdowns «έσβησαν τη μηχανή της πραγματικής οικονομίας», ώστε η ποσοτική χαλάρωση να μην προκαλέσει άμεσα έναν ανεξέλεγκτο πληθωρισμό. [16]

Έτσι, το "bank run" αποφεύχθηκε και τρισεκατομμύρια φρεσκοτυπωμένα δολάρια παρέκαμψαν τη "Main Street" και διοχετεύτηκαν ανεμπόδιστα στη "Wall Street".Ο πληθωρισμός όμως, ο οποίος είναι απευθείας ανάλογος της συνολικής ποσότητας χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία μία δεδομένη περίοδο και που η αύξησή του οδηγεί στη μείωση της αγοραστικής αξίας ενός νομίσματος (και κατ' επέκταση στην αύξηση των τιμών των αγαθών) δεν μπορεί να κρύβεται για πάντα.

Φέτος, ακούμε να αποδίδεται η κατακόρυφη αύξηση του πληθωρισμού στον πόλεμο της Ουκρανίας, με τον ίδιο τρόπο που πρόπερσι ακούγαμε να αποδίδεται η οικονομική ύφεση στην πανδημία. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι, τόσο για τον πληθωρισμό, όσο και για την ύφεση, ευθύνεται η πολιτική των μεγάλων κεντρικών τραπεζών.

Μία πολιτική που πολύ σύντομα θα οδηγήσει στην επίσημη κυκλοφορία των ψηφιακών νομισμάτων κεντρικών τραπεζών (CBDC) [17],ώστε τα χρήματα να μπορούν πλέον να «μεταβαίνουν απευθείας» από τις κεντρικές τράπεζες στο ψηφιακό πορτοφόλι κάθε πολίτη [18]. Η εφαρμογή του ψηφιακού πορτοφολιού, η οποία θα αποτελεί πιθανώς ένα είδος επέκτασης του Ψηφιακού Πιστοποιητικού Covid - 19, θα συμπεριλαμβάνει επίσης την ψηφιακή ταυτότητά μας και το σύνολο των βιομετρικών και ψυχομετρικών στοιχείων μας.

Με αυτό τον τρόπο, τα επιτόκια των καταθέσεων στους λογαριασμούς μας θα μπορούν να προσαρμόζονται ανά πάσα στιγμή από την κεντρική τράπεζα, σε θετικές ή αρνητικές τιμές, επιβραβεύοντας ή τιμωρώντας τους πολίτες ανάλογα με τις καταναλωτικές τους συνήθειες, κρατώντας τον πληθωρισμό υπό έλεγχο και αποτρέποντας οριστικά τον κίνδυνο ενός "bank run". Τα CBDC θα δίνουν επίσης τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να παρακολουθούν τη συμπεριφορά των πολιτών και να παγώνουν ή να κατάσχουν τις καταθέσεις τους. [19].Είναι σαφές πλέον ότι το "Going Direct" αποτέλεσε μία βασική προϋπόθεση για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Όπως ανέ]φερε ρητά άλλωστε η BlackRock στην έκθεσή της: «Οι πολιτικές καινοτομίες στην επόμενη ύφεση πιθανότατα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν περισσότερο τις οικονομικές ανισότητες, ώστε να είναι πολιτικά εύπεπτες. Δεν γεννιούνται όλα τα προγράμματα αγοράς περιουσιακών στοιχείων ίσα, όταν λογαριάζουμε τις επιπτώσεις τους στις ανισότητες. Οι πολιτικές που βάζουν χρήματα πιο άμεσα στα χέρια των πολιτών ενδέχεται να είναι πιο ελκυστικές. Η άνοδος του ψηφιακού χρήματος που εκδίδεται από την κεντρική τράπεζα (όχι των κρυπτονομισμάτων) μπορεί να επιτύχει στόχους με τρόπους που προηγουμένως δεν ήταν δυνατοί.» [9]

Η υποδομή του “Going Direct” και του “CBDC” είναι απαραίτητη για τη μετάβαση σε ένα «Καθολικό Εγγυημένο Εισόδημα» ("Universal Basic Income") [19] με το οποίο οι ηγέτες των κρατών και της βιομηχανίας σχεδιάζουν να «υποστηρίξουν» στο μέλλον τα εκατομμύρια των ανέργων της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Μία «υποστήριξη», η οποία θα έρθει με αντάλλαγμα την ιδιωτικότητα, την ιδιοκτησία, τη σωματική αυτονομία και τα δημοκρατικά μας δικαιώματα.

***

Ο Klaus Schwab έχει επανειλημμένα αναφερθεί στα παραπάνω σημεία στο βιβλίο του για την «4η Βιομηχανική Επανάσταση» [20], στις ομιλίες του και τα άρθρα του: «Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση θα αλλάξει, όχι μόνο αυτά που κάνουμε, αλλά και αυτό που είμαστε. Θα επηρεάσει την ταυτότητά μας και όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με αυτήν: την αίσθηση της ιδιωτικής μας ζωής, τις αντιλήψεις μας για την ιδιοκτησία, τα καταναλωτικά μας πρότυπα, τον χρόνο που αφιερώνουμε στην εργασία και τον ελεύθερο χρόνο και πώς αναπτύσσουμε τη σταδιοδρομία μας, καλλιεργούμε τις δεξιότητές μας, συναντάμε ανθρώπους και καλλιεργούμε σχέσεις. Ήδη αλλάζει την υγεία μας και οδηγεί σε έναν ποσοτικοποιημένο εαυτό. Νωρίτερα από όσο νομίζουμε μπορεί να οδηγήσει στη γενετική τροποποίηση του ανθρώπου. Η λίστα δεν έχει τέλος, γιατί δεσμεύεται μόνο από τη φαντασία μας.» [21].Ήδη από το 2015, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στην έκθεσή του με τίτλο “Deep Shift: Technology Tipping Points and Societal Impact[22], απαριθμούσε τις τεχνολογίες εκείνες που θα μεταμορφώσουν την κοινωνία μέχρι το 2025. Σε αυτές τις τεχνολογίες συμπεριλαμβάνονταν το blockchain, οι εμφυτεύσιμες τεχνολογίες, οι έξυπνες πόλεις, η εξαγωγή αναμνήσεων από τον εγκέφαλό μας, τα γενετικά σχε[διασμένα βρέφη, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας προς χάριν της οικονομίας διαμοιρασμού, κ.λπ.

Ο Klaus Schwab και οι λοιποί αρχιτέκτονες του νέου αυτού κοινωνικού συμβολαίου, οραματίζονται έναν κόσμο «μετά» τον άνθρωπο. 

Σε αυτές τους τις βλέψεις, οφείλει κανείς να αντιτάξει λέξεις προφητικές, όπως αυτές της ποιήτριας Μαρίας Ταταράκη:«Συρρικνώνεις τον άνθρωπο σε είδος. Είδος χρηστικό, απασχολήσιμο, αναλώσιμο. Ποθείς να εξαργυρώσεις, προτείνοντας εκεχειρία με τη συνείδηση και την πιο νωπή μας μνήμη. Διαβάζεις ρηχά και περιγραφικά τα πράγματα. Μιλάς κι είναι σα να κάνεις θόρυβο ή να ψιθυρίζεις γλυκόλογα σε πελάτες.Προσδίδεις στους νόμους της ιστορίας την ισχύ και τον χαρακτήρα μιας φυσικής αναγκαιότητας, μιας θεοκρατίας. Περιφέρεις την ασύστολη καριέρα σου σε δεξιώσεις, ακαδημίες και τηλοψίες. Σ' ένα συγκλονιστικό Τίποτα.Υβριστή, που θα διδάξεις τον Πρίγκηπα να τρυπώνει στους θεσμούς και στα φωτεινά τοπία της Ιστορίας, από Κερκόπορτες και πόρτες υπηρεσίας. Σαν φάντασμα και σαν σκιά. Που θα προσδώσεις κύρος στο εικονικό, και θα κατασκευάσεις πρόσωπο στο ανυπόστατο. Πολυμαθή!  Ηδονικέ Ελπήνορα. Ο Δημόκριτος έκλαψε σαν παιδί για τον ανεόρταστο βίο ανθρώπων σαν εσένα, και σας παρέδωσε στην υπηρεσία του χρόνου.Στην κοινωνία των πολιτών, διακρίνεστε όπως το κούφιο στάχυ στα χωράφια. Αγνοώντας δραματικά, πως η ωριμότητα περιφρουρεί το σπόρο της σεμνά. Τί να υπερβείς εσύ;Αμετακίνητε. Που ποτέ δεν προετοίμασες στην ψυχή σου μία πράξη. Και γέρασες σκληρά. Και στα μάτια σου δεν καθρεφτίστηκε ποτέ ένα παιδί. Ατενίζοντας πλάσματα σκοτεινά, ανυπόστατα.Πληκτρολογείς με λάφυρο την εξόντωση της ανθρώπινης συνείδησης. Αφαιρείς από το ένυλο την ψυχή, σαν να κλέβεις στο ζύγι.Δεν είναι φυσική αναγκαιότητα. Θεοκρατία. Δεν είναι φυσική επιλογή ο βίος του ανθρώπου στο Σύμπαν.»

 

Υποσημειώσεις

[1]www.weforum.org/reports/the-future-ofjobs-report-2020/

[2] data.worldbank.org/indicator/SL.TLF.TOTL.IN

[3] weforum.org/reports/the-future-of-jobsreport-2018/

[4] www3.weforum.org/docs/WEF_Future_of_Jobs.pdf

[5] www.weforum.org/focus/the-great-reset

[6] www.ilo.org/global/topics/coronavirus/impacts-and-responses/WCMS_767028/lang--en/index.htm

[7] news.csu.edu.au/opinion/more-than-144-million-jobs-lost,-covid-caused-a-globalemployment-shift

[8] www.centerforhealthsecurity.org/event201/

[9] www.blackrock.com/corporate/insights/blackrock-investment-institute/publications/global-macro-outlook/august-2019

[10] ig.ft.com/repo-rate/

[11] www.theguardian.com/business/2021/jan/25/covid-19-workers-lost-earnings-ilo-joblosses

[12] www.businessinsider.com/billionaires[1]made-39-trillion-during-the-pandemic[1]coronavirus-vaccines-2021-1

[13] techstartups.com/2021/12/18/80-usdollars-existence-printed-january-2020-october-2021/

[14] wallstreetonparade.com/2020/05/wallstreets-financial-crisis-preceded-covid-19-chart-and-timeline/

[15] www.weforum.org/agenda/2020/07/to-build-back-better-we-must-reinvent[1]capitalism-heres-how/

[16] thephilosophicalsalon.com/a-self-fulfillingprophecy-systemic-collapse-and-pandemic[simulation/

[17] www.weforum.org/reports/digitalcurrency-governance-consortium-whitepaper-series

[18] www.theguardian.com/commentisfree/2021/jun/14/central-bankdigital-currency-uk-economy

[19] www.bsr.org/en/emerging-issues/centralbanks-embrace-digital-currencies

[20] www.weforum.org/about/the-fourthindustrial-revolution-by-klaus-schwab

[21] www.weforum.org/agenda/2016/01/the-fourth-industrialrevolution-what-it-means-and-howto-respond/

[22] www.weforum.org/reports/deepshift-technology-tipping-pointsand-societal-imp


Δρόμος της αριστεράς,4/6/2022

Εμπειρικές ενδείξεις ότι οι λιγότερες ώρες εργασίας αυξάνουν τους μισθούς



Όπως μπορούμε να δούμε στο παρακάτω διάγραμμα, με περισσότερες ώρες εργασίας οι μισθοί των εργαζομένων δεν αυξάνονται , αλλά ούτε και με λιγότερες ώρες εργασίας μειώνονται οι μισθοί.

https://therealmovement.files.wordpress.com/2016/04/inversecorrwagehour.jpg 

Εμπειρικά στοιχεία για την αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ ωρών εργασίας και μισθών στις χώρες της ευρωζώνης (Πηγή: ΟΟΣΑ)

 
Στην ευρωζώνη,  όταν μειώνονται οι ώρες εργασίας  (άξονας x),αυξάνονται οι μισθοί  (άξονας y). Η ευρωζώνη αποτελεί μια καλή μελέτη περίπτωσης (case study) για την εμπειρική σχέση μεταξύ ωρών εργασίας και μισθών, αφού με το κοινό νόμισμα δεν υπάρχει λόγος να προσαρμόζονται οι συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, δείχνουν ότι η Ελλάδα, με τις περισσότερες ώρες εργασίας, έχει από τους χαμηλότερους μισθούς στις χώρες της ευρωζώνης, ενώ η Γερμανία, με τις λιγότερες ώρες εργασίας, έχει από τους υψηλότερους μισθούς στην ευρω- ζώνη.
 
Υπάρχει, λοιπόν,μια σαφής αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ  ωρών εργασίας και μισθών.
 
Οι Μαρξιστές που υποστηρίζουν ότι η μείωση των ωρών εργασίας οδηγεί σε μείωση των μισθών δεν μπορούν να αποδείξουν ούτε εμπειρικά ούτε θεωρητικά το επιχείρημά τους. Απλά αναμασάνε τις συνηθισμένες αφελείς αστικές ανοησίες ότι η μισθωτή σκλαβιά κάνει καλό στην εργατική τάξη.