Τυχερός μέσα στην ατυχία μου

12

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

2014

Έχω διαβάσει πάρα πολλά μηνύματα αλλά και σχόλια που υπάρχουν εδώ, και το συμπέρασμα είναι ένα: Έχω τον ίδιο θυμό, την ίδια οργή, την ίδια απελπισία, τις ίδιες απορίες, τα ιδία γιατί, τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες ανάγκες, της ίδιες προσμονές, τις ίδιες ελπίδες.

Δεν θα περιγράψω τη δική μου ιστορία, είναι γραμμένη σχεδόν μέσα σε κάθε ιστορία απ' αυτές που έχω διαβάσει εδώ μέσα, σε τέτοιο βαθμό που αισθάνομαι αδελφό και περισσότερο κοντά μου κάποιον άγνωστο-άγνωστη που κατέθεσε εδώ την ψυχή του, από αρκετούς φαρισαίους που έχω δίπλα μου.

Κι εγώ έχω κάνει τις ίδιες κινήσεις (βιογραφικά, τηλεφωνήματα, email) και έχω νιώσει την πίκρα τού "θα σε ενημερώσουμε". Πραγματικά, αν δεν βρεθείς σ' αυτή τη θέση δεν μπορείς να καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει στην ψυχή ενός ανέργου. Κι εγώ την εποχή που δούλευα απλώς υποψιαζόμουν τον ψυχισμό του ανέργου, δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να καταλάβω αυτά τα μικρά καθημερινά που βλέπω ότι όλοι εδώ νιώθουν.

Να σας πω όμως κάτι, αισθάνομαι τυχερός, τυχερός που μέσα στην ατυχία μου κοίταξα και κοιτάζω προσεκτικότερα τον συνάνθρωπό μου, τον διπλανό μου, εμένα τον ίδιο. Κι έχω βγει κερδισμένος, βλέπω ότι ένα βλέμμα συμπαράστασης εκεί στην ουρά του ΟΑΕΔ, μια κουβέντα στο περίπτερο αγοράζοντας εφημερίδα με κάποιον που ήδη διαβάζει κι αυτός εκεί μπροστά τις μικρές αγγελίες ψάχνοντας για δουλειά, με κάνει δυνατότερο, πλουσιότερο, ευτυχέστερο.

Ίσως τελικά κι αυτό που ζούμε τώρα να είναι μια μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τις αντοχές μας, την πίστη μας σε μας, στην ίδια μας την ψυχή.

Κι ας μην προτρέξει κανείς να πει ότι ωραία μας τα λες, αλλά άμα χρωστάς και έχεις υποχρεώσεις και οικογένεια τα βλέπεις διαφορετικά. Κι εγώ έχω και υποχρεώσεις και παιδιά, και γι' αυτό το λόγο δεν θα πουλήσω σε κανένα κερατά την ψυχή μου,  τη ζωή μου.

Δύναμη, λοιπόν, δύναμη σε όλους και σε όλες. Κι όταν νιώθετε ότι δεν μπορείτε να το παλέψετε άλλο μόνοι σας, κοιτάξτε γύρω σας προσεκτικότερα. Κάπου εκεί γύρω θα είμαι κι εγώ και -πού ξέρετε- μπορεί κι εγώ να ψάχνω να σας βρω.

dimitris , 39 χρ.

[--->]

συμβολή στη θεωρία της αποανάπτυξης

 Μπήκε ο χειμώνας ( Ήρθε ο χειμώνας ) - 1940

  

    Στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης

   Μουσική: Πάνος Τούντας

Τραγούδι: .

Στράτος Παγιουμτζής

Μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα `χει χάσει
και παλτουδιά καινούργια πρέπει ν’ αγοράσει
μα το δικό μου κι αν επάλιωσε παλτό
φράγκο δε δίνω κι ούτε νοιάζομαι γι’ αυτό

Κι αν ο καθένας τουρτουρίζει από το κρύο
θα την περνώ στην αγκαλιά σου μεγαλείο
κι όταν το τζάκι μένει σπίτι μας σβηστό
θα με θερμαίνει το φιλί σου το ζεστό

Κι αν δεν ανάβουμε κουκλίτσα μου μαγκάλι
θα `μαι ζεστός μες στη δική σου την αγκάλη
το πιο θερμό καλοριφέρ ειν’ τα φιλιά
σαν θα κοιμόμαστε κουκλίτσα μου αγκαλιά

Κι έτσι δε θα `χουμε ανάγκη από φώτα
θα την περνάμε μια χαρά ζωή και κότα
και θα κοιμόμαστε κι οι δυο απ’ τις εννιά
να μη μας πιάνει ξεροβόρι ή παγωνιά

Η εξέγερση των Ρεμπέκα στην Ουαλία

Ή όταν οι Ουαλοί αγρότες έσπαγαν τις μπάρες των διοδίων

Επιμέλεια: Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης 

 Να λυπάστε το έθνος αν φοράει ρούχο που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ'τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Χαλίλ Γκιμπράν (Λιβανοαμερικανός ποιητής και φιλόσοφος, 1883-1931)

Οι ταραχές Ρεμπέκα (Rebecca) έλαβαν χώρα μεταξύ 1839 και 1843 στη Νότια και Κεντρική Ουαλία, ως απάντηση και αποτέλεσμα της άδικης φορολόγησης των αγροτών και εργατών. Οι ταραξίες, άνδρες συνήθως, αλλά ντυμένοι ως γυναίκες για να μην γίνονται αντιληπτοί και αναγνωρίζονται από τις αρχές, άρχισαν να καταλαμβάνουν τις πύλες και τους σταθμούς των διοδίων, και να προσφέρουν ελεύθερη διάβαση στους πολίτες, λόγω των υψηλών φόρων και διοδίων. 

Ωστόσο, η αύξηση των στρατευμάτων, η επιθυμία των διαδηλωτών να αποφύγουν τη βία και η εμφάνιση εγκληματικών ομάδων που χρησιμοποιούσαν ως πρόσχημα τις εξεγέρσεις αυτές για να επιτελέσουν τους δικούς τους σκοπούς έφεραν τέλος στις διεκδικήσεις και ταραχές των «Ρεμπέκα» πριν από το 1844. Όμως ο σκοπός φαινόταν να έχει επιτευχθεί κατά κάποιο τρόπο. Το 1844 ψηφίστηκε μια κοινοβουλευτική πράξη στην Ουαλία για τροποποίηση και εδραίωση των νόμων που  αφορούσαν στους δρόμους με διόδια.

Ας δούμε, όμως, λίγο καλύτερα την ιστορία αυτών ταραχών. Στα τέλη της δεκαετίας του 1830 και στις αρχές του 1840, οι αγροτικές κοινότητες της νότιας Ουαλίας βρίσκονταν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Το 1837 και το 1838 ολόκληρη η χώρα υπέφερε από κακές σοδειές, αλλά η κατάσταση ήταν σαφώς χειρότερη στα νοτιοδυτικά εδάφη, όπου η συνεχής βροχή, ανάγκασε τους αγρότες να αγοράσουν καλαμπόκι για τον εαυτό τους, τα ζώα και τις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα περαιτέρω συρρίκνωση του ούτως ή άλλως μειωμένου εισοδήματος που είχαν για ζωοτροφές.

Εκείνες τις χρονιές άρχισαν να καταρρέουν οι σοδειές των σιτηρών, παράλληλα με τις τιμές των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων. Οι φόροι που επιβλήθηκαν από τον Sir Robert Peel διευκόλυναν την εισαγωγή ξένων ζώων και κρέατος. Παρόλο που το 1842 η συγκομιδή ήταν πετυχημένη, συρρικνώθηκε η ζήτηση από τις περιοχές των σιδηρουργείων του Glamorgan και αυτό οδήγησε σε πτώση της τιμής του καλαμποκιού, αλλά και άλλων προϊόντων της αγροτικής οικονομίας.

Οι αγρότες τελικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια δραστική μείωση των εισοδημάτων τους, χωρίς να έχουν κάποια οικονομική ανακούφιση στα έξοδα, όπως μισθώματα, πάσης φύσεως φόρους, διόδια και διάφορα άλλα αναγκαία. Βλέποντας τον εαυτό τους ως θύματα της τυραννίας και της καταπίεσης, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι πήραν το νόμο στα χέρια τους για να απαλλαγούν από αυτούς τους άδικους φόρους, κι ο πρώτος στόχος τους ήταν οι μισητές πύλες στις περιοχές των διοδίων.

Στις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχαν πολλά διόδια και πύλες στους δρόμους της Ουαλίας, που διαχειρίζονταν εταιρείες οι οποίες υποτίθεται ότι θα προχωρούσαν σε υποχρεωτικές βελτιώσεις των δρόμων, με χρηματοδότηση από τα διόδια, και διατήρησή τους σε καλή γενικώς κατάσταση, κάτι όμως που δεν ήταν ο κανόνας. 

Αντίθετα, πολλές εταιρείες διαχείρισης των διοδίων χρέωναν εκβιαστικά  υπερβολικά διόδια και έστελναν τα χρήματα αλλού και για άλλες χρήσεις. 

Αλλά και χωρίς αυτές τις επιβαρύνσεις, οι νόμοι των διοδίων ήταν σίγουρα μια επιπρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για τις φτωχές αγροτικές κοινότητες. 

Η καταπίεση αυτή έγινε πιο έντονη και αισθητή από τους αγρότες, στα τέλη της δεκαετίας του 1830, όταν μια ομάδα άγγλων ενοικιαστών των διοδίων, ανέλαβε τη διαχείριση της περιοχής, με επικεφαλής τον Thomas Bullin,  που ήταν μισητός από όλους εκείνους που κατέβαλαν τα  διόδια. 

Ο κύριος λόγος για την απέχθεια αυτή, ήταν η απαιτητική μέθοδος της είσπραξης των διοδίων και η αύξηση στις πλευρικές μπάρες. Οι τελευταίες ήταν απλές πύλες διοδίων, λίγο μακριά από τις κύριες οδικές αρτηρίες, τοποθετημένες με  τέτοιο στρατηγικό τρόπο στους παράπλευρους δρόμους, ώστε να συλλαμβάνει οποιαδήποτε κίνηση που θα είχε σκοπό να προσπαθήσει να παρακάμψει τα κύρια διόδια μέσω των πλευρικών λωρίδων. 

Αυτές οι πλευρικές μπάρες είχαν ως αποτέλεσμα να αυξάνουν δραματικά το κόστος της μεταφοράς με τα κάρα κάποιων απαραίτητων λιπασμάτων ή ουσιών εξουδετέρωσης της οξύτητας του εδάφους στα χωράφια των αγροτών. Ειπώθηκε χαρακτηριστικά ότι η μεταφορά από τις αποβάθρες του Κάρντιφ στα αγροκτήματα των γεωργών πάνω στους λόφους της ενδοχώρας πληρώνοντας τα διόδια, στοίχιζε δεκαπλάσια από την αγορά τους!

 

 Το Tolldy Tollhouse, όπως ήταν το 1772 που χτίστηκε. Όπως όλα τα άλλα έτσι κι αυτό ήταν εξαιρετικά αντιπαθητικό στους ταξιδιώτες, ειδικά στους αγρότες που τα χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν λιπάσματα κι ασβέστη στα χωράφια τους, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις ταραχές Ρεμπέκα του 1839-1843.


 Η πρώτη εμφάνιση των Ρεμπέκα, ένα είδος ακτιβιστών της εποχής τους, έλαβε χώρα το 1839. Παρά το γεγονός ότι η παρουσία αυτή προηγείται των οικονομικών γεγονότων του 1842, οι πρώτες εμφανίσεις της  «Ρεμπέκα»  ήταν σχετικά σποραδικές και μεμονωμένες, μέχρι τον χειμώνα του 1842, που η παρουσία της δημιούργησε σειρά ταραχών. Αν και οι πρώτες εξεγέρσεις ήταν λίγες και ασυνήθιστες,  η πρώτη εμφάνιση ομάδων ντυμένων με άλλα εξωτερικά χαρακτηριστικά, παρέπεμπε σε στελέχη της Ρεμπέκα.
Αυτές οι «συμμορίες» έγιναν γνωστές ως  Merched Beca ή απλώς Rebeccas, ενώ  Welsh αποκαλούνταν οι ‘‘Θυγατέρες της Ρεβέκκας’’.

Η προέλευση του ονόματός τους, λέγεται ότι παρέπεμπε σε ένα στίχο της Βίβλου, που αναφέρει  ‘‘Και ευλόγησε τη Ρεβέκκα και της είπε εσύ είσαι η αδελφή μας, να είσαι η μητέρα χιλιάδων εκατομμυρίων, και άσε τη φύτρα σου να κατακτήσει την πύλη που μισούν’’. Αυτός ο στίχος ακουγόταν πολλές φορές από τους θρησκευόμενους κατοίκους των αστικών κέντρων.

Η συνέχεια  στο Περιοδικό 
[--->]

Τι καταλαβαίνει και τι όχι η ΕΕ

Όσο πλησιάζει η εκλογή Προέδρου και οι πολύ πιθανές κοινοβουλευτικές εκλογές, τόσο θα διογκώνεται η κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού από την συγκυβέρνηση. Το εκβιαστικό δίλημμα 'Σαμαράς/Βενιζέλος ή δραχμή' προβλέπεται να γνωρίσει νέες δόξες. Η προστασία της 'ευρωπαϊκής προοπτικής' της Ελλάδας έχει, βλέπετε, αναληφθεί εργολαβικά από το δίδυμο που σώζει τόσον καιρό τη χώρα.

Για όσους, λοιπόν, ενδιαφέρονται πραγματικά να δουν τι συζητιέται σε ευρωπαϊκό επίπεδο σχετικά με την οικονομική πολιτική της ΕΕ, ορίστε μια μικρή γεύση από ένα σεμινάριο που έγινε στις Βρυξέλλες την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου.

Οι ομιλητές, παρά τις διαφορές τους, ουσιαστικά συμφώνησαν ότι η ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, εν μέρει και λόγω της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής που έχει επιβάλλει η Γερμανία. Πολύ διαφορετική ήταν η στάση της πλειονότητας των παρόντων Ευρωβουλευτών και Ευρωκρατών, οι οποίοι φάνηκε να πιστεύουν ότι η λιτότητα είναι η ορθή πολιτική που έσωσε το ευρώ και την Ένωση.

Δύο είναι τα προφανή συμπεράσματα. Πρώτον, ένας μηχανισμός που εθελοτυφλεί τόσο αμέριμνα δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Η ρήξη θα είναι ξαφνική και απρόβλεπτη. Δεύτερον, όσοι πιστεύουν ότι θα αντιστρέψουν την κατάσταση επειδή θα 'αλλάξουν τους συσχετισμούς' κερδίζοντας τις εκλογές στην Ελλάδα, χρήσιμο θα ήταν να το ξανασκεφτούν.


Τα κείμενα είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση

http://www.europarl.europa.eu/committees/en/econ/events.html?id=workshops#menuzone   

[--->]

Το τίμημα του "πολέμου του πετρελαίου"

 του Claudio Conti

Ο πόλεμος του πετρελαίου δεν λέει να σταματήσει,ενώ η τιμή του εξακολουθεί να πέφτει: σήμερα το πρωί (12/12/2014) η ποιότητα WTI (Στμ Πετρέλαιο τύπου West Texas Intermediate,πολύ υψηλής ποιότητας), υποχώρησε κάτω από τα  60 δολάρια το βαρέλι (59,1 δολάρια, σχεδόν στο μισό σε σύγκριση με την άνοιξη). Έσπασε λοιπόν ένα ακόμα φράγμα, το θεωρούμενο "ελάχιστο" όριο εγγύησης της κερδοφορίας των περισσότερων εταιρειών που ασχολούνται με την άντληση σχιστολιθικού πετρελαίου, πετρέλαιο που λαμβάνεται με την επεξεργασία βραχωδών σχιστολιθικών σχηματισμών μικρού βάθους που περιέχουν πετρέλαιο.

Αλλά η τιμή του αργού πετρελαίου -το ένα από τα δύο εμπορεύματα που συμμετέχουν στην διαμόρφωση της τιμής όλων των άλλων, μαζί με την ανθρώπινη εργασία - έχει σοβαρές συστημικές επιπτώσεις,.κυριολεκτικά παράξενες, ορισμένες φορές.

Για παράδειγμα,σύμφωνα με την κοινή λογική οι χαμηλότερες τιμές θα ευνοήσουν την  "ανάπτυξη", με το στοιχειώδη σκεπτικό που μπορεί να κάνει ένας αυτοκινητιστής: "Θα ξοδεύω λιγότερα, θα ταξιδεύω περισσότερο". Αλλά η παγκόσμια οικονομία είναι αλληλοεξαρτώμενη με πολύ πιο περίπλοκο τρόπο. Η πτώση των τιμών απειλεί ταυτόχρονα αρκετούς άμεσα ενδιαφερόμενους : τις εταιρείες σχιστολιθικού πετρελαίου,το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που τις έχει χρηματοδοτήσει (οι επενδύσεις σε αυτόν τον τομέα είναι τεράστιες), τις χώρες εξαγωγής, τις ίδιες τις πολυεθνικές "μεγάλες αδελφές", όλους τους τομείς παραγωγής που συνδέονται με το ενεργειακό δίκτυο και άλλους. Μια καταστροφή παγκοσμίων διαστάσεων με τεράστιο βάρος σε οποιαδήποτε εξέλιξη του "συστήματος".

Ξεκινάμε από τις χώρες εξαγωγής. Δεν βρίσκονται όλες στην ίδια θέση. Υπάρχουν αυτές που μπορούν να αντέξουν οικονομικά και να περάσουν ακόμα και ένα χρόνο με χαμηλές τιμές,και υπάρχουν και αυτές που ακόμα και με 100 δολάρια το βαρέλι είχαν μεγάλο πρόβλημα λόγω της μείωσης των εσόδων. Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται μεταξύ των πρώτων, η Ρωσία, η Βενεζουέλα και το Ιράν μεταξύ των δεύτερων. Το ρούβλι πέφτει συνεχώς (έφτασε στα 71 ρούβλια για 1 ευρώ), ενώ στη Βενεζουέλα η παρέμβαση των ΗΠΑ επιταχύνει τις εξελίξεις (μόλις προχθές κατάσχεσαν ένα φορτηγό με δολάρια με προορισμό τους πραξικοπηματίες της αντιπολίτευση και η κυβέρνηση Ομπάμα αποφάσισε νέες κυρώσεις σε βάρος της Βενεζουέλας), προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την δύσκολη οικονομικά κατάσταση της προεδρίας Μαντούρο.

Οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα του σχιστόλιθου έχουν προδιαγεγραμμένο μέλλον. Είναι υπερχρεωμένες και βραχυπρόθεσμα, δεν υπάρχει γιαυτές οποιαδήποτεέχουν προοπτική για κάποια μικρή, έστω, κερδοφορία. Κάποιες από αυτές πρόκειται να εξαγοραστούν από γίγαντες του τομέα, αλλά και για τις μεγαλύτερες εταιρείες του τομέα, μια παρατεταμένη περίοδος χαμηλών τιμών,–θα  σημάνει τη συγχώνευση τους με κάποιον ανταγωνιστή. Η "αγορά", με λίγα λόγια, συρρικνώνεται οι ισχυροί επιβιώνουν, και οι μικροί εξαφανίζονται.

Το πρόβλημα για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αρκετά σοβαρό, όσο και να μετριάζεται κάπως από τη "χαλαρή" νομισματική πολιτική των βασικών κεντρικών τραπεζών (Ομοσπονδιακή τράπεζα ΗΠΑ, ΕΚΤ, ΚΤΙ). Αλλά αν αρχίσουν οι πτωχεύσεις ακόμη και εισηγμένων στα χρηματιστήρια,ίσως και να μην καλυφθούν τόσο εύκολα οι ζημιές (στα χρηματιστήρια αυτές τις μέρες παρατηρείται μεγάλη "νευρικότητα").

Η εικόνα είναι ελλιπής, αλλά αρκετή για να καταλάβουμε πως ούτε το 2015 (όγδοη χρονιά από την αρχή της κρίσης) θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για "ανάκαμψη". 

[--->]