Συσσωρευμένες αδικίες σε ένα ταξικό και ρατσιστικό σύστημα που έχει για θεό το χρήμα και το χρήμα για θεό

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των συγκεντρώσεων δεν ήταν η μεγάλη μαζικότητα τους αλλά η τρομερή αποφασιστικότητα αυτών που συμμετείχαν σε αυτές. 

Αποφασιστικότητα απέναντι σε μια εξουσία στη φωλιά του κτήνους που είχε επιστρατεύσει όλη την τερατώδη και στρατιωτικοποιημένη αστυνομία της με την μεγαλύτερη πληθώρα μέσων καταστολής.

 Από πλαστικές σφαίρες, τέηζερς και ασφυξιογόνα μέχρι drones και στρατιωτικά όπλα μάχης. Παράλληλα αυτή η εξουσία είχε εξαπολύσει και ανοιχτούς και κρυφούς ασφαλίτες για να δράσουν από κοινού με τους στρατιωτικοποιημένους μπάτσους όταν έκρινε ότι έπρεπε να γίνει για την επιτυχία της καταστολής της. 

Μιλάμε για αστυνομικό σχεδιασμό σε άλλη κλίμακα και επίπεδο σε σχέση με τους Ευρωπαϊκούς.

Θα περίμενε κανείς ότι με τέτοια επίδειξη κατασταλτικής δύναμης οι διαδηλωτές δεν θα είχαν καμία τύχη ειδικά όταν οι συγκεντρώσεις τους γίνονταν σε ένα κλίμα τρομοκρατίας από μια ξεδιάντροπη εξουσία που από τη μία προσποιόταν ότι είχε κάνει χάρη στους εξεγερμένους συλλαμβάνοντας τον ένα από τους τέσσερις δολοφόνους μπάτσους του Floyd και από την άλλη έδινε όλα τα σήματα μηδενικής ανοχής προς όσους ήθελαν να συνεχίσουν να διαδηλώνουν.

 Το καρότο και το μαστίγιο. Είναι σαν να έλεγε: "Ορίστε τα καταφέρατε. Για πρώτη φορά λευκός μπάτσος συλλαμβάνεται για την δολοφονία μαύρου. Αν όμως είστε άπληστοι και ζητήσετε κάτι παραπάνω θα σας λιώσουμε." Οι διαδηλωτές προς έκπληξη τους ήθελαν το πολύ παραπάνω.

Οι τρεις μέρες της εξέγερσης στη Μινεάπολη, οι συσσωρευμένες αδικίες σε ένα ταξικό και ρατσιστικό σύστημα που έχει για θεό το χρήμα και το χρήμα για θεό, ο στραγγαλισμός της νόμιμης πολιτικής εναλλακτικής λύσης που έκφραζε το κίνημα του Bernie Sanders και η φρικαλεότητα της δολοφονίας του Floyd σε συνθήκες κραχ και πανδημίας, όλα αυτά μαζί είχαν φέρει τέτοια ριζοσπαστικοποίηση σε ένα κομμάτι του κόσμου ώστε η εξουσία να είχε χάσει κάθε επαφή με ποιους και ποιες είχε να κάνει.

Παρακολούθησα για πολλές ώρες livestreams από συγκεντρώσεις στο Σαν Χοσέ, στην Ατλάντα, στο Πόρτλαντ, στη Νέα Υόρκη και τελικά στο κέντρο της εξέγερσης τη Μινεάπολη.

Παράλληλα ενημερωνόμουν τι γινόταν στο Όκλαντ, στην Ουάσινγκτον, στο Ντητρόιτ, στο Σηάτλ και στο Λος Άντζελες από Twitter, τοπικά ιντιμίντια και άλλα ακτιβίστικα σάιτς.

Η εξουσία ακολουθούσε γενικά τακτικές Πούτιν για όσους έχουν δει πως χειρίζεται η Ρωσική αστυνομία τις διαδηλώσεις. Έβαζε δηλαδή προκλητικά μέσα στο πλήθος μπάτσους και ασφαλίτες και με την παραμικρή αφορμή που μπορούσε να είναι η ρίψη με ένα μπουκαλάκι νερό ή μια λογομαχία προχωρούσε σε συλλήψεις ταπεινώνοντας τον κόσμο που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τις αποτρέψει. Περιμετρικά είχε στρατιωτικοποιημένους μπάτσους έτοιμους να επέμβουν αν δεν μπορούσαν μόνοι τους οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι να τα βγάλουν πέρα. Κι από πίσω άλλα αστυνομικά οχήματα σε περίπτωση που η κατάσταση αγρίευε ακόμη περισσότερο.

Η τακτική ήταν πετυχημένη εκεί που οι συγκεντρώσεις ήταν μικρότερες όπως στο Σαν Χοσέ, όμως κι εκεί τελικά έφαγαν ήττα. Στις συγκεντρώσεις που ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος οι διαδηλωτές προχωρούσαν σε συμβολικές κινήσεις που εξουδετέρωναν τον ασφυκτικό εναγκαλισμό με την αστυνομία όπως να κρατιούνται όλοι χέρι χέρι και να γονατίζουν μαζί φωνάζοντας I can't breath (δεν μπορώ να αναπνεύσω).

Έτσι κατάφεραν στο Σαν Χοσέ να κρατήσουν τον κεντρικό δρόμο για ώρες απέναντι σε μια τρομακτικά υπέρτερη αστυνομική δύναμη που ήθελε να τους διώξει. Αναφέρομαι στο Σαν Χοσέ γιατί παρότι ήταν η μικρότερη συγκέντρωση από όσες παρακολούθησα απέδειξε τι μπορεί να καταφέρει ένα πραγματικά αποφασισμένο πλήθος που έχει ξεπεράσει τον φόβο απέναντι στην εξουσία ακόμη κι όταν οι αριθμοί του είναι σχετικά μικροί. Κορυφαίο στιγμιότυπο εκεί η φοβερή αντίσταση που έκανε ένας ατρόμητος σύντροφος μόνος του απέναντι σε 10 μπάτσους όταν πήγαν να τον συλλάβουν φτάνοντας να ξυλοφορτώσει με γυμνά χέρια πολλούς από αυτούς πριν τελικά σύσσωμη η αστυνομία να μπορέσει να τον ακινητοποιήσει.

Τα πραγματικά ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα στην Ατλάντα όπου ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος. Εκεί η τακτική να περάσουν μπάτσους προκλητικά μέσα από το πλήθος πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε καθώς πολλοί μπάτσοι και ασφαλίτες έφαγαν πολύ γρήγορα ξύλο από τον κόσμο.

Στην Ατλάντα ο κόσμος επιτέθηκε στις εγκαταστάσεις του CNN παίρνοντας εκδίκηση για τον ποταπό ρόλο αυτού του βρωμοκάναλου στην προώθηση των πολέμων και της συκοφάντησης των υποστηρικτών του Bernie Sanders όταν αυτός ακόμη φαινόταν ότι μπορεί να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών.

 Το γεγονός δημιούργησε έκπληξη στους οπαδούς του Τραμπ που νόμιζαν ότι αυτοί και ο φύρερ τους είχαν το μονοπώλιο στο μίσος απέναντι στο κανάλι των πολεμοκάπηλων πλουτοκρατών. Τελικά το CNN σπάστηκε από κόσμο που ήταν στα αριστερά του και όχι στα δεξιά του και το γεγονός αυτό χαρακτηρίστηκε ιστορικό. 

Η Αμερικανική εξέγερση έδειξε δεν γίνεται να φέρεις αλλαγή αφήνοντας στο απυρόβλητο τις σφιγγοφωλιές τις καπιταλιστικής προπαγάνδας.

 Στην Ατλάντα έκαψαν επίσης και Βαν της αστυνομίας. Θλιβερός ήταν ο ρόλος εκεί παλιών μαύρων αγωνιστών που έχουν τακτοποιηθεί οικονομικά από το σύστημα, να βγαίνουν δημόσια να καλούν τον κόσμο να γυρίσει σπίτι του και να χαρακτηρίζουν τους εξεγερμένους ως άσχετους με κάθε κίνημα που θέλουν μόνο να καταστρέψουν. Το ίδιο όμως το γεγονός της επιστράτευσης τους από την τοπική εξουσία έδειξε και τον βαθμό της απόγνωσης της αλλά και της καθαρής ήττας των μπάτσων να φέρουν μόνοι τους την τάξη.

Σε Λος Άντζελες, Πόρτλαντ και Όκλαντ ο κόσμος ήταν ακόμη περισσότερος και πιο αποφασισμένος. Σε Πόρτλαντ και Όκλαντ κατέλαβαν αστυνομικά τμήματα και χτύπησαν μαζικά τις τράπεζες ενώ στο Λος Άντζελες οι μπάτσοι πήγαιναν για μαλλί (συλλήψεις) και βγαίναν κουρεμένοι (έτρωγαν ξύλο) Στο Όκλαντ ειδικά, η κατάσταση έφτασε στο σημείο να απαλλοτριώνονται μπουλντόζες και να χρησιμοποιούνται για την καταστροφή κυριλέ καταστημάτων!

[---->]

Κοστολογούν τη ζωή όσο στον πόλεμο της Κορέας

 

Ο σπαστήρας χρονολογίας 1951 χάλαγε συνέχεια, σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων

Αφροδίτη Τζιαντζή

Μεγάλη εργοληπτική εταιρεία, που κατασκευάζει δημόσιες υποδομές στα νησιά, χρησιμοποιεί παμπάλαια μηχανήματα του αμερικανικού στρατού από την εποχή των διενέξεων στην ασιατική χερσόνησο, στα «φονικά» γρανάζια των οποίων διαμελίστηκαν δύο εργάτες στην Ικαρία κι έπειτα από τέσσερα χρόνια αρνείται να καταβάλει τις νόμιμες αποζημιώσεις στις οικογένειές τους.

Λατομείο οδικών έργων, Καρκινάγρι Ικαρίας, 25 Φεβρουαρίου 2016. Οι δυο Ικαριώτες εργάτες Ηλίας Γενούζος και Ηλίας Καρούτσος, φίλοι και συνονόματοι, ξεκινούν το πρωί τη βάρδια τους, ως χειριστές μηχανημάτων έργων οδοποιίας, στην κατασκευή του οδικού δικτύου Κάλαμος-Νας, το οποίο έχει αναλάβει για λογαριασμό της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου η εταιρεία P&C Development (Χ. Παναγιωτόπουλος). Χειρίζονται ερπυστριοφόρο εκσκαφέα και έναν πανάρχαιο σπαστήρα αδρανών υλικών του αμερικανικού στρατού, που έχει ξεμείνει από την εποχή του πολέμου της Κορέας (κατασκευή: Corps of Engineers U.S. Army 1951).

Οι δυο εργάτες, που είχαν διαφορετικές ειδικότητες από τις απαιτούμενες για τον χειρισμό αυτών των μηχανημάτων, βρέθηκαν νεκροί λίγο μετά τις 10 το πρωί, κυριολεκτικά διαμελισμένοι από τα γρανάζια του σπαστήρα.

Η σκηνή του δυστυχήματος, όπως την κατέγραψαν οι επιθεωρητές Εργασίας και όπως αποτυπώθηκε στη δικογραφία, κάνει και τον πιο ψυχρό παρατηρητή να ανατριχιάσει:

«Οι αστυνομικοί Γ. και Α. είδαν τους εργαζόμενους πιασμένους και μπλεγμένους από τα ρούχα τους στο γρανάζι και τον άξονα του ιμάντα διακίνησης υλικού, γυμνούς στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός τους (…) Το γρανάζι του σπαστήρα ήταν καλυμμένο με αίμα και μικρά τεμάχια ιστών και οστών (…) σε όλο τον χώρο γύρω από τον σπαστήρα και στα εξαρτήματά του υπήρχαν κομμάτια ανθρώπινης σάρκας…».

Οι δυο φίλοι και συνάδελφοι έγιναν κομμάτια από το φονικό μηχάνημα, προσπαθώντας ο ένας να σώσει τη ζωή του άλλου, βρίσκοντας έναν εξαιρετικά βίαιο, οδυνηρό και άδικο θάνατο. Μέχρι σήμερα οι οικογένειες των δυο εργατών -που είναι και οι δύο πολυμελείς και σε δύσκολη οικονομική κατάσταση- δεν έχουν λάβει από την ανάδοχο εταιρεία τη νόμιμη αποζημίωση που τους έχει επιδικάσει το δικαστήριο για την αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν.

Ανασφάλιστο έργο

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας αναγνώρισε αποκλειστική υπαιτιότητα για το εργατικό δυστύχημα στην ανάδοχο εταιρεία, επιδικάζοντας «ποσά τα οποία είναι εύλογα ενόψει των συνθηκών υπό τις οποίες έλαβε χώρα το εργατικό ατύχημα και της οικονομικής επιφάνειας της εναγόμενης» – όπως γράφει χαρακτηριστικά το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης.

Η εταιρεία άσκησε έφεση, ενώ οι δυο αποφάσεις που δημοσίευσε πρόσφατα το Εφετείο αναγνωρίζουν κατά 30% υπαιτιότητα των δύο εργατών, μειώνοντας κατά πολύ την αρχική αποζημίωση.

«Σημειώνουμε ότι το εν λόγω έργο οδοποιίας ήταν ανασφάλιστο, παρότι ήταν υποχρεωτική η ασφάλιση των εργαζομένων. Μετά από επικοινωνία με τον νομικό εκπρόσωπο της αναδόχου εταιρείας για να αποζημιωθούν οι οικογένειες, έγινε η πρόταση να κλείσει η υπόθεση συναινετικά, χωρίς να πληρωθούν οι τόκοι ούτε οι δικαστικές δαπάνες, αλλά να δοθεί το 79% του ποσού που επιδικάστηκε – να περικοπεί δηλαδή το 21% της αποζημίωσης. Το ποσό που προτείνει η εταιρεία αντιστοιχεί σε μια ευτελή αποζημίωση για την ανθρώπινη ζωή και μάλιστα σε δύο δόσεις. Διαφορετικά, θα ασκήσουν αναίρεση στον Αρειο Πάγο, προσδοκώντας καλύτερο αποτέλεσμα, σε βάρος των διαμελισθέντων νεκρών. Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής;» δήλωσε στην «Εφ.Συν.» η συνήγορος των δύο οικογενειών, Χρύσα Πετσιμέρη.

«Η εταιρεία αυτή κάνει παζάρια πάνω στους διαμελισμένους εργάτες. Ακόμα και μετά το δυστύχημα, δεν έγινε κάποιος ουσιαστικός έλεγχος, συνέχισε να αναλαμβάνει έργα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ», συνεχίζει η δικηγόρος των οικογενειών.

Οπως σημειώνει, η εταιρεία που παζαρεύει το κόστος της αποζημίωσης για δυο νεκρούς εργάτες δεν είναι κάποια μικρομεσαία επιχείρηση, αλλά αναλαμβάνει μεγάλα δημόσια έργα σε όλη την Ελλάδα – από σχολεία και νοσοκομεία μέχρι οδικά δίκτυα και αεροδρόμια.

Ο κύκλος εργασιών της εταιρείας την τελευταία διετία για την οποία υπάρχει δημοσιευμένος ισολογισμός (2017-2018) είναι πάνω από 26 εκατομμύρια ευρώ, ενώ εμφανίζει ετήσια κέρδη 2 και 2,8 εκατομμυρίων ευρώ. Μετά το δυστύχημα η εταιρεία συνέχισε να αναλαμβάνει μεγάλα δημόσια έργα, κυρίως στο Αιγαίο και στην Κρήτη.

Χαρακτηριστικά, στις 21 Μαρτίου 2020 υπεγράφη από τον περιφερειάρχη Κρήτης, Σταύρο Αρναουτάκη, το έργο βελτίωσης του οδικού δικτύου του νησιού, με ανάδοχο την P&C Development και προϋπολογισμό ύψους 35 εκατομμυρίων ευρώ.

Εξευτελιστικά ποσά

 

«Αυτό που έγινε είναι πάρα πολύ αισχρό και πολύ βίαιο, σε δυο ανθρώπους που ήταν φίλοι και πήγαιναν το πρωί στη δουλειά τους. Είχαμε μιλήσει με τον πατέρα μου την ημέρα πριν από το δυστύχημα και μου είχε πει ότι δεν υπήρχε ασφάλεια, δεν υπήρχαν κράνη, μέσα προστασίας, οτιδήποτε για να λειτουργήσει ένα λατομείο. Είχαν κάνει πολλές φορές αίτημα στους εργοδηγούς να τους δώσουν τα απαραίτητα για να δουλέψουν, χωρίς ανταπόκριση. Η εταιρεία δεν μας ενημέρωσε καν ότι χάσαμε τον πατέρα μας. Το μάθαμε από συγγενικό πρόσωπο. Μας είδανε στη λαϊκή και μας είπαν συλλυπητήρια, χωρίς να ξέρουμε τίποτα», μας λέει συγκλονισμένη η κόρη του ενός από τους δύο εργάτες, που ζει στον Πειραιά (το όνομά της στη διάθεση της «Εφ.Συν.»).

«Τα ποσά αυτά έχουν εκδικαστεί. Ο,τι ποσό και να δίνανε, τους πατεράδες μας δεν τους γυρνάνε πίσω. Ο πατέρας μας δούλευε για να βγάλει τα υπόλοιπα ένσημα, για να βγει σε μια αξιοπρεπή σύνταξη. Στον χειρότερο εχθρό να μη συμβεί αυτό που συνέβη σε μας. Εμείς διεκδικούμε τη νόμιμη αποζημίωση. Εχουν γίνει δύο δικαστήρια, έχουν βγει δύο αποζημιώσεις. Μας δίνουν ένα εξευτελιστικό ποσό για να κάνουμε στην άκρη, για να μην τους είμαστε εμπόδιο. Είναι μια γιγαντο-εταιρεία που φτιάχνει δρόμους σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Ποντάρουν στο ότι είμαστε από φτωχές οικογένειες. Ξέρουν ότι δεν έχουμε πόρους, δεν έχουμε λεφτά στην άκρη. Ομως τα λεφτά που μας δίνουν, και να μην έχω να φάω, δεν τα παίρνω. Θέλω ηθική δικαίωση. Θέλω να το ξέρει όλη η Ελλάδα ότι η εταιρεία αυτή παίζει αυτό το παιχνίδι σε πλάτες ανθρώπων που χάνονται», καταλήγει η ίδια.

Η Ανθή Γενούζου, κόρη του Ηλία Γενούζου -η μία από τα τέσσερα παιδιά του- μας μίλησε επώνυμα: «Ο εργασιακός μεσαίωνας της Ελλάδας του 2016 παίρνει τους δικούς μας ανθρώπους μακριά, τόσο άδικα και τόσο γρήγορα. Η ανθρώπινη ζωή, και πονά πολύ αυτό, δεν έρχεται πίσω, αλλά οι υπεύθυνοι δεν θα μείνουν ατιμώρητοι. Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει πια στο μεροκάματο. Πιστεύω ότι υπάρχει ελληνική δικαιοσύνη και ακόμα Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, λειτουργοί της, που καταλαβαίνουν τον πόνο της άδικης απώλειας. Εύχομαι και ελπίζω να δικαιωθώ ηθικά και ψυχικά για τη μνήμη του πατέρα μου».

«Πώς γίνεται εργολάβοι να αναλαμβάνουν δημόσια έργα με εξοπλισμό του ’50;». Αυτό το ερώτημα θέταμε το 2016 από την «Εφ.Συν.», απευθυνόμενοι στους τότε αρμόδιους της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, αυτό και πολλά άλλα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα – και οι νεκροί εργάτες αδικαίωτοι.

■ Επικοινωνήσαμε γραπτά και τηλεφωνικά με την ανάδοχο εταιρεία, ενημερώνοντας για το επικείμενο δημοσίευμα και ζητώντας επίμονα την άποψή τους. Μέχρι τη στιγμή δημοσίευσης του ρεπορτάζ δεν λάβαμε απάντηση.

Εφημερίδα των Συντακτών 

[---->]

Σχέδιο Μέρκελ-Μακρόν - Αξίζει να δούμε τι πραγματικά έχει συμβεί

Του Νίκου Στραβελάκη

Όλη την περασμένη εβδομάδα κανάλια εφημερίδες και κοινωνικά δίκτυα προσκείμενα στην κυβέρνηση πανηγύριζαν για πολλά δις που πρόκειται να έρθουν στη χώρα στο πλαίσιο του σχεδίου Μέρκελ-Μακρόν που εξειδίκευσε η commission. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ όπου τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο κ. Τσακαλώτος θεώρησαν την πρόταση της commission δικαίωση του προγράμματος «μένουμε όρθιοι» που ανακοίνωσε ο κ. Τσίπρας στο Ζάππειο την περασμένη Δευτέρα 25/5.

 Όπως πάντα η πληροφόρηση είναι συγκεχυμένη και αξίζει να δούμε τι πραγματικά έχει συμβεί. Αυτό που έγινε είναι ότι την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησαν δύο σημαντικά κείμενα εργασίας του προσωπικού της commission προς το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. 

Παράλληλα διέρρευσαν στον τύπο δύο πίνακες από την πρόταση της commission αναφορικά με την υλοποίηση του σχεδίου Μέρκελ-Μακρόν. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. 

Το πρώτο κείμενο, με τίτλο «Προσδιορίζοντας τις Ανάγκες της Ανάκαμψης», επιβεβαιώνει την προηγούμενη εκτίμηση της commission για την ύφεση του 2020 (7.8% κατά μέσον όρο στην ευρωζώνη) και την υποτιθέμενη ανάκαμψη του 2021 (6.1%κατά μέσο). Παρόλα αυτά παραδέχεται για πρώτη φορά ότι οι επιπτώσεις θα είναι μακροχρόνιες και θα οφείλονται στις συσσωρευμένες ζημιές των επιχειρήσεων (υπολογίζουν από 750 – 1.2 τρις για τις 27 χώρες της Ένωσης) αλλά και στη συνολικότερη κατάρρευση των ιδιωτικών επενδύσεων (υπολογίζουν επενδυτικό κενό 1,5 τρις για 2021-22). 

Αντίστοιχα το δημοσιονομικό κενό, λόγω των σημαντικών ζημιών στις επιχειρήσεις και τις αντίστοιχης μείωσης των φορολογικών εσόδων, εκτιμάται στο 1.7 τρις για την “Ευρώπη των 27”. 

Οι παραδοχές αυτές συνιστούν πρόοδο, όμως η απάντηση που δίνεται παρά τα σημαντικά ποσά που προτείνεται να διατεθούν δεν ξεφεύγει από τα εσκαμμένα. 

Συγκεκριμένα, προτείνεται ένα «εργαλείο» συνολικού ύψους 750 δις ευρώ (5.1% του ΑΕΠ της Ένωσης) που επιμερίζεται σε επιδοτήσεις και δάνεια προς τα κράτη μέλη. Όμως τα χρήματα αυτά ανεξάρτητα από το εάν θα προέλθουν από δάνειο ή επιδότηση δεν αφορούν άμεσες κρατικές επενδύσεις αλλά κυρίως χρηματοδότηση/ επιδότηση επενδυτικών προγραμμάτων του ιδιωτικού τομέα.

Εδώ το σχέδιο αντιφάσκει με τον εαυτό του, από τη μια δέχεται ότι ο ιδιωτικός τομέας θα πραγματοποιήσει ζημιές και από την άλλη θεωρεί ότι θα προχωρήσει σε επενδύσεις. 

Επενδύσεις μάλιστα που σύμφωνα με το δεύτερο κείμενο εργασίας, που τιτλοφορείται «Η Στιγμή της Ευρώπης», θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν κατά 50% από τη χρηματοδοτούμενη επιχείρηση κατά τα πρότυπα του ΕΣΠΑ. 

Αντίστοιχα και η όποια δημόσια επένδυση θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί κατά 50% από τους εθνικούς προϋπολογισμούς και μάλιστα την ίδια ώρα που θα πρέπει να τηρούνται όλοι οι όροι του συμφώνου σταθερότητας, τα πρωτογενή πλεονάσματα κλπ. 

Είναι προφανές ότι χώρες όπως η Ελλάδα θα δυσκολευτούν πολύ να απορροφήσουν τέτοια κονδύλια. Κάποιοι θα πουν ότι όπως και να έχει η χρηματοδότηση ενός τέτοιου προγράμματος με ομόλογο που θα εκδώσει η commission συνιστά ένα βήμα προς την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης και άρα είναι κάτι θετικό. 

Σίγουρα το συγκεκριμένο σχέδιο, σε σχέση με αυτά που συζητιόντουσαν μέχρι τώρα στην ΕΕ, δείχνει να προσπαθεί τουλάχιστον να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κρίσης. Το ερώτημα είναι τα καταφέρνει; 

Το βασικό πρόβλημα που επικαλούνται οι Ευρωπαίοι για την υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων είναι ότι ο προϋπολογισμός της ένωσης είναι μόλις 158 δις ενώ θα συνάψει ένα χρέος 500 δις. 

Αυτό θα γίνει, σύμφωνα και με τους πίνακες που διέρρευσαν, με την παροχή εγγυήσεων για την κάλυψη του κεφαλαίου από τις χώρες μέλη. 

Η Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, θα πρέπει να παρέχει εγγυήσεις 19 δις μέσα στην επόμενη επταετία για να καλύψει τα 22,5 δις των δυνητικών επιχορηγήσεων που θα λάβει από το 2021-2024. Αυτό δεν είναι κάτι το ουδέτερο αφού οι εγγυήσεις θα καταστούν τμήμα του δημόσιου χρέους το οποίο ενδέχεται μαζί με τα υπόλοιπα χρέη που θα γεννήσουν η ύφεση και οι τράπεζες να καταστήσουν το Ελληνικό χρέος «μη βιώσιμο» και με τη βούλα.

Αυτό θα έχει επιπλέον συνέπειες. Έτσι εξηγούνται οι ιδιαίτερα υψηλές προβλέψεις της commission για την οικονομική ανάπτυξη την τριετία 2021-24. 

Θέλουν να περιορίσουν έστω στα χαρτιά το λόγο χρέους /ΑΕΠ.  Όμως τα βάρη δεν σταματούν εδώ υπάρχουν επιπλέον και οι τόκοι του ομολόγου της commission. 

Αυτοί θα καλυφθούν, σύμφωνα πάντα με τα κείμενα που κυκλοφόρησαν, με φόρους και δασμούς που θα εισπράξει απ’ ευθείας. 

Συγκεκριμένα, θα υπάρξουν νέοι φόροι που θα αφορούν τις εκπομπές ρύπων CO2, τη φορολόγηση στη χρήση πλαστικών, το φόρο στις μεταφορές και τη φορολόγηση των υπηρεσιών διαδικτύου. 

Ειδικά για τις εκπομπές ρύπων, ο φόρος έχει τεράστιες επιπτώσεις για τη ΔΕΗ αλλά και για τα αυτοκίνητα της λαϊκής οικογένειας. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα σχέδιο της Γερμανίας για μαζική παραγωγή και διάθεση ηλεκτρικών αυτοκινήτων στην ένωση. 

Τέλος, δεν προκαλεί έκπληξη ότι ανάμεσα στους δυνητικούς πόρους δεν υπάρχει ο φόρος στις τραπεζικές συναλλαγές. Επιχειρώντας μια ερμηνεία των εξελίξεων αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο πυρήνας της ΕΕ θεωρεί πλέον ότι οι αγορές της Κίνας και της Ρωσίας δεν μπορούν να τους καλύψουν. Τα μέτρα που εξαγγέλλονται δείχνουν ότι θα στηριχτούν στην αγορά των 27. 

Απ’ ότι φαίνεται ο καπιταλισμός του 21ου  αιώνα θα είναι πιο «κλειστός» από τον καπιταλισμό του 2020 αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι εξίσου άνισος. 

Αν οι της ΕΕ ήθελαν πράγματι να στηρίξουν την ανάκαμψη στη μετά τον κορονοϊό εποχή θα μπορούσαν να εκδώσουν κάποιο ομόλογο χωρίς λήξη (perpetuity) που να πληρώνει μόνο τόκους. Αυτά τα ομόλογα συνήθως δεν συμπεριλαμβάνονται στο δημόσιο χρέος και γι’ αυτό προτιμώνται σε έκτακτες συνθήκες. Τέτοια ομόλογα έχουν εκδώσει οι ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν το κόστος του 2^ου  παγκοσμίου πολέμου και η Αγγλία το 19^ο  αιώνα

[----->]

"Democracy" in Israel

Δηλητηριασμένο φρούτο τα 32 δισ. της ΕΕ

του Αλέκου Αναγνωστάκη

Η εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση πλασαριζόταν ως το απαραβίαστο σύμβολο της νέας Ευρώπης, στη θέση ακόμη και των ιδανικών της Γαλλικής Επανάστασης, έχει παρέλθει οριστικά. Η ίδια η πορεία της ακολούθησε και ακολουθεί το σχήμα συγκρότηση – σύγκρουση – νέα παροδική ισορροπία που προετοιμάζει την επόμενη σύγκρουση αγνώστων επιπτώσεων. (Τέτοιας μορφής ήταν η έξοδος του Ενωμένου Βασιλείου από την ΕΕ πριν λίγο καιρό).

Το βάθος, η ποιότητα και η έκταση της διπλής κρίσης - ύφεσης, (υγειονομικής και οικονομικής) που πυροδότησε η πανδημία, φαίνεται πως οδηγούν σε μια – πρόσκαιρη φυσικά – ισορροπία εντός της ΕΕ με τρία νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Πρώτον, για πρώτη φορά προτείνεται να δανεισθεί η ΕΕ ως αυτό που είναι: Ως κάτι λιγότερο από συνομόσπονδο κράτος και κάτι «περισσότερο» από διεθνής οργανισμός, ως ένα εν εξελίξει ιστορικά πρωτόγνωρο μόρφωμα.

Δεύτερον, σπάει το απαγορευτικό κρατικών ενισχύσεων μέσω των ενισχύσεων της Lufthansa και άλλων αεροπορικών κολοσσών.

Τρίτον, απαρνείται τα «άγια τοις αγίοις», τα περιορισμένα ελλείμματα που μαζί με τους ισοσκελισμένους αποτέλεσαν βασικό όπλο της δίχως όρια και τέλος μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των συνταξιούχων.