του Τζόρτζιο Αγκάμπεν
Για να κατανοήσουμε τα φρικτά, παράλογα και εντελώς αδικαιολόγητα μέτρα
εκτάκτου ανάγκης για μια υποτιθέμενη επιδημία κορονοϊού, θα πρέπει να
ξεκινήσουμε από την ανακοίνωση του Εθνικού Κέντρου Ερευνών (CNR), σύμφωνα με το
οποίο όχι μόνο «δεν υπάρχει επιδημία SARS-CoV2 στην Ιταλία», αλλά σε κάθε
περίπτωση «η μόλυνση, με τα διαθέσιμα σήμερα επιδημιολογικά στοιχεία από
δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις, προκαλεί ήπια / μέτρια συμπτώματα (ένα είδος
γρίπης) στο 80-90% των περιπτώσεων. Ενα 10-15% μπορεί να εξελιχθεί σε
πνευμονία, η πορεία της οποίας ωστόσο εξελίσσεται ομαλά στην πλειονότητα των
περιπτώσεων. Εκτιμάται ότι μόνο για το 4% των ασθενών θα απαιτηθεί η εισαγωγή
του σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας».
Αν όντως έχουν τα πράγματα, για ποιο λόγο τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης και οι αρχές προσπαθούν να περάσουν ένα κλίμα πανικού
προκαλώντας μια πραγματική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με σοβαρούς περιορισμούς
των μετακινήσεων και αναστολή της συνήθους λειτουργίας των συνθηκών διαβίωσης
και εργασίας σε ολόκληρες περιοχές;
Δύο είναι οι παράγοντες που μπορούν να δικαιολογήσουν μια
συμπεριφορά τόσο δυσανάλογη. Πριν απ 'όλα, για μία ακόμα φορά εκδηλώνεται η
ολοένα και πιο συχνή τάση να χρησιμοποιηθεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ως
ένας κανονικός τρόπος διακυβέρνησης. Το νομοθετικό διάταγμα που εγκρίθηκε
αμέσως από την κυβέρνηση «για λόγους υγιεινής και δημόσιας ασφάλειας» οδηγεί σε
μια πραγματική στρατιωτικοποίηση «των δήμων και των περιοχών με αποδεδειγμένα
τουλάχιστον ένα κρούσμα για το οποίο είναι άγνωστη η πηγή μετάδοσης ή σε κάθε
περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί σε άτομο από περιοχή που έχει ήδη προσβληθεί
από τον κορονοϊό».
Μια τόσο ασαφής και απροσδιόριστη διατύπωση θα επιτρέψει την
ταχεία επέκταση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης σε όλους τους νομούς, καθώς
είναι σχεδόν αδύνατο να μην εμφανιστούν άλλα κρούσματα και αλλού. Δείτε τους
σοβαρούς περιορισμούς των ελευθεριών που προβλέπει το διάταγμα:
α) απαγόρευση απομάκρυνσης από τον πληγέντα δήμο ή περιοχή για όλα τα άτομα του δήμου ή της περιοχής
β) απαγόρευση εισόδου στον δήμο ή την πληγείσα περιοχή
γ) αναστολή εκδηλώσεων ή πρωτοβουλιών οιασδήποτε φύσεως, δράσεων
και οιασδήποτε μορφής συναθροίσεων σε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο,
συμπεριλαμβανομένων των πολιτιστικών, ψυχαγωγικών, αθλητικών και θρησκευτικών,
ακόμη και αν αυτές είναι ανοιχτές στο κοινό
δ) αναστολή των εκπαιδευτικών υπηρεσιών σε νηπιαγωγεία και
σχολεία όλων των βαθμίδων, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εκτός από τις δραστηριότητες της εξ
αποστάσεως εκπαίδευσης
ε) αναστολή λειτουργίας των μουσείων και άλλων πολιτιστικών
ιδρυμάτων και χώρων του άρθρου 101 του Κώδικα Πολιτιστικής Κληρονομιάς και
Τοπίου, όπως αναφέρονται στο νομοθετικό διάταγμα 22 Ιανουαρίου 2004, αρ. 42,
καθώς και των κανονιστικών διατάξεων σχετικά με την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση
στα εν λόγω ιδρύματα και χώρους
στ) αναστολή όλων των εκπαιδευτικών ταξιδιών, τόσο σε εθνικό
όσο και στο έδαφος ξένης χώρας
ζ) αναστολή όλων των δημόσιων εξετάσεων του δημοσίου και της
δραστηριότητας των υπηρεσιών δημοσίου εκτός από τις υπηρεσίες παροχής βασικών
υπηρεσιών και τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας
η) επιβολή καραντίνας με ενεργή παρακολούθηση
των ατόμων που είχαν έλθει σε στενή επαφή με επιβεβαιωμένα κρούσματα διάχυτης μολυσματικής νόσου.
Η δυσανάλογη αντιμετώπιση αυτής που σύμφωνα με το CNR είναι
μια συνήθης γρίπη, που δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτή που επαναλαμβάνεται κάθε
χρόνο, βγάζει μάτια. Θα λέγαμε ότι αφού εξαντλήθηκε το θέμα της τρομοκρατίας ως
δικαιολογία για τη λήψη μέτρων εκτάκτου ανάγκης, η εφεύρεση μιας επιδημίας μπορεί να αποτελέσει το ιδανικό
πρόσχημα για την επέκτασή τέτοιων μέτρων πέρα από κάθε περιορισμό.
Ο άλλος παράγοντας, όχι λιγότερο ανησυχητικός, είναι το
καθεστώς φόβου το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει διαχυθεί αναμφίβολα στις ατομικές συνειδήσεις και μεταφράζεται σε πραγματική ανάγκη για
καταστάσεις συλλογικού πανικού, στις οποίες η επιδημία προσφέρει και πάλι το ιδανικό πρόσχημα.
Έτσι, σε έναν διεστραμμένο φαύλο κύκλο, ο περιορισμός της
ελευθερίας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις γίνεται αποδεκτός στο όνομα μιας
επιθυμίας για ασφάλεια η οποία έχει δημιουργηθεί από τις ίδιες τις κυβερνήσεις που
τώρα παρεμβαίνουν για να την ικανοποιήσουν
