Αντικομμουνισμός στις Σκουριές.

Στη φωτογραφία : εκπρόσωποι του τουριστικού κεφαλαίου (λεζάντα ''Π'')

 του Θεόφιλου Σιχλετίδη 

Στις 9 Μαρτίου του 2013 οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης βούλιαξαν από ένα ποτάμι χιλιάδων ανθρώπων που διαδήλωσαν την αντίθεση τους στην επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων της «Ελληνικός Χρυσός» στη Βορειοανατολική Χαλκιδική και που δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στους διωκόμενους, γι’ αυτόν τον σπουδαίο αγώνα, κατοίκους της περιοχής. 

Αυτή η διαδήλωση, με την ουρά της στην πλατεία της ΧΑΝΘ και την κεφαλή της στην Τσιμισκή με την Βενιζέλου, πέρασε στα δημοσιογραφικά χρονικά ως η «αόρατη διαδήλωση», καθώς σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ την… έκρυψε υλοποιώντας τις εντολές της «Ελληνικός Χρυσός» και της κυβέρνησης Σαμαρά. 

Πηγαίνοντας εκείνο το πρωί προς την πλατεία της ΧΑΝΘ χάρηκα ιδιαίτερα όταν είδα, για πρώτη φορά σε κινητοποίηση για τις Σκουριές, ανθρώπους του ΚΚΕ, σχετικά μαζικά, να δίνουν το «παρών». 

Η στάση του ΚΚΕ, στη συνέχεια, πηγαίνοντας προς τις τοπικές εκλογές του 2014 και τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, όπου το Κόμμα επανήλθε σε μία θέση αποστάσεων από το Κίνημα, μου προκάλεσε θλίψη, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη χθεσινή απογοήτευση.

Χθες στο «Σπίτι του Λαού» βρέθηκε μία αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου Χαλκιδικής και των πρωτοβάθμιων σωματείων των εργαζομένων της «Ελληνικός Χρυσός» και συναντήθηκε με τον γενικό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα. 

Οι θέσεις του ΚΚΕ για την «αξιοποίηση» του ορυκτού πλούτου, στο πλαίσιο ενός σχεδίου για την «κοινωνικοποίηση» όλου του πλούτου της χώρας με κεντρικό σχεδιασμό και λαϊκή – εργατική εξουσία, δεν είναι κάτι το καινούριο.

 Το καινούριο που προέκυψε από τη χθεσινή συνάντηση στον Περισσό είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει ότι στη Βορειοανατολική Χαλκιδική αυτό που συμβαίνει, δηλαδή η αντίσταση στην καταστροφή του τόπου, έχει να κάνει με ένα «παιχνίδι» ανταγωνισμού και συμφερόντων ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, στην περίπτωση μας ανάμεσα στο βιομηχανικό και το τουριστικό κεφάλαιο…

 

Όπως και να το πάρεις, αυτή η θέση του ΚΚΕ προκαλεί ένα σοκ. 

Ποιο είναι, στην περίπτωση μας, το τουριστικό κεφάλαιο που ανταγωνίζεται το βιομηχανικό; 

Ποιες είναι εκείνες οι μεγάλες επιχειρηματικές δραστηριότητες που είναι στην κόντρα με την «Ελληνικός Χρυσός»; 

Οι μελισσοκόμοι, οι αγρότες, οι ψαράδες, οι ιδιοκτήτες μικρών μονάδων ενοικίασης δωματίων; 

Πως τον λένε αυτόν το μεγιστάνα που κατάφερε να πείσει καθημερινούς ανθρώπους να βρεθούν αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο της καταστολής, να σταθούν απέναντι σε επιθέσεις με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες; 

Ποιο είναι αυτό το σκοτεινό καπιταλιστικό κέντρο που… έψησε ανθρώπους να σταθούν πίσω από πόρτες που τις έσπασαν μέσα στα μαύρα τα μεσάνυχτα τα ΕΚΑΜ και να ζήσουν στον τόπο τους  σκηνές από το Μπέλφαστ του 1971; 

Μήπως το δίκιο του αγώνα;

[--->]

Κουτσούμπας γ.γ. ΚΚΕ : Φερέφωνα του τουριστικού κεφαλαίου όσοι αντιδρούν στις Σκουριές

 
Ανταγωνισμός συμφερόντων και ενδοαστικές αντιθέσεις,ούτε λίγο ούτε πολύ για το ΚΚΕ, η αντίσταση της πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής που αντιδρούν στα σχέδια της εταιρείας, για τη  ζωή τους και το περιβάλλον.

Αλλά και  ''στρογγύλεμα'',γενικολογίες και ουσιαστικά άφεση αμαρτιών στην Ελληνικός Χρυσός και την καταστροφή που προκαλεί στην περιοχή.

 Αυτά από τη συνάντηση του με συνδικαλιστικούς φορείς και αντιπροσωπεία του (εργοδοτικού σωματείου) των  εργαζομένων στα μεταλλεία Κασσάνδρας :

"Το ΚΚΕ δεν παίζει στο παιχνίδι των ανταγωνισμών και των συμφερόντων ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, όπως πχ εκφράζεται στην περιοχή τους ανάμεσα στο βιομηχανικό και το τουριστικό κεφάλαιο, ούτε είναι υπέρ ενός μονοπωλιακού ομίλου και επιχειρηματία και κατά ενός άλλου. Ένα παιχνίδι που άλλες πολιτικές δυνάμεις παίζουν στην πλάτη των εργαζομένων".
 
Δεν παρέλειψε φυσικά να κάνει και τις απαραίτητες εκκλήσεις περί ενότητας των εργαζομένων .Αυτό που ξέχασε όμως ήταν να διευκρινήσει αν στα μονοπώλια περιλαμβάνεται και η Ελληνικός Χρυσός και τα καταστροφικά σχέδια της στη Χαλκιδική αλλά και η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντοςν.

'' Ο Γενικός Γραμματέας επισήμανε στους συνδικαλιστές ότι οι εργαζόμενοι είτε δουλεύουν στο χρυσό είτε στα μεταλλεία είτε στον τουρισμό είτε είναι αυτοαπασχολούμενοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και πως "κοινός αντίπαλός τους είναι τα μονοπώλια, η εξουσία τους, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους".


Και για μία ακόμα φορά επαναλαμβάνει τη γνωστή ''προλεταριακή'' άποψη του ΚΚΕ περί ανάπτυξης. Ποιο περιβάλλον ? Αστεία πράγματα για το ΚΚΕ. Ανάπτυξη νάναι και ότι νάναι (βλέπε τη θέση του ΚΚΕ για την εκτροπή του Αχελώου,τον αγώνα των κατοίκων στη Κερατέα και αλλού):

''Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου,  όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και κατέχει δεσπόζουσα θέση στο πρόγραμμά του η κοινωνικοποίηση όλου αυτού του πλούτου, ανέφερε σε συνάντησή του με εκπροσώπους εργαζομένων στα μεταλλεία Κασσάνδρας ο γ.γ, της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.''

Εξασφαλισμένο το στασίδι στον Κουτσούμπα που όμως έρχεται δεύτερος, μετά τον Αδωνη. Βέβαια ο Αδωνις δεν έχει αναφερθεί σε μονοπώλια όπως ο Κουτσούμπας ίσως για να μην εισχωρήσει σε ξένα χωράφια, οπότε ως προς αυτό τουλάχιστον, ουδεμία σύγκριση με αυτόν.
Αυτό να  το αναγνωρισουμε στον Κουτσύμπα.Τον ''αντιμονοπωλιακό αγώνα'',έτσι γενικώς και ανωνύμως (και τα μονοπώλια έχουν όνομα σ.Κουτσούμπα ) και τη μπάλα στην εξέδρα όταν δεν ελέγχουμε τους αγώνες.

Να δούμε αν ο γ.γ. του ΚΚΕ συναντήσει και εκπροσώπους της επιτροπής αγώνα των κατοίκων κατά των σχεδίων της Ελληνικός Χρυσός στην περιοχή και τι θα τους πει.


Βλέπε και : https://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/65457/diadilosan-stin-athina-ergazomenoi-tis-ellinikos-hrysos

[--->]

Η «Επιχείρηση πειθώ» εξαντλεί τα όριά της

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

«Καθήκον μας είναι να πείσουμε τους εταίρους μας ότι οι δεσμεύσεις μας είναι στρατηγικές και όχι τακτικιστικές, και η λογική μας υγιής. Καθήκον τους είναι να εγκαταλείψουν μια στρατηγική που έχει αποτύχει». Είναι η κατακλείδα άρθρου του υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη στο Project Syndicate, με τίτλο «Ένα New Deal για την Ελλάδα». Σ’ αυτή τη φράση περικλείεται το βασικό λάθος της κυβερνητικής τακτικής στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Την αντιμετωπίζει ως υπόθεση πειθούς. Λες και οι δανειστές είναι παραπλανημένα πλάσματα, που με τα κατάλληλα πειστικά επιχειρήματα θα επανέλθουν στον ορθό δρόμο. Εδώ μπερδεύεται η επικοινωνία και η δημόσια ρητορική με τον «πόλεμο» συμφερόντων και πολιτικής ισχύος. 

Ακόμη κι αν αδιαπραγμάτευτος στόχος είναι ο «έντιμος συμβιβασμός»- η «εντιμότητα» του οποίου θα προκύψει μόνο αν οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι ισάξιες- , η επίτευξή του είναι αδύνατη χωρίς εκβιασμούς, χωρίς αιφνιδιασμούς, χωρίς υπενθύμιση των εναλλακτικών λύσεων, της όποιας ισχύος διαθέτεις, χωρίς προβολή τού τι ζημιά μπορείς να προκαλέσεις στον αντίπαλο, χωρίς αξιοποίηση κάθε ρήγματος στο στρατόπεδό του. Μπορεί οι λέξεις «αντίπαλος», «πόλεμος» και «στρατόπεδο» να φαίνονται αταίριαστες μεταξύ εταίρων, αλλά οι πλευρές μιας διαπραγμάτευσης είναι εξ ορισμού αντίπαλες μέχρι να συμφωνήσουν. Όσο για τον «πόλεμο», ποιος άλλος χαρακτηρισμός ταιριάζει στον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό που ασκούν οι δανειστές στην κυβέρνηση εδώ και τρεις μήνες;  

ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΜΟΝΩΘΗΚΕ;

Ο γερμανός ευρωβουλευτής, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Μάνφρεντ Βέμπερ περιέγραψε χωρίς διπλωματικό σαβουάρ βιβρ το αποτέλεσμα αυτού του τρίμηνου «πολέμου»: «Δεν είναι η Γερμανία απομονωμένη στην Ευρωζώνη, είναι η Ελλάδα», δήλωσε, προσθέτοντας ότι σήμερα «υπάρχουν πιο σοβαρές συζητήσεις για μια έξοδό της από το ευρώ». Ο Βέμπερ συμπυκνώνει με σαρκασμό τον απολογισμό της «επιχείρησης πειθούς». Ο προεκλογικά διακηρυγμένος στόχος απομόνωσης της γερμανικής ηγεσίας ως βασικού εκφραστή της νεοφιλελεύθερης λιτότητας έχει προφανέστατα αποτύχει. Σήμερα βασιλικότεροι του βασιλέως στην εκστρατεία εκβιασμού της κυβέρνησης είναι πολλοί από τους εικαζόμενους συμμάχους. Με πρώτους το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.

ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟ BULLYING ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ – ΕΚΤ ΚΑΙ ΔΝΤ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ «ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ»

Το Eurogroup στη Ρίγα της Λεττονίας δεν πρόσθεσε πολλά στις γνώσεις μας για τις προθέσεις και την τακτική των δανειστών και κατέδειξε ότι η τακτική της «πειθούς» εξάντλησε τα όριά της. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, εκτός του ότι επιβάρυναν το κλίμα που είχαν «ελαφρύνει» οι συναντήσεις Τσίπρα με Μέρκελ, Ολάντ και Γιούνκερ στο περιθώριο της συνόδου κορυφής, πέταξαν και πάλι την μπάλα στην εξέδρα του Brussels Group και του… Atnens Group, ήτοι των εις Χίλτον καταλυόντων τεχνικών κλιμακίων. 

Εν ολίγοις, υποβαθμίζουν την πολιτική διαπραγμάτευση και αναβαθμίζουν την «τεχνική» διαπραγμάτευση, που αποδεικνύεται πιο πολιτική από την άλλη. Με τον τρόπο αυτό, εμμέσως, «ανασταίνουν» την τρόικα και δίνουν την πρωτοκαθεδρία στους κατ’ εξοχήν διαπραγματευτές που έχει απέναντί της η κυβέρνηση: την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Οι υπουργοί της Ευρωζώνης περιορίζονται σε λεκτικούς «προπηλακισμούς» εις βάρος του υπουργού Οικονομικών (σε μια μάλλον προφανή προσπάθεια να προκαλέσουν ακόμη και κυβερνητική κρίση), σε δηλώσεις περί «αργής προόδου με ευθύνη της Ελλάδας» και σε tweets απαξίωσης των ελληνικών θέσεων. Οι αληθινοί διαπραγματευτές παίρνουν τη σκυτάλη των πιέσεων.  

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ

Η ΕΚΤ έδωσε απάντηση στην έκκληση Μέρκελ «να γίνουν τα πάντα για να μη μείνει η Ελλάδα από ρευστό». «Θα παρέχεται έκτακτη ρευστότητα (σ.σ. ELA), όσο οι τράπεζες παραμένουν φερέγγυες και έχουν επαρκή ασφάλεια», δήλωσε ο Ντράγκι. Ταυτόχρονα, απέκλεισε το ενδεχόμενο μερικής εκταμίευσης της δανειακής δόσης, όπως ζητεί η ελληνική κυβέρνηση. «Έχουμε συμφωνήσει σε πλήρες πακέτο εντός τεσσάρων μηνών», είπε, παραπέμποντας έμμεσα στο μακρύ χρονοδιάγραμμα Σόιμπλε για χρηματοδοτικό βασανιστήριο ακόμη και μέχρι και τις 30 Ιουνίου.

 

Ο Ντράγκι έθεσε και τις τρεις προϋποθέσεις για συμφωνία: Χρειάζεται «διαδικασία» (δηλαδή ολοκλήρωση της αξιολόγησης από τους θεσμούς της πρώην τρόικας), σύγκλιση στο δημοσιονομικό (ήτοι, πρωτογενές πλεόνασμα, στο οποίο έχει ήδη συμφωνηθεί «ευελιξία» στην περιοχή του 1,2%-1,5%) και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (δηλαδή, ιδιωτικοποιήσεις, παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό και στα εργασιακά, περαιτέρω απελευθερώσεις στις αγορές, που είναι τα πεδία στα οποία οι δανειστές θέλουν να υποχωρήσει η κυβέρνηση από τις κόκκινες γραμμές της). Το μίγμα που περιγράφει ο Ντράγκι, ο οποίος ελέγχει απόλυτα το παιχνίδι του χρήματος, είναι μια δόση λιτότητας και νεοφιλελεύθερης πνοής στην ελληνική λίστα μεταρρυθμίσεων. 

 

Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ

Ο δεύτερος «κακός μπάτσος» της διαπραγμάτευσης είναι το ΔΝΤ- παραδόξως, κι από αυτό υπήρχαν προσδοκίες «φιλικής» στάσης. Παρ’ ότι η δανειακή συμφωνία που το συνδέει με την Ελλάδα είναι αυτοτελής και δεν έχει σχέση με την παράταση της κύριας δανειακής σύμβασης που συμφωνήθηκε στις 20/2, παρότι η εκταμίευση των δικών του δόσεων ουδόλως εξαρτάται από απόφαση του Eurogroup, είναι αυτό που μπαίνει μπροστά και ζητά, στο πλαίσιο του Brussels Group, από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τις «κόκκινες γραμμές». 

Με εξαίρεση το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, ουσιαστικά απαιτεί συμμόρφωση στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα του μνημονίου. Εξ ου και η ένταση με την οποία θέτει ιδιαίτερα το ασφαλιστικό και την περικοπή συντάξεων. 

Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς: «Τι σε κόφτει εσένα, κυρία Λαγκάρντ, το με ποιους όρους οι Ευρωπαίοι δανειστές θα δώσουν τη δόση των 7,2 δισ. που τους αναλογεί, αφού εσύ δεν προτίθεσαι να βάλεις το χέρι στην τσέπη, όπως δεν έχεις κάνει εδώ κι ένα χρόνο;» 

Η απάντηση είναι ότι, όπως ο Ντράγκι κρατάει το κλειδί της ρευστότητας, έτσι και η Λαγκάρντ κρατάει το κλειδί της βιωσιμότητας του χρέους και, εμμέσως, της μεγάλης διαπραγμάτευσης που θα γίνει τον Ιούνιο, εφόσον τελεσφορήσει η ενδιάμεση συμφωνία. Όπως σωστά επισημαίνει η Wall Street Journal υπενθυμίζοντας την προϊστορία της ελληνικής «διάσωσης», «η πιο λάθος εκτίμηση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν ότι η συμφωνία κρινόταν στο Βερολίνο ή στις Βρυξέλλες… 

Το Βερολίνο κρύβεται πίσω από το ΔΝΤ στο θέμα των μεταρρυθμίσεων, αυτό εκπόνησε το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο, το ίδιο θα επιδιώξει και τώρα». Κι αυτό για δύο λόγους: πρώτον, διότι ήταν η ίδια η γερμανική ηγεσία που απαίτησε συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, θέτοντας τον όρο «no IMF, no deal», και δεύτερον διότι, ως εγγυητής της διεθνούς τοκογλυφίας και δεσμευμένο από τους κανόνες του, αυτό πρέπει να διαμορφώσει το πλαίσιο βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους εντός του οποίου θα γίνει η επόμενη αναδιάρθρωσή του, ήπια ή αυθεντική. Και, με πολλούς τρόπους, θα καθορίσει και το μεταρρυθμιστικό αντάλλαγμα αυτής της αναδιάρθρωσης.  

ΜΕΧΡΙ 30^ης ΙΟΥΝΙΟΥ;

Αυτά τα δεδομένα πλαισιώνουν ένα ακόμη αγχωτικό και ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα που έχει μπροστά της η κυβέρνηση. Πρώτος σταθμός της το τέλος της επόμενης εβδομάδας, με την πιθανότητα ενός έκτακτου Eurogroup να έχει σχεδόν αποκλειστεί από τους δανειστές, παρότι η κυβέρνηση διαμηνύει ότι είναι αισιόδοξη για συμφωνία σύντομα. 

Επόμενος σταθμός η συνεδρίαση του Eurogroup της 11^ης Μαΐου, μια μέρα πριν χρειαστεί να καταβληθεί στο ΔΝΤ σχεδόν 1 δισ. ευρώ. Τρίτος σταθμός η συνεδρίαση της 18^ης Ιουνίου, μια ανάσα από το τέλος του κατά Σόιμπλε χρονοδιαγράμματος, την 30^η του Ιουνίου, οπότε και εκπνέει η τετράμηνη παράταση. 

Η τακτική των δανειστών σέρνει τα πράγματα προς αυτό το έσχατο σενάριο, που θα γεφυρώσει την ενδιάμεση με τη μεγάλη διαπραγμάτευση, αλλά με κάκιστους όρους για την ελληνική πλευρά. Αν η κυβέρνηση αντέξει μέχρι τότε χωρίς να υποκύψει στο δέλεαρ μιας αθέτησης πληρωμών προς το ΔΝΤ- και είναι πραγματικό δέλεαρ αυτό-, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές θα ενεργοποιήσουν το αρχικό εναλλακτικό τους σχέδιο.

Μαζί με κάποιες διευκολύνσεις στην αποπληρωμή του χρέους (επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων), θα επιδιώξουν να επιβάλλουν ένα νέο πακέτο δανεισμού, που θα ανακυκλώνει κυρίως τα μη εκταμιευθέντα, ύψους 25 δισ. και άνω. Το αντάλλαγμα που θα απαιτήσουν; Ένα ακόμη μνημόνιο, όπως κι αν δεχθούν να το ονομάσουν. 

Αυτός είναι ο οδικός χάρτης των δανειστών. Ο οδικός χάρτης της κυβέρνησης θα χρειαστεί προφανώς επαναχάραξη, εφόσον δεν επιβεβαιωθεί η αισιοδοξία της για συμφωνία τις επόμενες εβδομάδες. Μέχρι στιγμής ο κυβερνητικός οδικός χάρτης δεν έχει προβλέψει παρά μόνο συμβολικούς «αιφνιδιασμούς», όπως, για παράδειγμα το ταξίδι στη Μόσχα, τα αποτελέσματα του οποίου σπεύδει να εξουδετερώσει η Κομισιόν με μια διόλου τυχαία «αντιμονοπωλιακή» επίθεση στη Gazprom. Καιρός να δοκιμαστεί κι ένας πιο χειροπιαστός αιφνιδιασμός.

*Δημοσιεύθηκε στο "Δρόμο της Αριστεράς" (25/4) 
[--->]

Τα πρώτα δείγματα της νέας κυβερνητικής ναυτιλιακής πολιτικής....

Νταλακογεώργος Αντώνης

Πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ)

Γενικός Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Πειραιά

Κριτήρια για να προβούμε σε μια χρήσιμη αλλά και ουσιαστική κριτική αποτίμηση της νέας κυβερνητικής ναυτιλιακής πολιτικής όπως αυτή εκφράζεται στα πρώτα βήματά της είναι τα παρακάτω:

Συνέπεια του προεκλογικού και προγραμματικού λόγου με αυτήν των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή και κυρίως εν τοις πράγμασι ασκούμενης πολιτικής όπως αυτή υλοποιείται στην παρούσα φάση.

Ταυτόχρονα πρέπει να επισημανθούν οι προτεραιότητες στην ασκούμενη πολιτική εάν αυτές αντιμετωπίζουν θετικά τα προβλήματα των εργαζομένων και υπάρχει ένας συγκεκριμένος σχεδιασμός τόσο για τα άμεσα όσο και για τα μεσομακροπρόθεσμα προβλήματα έτσι ώστε να φαίνεται και να αποδεικνύεται μια αριστερή πολιτική που κατατείνει στην επίλυσή τους.

Παράλληλα μιλώντας για την ναυτιλία είναι εξαιρετικά σοβαρό, επειδή εδώ είναι περισσότερο ευδιάκριτη και οξύτατη η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, τι μέτρα εξαγγέλλονται, σε ποια φάση υλοποιούνται και κατά πόσο σχεδιάζονται οι απαιτούμενες αλλαγές ώστε να υπάρχει όχι μόνο η αντιμετώπιση των ναυτεργατικών και εργατικών προβλημάτων αλλά και αν τίθενται οι βάσεις μέσα από τις αλλαγές στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο που κατοχυρώθηκε διαχρονικά την περίοδο μετά την μεταπολίτευση, ώστε το εφοπλιστικό κεφάλαιο = μεγάλος πλούτος να πληρώσει και να συμμετέχει επιτέλους ουσιαστικά στα οικονομικά βάρη που του αναλογούν, ιδιαίτερα αυτή την κρίσιμη περίοδο που διέρχεται ο τόπος, ο λαός και οι εργαζόμενοι. 

Συμπληρωματικά πρέπει να σημειώσουμε ως κριτήριο για την ασκούμενη πολιτική εάν και κατά πόσο η κυβέρνηση και οι συναρμόδιοι υπουργοί επιζητούν και επιδιώκουν την συνεργασία με το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα ώστε στηριζόμενοι στους εργαζόμενους να διαμορφώσουν ένα νέο ευνοϊκό πλαίσιο που θα συμβάλει στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και κατά συνέπεια στην προώθηση πιο ριζοσπαστικών πολιτικών και αλλαγών στον χώρο της Ναυτιλίας.  

Ορισμένες βασικές διαπιστώσεις, όπως αυτές προκύπτουν κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης της νέας κυβέρνησης, είναι ότι οι προεκλογικές θέσεις του κόμματος, ιδιαίτερα για την ποντοπόρο ναυτιλία, έχουν υποστεί ριζική αλλαγή και αλλοίωση αφού σε αυτές δεν αναφέρεται ούτε λέξη για το σημερινό θεσμικό πλαίσιο που θεσπίστηκε την μεταπολεμική περίοδο, ενισχύθηκε και διευρύνθηκε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο απ όλες τις κυβερνήσεις με αποτέλεσμα το εφοπλιστικό κεφάλαιο να απολαμβάνει ένα σκανδαλώδες προνομιακό καθεστώς που αγγίζει και ξεπερνάει τα όρια της επιχειρηματικής ασυδοσίας.

 

Πράγματι προκαλεί οργή η προκλητική παράλειψη στις προγραμματικές δηλώσεις της οποιασδήποτε αναφοράς για την φοροασυλία των εφοπλιστών με τις 59 φοροαπαλλαγές τους και το σκανδαλώδες φορολογικό καθεστώς που απολαμβάνουν.

Υπενθυμίζουμε ότι τον Ιούνη του 2014 σε σχετική επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή το σημείο αυτό ορθά είχε αναδειχθεί σε κεντρικό πρόβλημα και τονίστηκε ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα τερματίσει τη φορολογική ασυδοσία των εφοπλιστών και ταυτόχρονα θα επανεξετάσει από μηδενική βάση τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών. Ουδεμία αναφορά στις προγραμματικές για ναυτιλιακή πολιτική στα διεθνή φόρουμ που όλα αυτά τα χρόνια η εκάστοτε κυβέρνηση συμπορεύεται απόλυτα με τις θέσεις του εφοπλιστικού κεφαλαίου. 

Να υποθέσουμε ότι είναι τυχαία αυτή η παράλειψη ή ότι το θέμα παραπέμπεται για τις καλένδες ή στο αόριστο και μακρινό μέλλον; 

Δεύτερο κρίσιμο σημείο που αφορά τη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στις προεκλογικές του δεσμεύσεις αφορά την απασχόληση Ελλήνων Ναυτικών με σαφή αναφορά σε αυτές ότι η επάνδρωση των ελληνικών πλοίων πρέπει να γίνεται με Έλληνες ναυτικούς καθώς επίσης να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα η αρχή της ίσης αμοιβής για ίση δουλειά στα ελληνικά πλοία.

Στις προγραμματικές δηλώσεις η θέση αυτή υπέστη οβιδιακή μεταμόρφωση και πλέον η αναφορά γίνεται ευχολόγιο περί "ενίσχυσης της απασχόλησης". Ο Αναπληρωτής Υπουργός Ναυτιλίας κ. Δρίτσας σε συνάντηση με εκπροσώπους συνδικάτων συνέστησε η αναμόρφωση της επάνδρωσης (οργανικές συνθέσεις) δεν μπορεί να γίνει με νομοθετική ρύθμιση αλλά πρέπει να αποτελέσει σημείο διαπραγμάτευσης μεταξύ εφοπλιστών και ναυτεργατών!!! 

Στην ουσία με τη θέση αυτή απεμπολεί την αυτονόητη πολιτική δέσμευση να εφαρμόσει τις προγραμματικές θέσεις, αγνοεί ότι οι μειώσεις των θέσεων εργασίας έγιναν όλες από το 1983 έως το 2006 με κυβερνητικές πολιτικές αποφάσεις, πετάει τη μπάλα στην εξέδρα όσον αφορά τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και του ίδιου προσωπικά και ταυτόχρονα στέλνει το μήνυμα στο εφοπλιστικό κεφάλαιο ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να μεταβάλει το θεσμικό πλαίσιο σε ότι αφορά την απασχόληση ελλήνων Ναυτικών!!! 

Κατά τα λοιπά τι αξία έχουν οι κορόνες περί ενίσχυσης της απασχόλησης;  Μόνο ως επικοινωνιακά τεχνάσματα μπορεί να ληφθούν υπόψη.

Άραγε πόσο γνωρίζει ο κ. Δρίτσας ότι η όποια αύξηση της απασχόλησης των ελλήνων ναυτικών θα έχει ουσιαστικά πολλαπλασιαστικά οφέλη για την χώρα και την εθνική οικονομία με την μείωση της μάστιγας της ανεργίας (που ξεπερνάει το 50% στη ναυτιλία), με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στα ταμεία των ναυτικών ΝΑΤ - ΚΕΑΝ κ.λπ (τα οποία επιδοτούνται σε ετήσια βάση από τον κρατικό προϋπολογισμό με ένα δις ευρώ), με την παραπέρα αύξηση του ναυτιλιακού συναλλάγματος το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος είναι από τους μισθούς των ναυτικών και σύμφωνα με επίσημα στοιχεία το 1/3 του συνολικού συναλλάγματος που εισέρχεται στη χώρα είναι το ναυτιλιακό!!

Τρίτο. Τις ίδιες ακριβώς παραμορφώσεις υπέστησαν και οι πάγιες θέσεις του κόμματος που αφορούν το καμποτάζ για τα κρουαζιερόπλοια, την επανασύσταση του Οίκου Ναύτη, την αυτοτέλεια των ασφαλιστικών μας Ταμείων.

 

Τέταρτο. Ένας άλλος κρίσιμος τομέας γύρω από τον οποίο υπάρχει σαφής μεταβολή των προεκλογικών θέσεων είναι η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ.  Ήδη η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή, σε αντίθεση με τα όσα διακήρυττε προεκλογικά, αποδέχθηκε DE FACTO τη σύμβαση και συμφωνία με την COSCO για την επέκταση της προβλήτας ΙΙ ενώ με δηλώσεις του ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι η "ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θα προχωρήσει όπως και η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου του 67%".

Οι έντονες αντιδράσεις που προκλήθηκαν σε κυβερνητικό - πολιτικό επίπεδο αλλά και η παρέμβαση συνδικάτων, αυτοδιοικήσεων, κοινωνικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων ανάγκασε τον κύριο Δραγασάκη σε μερική αναδίπλωση. 

Η αναδίπλωση αυτή, εάν και εφόσον δρομολογηθεί, ανατρέπει επίσης ριζικά τις πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΛΠ και θεωρούσε το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας μας βασικό μοχλό για την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Όπως προκύπτει από τα δημοσιευμένα επίσημα έγγραφα προς τους θεσμούς αλλά και τις δεσμεύσεις στην Κινέζικη κυβέρνηση η διαδικασία θα συνεχισθεί για την πώληση ποσοστού του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ.  Η νέα αφήγηση περί πολυμετοχικότητας, κοινοπραξίες, συμπράξεις αποσκοπούν στο να κατευνάσουν τις αντιδράσεις και εκείνο που μένει είναι το ποσοστό που τελικά θα διατηρήσει το Δημόσιο.  

Εάν το ποσοστό που θα κρατήσει το Δημόσιο θα είναι 10% ή 17% ή η διάθεσή του γίνει σε δύο δόσεις ή εάν το τίμημα είναι πιο βελτιωμένο για το ξεπούλημα του ΟΛΠ ή ακόμη και αν διασφαλιστούν από τον επενδυτή - αγοραστή τα όσα διεκδικούσε και το μνημονιακό μπλοκ Ν.Δ - ΠΑΣΟΚ (Ακτοπλοΐα - εργατικά μισθολογικά θέματα κ.λπ) αυτό αποτελεί μια λεπτομέρεια μπροστά στο γεγονός ότι όλα δείχνουν ότι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας θα περάσει σε ιδιωτικά μονοπωλιακά συμφέροντα και η κυβέρνηση θα βάλει τη δική της υπογραφή σε μια τέτοια επαίσχυντη πράξη η οποία θα έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις στη χώρα, στην οικονομία, στην κοινωνία του Πειραιά, στο περιβάλλον, στις εργασιακές σχέσεις αλλά και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στην ουσία θα αποκόψει τις τοπικές κοινωνίες ακόμη και την πρόσβασή τους στον νέο ΟΛΠ των μονοπωλιακών ομίλων!!! 

Είναι πασιφανές ότι οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια υπολογίζουν και επενδύουν για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της κερδοφορίας  τους.

Η σύντομη επιγραμματική αυτή αναφορά αναδεικνύει και πείθει και τον πλέον δύσπιστο (και τέτοιοι υπάρχουν που διατυπώνουν ενστάσεις ότι δήθεν είναι πρόωρο και βιαστικό να βγάλουμε τόσο νωρίς συμπεράσματα για την ασκούμενη πολιτική στην Ναυτιλία) ότι οι παλινωδίες, οι παραπάνω μεταμορφώσεις, και οι μεταλλάξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυβερνητική ναυτιλιακή πολιτική ούτε νέα είναι ούτε σε καμιά περίπτωση συνάδει με τις θέσεις της αριστεράς και αυτονόητο δεν είναι ούτε ανατρεπτική ούτε ριζοσπαστική. 

Προφανώς οι παραμορφώσεις αυτές οδηγούν σε μια διαχείριση της σημερινής κατάστασης και στη συνέχιση μιας πολιτικής η οποία αφήνει άθικτο και αλώβητο το εφοπλιστικό κεφάλαιο σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, τα μικρομεσαία στρώματα υφίστανται τις συνέπειες της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής. 
   

Σχετικά με τις επιλογές των προσώπων που αποφάσισε η νέα πολιτική ηγεσία να πορευθεί δεν μας προκαλεί εντύπωση ότι στην βασική ομάδα συμμετέχουν πρόσωπα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την αριστερά και τους αγώνες της αντίθετα έχουν διαπρέψει με τον δημόσιο λόγο τους να εξυμνούν το εφοπλιστικό κεφάλαιο και να θέτουν στην υπηρεσία των συμφερόντων του την επιστημονική γνώση και κατάρτισή τους ή ακόμη χειρότερα να έχουν προσφέρει τις υπηρεσίες τους απ ευθείας σαν στελέχη των εφοπλιστικών οργανώσεων!!!

Αφήσαμε για τελευταίο να σχολιάσουμε την σχέση που διαμορφώνει και οικοδομεί η νέα ηγεσία του Υπουργείου Ναυτιλίας με τους βασικούς συντελεστές του λεγόμενου ναυτιλιακού "θαύματος", που είναι οι εργαζόμενοι και οι Ναυτεργάτες και οι οποίοι στην οργάνωση, στον σχεδιασμό, στην εκπόνηση και στην εφαρμογή της Ναυτιλιακής, Λιμενικής κ.λπ πολιτικής όχι μόνο δεν έχουν λόγο αλλά οι θέσεις, οι προτάσεις και οι παραινέσεις του αυτόνομου ταξικού κινήματος αγνοούνται παντελώς ενώ επιδιώκεται η προνομιακή επικοινωνία με δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού οι οποίες για άλλη μια φορά καλούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προκειμένου να μείνει ανέπαφο το αντιδραστικό και αντιδημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας τόσο στο συνδικαλιστικό επίπεδο όσο και στην Ναυτική νομοθεσία.

Αυτό αφορά όχι μόνο  την ναυτεργασία αλλά και τους εργαζόμενους στα ΝΠΔΔ και στο Υπουργείο Ναυτιλίας που διαπιστώνουν μια αδικαιολόγητη ολιγωρία στην λήψη αποφάσεων σε υπαρκτά και επείγοντα προβλήματα. Ταυτόχρονα η νοοτροπία, η πολιτική, αλλά και τα πρόσωπα που ασκούν διοίκηση παραμένουν τα ίδια και απαράλαχτα.

Ουσιαστικά το μόνο σοβαρό θέμα που κλήθηκε να διαχειριστεί η ηγεσία του Υπουργείου Ναυτιλίας ήταν αυτό της απλήρωτης ναυτικής εργασίας και τα δείγματα που έδωσε ως τώρα είναι μόνο αρνητικά, τόσο σε επίπεδο χειρισμών όσο και αποφάσεων, και εάν δεν κάνει δεκτές βασικές προτάσεις, που έχουν διατυπωθεί πολύ έγκαιρα και πολύ πριν κατατεθεί για διαβούλευση η νομοθετική διάταξη για το θέμα αυτό, προβλέπουμε ότι θα αναπαράγει τα αδιέξοδα αλλά και την μετωπική σύγκρουση με τους απλήρωτους Ναυτεργάτες και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Δυστυχώς η πείρα των τριών τελευταίων ετών στο πρόβλημα αυτό για το οποίο έγιναν 7 απεργιακές κινητοποιήσεις και εκατοντάδες επισχέσεις εργασίας (μόνο η ΠΕΝΕΝ έκανε 42 επισχέσεις το 2014) δεν αξιοποιήθηκαν, δεν αξιολογήθηκαν ενώ η νομοθετική ρύθμιση που διατυπώθηκε κρίθηκε ανεπαρκέστατη και καθυστερεί τραγικά.

Από την σύντομη αυτή παρουσίαση (όσο και αν κάποιοι ενοχλούνται) το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι η ακολουθούμενη πολιτική ούτε αριστερή είναι και πολύ περισσότερο ριζοσπαστική και ανατρεπτική. Προφανώς κινείται στην ίδια κατεύθυνση υπεράσπισης των προνομίων του εφοπλιστικού κεφαλαίου και των επιχειρηματικών τους συμφερόντων. 
  

Σε κάθε περίπτωση οι ιδέες, οι απόψεις, οι θέσεις του ταξικού κινήματος στη Ναυτιλία δεν πρόκειται να υποστούν ούτε αλλοιώσεις, ούτε την παραμικρή παραμόρφωση ούτε πολύ περισσότερο θα υποκύψει σε φωνές για μια "νέα συμφωνία με τον εφοπλισμό με βάση την ασκούμενη κυβερνητική ναυτιλιακή πολιτική". 

Τον δρόμο του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας, την αποδοχή του δόγματος της ανταγωνιστικότητας  του εφοπλιστικού κεφαλαίου, την διατήρηση του σημερινού αποικιοκρατικού καθεστώτος το οποίο και η νέα κυβέρνηση αφήνει άθικτο θα βρει κατηγορηματικά αντίθετο τον κόσμο της εργασίας στον χώρο της Ναυτιλίας. Το αυτόνομο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα θα την αντιπαλέψει με όλες τις δυνάμεις του!!!  

[--->]

ακρότητες

Ακούγεται συνέχεια οτι δεν έγινε τίποτα με την Ελλάδα τόσο καιρό. Τίποτα δεν είναι η σωστή λέξη.

Λάθος ίσως είναι η σωστότερη. Και σε αυτό το λάθος υπάρχει και μέλλον απο ότι φαίνεται. 

Η πορεία του ελληνικού ΑΕΠ είναι στο πιο κάτω γράφημα και δείχνει την τόσο ακραία συμπεριφορά στην μεταβολή του. 

Αλλού  τα πράγματα είναι πιο ήπια, για αυτό και οι αντίστοιχες εντάσεις εκεί μικρότερες. Απλώς καμπύλες,σημεία και αναστάτωση...




 

ΑΕΠ Ελλάδας -25%
ΑΕΠ Ιρλανδίας -6%
ΑΕΠ Ισπανίας -5%
ΑΕΠ Πορτογαλίας -3%
ΑΕΠ Ιταλίας -1%

[--->] 

Γιατί να φωνάξει ο Ραχόι και ο Πορτογάλος πρωθυπουργός ;