Δηλώνω πολύ μικρός
για να κρίνω καλλιτεχνικά μεγαθήρια όπως η Ελένη Καραΐνδρου, η Μαρία
Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς. Να σας πω όμως την πικρή αλήθεια,
λυπήθηκα και συγχύστηκα που είδα τα ονόματά τους στο "καλλιτεχνικό
πρόγραμμα" της επίσημης τελετής έναρξης της ελληνικής προεδρίας της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να, αν δεν με πιστεύετε:
Καμία δουλειά δεν
είχαν εκεί. Καμία! Δεν μπορεί μία αγωνίστρια με την ιστορία της
Φαραντούρη να τραγουδάει για τον πρωθυπουργό που αποφάσισε την
απαγόρευση όλων των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, αναβιώνοντας
μνήμες χούντας. Δεν μπορεί μία δημιουργός με την ευαισθησία της
Καραΐνδρου να επιτρέπει η μουσική της να υπηρετεί την ψυχαγωγία του
Βενιζέλου και του Πάγκαλου. Και σίγουρα δεν μπορεί ο Μητσιάς που δηλώνει
όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι είναι κατά του μνημονίου να νομιμοποιεί
τη φιέστα που έστησε - μάντεψε ποιός; - η κυβέρνηση του μνημονίου.
Αν δεν επιλέξεις
σήμερα σαν καλλιτέχνης ποιόν και τι υπηρετείς, πότε αλήθεια θα το
κάνεις; Δεν υπάρχει δικαιολογία και δεν υπάρχει ελαφρυντικό. Και να πεις
ότι οι τρεις τους δεν έχουν χορτάσει διακρίσεις, χρήμα, δόξα; Αυτό που
καταλαβαίνω είναι ότι βολεύει πάντα να είσαι με το λαό και να πίνεις
νερό στην υγειά του, αλλά όταν το κάλεσμα της εξουσίας αντηχεί, είναι
πολύ δύσκολο να πεις τα μεγάλα όχι.
Τη στιγμή που
βουλιάζουμε, που πεθαίνουμε σαν χώρα, στη συνείδησή μου έρχονται οι
καλλιτέχνες και βάζουν την ταφόπλακα. Και καταλαβαίνεις την αξία ενός
Νικόλα Άσιμου και τη δυσκολία να είσαι απ' έξω με τους απ' έξω. Και
αναρωτιέσαι: οι τρεις τους πώς στο καλό θα κοιμηθούνε απόψε, έχοντας
διασκεδάσει την ελληνο-ευρωπαϊκή συμμορία που ευθύνεται για τη
μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων και των ισχυρών που
έγινε ποτέ στη χώρα μας;
ηρ.οικ.
