Ο Ντράγκι χρησιμοποιεί το όπλο της μη παροχής ρευστότητας

Jacques Sapir, με αυτή την πράξη βίας κατά της Κύπρου, η ΕΚΤ πέταξε τη μάσκα : αναζήτηση συμφωνίας με το πιστόλι στον κρόταφο. Και οι συνέπειες θα είναι πολύ σοβαρές, ότι και να γίνει.

Jacques Sapir
 

Το "μπλοκάρισμα της ρευστότητας" της ΕΚΤ στην Κύπρο είναι μια πράξη εξαιρετικής σοβαρότητας, οι συνέπειες της οποίας θα πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά. Η απόφαση του Μάριο Ντράγκι αφορά δύο ζητήματα: πρώτον, η ΕΚΤ δεν τροφοδοτεί πλέον με μετρητά την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου, δεύτερον διακόπτει τις συναλλαγές μεταξύ των τραπεζών της Κύπρου και του υπόλοιπου τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης . Το τελευταίο αυτό μέτρο είναι μακράν το πιο σοβαρό. Από τη μία, αυτό αποτελεί μια βραχυπρόθεσμη καταδίκη των κυπριακών τραπεζών (και των εταιρειών με έδρα την Κύπρο, είτε είναι κυπριακές είτε όχι) διότι δεν μπορούν πλέον να συναλλάσσονται με την υπόλοιπη ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, ισοδυναμεί με οικονομικό "αποκλεισμό ", κάτι που στο διεθνές δίκαιο ισοδυναμεί με "πράξη πολέμου". Αυτό γίνεται για να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της απόφασης του Ντράγκι, ο οποίος μπορεί ναγίνει και αντικείμενο προσφυγής ενώπιον ενός διεθνούς δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, η ευθύνη που αναλαμβάνει ο Μάριο Ντράγκι μπορεί κάποια μέρα να τον οδηγήσει ενώπιον δικαστηρίου, διεθνές ή όχι.


Για τη διακοπή των σχέσεων μεταξύ κυπριακών τραπεζών και ζώνης του Ευρώ, το επιχείρημα που προβάλλεται για να  δικαιολογηθεί μια τέτοια απόφαση είναι η "αμφιβολία" για τη φερεγγυότητα των κυπριακών τραπεζών. Είναι προφανές ότι αυτό είναι το πρόσχημα, επειδή  οι  "αμφιβολίες" ξεκίνησαν  από τον περασμένο Ιούνιο. Όλοι γνωρίζουν ότι, μετά το "κούρεμα" που επιβλήθηκε στους ιδιώτες πιστωτές στην Ελλάδα, οι τράπεζες της Κύπρου αποδυναμωθήκαν σημαντικά. Η ΕΚΤ εκείνη τη στιγμή δεν αντέδρασε και δεν θεώρησε ότι το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ήταν κάτι επείγον. Αυτό αποφάσισε να το κάνει μόνο μετά την απόρριψη από το Κυπριακό Κοινοβούλιο του κειμένου  συμφωνίας που επέβαλε στην Κύπρο το Eurogroup και η Τρόικα. Δεν θα μπορούσε να γίνει πιο σαφές. Το μήνυμα του Μάριο Ντράγκι ήταν το εξής: Η κάνετε αυτό που εμείς αποφασίσαμε ή θα υποστείτε τις συνέπειες. Αλλά αυτό δεν είναι απλά ένα μήνυμα, αλλά ένα τελεσίγραφο, που μας δίνει το πραγματικό νόημα των δηλώσεων περί  "συναίνεσης" ή περί "ομοφωνίας" οι οποίες υποτίθεται ότι πρυτάνευσαν  στο σκεπτικό της απόφασης του Eurogroup και  στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια καλυμμένη διαταγή.

Δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Κύπρο

Από το φθινόπωρο του 2011, οι κυπριακές αρχές συζητούν με την Επιτροπή τη δυνατότητα παροχής βοήθειας στην Κύπρο στο πλαίσιο ενός προγράμματος. Τον Ιούλιο του 2012, η Κύπρος ζήτησε και επίσημα βοήθεια στο πλαίσιο προγράμματος.

 

20/3/2013

Η ανάγκη για βοήθεια προκύπτει ουσιαστικά εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετώπιζε το κυπριακό τραπεζικό τομέα, το οποίο ήταν υπερβολικά μεγάλο για το μέγεθος της κυπριακής οικονομίας. Ωστόσο, δεν κατέστη δυνατή η ολοκλήρωση διαπραγματεύσεων με την προηγούμενη κυπριακή κυβέρνηση για την εφαρμογή ενός προγράμματος.

Τέλος, το περασμένο Σάββατο, κατά τη σύνοδο του Eurogroup, υπήρξε ομόφωνη συμφωνία μεταξύ των κρατών μελών, περιλαμβανομένης της Κύπρου, σχετικά με την εφαρμογή προγράμματος σύμφωνου με τους όρους που καθόρισαν τα κράτη μέλη, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όσον αφορά τον δανεισμό 10 δισ. ευρώ στην Κύπρο. Οι όροι του δανείου περιελάμβαναν την επίτευξη αποδεκτού επιπέδου βιωσιμότητας του χρέους και αντίστοιχες χρηματοδοτικές παραμέτρους.

Μολονότι το εν λόγω πρόγραμμα δεν αντιστοιχούσε, σε όλα τα στοιχεία του, στις προτάσεις και τις προτιμήσεις της Επιτροπής, η Επιτροπή θεώρησε καθήκον της να το υποστηρίξει δεδομένου ότι οι προταθείσες εναλλακτικές λύσεις ήσαν αφενός πιο ριψοκίνδυνες και, αφετέρου, λιγότερο ευνοϊκές για την κυπριακή οικονομία.

Το πρόγραμμα αυτό δεν έγινε αποδεκτό από την κυπριακή Βουλή.

Τώρα εναπόκειται στις κυπριακές αρχές να υποβάλουν εναλλακτικό σενάριο που να συμφωνεί με τα κριτήρια της βιωσιμότητας του χρέους και τις σχετικές χρηματοδοτικές παραμέτρους.

Η Επιτροπή κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να βοηθήσει την Κύπρο και να συμβάλει σε μια εποικοδομητική και διαχειρίσιμη λύση. Όμως, οι αποφάσεις λαμβάνονται από τα κράτη μέλη και καμία απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς τη συνεργασία τους, περιλαμβανομένης της ίδιας της Κύπρου. Η Επιτροπή εξακολουθεί να είναι έτοιμη να διευκολύνει την εξεύρεση λύσεων και συνεχίζει τις επαφές με την Κύπρο, τα άλλα κράτη μέλη στο Eurogroup, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και το ΔΝΤ.

Όσον αφορά την εφάπαξ εισφορά επί των καταθέσεων ΚΑΤΩ των 100.000 €: η Επιτροπή κατέστησε σαφές στο Eurogroup ΠΡΙΝ από την ψηφοφορία στην κυπριακή Βουλή, ότι μια εναλλακτική λύση που να συμφωνεί με τις χρηματοδοτικές παραμέτρους θα ήταν αποδεκτή, κατά προτίμηση χωρίς εισφορά επί των καταθέσεων κάτω των 100.000 €. Οι κυπριακές αρχές δεν αποδέχθηκαν το εναλλακτικό αυτό σενάριο.

http://ec.europa.eu/ellada/press-center/news/archives/news_20130321_kypros_dhlosh_el.htm

Αλλά υπάρχει και ένα μήνυμα μέσα στο μήνυμα. Με μία και μόνο κίνηση, ο  Μάριο Ντράγκι μόλις έκαψε το σενάριο της συλλογικής δήθεν απόφασης της ΕΚΤ, αφού ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του. Οι κανόνες λοιπόν δεν τηρήθηκαν. Έτσι, μόλις είπε στον κόσμο ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από το Eurogroup και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά από αυτόν τον ίδιο, και μόνο αυτόν, ένα διορισμένο υπάλληλο, μη εκλεγμένο, που δεν φέρει καμία ευθύνη, με την πολιτική έννοια του όρου. Σε αυτό το περιστατικό αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η βαθιά τυραννική φύση των θεσμών που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια της Ευρώπης. Η ρητορική της συνεργασίας και της τεχνογνωσίας παραχωρούν τη θέση τους στην ψυχρή ισορροπία δυνάμεων και την έννοια της εξουσίας.

Βάζει τέλος στην υποκρισία μιας συμφωνίας που αποφασίστηκε ομόφωνα (με το πιστόλι στον κρόταφο). Που "σέβεται και την ψηφοφορία" του Κοινοβουλίου της Κύπρου, την οποία είναι σαφές ότι ο Μάριο Ντράγκι χλευάζει. Τώρα τα πράγματα είναι σαφή, και κατά μία έννοια, τόσο το καλύτερο. Αλλά δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν τα κόμματα, τα λεγόμενα πολλές φορές  "λαϊκιστικά", που αντιτίθενται στα θεσμικά όργανα της ΕΕ εμφανίσουν ραγδαία άνοδο στις δημοσκοπήσεις. Επίσης, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν στις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κρίση θα αυξηθεί ραγδαία η βία κατά των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και των εκπροσώπων τους. Επειδή είναι στη φύση των πραγμάτων η τυραννία να φέρνει βία.

Ό, τι κι αν συμβεί, οι συνέπειες από αυτή την απόφαση θα είναι δραματικές. Είναι πιθανό η Κυπριακή Βουλή, βρισκόμενη υπό πίεση, να αλλάξει την απόφαση της. Όμως, με τον τρόπο αυτό θα έλθει σε ανοικτή ρήξη με τον κυπριακό λαό. Η παράδοση πολιτικής βίας στην Κύπρος δεν θα πρέπει να αγνοηθεί. Είναι επίσης δυνατόν η κρίση να φτάσει στα όρια της και η Κύπρος να εκδιωχθεί πρακτικά από την ευρωζώνη, λόγω της απόφασης του Μάριο Ντράγκι .Τότε,το προηγούμενο που θα έχει δημιουργηθεί θα έχει τεράστιες επιπτώσεις σε όλες τις άλλες χώρες. Στις επόμενες 48 ώρες θα γνωρίζουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.

[--->]

πάρτε μιαν οκκάν αρτζίθκια

[--->]

Οικονομική Κρίση και πλασματικό κεφάλαιο: Ο Ernst Lohoff και ο Norbert Trenkle για την Οικονομική και Δημοσιονομική Κρίση - Μέρος 2 από 3

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

 Ενώ οι νεοφιλελεύθεροι αλλά  και οι κεϋνσιανιστές  θεωρητικοί επιλέγουν να ερμηνεύουν την κρίση ως πρόβλημα αξιοποίησης της προσφοράς ή της ζήτησης, ο  Ernst Lohoff και ο Norbert Trenkle υποστηρίζουν ότι η αστική οικονομία έπαθε έμφραγμα στα χρόνια της Τεχνολογίας της Πληροφορίας ( IT), όταν με την ολο και μεγαλύτερη αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από την τεχνολογία πετάχτηκε έξω από το χώρο της μισθωτής εργασίας ένας  μεγαλύτερος όγκος ανθρώπων απ’ όσους προσλαμβάνονταν και που είχαν την εργασία σαν βασική πηγή εισοδήματος. Αυτή είναι μια αλλαγή που υποστηρίζεται ότι μπορεί να αντισταθμιστεί μόνο με κερδοσκοπικό κεφάλαιο, γνωστό ως "πλασματικό κεφάλαιο." Η ποσότητα των τίτλων που  αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στις χρηματοπιστωτικές αγορές η αξία των οποίων μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μελλοντικά, αλλά που τους  διαπραγματεύονται  ως προκαταβληθέντα κεφάλαια, όπως είναι τα παράγωγα (derivatives), τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (futures), τα δικαιώματα προαίρεσης (options) , κλπ., έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια και υπερβαίνει κατά πολύ την αξία που δημιουργείται στην πραγματική οικονομία.
 

Αν πάψει να υπάρχει εμπιστοσύνη ότι θα πραγματοποιηθεί η μελλοντική αξία επειδή προβλέπεται να πληγεί η βάση της πραγματικής οικονομίας στην οποία αντιστοιχούν οι τίτλοι , κατά την άποψη των συντακτών του Die Grosse Entwertung (Η Μεγάλη απαξίωση), ολόκληρο το σύστημα τύπου αλυσιδωτών επιστολών (chain letters,απλό σύστημα πυραμίδας) θα καταρρεύσει. Το δεύτερο μέρος της συνομιλίας με τον Ernst Lohoff και τον Norbert Trenkle για την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση.

Ρίτσαρντ Βέρνερ: “Λύση υπάρχει, οι δανειστές σας όμως δεν θέλουν να βγείτε από την κρίση”

 (Επίκαιρα, 7-13.3.’13)

Ιδανική ευκαιρία αποτέλεσε η κρίση στην Ελλάδα για όσους ήθελαν να εμφανίσουν ως αναγκαιότητα το ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών και την οικονομική ένωση που προωθεί η Γερμανία, υπογραμμίζει στα Επίκαιρα ο καθηγητής Ρίτσαρντ Βέρνερ, πρόεδρος του τμήματος Διεθνούς Τραπεζικής του βρετανικού πανεπιστημίου Σαουθάμπτον. Ο Ρ. Βέρνερ βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή μια πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα που διοργάνωσε το μεταπτυχιακό τμήμα του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας (Executive MBA & International MBA), με θέμα το μέλλον του χρήματος.

Πώς αισθάνεστε που βρίσκεστε στο «εργαστήριο» της Ελλάδας;
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για την Ελλάδα γιατί δεν είστε καν σε εργαστήριο. Στα εργαστήρια μπαίνουν σε εφαρμογή πειραματικές διαδικασίες που κατά βάση πετυχαίνουν, ενώ το πείραμα που είναι σε εξέλιξη στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι δεν θα πετύχει. Δεν θα δουλέψει καν, τουλάχιστον για όσους ζουν εντός της Ελλάδας, αντίθετα φυσικά με όσους είναι στο εξωτερικό!

Σε ποιούς αναφέρεστε;
Φυσικά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση που έχουν την ευθύνη, εκ μέρους των πιστωτών, για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν ήταν τόσο υψηλό. Αν δεν είχε δανεισθεί επιπλέον χρήματα, όπως απαίτησαν Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΕΕ και ΔΝΤ δεν θα κατέληγε εδώ που κατέληξε. Ταυτόχρονα η μείωση των κοινωνικών δαπανών κι ειδικότερα αυτών σε παιδεία και υγεία κι η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας προκάλεσαν ύφεση, δηλαδή μείωση του ΑΕΠ, που είναι ο παρανομαστής στο λόγο δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ. Ενώ λοιπόν το ζητούμενο ήταν η μείωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ συνέβη το ακριβώς αντίθετο: αύξηση του χρέους, με επιπλέον δανεισμό, και μείωση του ΑΕΠ, λόγω ύφεσης. Αυτή η συνταγή, που οδήγησε στην οικονομική κατοχή της Ελλάδας με θεμελιώδεις λειτουργίες όπως η εκπόνηση του προϋπολογισμού να αναλαμβάνονται από τις Βρυξέλλες, δεν αποτελεί λύση.

Προτάσεις για μια διαφορετική οικονομία

Γιατί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο (Fiscal Compact) θα σπρώξει την Ευρώπη στην άβυσσο

Η επικύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου θα οδηγήσει σε μια μορφή διαρκούς λιτότητας και περιστολής της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Προτείνουμε  ένα κεφάλαιο  από το βιβλίο "Τι θα σώσει την Ευρώπη. Επικρίσεις και προτάσεις για μια διαφορετική οικονομία "των B.Coriat, T.Coutrot, D. Lang και Η.Sterdyniak (οι συγγραφείς του  " Μανιφέστου των εμβρόντητων  οικονομολόγων")

Μια συμφωνία  μόνιμης λιτότητας

"Όσο πιο πολύ καταρρέει, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες  ότι θα λειτουργήσει το πράγμα" [1]

Η τρέχουσα κρίση, η οποία ξεκίνησε το 2007, έχει αναδείξει τους κινδύνους της σημερινής οικοδόμησης της Ευρώπης  που κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός. Στις αρχές του 2012, οι άρχουσες τάξεις, και η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία στάθηκαν ανίκανες  να αντιμετωπίσουν την κρίση. Και κάτι ακόμη χειρότερα, σήμερα  χρησιμοποιούν την κρίση για να πετύχουν το βασικό και μόνιμο στόχο τους :τη μειωση των δημόσιων δαπανών,την αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, το δικαίωμα στην εργασία, και την απαγόρευση στους πολίτες να έχουν λόγο γι αυτά τα ζητήματα .

Η κατάσταση έτσι προχωράει ακάθεκτα προς την καταστροφή. Κατά ομολογία της ίδιας της Επιτροπής, το ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ αναμένεται να μειωθεί το 2012 (-0,3%). Τον Μάρτιο του 2012, το ποσοστό ανεργίας στη ζώνη του ευρώ ήταν 10,9%. Η κρίση είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 9% περίπου. Ωστόσο, η Επιτροπή συνεχίζει να επιβάλει τις πολιτικές λιτότητας που ωθούν την Ευρώπη προς μια ύφεση χωρίς τέλος. Παρά το γεγονός ότι η τύφλωση και η απληστία των χρηματοπιστωτικών αγορών ήταν αυτό που προκάλεσε την κρίση, αυτά που πλήγηκαν ήταν οι δημόσιες δαπάνες και η κοινωνική προστασία.