Ο τελευταίος ήρωας της Λατινικής Αμερικής

ΟΥΓΟ ΡΑΦΑΕΛ ΤΣΑΒΕΣ ΦΡΙΑΣ Η σχετικά σύντομη αλλά πολύ πλούσια πολιτική διαδρομή του, την οποία αφιέρωσε στην ειρηνική επανάσταση στη χώρα του πιάνοντας το νήμα από τους Μπολιβάρ Φιντέλ Τσε και Αλιέντε

Της Κορίνας Βασιλοπούλου

«Ο Φιδέλ έδωσε όλη του τη ζωή για τη δική του επανάσταση. Εγώ, όση ζωή κι αν είναι να ζήσω, θα την αφιερώσω σε αυτή την ειρηνική, δημοκρατική επανάσταση στη Βενεζουέλα». Οπερ κι εγένετο. Ο Ούγο Τσάβες αφιέρωσε τη σχετικά σύντομη, αλλά πολύ πλούσια ζωή του στη δική του επανάσταση. O Ούγο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1954 στη Σαβανέτα, ένα χωριό στο κρατίδιο του Μπάρινας, σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ηταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά δύο δασκάλων, του Ούγο δε λος Ρέγες Τσάβες και της Ελένα Φρίας. Αν και μεγάλο ταλέντο στο μπέιζμπολ, κατέληξε στη στρατιωτική σχολή, μία από τις ελάχιστες διεξόδους από τη μιζέρια για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών.

“ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ”

Δελτίο Τύπου

Ιερισσός 06.03.2013

“ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ – ΛΥΚΕΙΟ ΙΕΡΙΣΣΟΥ”

Και ενώ τα τελευταία χρόνια στην επικράτεια, εμείς οι μαθητές βιώνουμε μαζί με τους γονείς μας τη βάναυση πολιτική των κυβερνήσεων (λιτότητα – φτώχεια – πείνα – ανεργία – θάνατοι), στο Αριστοτέλειο Λύκειο Ιερισσού ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή της τρομοκράτησής μας από τα Όργανα της Τάξης.

Συμμαθητές μας σύρονται στην αστυνομική διεύθυνση Χαλκιδικής ως κοινοί τρομοκράτες. Σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να επιφέρει την ανάπτυξη μέσω της μεταλλουργίας χρυσού στη Χαλκιδική, θυσιάζεται η ελευθερία, η δημοκρατία, και παράλληλα καταπατώνται τα δικαιώματά μας, για την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων.

Τους συμπαραστεκόμαστε κλείνοντας το σχολείο και δηλώνουμε πως η τρομοκρατία του κράτους ΔΕΝ θα περάσει!!

“ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ”

Με αγανάκτηση

Οι μαθητές του Γυμνασίου – Λυκείου Ιερισσού

[--->]

Οι Ernst Lohoff και Norbert Trenkle της ομάδας Krisis, για την χρηματοπιστωτική κρίση

  Η μετεξέλιξη των κεντρικών τραπεζών σε "bad banks"

 

 (πρωτότυπο κείμενο: http://www.krisis.org/2012/alle-zentralbanken-sind-dabei-sich-in-bad-banks-zu-verwandeln )

Συνέντευξη με τον Ernst Lohoff και  τον Norbert Trenkle για την χρηματοπιστωτική κρίση  (1 μέρος)

από τον Reinhard Jellen, Μετάφραση από τα γερμανικά από τον Joe Keady, αρχική δημοσίευση στο Telepolis, την 1 Αυγούστου του 2012.

******************

Μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα: ενώ στην Ευρώπη οι οικονομίες κινδυνεύουν να καταρρεύσουν όπως τα πούλια του ντόμινο και το τέλος του ευρώ είναι κοντά, τα πολιτικά μέτρα  αντιμετώπισης της κρίσης [1] μοιάζουν όλο και πιο αναποτελεσματικά, παρά τις παράλογες διαστάσεις της (η Γερμανία, για παράδειγμα, έχει σημερα [2] ένα συνολικό χρέος της τάξης των € 644 000 000 000).

Η όποια λύση στο πρόβλημα φαίνεται να μετατρέπεται πρακτικά σε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα και να επιδεινώνει και να βαθαίνει  ακόμα περισσότερο την χρηματοοικονομική κρίση και την κρίση χρέους. Η κρίση αυτή [3], υπό την προοπτική κατάρρευσης της τελευταίας χρηματοοικονομικής φούσκας, δηλαδή του δημόσιου χρέους, με την απειλή του πληθωρισμού, θα μπορούσε να κάνει τη Μαύρη Παρασκευή του 1929 να μοιάζει  με ευχάριστη βόλτα μια ηλιόλουστη Κυριακή του Πάσχα. Το παρακάτω είναι μια συζήτηση με την Ernst Lohoff και Norbert Trenkle, της ομάδας Krisis που χαρακτηρίζουν, στο βιβλίο τους Die Grosse Entwertung (Η Μεγάλη απαξίωση [4],) την εποχή μας σαν την ιστορική στιγμή όπου η αστική οικονομία συναντά τα όρια της.

-Πόσο  βοηθά ο Μαρξ στη κατανόηση της παρούσας κρίσης [5]  περισσότερο από άλλους θεωρητικούς;

Ernst Lohoff:
Πριν απ’όλα, θα πρέπει να έχετε κατά νου την τρέχουσα συζήτηση σχετικά με την κρίση, η οποία χαρακτηρίζεται από μια περίεργη διαφορά. Από τη μία, η αναφορά ότι πρόκειται για μια κρίση "ιστορικών διαστάσεων", και κάθε δύο εβδομάδες βλέπουμε να γίνεται μια νέα σύνοδο κορυφής, στο τέλος της οποίας οι βασικοί ηγέτες ανακοινώνουν ότι έσωσαν την παγκόσμια οικονομία λίγο πριν την τελική πτώση της. Από την άλλη πλευρά, όμως οι εξηγήσεις για αυτή τη δραματική εξέλιξη είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Η επίσημη συζήτηση για την κρίση κινείται σε επίπεδο ερασιτέχνη υδραυλικού ο οποίος επισκευάζει ένα σωλήνα του νερού εδώ και ‘κει, ενώ ο κάτω όροφος έχει πλημμυρίσει. Αποφασίζονται μια σειρά οικονομικά και τεχνικά μέτρα, αλλά κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι θα βγει από αυτό, επειδή λείπει μια ανάλυση με θεωρητικές βάσεις, για την πορεία της σημερινής κρίσης.
Εντωμεταξύ οι πιο γνωστοί εκπρόσωποι των οικονομικών  παραδέχονται ανοιχτά την αποτυχία της επιστήμης τους. Για παράδειγμα, ο καθηγητής του Χάρβαρντ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Kenneth Rogoff, δήλωσε πρόσφατα σε γνωστή γερμανική οικονομική εφημερίδα [6], ότι τα πολύ κομψά οικονομικά μοντέλα, που κυριάρχησαν στην ακαδημαϊκή κοινότητα επί δεκαετίες, είναι, στην πράξη, "πολύ, πολύ περιττά. Όταν το μεγάλο σοκ ήρθε, αποδείχθηκαν άχρηστα".

Κώστα Στολίγκα: Ανάλυση του πίνακα στα εξ ων συνετέθη. Χαρισάμενα χρόνια της φθίσης, της λάσπης, του προλεταριάτου, της δικτατορίας κλπ

                                                                                 

                                                                              


                                          α
                                                                                

Ο πίναξ επωλήθη. 

Όμως κάθε βράδυ, κυρίως σε νυχτ' αφέγγαρη, 

με απόλυτα βεβαιωμένη τη συσκότιση, 

γλυστράω σαν κουνούπι κερασιού στο σκοτεινό εκείνο καταπιόντα

προς τα εκεί όπου διεκδικάει τινάς τα απωλεσθέντα υπάρχοντά του, 

κολλάω τη μουσούδα μου στα χρώματα

ανοίγω τα άντερά τους καθώς στυγνός ιατροδικαστής

που μακελεύει σκοτωμένους και 

- Θέ μου, συχώρα μου την τυμβωρυχεία. 

Αντίκρυ από τη ζεστή μας κάμαρα όπου συνάζονταν η άχνα του σπιτιού

ήτανε το κατώι

- ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες, σόμπες σαραβαλιασμένες, παλιοσιδερικά

η λάμπα με την κίτρινη ψευτόχρυση αλυσίδα, 

μπρούμυτα ο καθρέφτης σε σχήμα ροκοκό, 

μια ρόδα - τσέρκι ποδηλάτου κι άλλοι πολυτελείς αποθαμένοι

ανάμεσα σε στίβες από εφημερίδες με ποδοπατημένη την κραυγή τους

κι όλα στο σκοτάδι

- με το έμπα τυλιγόταν στο λαιμό σου μια αράχνη

κι αυτό το άγγιγμα, περίεργο! στυφίζει ακόμη στην άσπρη γλώσσα μου. 

Η θερμάστρα ρουθούνιζε τη ρυθμική αποχαύνωση του ανύποπτου, 

το τσάι, "ευρωπαϊκό" βεβαίως, που τόφερνε η μητέρα τσαλαβουτώντας μες το χιόνι, 

τσάι με κείνο το ολεύωδο λεμόνι στυμένο στις μεγάλες κούπες

κι ολόφρεσκο κουλούρι με την ανασεμιά του σισαμιού, 

καταντικρύ στην κάμαραν εκείνη το κατώι

κι οχτώ αδέρφια δεν μπορέσαμε ποτέ μας να γκρεμίσουμε 

το φοβερό βραχνά του

παρά ο ένας ύστρ' απ' τον άλλον πολεμούσαμε να στήσουμε το φως

πάνω και μέσα στο κατώι του κόσμου. 

Κολλάω τη μουσούδα μου στον σκονισμένο πίνακα καθώς

οι παράνομοι κολλάνε την ανάσα τους στους σπόνδυλους της γης

"προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!"

Ο ένας αδερφός με σηκωμένο το γιακά άπλωνε τις παλάμες του

στο κόκκινο αστέρι, 

ο πιο μεγάλος αιχμάλωτος του Τρότσκυ κι οι από πίσω, εμείς, 

να τραγουδάμε στην ουρά μιας βεβαιότητας με τσακισμένα πόδια

- τυχοδιώκτες των βυθών που δεν κατόρθωσαν παρά μονάχα να πνιγούν

χωρίς να δουν μήτε να πάρουνε αντίδωρο

ένα κομμάτι φως

απ' τα φεγγάρια που θρυμματίζονταν στα πεινασμένα στενοσόκακα. 

Και πήραμε έτσι παραμάσχαλα την ασωτία των θαυμασμών 

καθρεφτίζοντας σ' αυτούς τους ατελείς θριάμβους μας, 

εφτιάξαμε ομοβροντίες τις κραυγές των απεργών

χαράζοντας στους χάρτες ατραπούς που γίναν άβατες

- κι ωστόσο προχωρούσαμε αναζητώντας τον Ιωνά

στο περιτόναιο του κήτους. 

Στη ζεστή μας κάμαρα κάθε πρωί, το τσάι, η σόμπα, το κουλούρι

κι απέναντι, ακριβώς αντίκρυ, το σκοτεινό κατώι.


(Ω τι ωραίος πίναξ! "επωλήθη"- Μια ποιητική τυμωβρυχία
σε έξι σπαραγμένα επεισόδια. Αθήνα 1978)

[---->]

Βαγγέλης Λαμπάκης «Στην επένδυση θανάτου, θα αντισταθούμε μέχρι θανάτου»

Με ένα πανθρακικό –και πάνδημο, όπως λένε οι διοργανωτές- συλλαλητήριο στην Αλεξανδρούπολη τη Δευτέρα ετοιμάζονται να απαντήσουν οι κάτοικοι στην «με κάθε κόστος» επιβολή της εξόρυξης χρυσού στον νομό Εβρου, που υποσχέθηκε ο Αντώνης Σαμαράς πριν λίγες μέρες στην Eldorado Gold. Ολόκληρη η τοπική κοινωνία –22 δημοτικά συμβούλια, το περιφερειακό συμβούλιο, επιστημονικοί φορείς, σύλλογοι εργαζομένων- εδώ και χρόνια αντιτίθενται στην «επένδυση». Ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης, Βαγγέλης Λαμπάκης, μίλησε στην «Εφ.Συν.» για τον αγώνα των κατοίκων ενάντια «στους χρυσοθήρες του θανάτου».

 Συνέντευξη στην Ντίνα Δασκαλοπούλου




-Κύριε δήμαρχε, χθες γίνατε το πρόσωπο της ημέρας στα σόσιαλ μίντια.

Ελπίζω το πρόβλημά μας να γίνει το θέμα της κάθε μέρας. Απλώς κάποιο σάιτ ανέσυρε ένα βίντεο από συνάντηση που είχα με τον Καναδό πρέσβη πριν από 4 μήνες και θεωρήθηκε από όσους το αναπαρήγαγαν ότι επρόκειτο για συνάντηση που έγινε χθες. Και σήμερα πάντως να γινόταν, θα του έλεγα ακριβώς τα ίδια: «Θέλουμε να μας αφήσετε ήσυχους να αναπτύξουμε εδώ την αλιεία μας, την κτηνοτροφία μας, τον τουρισμό μας, τα δάση μας, για να μπορέσουμε να προκόψουμε. Αν πραγματικά εκτιμάτε τον ελληνικό πολιτισμό, αφήστε μας ήσυχους.

-Ορισμένοι πολίτες σκέφτονται ότι με την εξόρυξη χρυσού θα σωθεί η χώρα, αφού θα εισρεύσουν χρήματα στα δημόσια ταμεία.

Πρόκειται για μια συμφωνία αποικιοκρατική. Στην Αλεξανδρούπολη θα εξορυχτούν 480 τόνοι χρυσού σε 7,5 χρόνια. Ο πλούτος δίνεται στους ξένους αντί των Ελλήνων. Δεν υπάρχει δυνατότητα εισροής χρημάτων στα ταμεία μας, αφού ο χρυσός φεύγει ημιπαρασκευασμένος, σε μορφή dore (δηλαδή μαζί με τις πρώτες ύλες). Ετσι η αξία της ουγκιάς ανέρχεται στα 120 δολάρια αντί των 1.750 αν ήταν καθαρός. Επιπλέον, επειδή θεωρείται μεταποιητική επένδυση θα χρηματοδοτηθεί και από το ΕΣΠΑ.