Της εθνικής συναίνεσης το σάουντρακ
του Κωνσταντίνου Μαργιόλη
Φασίστες και αριστεροί
Γάβροι και βάζελοι
Πλούσιοι και φτωχοί
Μια αγκαλιά όλοι μαζί
Τις ένδοξες μέρες του Καστελόριζου, τότε που μηδένισε το κοντέρ της Hellenic Republic -πάνω που είχε γράψει 2010 χιλιόμετρα- ο The Boy εμφανίστηκε μ’ένα Κουστουμάκι ραμμένο ακριβώς στα μέτρα της συγκυρίας. Στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου χτυπούσε με το πόδι του τη μπότα, απαγγέλλοντας τους στίχους του έπους του, σαν αρχαίος ραψωδός:
Τώρα που ξεπόρτισαν του κράτους οι χαφιέδες πάλι
έλα αγόρι σφίξε τη γροθιά και σήκωσε κεφάλι
Όλα τρομερά μας δείχνουν κι όλα προς το τέλος φτάνουν
κι όμως είναι μόνο η αρχή κι οι αφορισμοί δεν φτάνουν
Να σταματήσει η γη, να μη γυρίζει μέχρι να’ρθει κάτι
κάτι που θα’χει εξήγηση και κάτι που θα δικαιώσει
τον πόνο του ανθρώπου που ακόμα αρνείται να προδώσει
Οι ποιητές στη χώρα μας φέρουν μια γλώσσα μολυσμένη
Απάθεια μας φτύνουνε στα πρόσωπα κι εμείς δεμένοι
με αλυσίδες στον λαιμό σερνόμαστε ευνουχισμένοι
Από τότε σφίξανε πολλές γροθιές. Πολλοί σηκώσανε κεφάλι. Άλλοι λύγισαν απ΄το φόβο και κλείστηκαν στα σπίτια. Ή έκλεισαν το μυαλό και στοιχήθηκαν στα συσσίτια και τις φάλαγγες των νεοναζί.
Σήμερα, στο 5ο χιλιόμετρο της εποχής των μνημονίων, κάτι 24ωρα μόλις μετά το βροντερό «Όχι», βρίσκεται υπό κατασκευή ένα νέο μεγάλο έργο, μια νέα εθνική συναίνεση. Η αριστερή κυβέρνηση που διατυμπάνιζε την άρση των μνημονιακών μέτρων εν μια νυκτί, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία όχι επειδή αγάπησαν τις καρέκλες (κατά δήλωσή του αρχηγού τους) αλλά επειδή θέλουν να υπηρετήσουν το συλλογικό συμφέρον, αυτοί που έκαναν παστίλια για τον πόνο του άλλου την (αποκρουστική στην επανάληψή της) φράση «ανθρωπιστική κρίση», αυτοί βάζουν τις τζίφρες τους σε ένα νέο Memorandum Of Understanding.
Η ελπίδα πήγε περίπατο. Δεν ξέρουμε αν θα ξαναπεράσει από τα μέρη μας. Η αριστερά έφερε στην πρώτη της φορά κι ένα μνημόνιο.
Έτσι, για να ταιριάζει με το κλίμα, με τους συνδαιτυμόνες της στην εξουσία.
Οι μέχρι χθες εχθροί των συμφερόντων του λαού, οι εκπρόσωποι του παλαιοκομματισμού, οι yesmen των τροϊκανών, οι υπηρέτες της διαπλοκής, όλοι τους αναβαπτίστηκαν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και ξεβγάλθηκαν με ένα κείμενο ανά χείρας που εξουσιοδοτούσε τον πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί (ξανά) στις Βρυξέλλες. Στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας.
Στο όνομα μιας εθνικής προσπάθειας.
Για να βγούμε από την κρίση.
Για να ξεφύγουμε από τα (παλιά) μνημόνια με (νέα) μνημόνια.
Σ’αυτή τη συγκυρία ο Αλέξανδρος Βούλγαρης βρίσκει (ξανά) τις πιο καίριες
λέξεις για να περιγράψει ό,τι ζούμε.
Κυνισμός και σαρκασμός μπλέκονται στους στίχους του τελευταίου του άλμπουμ (Καλό παιδί) όπως και στους προηγούμενους δίσκους.
Αν όμως ερμηνεύω σωστά τις προθέσεις του δημιουργού, στο Μιούζικαλ κάτω απ’τη Γη οι στίχοι ντύνονται με ένα μουσικό ένδυμα εξίσου σαρκαστικό.
Γιατί η μελωδία κι η ενορχήστρωση του συγκεκριμένου κομματιού ακούγονται ως παρωδία μουσικής υπόκρουσης σε κάποιο μνημειώδες γεγονός, σε μια μεγάλη εθνική ιδέα, σε έναν εθνικό σκοπό αντίστοιχο με εκείνον του 2004. Το Μιούζικαλ κάτω απ’τη Γη ηχεί ως το ιδανικό σάουντρακ των ημερών μας.
Κυνισμός και σαρκασμός μπλέκονται στους στίχους του τελευταίου του άλμπουμ (Καλό παιδί) όπως και στους προηγούμενους δίσκους.
Αν όμως ερμηνεύω σωστά τις προθέσεις του δημιουργού, στο Μιούζικαλ κάτω απ’τη Γη οι στίχοι ντύνονται με ένα μουσικό ένδυμα εξίσου σαρκαστικό.
Γιατί η μελωδία κι η ενορχήστρωση του συγκεκριμένου κομματιού ακούγονται ως παρωδία μουσικής υπόκρουσης σε κάποιο μνημειώδες γεγονός, σε μια μεγάλη εθνική ιδέα, σε έναν εθνικό σκοπό αντίστοιχο με εκείνον του 2004. Το Μιούζικαλ κάτω απ’τη Γη ηχεί ως το ιδανικό σάουντρακ των ημερών μας.
Πάμε λοιπόν να περπατήσουμε όλοι μαζί το δρόμο της βαρβαρότητας (αλλά με αριστερό πρόσημο). Ο Άδωνης με τον Ευκλείδη, η Φώφη με τον Φίλη, ο Λοβέρδο με τον Σκουρλέτη.
Καλά τα λέει, τελικά, το κανάλι του Μπογδάνου: όλοι μαζί μπορούμε. Μια αγκαλιά…
Μια αγκαλιά όλοι μαζί
Άντε και ο μπάτσος που φαγε το παιδί
Και οι κρεμάσμενοι και οι δήμιοι
Οι νεκροί και οι ζωντανοί
Σε ένα μιούζικαλ κάτω απ’τη γη
