Αποκωδικοποιώντας το ΔΝΤ: Η ελληνική συμφωνία είναι καταδικασμένη – Το Grexit είναι πιθανό

του Paul Mason 

Αυτή είναι η πρόσφατη ανάλυση του Paul Mason που υποστηρίζει ότι το Ευρώ είναι αναποτελεσματικό και χωρίς μέλλον. Για κάποιο εντελώς περίεργο λόγο κανένα ΜΜΕ δεν την έπαιξε όπως όλες τις προηγούμενες του…

Είναι εύκολο να χαθείς στις λεπτομέρειες. Πέρασα χθες μερικές ώρες στους διαδρόμους της ελληνικής Βουλής και όπου διάφορες τάσεις και ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ συζητούσαν σε πηγαδάκια σχετικά με τη σημερινή ψηφοφορία.

Η αριστερή πτέρυγα λέει όχι στη συμφωνία. Παρών λένε ότι θα ψηφίσουν άλλοι. Ψηφίστε Ναι και δηλώστε ότι αυτή η ψήφος γίνεται υπό την απειλή όπλου πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη. Αλλά αν κάνεις ένα βήμα πίσω η πικρή πραγματικότητα, πικρή σαν τον καφέ που σερβίρεται στο κυλικείο του κοινοβουλίου, είναι ότι η Συμφωνία θα περάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα την ψηφίσει.

Ας κάνουμε όμως ένα βήμα ακόμα παραπέρα και ας λάβουμε υπόψη μας την μυστική έκθεση του ΔΝΤ που διέρρευσε χθες, σχετικά με τη δυναμική του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ αναφέρει -μετά από τις εβδομάδες της αναταραχής που προκλήθηκε από τον αμείλικτο τραπεζικό πανικό και τους ελέγχους στη ροή κεφαλαίων- ότι η συμφωνία με λιτότητα είναι άσκοπη. Η Ελλάδα χρειάζεται άμεσο κούρεμα χρέους ή μεγάλες μεταφορές χρημάτων από τους ευρωπαίους φορολογούμενους. Σύμφωνα με την έκθεση απαιτούνται 30 χρόνια περίοδος χάριτος της εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους.
 
Ωστόσο η συμφωνία που έγινε το βράδυ της Κυριακής δεν περιλάμβανε κούρεμα ούτε ενός σεντ για την ελάφρυνση του χρέους. Υπήρξαν μόνο ασαφείς αναφορές για αναδιανομή του σε βάθος χρόνου και μείωση επιτοκίων. Μόνο γι’ αυτά πείστηκε η Μέρκελ.

Τι σημαίνει αυτό πιο απλά: Καταρχάς το τρίτο πακέτο διάσωσης που συμφωνήθηκε την Κυριακή το βράδυ είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

 Πρώτο διότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμμετέχει σε αυτό χωρίς την ελάφρυνση του χρέους και δεύτερον γιατί χωρίς την ελάφρυνση του χρέους θα καταρρεύσει η ελληνική οικονομία. 



Αυτό μάλιστα μπορείς να το υπολογίσεις χωρίς να συμπεριλάβεις τους άλλους παράγοντες όπως τη μαζική αντίσταση σε λεπτομέρειες του σχεδίου και την παντελή έλλειψη ενθουσιασμού για την εκτέλεση της συμφωνίας από τους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Η έκθεση του ΔΝΤ
Κι όμως και στις δύο πλευρές της πολιτικής σκηνής δεν υπάρχει διαφωνία και αυτό είναι που προκαλεί την τύφλωση σε σχέση με το σε τι έχει μετατραπεί το Ευρώ.

Σήμερα το κέντρο και η κεντροδεξιά θα κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με την αιτιολογία ότι είναι καλοί Ευρωπαίοι.
 Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει μια συμφωνία που αντιτίθεται στις αρχές του και όποιος έχει διαβάσει έστω και μια περίληψη της έκθεσης του ΔΝΤ καταλαβαίνει τώρα ότι η συμφωνία είναι καταδικασμένη. 

Θα την ψηφίσει όμως με την αιτιολογία ότι αποδεικνύει τη δέσμευση της χώρας με την Ευρώπη και ότι, όπως υποστηρίζει ο Τσίπρας «αποκλείει το GREXIT».

Το συμπέρασμα της έκθεσης του ΔΝΤ είναι ότι έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ είναι αναπόφευκτη. 
Χωρίς την ελάφρυνση του χρέους το ελληνικό χρέος ως προς το ΑΕΠ θα ανέλθει στο 200%. 
Θα χρειαστεί το 15% του ΑΕΠ κάθε χρόνο απλά για να πληρώνονται οι τόκοι και σε βάθος χρόνου θα καταστεί ληξιπρόθεσμο.

Έτσι πάμε πίσω στο παλιό πρόβλημα που η Ελλάδα αποφεύγει από το 2010. 
Ναι, έχει ένα αναποτελεσματικό κράτος και μια οικονομία που πρέπει να μεταρρυθμιστεί. 
Ναι έχει ένα απαρχαιωμένο σύστημα καταπολέμησης της διαφθοράς και κλειστά επαγγέλματα. 
Αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί μέσω μιας αμείλικτης πίεσης προς τα κάτω, αυτό δηλαδή που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας.

Έχοντας πει αυτό -έστω και σε μια μυστική έκθεση που οι ευρωπαίοι ήθελαν να κρύψουν- το ΔΝΤ αποδεικνύει ότι μαθαίνει. Έχει πλέον εγκαταλείψει το δόγμα που προέβλεπε ότι η λιτότητα θα επιφέρει πτώση 4% του ΑΕΠ και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του μετά την πραγματική πτώση κατά 25% του ΑΕΠ.

Ένα από τα επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης είναι η αναντιστοιχία μεταξύ της ταχύτητας που οι πολιτικοί μαθαίνουν σε σχέση με τους απλούς ανθρώπους.

Έχω πλέον διαπιστώσει ότι οι απλοί άνθρωποι που ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα έχουν αποδεχτεί ότι για να πάει μπροστά η μεταρρύθμιση της κοινωνίας και να επικρατήσει η κοινωνική δικαιοσύνη και να βρεθούν εναλλακτικές στη λιτότητα η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από το Ευρώ. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι που μου μίλησαν θέλουν αυτό να γίνει με ελεγχόμενο τρόπο, συναινετικά και με κάποιο είδος εντολής από τον λαό.

Έχουν συνειδητοποιήσει ότι η απόλυτη άρνηση της Άγκελα Μέρκελ να επιτρέψει την διαγραφή του χρέους στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, μαζί με την απόλυτη επιμονή του ΔΝΤ στο να γίνει έχει παγιδεύσει την ελληνική κυβέρνηση, που δεν μπορεί να βγει χωρίς να αναστραφεί η ιδιότητα του μέλους της Ευρωζώνης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ένας συνασπισμός αριστερών και σοσιαλδημοκρατών, νεο-αριστερών μαρξιστών και σκληρών κουμουνιστικών ομάδων. Η ίδρυσή του είναι θεσμικά δύσκολο να ερμηνευτεί με τη λογική.

Όσοι αντιτίθενται στο GREXIT υποστηρίζουν ότι όταν απαντηθεί το ερώτημα μέσα ή έξω στο Ευρώ τότε μπορεί να ξεκινήσει μια εγχώρια σταυροφορία κατά της διαφθοράς, των κακών μεθόδων της αστυνομίας και κατά της αποδιοργάνωσης του δικαστικού συστήματος και του κράτους.

Αυτό που δεν ξέρει κανείς είναι πόσο απόλυτη είναι η κυριαρχία επί του εθνικού δικαίου. 
Αν η Ευρωζώνη για παράδειγμα χρησιμοποιήσει την δύναμη της όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να καθαρίσει το δικαστικό σώμα. Θα μπορούσε άραγε αυτή η κίνηση να θεωρηθεί ως «πολιτικοποίηση»; Κανείς δεν ξέρει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ δεν θα έπρεπε να έχουν καμία ανάμιξη σε τέτοια ζητήματα.

«Το τρίτο πακέτο διάσωσης θα είναι καταστροφή»
Το ίδιο αβέβαιο είναι και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη στιγμή συνεχίζει να βασίζεται σε μια εκπεφρασμένη επιθυμία ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων να παραμείνουν στο Ευρώ, αλλά με λιγότερη λιτότητα.
Το μοτίβο που ακολουθεί το εκλογικό σύστημα τα τελευταία πέντε χρόνια οδηγεί στην εξουσία τα κόμματα που υπόσχονται λιγότερη λιτότητα με ταυτόχρονη παραμονή στο Ευρώ. 

Πρώτα ο Παπανδρέου, μετά η Νέα Δημοκρατία -που λίγοι θυμούνται ότι ξεκίνησε ως αντιμνημονιακό κόμμα- και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. 
Τα πετυχημένα κόμματα μπαίνουν σε μια μηχανή τεμαχισμού και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: 

Το ΠΑΣΟΚ τεμαχίστηκε, η Νέα Δημοκρατία τεμαχίστηκε και το πιο πιθανό είναι ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει επίσης να διασύρεται ακούγοντας καταγγελίες για προδοσία.

Γνωρίζουμε από τις δημοσκοπήσεις ότι περίπου το 35% των Ελλήνων θέλουν να εγκαταλείψουν το Ευρώ αλλά και ένα 25% που ψήφισαν ΟΧΙ στο  δημοψήφισμα ενδεχομένως φοβούνται αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας χθες το βράδυ: τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν φύγει από τη χώρα 250 δις ευρώ και αν η χώρα βγει από το ευρώ αυτό το «λόμπι της δραχμής» θα μπορεί να επιστρέψει και να αγοράσει τους πάντες και τα πάντα.

Όμως δείτε την αναφορά του ΔΝΤ, που αφήνει να εννοηθεί ότι το τρίτο πακέτο διάσωσης θα είναι μια καταστροφή, και την επιμονή της Μέρκελ που λέει ότι εντός ευρώ δεν υπάρχει ενδεχόμενο ελάφρυνσης του χρέους.

 Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, λογικά και ψύχραιμα, αυτά τα 250 εκ. ευρώ που περιμένουν την Ελλάδα για το Grexit μού φαίνονται τώρα μια πολύ καλή λύση. Και εσείς, η απολύτως λογική και ψύχραιμη κοινότητα των επενδυτών καταλήγετε στο ίδιο συμπέρασμα.
Τα επίπεδα οικονομικής δυσχέρειας και του αναποτελεσματικού δανεισμού που θα επιβληθούν στην Ελλάδα σημαίνουν ότι κάποια στιγμή μέσα στους επόμενους 12-18 μήνες υπάρχει περίπτωση 20-30% της κοινής γνώμης που βρίσκεται στο κέντρο να πιστεύει σε μια πολιτική ελεγχόμενης ή ίσως προσωρινής εξόδου από το ευρώ. 
Το μόνο ερώτημα είναι ποιο πολιτικό κόμμα θα παρουσιάσει ένα πειστικό αφήγημα και θα ηγηθεί αυτού του ποσοστού.
thepressproject.gr 



Από http://www.france24.com/en/20150716-greece-bailout-killing-dream-europe-germany-grexit-brexit

Οι ηγέτες της ευρωζώνης να είναι βέβαιοι  ότι  βοήθησαν στη δημιουργία μιας νέας γενιάς ευρωσκεπτικιστών, με το να υποχρεώνουν  την Ελλάδα να αποδεχτεί μια ταπεινωτική τρίτη συμφωνία διάσωσης η οποία  όπως λέει ακόμη και το ΔΝΤ είναι καταδικασμένη να αποτύχει – όπως ακριβώς   έγινε και με τις δύο πρώτες.

Είναι βέβαιο  ότι οι ιστορικοί  του μέλλοντος  κάποια μέρα αν γυρίσουν το βλέμα τους προς τα πίσω και εξετάσουν το ελληνικό δράμα θα εκπλαγούν για το πώς μια  διαχειρίσιμη  κρίση ελλείμματος μιας μικρής χώρα με το  ΑΕΠ  της να αντιστοιχεί στο 2% του ΑΕΠ της Ευρώπης κατάφερε να γίνει τόσο ανεξέλεγκτη ,που να κλονίσει το  πιο σταθερό  περιφερειακό μπλοκ  του  κόσμου και να προκαλέσει ένα  οικονομικό σοκ σε όλη την υδρόγειο.

Following the belated release of a secret IMF report on Tuesday, they should also recall that a full 24 hours before a deal was reached, the eurozone's top brass pushed under the rug a damaging document stating that Greece needs precisely what creditors refused to grant: substantial debt relief.
The report, which EU leaders now admit they received before the deal was signed, says European countries will have to give Greece a 30-year grace period on servicing all its debt or accept "deep upfront haircuts" on their loans to Athens.

France and the US were already calling for debt relief, as were the vast majority of economists. Indeed the IMF’s own experts have been saying as much for years. But Germany and its allies refused, saying debt relief would breach eurozone rules.
All Athens secured was a vague pledge to discuss a “possible” extension of maturities in the coming months – something it was promised in 2012 and never got. In return, Greece’s battered government had to accept another dose of sweeping budget cuts, coupled with a virtual takeover of its economy.

Vassal state-Υποτελής χώρα
In the summit’s final stretch, Greek Prime Minister Alexis Tsipras was subjected to a 17-hour browbeating by leaders furious that he had spurned their previous bailout offer in June and held a referendum to reject it. One observer described the session as “mental waterboarding”. By the time Greece’s five-month battle with its creditors had drawn to a bitter close, the leader of the left-wing Syriza party had crossed virtually all his red lines.

Tsipras was forced to accept more of the punishing austerity programme that he blames for turning Greece’s recession into a six-year depression that wiped out 25% of the country’s economy, pushed millions into poverty, and dramatically increased the debt-load it was supposed to reduce.
He was given just 48 hours to pass a slew of controversial reforms into law, including automatic spending cuts should his government breach the creditors' budget targets. Greece's prime minister also had to accept the return of Troika officials to Athens, with the power to veto national legislation, and the sequestration of Greek state assets supposedly worth 50 billion euros in a trust fund, to be sold off primarily to pay down debt.

The seizure of Greek assets has been likened to the colonial-era plunder of nations' wealth. It could have been worse. Eurozone ministers called for the assets to be placed in Luxembourg, home of the “LuxLeaks” tax fraud scandal. They suggested the sell-off be administered by a local structure whose parent institution, KfW, is chaired by the German finance minister, Wolfgang Schäuble.
Tsipras resisted those demands and the fund will be placed in Athens, but under the supervision of its creditors. He failed to prevent continued oversight by the IMF, which is reviled by most Greeks. The Financial Times has dubbed the bailout deal “the most intrusive economic supervision programme ever mounted in the EU”. For Deutsche Bank, it “barely stops short of demanding that Greece becomes a vassal state of Brussels”.
‘Pure vindictiveness’
On Wednesday evening, the Greek parliament was host to the surreal scene of a prime minister calling on MPs to back a plan he did "not believe in" but was forced to sign "to avoid disaster". Looking mortified and downbeat, his finance minister, Euclid Tsakalotos, said the decision to approve the bailout terms would "burden [him his] whole life". He added: "I don't know if we did the right thing. I do know we did something we felt we had no choice over."
The package was duly approved, though only thanks to the support of centrist and conservative opposition parties, who blasted the government for getting a bad deal as a result of unnecessary brinkmanship.