Το Βερολίνο πηγαίνει στο Πεκίνο: Η πραγματική συμφωνία

  

Του Pepe Escobar

Το καραβάνι του Σολτς  ταξίδεψε στο Πεκίνο για να καθορίσει τα προπαρασκευαστικά βήματα μιας ειρηνευτικής συμφωνίας με τη Ρωσία - με την Κίνα ως τον προνομιακό αγγελιοφόρο.

Με το μεγάλο ταλέντο του στην οικονομική ανάλυση και πλούτο ιστορικής εμβάθυνσης , το τελευταίο δοκίμιο του καθηγητή Μίχαελ Χάντσον, το οποίο γράφτηκε αρχικά για το γερμανικό κοινό, κάνει έναν εκπληκτικό παραλληλισμό μεταξύ των Σταυροφοριών και της σημερινής "βασισμένης σε κανόνες διεθνούς τάξης" που επιβάλλει ο Ηγεμόνας.

 

Ο καθηγητής Μίχαελ Χάντσον περιγράφει λεπτομερώς πώς ο παπισμός στη Ρώμη κατάφερε να κλειδώσει τον μονοπολικό έλεγχο επί των κοσμικών βασιλείων (σας θυμίζει κάτι αυτό ;), όταν το παιχνίδι αφορούσε την παπική υπεροχή έναντι των βασιλέων, κυρίως των Αγίους Ρωμαίους Γερμανούς Αυτοκράτορες αν και, μεταξύ σοβαρού και αστείου, η Αυτοκρατορία δεν ήταν ακριβώς ούτε Αγία, ούτε Γερμανική (ίσως λίγο Ρωμαϊκή), αλλά ούτε καν Αυτοκρατορία.

 

Μια ρήτρα στα παπικά διατάγματα έδινε στον Πάπα την εξουσία να αφορίζει όποιον "δεν έκλεινε ειρήνη με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία". Ο Χάντσον επισημαίνει με αιχμηρό ύφος ότι οι αμερικανικές κυρώσεις είναι το σύγχρονο ισοδύναμο του αφορισμού.

 

Αναμφισβήτητα υπάρχουν δύο κορυφαίες ημερομηνίες στην όλη διαδικασία.

 

Η πρώτη είναι η Τρίτη Οικουμενική Σύνοδος του 435: όπου μόνο στη Ρώμη αποδόθηκε η καθολική εξουσία. Η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια, για παράδειγμα, είχαν μόνο περιφερειακή εξουσία εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

 

Η άλλη κορυφαία ημερομηνία είναι το 1054 - όταν η Ρώμη και η Κωνσταντινούπολη χωρίστηκαν οριστικά. Δηλαδή, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διαχωρίστηκε από την Ορθοδοξία, γεγονός που μας οδηγεί στη Ρωσία, και τη Μόσχα ως την Τρίτη Ρώμη - και την αιώνια αντιπαλότητα της "Δύσης" κατά της Ρωσίας.

 Κατάσταση στρατιωτικού νόμου

Στη συνέχεια, ο καθηγητής Χάντσον περνάει στο ταξίδι της αντιπροσωπείας του      "προσβεβλημένου λουκάνικου", του  καγκελάριου Σολτς στην Κίνα αυτή την εβδομάδα με σκοπό να "απαιτήσει τη διάλυση του δημόσιου τομέα της Κίνας και τη διακοπή των επιδοτήσεων στην οικονομία της, διαφορετικά η Γερμανία και η Ευρώπη θα επιβάλουν κυρώσεις στο εμπόριο με την Κίνα".

 

Ε,λοιπόν, στην πραγματικότητα αυτό τυχαίνει να είναι απλώς ένας παιδαριώδης ευσεβής πόθος, ο οποίος εκφράζεται από το Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στους Financial Times (την ιαπωνικών συμφερόντων πλατφόρμα στο Σίτι του Λονδίνου). Το Συμβούλιο, όπως σωστά περιγράφει ο Χάντσον , είναι "ο νεοφιλελεύθερος "ελευθεριακός" βραχίονας του ΝΑΤΟ που απαιτεί την αποβιομηχάνιση της Γερμανίας και την εξάρτηση" της από τις ΗΠΑ.

Οπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν οι FT τυπώνουν τα υγρά όνειρα του ΝΑΤΟ.

Eχει μεγάλη σημασία η συγκυρία. Ο Γερμανός ομοσπονδιακός πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, σε κεντρική ομιλία του στο Κάστρο Μπέλλεβιου, παραδέχτηκε σχεδόν ότι το Βερολίνο είναι χρεοκοπημένο: " Για τη Γερμανία ξεκινά μια εποχή με κόντρα ανέμους – μας περιμένουν δύσκολα χρόνια,δύσκολα. Η Γερμανία περνάει τη χειρότερη κρίση από την επανένωσή της".

 

Ωστόσο, για άλλη μια φορά, βασιλεύει η σχιζοφρένεια, καθώς ο Σταϊνμάγερ, μετά από ένα γελοίο κόλπο στο Κίεβο - με το να ποζάρει ως άβουλος ηθοποιός στρυμωγμένος σε ένα καταφύγιο - ανακοίνωσε μια επιπλέον δωρεά: δύο ακόμη πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών MARS και τέσσερα οβιδοβόλα Panzerhaubitze 2000 που θα παραδοθούν στους Ουκρανούς.

 

Έτσι, ακόμη και αν η "παγκόσμια" οικονομία -στην πραγματικότητα η ΕΕ- έχει τόσα προβλήματα που τα κράτη-μέλη της δεν μπορούν πλέον να βοηθήσουν το Κίεβο χωρίς να βλάψουν τους δικούς τους πληθυσμούς, και η ΕΕ βρίσκεται στα πρόθυρα μιας καταστροφικής ενεργειακής κρίσης, ο αγώνας για τις "αξίες μας" υπερισχύει πάνω σε όλα.

 

Αλλά και η συνολική εικόνα έχει τεράστια σημασία. Ο Andrea Zhok, καθηγητής Ηθικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου,την έννοια της "Κατάστασης Εξαίρεσης" του Τζόρτζιο Αγκάμπεν την οδηγεί σε νέα επίπεδα.

 

Ο Zhok θεωρεί ότι η ζομπιοποιημένη συλλογική Δύση έχει πλέον πλήρως υποταχθεί σε μια  "Κατάσταση στρατιωτικού νόμου" - όπου η ηθική του συνεχούς πολέμου αποτελεί την τελευταία προτεραιότητα των διάσπαρτων παγκόσμιων ελίτ.

 

Κάθε άλλη μεταβλητή - από τον μετανθρωπισμό μέχρι την πληθυσμιακή συρρίκνωση ακόμη και την ακύρωση της κουλτούρας - είναι υποταγμένη στο Κράτος του Στρατιωτικού Νόμου και είναι βασικά άνευ σημασίας. Το μόνο που έχει σημασία είναι η άσκηση απόλυτου, ωμού ελέγχου.

  

Βερολίνο - Μόσχα - Πεκίνο

Αξιόπιστες γερμανικές επιχειρηματικές πηγές διαψεύδουν πλήρως το "μήνυμα" που έδωσε το Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων σχετικά με το ταξίδι στην Κίνα.

 Σύμφωνα με τις πηγές αυτές, το καραβάνι του Σολτς πήγε στο Πεκίνο για να θέσει ουσιαστικά τα προπαρασκευαστικά βήματα της επεξεργασίας μιας ειρηνευτικής συμφωνίας με τη Ρωσία, με προνομιακό αγγελιοφόρο την Κίνα.

 

Πρόκειται - κυριολεκτικά – για μια κατάσταση εκρηκτική, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά,. Όπως είχα επισημάνει σε μια από τις προηγούμενες στήλες μου, το Βερολίνο και η Μόσχα διατηρούσαν ένα μυστικό κανάλι επικοινωνίας - μέσω επιχειρηματικών συνομιλητών - μέχρι τη στιγμή που οι συνήθεις ύποπτοι, σε απόγνωση, αποφάσισαν να ανατινάξουν τους Nord Streams.

 

Ακολούθησε το περιβόητο πλέον SMS από το iPhone της Λιζ Τρας προς τον Λιτλ Τόνι Μπλίνκεν, ένα λεπτό μετά τις εκρήξεις: " τελείωσε ."

 

Υπάρχει και κάτι άλλο: το καραβάνι του Σολτς μπορεί να προσπαθεί να ξεκινήσει μια μακρά και περίπλοκη διαδικασία για την τελική αντικατάσταση των ΗΠΑ από την Κίνα ως βασικό σύμμαχο. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο κορυφαίος τερματικός σταθμός εμπορίου/συνδεσιμότητας BRI στην ΕΕ είναι η Γερμανία (η κοιλάδα του Ρουρ).

 

Σύμφωνα με μία από τις πηγές, "αν αυτή η προσπάθεια πετύχει, τότε η Γερμανία, η Κίνα και η Ρωσία μπορούν να συμμαχήσουν μεταξύ τους και να εκδιώξουν τις ΗΠΑ από την Ευρώπη".

 

Μια άλλη πηγή έβαλε το κερασάκι στην τούρτα: " Ο Σολτς σε αυτό το ταξίδι συνοδεύεται από Γερμανούς βιομηχάνους που πραγματικά ελέγχουν τη Γερμανία και δεν πρόκειται να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια βλέποντας να καταστρέφονται".

 

Η Μόσχα γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι ο βασικός στόχος του ταξιδιού όταν πρόκειται για την ΕΕ που περιορίζεται στο ρόλο του απόλυτα κυριαρχούμενου - και αποβιομηχανοποιημένου - υποτελούς, ο οποίος ασκεί μηδενική κυριαρχία. Οι δευτερεύουσες δίοδοι επικοινωνίας άλλωστε δεν κείτονται κουρελιασμένες στον βυθό της Βαλτικής Θάλασσας. Επιπλέον, η Κίνα δεν έχει δώσει καμία ένδειξη ότι οι τεράστιες εμπορικές συναλλαγές της με τη Γερμανία και την ΕΕ πρόκειται να  σταματήσουν.

 

Ο ίδιος ο Σολτς, μία ημέρα πριν το καραβάνι του φτάσει στο Πεκίνο, τόνισε σε κινεζικά μέσα ενημέρωσης ότι η Γερμανία δεν έχει καμία πρόθεση να διακόψει τις σχέσεις της με την Κίνα και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί "τις εκκλήσεις ορισμένων να απομονωθεί η Κίνα".

 

Παράλληλα, ο Σι Τζινπίνγκ και το νέο Πολιτικό Γραφείο γνωρίζουν πολύ καλά τη θέση του Κρεμλίνου, την οποία επαναλαμβάνει ξανά και ξανά: παραμένουμε πάντα ανοιχτοί για διαπραγματεύσεις, αρκεί η Ουάσινγκτον να αποφασίσει επιτέλους να τοποθετηθεί για το τέλος της απεριόριστης επέκτασης του ΝΑΤΟ ποτισμένη με ρωσοφοβία.

 

Διαπραγμάτευση λοιπόν σημαίνει ότι η Αυτοκρατορία υπογράφει το έγγραφο που πήρε από τη Μόσχα την 1η Δεκεμβρίου 2021, με θέμα το "αδιαίρετο της ασφάλειας". Διαφορετικά δεν υπάρχει τίποτα να διαπραγματευτεί.

 

Και όταν έχουμε τον λομπίστα του Πενταγώνου Λόιντ "Raytheon" Όστιν να συμβουλεύει επισήμως τους Ουκρανούς να προχωρήσουν στη Χερσώνα, γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι δεν υπάρχει τίποτα προς διαπραγμάτευση.

 

Θα μπορούσαν λοιπόν όλα αυτά να αποτελέσουν το θεμέλιο λίθο του γεωπολιτικού/γεωοικονομικού διευρασιατικού διαδρόμου Βερολίνου-Μόσχας-Πεκίνου; Αυτό όμως θα σημαίνει αντίο στην Αυτοκρατορία. Για μία ακόμη φορά: Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία» την άρια της Βρουγχίλδης στο φινάλε της όπερας «Το λυκόφως των θεών» .

 [----->]

 

Υπάρχει περίπτωση το "ελληνικό βαθύ λαρύγγι" να μην έχει σχέση με ξένες μυστικές υπηρεσίες;

 

Μάλιστα. Υπάρχουν "βαθιά λαρύγγια" και στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες; Ή να το ρωτήσω αλλιώς: υπάρχει περίπτωση το "ελληνικό βαθύ λαρύγγι" να μην έχει σχέση με ξένες; Αυτή η πρώτη λίστα που κυκλοφόρησε το Ντοκουμέντο είναι προφανές ότι αυτό που στοχεύει είναι η εσωτερική αποδιάρθρωση του συστήματος εξουσίας Μητσοτάκη. 

Για αυτό το ερώτημα ποιος κυκλοφόρησε αυτή τη λίστα συνδέεται άμεσα με ένα μεγαλύτερο ερώτημα: πως κάποιος ερμηνεύει την άνοδο και την πτώση του Μητσοτάκη από την εξουσία; Ο Μητσοτάκης ασφαλώς ήταν τυχερός γιατί κανένας από τους συνυποψηφίους του δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει ένα κόμμα σαν την ΝΔ. Ή με Μεϊμαράκη, ή με Τζιτζικώστα ή Γεωργιάδη το κόμμα θα αυτοκτονούσε. 

Ωστόσο ήταν δεδομένο από την αρχή ότι η πρωθυπουργία του θα λειτουργούσε όπως αυτή του πατέρα του: ως ένα είδος μεταβατικής διοίκησης προς τον ιδιοκτήτη του κόμματος, Καραμανλή. Εδώ όμως ο Μητσοτάκης έκανε κινήσεις που ήταν μη αναμενόμενες για αυτό που γνωρίζαμε ως πολιτικό προσανατολισμό της οικογένειας: την εξάρτησή της δηλαδή από τον γερμανικό παράγοντα.

Ο Μητσοτάκης με την αποχώρηση της Μέρκελ από την εξουσία και με τον δεύτερο πόλο εξάρτησης από την Αμερική να έχει περάσει εάν όχι στα χέρια αλλά τουλάχιστον στην επιρροή του Τραμπ, έκανε την επιλογή να ταυτιστεί και αυτός με τις επιλογές του Δημοκρατικού Κόμματος! Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και οι δύο πόλοι του κομματικού συστήματος ήθελαν νίκη των Δημοκρατικών (θυμίζω ότι ο πατέρας Μητσοτάκης είχε στενές σχέσεις με την οικογένεια Μπους που επίσης δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την επικράτηση του Τραμπ). Και η ταύτιση ήταν τέτοια που δεν ήταν ότι πήγε ακόμη πιο πέρα την πολιτική του Συριζα για τις βάσεις (τα δίνουμε όλα στους Αμερικάνους) αλλά και ταυτίστηκε πλήρως με την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία, πιθανόν αποδυναμώνοντας (αν και κάποιος πρέπει να είναι προσεκτικός σε αυτά) την άμυνα της χώρας στα νησιά. 

Φαίνεται λοιπόν ότι εάν αυτά κάποιον ενόχλησαν δεν ήταν η Ρωσία (που σε αυτήν ο Μητσοτάκης θέλησε να ρίξει την ευθύνη) αλλά η ίδια η γερμανική εξωτερική πολιτική που προσπαθεί να βγει από τη μέγγενη του πολέμου. Αντί για αυτό βλέπει τον Μητσοτάκη να ηγείται κίνησης για πλαφόν στις τιμές του αερίου που αυτό θα σήμαινε κατάρρευση των γερμανικών εταιρειών διανομής, να αγοράζει γαλλικά Ραφάλ (αυτά για να αποδυναμώσει την καραμανλική αντιπολίτευση μεταξύ άλλων) και εκσυγχρονισμό των F16 από τους Αμερικανούς, και κυρίως να κρώζει ως γεράκι του πολέμου στους κάμπους της Ουκρανίας όταν  για τους Γερμανούς το τέλος του πολέμου είναι στοίχημα επιβίωσης. Πιθανολογώ λοιπόν ότι το "βαθύ λαρύγγι" μπορεί να σχετίζεται όντως με το χθεσινό πέναλτι που στόχευε ότι και η λίστα: να χαλάσει τις σχέσεις των δύο συνεταίρων, Αλαφούζου και Μαρινάκη, πάνω στους οποίους βασίστηκε το το σύστημα Μητσοτάκη. 

Όμως αυτός που το σφύριξε είναι συνταξιούχος, με μεγάλο φάκελο (υπηρεσίας προς) στη Στάζι και ξέρει από τζόγο. Από αύριο θα έρθουν καινούργια μηνύματα από την άλλη του Ατλαντικού: οι παίχτες θα χρειαστεί να επανατοποθετηθούν. Πως όμως κάποιος να μην το παρατηρήσει: εκείνη η βαθιά συμμαχία των εκσυγχρονιστών της δεκαετίας του 1990 (Μητσοτάκηδες στην ΝΔ, Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και πρώτος Συνασπισμός), αυτή η συμμαχία που πολέμησε τόσο συστηματικά το τέρας του "λαϊκισμού", αποδιαρθρώνεται κάτω από το βάρος της σημερινής κρίσης....

[---->]

Μια πολύ παλιά ιστορία

                

«Δεν θα δουλεύεις για εμάς, θα είσαι 'συνεργάτης'... Θα είσαι το αφεντικό του εαυτού σου, θα εργάζεσαι χωρίς ωράριο. Και όσο περισσότερο δουλεύεις, τόσο περισσότερο θα κερδίζεις»!!

Γρήγορα θα καταλάβεις όμως πως όλα αυτά είναι μακριά από την πραγματικότητα και ότι έχεις μετατραπεί, με τη συναίνεσή σου, σε έναν σύγχρονο δουλοπάροικο, που δουλεύεις από το ξημέρωμα μέχρι τη νύχτα ίσα - ίσα για να τα βγάλεις πέρα...

"Απο την άλλη, με τη σύγχρονη τεχνολογία ο πελάτης κάθεται στο σπίτι του και γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται το δέμα του και σε πόση ώρα θα φτάσει. Και το αποτέλεσμα είναι ότι οι οδηγοί εξαντλούνται στους δρόμους, αγωνιζόμενοι να ανταποκριθούν στους εντατικούς ρυθμούς και στις 'προσδοκίες' που έχει δημιουργήσει αυτή η τεχνολογία. Πίσω από το προκάλυμμα αυτής της μοντέρνας τεχνολογίας βρίσκεται μια πολύ παλιά ιστορία, η εκμετάλλευση ανθρώπων", εξηγεί ο Κεν Λόουτς.

 

Τεχνητή Νοημοσύνη Μύθος και Πραγματικότητα

 του Νίκου Στραβελάκη

Την περασμένη εβδομάδα η «τεχνητή νοημοσύνη» είχε την τιμητική της. Η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) είχε διήμερο διαδικτυακό συμπόσιο για την εφαρμογή στις τράπεζες. Από κοντά και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών διεξήγαγε ημερίδα για τις εφαρμογές της «τεχνητής νοημοσύνης» στη βιομηχανία. Η «τεχνητή νοημοσύνη» είναι το κεντρικό στοιχείο του αφηγήματος των κυρίαρχων τάξεων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Θεωρούν ότι θα πυροδοτήσει μια νέα (πέμπτη) βιομηχανική επανάσταση η οποία θα μειώσει σημαντικά τις τιμές των εμπορευμάτων ενώ παράλληλα θα περιορίσει σημαντικά και το επενδυτικό κόστος. 

Αυτό πέρα από την αύξηση των αποδόσεων (ποσοστού κέρδους) θα οδηγήσει, σύμφωνα με τους υποστηρικτές του αφηγήματος και, σε «εκδημοκρατισμό» του συστήματος.Το «ανθρώπινο κεφάλαιο», η «εφευρετικότητα», τα start ups θα καταστούν σημαντικότερα από το συσσωρευμένο πλούτο ανοίγοντας έτσι «παράθυρο ευκαιρίας» για τους νέους. Παρόλο που ο οικονομικός ρεαλισμός του αφηγήματος αμφισβητείται τόσο από ετερόδοξους αλλά και ορθόδοξους οικονομολόγους η ένταση με την οποία προβάλλεται κάνει αναγκαία την βαθύτερη επισκόπησή του.

Το πρώτο και βασικό ερώτημα είναι τι είναι τέλος πάντων η τεχνητή νοημοσύνη; Είναι η δυνατότητα εκμάθησης ηλεκτρονικών υπολογιστών και μηχανημάτων γενικότερα ώστε να μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις. Τι σημαίνει αυτό στη πράξη; 

Σημαίνει ότι σε ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή παρέχονται δεδομένα και ένας αλγόριθμός επεξεργασίας τους που επιτρέπει την λήψη αποφάσεων από τον υπολογιστή. Παραδείγματος χάριν, η βασική εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης για τις τράπεζες που παρουσιάσθηκε στο  συμπόσιο της FED ήταν διαφορετικοί αλγόριθμοι επεξεργασίας δεδομένων για την αποδοχή ή απόρριψη δανειακών αιτήσεων. Οι εφαρμογές είναι δύο τύπων.

 Χρησιμοποιούν είτε έναν «κλειστό αλγόριθμο» (black box) είτε κάποιον αλγόριθμό «στατιστικής εκμάθησης». Στην πρώτη περίπτωση δεν ξέρουμε πώς ο υπολογιστής καταλήγει  σε αποδοχή ή απόρριψη μιας αίτησης. Ο μόνος τρόπος να ελεγχθεί η διαδικασία είναι με ένα δεύτερο μοντέλο που να βγάζει διαφορετικό αποτέλεσμα και την αξιολόγησή τους μέσω της συμπεριφοράς των δανειοληπτών. Είναι μια ανορθόδοξη μέθοδος που μπορεί να οδηγήσει σε τελείως λανθασμένες αποφάσεις ιδιαίτερα στο σημερινό περιβάλλον των «κόκκινων δανείων».

Η διαδικασία της «στατιστικής εκμάθησης» είναι πιο βατή με την έννοια ότι ο υπολογιστής αναζητά τις συσχετίσεις δεδομένων (οικονομικών και άλλων) του επίδοξου δανειολήπτη από τη βάση δεδομένων των δανειοληπτών. Άρα μπορούμε να παρακολουθήσουμε πώς ο υπολογιστής έλαβε την μια ή την άλλη απόφαση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει καμία θεωρία αναφορικά με τις συσχετίσεις που επιλέγει ο υπολογιστής. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να επιλέξει «ψευδοσυσχετίσεις» και το χειρότερο να απορρίψει ή να εγκρίνει δάνεια με κριτήρια εθνικότητας, φύλλου κλπ.. Με άλλα λόγια ο υπολογιστής μπορεί επιβάλλει πρακτικές με ρατσιστικό ή σεξιστικό περιεχόμενο.

Τα παραδείγματα, από τη βιομηχανία προέρχονται επίσης από τη θεωρία της «στατιστικής εκμάθησης». Αφορούσαν, π.χ. την παρακολούθηση μια αυτόματης γραμμής παραγωγής ξυριστικών μηχανών της Ολλανδικής εταιρείας Philips. Ο υπολογιστής συσχετίζει κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στη συμπεριφορά της γραμμής παραγωγής με την εμφάνιση βλαβών και ειδοποιεί τον επιστάτη. Το πρόβλημα είναι ότι η διαδικασία είναι στατιστική και συχνά η ειδοποίηση δεν σημαίνει και βλάβη.

Οι πιο επικίνδυνες εφαρμογές που συζητήθηκαν είναι εκείνες που αφορούν τις υπηρεσίες υγείας. Για να περιορίσουν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές στις βάρδιες επεξεργάζονται εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης που ξεχωρίζουν π.χ. τις ακτινογραφίες ασθενών και δείχνουν στο γιατρό εκείνες που ο υπολογιστής θεωρεί ότι επισημαίνουν νόσο. Καταλαβαίνετε τι λάθη μπορεί να προκύψουν από μια τέτοια διαδικασία. Τέλος, ένας εισηγητής στο συμπόσιο της FED έδειξε διάλογο ανθρώπου με ψυχολογικά προβλήματα με υπολογιστή που έπαιζε το ρόλο των παλιών τηλεφώνων υποστήριξης. Από την οθόνη που μας παρουσίασε, ο παθών ρωτούσε αν πρέπει να αυτοκτονήσει και ο υπολογιστής του απάντησε «νομίζω πως ναι».

Είναι σαφές ότι η εξέλιξη της όλης διαδικασίας απέχει παρασάγγες από αυτό που κάποιος θα ονόμαζε βιομηχανική ή τεχνολογική επανάσταση. Με άλλα λόγια είναι περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα. Σε αυτό συμφωνούν όλοι σχεδόν οι οικονομολόγοι. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι όπου προσπαθεί να εφαρμοστεί η τεχνητή νοημοσύνη αποσκοπεί κυρίως είτε στην αντικατάσταση ανθρώπων από μηχανές (π.χ. στις εφαρμογές ιατρικής φροντίδας) είτε το κυριότερο στην απο-ειδίκευση εξειδικευμένης εργασίας. Οι εγκριτικοί μηχανισμοί των τραπεζικών δανείων για παράδειγμα απαιτούν στελέχη με γνώσεις και εμπειρία. Με την εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης τη διαδικασία θα την υλοποιούν απλοί υπάλληλοι.

Όμως αυτό μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφές. Ο λόγος είναι ότι όλες οι εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης βασίζονται στην υπόθεση ότι το μέλλον είναι μια τυχαία επανάληψη καταστάσεων του παρελθόντος. Αυτό δεν είναι σωστό ακόμη και για ελεγχόμενες διαδικασίες όπως η παραγωγή ξυριστικών μηχανών όπου συγκεκριμένα μοτίβα άλλες φορές υποκρύπτουν και άλλες δεν υποκρύπτουν βλάβη. Για αυτό το λόγο έχουμε την επιστημονική θεωρία όπου προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πράγματα και όχι απλά να τα συσχετίσουμε όπως κάνει η «τεχνητή νοημοσύνη». 

Αυτός είναι και ο λόγος που η εργασία είναι και θα παραμείνει ο βασικός μηχανισμός ανταλλαγής/ επικοινωνίας του ανθρώπου με τη φύση και το θέμα είναι να απελευθερωθεί από τα δεσμά του κινήτρου του κέρδους. Με άλλα λόγια σοσιαλισμός της τεχνολογίας δεν υπάρχει.Όταν υπάρξει θα είναι έργο της ανθρώπινης δράσης «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής».