Και τι θέλετε; Να γίνουμε Βόρεια Κορέα;

 

Οποιος έχει διαβάσει ευρωπαϊκή ιστορία και δεν έχει μείνει προσκολλημένος στην παιδική ηλικία που τα αγόρια παίζουν Ινδιάνους και καουμπόιδες, αντιλαμβάνεται ότι η μακριά πορεία διαμόρφωσης και επικράτησης των ευρωπαϊκών κρατών καθορίζεται από τους πολέμους που μεταξύ τους και από κοινού εναντίον τρίτων πραγματοποιούν οι ηγετικές κάστες των λαών, των φυλών και των εθνών. Ο αγώνας για κυριαρχία και επέκταση σε βάρος των άλλων είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους. Και η θρησκεία, η γλώσσα, ακόμα και τα γράμματα και οι τέχνες χρησιμοποιούνται γι’ αυτό το σκοπό και εξαρτιούνται από την έκβασή του. Κι αυτό αφορά τους πάντες, από την πιο μεγάλη συλλογικότητα ως την πιο μικρή.

 

Η κυριαρχία είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη, τον πλούτο, την ευημερία, την ανάπτυξη. Γι’ αυτό δεν έχει όρια. Γι’ αυτό στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ούτε ειρηνικά ούτε αδελφικά κράτη. Υπάρχουν μόνο κράτη με ετοιμοπόλεμες ηγετικές τάξεις. Γι’ αυτό η ιστορία της Ευρώπης είναι μια συνεχής πολεμική αναμέτρηση με διαλείμματα ανασυγκρότησης. Η δε οικονομική ανάπτυξη, η επιστημονική πρόοδος, η έξαρση των τεχνών και η καλλιέργεια των γραμμάτων, επειδή δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την ίδια την έννοια της κυριαρχίας ως αυτοσκοπό, όχι μόνο δεν έφεραν την πολυπόθητη για τους λαούς ειρήνη, αλλά επέτειναν την αντιπαλότητα και τη σύγκρουση.

 

Το πιο κοινό γνώρισμα των κρατών που συγκροτούν την Ευρώπη, όσο πίσω κι αν πάει κανείς στην Ιστορία, είναι ο πόλεμος μεταξύ τους και ο πόλεμος εναντίον των άλλων που είναι έξω από την Ευρώπη. Έτσι βρίσκει το καπιταλιστικό σύστημα την πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή του. Γιατί ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του πολεμικός, επιθετικός και αρπακτικός. Δεν μπορούσε σε καμία άλλη περιοχή του κόσμου να βρει τόσο εύφορο έδαφος για να διαμορφωθεί, να εδραιωθεί και να επεκταθεί συμπαρασύροντας στο διάβα του με τη μέγιστη δυνατή βία την ανθρωπότητα ολόκληρη. 

Στην Ευρώπη, με τη συγκεκριμένη συγκέντρωση των καθαρόαιμα πολεμικών ορδών, γονιμοποιήθηκαν μέσα από διαδικασίες αιώνων τα συστατικά της δημιουργίας του. Κι ο πολιτισμός στην Ευρώπη ήταν η φάτνη μέσα στην οποία γεννήθηκε. Ακραία ανισότητα και ακραία αδικία, ακραία φτώχεια και ακραία πολυτέλεια, δουλεία και δουλοπαροικία, λεηλασία του πλούτου ολόκληρης της γης, θρησκοληψία και Ιερά Εξέταση, ανταγωνισμοί και δολοφονίες μέσα στις ηγετικές κάστες και σφαγές και βασανιστήρια σε βάρος των υπηκόων, πόλεμοι και πόλεμοι και πόλεμοι… Όλα τα άλλα στην ευρωπαϊκή ιστορία είναι παράγωγα, παραγεμίσματα, υποστηρίγματα και απόνερα του βασικού χαρακτήρα του ευρωπαϊκού κόσμου. Και ο Μεσαίωνας δεν κράτησε μόνο χίλια χρόνια.

 

Μεσαίωνας

Ακόμα κι αν παραβλέψουμε όλα αυτά που συντείνουν στην παράτασή του επί ευρωπαϊκού εδάφους, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι ο μετριασμός του στην Ευρώπη ήταν αποτέλεσμα όχι της εξάλειψής του, αλλά της εξαγωγής του στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Και ως εξαγώγιμο προϊόν ο Μεσαίωνας, αν πάρουμε ως αφετηρία το θεωρούμενο ως τέλος του, δηλαδή την περίοδο της λεγόμενης Αναγέννησης, ήταν ακόμα χειρότερος από το μοντέλο εφαρμογής του στην Ευρώπη. Ξεκινάει με τις ασύλληπτες σε έκταση, διάρκεια, αγριότητα και καταστροφές, γενοκτονίες –βιολογικές, πολιτισμικές και οικονομικές– των λαών της Βόρειας, Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, συνεχίζεται με την αφαίμαξη της Ασίας και της Αφρικής από ανθρώπους και από πρώτες ύλες χάρη στις οποίες χτίζονται τα παλάτια, τα μουσεία, οι γέφυρες και οι πόλεις στη Δύση και συμπληρώνεται από εκατοντάδες πολέμους σε όλη τη γη με κορυφαίους τους δύο παγκόσμιους μέσα στον εικοστό αιώνα. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, ανικανοποίητη από τους «μικρούς» πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη κ.λπ., η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον τρίτο παγκόσμιο!

 

Μόνο για την κατάκτηση και λεηλασία της αμερικάνικης ηπείρου, την αρπαγή δούλων από την Αφρική και τους δύο παγκόσμιους πολέμους, η Δύση με τους συμμάχους της προκάλεσε –με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς– το θάνατο, την εξολόθρευση, τον αφανισμό ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ (200.000) ανθρώπων! Και με πολύ μεγαλύτερο αριθμό αναπήρων και τραυματιών! Αν συνυπολογίσουμε τα θύματα κι από εκατοντάδες άλλους πολέμους και επεμβάσεις, από Βιετνάμ, Καμπότζη και Λάος μέχρι Ιράκ και Υεμένη, ο αριθμός αυτός αυξάνεται κατακόρυφα! Για να μην μιλήσουμε για τους πρόσφυγες που δημιούργησαν, τους πολιτισμούς που εξαφάνισαν και την καταστροφή στη φύση που επέφεραν! Είναι κόλαση που δεν τη χωράει ο νους!

 

Ο Δυτικός Μεσαίωνας, οι πόλεμοι, οι αρπαγές και οι λεηλασίες, η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση, με εγκάθετους δικτάτορες να υπηρετούν την αποικιοκρατία, πλαισιωμένα όλα από τις ιεραποστολές και το εισαγόμενο λάιφσταϊλ, εμπόδισαν ολόκληρη την οικουμένη να ψάξει, να βρει και να βαδίσει στο δικό της δρόμο προόδου και ευημερίας με σεβασμό στη διαφορετικότητα και τη συνύπαρξη των λαών με τους ξεχωριστούς τοπικούς πολιτισμούς.

 

Όποιος νομίζει ότι τα κύρια χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι τα έργα του Μιχαήλ Άγγελου, του Σαίξπηρ, του Βολταίρου και του Μπετόβεν, βλέπει μερικά λαμπερά δέντρα, αλλά όχι το πυκνό σκοτεινό δάσος. Απομονώνει αυτά και αυτούς που έριχναν φως με σχετικά περιορισμένη επιρροή στο γίγνεσθαι και χάνει τα καθεστώτα τα οποία υφίσταντο και τις ηγετικές κάστες και τάξεις υπό τις οποίες ζούσαν καταναγκαστικά και ασφυκτικά οι κοινωνίες.

 

Έτσι διαμορφώθηκε ο δυτικός κόσμος. Κυρίως με αιματοχυσίες, λεηλασίες, διακρίσεις, καταπιέσεις και καταστροφές. Και δεν ξέρει ούτε μπορεί να αποδεχτεί άλλο τρόπο. Γι’ αυτό θα πολεμάει όσο βαστούν οι δυνάμεις του για να αποτρέψει την ανάδυση οποιουδήποτε άλλου μοντέλου και να διατηρήσει την κυριαρχία του σε όλη τη γη ακόμα κι αν χρειαστεί να διαπράξει νέους πολέμους, νέες γενοκτονίες, νέες υποδουλώσεις και νέες λεηλασίες.

 

Κουτσουλιές

Σήμερα, σε ένα ψύχραιμο παρατηρητή φαίνεται εκ πρώτης όψεως φαιδρό, κράτη όπως η Γερμανία, η Αγγλία ή η Δανία να μεγαλοπιάνονται, να προσπαθούν να δείξουν υπέρμετρο μπόι και να χρησιμοποιούν μια ρητορική που δεν αντιστοιχεί στα κιλά τους. Αλλά η εξήγηση είναι εύκολη. Το δείχνει η ιστορία τους. Αφενός έχουν διατηρήσει μια φόρα από το ένδοξο παρελθόν τους στις ληστείες, τον εκφοβισμό και τον εξανδραποδισμό των πιο ανίσχυρων και αφ’ ετέρου κρέμονται από το τέρας που γέννησε η ίδια η Ευρώπη, την Αμερική. Σημείο της άνοιας που έρχεται με την παρακμή είναι η αδυναμία σύνδεσης με αυτό που έπαθε η Ευρώπη από το άλλο μεγάλο τέρας που γέννησε και έθρεψε, δηλαδή τον φασισμό! Ένα ευρωπαϊκής έμπνευσης και κατασκευής τέρας που μεγάλωσε τόσο γρήγορα και τόσο πολύ μέσα στα σπλάχνα της Ευρώπης που θα είχε καταπιεί ολόκληρη τη μάνα του αν δεν έκανε το λάθος να πειράξει τη Σοβιετική Ένωση η οποία άθελά της, για να σώσει τον εαυτό της, έσωσε και την Ευρώπη από το εκτρωματικό της τέκνο!

 

Ναι, θα γινόταν μια θαυμάσια σάτιρα, αν δεν έβαζε σε κίνδυνο την ανθρωπότητα, να βλέπεις τον Μπόρις Τζόνσον να νουθετεί την Ινδία και την Κίνα να ευθυγραμμιστούν με τη Δύση κατά της Ρωσίας. Ο αγράμματος Εγγλέζος δεν μπορεί να φανταστεί πώς τον βλέπουν οι Ινδοί και οι Κινέζοι. Ότι δεν έχουν καθόλου ξεχάσει πόση καταστροφή, εξαθλίωση, θάνατο και πόνο έχει προκαλέσει η Αγγλία σ’ αυτές τις μεγάλες χώρες με τους αρχαιότερους και ασυγκρίτως σημαντικότερους πολιτισμούς από τον αγγλικό. Ότι για τους Ινδούς και τους Κινέζους, η Αγγλία έχει λιγότερους κατοίκους από τη Σαγκάη και το Νέο Δελχί! Έχοντας ακόμα ίνδαλμα τη βασίλισσα, οι Εγγλέζοι νομίζουν ότι ζουν στον 19ο αιώνα! Σε πρόσφατη σφυγμομέτρηση, οι μισοί δήλωσαν ότι νοσταλγούν τη βρετανική αυτοκρατορία!

 

 Αλλά δεν είναι καλύτερα τα πράγματα με τους Δανούς, οι οποίοι όλοι μαζί θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν σε μία συνοικία της Βομβάης ή του Πεκίνου!

 Ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει το ένα τρίτο του πληθυσμού της Κίνας και το ένα έκτο του πληθυσμού της Κίνας και της Ινδίας μαζί! Ολόκληρη η έκταση που καλύπτουν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μικρότερη από το ένα τέταρτο της έκτασης που καλύπτει η Ρωσία!

 Αυτές, λοιπόν, οι χώρες, που δεν έχουν πια τη στρατιωτική υπεροχή που είχαν το 1850 ή το 1900, έχουν διατηρήσει το ίδιο τουπέ, αρνούμενες να παραδεχτούν ότι η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία δεν έχουν μόνο το μισό πληθυσμό της γης, αλλά είναι και κράτη ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ! Να το πω πιο λαϊκά, δεν έχουν αφεντικά, δεν έχουν προστάτες, δεν έχουν νταβατζήδες και, επιπροσθέτως, διαθέτουν συνολικά και μερικές χιλιάδες πυρηνικές βόμβες που αν παραζοριστούν θα μπορούσαν άνετα να κάνουν όλη την Ευρώπη να μοιάζει σε κάτι πολύ χειρότερο από τη Φαλούτζα! Δανοί, Εγγλέζοι, Γερμανοί, Πολωνοί και λοιποί πολιτισμένοι Ευρωπαίοι είναι σε πλήρη αφασία. Αδυνατούν πλήρως να καταλάβουν ότι ο κόσμος αλλάζει ερήμην τους. 

Ότι ενώ όλη η Ευρώπη γερνάει και γεμίζει οίκους ευγηρίας, στην Αφρική ήδη το 77% των κατοίκων της είναι κάτω από 35 ετών! Γεννούν και απαιτούν, όσες δικτατορίες κι αν τους επιβάλλουν. Όσες βόμβες και να ρίξουν στη Λιβύη, όσα καθεστώτα κι αν ανατρέψουν, όσους εμφύλιους κι αν προκαλέσουν, οι Αφρικάνοι ξυπνούν, όπως ξύπνησαν οι Κινέζοι και οι Βιετναμέζοι κι όπως ξυπνούν οι Λατινοαμερικάνοι και οι Αφγανοί και οι Πακιστανοί και πολλοί άλλοι που δεν τρομάζουν πια όταν εκτοξεύει απειλές η Φον ντερ Λάιεν ή ο Μπορέλ, ο Μισέλ κι ο κάθε θλιβερός γραφειοκράτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Όχι, δεν έχει χάσει η Ευρώπη όλη τη δύναμή της και δεν έχουν πάψει οι γραφειοκράτες να είναι επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα, επειδή έχουν το know-how της καταστροφής κι επειδή έχουν τη συνδρομή του πέραν του Ατλαντικού τέρατος. Αλλά συναίσθηση της κατάστασής τους δεν έχουν. Ότι μπορούν όλοι μαζί να καταστρέφουν τη Λιβύη, τη Γιουγκοσλαβία και την Υεμένη, αλλά μέχρις εκεί. Κι αυτό όλο και με πιο μεγάλη δυσκολία.

 

Δευτεροκλασάτοι

Κίνα, Ινδία και Ρωσία έχουν αποδείξει ότι δεν θέλουν πολέμους. Το αποδεικνύει η πραγματικότητα, η στατιστική. Την άμυνά τους θέλουν να εξασφαλίζουν. Όχι για φιλοσοφικούς λόγους, για πρακτικούς. Σε καιρό ειρήνης προοδεύουν. Ούτε 800 βάσεις ανά τον κόσμο έχουν όπως οι ΗΠΑ, ούτε κυρώσεις έχουν επιβάλλει σε οποιαδήποτε χώρα.

 

Ακόμα και η ανθυπομινιόν Λιθουανία, βροντάει κι αστράφτει! Με λιγότερους από 2,5 εκατομμύρια Λιθουανούς που συνεχώς μειώνονται (όπως και οι ακόμα λιγότεροι Λετονοί και Εσθονοί), με ένδοξο φιλοναζιστικό παρελθόν και με επιφάνεια εδάφους ίση με τη μισή Ελλάδα, θέλει να κατατροπώσει με ξένα κόλλυβα τη Ρωσία! Φαντασιώνονται οι ηγέτες της ότι ζουν την αναγέννηση του Μεγάλου Δουκάτου που στον 14ο αιώνα περιλάμβανε τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και τμήματα της Πολωνίας και της Ρωσίας!

 

Στην Ευρώπη, όλοι με κάποια φαντασίωση ζουν. Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ο Καρλομάγνος, ο Φερδινάνδος, ο Ναπολέων, ο Φρειδερίκος, ο Λεοπόλδος, όλοι σαν οπτασίες ή σαν ολογράμματα αναπληρώνουν τα κενά στη μνήμη και τις ξεπουπουλιασμένες φιλοδοξίες των Ευρωπαίων που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι με τον Σολτς, τον Μακρόν, τον Τζόνσον, τον Μόντι, την Μπέρμποκ, την Λιζ Τρας, τον Σάντσεθ, τον Ντούντα και τους υπόλοιπους, της Ελλάδας, της Φινλανδίας, της Βουλγαρίας κ.λπ., μόνο τρίτους ρόλους μπορούν πλέον να διεκδικούν στην παγκόσμια σκηνή. Γι’ αυτό έρποντας πίσω από τους Αμερικάνους, κάνουν τους κομπάρσους δίπλα στον Ζελένσκι.

 

Είμαστε στο κατώφλι ενός πυρηνικού πολέμου, κι ο ασήμαντος καγκελάριος λέει ότι «δεν είναι καιρός για πασιφισμό»! Και πότε είναι; Μετά τα πρώτα πυρηνικά πλήγματα;

 

Σήψη

Σαπίζουν οι Ευρωπαίοι, αλλά δεν είναι να τους λυπάται κανείς. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Αυτοξεφτιλίζονται. Κι ούτε πρέπει να ανησυχούμε για τα θετικά που πήραμε από την Ευρώπη. Αυτά θα τα κρατήσουμε. Εξάλλου πολλά είναι κλεψιμαίικα, δεν τους ανήκουν. Κι από τα άλλα, τα περισσότερα είναι αντιπροϊόντα της κυρίαρχης κουλτούρας και πολεμήθηκαν από το δυτικό κατεστημένο. Αμέτρητες χιλιάδες προοδευτικοί άνθρωποι σκοτώθηκαν στους πολέμους στους οποίους είχαν εναντιωθεί, κάηκαν κατά χιλιάδες ζωντανοί –όχι μόνο τα βιβλία τους- από τον κάθε Τορκεμάδα ως αντιφρονούντες ή εξολοθρεύτηκαν στους θαλάμους αερίων χάρη στους μισούς Ευρωπαίους που ανήκαν στον φασιστικό Άξονα και τους άλλους μισούς που τον ανέχθηκαν ή συνεργάστηκαν μαζί του.

 

Στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, σε όλες σχεδόν τις χώρες, οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν στις μοναρχίες, στις φασιστικές δικτατορίες και στα αυταρχικά αστικά καθεστώτα, υπέστησαν εξοντωτικές διώξεις. Πολιτικοί, αγωνιστές, ιστορικοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, αλλά και φοιτητές και εργαζόμενοι, απομονώθηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν για να μην ακούγονται, για να μην γράφουν, για να μην υπάρχουν. Κι αν το καλοεξετάσεις, ό,τι είναι πολύτιμο πνευματικά, ότι ανεβάζει την κουλτούρα στις κοινωνίες προέρχεται κυρίως από τους κάθε λογής αντιφρονούντες. 

Από τους φιλοσόφους, τους ποιητές και τους συγγραφείς ως τους μουσικούς, τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς και τους ζωγράφους, πριν τους αχρηστεύσει η εμπορευματοποίηση και η ολιγαρχία των ΜΜΕ, οι άξιοι λόγου δημιουργοί με κοινωνική συνείδηση –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ήταν στην αντίθετη από την ευρωπαϊκή εξουσία όχθη. Από τον καιρό της μοναρχίας μέχρι τις μεταπολεμικές αστικές δημοκρατίες. Αυτοί άφησαν τα σπουδαιότερα έργα. Από τον Μαρξ ως τον Κεν Λόουτς.

 

Κι όσο για την πολυπόθητη δημοκρατία, αποδείχτηκε μετά από εμπειρία διακοσίων ετών, από την ελληνική επανάσταση του ’21, ότι είναι ασύμβατη με τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Σε καμία περιοχή του κόσμου, που την κυβέρνησαν οι Δυτικοί, ούτε εφάρμοσαν κάποιας μορφής δημοκρατία ούτε επιτρέψανε –δια πυρός και σιδήρου- την εμφάνιση οποιασδήποτε δημοκρατίας. Ούτε μία! Ενώ κατείχαν εκατοντάδες χώρες και λαούς. 

Ενδεικτικά, ούτε οι Γάλλοι επί 150 χρόνια στην Αλγερία, ούτε οι Άγγλοι επί 100 χρόνια στην Ινδία, την Τζαμάικα ή το Χονγκ-Κονγκ, ούτε οι Γερμανοί στη Ναμίμπια, ούτε οι Ολλανδοί επί 350 χρόνια στην Ινδονησία, ούτε οι Βέλγοι στο Κονγκό, ούτε οι Πορτογάλοι στην Αγκόλα, τη Βραζιλία και το Μακάο, ούτε οι Ιταλοί στην Αιθιοπία, ούτε οι Ισπανοί στο Περού, την Αργεντινή, το Μεξικό και τη Βενεζουέλα! Πουθενά, πουθενά, πουθενά! Μόνο δικτατορίες με μαστίγιο, ακρωτηριασμούς και κρεμάλες! Ο εξαγώγιμος ευρωπαϊκός Μεσαίωνας είναι πολύ χειρότερος, ασυγκρίτως αγριότερος, από τον Μεσαίωνα επί ευρωπαϊκού εδάφους.

 

Συμμορία προθύμων

Τώρα, οι κάθε είδους φιλονατοϊκοί, μαλακοί και σκληροί, ισχυρίζονται ότι η μεγάλη συμμαχία ΗΠΑ, ευρωπαϊκών χωρών και παρελκόμενων (Καναδάς, Αυστραλία, Ιαπωνία κ.ά.) κατά της Ρωσίας, είναι αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος της Δύσης για την ακεραιότητα μιας ανεξάρτητης χώρας που δέχεται εξωτερική επίθεση! Αν είναι έτσι, γιατί ακριβώς τα ίδια αυτά κράτη συνέπτυξαν ακριβώς το ίδιο κοινό μέτωπο πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν για να επιτεθούν εναντίον άλλων ανεξάρτητων χωρών, π.χ. Γιουγκοσλαβία, με τις οποίες ούτε συνόρευαν ούτε είχαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο προκληθεί!

 

ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Καναδάς, Ολλανδία, Δανία, Πολωνία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Σουηδία, Αλβανία, Φινλανδία, Αυστραλία, Νορβηγία, Ρουμανία, Γεωργία, Ελλάδα κ.λπ., ακόμα και η Ουκρανία που τώρα διαμαρτύρεται για την επέμβαση στο έδαφός της, είναι στη νατοϊκή λίστα «Troop Contributing Nations», δηλαδή των κρατών που συμμετέχουν στις στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ εναντίον ανεξάρτητων χωρών, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη κ.λπ. Πολλές συμμετείχαν και στον πόλεμο της Κορέας!

 

Πρόκειται, λοιπόν, για μια συμμορία προθύμων εναντίον κάθε υποψήφιου στόχου που επιλέγουν οι ΗΠΑ. Γι’ αυτό, τα περί ανεξαρτησίας και δημοκρατίας ας τα πουλήσουν στους αφελείς. Την Ουκρανία την έχουν στα αναλώσιμα. Μία δήλωση της Γαλλίας ή της Γερμανίας ότι δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ αρκούσε για να αποτραπεί η σύρραξη! Και προτίμησαν να κηρύξουν τον πόλεμο στη Ρωσία και να απαγορεύσουν τον Τσαϊκόφσκι, τον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν και τον Ταρκόφσκι!

 

Σ’ αυτό το σημείο, χωρίς επιχειρήματα, οι μεταλλαγμένοι θα κάνουν πάλι την κλασική προβοκατόρικη ερώτηση: Και τι θέλετε να γίνουμε, Βόρεια Κορέα; 

Κι εμείς θα απαντάμε σταθερά: Δεν θέλουμε να γίνουμε ούτε Κορέα, ούτε Κίνα, ούτε Βέλγιο, ούτε Βενεζουέλα, ούτε Καναδάς, ούτε Ιαπωνία, ούτε Ρωσία, ούτε Σουηδία.

 Απαιτούμε να μας αφήσουν ήσυχους, να διαλέξουμε και να αποφασίσουμε μόνοι μας τι θέλουμε και τι μπορούμε να γίνουμε! Γνωρίζοντας ότι η ανεξαρτησία δεν φέρνει αυτομάτως τη δημοκρατία, αλλά κι ότι χωρίς ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Και χρόνος θα χρειαστεί και προσπάθεια, και πισωγυρίσματα θα υπάρχουν και αγωνίες, αδικίες και απογοητεύσεις, αλλά όσο δύσβατος κι αν είναι ο δρόμος για την πραγματική δημοκρατία μόνο με την εξασφάλιση της πραγματικής ανεξαρτησίας και με συστατικά του πολιτισμού κάθε λαού μπορεί να χτιστεί και να ευδοκιμήσει. Τέτοια δημοκρατία θέλουμε.

 

edromos.gr

 

ΤA TAΛΗΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ.

 Απόσπασμα από κείμενο με τίτλο ''TEOTWAYKI (η εκδίκηση για το 1989)'' που δημοσιεύτηκε στο σάιτ techiechan.com

Από την αρχή της κορονο-υστερίας βλέπουμε το εξής μοτίβο. Οι τιμές διαφόρων αγαθών εκτοξεύονται την ίδια στιγμή που η προσφορά τους μειώνεται. Αυτό σημαίνει πως η τιμή ενός πράγματος ήταν απλά ενδεικτική από τη στιγμή που δεν ήταν διαθέσιμο. Αυτό το μοτίβο οι οικονομικές φυλλάδες το ονόμασαν supply chain disruptions και φυσικά το βάφτισαν προσωρινό χωρίς να κοιτάνε τις λεπτομέρειες του. Στην πραγματικότητα αυτό που βιώναμε (και συνεχίζουμε να βιώνουμε) είναι ένα άλλο φαινόμενο. Αυτό των μη λειτουργικών αγορών.

Οι αγορές στη δύση τα τελευταία 30 χρόνια ακολουθούν τους κανόνες του καζινοκαπιταλισμού. Από την έλευση του QE δε, έχουν αποδεσμευτεί πλήρως από τα υλικά αγάθα τα οποία υποτίθεται αντιπροσωπεύουν, καθώς το QE είχε ας βασικό του στόχο την αύξηση της τιμής των προϊόντων του καζινοκαπιταλισμού. Αν το θυμάστε οι οικονομικές φυλλάδες αλλάλαζαν από χαρά θεωρώντας πως εταιρίες που δεν έβγαλαν ποτέ κέρδη στη ζωή τους και δεν είχαν καμία προοπτική να βγάλουν ήταν το άνθος του δυτικού καπιταλισμού. Εντελώς ταιριαστά τις ονόμαζαν μονόκερους 🙂

Οι κινέζοι, βλέποντας ακριβώς αυτή την τάση να αυξάνει σε δυναμική το 2011, ξεκίνησαν να αγοράζουν πρώτες ύλες σαν να μην υπάρχει αύριο, ανταλλάσσοντας όσο το δυνατόν περισσότερα δολάρια. Αυτός είναι ο λόγος που την αυστραλία δεν την χτύπησε ποτέ η κρίση του 2008.

Αυτή λοιπόν η περαιτέρω αποξένωση των βίρτουαλ αγορών από τα πραγματικά αγαθά ήταν που δοκιμάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια του κορονογιού. Από τη μία οι αγορές συνέχιζαν να υπερίπτανται και από την άλλη οι εταιρίες δεν μπορούσαν να προμηθεύσουν αρκετά λάπτοπ, αρκετά αυτοκίνητα ακόμα και αρκετή ξυλεία στις ηπα όταν οι τιμές ενός εγχώριου αγαθού (άρα δεν φταίνε τα supply chains) τριπλασιάστηκαν χωρίς “λόγο και αιτία”.

Εν μέρη αυτό ήταν αποτέλεσμα κερδοσκοπίας των εταιριών που προσπάθησαν να αρμέξουν την αγορά βγάζοντας τα ίδια και περισσότερα κέρδη με περιορισμένες πωλήσεις προϊόντων. Από τη στιγμή που οι αγορές ήταν σπασμένες, κανείς δεν μπορούσε να ξέρει ποια είναι η τιμή ισορροπίας της ξυλείας στις ΗΠΑ. Φυσικά τόσο ακραία διακύμανση όπως ο τριπλασιασμός των τιμών, οδήγησε σε πάγωμα της αγοράς κι άρα ακόμα μεγαλύτερη απόκλιση της αγοράς από τις “ονομαστικές” τιμές των προϊόντων.

Σαν την παλιά σοβιετία, λεφτά υπάρχουν αλλά δεν υπάρχουν αγαθά να αγοράσεις με αυτά τα λεφτά. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί οι προθεσμίες παράδοσης των αυτοκινήτων έχουν ορίζοντα 6-12 μηνών. Ναι οι φυλλάδες μιλάνε για κάτι τσιπάκια που δεν είναι διαθέσιμα και μπλα μπλα, αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι τη σοβιετική δυσκοιλιότητα των αγορών μας. Καμία εταιρία αυτοκινήτου δεν σκέφτηκε να “γυρίσει στο παρελθόν” και να βγάλει μια έκδοση του ίδιου αυτοκινήτου με το 1/10 των τσιπακίων που έχει το υπάρχον μοντέλο, καθώς άλλωστε τα 9/10 αυτών των τσιπακίων δεν κάνουν τίποτα σημαντικό.

Καπιταλιστικά μιλώντας θα ήταν μια υπέροχη ευκαιρία να τινάξουν την μπάνκα του ανταγωνισμού στον αέρα, αλλά φαίνεται πως κανείς δεν την έχει σκεφτεί. Οι τσέοι όλων αυτών των εταιριών θεωρούν την πραγματική παραγωγή ένα κουραστικό και μη αποδοτικό πάρεργο σε σχέση με το καζινοκαπιταλιστικό παιχνίδι του QE όπου βγαίνουν όλα τα λεφτά. Τη νοοτροπία αυτή την είδαμε ξεκάθαρα να ξεδιπλώνεται με αφορμή την boeing, αλλά σας διαβεβαιώ πως καλύπτει όλο το εύρως της μεγάλης κλίμακας παραγωγής στη δύση.

Άρα όταν υπάρχουν σοβιετικές ουρές και αναμονές μηνών, καμία εταιρία δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει τα πλάνα της για να καρπωθεί το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, διότι τα κέρδη δεν έχουν πια αξία. Κρατήστε το αυτό διότι μας εξηγεί λίγο πολύ το πως θα κινηθούν οι αγορές από εδώ και πέρα.

Αυτό λοιπόν που βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια είναι ένας άλλου τύπου πληθωρισμός από αυτόν του QE, από αυτόν δηλαδή που οι κεντρικές τράπεζες πλημμύριζαν τις χρηματο-οικονομικές αγορές με χρήμα. Μην με παρεξηγάτε, υπάρχει και αυτός, αλλά αυτός αφορά σχεδόν αποκλειστικά τον καζινοκαπιταλισμό και τις virtual αγορές. Ο πληθωρισμός για τον οποίο μιλάω και θα βιώσουμε τους επόμενους μήνες με μεγάλη σφοδρότητα είναι ένας πληθωρισμός έλλειψης αγαθών. Οι τιμές δεν αυξάνονται διότι εκτοξεύεται η ζήτηση, αλλά διότι μειώνεται η προσφορά. Κι αυτό είναι μια συνταγή που πολύ σύντομα θα μας οδηγήσει στα δελτία διότι η ελαστικότητα της ζήτησης (δηλαδή το πόσο λιγότερο βενζίνη θα βάζω στο αυτοκίνητο όσο ανεβαίνει η τιμή της) δεν είναι ανάλογη της αύξησης της τιμής. Οκ ακούγεται μπερδεμένο οικονομικομπλαμπλα αλλά δεν είναι.

Πάρτε για παράδειγμα το ντίζελ. Τα ευρωπαϊκα διυλιστήρια μαθαίνουμε δεν παράγουν αρκετό ντίζελ και εισάγουμε 600-700.000βαρέλια την ημέρα από δαύτο από τη ρωσία. Καθώς οι εισαγωγές ρωσικού ντίζελ είναι ταμπού αυτή τη στιγμή, η τιμή του είναι πιο υψηλή από της βενζίνης παρότι κανονικά (λόγω φορολογίας) θα έπρεπε να είναι 20-25 σέντς φθηνότερο. Με λίγα λόγια, παρά το γεγονός ότι το ντίζελ έγινε μισό ευρώ πιο ακριβό, η ζήτηση του δεν μειώθηκε αρκετά για να ισορροπήσει η αγορά στην “ονομαστική” τιμή των 20σεντς λιγότερο.

Μαααα αφού οι τιμές ανέβηκαν δεν θα εισρεύσει περισσότερο ακριβό ντίζελ από αλλού? Στον επίπεδο κόσμο του φρίντμαν ίσως, αλλά στον πραγματικό κόσμο των υλικών αγαθών κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά προβληματικό. Οι ΗΠΑ που διαθέτουν αρκετό ντίζελ προς εξαγωγή (γύρω στο 1εκ βαρέλια την ημέρα) θα πρέπει να ναυλώσουν αρκετά καράβια για να μεταφέρουν αυτό το ντίζελ και φυσικά δεν ξέρουμε ακριβώς σε τι τιμή θα φτάσει στην ευρώπη. Και μιλάμε για τα ίδια καράβια που θα μεταφέρουν και το έξτρα πετρέλαιο που ΔΕΝ θα αγοράσει η ευρώπη από τη ρωσία. Ξαφνικά γίνεται εμφανές πως ίσως τελικά να μην υπάρχουν αρκετά καράβια για να κάνουν αυτή τη δουλειά· ή ότι η τιμή που θα έρθει αυτό το ντίζελ στην ευρώπη είναι απαγορευτική για την παραγωγή. Διότι το ντίζελ είναι ακριβώς αυτό το είδος του καυσίμου που χρησιμοποιεί όλη η παραγωγική διαδικασία μέχρι να έρθει το πακετάκι της άμαζον σπίτι σας.

Μαντέψτε τώρα ποιος θα είναι το πρώτο θύμα σε περίπτωση που η έλλειψη ντίζελ δεν μπορεί να αντικατασταθεί? Μα φυσικά οι φιλοπουτινικοί μαλάκες που έχουν αγοράσει αυτοκίνητα που καίνε ντίζελ και σουλατσέρνουν στους δρόμους χωρίς να σκέφτονται το κοινωνικό σύνολο. Χρειάζεται και ρώτημα? Για έναν γραφειοκράτη είναι απολύτως εμφανές. Τα ντίζελ αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης καίνε περίπου 1εκ βαρέλια ντίζελ την ημέρα, λίγο περισσότερο από τις ρωσικές εισαγωγές. I have a cunning plan my lord 🙂

Άρα όταν μιλάμε για πληθωρισμό, μην έχετε στο μυαλό σας μόνο ότι οι τιμές θα αυξηθούν, αλλά ότι θα υπάρχουν συνεχείς ελλείψεις προϊόντων κι αυτό οι γραφειοκρατίες θα προσπαθήσουν να το λύσουν με δελτία και πράσινα κοβιντοπάσα, διότι τα “έξυπνα” μέτρα θα έχουν περιορισμένο αντίκτυπο.

Πχ η γερμανία αποφάσισε να δώσει ένα τρίμηνο πάσο ελευθέρας στα ΜΜΜ προσπαθώντας να μειώσει την χρήση αυτοκινήτων που είχε φυσικά αυξηθεί κατακόρυφα στα δύο χρόνια κόβιντ. Αυτό είναι ένα “έξυπνο” μέτρο αλλά καθόλα αναποτελεσματικό την ίδια στιγμή καθώς η εξάρτηση της γερμανίας από το ρώσικο ντίζελ είναι πολύ μεγάλη για να έχουν νόημα τέτοιες κινήσεις. Κι από τη στιγμή που οι γερμανοί μουζίκοι έχουν αρκετά χρήματα για να σουλατσέρνουν με τα ντίζελ τους, σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα αναγκαστούν να βάλουν το αυτοκίνητο στο γκαράζ “για να τη φέρουν στον πούτιν”.

Όπως και με την κοβιντο-υστερία κάτι τέτοιο θα αρχίσει με ένα επικοινωνιακό πογκρόμ για το πόσο είναι κοινωνικά ωφέλιμο να μην χρησιμοποιούμε ασκόπως ντίζελ, θα εξελιχθεί σε ψηφιακό μπούλινγκ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να σιωπήσει οποιαδήποτε φωνή λέει το αντίθετο και στο τέλος θα εφαρμοστεί με κάποιον επίσημο τρόπο ένα είδος ψηφιακού δελτίου. Κι αυτό φυσικά είναι ένας μόλις πιθανό παράδειγμα, καθώς η μέθοδος θα επαναλαμβάνεται αυτούσια.                    

  [----->]                                                                                                               

Ημουν μάρτυρας εγκλημάτων πολέμου

 

«Υπάρχει μια άβυσσος ανάμεσα σε αυτό που ακούω από την οθόνη της τηλεόρασης και σε αυτό που είδα με τα μάτια μου».

https://www.youtube.com/watch?v=ZoKnhXnp-Zk

https://twitter.com/anabel.../status/1524537082051534849

(το βίντεο με αγγλικους υπότιτλους)

Ο Adrien Bocquet  πήγε στην Ουκρανία για μια ανθρωπιστική αποστολή και έμεινε εκεί για τρεις εβδομάδες. Με την επιστροφή του, έδωσε συνέντευξη για "τα εγκλήματα που είχε δει στην Ουκρανία".

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξή του:

«Όταν επέστρεψα στη Γαλλία από την Ουκρανία, σοκαρίστηκα: τα τηλεοπτικά κανάλια προσκαλούν ανθρώπους που δεν έχουν πάει στην Ουκρανία και δεν γνωρίζουν τίποτα για το τι συμβαίνει εκεί τώρα. Ωστόσο, τολμούν να κάνουν εικασίες για αυτά τα γεγονότα. Υπάρχει μια άβυσσος ανάμεσα σε αυτό που ακούω από την οθόνη της τηλεόρασης και σε αυτό που είδα με τα μάτια μου.

Οι μαχητές του Αζόφ είναι παντού. Με νεοναζιστική σβάστικα. Είμαι συγκλονισμένος που η Ευρώπη προμηθεύει όπλα στους νεοναζί. Οι στολές τους είναι κεντημένες με σύμβολα SS παντού. Όχι μόνο αυτό, δεν κρύβουν τις απόψεις τους. Τα διαφημίζουν. Δούλεψα με αυτούς τους ανθρώπους ...

Λένε ανοιχτά ότι είναι έτοιμοι να «καταστρέψουν» Νέγρους και Εβραίους. Όσο ήμουν εκεί, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνο παρακολουθούσα και έπαιρνα βίντεο. Έχω αυτό το υλικό και θα το χρησιμοποιήσω ως απόδειξη των εγκλημάτων της Ουκρανίας.

Είδα πώς ο ουκρανικός στρατός πυροβόλησε αιχμάλωτους Ρώσους στρατιώτες στα γόνατα και πυροβόλησε ανώτερους αξιωματικούς στο κεφάλι.

Προσωπικά είδα πώς Αμερικανοί εικονολήπτες κάνουν ψεύτικα πλάνα από το πεδίο της μάχης, απευθείας.

Όλη η κατεστραμμένη μη στρατιωτική υποδομή , την οποία η Ουκρανία περνά ως ρωσικά πλήγματα σε κτίρια κατοικιών, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ανεπιτυχών χτυπημάτων από την ουκρανική πλευρά.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας κρύβουν πυρομαχικά σε κτίρια αμάχων τη νύχτα, χωρίς καν να ενημερώσουν τους κατοίκους. Αυτό ονομάζεται χρήση αμάχων ως ασπίδα.

Η σφαγή στη Butsa ηταν στημένη. Τα πτώματα των θυμάτων μεταφέρθηκαν από άλλα μέρη και τοποθετήθηκαν εσκεμμένα ...

Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για αυτά που λέω. Ενώ ήμουν στην Ουκρανία, ήμουν μάρτυρας εγκλημάτων πολέμου. Όλα αυτά έγιναν από τον ουκρανικό στρατό. Αλλά στη Γαλλία δεν το συζητάμε!»

[------>]

ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ, ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

 

Του Maurizio Vezzosi *

Δυόμιση μήνες από τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, η Μαριούπολη είναι η πόλη που έχει υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές. Το όνομα της πόλης παραπέμπει στην ελληνική κληρονομιά της και στην αφοσίωση των ιδρυτών της στην Παναγία : εδώ, πριν από τις 24 Φεβρουαρίου, ζούσαν περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι.

Αν και μέσα στο συγκρότημα της χαλυβουργίας Azovstal,εξακολουθούν να βρίσκονται οχυρωμένοι αρκετοί στρατιώτες του Ουκρανικού Στρατού και του νεοναζιστικού συντάγματος Aζόφ , η μάχη της Mαριούπολης μπορούμε να πούμε ότι έχει ολοκληρωθεί.

Ήδη στα τέλη Μαρτίου, στο λιμάνι και τη χαλυβουργία με πρόσωπο τη θάλασσα του Αζόφ,οι ουκρανικές δυνάμεις ήταν πλήρως περικυκλωμένες, χωρίς τη δυνατότητα να πάρουν κάποια υποστήριξη ή προμήθειες. Παρά την αδιαλλαξία της Ουκρανίας, ολόκληρη η αστική και προαστιακή περιοχή της Mαριούπολης είναι υπό έλεγχο των δυνάμεων του Ντόνετσκ και των Ρώσων: η μόνη περιοχή στην οποία συνεχίζοντα οι οι επιθέσεις – με πυροβολικό και αεροπορικές επιθέσεις - είναι ακριβώς αυτή του Azovstal.

Η Μόσχα αν ήθελε θα μπορούσε να καταστρέψει τελείως τη χαλυβουργεία, που χτίστηκε στην σταλινική εποχή και σήμερα ανήκει στην Ουκρανό ολιγάρχη Ρινάτ Αχμέτοφ ,ισοπεδώνοντας το Azovstal και τα υπόγεια του βομβαρδίζοντας από τον ουρανό, από την αρχή της πολιορκίας της Μαριούπολης.

Από τη μία, η προσπάθεια ελαχιστοποίησης των καταστροφών στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου μπορεί να εξηγηθεί από την επιθυμία να καταστεί δυνατή  η μερική τουλάχιστον επανενεργοποίηση του μετά το τέλος του πολέμου.

Ωστόσο, ο κύριος λόγος για τον οποίο η Μόσχα πιθανότατα επέλεξε να παρατείνει την καταστροφή του έχει να κάνει με την πιθανή παρουσία στρατιωτών από χώρες του ΝΑΤΟ που είχαν κλειστεί μέσα στο εργοστάσιο.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν συλληφθεί δύο Βρετανοί στρατιώτες από τις ρωσικές δυνάμεις και κρατούνται επί του παρόντος στο Ντόνετσκ: όπως ήταν αναμενόμενο, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης δεν έχασαν την ευκαιρία να δώσουν στην υπόθεση τη μέγιστη σημασία, δημοσιοποιώντας τις εκκλήσεις των δύο κρατουμένων στον βρετανό πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον. Είναι εμφανής λοιπόν η πρόθεσή τους να αναδείξουν ένα πολιτικό ζήτημα και  να φέρουν σε δύσκολη θέση τις δυνάμεις της βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Οι ρωσικές επιθέσεις εναντίον του Azovstal σταματούσαν περιστασιακά προκειμένου να εκκενωθεί ο χώρος από τους αμάχους που βρισκόντουσαν στα υπόγεια της χαλυβουργίας με τον Ουκρανικό στρατό.

Μετά τη συνάντηση του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτιέρες, στην εκκένωση του εργοστασίου από τους αμάχους,με τους εκπροσώπους του ΟΗΕ συμμετείχε και ο Ερυθρός Σταυρός.

Σύμφωνα με την Ιρίνα Βερεστσούκ, Αναπληρώτρια Πρωθυπουργό της Ουκρανίας και τον Πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι, οι πολίτες που βρίσκονται στο Azovstal έχουν εκκενωθεί όλοι, αν και ακόμα δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι κάτι τέτοιο ισχύει

Το ναυάγιο αυτού που απέμενε από τις συμφωνίες του Μινσκ προκάλεσε τεράστια δυστυχία στον πληθυσμό της Μαριούπολης. Ο αριθμός των ανθρώπων που δεν μπόρεσε να φύγει από την πόλη όταν άρχισε η επίθεση των Ρώσων είναι ασαφής, αλλά πάντως της τάξης των δεκάδων χιλιάδων. Πολλοί ηλικιωμένοι,ανήμποροι και με προβλήματα υγείας.

«Είμαι 85 ετών - λέει μια ηλικιωμένη κυρία τυλιγμένη με κουρέλια - και έζησα δύο μήνες σε ένα υπόγειο». Όπως και χιλιάδες άνθρωποι που ζούσαν σε υπόγεια από την αρχή της ρωσικής επίθεσης, ο επίλογος ενός αδελφοκτόνου πολέμου που ξεκίνησε το 2014, στο Ντονμπάς. Ενώ οι τεχνικοί έχουν ήδη πιάσει δουλειά για να αποκαταστήσουν τις γραμμές του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου, η πόλη έχει μείνει χωρίς νερό, ηλεκτρικό και φυσικό αέριο, από τις 24 Φεβρουαρίου.

Οι άνθρωποι έχουν πλέον συνηθίσει και μαγειρεύουν στο δρόμο,με συγγενείς, φίλους και γείτονες. Οι πιο τυχεροί έχουν μια γεννήτρια που από καιρό σε καιρό τη βάζουν μπροστά για να επαναφορτίσουν τα τηλέφωνα: αυτά σταδιακά έχουν αρχίσει να λειτουργούν τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές της πόλης: εν τω μεταξύ τα πρώτα αστικά λεωφορεία έχουν επανέλθει στην κυκλοφορία.

Εκτός από τους ηλικιωμένους, στη Μαριούπολη παρέμειναν τα παιδιά και οι έφηβοι κάποια από αυτά,τώρα χωρίς γονείς, τα έχουν υιοθετήσει άλλες οικογένειες που άνοιξαν τα υπόγεια τους, τo χώρο όπου από τα τέλη Φεβρουαρίου ζούσαν οι άνθρωποι από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το ξημέρωμα, αλλά και την ημέρα στις πιο έντονες στιγμές της μάχης.

Ένα ρωσικό ρητό θέλει το χειμώνα να είναι ιδιαίτερα σκληρός κάθε φορά που γίνεται πόλεμος.Ετσι, τις ατέλειωτες εβδομάδες του Μαρτίου και του Απριλίου η θερμοκρασία έφτασε ακόμη και 15 βαθμούς υπό το μηδέν.

Σήμερα ο μαγιάτικος ήλιος δίνει στη Μαριούπολη μια διαφορετική όψη, ακόμη και στις συνοικίες που σε μεγάλο βαθμό έχουν καταστραφεί. Ο παγωμένος χειμώνας είναι τώρα μια ανάμνηση που έχει αντικατασταθεί από τα χρώματα της άνοιξης και από το άρωμα των λουλουδιών: ένα άρωμα που καταπραΰνει τα ρουθούνια που αρνούνται επί εβδομάδες να μυρίσουν την βρώμικη μυρωδιά των πυρκαγιών και τη μακάβρια των πτωμάτων που σαπίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτω από το ερείπια ή στην άκρη των δρόμων.

Είναι δύσκολο να γίνει ένας σοβαρός απολογισμός των θυμάτων,στρατιωτών και πολιτών από τις μάχες. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί παρά να είναι τραγικός, και σίγουρα της τάξης των χιλιάδων ανθρώπων.

Κάποιοι από αυτούς τους έχουν θάψει στα πάρκα, στους κοινόχρηστους κήπους των πολυκατοικιών, κάποιοι άλλοι βρίσκονται ήδη στα νεκροταφεία του Μένγκους και του Στάρι Κριμ, μαζί με τους Ουκρανούς στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη. Σ’ αυτά τα δύο μέρη, όχι μακριά από την πόλη,όπου σύμφωνα με τον πρώην δήμαρχο της Μαριούπολης, Βαντίμ Μποϊτσένκο, υποτίθεται ότι υπάρχουν ομαδικοί τάφοι όπου ο ρωσικός στρατός έχει θάψει χιλιάδες πτώματα.

Πηγαίνοντας στο χώρο, όπως έκανε ο γράφων, διαπιστώσαμε ότι οι ομαδικοί τάφοι στους οποίους αναφέρεται δεν είναι παρά τάφοι μεμονωμένων ανθρώπων, όπου μεταξύ των ενταφιασμένων βρίσκονται και ουκρανοί στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη, ότι δεν υπήρξε καμιά μαζική εκτέλεση που να συνδέεται με αυτές τις ταφές, ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να δείχνει την πρόθεση να κρύψουν τους νεκρούς, ότι ο αριθμός των θαμμένων είναι πολύ διαφορετικός από τους 9.000 θανάτους  για τους οποίους μίλησε ο πρώην δήμαρχος της Μαριούπολης, Βαντίμ Μποϊτσένκο : πολύ μικρότερος ο αριθμός των νεκρών- μέχρι τις αρχές Μαΐου - στους 1.000 συνολικά οι θαμένοι στα νεκροταφεία Μένγκους και Στάρι Κριμ.

Σε κάποιες περιοχές της πόλης, όπως αυτή του πρώην εμπορικού κέντρου Metro, γίνεται καθημερινά διανομή ζεστών γευμάτων και ειδών πρώτης ανάγκης στο πλαίσιο του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία», προφανώς επειδή ανησυχεί για το βαθμό συναίνεσης του κόσμου.

Όχι πολύ μακριά, τα φορτηγά του Ντόνετσκ μοιράζουν πόσιμο νερό δωρεάν και, έναντι χρηματικής αμοιβής, βενζίνη.

Τον περασμένο Μάρτιο, μετά από ένα είδος άδειας που έδωσαν οι ρωσικές δυνάμεις ο κόσμος εισέβαλε στα μαγαζιά τροφίμων. Η διανομή ειδών πρώτης ανάγκης από τους Ρώσους ξεκίνησε με την είσοδο στη Μαριούπολη των πρώτων στρατιωτών.Αν και για μεγάλο χρονικό διάστημα ο κόσμος υπόφερε από πείνα και δίψα. Σήμερα,κάθε πρωί, κατά μήκος τηςΛεοφόρου Σεβτσένκο γίνεται μια αυτοοργανωμένη αγορά από τους κατοίκους: πολλοί έρχονται εδώ και απ’έξω από την πόλη για να πουλήσουν αυγά,λαχανικά, κρέας και φρούτα.

Πουλάνε, αγοράζουν και ανταλλάσσουν τα πάντα, χρησιμοποιώντας ακόμα κυρίως Γρίβνα (το Ουκρανικό νόμισμα): Κανείς στη Μαριούπολη δεν παίρνει προς το παρόν κάποιο μισθό ή τη σύνταξή του. Καμία τράπεζα δεν λειτουργεί. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τους τελείωσαν τα χρήματα ή έχασαν όλα όσα είχαν. Σε αυτούς, δεν μένει παρά η ανταλλαγή αντικειμένων προκειμένου να αγοράσουν τα πλέον απαραίτητα. Κάποια κιόσκια που γλύτωσαν από τη μανία του πολέμου, άρχισαν ήδη να ξαναλειτουργούν.

Η ημερομηνία της 9ης Μαΐου, η επέτειος της συντριβής του ναζιφασισμού από τους Σοβιετικούς, έχει μια τεράστια συμβολική αξία στο πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας και ειδικά  για τη Μαριούπολη όπου το 2014 συντελέστηκε μια από τις πολλές σφαγές στις απαρχές της σύγκρουσης του Ντονμπάς.

Η αστυνομία της Μαριούπολης αρνήθηκε να παρέμβει και να διαλύσει τον κόσμο, όπως διέταξε η κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία μετά την Μαϊντάν, που γιόρταζε την επέτειο της 9ης Μαΐου, ένα γεγονός που συνδέεται με τη σοβιετική κληρονομιά και ήταν η κινητήρια δύναμη των κινητοποιήσεων που θα οδηγούσαν την περιοχή του Ντομπάς σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του Κιέβου.

Τότε, στον ουκρανικό στρατό είχε δοθεί η εντολή να επιτεθεί στο κτίριο της αστυνομικής διεύθυνσης της πόλης. Το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς  με απολογισμό 40 περίπου νεκρούς αστυνομικούς – και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα.

Ο γιορτασμός της 9ης Μαΐου στη Mαριούπολη, όπως και στις άλλες περιοχές που κατάκτησαν οι ρωσικές δυνάμεις, έγινε φέτος για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια. Ολα αυτά τα χρόνια στην Ουκρανία είτε απέτρεπαν τον κόσμο να συμμετέχει στον εορτασμό της 9ης Μαϊου, είτε την απαγόρευαν. Φέτος σε ορισμένες πόλεις της χώρας, επιβλήθηκε καθεστώς 24ωρης απαγόρευσης της κυκλοφορίας προκειμένου να μη γιορταστεί η ημέρα. Μια εβδομάδα νωρίτερα, στις 2 Μαΐου, το ίδιο μέτρο πήραν και στην Οδησσό για να αποφευχθεί η επέτειος της σφαγής στο «Σπίτι των Συνδικάτων» το 2014.

Στους κατοίκους της Μαριούπολης, η επιθυμία να μιλήσουν είναι τεράστια, για να μάθουν νέα, πληροφορίες κάθε είδους, σαν υποστήριξη. Ή απλά,για να εκτονώσουν τα νεύρα τους, την απογοήτευση τους, τον πόνο τους.

Κάποιος αγκαλιάζει τους Ρώσους στρατιώτες και τους ευχαριστεί:κάποιος τους καταριέται. Άλλοι, με τα μάτια απλανή, κοιτάνε το κενό. Μερικοί έχουν εγκαταλείψει την πόλη και δεν σκέφτονται να επιστρέψουν: άλλοι έχουν ήδη επιστρέψει ή σκέφτονται να το κάνουν σύντομα. Στην πόλη, η κατάσταση στα νοσοκομεία εξακολουθεί να είναι βαριά, αν και βελτιώνεται σιγά σιγά, με μια επισφαλή κατάσταση υγιεινής, έλλειψη ορισμένων φαρμάκων και προσωπικού. Ακόμη και μπροστά στο νοσοκομείο «2», με μεγάλες καταστροφές από τις μάχες, μοιράζουν νερό και είδη πρώτης ανάγκης.

Στις μάχες, η παρουσία χιλιάδων αμάχων στην πόλη αύξησε εκθετικά τον αριθμό των θυμάτων στους άμαχους αλλά και στους Ρώσους στρατιώτες , οι οποίοι αντί του ανηλεή, ισοπεδωτικού βομβαρδισμού επέλεξαν  τις οδομαχίες. Τα βαριά οχήματα και τα λεωφορεία, αντί να χρησιμοποιηθούν για να εγκαταλείψουν την πόλη οι πολίτες πριν από την επίθεση, χρησιμοποιήθηκαν από τις ουκρανικές δυνάμεις για να στήσουν οδοφράγματα και να κλείσουν τους δρόμους.

Η χρήση σχολείων, οικιστικών συγκροτημάτων και εμπορικών κέντρων, ως θέσεις σκόπευσης για να αντιμετωπίσουν την προώθηση  των ρωσικών δυνάμεων, μετέτρεψε στην πράξη κάθε μη στρατιωτική εγκατάσταση σε στρατιωτικό στόχο, δημιουργώντας μια κατάσταση τραγική για τον πληθυσμό.

Όπως επιβεβαιώνεται από δεκάδες μαρτυρίες το σύνταγμα Αζόφ,που είχε σαν έδρα του τη Μαριούπολη, δεν επέτρεπε την προληπτική εκκένωση της πόλης από τους άμαχους. Οι μαρτυρίες ρίχνουν στο Αζόφ και την ευθύνη ότι πυροβολούσαν σκόπιμα πολίτες που προσπαθούσαν να εγκαταλείψουν την πόλη πριν οι ρωσικές δυνάμεις πάρουν υπό τον έλεγχό τους το βορειοδυτικό τομέα και οργανώσουν εδώ έναν διάδρομο εκκένωσης των πολιτών.

Στη Λεωφόρο Mir – στα ρώσικα: Ειρήνη - τις τελευταίες εβδομάδες, ο γράφων τεκμηρίωσε την παρουσία δεκάδων πτωμάτων αμάχων που σκοτώθηκαν από πυροβόλα όπλα. Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κει, προς την προκυμαία και το λιμάνι, βρισκόντουσαν ακόμα οι ουκρανικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με κατοίκους της συνοικίας, αυτοί οι άμαχοι σκοτώθηκαν από τους ουκρανούς ελεύθερους σκοπευτές στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τη φυγή των πολιτών που διέμεναν στην περιοχή και έτσι να δημιουργήσουν προβλήματα στη προέλαση των Ρώσων.

Οι ρωσικές δυνάμεις προώθησαν χιλιάδες πρόσφυγες  προς άλλα κέντρα του Ντομπάς, όπου βρήκαν προσωρινό καταφύγιο σε σχολεία, γυμναστήρια, διοικητικές δομές: από εδώ και ανάλογα με τις προτιμήσεις τους μπορούσαν να πάρουν το λεωφορείο ή με κάποιο δικό τους μέσο και να πάνε Ροστόφ ή στη Τάγκαρονγκ, της νότιας Ρωσίας, σε κοντινή απόσταση από την πόλη. Τις τελευταίες εβδομάδες, πολλοί κάτοικοι επέστρεψαν στην πόλη, προσπαθώντας να ξεκινήσουν, αν και με αργούς ρυθμούς,και να ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους.

Κανένα ίχνος από τους δήθεν εκτοπισμούς πολιτών που, σύμφωνα με τον πρώην δήμαρχο της Μαριούπολης, η Μόσχα έχει διαπράξει εναντίον των αμάχων της πόλης.Αντίθετα, ένα μέρος των κατοίκων της Mαριούπολης επέλεξε να πάει στη κοντινή Ρωσία, θεωρώντας την ασφαλέστερη από την ταραγμένη Ουκρανία

Στην αντίθετη κατεύθυνση, τα κονβόι προσφύγων μπόρεσαν να διασχίσουν το μέτωπο και να φτάσουν στη Ζαπορόζιε και σε άλλες πόλεις που ήταν υπό ουκρανικό έλεγχο μόνο όταν η Μόσχα και ο Κίεβο κατάφερναν να συμφωνήσουν σε μία κατάπαυση του πυρός.

Οι εκατοντάδες των σκύλων που κατάφεραν να επιβιώσουν ως αδέσποτα έχουν σήμερα μια λιγότερο σκελετική όψη: η έντονη πείνα των τελευταίων εβδομάδων ανάγκασε πολλούς από αυτούς να τρέφονται με σάρκα νεκρών που παρέμεναν στις άκρες των δρόμων.

Τόσο μεγάλη είναι η επιθυμία να γυρίσουν σελίδα αυτές τις ευχάριστες ημέρες του Μαΐου, που είναι ακόμη πολλοί αυτοί που αγνοούν τους κινδύνους της περιπλάνησης σε μέρη τουλάχιστον εν μέρει ναρκοθετημένα προκειμένου να κάνουν μια βόλτα στη παραλία και ένα μπάνιο.

Ενώ η Μαριούπολη αναρωτιέται πόσο θα χρειαστεί για να ξαναλειτουργήσουν οι βασικές υπηρεσίες στην πόλη, σε ολόκληρο το μέτωπο του Ντονμπάς και όχι μόνο, συνεχίζονται οι μάχες.Ενώ η ουκρανική αντεπίθεση καθυστερεί να εκδηλωθεί, οι ρωσικές δυνάμεις αργά αργά προωθούνται με υψηλό ανθρώπινο κόστος. Μια πραγματική ειρηνευτική συμφωνία για την Ουκρανία σήμερα φαίνεται πολύ πιο μακριά από ό, τι τα τελευταία οκτώ χρόνια και αυτό ο Τζο Μπάιντεν και ο Γενς Στόλτενμπεργκ δεν παρέλειψαν να θυμήσουν.

* Δημοσιεύθηκε στο συστημικό ιταλικό περιοδικό Panorama - κείμενο και φωτογραφίες του Maurizio Vezzosi

ΠΗΓΗ : CONTROPIANO

Υ.Γ. Το περιοδικό Panorama είναι ένα έντυπο ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ γιαυτό και αποκτά,κατά τη γνώμη μου,ιδιαίτερη αξία ο ψύχραιμος, αμερόληπτος και σαφής τρόπος παράθεσης των γεγονότων.

Εκτιμήσεις

 

Μια σχετικά ψύχραιμη εκτίμηση της χθεσινής ομιλίας Πούτιν από τον Παναγιώτη Σωτήρη.

Μια σημείωση μόνο: Υπήρξαν πολλές ενδείξεις αλλά και αποδείξεις ότι η ουκρανική κυβέρνηση είχε πάρει την απόφαση να επιτεθεί για ανακατάληψη των αποσχισθέντων περιοχών του Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, ενισχύοντας σταθερά τις στρατιωτικές δυνάμεις της στη γραμμή αντιπαράθεσης. Πάνω από το 1/3 του στρατού της Ουκρανίας είχε συγκεντρωθεί εκεί.

Επίσης μια σημαντικότατη απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης που κρατείται σχεδόν μυστική και δεν αναφέρεται ποτέ από τα δυτικά αλλά και ούτε και από τα ουκρανικά ΜΜΕ είναι η απόφαση του Συμβούλιου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας στις 11/3/2021: «Σχετικά με τη στρατηγική ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης». Στις 24/3/2021 ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι εξέδωσε το διάταγμα 117/2021 (δείτε το στα σχόλια της ανάρτησης [ * ] ).   

==========================================

Ο Πούτιν στην Κόκκινη Πλατεία – Oύτε «παράφρων» ούτε θριαμβευτής.

Παναγιώτης Σωτήρης 10 Μαΐου 2022 (in.gr)

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην επέτειο της Ημέρας της Νίκης εξέφρασε το πώς βλέπει τα πράγματα η ρωσική ηγεσία, τις δυσκολίες που συναντά και την επιμονή στην εδαφική νίκη.

Ένα από τα χειρότερα πράγματα στην πολιτική γενικά και στην διεθνή πολιτική ειδικότερα είναι κανείς να πιστέψει ένα ιδεολόγημα που κάποια στιγμή του φάνηκε χρήσιμο στο πλαίσιο κάποιας ρητορικής στρατηγικής. Και ακόμη χειρότερο λάθος είναι να προσπαθήσει να το διορθώσει με ένα ακόμη μυθολογικό αφήγημα.

Η Δύση κάποια στιγμή χρειάστηκε να φτιάξει έναν ιδιότυπο ρωσικό «μπαμπούλα» και για να νομιμοποιήσει το γεγονός ότι συνέβαλε στη διαμόρφωση του κλίματος του «Νέου Ψυχρού Πολέμου» και για να αποφύγει να πάρει θέση στο ερώτημα που έθεταν τα διάφορα διαβήματα της Ρωσίας σε σχέση με τη δυνατότητα να υπάρξει μια «συμπεφωνημένη» νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη που να απαντά στις ρωσικές ανησυχίες.

Τμήμα αυτής της μυθολογίας ήταν μια Ρωσία που ούτως ή άλλως θα έκανε πόλεμο και μάλιστα πολύ γρήγορα θα καταλάμβανε την Ουκρανία, οπότε το θέμα δεν ήταν να αποτραπεί ο πόλεμος, αλλά να τιμωρηθεί η Ρωσία με όσο το δυνατόν περισσότερες κυρώσεις.

Όταν ο πόλεμος όντως ξεκίνησε και φάνηκε ότι δεν θα ήταν ακριβώς ένας «πόλεμος αστραπή», αλλά μια μάλλον παρατεταμένη σύγκρουση, η αντίδραση της Δύσης ήταν ότι όλα αυτά απλώς δείχνουν τον παραλογισμό και την «παραφροσύνη» του Πούτιν που ξεκίνησε έναν πόλεμο που δεν θα μπορούσε με τίποτα να κερδίσει.

Δηλαδή, ουσιαστικά από τη μια πρόβαλαν την εικόνα μιας Ρωσίας που ούτως ή άλλως θα κέρδιζε τον πόλεμο και από την άλλη την εικόνα μιας Ρωσίας που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να τον κερδίσει. Και τότε ήταν που πέραν των κυρώσεων ως πρώτη προτεραιότητα τέθηκε το να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι ουκρανικές δυνάμεις μέχρι την πλήρη ήττα της Ρωσίας.

Πλευρά της αντίληψης περί του παραλογισμού και της παραφροσύνης της ρωσικής ηγεσίας και ο τρόπος που διάφορα δυτικά ΜΜΕ ανέμεναν ότι ο Πούτιν με την ευκαιρία της «Ημέρας της Νίκης» περίπου θα κήρυττε την έναρξη του πυρηνικού πολέμου. Πράγμα το οποίο γνωρίζουμε ότι δεν έγινε.

Η ομιλία του Πούτιν πέραν των «μυθολογιών»

Στην πραγματικότητα η ομιλία του Πούτιν στην Κόκκινη Πλατεία παρουσίασε τον τρόπο που σκέφτεται αυτή τη στιγμή τον πόλεμο στην Ουκρανία η ρωσική ηγεσία. Έναν τρόπο στον οποίο μπορεί κανείς να εντοπίσει αντιφάσεις, ή λανθασμένες εκτιμήσεις, αλλά σίγουρα όχι παραλογισμό ή «παραφροσύνη».

Ουσιαστικά, επανέλαβε πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά. Η Ρωσία εκτίμησε ότι η ουκρανική πλευρά ετοιμαζόταν να κάνει μια μεγάλη επίθεση στο Ντονμπάς και την Κριμαία, ότι ετοιμαζόταν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και ότι οι δυτικές χώρες την προμήθευαν διαρκώς με τελευταίας τεχνολογίας όπλα. Απέναντι σε αυτό η Ρωσία έκανε, σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο, μια προληπτική επίθεση. Παράλληλα, υπενθύμισε ότι προηγουμένως η Ρωσία είχε προτείνει στη Δύση έναν διάλογο για μια νέα αμοιβαία αποδεκτή αρχιτεκτονική συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη.

Ουσιαστικά, αυτό αναλογεί στις άλλες δημόσιες τοποθετήσεις που έχει κάνει η ρωσική πλευρά: επίδικο του πολέμου είναι το Ντονμπάς στο βαθμό που δεν υπήρχε κάποια άλλη πρόταση για συνολικότερη διευθέτηση. Μπορεί να επιτέθηκε η Ρωσία αλλά ουσιαστικά αμύνθηκε σε επίθεση θα ερχόταν. Η Δύση αρνήθηκε να υπάρξει πολιτική λύση και ενίσχυσε την ουκρανική πλευρά.

Δεν υπήρξαν, προφανώς αναφορές ούτε σε πυρηνικά όπλα, ούτε σε συντέλεια του κόσμου. Από την άλλη, προφανώς και η ρωσική τοποθέτηση έχει στοιχεία «αφηγήματος» και ενίοτε ιδεολογικής πρόσληψης των πραγμάτων.

Παρότι όντως υπήρξε δυτική ενίσχυση της Ουκρανίας, πριν το ξέσπασμα του πολέμου και όντως η ουκρανική πλευρά είχε αρχίσει να κάνει διάφορες παραβιάσεις της ανακωχής σε όλη τη «γραμμή επαφής», εντούτοις δεν είναι δεδομένο ότι ετοιμαζόταν μια μεγάλη επίθεση. Ούτε είναι δεδομένο ότι ακόμη και σε μια περίπτωση ουκρανικής κλιμάκωσης θα εμπλέκονταν και δυτικές δυνάμεις. Αντίστοιχα θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ρωσική πλευρά υποεκτίμησε την ικανότητα αντίστασης της ουκρανικής πλευράς και επίσης επένδυσε σε μια γρήγορη κατάρρευση της ουκρανικής κυβέρνησης (κάτι που εμφανώς προς στιγμή εκτίμησαν και δυτικές κυβερνήσεις). Όπως επίσης δεν είναι δεδομένο ότι στις εκτάσεις που διεκδικεί να «απελευθερώσει» η Ρωσία όντως οι τοπικοί πληθυσμοί θα έχουν μια αντίδραση ανάλογη με αυτή του πληθυσμού στην Κριμαία που σε γενικές γραμμές νομιμοποίησε την εκ νέου ενσωμάτωση στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Όμως, την ίδια στιγμή, όντως στην Ουκρανία υπάρχει μια ανοιχτή πολιτική σύγκρουση από το 2014, όντως δεν υπήρξε η αναγκαία ενθάρρυνση και από τη Δύση ώστε να εφαρμοστούν οι συμφωνίες Μινσκ ΙΙ και όντως η Δύση αρνήθηκε να δώσει κάποιες πιο συγκεκριμένες εγγυήσεις ασφάλειας όταν τέθηκε το ερώτημα από τη μεριά της Ρωσίας.

Όλα αυτά δεν παραπέμπουν σε παραλογισμό ή «παραφροσύνη», αλλά σε ζητήματα που αφορούν την εκτίμηση της συγκυρίας και το πόσο ορθή είναι αυτή και σε τακτικές επιλογές που μπορεί να στηρίχτηκαν σε εκτιμήσεις που μπορεί να μην αντιστοιχούσαν σε αυτή την εκτίμηση.

Είναι επίσης προφανές ότι η Ρωσία εκτιμούσε από καιρό ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση με τη Δύση, ότι ο κόσμος πήγαινε σε νέες διαιρέσεις και ότι έπρεπε να κατοχυρώσει ένοπλα ότι δεν θα αποδεχτεί τετελεσμένα. Εκτίμησε ταυτόχρονα ότι σε έναν πιο κατακερματισμένο κόσμο θα μπορούσε να αντέξει ακόμη και το βάρος των κυρώσεων.

Η πραγματική δυσκολία του πολέμου

Πίσω από τις διαρκείς επικλήσεις των αναλογιών με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, έναν πόλεμο με μεγάλο ηρωισμό αλλά και τεράστιο κόστος σε ζωές για τη Σοβιετική Ένωση, μπορούσε κανείς να διακρίνει και την επίγνωση των δυσκολιών στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η «διόρθωση» της στρατηγικής, με την εγκατάλειψη της πίεσης στο Κίεβο, την επικέντρωση στο Ντονμπάς, με όρους πρώτα πολέμους φθοράς και μετά κινήσεων, τα πιο προσεκτικά βήματα, η επίγνωση ότι υπάρχουν αντιστάσεις, όλα αυτά παραπέμπουν σε έναν πόλεμο που θα κρατήσει αρκετά.

Στο βαθμό που συνεχίζουν να έρχονται ενισχύσεις από τη Δύση σε εξοπλισμό η ουκρανική πλευρά δεν δείχνει διατεθειμένη να συνθηκολογήσει, αν και όλα δείχνουν ότι η Ρωσία έστω και αργά μάλλον προχωράει ως προς τους στόχους της, έχει περιορίσει τις απώλειες και σιγά σιγά έχει κάποια εδαφικά κέρδη. Το εάν θα μπορέσει να ολοκληρώσει αυτή την κίνηση είναι κάτι που θα φανεί το επόμενο διάστημα. Όταν θα φανεί και εάν όλο αυτό αντιστοιχούσε στο βαρύ τίμημα και σε έμψυχο υλικό και σε εξοπλισμό που έχει καταβάλει η Ρωσία μέχρι τώρα.

Σε τελικά ανάλυση, αυτό ακριβώς το στοιχείο, το εάν και σε ποιο βαθμό μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιου τύπου νικηφόρος εδαφικός πόλεμος, και μάλιστα με όρους μεσοπρόθεσμης κατίσχυσης (γιατί στον βραχύ χρόνο οι ΗΠΑ για παράδειγμα κατίσχυσαν στο Αφγανιστάν για να αποχωρήσουν είκοσι χρόνια μετά με τους Ταλιμπάν πάλι στην εξουσία), είναι που θα κρίνει το εάν και σε ποιο βαθμό η ρωσική τακτική ήταν ένας «παραλογισμός».

Βεβαίως υπάρχει πάντα και η φράση που αποδίδεται, μάλλον εσφαλμένα στον Ταϊλεράνδο: «είναι χειρότερο από ένα έγκλημα, είναι ένα λάθος», που στην περίπτωσή που συζητάμε θα γινόταν «ήταν χειρότερο από έναν παραλογισμό, ήταν ένα λάθος».

[ * ]  

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας στις 11/3/2021 εξέδωσε απόφαση με τίτλο: «Σχετικά με τη στρατηγική ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης».

Στις 24/3/2021 ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι εξέδωσε το παρακάτω διάταγμα 117/2021:

Σύμφωνα με το άρθρο 107 του Συντάγματος της Ουκρανίας, διατάσσω:

1. Να τεθεί σε εφαρμογή η απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας της 11ης Μαρτίου 2021 «Σχετικά με τη στρατηγική ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης» (συνημμένο).

2. Έγκριση της στρατηγικής ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης (συνημμένη).

3. Ο έλεγχος της εφαρμογής της απόφασης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας, που θεσπίζεται με το παρόν διάταγμα, ανατίθεται στον Γραμματέα του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας.

4. Το παρόν διάταγμα ισχύει την ημέρα της δημοσίευσής του.

Πρόεδρος Ουκρανίας Β. ΖΕΛΕΝΣΚΙ

24 Μαρτίου του 2021

Από εκείνη την ημέρα η Ρωσία στέλνει διαρκώς ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κριμαία και στα σύνορα της με τις περιοχές Ντονμπάς και Λουγκάνσκ.

ΥΓ: Στη σελίδα του Ουκρανού προέδρου το διάταγμα 117/2021 υπάρχει στα ουκρανικά όμως όταν ζητήσεις να δεις την σελίδα στα αγγλικά δεν την μεταφράζει και σε παραπέμπει στη αρχική σελίδα 

[------>]