ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΗΤΑΝ ΑΣΦΑΛΕΣ

 

 

[------->]

ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ

 

Οι εταιρείες του τομέα πυρηνικής ενέργειας των ΗΠΑ είναι πολύ ανήσυχες με τις κυρώσεις στη Ρωσία επειδή η Ρωσία είναι ο πρώτος προμηθευτής ουρανίου και ζητούν να μην εφαρμοστούν περιοριστικά μέτρα σε αυτόν τον τομέα.

Οι πυρηνικές εταιρείες των ΗΠΑ ανησυχούν πολύ από το κύμα κυρώσεων που σαρώνει έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό τομέων. Να σημειωθεί ότι, ανεξάρτητα από την ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, το ρωσικό ουράνιο και τα εμπλουτισμένα καύσιμα έχουν μια πολύ ελκυστική τιμή αγοράς, η οποία, με τη σειρά της, αποκλείει την αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας για τα νοικοκυριά και για τη βιομηχανία. Φυσικά, των ΗΠΑ.

Ας δώσουμε στον Καίσαρα τα του Καίσαρος: για τις εταιρείες του τομέα ενέργειας αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, αλλά σκοπεύουμε να κάνουμε κάποιες επιπλέον παρατηρήσεις, που δεν ανάφεραν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι οποίες ωστόσο μπορούν να συμβάλουν στην ολοκλήρωση της εικόνας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο ξεκάθαρος ηγέτης στον αριθμό των σταθμών παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Σήμερα διαθέτουν 88 αντιδραστήρες συνολικής λειτουργικής ικανότητας 96,5 GW. Ο αριθμός είναι σημαντικός, αλλά ο κλάδος δεν βιώνει τη χρυσή του εποχή.

Για αρχή, ο στόλος των αντιδραστήρων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο μεγαλύτερος, αλλά και ο παλαιότερος. Μεταξύ των δεκαετιών του '60 και του '70 σημειώθηκε έκρηξη στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών: τότε, στην πραγματικότητα, κατασκευάστηκαν 60 αντιδραστήρες και συνδέθηκαν στο δίκτυο διανομής, δηλαδή τα δύο τρίτα αυτών που λειτουργούν σήμερα.

Αυτό κατέστησε δυνατή την αλματώδη αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ικανοποιώντας τις ανάγκες των οικογενειών και των επιχειρήσεων και δημιουργώντας ένα τεράστιο αριθμό θέσεων εργασίας στην ίδια την πυρηνική βιομηχανία και σε συναφείς δραστηριότητες. Όμως τα χρόνια περνούν και η περηφάνια των Αμερικανών υποχωρεί σιωπηλά και ανεπαίσθητα. Μόλις πριν από 2 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν 94 αντιδραστήρες και, όπως είναι κατανοητό, οι 6 από αυτούς τα δύο τελευταία χρόνια σταμάτησαν να λειτουργούν.

Η φυσική απαξίωση του στόλου των αντιδραστήρων δεν πρέπει να επηρεάζει την παραγωγή, γι' αυτό οι αμερικανικές εταιρείες στον ενεργειακό τομέα αυξάνουν συνεχώς τους όγκους παραγωγής μέχρι να φτάσουν τις σημερινές αξίες.

Με συνδυασμένη ισχύ άνω των 96 γιγαβάτ, οι αμερικανικές πυρηνικές γεννήτριες παράγουν 790 γιγαβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας ετησίως, δηλαδή το 20 τοις εκατό του ενεργειακού μείγματος της χώρας.

Μια συχνά αγνοούμενη, αλλά πολύ σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι το μερίδιο της ενέργειας που παράγεται από μη στρατιωτική πυρηνική ενέργεια στις ΗΠΑ παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητο τις τελευταίες δεκαετίες. Ο αριθμός των αντιδραστήρων μειώνεται σταθερά και η παραγωγή αυξάνεται: αυτό υποδηλώνει αυξανόμενο φορτίο στην υποδομή παραγωγής της οποίας η μέση ηλικία έχει ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό τα 40 χρόνια.

Για να γίνουν κατανοητές αυτές οι διαδικασίες, ας χρησιμοποιήσουμε μια αναλογία. Φανταστείτε ότι έχετε ένα βραστήρα στο οποίο ο πατέρας σας έβραζε νερό για τσάι τρεις φορές την ημέρα. Τώρα τον ίδιο βραστήρα το κρατάτε στη σόμπα όλη μέρα, κάνοντας το να λειτουργεί με τη μέγιστη φυσική του ικανότητα. Τόσο ο βραστήρας όσο και ο πυρηνικός αντιδραστήρας χρειάζονται καύσιμο για να εκτελέσουν μια θεμελιώδη δραστηριότητα, δηλαδή για τη θέρμανση του νερού.

Σε αυτή την περίπτωση, φυσικά, το καύσιμο είναι το εμπλουτισμένο ουράνιο.

Οι κύριες χώρες του κόσμου με πυρηνικές φιλοδοξίες προσπαθούσαν πάντα να εξασφαλίσουν τις εγκαταστάσεις τους και σε αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελούν εξαίρεση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Ουάσιγκτον χρηματοδότησε την κατασκευή 3 μονάδων για την επεξεργασία του ισοτόπου ουρανίου-325 , εμπλουτισμένου έως και 5%.

Πρόκειται για τις εγκαταστάσεις Oak Ridge του Τενεσί, Paducah στο Κεντάκι και Portsmouth στο Οχάιο. Τα εργοστάσια αυτά τροφοδοτούνταν με ραδιενεργό οξείδιο μετάλλου, το οποίο μετά τον εμπλουτισμό μετατρεπόταν σε εξαφθοριούχο ουράνιο, δηλαδή το τελικό καύσιμο, χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατη η παραγωγή της αντίδρασης σχάσης.

Και τα τρία εργοστάσια λειτουργούσαν αδιάλειπτα για περίπου 30 χρόνια και έκλεισαν όλα μαζί το 1992. Προς το παρόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, ας πούμε, μόνο ένα εργοστάσιο αυτού του τύπου. Τρόπος του λέγειν,δηλαδή, αφού,το εργοστάσιο που βρίσκεται στην πόλη Eunice στο Νέο Μεξικό ανήκει σε μια ιδιωτική βρετανική εταιρεία την Urenco.

Ο εμπλουτισμός ουρανίου γίνεται με φυγοκεντρητές αερίου, αλλά η παραγωγική ικανότητα - 4,9 εκατομμύρια μονάδες διαχωριστικής εργασίας (SWU) - καλύπτει μόνο το 5% των αναγκών των αμερικανικών πυρηνικών σταθμών. Η Urenco έχει ένα παρόμοιο εργοστάσιο στη Γερμανία. Δουλεύει και για την Westinghouse, αλλά είναι φυσικά αδύνατον να προμηθεύει καύσιμο σε σχεδόν 90 αντιδραστήρες.

Και αυτός είναι ο λόγος που οι Ηνωμένες Πολιτείες αγοράζουν εδώ και καιρό όλα όσα χρειάζονται στο εξωτερικό.

Οι μισές από τις εμπορικές τους προμήθειες ουρανίου προέρχονται από το Καζακστάν, τη Ρωσία και το Ουζμπεκιστάν. Όπως μπορείτε εύκολα να μαντέψετε, η Ρωσία διαδραματίζει βασικό ρόλο από αυτή την άποψη, επειδή δεν διαθέτει μόνο ορυκτούς πόρους, αλλά είναι επίσης σε θέση να τους εμπλουτίσει.

Ετσι, τον Φεβρουάριο του 1993 η Μόσχα και η Ουάσιγκτον υπέγραψαν μια διμερή συμφωνία που προέβλεπε την αγορά 500 τόνων ουρανίου υψηλού εμπλουτισμού από τις ΗΠΑ για όπλα, το οποίο θα μετατρεπόταν στα ρωσικά εργοστάσια σε καύσιμο χαμηλού εμπλουτισμού και στη συνέχεια θα το έστελναν στις Ηνωμένες Πολιτείες . Η συνεργασία κράτησε μέχρι το 2013, οπότε το συμβόλαιο επεκτάθηκε αυτόματα με πρωτοβουλία της αμερικανικής πλευράς, αλλά λίγο μετά την απόσχιση της Κριμαίας, η Ουάσιγκτον αποχώρησε από τη συμφωνία. Η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε την κατασκευή του δεύτερου εργοστασίου εμπλουτισμού και απαγόρευσε τη συνεργασία με τη Ρωσία.

Ωστόσο, αυτό ήταν απλώς μια επινοημένη πρόφαση για να μπερδέψουν τους ανενημέρωτους πολίτες. Το εμπάργκο υπονοούσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αγόραζαν ουράνιο απευθείας από τη Ρωσία, αλλά το έγγραφο δεν αναφερόταν σε αγορές από τρίτες χώρες. Έτσι οι Αμερικανοί ήταν ελεύθεροι να αγοράσουν την πρώτη ύλη στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν και να συνάψουν ατομικές συμβάσεις με τη ρωσική εταιρεία TVEL. Αυτή η εταιρεία ασχολείται με τον εμπλουτισμό ουρανίου, παρήγαγε τις «ταμπλέτες» καυσίμου και τις μετέφερε στο εργοστάσιο Urenco όπου και τοποθετούνταν στον αντιδραστήρα.

Επίσημα, η απαγόρευση τηρήθηκε: οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αγόραζαν τίποτα από τη Ρωσία, τα καύσιμα τα αγόραζαν στο Καζακστάν και εξακολουθούσαν να θεωρούνται παραγωγής Καζακστάν ακόμη και μετά τον εμπλουτισμό.

Με λίγα λόγια, αυτή είναι η νομική πλευρά που προέκυψε χάρη στην οξυδέρκεια των γεωπολιτικών αρμοδίων γ στη λήψη αποφάσεων. Ας προσπαθήσουμε τώρα να κάνουμε μια συντηρητική πρόβλεψη. Σε μια περίοδο μεγάλης ενεργειακής κρίσης, οι ΗΠΑ, μετά από αίτημα των βιομηχάνων ενέργειας, μεγαλόψυχα δεν επιβάλλουν περιορισμούς στο ρωσικό ουράνιο.

Ως εκ τούτου, φροντίζουμε τους πολίτες μας, όπως έχει ήδη συμβεί, διασφαλίζοντας παράλληλα τις εισαγωγές ρωσικών πετρελαιοειδών. Οι Αμερικανοί σύμμαχοι και πολίτες θα ενημερωθούν ότι τα μέτρα αποσκοπούν μόνο στο να αποφευχθεί η αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος.

Οι σύμμαχοι θα καθίσουν στην άκρη για την αδικία που υπέστησαν, ενώ οι ψηφοφόροι θα καλύψουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια ενόψει των εκλογών του φθινοπώρου.

Με απλά λόγια, χωρίς ρωσικές πρώτες ύλες και καύσιμα όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα στα πέντε νοικοκυριά θα μπορούσε να μείνει χωρίς ρεύμα.

Αυτό το γνωρίζουν όλοι και εδώ αναφέρουμε μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα που το αποδεικνύουν.

Την 1η Μαρτίου του 2022, ένα ρωσικό φορτηγό αεροπλάνο Il-76 έφτασε στη Μπρατισλάβα για να παραδώσει πυρηνικά καύσιμα στον πυρηνικό σταθμό Mochovce. Ένα συνηθισμένο γεγονός, εκτός από το ότι και η Σλοβακία προσχώρησε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και έκλεισε τον ουρανό της στις ρωσικές πτήσεις. Ωστόσο, όπως βλέπουμε, η αυλαία μπορεί να σηκωθεί αν όντως υπάρχει ανάγκη.

Μια άλλη είδηση είναι ότι η Βουλγαρία, η οποία έχασε τη μοναδική της ευκαιρία να γίνει ένας σημαντικός κόμβος φυσικού αερίου της Νότιας Ευρώπης για να ευχαριστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, εξετάζει το ενδεχόμενο κατασκευής ενός νέου πυρηνικού σταθμού. Η Σόφια έχει προτείνει στη γειτονική Ελλάδα να συμμετάσχει και να χρηματοδοτήσει ένα έργο πυρηνικής ενέργειας σε βουλγαρικό έδαφος. Εμπλέκεται και η Ρωσία.

Για να εξοικονομήσουν χρήματα, οι Βούλγαροι θα χρησιμοποιήσουν εξοπλισμό αξίας 800 εκατομμυρίων δολαρίων στο νέο εργοστάσιο που αγόρασαν από τη ρωσική Atomstroyexport, στο πλαίσιο του έργου κατασκευής του πυρηνικού σταθμού Belene. Υπό την πίεση της Ουάσιγκτον, οι Βούλγαροι αρνήθηκαν τη συμμετοχή της Rosatom, κατά παράβαση όλων των διαγωνιστικών διαδικασιών, και συνήψαν αναγκαστική συμφωνία με την Westinghouse.

Η τελευταία είχε υποσχεθεί να ξεκινήσει την κατασκευή το 2016 και να θέσει σε λειτουργία το νέο εργοστάσιο το 2021. Όπως είναι γνωστό, οι εργασίες δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει, επομένως οι Βούλγαροι θα χρησιμοποιήσουν τα ρωσικά υλικά που βρίσκονται ακόμα στις αποθήκες.

Όσο κι αν το ενιαίο μέτωπο της Δύσης προσπαθεί να πείσει τους πάντες και, καταρχήν, εμάς ότι μπορεί να καταστρέψει τη Ρωσία με κυρώσεις και ταυτόχρονα να μπορεί να καλύψει τις δικές του ανάγκες σε πόρους και παραγωγή, μέχρι σήμερα αυτό δεν φαίνεται να αποδίδει και τόσο.

[--->]

Για τους ισορροπιστές

 

Λοιπόν, θα το πω κι ας με κατεβάσει το facebook και ο κόσμος όλος. Μπροστά στον κίνδυνο για την ανθρωπότητα που ζούμε όλοι, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

  Ποτέ μου δεν χώνεψα ούτε το Σοφό Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ ,όπως κάποιοι άλλοι το γλύφανε, και επί Στάλιν  και επί Μπρέζνιεφ αλλά ακόμη και επί περεστρόικα, το ΚΚΕ εν προκειμένω, πράγμα που υπάρχει και στα κομματικά του κείμενα τότε. Ούτε το ταξικό καθεστώς που βαφτιζόταν επί Σοβιετίας "σοσιαλισμός" και εκφραζόταν μέσα από το σταλινικό Σοφό Κόμμα . Ούτε χώνεψα ποτέ το ολιγαρχικό αυταρχικό στυλάκι του Πούτιν ,που συχνά αποπνέει KGB η GPU η όπως αλλιώς την λέγανε τις "παλιές καλές μέρες". Είχε πάντα μια κυνική ψυχρότητα ισχύος  που δεν μου πήγαινε.

Όμως :

- Δεν ήταν ο Πούτιν ούτε πριν η ΕΣΣΔ αυτοί που οδήγησαν στον Εμφύλιο, τσάκισαν το ΕΑΜ,  επέβαλαν την δικτατορία στην Ελλάδα και που πούλησαν την Κύπρο .Ήταν το ΝΑΤΟ, ο δυτικός  " ελεύθερος κόσμος",  και η άρχουσα τάξη μας

- Δεν ήταν ο Πούτιν ούτε πριν  η ΕΣΣΔ  που χρεωκόπησαν την χώρα και την οδήγησαν στην καταστροφή των μνημονίων. Ηταν η ΕΕ και ο δυτικός ιμπεριαλιστικός  άξονας

- Δεν ήταν ο Πούτιν ούτε πριν η ΕΣΣΔ αυτοί που μας έβαζαν να τρωγόμαστε με την Τουρκία για να πουλάνε όπλα .Ήταν το ΝΑΤΟ και οι άρχουσες τάξεις στηρίγματα του.

- Δεν ήταν ο Πούτιν ούτε η ΕΣΣΔ ούτε η μετασοβιετική Ρωσία που επέβαλαν ένα μοντέλο ληστρικού καπιταλισμού στην Ελλάδα και την αποβιομηχάνισαν. Ηταν η ΕΕ,οι ΗΠΑ, η Γερμανία και ο δυτικός ιμπεριαλιστικός άξονας.

- Δεν ήταν ούτε ο Πούτιν ούτε πριν η ΕΣΣΔ που διαιώνισαν την κατοχή της μισής  Κύπρου σε πρώτο πλάνο. Ηταν το ΝΑΤΟ και ο δυτικός ιμπεριαλιστικός άξονας.

- Δεν είναι σήμερα κυρίως η Ρωσία του Πούτιν που μας οδηγεί στον παγκόσμιο πόλεμο, αλλά το ΝΑΤΟ,η ΕΕ και ο δυτικός ιμπεριαλιστικός άξονας.

Με όλα αυτά δεδομένα, δεν με ενδιαφέρουν οι βαθυστόχαστες " ψευτομαρξιστικές" αναλύσεις που οδηγούν στις ίσες αποστάσεις. Ο βασικός εχθρός για την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι το ΝΑΤΟ και ο δυτικός ιμπεριαλιστικός άξονας .

Όποιος είναι με τις ισορροπίες, ας τις βάλει εκεί που ξέρει.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες Ι

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα

Η οργή, όχι μόνο ξεχειλίζει σε όλη τη “διεθνή κοινότητα”, αλλά μετατρέπεται και σε μια απίστευτη υστερία εναντίον κάθε έκφανσης του Ρωσικού κόσμου. Υστερία που στοχοποιεί από ρωσικά ΜΜΕ μέχρι Ρώσους φοιτητές Ρώσους μουσικούς και φτάνει μέχρι τον Ντοστογιέφσκυ.  Ίσως, θα μου πείτε, είναι μια υπερβολή, μια αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου που οφείλεται στο πρώτο σοκ από τον “πρώτο” πόλεμο στην Ευρώπη και ότι δεν είναι το σημαντικό αυτό. Θα συμφωνήσω, για την οικονομία της συζήτησης, παρόλο που αυτές οι αντιδράσεις δεν προήλθαν κυρίως από τον κόσμο αλλά από κρατικές ή συμπληρωματικές του κράτους οντότητες.

  Θα δεχτώ επίσης ότι η επίθεση στην Γιουγκοσλαβία δεν υπήρξε ποτέ και ότι ήταν ένα κακό όνειρο.

  Παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει μια αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτή την υστερία εναντίον του Ρωσικού κόσμου και στο επίσημο αφήγημα που μας λέει ότι για όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια μας ο ένοχος είναι ο Πούτιν προσωπικώς και το στενό περιβάλλον του. Όλοι στη δύση μιλούν για “πόλεμο του Πούτιν”. Είναι έτσι; Είναι η αντίφαση αυτή τυχαία ή προσπαθεί να σκεπάσει την πραγματική αιτία του πολέμου;

Θα παραδεχτώ από την αρχή ότι ο “Πούτιν”, χωρίς αμφιβολία, είναι υπεύθυνος για αυτό τον πόλεμο, σήμερα. Στη συνέχεια προσπαθώντας να  υποστηρίξω την θέση μου αυτή πιστεύω ότι θα γίνει φανερό “τίνος” είναι πραγματικά αυτός ο πόλεμος και ποιος είναι ο στόχος της “διεθνούς κοινότητας”.

Η Ρωσική Επίθεση στη Γεωργία

  Μια Αυγουστιάτικη νύχτα του 2008, ενώ ο Πούτιν παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, ο Γεωργιανός πρόεδρος, και αγαπημένο παιδί της Δύσης, Μιχαήλ Σαακασβίλι βομβαρδίζει το κοιμισμένο Τσχινβάλι της Νότιας Οσετίας χτυπώντας αδιάκριτα κατοικημένες περιοχές και δημόσιες υποδομές. Εισβάλλει στην πόλη εξοντώνοντας απλούς πολίτες (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είχαν ρωσικά διαβατήρια) καθώς και μερικές δεκάδες κυανόκρανους του ΟΗΕ που ήταν Ρώσοι στρατιώτες. 

Ο Πούτιν επιστρέφοντας στην Μόσχα κατεπειγόντως, δήλωσε ότι θα τον “κρεμάσει από τ’ @ρ…...α”. Πέντε μέρες μετά και ενώ ο ρωσικός στρατός είναι έξω από την Τιφλίδα, και ο πανικόβλητος Σαακασβίλι “βουτάει”, on camera, κάτω από αυτοκίνητα για να σωθεί, “ο Πούτιν” αντί να τον … πάρει και να τον δικάσει ως εγκληματία πολέμου, παίρνει τον στρατό του και επιστρέφει στην Ρωσία, αφήνοντάς τον στην θέση του. 

Στον τύπο είχε γραφεί ότι υποχώρησε μετά από απανωτά τηλεφωνήματα και πιέσεις δυτικών παραγόντων. Θυμάμαι τότε είχαμε αναρωτηθεί με φίλους για το τι θα γίνονταν αν ο Φιντέλ Κάστρο είχε βομβαρδίσει το Μαϊάμι ή το Πουέρτο Ρίκο και λέγαμε ότι μάλλον θα είχε ανοίξει “τρύπα” στην θέση της Κούβας. Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι αργότερα εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Γεωργία, αλλά έδρασε ως αξιωματούχος στην Ουκρανία επί Ποροσένκο και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την περιοχή μέχρι και σήμερα.

  Θα πρέπει να σημειώσω ότι στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τον Απρίλιο του ίδιου έτους, είχε αποφασιστεί ότι η Γεωργία και η Ουκρανία θα γίνουν τελικά μέλη του. Επίσης ήταν γενική παραδοχή σε όλες τις σοβαρές αναλύσεις του δυτικού τύπου ότι ο Σαακασβίλι είχε “ενθαρρυνθεί” από τους Δυτικούς στην επίθεσή του αυτή, αλλά μετά την επέλαση του ρωσικού στρατού εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Κάτι σας θυμίζει, έτσι δεν είναι;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[---->]

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες ΙΙ

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα 

Euromaidan

  Πέντε χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2013, στην Ουκρανία, ο εκλεγμένος πρόεδρος Γιανουκόβιτς  αποφασίζει να μην υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να αποκτήσει στενότερους δεσμούς με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, παίρνοντας για την Ουκρανία και μερικά δισεκατομμύρια από “τον Πούτιν”. Συνεχείς διαδηλώσεις συνταράζουν (κυρίως) το Κίεβο για μήνες, και ένοπλοι “διαδηλωτές” κατασκηνώνουν στην πλατεία Μεϊντάν.

 Το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν μπορεί να εκκενώσει το Μεϊντάν για μήνες, ενώ εδώ ο Γιωργάκης Παπανδρέου, κάνα δυο χρόνια νωρίτερα, άδειαζε το Σύνταγμα από πεντακόσιες χιλιάδες κόσμο σε δέκα λεπτά. Επικεφαλής των διαδηλώσεων κατά καιρούς ετέθησαν διάφορες πολιτικές “προσωπικότητες” της δύσης, μη χάνοντας την ευκαιρία για ένα “ηρωικό ενσταντανέ”. 

Αλλά αυτό δεν ήταν βεβαίως ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλης χώρας, ήταν δημοκρατικός ακτιβισμός - με σεκιούριτι μη γίνει και καμιά στραβή. 

Ακόμα και ο γερουσιαστής και πρώην προεδρικός υποψήφιος John McCain ηγήθηκε των διαδηλώσεων στις 14 Δεκεμβρίου και χαρακτήρισε την Ουκρανία το διαμάντι του στέμματος της περιφέρειας της Ρωσίας. Σε ερώτηση για το αν ανησυχεί για τις “πιέσεις” του Πούτιν απάντησε ότι “πιέσεις εξασκήθηκαν και στην Λιθουανία  και στην Λετονία και στην Εσθονία….”  οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ήδη χώρες του ΝΑΤΟ. Εδώ γίνεται προφανές ότι οι κόκκινες γραμμές πρέπει να αποδειχτούν στο “πεδίο” αλλιώς σε παίρνουν στο ψιλό.

   Τον Φεβρουάριο του 2014  (7-23) στο Σότσι της Ρωσίας διεξάγονται οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες. Την ίδια εποχή η κατάσταση στο Κίεβο εκτραχύνεται και ένοπλες συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίες κλιμακώνονται μεταξύ 18 και 20 του ίδιου μήνα. Εκατόν τριάντα άνθρωποι σκοτώνονται, ανάμεσά τους και αστυνομικοί. Σε δυτικά ΜΜΕ λίγες μέρες αργότερα εμφανίστηκε η καταγεγραμμένη συνομιλία του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών με την υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Άστον, όπου την ενημέρωνε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που προκάλεσαν την αιματοχυσία στο Κίεβο δεν ήταν άνθρωποι του Γιανουκόβιτς αλλά έμμισθα όργανα των πιο ακραίων στοιχείων της αντιπολίτευσης!

Άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, τα τηλέφωνα με τους δυτικούς και τελικά γίνεται μια συμφωνία με τις ευλογίες τους για προσωρινή κυβέρνηση και πρόωρες εκλογές. Την επομένη όμως το Κίεβο και τα κυβερνητικά κτίρια καταλαμβάνονται από εθνικιστικά τάγματα και ο Γιανουκόβιτς, στο έλεος πια των “ακραίων” εθνικιστών το βάζει στα πόδια, χωρίς να “ζητήσει”, ως νόμιμος πρόεδρος, την βοήθεια της Ρωσίας εναντίον των “τρομοκρατών”. Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια η Ρωσία θα “εισέβαλλε” στην Ουκρανία "νόμιμα" και, τουλάχιστον, χωρίς να αντιμετωπίσει το μέγεθος και το εύρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα.

Η Ρωσική Άνοιξη

  Ο πραγματιστής Πούτιν όμως αρκείται στην Κριμαία, η οποία με ένα συντριπτικό δημοψήφισμα ενσωματώνεται το Μάρτιο στην Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ η νότια και ανατολική Ουκρανία παίρνει φωτιά από την εξέγερση του Ρώσικου πληθυσμού.

  Με την Ρωσική Άνοιξη, όπως ονομάστηκε αυτός ο ξεσηκωμός του Ρώσικου πληθυσμού στα ανατολικά και στο νότο της Ουκρανίας, ο Πούτιν πάλι είναι προσεκτικός. Περιορίζεται στην Κριμαία και δεν εμπλέκεται όσο ενεργά θα μπορούσε. Οι καινούργιες εθνικιστικές αρχές του Κιέβου όμως (μαθαίνοντας γρήγορα ή έχοντας καλούς συμβούλους), αντιδρούν αποφασιστικά.  

Στέλνουν τον στρατό και παραστρατιωτικά σώματα εναντίον των εξεγερμένων Ρώσων και Ρωσόφωνων σε μια ”ΑντιΤρομοκρατική Επιχείρηση” (ΑΤΟ) όπως την χαρακτήρισαν, για να βάλουν τέλος στην εξέγερση. Ο Πούτιν δεν επεμβαίνει ούτε μετά το πρωτοφανές έγκλημα στην Οδησσό, στις αρχές του Μάη, όπου δεκάδες φιλορώσοι διαδηλωτές κάηκαν ζωντανοί ή πυροβολήθηκαν σε ζωντανή σύνδεση, από ναζιστικά στοιχεία, ενώ πηδούσαν από τα παράθυρα στο φλεγόμενο μέγαρο των συνδικάτων. Χωρίς αποφασιστική υποστήριξη από την Ρωσία και με την ασύδοτη εγκληματική δράση των εθνικιστικών ταγμάτων εναντίον οτιδήποτε Ρωσικού η εξέγερση σταδιακά υποχωρεί και περιορίζεται τελικά σε ένα μέρος του Ντονμπάς.

  Με το τέλος της Ρωσικής Άνοιξης, αρχίζουν και οι “κυρώσεις” από τη δημοκρατική δύση. Διακηρυγμένος στόχος να γονατίσουν τη Ρωσική οικονομία και να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος στην Μόσχα. Έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι ο “πραγματισμός” είναι ένα σχετικό μέγεθος, και στην γεωπολιτική είναι σύνηθες ο χτεσινός πραγματισμός να είναι σήμερα τυχοδιωκτισμός, αύριο εξτρεμισμός ή και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μεθαύριο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[------>]