Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες Ι

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα

Η οργή, όχι μόνο ξεχειλίζει σε όλη τη “διεθνή κοινότητα”, αλλά μετατρέπεται και σε μια απίστευτη υστερία εναντίον κάθε έκφανσης του Ρωσικού κόσμου. Υστερία που στοχοποιεί από ρωσικά ΜΜΕ μέχρι Ρώσους φοιτητές Ρώσους μουσικούς και φτάνει μέχρι τον Ντοστογιέφσκυ.  Ίσως, θα μου πείτε, είναι μια υπερβολή, μια αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου που οφείλεται στο πρώτο σοκ από τον “πρώτο” πόλεμο στην Ευρώπη και ότι δεν είναι το σημαντικό αυτό. Θα συμφωνήσω, για την οικονομία της συζήτησης, παρόλο που αυτές οι αντιδράσεις δεν προήλθαν κυρίως από τον κόσμο αλλά από κρατικές ή συμπληρωματικές του κράτους οντότητες.

  Θα δεχτώ επίσης ότι η επίθεση στην Γιουγκοσλαβία δεν υπήρξε ποτέ και ότι ήταν ένα κακό όνειρο.

  Παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει μια αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτή την υστερία εναντίον του Ρωσικού κόσμου και στο επίσημο αφήγημα που μας λέει ότι για όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια μας ο ένοχος είναι ο Πούτιν προσωπικώς και το στενό περιβάλλον του. Όλοι στη δύση μιλούν για “πόλεμο του Πούτιν”. Είναι έτσι; Είναι η αντίφαση αυτή τυχαία ή προσπαθεί να σκεπάσει την πραγματική αιτία του πολέμου;

Θα παραδεχτώ από την αρχή ότι ο “Πούτιν”, χωρίς αμφιβολία, είναι υπεύθυνος για αυτό τον πόλεμο, σήμερα. Στη συνέχεια προσπαθώντας να  υποστηρίξω την θέση μου αυτή πιστεύω ότι θα γίνει φανερό “τίνος” είναι πραγματικά αυτός ο πόλεμος και ποιος είναι ο στόχος της “διεθνούς κοινότητας”.

Η Ρωσική Επίθεση στη Γεωργία

  Μια Αυγουστιάτικη νύχτα του 2008, ενώ ο Πούτιν παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, ο Γεωργιανός πρόεδρος, και αγαπημένο παιδί της Δύσης, Μιχαήλ Σαακασβίλι βομβαρδίζει το κοιμισμένο Τσχινβάλι της Νότιας Οσετίας χτυπώντας αδιάκριτα κατοικημένες περιοχές και δημόσιες υποδομές. Εισβάλλει στην πόλη εξοντώνοντας απλούς πολίτες (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είχαν ρωσικά διαβατήρια) καθώς και μερικές δεκάδες κυανόκρανους του ΟΗΕ που ήταν Ρώσοι στρατιώτες. 

Ο Πούτιν επιστρέφοντας στην Μόσχα κατεπειγόντως, δήλωσε ότι θα τον “κρεμάσει από τ’ @ρ…...α”. Πέντε μέρες μετά και ενώ ο ρωσικός στρατός είναι έξω από την Τιφλίδα, και ο πανικόβλητος Σαακασβίλι “βουτάει”, on camera, κάτω από αυτοκίνητα για να σωθεί, “ο Πούτιν” αντί να τον … πάρει και να τον δικάσει ως εγκληματία πολέμου, παίρνει τον στρατό του και επιστρέφει στην Ρωσία, αφήνοντάς τον στην θέση του. 

Στον τύπο είχε γραφεί ότι υποχώρησε μετά από απανωτά τηλεφωνήματα και πιέσεις δυτικών παραγόντων. Θυμάμαι τότε είχαμε αναρωτηθεί με φίλους για το τι θα γίνονταν αν ο Φιντέλ Κάστρο είχε βομβαρδίσει το Μαϊάμι ή το Πουέρτο Ρίκο και λέγαμε ότι μάλλον θα είχε ανοίξει “τρύπα” στην θέση της Κούβας. Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι αργότερα εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Γεωργία, αλλά έδρασε ως αξιωματούχος στην Ουκρανία επί Ποροσένκο και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την περιοχή μέχρι και σήμερα.

  Θα πρέπει να σημειώσω ότι στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τον Απρίλιο του ίδιου έτους, είχε αποφασιστεί ότι η Γεωργία και η Ουκρανία θα γίνουν τελικά μέλη του. Επίσης ήταν γενική παραδοχή σε όλες τις σοβαρές αναλύσεις του δυτικού τύπου ότι ο Σαακασβίλι είχε “ενθαρρυνθεί” από τους Δυτικούς στην επίθεσή του αυτή, αλλά μετά την επέλαση του ρωσικού στρατού εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Κάτι σας θυμίζει, έτσι δεν είναι;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[---->]