Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες ΙΙ

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα 

Euromaidan

  Πέντε χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2013, στην Ουκρανία, ο εκλεγμένος πρόεδρος Γιανουκόβιτς  αποφασίζει να μην υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να αποκτήσει στενότερους δεσμούς με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, παίρνοντας για την Ουκρανία και μερικά δισεκατομμύρια από “τον Πούτιν”. Συνεχείς διαδηλώσεις συνταράζουν (κυρίως) το Κίεβο για μήνες, και ένοπλοι “διαδηλωτές” κατασκηνώνουν στην πλατεία Μεϊντάν.

 Το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν μπορεί να εκκενώσει το Μεϊντάν για μήνες, ενώ εδώ ο Γιωργάκης Παπανδρέου, κάνα δυο χρόνια νωρίτερα, άδειαζε το Σύνταγμα από πεντακόσιες χιλιάδες κόσμο σε δέκα λεπτά. Επικεφαλής των διαδηλώσεων κατά καιρούς ετέθησαν διάφορες πολιτικές “προσωπικότητες” της δύσης, μη χάνοντας την ευκαιρία για ένα “ηρωικό ενσταντανέ”. 

Αλλά αυτό δεν ήταν βεβαίως ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλης χώρας, ήταν δημοκρατικός ακτιβισμός - με σεκιούριτι μη γίνει και καμιά στραβή. 

Ακόμα και ο γερουσιαστής και πρώην προεδρικός υποψήφιος John McCain ηγήθηκε των διαδηλώσεων στις 14 Δεκεμβρίου και χαρακτήρισε την Ουκρανία το διαμάντι του στέμματος της περιφέρειας της Ρωσίας. Σε ερώτηση για το αν ανησυχεί για τις “πιέσεις” του Πούτιν απάντησε ότι “πιέσεις εξασκήθηκαν και στην Λιθουανία  και στην Λετονία και στην Εσθονία….”  οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ήδη χώρες του ΝΑΤΟ. Εδώ γίνεται προφανές ότι οι κόκκινες γραμμές πρέπει να αποδειχτούν στο “πεδίο” αλλιώς σε παίρνουν στο ψιλό.

   Τον Φεβρουάριο του 2014  (7-23) στο Σότσι της Ρωσίας διεξάγονται οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες. Την ίδια εποχή η κατάσταση στο Κίεβο εκτραχύνεται και ένοπλες συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίες κλιμακώνονται μεταξύ 18 και 20 του ίδιου μήνα. Εκατόν τριάντα άνθρωποι σκοτώνονται, ανάμεσά τους και αστυνομικοί. Σε δυτικά ΜΜΕ λίγες μέρες αργότερα εμφανίστηκε η καταγεγραμμένη συνομιλία του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών με την υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Άστον, όπου την ενημέρωνε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που προκάλεσαν την αιματοχυσία στο Κίεβο δεν ήταν άνθρωποι του Γιανουκόβιτς αλλά έμμισθα όργανα των πιο ακραίων στοιχείων της αντιπολίτευσης!

Άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, τα τηλέφωνα με τους δυτικούς και τελικά γίνεται μια συμφωνία με τις ευλογίες τους για προσωρινή κυβέρνηση και πρόωρες εκλογές. Την επομένη όμως το Κίεβο και τα κυβερνητικά κτίρια καταλαμβάνονται από εθνικιστικά τάγματα και ο Γιανουκόβιτς, στο έλεος πια των “ακραίων” εθνικιστών το βάζει στα πόδια, χωρίς να “ζητήσει”, ως νόμιμος πρόεδρος, την βοήθεια της Ρωσίας εναντίον των “τρομοκρατών”. Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια η Ρωσία θα “εισέβαλλε” στην Ουκρανία "νόμιμα" και, τουλάχιστον, χωρίς να αντιμετωπίσει το μέγεθος και το εύρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα.

Η Ρωσική Άνοιξη

  Ο πραγματιστής Πούτιν όμως αρκείται στην Κριμαία, η οποία με ένα συντριπτικό δημοψήφισμα ενσωματώνεται το Μάρτιο στην Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ η νότια και ανατολική Ουκρανία παίρνει φωτιά από την εξέγερση του Ρώσικου πληθυσμού.

  Με την Ρωσική Άνοιξη, όπως ονομάστηκε αυτός ο ξεσηκωμός του Ρώσικου πληθυσμού στα ανατολικά και στο νότο της Ουκρανίας, ο Πούτιν πάλι είναι προσεκτικός. Περιορίζεται στην Κριμαία και δεν εμπλέκεται όσο ενεργά θα μπορούσε. Οι καινούργιες εθνικιστικές αρχές του Κιέβου όμως (μαθαίνοντας γρήγορα ή έχοντας καλούς συμβούλους), αντιδρούν αποφασιστικά.  

Στέλνουν τον στρατό και παραστρατιωτικά σώματα εναντίον των εξεγερμένων Ρώσων και Ρωσόφωνων σε μια ”ΑντιΤρομοκρατική Επιχείρηση” (ΑΤΟ) όπως την χαρακτήρισαν, για να βάλουν τέλος στην εξέγερση. Ο Πούτιν δεν επεμβαίνει ούτε μετά το πρωτοφανές έγκλημα στην Οδησσό, στις αρχές του Μάη, όπου δεκάδες φιλορώσοι διαδηλωτές κάηκαν ζωντανοί ή πυροβολήθηκαν σε ζωντανή σύνδεση, από ναζιστικά στοιχεία, ενώ πηδούσαν από τα παράθυρα στο φλεγόμενο μέγαρο των συνδικάτων. Χωρίς αποφασιστική υποστήριξη από την Ρωσία και με την ασύδοτη εγκληματική δράση των εθνικιστικών ταγμάτων εναντίον οτιδήποτε Ρωσικού η εξέγερση σταδιακά υποχωρεί και περιορίζεται τελικά σε ένα μέρος του Ντονμπάς.

  Με το τέλος της Ρωσικής Άνοιξης, αρχίζουν και οι “κυρώσεις” από τη δημοκρατική δύση. Διακηρυγμένος στόχος να γονατίσουν τη Ρωσική οικονομία και να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος στην Μόσχα. Έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι ο “πραγματισμός” είναι ένα σχετικό μέγεθος, και στην γεωπολιτική είναι σύνηθες ο χτεσινός πραγματισμός να είναι σήμερα τυχοδιωκτισμός, αύριο εξτρεμισμός ή και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μεθαύριο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[------>]