Διαδεδομένη πρακτική

 

Η αστυνομία του Μαϊάμι εξασκείται στη σκοποβολή πάνω σε φωτογραφίες νεαρών μαύρων.

Η αστυνομία του Μαϊάμι επικρίνεται έντονα μετά την αποκάλυψη ότι φωτογραφίες Αφροαμερικανών χρησιμοποιούνται ως στόχοι στην σκοποβολή, ανέφερε το NBC Miami το Σάββατο (17 Ιανουαρίου).

Η Valerie Deant, λοχίας της Εθνοφρουράς στη Φλόριντα, θυμάται την έκπληξή της όταν διαπίστωσε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας του Βόρειου Μαϊάμι Μπιτς χρησιμοποιούν ως στόχους φωτογραφίες Αφροαμερικανών, της εγκληματολογικής υπηρεσίας, για την εκπαίδευσή τους στη σκοποβολή.

Μία από αυτές τις φωτογραφίες ήταν και αυτή του αδελφού της! Η φωτογραφία είχε τραβηχτεί από την αστυνομία πριν δεκαπέντε χρόνια, όταν αδερφός της είχε συλληφθεί σε ηλικία18 ετών.

Ο επικεφαλής της αστυνομίας του Βόρειου Μαϊάμι Μπιτς, Σκοτ ​​Ντένις παραδέχεται ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας έκαναν λάθος ως προς την επιλογή των στόχων, ισχυρίζεται όμως ότι η χρήση φωτογραφιών υπαρκτών προσώπων ως στόχος στη σκοποβολή είναι μια ευρέως διαδεδομένη τεχνική. Ωστόσο, αρνείται κάθε κατηγορία φυλετικού χαρακτήρα, ισχυριζόμενος ότι αρκετά μέλη της ομάδας των ελεύθερων σκοπευτών της αστυνομίας είναι Αφροαμερικανοί.

[---->] 

....και σε πολύ νεαρούς Αφροαμερικανούς

Τίποτα πιο επίκαιρο

Το είχε πει ο Malcolm X: " Αν δεν προσέχετε, τα ΜΜΕ θα σας κάνουν να μισήσετε τους ανθρώπους που καταπιέζονται και ν’ αγαπήσετε τους καταπιεστές

Τίποτα πιο επίκαιρο.

Τα κανάλια με οθόνη πλάσμα είναι δεκάδες, αλλά κάνοντας ζάπινγκ με το τηλεχειριστήριο, η περιγραφή και τα σχόλια, ειδικά της διεθνούς πολιτικής, δεν διαφέρουν

Για όσους έχουν την ευκαιρία να βλέπουν τα ευρωπαϊκά, βορειοαμερικανικά ή νοτιοαμερικανικά ΜΜΕ, η κατάσταση είναι πανομοιότυπη

Μεγάλες τράπεζες, εταιρείες χαρτοφυλακίου, μεγιστάνες, οικονομικά δίκτυα, ευαγγελικές εκκλησίες, κατέχουν τα μεγαλύτερα δίκτυα με έδρα αυτές τις ηπείρους και η πολιτική τους αναφορά είναι αυτοί οι ίδιοι, η δεξιά, η ακροδεξιά , οι μεγάλες οικονομικές εξουσίες.

Εξαίρεση δεν αποτελεί ο μεγάλης κυκλοφορίας έντυπος τύπος.

Ούτε οι περιφερειακές εφημερίδες δεν ξεφεύγουν από αυτό τον κανόνα και η ευθυγράμμισή τους αγγίζει το 100%

Υπ’ αυτές τις συνθήκες γίνεται όλο και πιο δύσκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος ,να επηρεάσουν τα μυαλά των ανθρώπων με τον πιο ύπουλο τρόπο, κάνοντας τους να πιστέψουν ότι αφού τα ΜΜΕ είναι πολλά, η προσφορά ποικίλει και σέβεται όλες τις απόψεις.

Τα ονόματα που επιλέγουν αυτά τα μμε μερικές φορές είναι τραγελαφικά σε σχέση με την πραγματικότητα: " Ελεύθερος ", " Η αλήθεια ", " Η Ανεξάρτητη ".

Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις μια είδηση που να λέει κάτι καλό, έστω ένα, που να συμβαίνει στην Κίνα, την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Ρωσία, το Βιετνάμ, τη Βόρεια Κορέα, τη Νικαράγουα, τη Συρία κλπ. Σε αυτές τις χώρες τα καλά πράγματα που πρέπει να δείξεις δεν υπάρχουν ποτέ.

Η κοψιά των ειδήσεων για τις χώρες αυτές είναι ένα αιώνιο εκκρεμές μεταξύ χειραγώγησης και ψεύτικων ειδήσεων, χωρίς ποτέ να ζητούν συγγνώμη ή να επανορθώνουν στην περίπτωση μιας αποδεδειγμένα ψευδούς είδησης.

Φαίνεται ότι σε κάποιες, τυχαία, χώρες, όπως η Ουκρανία και το Ισραήλ όλα πάνε μια χαρά.

Κι όμως στο Ντονμπάς και στην Παλαιστίνη όλο και κάτι τραγικό θα συμβαίνει....

Στα παραπάνω, να προσθέσουμε και τα εμπόδια σε όσους προσπαθούν να εκφράσουν μια διαφορετική άποψη.

Άβολοι δημοσιογράφοι, που εξαφανίστηκαν σε διάφορες χώρες του κόσμου, είναι δύσκολο να τους θυμόμαστε όλους.

Δεκάδες οι δολοφονίες των ερευνητικών ρεπόρτερ στην αμερικανική ήπειρο και όχι μόνο.

Το δίκτυο της Νότιας Αμερικής TeleSUR (καρπός κρατικής συνεργασίας μεταξύ Βενεζουέλας, Αργεντινής, Ισημερινού, Νικαράγουας και Κούβας) πολλές φορές το ρίχνουν στις χώρες όπου η δεξιά βρίσκεται στην κυβέρνηση για να μην ακουστεί η φωνή του μοναδικού μη ευθυγραμμισμένου δικτύου της ηπείρου με την Ουάσιγκτον

Τα μπλοκάρισμα του προφίλ στο Facebook, στο Twitter και το Instagram όποιων κοινοποιούν "άβολα" δημοσιεύματα.

Τέλος, στα γεγονότα αυτών των ημερών στις ΗΠΑ, σχεδόν ποτέ δεν δείχνουν εικόνες από ψηλά για να μη φανεί ο μεγάλος όγκος του πλήθους των διαδηλωτών.

Προτιμούν την τόσο προσφιλή από τις μέρες του G8 της Γένοβας,τεχνική, που από τότε έγινε κανόνας: επιμένουμε σε κάποια σπασμένη βιτρίνα, ακόμα καλύτερα αν υπάρχει και κάποιος που αφαιρεί εμπορεύματα, για να κρύψουμε τους χιλιάδες ανθρώπους που κατεβαίνουν στους δρόμους για ένα ευγενή σκοπό και να πείσουμε τους θεατές ότι όσο πιο γρήγορα τους συλλάβουν όλους αυτούς, ακόμα καλύτερα αν αυτό γίνει με ξύλο, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

ΠΗΓΗ : https://www.facebook.com/CaracasChiAma/posts/4395134550500332?__tn__=K-R

Σταυροφορίες (η επιστροφή)

                            

Ο Τραμπ χθες, μπροστά σε φωτογράφους, έδειχνε περήφανα μια Βίβλο.

Η ιδέα δεν είναι καινούργια: ήδη τους προηγούμενους αιώνες οι Σταυροφόροι, οι αποικιοκράτες και οι κονκισταδόρες προέβαιναν σε πράξεις μη ανθρωπιστικές ή σε σφαγές επιδεικνύοντας το σύμβολο της πίστης τους.

Μετά από εκατοντάδες χρόνια φαίνεται ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και η συνήθεια παραμένει της μόδας ειδικά από τη πλευρά της ρατσιστικής ή φασιστικής δεξιάς.

Μια Βίβλος ή ένα κομποσχοίνι δεν είναι αρκετά για να θεωρούνται καλοί και αξιόπιστοι άνθρωποι.

ΠΗΓΗ : Rete Solidarietà Rivoluzione Bolivariana

Συσσωρευμένες αδικίες σε ένα ταξικό και ρατσιστικό σύστημα που έχει για θεό το χρήμα και το χρήμα για θεό

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των συγκεντρώσεων δεν ήταν η μεγάλη μαζικότητα τους αλλά η τρομερή αποφασιστικότητα αυτών που συμμετείχαν σε αυτές. 

Αποφασιστικότητα απέναντι σε μια εξουσία στη φωλιά του κτήνους που είχε επιστρατεύσει όλη την τερατώδη και στρατιωτικοποιημένη αστυνομία της με την μεγαλύτερη πληθώρα μέσων καταστολής.

 Από πλαστικές σφαίρες, τέηζερς και ασφυξιογόνα μέχρι drones και στρατιωτικά όπλα μάχης. Παράλληλα αυτή η εξουσία είχε εξαπολύσει και ανοιχτούς και κρυφούς ασφαλίτες για να δράσουν από κοινού με τους στρατιωτικοποιημένους μπάτσους όταν έκρινε ότι έπρεπε να γίνει για την επιτυχία της καταστολής της. 

Μιλάμε για αστυνομικό σχεδιασμό σε άλλη κλίμακα και επίπεδο σε σχέση με τους Ευρωπαϊκούς.

Θα περίμενε κανείς ότι με τέτοια επίδειξη κατασταλτικής δύναμης οι διαδηλωτές δεν θα είχαν καμία τύχη ειδικά όταν οι συγκεντρώσεις τους γίνονταν σε ένα κλίμα τρομοκρατίας από μια ξεδιάντροπη εξουσία που από τη μία προσποιόταν ότι είχε κάνει χάρη στους εξεγερμένους συλλαμβάνοντας τον ένα από τους τέσσερις δολοφόνους μπάτσους του Floyd και από την άλλη έδινε όλα τα σήματα μηδενικής ανοχής προς όσους ήθελαν να συνεχίσουν να διαδηλώνουν.

 Το καρότο και το μαστίγιο. Είναι σαν να έλεγε: "Ορίστε τα καταφέρατε. Για πρώτη φορά λευκός μπάτσος συλλαμβάνεται για την δολοφονία μαύρου. Αν όμως είστε άπληστοι και ζητήσετε κάτι παραπάνω θα σας λιώσουμε." Οι διαδηλωτές προς έκπληξη τους ήθελαν το πολύ παραπάνω.

Οι τρεις μέρες της εξέγερσης στη Μινεάπολη, οι συσσωρευμένες αδικίες σε ένα ταξικό και ρατσιστικό σύστημα που έχει για θεό το χρήμα και το χρήμα για θεό, ο στραγγαλισμός της νόμιμης πολιτικής εναλλακτικής λύσης που έκφραζε το κίνημα του Bernie Sanders και η φρικαλεότητα της δολοφονίας του Floyd σε συνθήκες κραχ και πανδημίας, όλα αυτά μαζί είχαν φέρει τέτοια ριζοσπαστικοποίηση σε ένα κομμάτι του κόσμου ώστε η εξουσία να είχε χάσει κάθε επαφή με ποιους και ποιες είχε να κάνει.

Παρακολούθησα για πολλές ώρες livestreams από συγκεντρώσεις στο Σαν Χοσέ, στην Ατλάντα, στο Πόρτλαντ, στη Νέα Υόρκη και τελικά στο κέντρο της εξέγερσης τη Μινεάπολη.

Παράλληλα ενημερωνόμουν τι γινόταν στο Όκλαντ, στην Ουάσινγκτον, στο Ντητρόιτ, στο Σηάτλ και στο Λος Άντζελες από Twitter, τοπικά ιντιμίντια και άλλα ακτιβίστικα σάιτς.

Η εξουσία ακολουθούσε γενικά τακτικές Πούτιν για όσους έχουν δει πως χειρίζεται η Ρωσική αστυνομία τις διαδηλώσεις. Έβαζε δηλαδή προκλητικά μέσα στο πλήθος μπάτσους και ασφαλίτες και με την παραμικρή αφορμή που μπορούσε να είναι η ρίψη με ένα μπουκαλάκι νερό ή μια λογομαχία προχωρούσε σε συλλήψεις ταπεινώνοντας τον κόσμο που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τις αποτρέψει. Περιμετρικά είχε στρατιωτικοποιημένους μπάτσους έτοιμους να επέμβουν αν δεν μπορούσαν μόνοι τους οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι να τα βγάλουν πέρα. Κι από πίσω άλλα αστυνομικά οχήματα σε περίπτωση που η κατάσταση αγρίευε ακόμη περισσότερο.

Η τακτική ήταν πετυχημένη εκεί που οι συγκεντρώσεις ήταν μικρότερες όπως στο Σαν Χοσέ, όμως κι εκεί τελικά έφαγαν ήττα. Στις συγκεντρώσεις που ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος οι διαδηλωτές προχωρούσαν σε συμβολικές κινήσεις που εξουδετέρωναν τον ασφυκτικό εναγκαλισμό με την αστυνομία όπως να κρατιούνται όλοι χέρι χέρι και να γονατίζουν μαζί φωνάζοντας I can't breath (δεν μπορώ να αναπνεύσω).

Έτσι κατάφεραν στο Σαν Χοσέ να κρατήσουν τον κεντρικό δρόμο για ώρες απέναντι σε μια τρομακτικά υπέρτερη αστυνομική δύναμη που ήθελε να τους διώξει. Αναφέρομαι στο Σαν Χοσέ γιατί παρότι ήταν η μικρότερη συγκέντρωση από όσες παρακολούθησα απέδειξε τι μπορεί να καταφέρει ένα πραγματικά αποφασισμένο πλήθος που έχει ξεπεράσει τον φόβο απέναντι στην εξουσία ακόμη κι όταν οι αριθμοί του είναι σχετικά μικροί. Κορυφαίο στιγμιότυπο εκεί η φοβερή αντίσταση που έκανε ένας ατρόμητος σύντροφος μόνος του απέναντι σε 10 μπάτσους όταν πήγαν να τον συλλάβουν φτάνοντας να ξυλοφορτώσει με γυμνά χέρια πολλούς από αυτούς πριν τελικά σύσσωμη η αστυνομία να μπορέσει να τον ακινητοποιήσει.

Τα πραγματικά ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα στην Ατλάντα όπου ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος. Εκεί η τακτική να περάσουν μπάτσους προκλητικά μέσα από το πλήθος πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε καθώς πολλοί μπάτσοι και ασφαλίτες έφαγαν πολύ γρήγορα ξύλο από τον κόσμο.

Στην Ατλάντα ο κόσμος επιτέθηκε στις εγκαταστάσεις του CNN παίρνοντας εκδίκηση για τον ποταπό ρόλο αυτού του βρωμοκάναλου στην προώθηση των πολέμων και της συκοφάντησης των υποστηρικτών του Bernie Sanders όταν αυτός ακόμη φαινόταν ότι μπορεί να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών.

 Το γεγονός δημιούργησε έκπληξη στους οπαδούς του Τραμπ που νόμιζαν ότι αυτοί και ο φύρερ τους είχαν το μονοπώλιο στο μίσος απέναντι στο κανάλι των πολεμοκάπηλων πλουτοκρατών. Τελικά το CNN σπάστηκε από κόσμο που ήταν στα αριστερά του και όχι στα δεξιά του και το γεγονός αυτό χαρακτηρίστηκε ιστορικό. 

Η Αμερικανική εξέγερση έδειξε δεν γίνεται να φέρεις αλλαγή αφήνοντας στο απυρόβλητο τις σφιγγοφωλιές τις καπιταλιστικής προπαγάνδας.

 Στην Ατλάντα έκαψαν επίσης και Βαν της αστυνομίας. Θλιβερός ήταν ο ρόλος εκεί παλιών μαύρων αγωνιστών που έχουν τακτοποιηθεί οικονομικά από το σύστημα, να βγαίνουν δημόσια να καλούν τον κόσμο να γυρίσει σπίτι του και να χαρακτηρίζουν τους εξεγερμένους ως άσχετους με κάθε κίνημα που θέλουν μόνο να καταστρέψουν. Το ίδιο όμως το γεγονός της επιστράτευσης τους από την τοπική εξουσία έδειξε και τον βαθμό της απόγνωσης της αλλά και της καθαρής ήττας των μπάτσων να φέρουν μόνοι τους την τάξη.

Σε Λος Άντζελες, Πόρτλαντ και Όκλαντ ο κόσμος ήταν ακόμη περισσότερος και πιο αποφασισμένος. Σε Πόρτλαντ και Όκλαντ κατέλαβαν αστυνομικά τμήματα και χτύπησαν μαζικά τις τράπεζες ενώ στο Λος Άντζελες οι μπάτσοι πήγαιναν για μαλλί (συλλήψεις) και βγαίναν κουρεμένοι (έτρωγαν ξύλο) Στο Όκλαντ ειδικά, η κατάσταση έφτασε στο σημείο να απαλλοτριώνονται μπουλντόζες και να χρησιμοποιούνται για την καταστροφή κυριλέ καταστημάτων!

[---->]

Κοστολογούν τη ζωή όσο στον πόλεμο της Κορέας

 

Ο σπαστήρας χρονολογίας 1951 χάλαγε συνέχεια, σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων

Αφροδίτη Τζιαντζή

Μεγάλη εργοληπτική εταιρεία, που κατασκευάζει δημόσιες υποδομές στα νησιά, χρησιμοποιεί παμπάλαια μηχανήματα του αμερικανικού στρατού από την εποχή των διενέξεων στην ασιατική χερσόνησο, στα «φονικά» γρανάζια των οποίων διαμελίστηκαν δύο εργάτες στην Ικαρία κι έπειτα από τέσσερα χρόνια αρνείται να καταβάλει τις νόμιμες αποζημιώσεις στις οικογένειές τους.

Λατομείο οδικών έργων, Καρκινάγρι Ικαρίας, 25 Φεβρουαρίου 2016. Οι δυο Ικαριώτες εργάτες Ηλίας Γενούζος και Ηλίας Καρούτσος, φίλοι και συνονόματοι, ξεκινούν το πρωί τη βάρδια τους, ως χειριστές μηχανημάτων έργων οδοποιίας, στην κατασκευή του οδικού δικτύου Κάλαμος-Νας, το οποίο έχει αναλάβει για λογαριασμό της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου η εταιρεία P&C Development (Χ. Παναγιωτόπουλος). Χειρίζονται ερπυστριοφόρο εκσκαφέα και έναν πανάρχαιο σπαστήρα αδρανών υλικών του αμερικανικού στρατού, που έχει ξεμείνει από την εποχή του πολέμου της Κορέας (κατασκευή: Corps of Engineers U.S. Army 1951).

Οι δυο εργάτες, που είχαν διαφορετικές ειδικότητες από τις απαιτούμενες για τον χειρισμό αυτών των μηχανημάτων, βρέθηκαν νεκροί λίγο μετά τις 10 το πρωί, κυριολεκτικά διαμελισμένοι από τα γρανάζια του σπαστήρα.

Η σκηνή του δυστυχήματος, όπως την κατέγραψαν οι επιθεωρητές Εργασίας και όπως αποτυπώθηκε στη δικογραφία, κάνει και τον πιο ψυχρό παρατηρητή να ανατριχιάσει:

«Οι αστυνομικοί Γ. και Α. είδαν τους εργαζόμενους πιασμένους και μπλεγμένους από τα ρούχα τους στο γρανάζι και τον άξονα του ιμάντα διακίνησης υλικού, γυμνούς στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός τους (…) Το γρανάζι του σπαστήρα ήταν καλυμμένο με αίμα και μικρά τεμάχια ιστών και οστών (…) σε όλο τον χώρο γύρω από τον σπαστήρα και στα εξαρτήματά του υπήρχαν κομμάτια ανθρώπινης σάρκας…».

Οι δυο φίλοι και συνάδελφοι έγιναν κομμάτια από το φονικό μηχάνημα, προσπαθώντας ο ένας να σώσει τη ζωή του άλλου, βρίσκοντας έναν εξαιρετικά βίαιο, οδυνηρό και άδικο θάνατο. Μέχρι σήμερα οι οικογένειες των δυο εργατών -που είναι και οι δύο πολυμελείς και σε δύσκολη οικονομική κατάσταση- δεν έχουν λάβει από την ανάδοχο εταιρεία τη νόμιμη αποζημίωση που τους έχει επιδικάσει το δικαστήριο για την αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν.

Ανασφάλιστο έργο

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας αναγνώρισε αποκλειστική υπαιτιότητα για το εργατικό δυστύχημα στην ανάδοχο εταιρεία, επιδικάζοντας «ποσά τα οποία είναι εύλογα ενόψει των συνθηκών υπό τις οποίες έλαβε χώρα το εργατικό ατύχημα και της οικονομικής επιφάνειας της εναγόμενης» – όπως γράφει χαρακτηριστικά το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης.

Η εταιρεία άσκησε έφεση, ενώ οι δυο αποφάσεις που δημοσίευσε πρόσφατα το Εφετείο αναγνωρίζουν κατά 30% υπαιτιότητα των δύο εργατών, μειώνοντας κατά πολύ την αρχική αποζημίωση.

«Σημειώνουμε ότι το εν λόγω έργο οδοποιίας ήταν ανασφάλιστο, παρότι ήταν υποχρεωτική η ασφάλιση των εργαζομένων. Μετά από επικοινωνία με τον νομικό εκπρόσωπο της αναδόχου εταιρείας για να αποζημιωθούν οι οικογένειες, έγινε η πρόταση να κλείσει η υπόθεση συναινετικά, χωρίς να πληρωθούν οι τόκοι ούτε οι δικαστικές δαπάνες, αλλά να δοθεί το 79% του ποσού που επιδικάστηκε – να περικοπεί δηλαδή το 21% της αποζημίωσης. Το ποσό που προτείνει η εταιρεία αντιστοιχεί σε μια ευτελή αποζημίωση για την ανθρώπινη ζωή και μάλιστα σε δύο δόσεις. Διαφορετικά, θα ασκήσουν αναίρεση στον Αρειο Πάγο, προσδοκώντας καλύτερο αποτέλεσμα, σε βάρος των διαμελισθέντων νεκρών. Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής;» δήλωσε στην «Εφ.Συν.» η συνήγορος των δύο οικογενειών, Χρύσα Πετσιμέρη.

«Η εταιρεία αυτή κάνει παζάρια πάνω στους διαμελισμένους εργάτες. Ακόμα και μετά το δυστύχημα, δεν έγινε κάποιος ουσιαστικός έλεγχος, συνέχισε να αναλαμβάνει έργα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ», συνεχίζει η δικηγόρος των οικογενειών.

Οπως σημειώνει, η εταιρεία που παζαρεύει το κόστος της αποζημίωσης για δυο νεκρούς εργάτες δεν είναι κάποια μικρομεσαία επιχείρηση, αλλά αναλαμβάνει μεγάλα δημόσια έργα σε όλη την Ελλάδα – από σχολεία και νοσοκομεία μέχρι οδικά δίκτυα και αεροδρόμια.

Ο κύκλος εργασιών της εταιρείας την τελευταία διετία για την οποία υπάρχει δημοσιευμένος ισολογισμός (2017-2018) είναι πάνω από 26 εκατομμύρια ευρώ, ενώ εμφανίζει ετήσια κέρδη 2 και 2,8 εκατομμυρίων ευρώ. Μετά το δυστύχημα η εταιρεία συνέχισε να αναλαμβάνει μεγάλα δημόσια έργα, κυρίως στο Αιγαίο και στην Κρήτη.

Χαρακτηριστικά, στις 21 Μαρτίου 2020 υπεγράφη από τον περιφερειάρχη Κρήτης, Σταύρο Αρναουτάκη, το έργο βελτίωσης του οδικού δικτύου του νησιού, με ανάδοχο την P&C Development και προϋπολογισμό ύψους 35 εκατομμυρίων ευρώ.

Εξευτελιστικά ποσά

 

«Αυτό που έγινε είναι πάρα πολύ αισχρό και πολύ βίαιο, σε δυο ανθρώπους που ήταν φίλοι και πήγαιναν το πρωί στη δουλειά τους. Είχαμε μιλήσει με τον πατέρα μου την ημέρα πριν από το δυστύχημα και μου είχε πει ότι δεν υπήρχε ασφάλεια, δεν υπήρχαν κράνη, μέσα προστασίας, οτιδήποτε για να λειτουργήσει ένα λατομείο. Είχαν κάνει πολλές φορές αίτημα στους εργοδηγούς να τους δώσουν τα απαραίτητα για να δουλέψουν, χωρίς ανταπόκριση. Η εταιρεία δεν μας ενημέρωσε καν ότι χάσαμε τον πατέρα μας. Το μάθαμε από συγγενικό πρόσωπο. Μας είδανε στη λαϊκή και μας είπαν συλλυπητήρια, χωρίς να ξέρουμε τίποτα», μας λέει συγκλονισμένη η κόρη του ενός από τους δύο εργάτες, που ζει στον Πειραιά (το όνομά της στη διάθεση της «Εφ.Συν.»).

«Τα ποσά αυτά έχουν εκδικαστεί. Ο,τι ποσό και να δίνανε, τους πατεράδες μας δεν τους γυρνάνε πίσω. Ο πατέρας μας δούλευε για να βγάλει τα υπόλοιπα ένσημα, για να βγει σε μια αξιοπρεπή σύνταξη. Στον χειρότερο εχθρό να μη συμβεί αυτό που συνέβη σε μας. Εμείς διεκδικούμε τη νόμιμη αποζημίωση. Εχουν γίνει δύο δικαστήρια, έχουν βγει δύο αποζημιώσεις. Μας δίνουν ένα εξευτελιστικό ποσό για να κάνουμε στην άκρη, για να μην τους είμαστε εμπόδιο. Είναι μια γιγαντο-εταιρεία που φτιάχνει δρόμους σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Ποντάρουν στο ότι είμαστε από φτωχές οικογένειες. Ξέρουν ότι δεν έχουμε πόρους, δεν έχουμε λεφτά στην άκρη. Ομως τα λεφτά που μας δίνουν, και να μην έχω να φάω, δεν τα παίρνω. Θέλω ηθική δικαίωση. Θέλω να το ξέρει όλη η Ελλάδα ότι η εταιρεία αυτή παίζει αυτό το παιχνίδι σε πλάτες ανθρώπων που χάνονται», καταλήγει η ίδια.

Η Ανθή Γενούζου, κόρη του Ηλία Γενούζου -η μία από τα τέσσερα παιδιά του- μας μίλησε επώνυμα: «Ο εργασιακός μεσαίωνας της Ελλάδας του 2016 παίρνει τους δικούς μας ανθρώπους μακριά, τόσο άδικα και τόσο γρήγορα. Η ανθρώπινη ζωή, και πονά πολύ αυτό, δεν έρχεται πίσω, αλλά οι υπεύθυνοι δεν θα μείνουν ατιμώρητοι. Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει πια στο μεροκάματο. Πιστεύω ότι υπάρχει ελληνική δικαιοσύνη και ακόμα Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, λειτουργοί της, που καταλαβαίνουν τον πόνο της άδικης απώλειας. Εύχομαι και ελπίζω να δικαιωθώ ηθικά και ψυχικά για τη μνήμη του πατέρα μου».

«Πώς γίνεται εργολάβοι να αναλαμβάνουν δημόσια έργα με εξοπλισμό του ’50;». Αυτό το ερώτημα θέταμε το 2016 από την «Εφ.Συν.», απευθυνόμενοι στους τότε αρμόδιους της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, αυτό και πολλά άλλα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα – και οι νεκροί εργάτες αδικαίωτοι.

■ Επικοινωνήσαμε γραπτά και τηλεφωνικά με την ανάδοχο εταιρεία, ενημερώνοντας για το επικείμενο δημοσίευμα και ζητώντας επίμονα την άποψή τους. Μέχρι τη στιγμή δημοσίευσης του ρεπορτάζ δεν λάβαμε απάντηση.

Εφημερίδα των Συντακτών 

[---->]