περγάδι (το)

Θα απαντήσουν επιτέλους στα ερωτήματα των πολιτών; Ή μόνο θα δίν δίνουν άδειες;ε άδειες;

Η υπηρεσία του ΥΠΕΝ που θα βρίσκεται για 4 μέρες (!) στα Μεταλλεία της Eldorado θα απαντήσει επιτέλους στα ερωτήματα των πολιτών; Ή μόνο θα δίνει άδειες;

1. Γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί αποκατάσταση του παλαιού χώρου απόθεσης Ολυμπιάδας (τέλμα και ανάχωμα) που κατά την ΚΥΑ ΕΠΟ 201745 /2011 έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί έως το 2016 – και πάντως πριν την έναρξη της Φάσης ΙΙ; Η εικόνα της «χαβούζας» σήμερα είναι αυτή της φωτογραφίας και υπάρχουν καταγγελίες από κατοίκους ότι αποτίθενται εκεί και νέα απόβλητα εμπλουτισμού:

2. Γιατί η υπηρεσία ανέχεται τη μη υλοποίηση κανενός από τα έργα που σχετίζονται με τη Φάση ΙΙΙ και την παραβίαση όλων των σχετικών χρονοδιαγραμμάτων που έχουν τεθεί από την ΚΥΑ ΕΠΟ και τις εγκρίσεις τεχνικών μελετών;

3. Γιατί έχει σταματήσει η κατασκευή της συνδετήριας στοάς Μαντέμ Λάκκου – Ολυμπιάδας που κατά την ΚΥΑ πρέπει να έχει ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια από τώρα, το 2019-2020;

4. Γιατί δεν έχει ξεκινήσει η κατασκευή του εργοστασίου εμπλουτισμού Μαντέμ Λάκκου ενώ έχει εγκριθεί το σχετικό προσάρτημα της τεχνικής μελέτης, αφού και αυτό πρέπει να έχει ολοκληρωθεί το 2020;

5. Πότε θα απομακρυνθεί από την Ολυμπιάδα το εργοστάσιο εμπλουτισμού και πότε «θα αποδοθεί στην τοπική κοινωνία όλο το μέτωπο Ολυμπιάδας-Στρατωνίου», όπως προβλέπεται από την ΚΥΑ ΕΠΟ για τη Φάση ΙΙΙ, αφού δεν έχει γίνει τίποτα από τα ανωτέρω;

6. Γιατί δεν έχει ξεκινήσει η κατασκευή του νέου λιμένα Στρατωνίου από το οποίο πρέπει να γίνονται όλες οι εξαγωγές συμπυκωμάτων;

7. Ποιος είναι ο περιβαλλοντικός χαρακτηρισμός του συνόλου των αποβλήτων που παράγει, διακινεί και αποθέτει η Ελληνικός Χρυσός;

8. Από ποια αδειοδότηση, περιβαλλοντική και τεχνική, καλύπτονται οι προσωρινές αποθέσεις επικίνδυνων αποβλήτων (συμπυκνωμάτων), οι αναμίξεις συμπυνωμάτων ή/και μεταλλευμάτων από διαφορετικά υποέργα και οι πειραματισμοί της εταιρείας στον εμπλουτισμό του μεταλλεύματος Ολυμπιάδας, που έχουμε καταγγείλει εδώ;

[--->]

Αζίζ Νεσίν : Σώπα μη μιλάς…( Çok Konuşma! )

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ… σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρείς το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά , η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε «σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε: «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα» Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». και μαζευτήκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα, μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου και κάν’την να σωπάσει. Κόψ’ την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς» Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:
Mίλα!

Σώπα μη μιλάς! – Αζίζ Νεσίν Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα». Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!» Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!» Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα». Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα» Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα». Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα» Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα. Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα». Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’την να σωπάσει. Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς» Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!….

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Αζίζ Νεσίν Τούρκος σατιρικός συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Ένας από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες της Τουρκίας διεθνώς κι ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της γειτονικής χώρας.

Γεννήθηκε ως Μαχμούτ Νουσρέτ Νεσίν στη νήσο Χάλκη της Κωνσταντινούπολης στις 20 Δεκεμβρίου 1915. Αζίζ ήταν το όνομα του πατέρα του, που τον έχασε σε μικρή ηλικία. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και στα 19 του αποφάσισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων της Τουρκίας και το 1939 ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός πεζικού. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1944, δημοσιεύοντας ποιήματα και διηγήματα στη λογοτεχνική σελίδα της εφημερίδας «Μιλιέτ». Ένα χρόνο αργότερα αποτάχθηκε από το στρατό για τις αριστερές του πεποιθήσεις.

Για να εξασφαλίσει τα προς το ζην άνοιξε μπακάλικο, αλλά γρήγορα αποφάσισε ότι του ταίριαζε καλύτερα η δημοσιογραφία. Δούλεψε ως διορθωτής και συντάκτης ύλης σε εφημερίδες, ενώ τις απόψεις και τις ιδέες του διοχέτευσε στα διάφορα σατιρικά περιοδικά και εφημερίδες, που εξέδωσε μαζί με τον συνάδελφό του Σαμπαχατίν Αλί. Η κοινωνική και πολιτική κριτική που ασκούσε από τα έντυπά του, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της λογοκρισίας και του εισαγγελέα. Το 1947 φυλακίστηκε επί δεκάμηνο για τις πολιτικές του ιδέες και εξορίστηκε για τέσσερις μήνες. Συνολικά πέρασε πεντέμισι χρόνια στη φυλακή.

Τον Σεπτέμβριο του 1955 συνελήφθη μαζί με άλλους αριστερούς ως υποκινητής του Πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης. Γρήγορα, η κατηγορία κατέπεσε, αφού ήταν φανερό ότι τα «Σεπτεμβριανά», όπως έμειναν στην ιστορία, τα είχαν οργανώσει οι μηχανισμοί της κυβέρνησης Μεντερές. Την προσωπική του μαρτυρία κατέθεσε στο βιβλίο του «Να κρεμαστούν σαν τα τσαμπιά», το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο Νεσίν ήταν από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς στην Τουρκία και από τους λίγους που μπορούσαν να ζήσουν από το πνευματικό τους έργο, που εκτός από σατιρικά πεζογραφήματα περιλάμβανε θεατρικά έργα, ενθυμήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ποίηση και δοκίμια. Το 1972, με δική του χρηματοδότηση άνοιξε τις πύλες του το Ίδρυμα Νεσίν, που παρείχε τροφή, στέγη και εκπαίδευση σε ορφανά.

Τη δεκαετία του '80, όταν την Τουρκία κυβερνούσε η χούντα του στρατηγού Εβρέν, ο Νεσίν ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας και ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη γνωστή «Επιστολή των Διανοουμένων» («Aydünlar Dilekçeci»), που ασκούσε κριτική στο καθεστώς και ζητούσε την επαναφορά της Δημοκρατίας. Ακολούθησε φυσικά δίκη και καταδίκη.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφιερώθηκε στη μάχη κατά του θρησκευτικού φανατισμού και αναδείχθηκε ένας από τους ασυμβίβαστους επικριτές του Ισλάμ. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 άρχισε να μεταφράζει τους «Σατανικούς Στίχους» του Σαλμάν Ρούσντι, που ήταν καταδικασμένος σε θάνατο για το βιβλίο του αυτό από ισλαμικό φετφά για προσβολή του Προφήτη Μωάμεθ. Ο Νεσίν έγινε στόχος των ισλαμιστών στην Τουρκία και επικυρήχθηκε από έναν επιχειρηματία με το ποσό των 100.000 δολαρίων.

Στις 2 Ιουλίου 1993, ενώ παρακολουθούσε μια πολιτιστική εκδήλωση των Αλεβιτών στην πόλη Σιβάς (Σεβάστεια), ένα εξαγριωμένο πλήθος φανατικών μουσουλμάνων πολιόρκησε το ξενοδοχείο και στη συνέχεια το πυρπόλησε. Ο Αζίζ Νεσίν επέζησε, αλλά 37 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η κυβέρνηση κατηγόρησε δια στόματος της πρωθυπουργού Τανσού Τσιλέρ τον ίδιο τον Νεσίν, επειδή είχε «προκαλέσει το πλήθος».

Ο Αζίζ Νεσίν με πολλά προβλήματα υγείας άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιουλίου 1995. Υπέστη καρδιακή προσβολή την ώρα που υπέγραφε βιβλία του σε βιβλιοπωλείο της Σμύρνης. Ο Αζίζ Νεσίν είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του κριτικού ρεαλισμού στα τουρκικά γράμματα. Στην πολιτική και κοινωνική του σάτιρα στηλιτεύει τα τρωτά της τουρκικής κοινωνίας, που δεν είναι και λίγα. Αγαπημένοι του ήρωες είναι οι άνθρωποι του λαού, εργαζόμενοι και άνεργοι.

Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Τουρκία και το εξωτερικό. Το 1991 ήλθε στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Αμπντί Ιπεκτσί». Έργα του έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες και στα ελληνικά. Το πιο γνωστό είναι ο «Καφές και η Δημοκρατία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Θεμέλιο».

Πόσο νεοφιλελεύθερος είναι τελικά ο Μακρόν;

του Διονύση Ελευθεράτου

Εσχάτως ασχολείται συστηματικά - και σχεδόν υστερικά - με τον μέγα «κίνδυνο» που απορρέει από τη μετανάστευση. Πάντα όμως βρίσκει χρόνο και αφορμές ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (στο εξής Α.Α) να επιστρέφει σε θεματολογία, που θυμίζει κάπως περισσότερο τον «κλασσικό», παλιότερο εαυτό του. Στις 10 Δεκεμβρίου ερέθισμα του έδωσαν η Γαλλία, τα «κίτρινα γιλέκα» και ο Μακρόν. Κι έγραψε στο Twitter:

«Ανόητοι ισχυρίζονται πως ο Μακρόν απέτυχε επειδή είναι νεοφιλελεύθερος. Ξεχνούν όμως πως υπήρξε ο darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο εξέφραζε ο Φιγιόν. Εξ άλλου αποδομήθηκε επειδή η κυβέρνησή του έβαλε κι άλλους φόρους. Ν/Φ και φόροι;».

Μαζεμένα… μαργαριτάρια, μα ενδιαφέροντα. Διότι πιστοποιούν πως οι «φιλελέδες», όταν αμύνονται, πανεύκολα απαρνούνται τους «δικούς τους», αλλά και τη φορολογική – φορομπηχτική διάσταση των «πρακτικών εφαρμογών» που βρίσκουν οι ιδέες τους.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Πρώτος ισχυρισμός: Όλος ο κόσμος, λοιπόν, είναι… ανόητος, διότι ο γόνος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, Εμ. Μακρόν, δεν είναι νεοφιλελεύθερος. Καταλάβατε; Ο άνθρωπος που έλεγε προεκλογικά ότι θα μείωνε κατά 120.000 τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και κατά 60 δισ. ευρώ τις δημόσιες δαπάνες φαίνεται πως ενσάρκωνε κάποιο είδος «σοσιαλμανούς» και «κρατικιστή», μόνο και μόνο επειδή ένας άλλος υποψήφιος – ο Φ. Φιγιόν – ευαγγελιζόταν μια ακόμη βιαιότερη «δημοσιονομική προσαρμογή» (μείον 500.000 οι υπάλληλοι, μείον 100 δισ. οι δαπάνες). Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να ισχυρίζεται κάποιος πχ ότι ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν είναι ακροδεξιός, επειδή υπάρχει η «Χρυσή Αυγή»…

Για λόγους που έχουν πλειστάκις αναλυθεί, η πολιτική του Μακρόν κινήθηκε σε τροχιά καθαρόαιμου, επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Από τις «μεταρρυθμίσεις» στα εργασιακά έως την κατάργηση του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αυτή ακριβώς τη σφραγίδα φέρει η «γραμμή του». Τα περί «darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού» συνιστούν έναν άγαρμπο αυτοσχεδιασμό του Α.Α. Εκτός αν μισεί το νεοφιλελευθερισμό και ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος τον Απρίλιο του 2017 δήλωσε (στη web TV του «Spiegel») ότι, αν ήταν Γάλλος, μάλλον τον Μακρόν θα ψήφιζε.

Δεύτερος ισχυρισμός: Αφ’ ης στιγμής ο Μακρόν επέβαλλε νέους φόρους, έθεσε αυτομάτως τον εαυτόν του εκτός νεοφιλελεύθερου φάσματος. Διότι το φάσμα αυτό και οι φόροι δεν συμβιβάζονται… Και ποιος, παρακαλώ, αναμασά εν προκειμένω αυτό το σκοροφαγωμένο- περί ασυμβίβαστου- μύθευμα; Ο Α. Α, υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη 1990 – 1993, συνάδελφος του «γενικού υπεύθυνου» για την οικονομική πολιτική Στέφανου Μάνου, που «έμεινε στην ιστορία» συν τοις άλλοις για την επιβολή εκείνου του τσουχτερού φόρου – 50 δραχμές ανά λίτρο- στη βενζίνη. Αλα Μακρόν…

Μήπως λοιπόν, έγινε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκείνης της εποχής «darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού»; Αλλά γιατί, όχι; Εδώ, λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1989, είχε «γίνει» και η… Μάργκαρετ Θάτσερ, επιβάλλοντας το διαβόητο χαράτσι («poll tax») που εξόργισε και έβγαλε στους δρόμους πολλές χιλιάδες ανθρώπους της βρετανικής μεσαίας τάξης.

Το παραμύθι πως ο νεοφιλελευθερισμός «βγάζει σπυράκια» με τους φόρους, γενικώς και αορίστως, αδυνατεί να αντέξει όχι μόνο σε κριτική, αλλά και σε απλές υπομνήσεις πεπραγμένων. Επιλέγει καλά ο νεοφιλελευθερισμός ποιους και πότε θα επιβαρύνει και ποιους θα απαλλάξει από φορολογικά βάρη. Αυτό είναι πασιφανές και διαχρονικό. Να το αρνείται κάποιος, μόνο και μόνο για να μην χρεωθεί η… πίστη του αποτυχίες, δεν φαντάζει καθόλου πειστικό.

Αλλά μιας και θυμηθήκαμε το φόρο του Στ. Μάνου στα καύσιμα, ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και μερικά συνολικότερα «κατορθώματα» εκείνης της κυβέρνησης. Της μοναδικής, ίσως, στην Ελλάδα, την οποία ο Α.Α θα αναγνώριζε ως νεοφιλελεύθερη. Αφήνουμε για επόμενο, ξεχωριστό σημείωμα την τρομακτική, αδιανόητη -έως τότε- ταυτόχρονη αύξηση δημόσιου χρέους και ελλειμμάτων, στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης από το καθαρόαιμο νεοφιλελεύθερο τρίο «Μ.Α.Μ», δηλαδή Μητσοτάκης – Ανδριανόπουλος – Μάνος. Πάμε σε μερικούς άλλους δείκτες. Με συγκρίσεις.

Δείκτης πρώτος: Ανάπτυξη. Ξέρετε, αυτήν που θα κόμιζαν οι απελευθερωμένες – και λόγω ιδιωτικοποιήσεων- δυνάμεις της αγοράς, κλπ, κλπ. Μια απλή επεξεργασία των επίσημων στοιχείων του ΥΠΕΘΟ καταδεικνύει ένα μεγαλοπρεπές «άνθρακες ο θησαυρός».

Ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης στην περίοδο 1984 – 1989 ήταν 1,8%, μολονότι το 1986 «έκλεισε» με ένα πενιχρότατο 0,5% και το 1987 με αρνητικό πρόσημο, μείον 2,3%. Στα έτη 1990 – 1993 ο μέσος ετήσιος ρυθμός έπεσε στο 0,55%. Ειδικά κατά το 1993, επήλθε ύφεση του 1,6%.

Εν ολίγοις, το τρίο «Μ.Α.Μ» των «αστείρευτων δημιουργικών δυνάμεων της αγοράς» παρέδωσε το 1993 μια οικονομία σε ύφεση, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά από το 1987 και για δεύτερη από το 1983. Τόσο «καλά»…

Δείκτης δεύτερος: Βιομηχανία – μεταποίηση. Έτσι, για να δούμε πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον πυρήνα της «πραγματικής οικονομίας».

Πότε με θετικό πρόσημο, και πότε με αρνητικό κινήθηκε στη δεκαετία 1980 – 1989 το συνολικό προϊόν μεταποίησης. Οριακά αυξητικός (0,48%) ήταν ο μέσος ετήσιος ρυθμός κατά τη συγκεκριμένη περίοδο. Κατά πολύ καλύτερος εμφανίστηκε στην υπο-περίοδο 1988 - 1989, τη διετία που προηγήθηκε της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε καταγράφηκαν ποσοστά αύξησης 4,5% και 2,2% αντίστοιχα.

Ε, ανέλαβε το «Μ.Α.Μ» και μονιμοποιήθηκαν τα αρνητικά πρόσημα. Μείον 2,6% το 1990, μείον 0,8% το 1991, μείον 1,5% το 1992 και, για επίλογο, μείον 4,3% το 1993. Τα θετικά πρόσημα επέστρεψαν το 1994 (1,2%).

Δείκτης τρίτος: Ιδιωτικές ακαθάριστες επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου. Για να δούμε πόσο συγκινήθηκε η «ιδιωτική πρωτοβουλία» από την πολιτική εκείνων που ορκίζονταν στο όνομά της.

Στα πρώτα πέντε χρόνια της δεκαετίας του 1980 η πορεία του συγκεκριμένου δείκτη ήταν διαρκώς πτωτική, κάτι που ίσως σχετίζεται και με τα συμπτώματα της διεθνούς οικονομικής κρίσης του 1979, της δεύτερης μεγάλης που βίωσε ο μεταπολεμικός κόσμος (προηγήθηκε εκείνη του 1973). Από το 1985 και έως το 1990 όμως, η ροή των πραγμάτων άλλαξε. Κατά το 1990 μάλιστα η αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων ιδιωτικού κεφαλαίου έφθασε στο εκπληκτικό 14,7%, ποσοστό που είχε να… φανεί από το 1977.

Η συνέχεια όμως επεφύλαξε μια μεγάλη «βουτιά» το 1991, της τάξης του μείον 10,4% και άλλες δυο στη διετία 1992-93. Μείον 2,2% και 2,6%.«Τζίφος», δηλαδή, και σ’ αυτό το πεδίο. Το «συν» επέστρεψε το 1994 (2,6%).

Δείκτης τέταρτος: Απασχόληση. Σύμφωνα με την έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ, ο Κων. Μητσοτάκης παρέλαβε την ανεργία στο 7,5% το 1989 και την έφερε στο 9,7% το 1993. Δεν ήταν μόνο οδυνηρή, την εποχή εκείνη, μια αύξηση άνω των δυο μονάδων, σε τόσο χρόνο. Ήταν και ασυνήθιστη.

Παράδειγμα: Στην επταετία 1983 – 1989 το επίσημο ποσοστό ανεργίας υπερέβη μόνο μία φορά το 8% (1984: 8,1%) και ήταν μίνιμουμ 7,4% (1986, 1987). Κατέβηκε στο 7% τον πρώτο χρόνο μητσοτακικής διακυβέρνησης, το 1990, αλλά στη συνέχεια πήρε την πάνω …βόλτα: 7,7% το 1991, 8,7% το 1992, 9,7% το 1993. Θα ανέβαινε πάλι κατά μία ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα έπειτα από μια πενταετία, το 1998 (10,8%). Σε απόλυτους αριθμούς: το 1989 οι άνεργοι ήταν, επισήμως, 296 χιλιάδες κι έπειτα από 3,5 έτη κυριαρχίας των… θαυματουργών δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης «δημιουργικότητας» έφθασαν τις 398,2 χιλιάδες.

Συμπερασματικά, η γενική επιδείνωση έφθασε στο απροχώρητο (ύφεση, υψηλή ανεργία, βιομηχανική καθίζηση, κ.λπ.) το 1993. Δηλαδή όχι όταν άρχιζε, αλλά όταν είχε ήδη προχωρήσει αρκετά η ετεροχρονισμένη ελληνική βερσιόν του «θατσερισμού». Και μόνη αυτή η παρατήρηση επαρκεί για να ακυρώσει τον παντελώς αστήρικτο, σχεδόν «θεολογικό» ισχυρισμό, ότι ο Κων. Μητσοτάκης και οι λοιποί νεοφιλελεύθεροι θα είχαν «βελτιώσει την οικονομία» (φυσικά με αυτόν τον όρο καθένας εννοεί ό,τι θέλει), εάν είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους.

Να αρνηθεί, τώρα, ο Α.Α ότι το τρίο «Μ.Α.Μ» ήταν αμιγώς νεοφιλελεύθερο, μας φαίνεται κομμάτι δύσκολο…

ΥΓ: Παραθέσαμε επίσημα στατιστικά στοιχεία και αποτελέσματα επεξεργασιών τους. Ο αναγνώστης μπορεί να δει αυτά τα στοιχεία συγκεντρωμένα, σε πίνακες, στο βιβλίο του καθηγητή Χρυσάφη Ι. Ιορδάνογλου «Η Ελληνική Οικονομία στη “Μακρά Διάρκεια” 1954 – 2005» (εκδόσεις Πόλις, 2008). Τα στοιχεία για το προϊόν της Μεταποίησης δημοσιεύονται σε πίνακα, στις σελίδας 179 -180. Για τις ακαθάριστες ιδιωτικές επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου, στις σελ. 94 - 95. Για την έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ, στις σελ. 113- 114.

[---->]

Πλήγμα στη Σαουδική Αραβία η αποχώρηση του Κατάρ από τον ΟΠΕΚ

Συμβολική μεν, δηλαδή χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, αλλά έμπλεη μηνυμάτων ήταν η ανακοίνωση του Κατάρ για αποχώρηση από τον Οργανισμό Πετρελαιοεξαγωγικών Κρατών (ΟΠΕΚ) από τον Ιανουάριο του 2019.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η παραγωγή του Κατάρ, μόλις 600.000 βαρέλια την ημέρα σε έναν ωκεανό πετρελαίου που υπερβαίνει τα 27 εκ. και των 15 κρατών μελών του ΟΠΕΚ, είναι τόσο μικρή ώστε ουδέποτε έκανε τη διαφορά. Ούτε και τώρα που ο ΟΠΕΚ σε στενή συνεργασία με τη Ρωσία οδεύει σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ οι οποίες ζητούν να μην περιοριστεί και να αυξηθεί η παραγωγή του πετρελαίου ώστε να διατηρηθεί η χαμηλή η τιμή του, ακόμη και μετά την πτώση των τελευταίων μηνών.

Το Κατάρ άλλωστε χρωστάει την περίοπτη θέση που κατέχει στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη στο φυσικό αέριο καθώς είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου. Σχεδιάζει μάλιστα να αυξήσει την παραγωγή του από 77 εκ. τόνους ετησίως σε 110 εκ.

Η ανακοίνωση του Κατάρ που έχει κι άλλα σχετικά προηγούμενα στην ιστορία τα οποία γρήγορα ανακλήθηκαν (με την Ινδονησία να αποχωρεί το 2008 και να επανέρχεται το 2016, την Γκαμπόν να αποχωρεί το 1996 και να επανέρχεται μετά από 20 χρόνια) εντάσσεται στο πλαίσιο της διαπάλης του με τη Σαουδική Αραβία. Ισοδυναμεί με πλήγμα στο Ριάντ και κλιμάκωση της αντιπαράθεσής τους, όπως ξεκίνησε το 2017 όταν μια συμμαχία τεσσάρων σουνιτικών κρατών με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία επέβαλε αποκλεισμό του Κατάρ.

Τα αιτήματά τους ξεκινούσαν από το κλείσιμο του ενημερωτικού δικτύου Al Jazeera κι εκδίωξη των τουρκικών στρατευμάτων από τα εδάφη του Κατάρ κι έφταναν στο αίτημα για διακοπή των διπλωματικών σχέσεων του με το Ιράν. Αίτημα που αν ικανοποιούταν θα τίναζε στον αέρα τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων του Κατάρ, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου που διαθέτει εκτείνεται στο Ιράν και το εκμεταλλεύονται από κοινού…

Η Σαουδική Αραβία επομένως, από κοινού με τα Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη δικτατορία της Αιγύπτου, στόχευαν στην εδραίωση κι εξάπλωση της σαουδαραβικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και στην οικονομική εξόντωση κάθε αντίπαλου της. Τι πιο φυσιολογικό επομένως από την απόρριψη εκ μέρους του Κατάρ των αιτημάτων της ανίερης σουνίτικης συμμαχίας… Έκτοτε το Κατάρ παραμένει αμετακίνητο στις θέσεις του, παρά τον αποκλεισμό και πλήθος άλλων κυρώσεων που έχει δεχτεί όπως την απαγόρευση των πτήσεων του εθνικού του αερομεταφορέα να διέρχονται από τη Σαουδική Αραβία.

Με την αποχώρησή του από τον ΟΠΕΚ, το Κατάρ αμφισβητεί ευθέως την ικανότητα και δυνατότητα της Σαουδικής Αραβίας να ηγηθεί του οργανισμού, σε μια εποχή που ο ντε φάκτο ηγέτης της σαουδαραβικής μοναρχίας και κατ’ επέκταση του ΟΠΕΚ, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, έχει την μεγαλύτερη ανάγκη εδραίωσής του ρόλου και της ηγεσίας του.

Είναι μια εποχή που το κύρος και η υλική δύναμη του μεγαλύτερου ενεργειακού μονοπωλίου βρίσκεται σε κρίση, πριν απ’ όλα υλική εξ αιτίας των αμερικανικών σχιστολιθικών κοιτασμάτων που εισέρχονται μαζικά στην κατανάλωση. Περαιτέρω, η διεθνής απομόνωση της Σαουδικής Αραβίας μετά τη στυγερή δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι στο σαουδαραβικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης έχει οξύνει την κρίση νομιμοποίησης του Ριάντ στο διεθνή περίγυρο.

Η απόφαση του Κατάρ οδηγεί αυτή την κρίση ένα βήμα παραπέρα…

[---->]

Σταθάκης: Άδειες στην Eldorado από την πίσω πόρτα (του ΣτΕ) #skouries

Άλλα λέει στη Βουλή και στα δελτία τύπου του για την υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σταθάκης και άλλα πράττει ο ίδιος και το Υπουργείο του ή τουλάχιστον οι υπηρεσίες του. Στη δημόσια ρητορική του ο Υπουργός συνδέει την αδειοδότηση του μεταλλείου των Σκουριών με την απόδειξη, εκ μέρους της εταιρείας, ότι είναι σε θέση να προβεί στην απαιτούμενη από τη Σύμβαση και την ΑΕΠΟ μεταλλουργική καθετοποίηση της παραγωγής. Η θέση όμως αυτή δεν αποτυπώνεται στις ενέργειες του Υπουργείου. Η ασυνέπεια αυτή υποσκάπτει τη δυνατότητα υπεράσπισης των θέσεων του Δημοσίου στο Συμβούλιο Επικρατείας όπου έχει προσφύγει η εταιρεία και διακινδυνεύει το δημόσιο συμφέρον. Και θεωρούμε ότι επιτέλους κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια.

Διαβάστε περισσότερα »