Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να βάλουν τέρμα στη διαμάχη τους και κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για
να αποφασίσουν το τέλος του εμπορικού πολέμου μεταξύ των δύο οικονομικών
δυνάμεων σχετικά με ταυς δασμούς.
Το πράγμα είναι κατανοητό. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες είναι η μεγαλύτερη μη ευρωπαϊκή αγορά για την Ευρώπη και ο πελάτης (κατά
το γνωστό απόφθεγμα) έχει πάντα δίκιο! Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα η
Ευρωπαϊκή Ένωση να συγκρουστεί με τη μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομία που
αποτελεί την απαραίτητη πηγή παγκόσμιας ζήτησης.
Εάν όλα αυτά τα δούμε από την άποψη της θεωρίας των παιγνίων,
φαίνεται ότι εδώ βρίσκει απόλυτη εφαρμογή το γνωστό ως «Δίλημμα του
φυλακισμένου».
Αυτό το παζλ περιγράφεται από τη Wikipedia ως εξής:
Δύο μέλη συμμορίας εγκληματιών
συλλαμβάνονται και φυλακίζονται.
H αστυνομία δεν διαθέτει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να
τους απαγγείλει κατηγορίες για σοβαρά αδικήματα, αλλά έχει αρκετά στοιχεία
για να τους απαγγείλει κατηγορίες για μικρότερα αδικήματα, οπότε τους βάζει σε
χωριστά δωμάτια, χωρίς να έχουν την οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ τους. Οι αστυνομικοί
επισκέπτονται και τους δύο ταυτόχρονα, τον καθένα ξεχωριστά, και κάνουν στον
καθένα ένα τους την εξής πρόταση: τους προτείνουν ταυτόχρονα μια πραγματική συμφωνία: στον κάθε ένα δίνεται η δυνατότητα να
προδώσει τον άλλο, δηλώνοντας ότι ο άλλος διέπραξε το έγκλημα. ή, να παραμείνει
σιωπηλός και να συνεργαστεί με τον άλλο. Η προσφορά που τους γίνεται είναι η εξής:
- Αν καταθέσει
εναντίον του άλλου (και ο άλλος δεν μιλήσει) τότε η συνεργασία ανταμείβεται με
άμεση απελευθέρωση, ενώ ο «άλλος» θα τιμωρηθεί με 12 χρόνια.
- Αν δε μιλήσει ούτε
αυτός ούτε ο άλλος θα τιμωρηθούν και οι δύο με 1 χρόνο φυλακή για ήσσονος
σημασίας αδικήματα για τα οποία η αστυνομία έχει αποδείξεις.
- Αν καρφώσουν και οι
δύο ο ένας τον άλλον τότε θα τιμωρηθούν με 4 χρόνια ο καθένας.
Η Wikipedia, συνεχίζει και μας εξηγεί τη δυναμική του
παιχνιδιού:
Δεδομένου ότι η αμοιβή για το κάρφωμα του άλλου συνεργάτη είναι μεγαλύτερη από την
ανταμοιβή αν συνεργαστεί με τον άλλον, παραμένοντας και οι δύο σιωπηλοί,τότε
ο κάθε λογικός κρατούμενος που κοιτάει το συμφέρον του, θα προδώσει τον άλλο.
Αυτό σημαίνει ότι, για δύο λογικούς κρατουμένους, το μόνο πιθανό αποτέλεσμα
είναι ο ένας να καρφώσει τον άλλο.
Επομένως, αυτό που έκανε η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν να γράψει στα
παλιά της τα παπούτσια τις δεσμεύσεις της με τον συνεργό της: την Κίνα. Και
αφού πρώτη αυτή «έσπασε» λόγω της πίεσης που άσκησαν πάνω της οι Ηνωμένες
Πολιτείες (η οποία παίζει το ρόλο του μπάτσου στο παράδειγμά μας), η
Ευρωπαϊκή Ένωση άφησε ξεκρέμαστη την Κίνα. Και με την Ευρώπη να ενεργεί σαν να είναι
το χαλάκι για τα παπούτσια του Τραμπ, η Κίνα θα υποχρεωθεί να διαπραγματευτεί.
Πιθανόν τώρα, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ευρωπαϊκή
Ένωση θα στρέψουν τα πυρά τους στα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα της Κίνας
