Ένας Δραγασάκης παντός δεξιόστροφου καιρού

15/07/2015

Πηγή: kommon.gr

Είναι μερικά πράγματα που πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Και είναι μερικές στιγμές που αυτή η καταγγελία δεν παίρνει αναβολή. Το όνομα είναι, Γιάννης Δραγασάκης. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, διαπραγματευτής της συμφωνίας με τους «εταίρους», αρχιτέκτονας ηττών της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, τότε και τώρα.

Τρίτη βράδυ, βγαίνει στην τηλεόραση να υπονομεύσει τη συνέντευξη Τσίπρα της προηγούμενης ημέρας και το δημοψήφισμα. Δηλώνοντας, με την περίπλοκη γλώσσα της πολιτικής διπλωματίας – που στέλνει μήνυμα προς τους αστικούς μηχανισμούς, αλλά δεν ξεγελάει του εργαζόμενους – τις απόψεις του περί ενός ακραίου συμβιβασμού με τις επιταγές του ιερατείου της ΕΕ.

Την επομένη το φιλικό του “Βήμα gr”, του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, φυσικά, έβγαλε πληροφορία περί σχεδίου για αλλαγή κυβέρνησης με πρωθυπουργό Δραγασάκη. Τυχαία;

Σήμερα, Παρασκευή, το πρωί ξαναχτυπά, από το «Κόκκινο» αυτή τη φορά, πείθοντας τους ταλαντευόμενους να μην πάνε να ψηφίσουν και κάνοντας τους αποφασισμένους να σπάνε ραδιόφωνα.

Και είναι απλώς φήμες όλα όσα λέγονται για τη στάση του στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες;

 Για την άποψή του να υπογραφεί η κατάπτυστη συμφωνία που πρότεινε με το τελεσίγραφο της 27ης Ιουνίου ο Σόϊμπλε και οι άλλοι;

Για τις σημερινές εισηγήσεις προς τον πρωθυπουργό να ακυρώσει το δημοψήφισμα και να κάνει έναν συμβιβασμό όπως-όπως;

Δεν μας εκπλήσσουν όλα αυτά που λέγονται. Ξέρουμε πως ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι, είναι πολύ κοντά στην αλήθεια.

Η σημερινή στάση είναι επιστέγασμα μιας πολιτικής άποψης που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80.
Εντός του ΚΚΕ πρωτοστάτησε, με την ρητή ή υπόρρητη συμφωνία της τότε ηγεσίας, στον «ιστορικό συμβιβασμό» του τότε κόμματός του με την πολιτική έκφραση της αστικής κυριαρχίας. Ένθερμος υποστηρικτής του κοινού πορίσματος της Αριστεράς, της δεξιάς στροφής του κόμματος, φανατικός αντίπαλος της αριστερής ριζοσπαστικής τάσης εντός του.

Το ζήσαμε.

Πρωταγωνιστής της όλης επιχείρησης «Βρώμικο ’89», της συνεργασίας του ΚΚΕ με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζανετάκη, της συνεργασίας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, εν συνεχεία, υπουργός της «οικουμενικής κυβέρνησης» και εκ των πρωτεργατών της εκχώρησης, άρον άριον και άνευ προϋποθέσεων, άδειας στους ιδιώτες να δημιουργήσουν ραδιοσταθμούς και κανάλια.

Τα οποία μαστίζουν, ακόμα άνευ αδείας και προϋποθέσεων, την ελληνική κοινωνία, στο δρόμο που χάραξε ο Γιάννης.

Η σχέση με τους εκδότες είναι έκτοτε θερμή. Και εκείνοι τον τιμούν, με κάθε ευκαιρία, ιδιαίτερα τα συγκροτήματα Λαμπράκη και Μπόμπολα.

Ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχει άμεσο ρόλο (όχι φυσικά και χωρίς πρωθυπουργική ευθύνη) για την επιλογή στις διοικήσεις των τραπεζών, ως εκπροσώπων της κυβέρνησης, όλων των υπερασπιστών των μνημονίων και της τρόικας. Κάνοντας σχεδόν αδύνατη κάθε κυβερνητική απόπειρα διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος προς όφελος της ελληνικής οικονομίας.

Είχε και συνεχίζει να έχει διαλέξει τη γραμμή του «ήπιου», δηλαδή του ενσωματωμένου αριστερού.

Αν μη τι άλλο, είναι συνεπής στο συμβιβασμό με την αστική κυριαρχία και την αστική τάξη των συγκροτημάτων.

Τι ρόλο καλείται να παίξει σήμερα; Τι θα αποδεχτεί;

Θα γίνει ο Τσιριμώκος της νέας εποχής;

Η κατασκευή μιας άλλης κυβέρνησης, που θα δίνει την εικόνα της συναίνεσης είναι πολλαπλώς διακηρυγμένη επιλογή της αστικής τάξης.

Τι θα γίνει; Η δυναμική του δημοψηφίσματος – ανεξαρτήτως αποτελέσματος – είναι απρόβλεπτη για το πολιτικό σύστημα.

Ο ριζοσπαστισμός, η γενικευμένη αμφισβήτηση στην πολιτική της ΕΕ, η συγκρότηση ενός ισχυρού ρεύματος που αντιπαρατίθεται ανοιχτά στον ευρωμονόδρομο, διαμορφώνει κατάσταση κινδύνου για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, εντός και εκτός Ελλάδας.

Η «ήπια» και «σοβαρή» στάση του αντιπροέδρου, του έτοιμου να υπογράψει τα πάντα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης σταθερότητας, αποτελεί ένα σημαντικό ατού για το σύστημα.

Γιώργος Μανιάτης
Θανάσης Σκαμνάκης

[--->]

Ολόκληρη η επιστολή της Βαλαβάνη στον Πρωθυπουργό

Η Αναπληρώτρια Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη παρέδωσε το πρωί στις 13.7.2015 στο Μέγαρο Μαξίμου την παρακάτω επιστολή:

"Προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας


Αλέξη,
Στήριξα την ομάδα διαπραγμάτευσης τη νύχτα της Παρασκευής όντας σίγουρη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συμφωνία. Ότι τελικά θα γυρίσετε πίσω για να στηριχτούμε  στο λαό - όπως το έκανες και την προηγούμενη φορά.  Ότι η ανάγνωση της μάχης που δίνατε εκεί θα βοηθήσει ν’  αποκαλυφθεί στα μάτια και των πιο ανυποψίαστων συμπατριωτών μας, μετά και τ’ αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της προηγούμενης Κυριακής, πώς επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως εργαλείο για να μετασχηματίσουν βίαια στο ακόμα φρικαλεότερο συνολικότερα την Ευρώπη. Επειδή δεν πιστεύω ότι η κατάσταση για την εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μπορεί ποτέ ν’  αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο χωρίς τη δική της συνειδητοποίηση και θέληση για δράση προς τα εκεί.

Ακόμα και τώρα, Δευτέρα πρωί, εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία. Ότι η τακτική των γνωστών κυρίαρχων κύκλων στη Γερμανία είναι ο πλήρης εξευτελισμός της κυβέρνησης και της χώρας. Να ψηφίσει η Βουλή αύριο-μεθαύριο ό,τι μέχρι σήμερα έχει – ας πούμε - «συμφωνηθεί», και πάλι να μην υπάρξει συμφωνία.

Μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση και ν’  αναλάβει κυβέρνηση «δοτών» και «προθύμων».  Αυτοί που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ.

 Αυτοί που, μαζί με τους «έξω», πίστεψαν ότι  οι κλειστές τράπεζες θα συνέτριβαν το πρώτο πείραμα ελπίδας στην ευρωπαϊκή ήπειρο τον καινούργιο  αιώνα. Αυτοί που ήδη σηκώνουν κεφάλι και απευθύνονται με μια ύβρι που δε θα μπορέσει να εξαλείψει οποιαδήποτε κάθαρση.

Αλέξη,

ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι σ’ ένα πόλεμο, όταν οι δυνάμεις του αντίπαλου αποδειχθούν συντριπτικά υπέρτερες, επιτρέπεται η συνθηκολόγηση – με μοναδικό στόχο την ανασύνταξη  των δικών σου δυνάμεων και την οργάνωση, ξανά, της αντίστασης που θα επιτρέψει να μεταβάλλεις πλέον τις ίδιες εκείνες τις συνθήκες που οδήγησαν στην ήττα.

 Αυτή η «συνθηκολόγηση», όμως, είναι τόσο συντριπτική, που δε θα επιτρέψει ανασύνταξη δυνάμεων. Και η επιδείνωση, με δική μας υπογραφή, της κατάστασης ενός εξαντλημένου λαού εκεί που πήγαινε να σηκώσει κεφάλι, θα αποτελέσει «ταφόπλακα», για πολλά χρόνια, οποιωνδήποτε δυνατοτήτων χειραφέτησης του.

Χρωστάμε πριν απ’  όλα στα νέα παιδιά, αυτά που καθόρισαν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής, αυτά που είναι το μέλλον τους που καθορίζεται σήμερα, να γυρίσει η αντιπροσωπεία μας χωρίς αφόρητες δεσμεύσεις. Ν’  απευθυνθείς ξανά σε αυτά τα παιδιά και σ’ όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν ψήφισαν όχι ή ναι.

 Να τους εξηγήσεις πώς ακριβώς έχει η κατάσταση, τι θα έχει ν’  αντιμετωπίσει ο λαός μας, αν πάρει σάρκα και οστά, στις συνθήκες που επιβλήθηκαν στη χώρα, το πλειοψηφικό όχι. Που δόθηκε με την πλειοψηφία να θέλει αυτό που λέγαμε, λύση εντός της Ευρώπης. Αυτή η συγκεκριμένη λύση, όμως, που επιβάλλεται σήμερα με τόσο καταθλιπτικό τρόπο, δεν είναι λύση βιώσιμη.
 Για τους ίδιους, για το λαό, για τη χώρα. Για την άλλη Ευρώπη, που βρίσκεται σε κατάσταση τοκετού. 
 Είναι άλλο πράγμα να βρεθείς σε μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολη, ν΄ αντιμετωπίζεις μια καταστροφή, μ’  ελπίδα ωστόσο σ’ ένα μέλλον αξιοπρέπειας, κυριαρχίας  κι ανεξαρτησίας. 

Κι άλλο ν’  αντιμετωπίζεις μια καταστροφή που θα ολοκληρωθεί με ό,τι εθνικό εισόδημα έχει απομείνει να κατευθύνεται στους «έξω», για την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν αποπληρώνεται στους αιώνες των αιώνων και κάνει την ίδια την κοινωνία μη βιώσιμη, και στους «πάνω».

Αλέξη,

 Σ’  ένα τέτοιο προσκλητήριο θα είμαι παρούσα και θα το υπηρετήσω απ’ όποια θέση θέλεις μέχρι τέλους. Σε περίπτωση όμως που η αντιπροσωπεία μας επιστρέψει με τις δεσμεύσεις που απευχόμαστε  - μέτρα θνησιγενή, που σε κάθε αξιολόγηση θα ξαναθέτουν τα ίδια  διλήμματα, υποχώρηση ή GREXIT –, είναι αδύνατο να συνεχίσω να είμαι μέλος της κυβέρνησης. 

Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη με την οποία με τίμησες. 
Με τη σειρά μου, σ’  ένα υπουργείο που όπως ξέρεις βρέθηκα μόνο για λόγους κομματικότητας, έκανα ότι μπορούσα για ν’  ανακουφιστούν λαϊκά στρώματα και για να προετοιμάσω ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα. 

Το ίδιο και σε ό,τι αφορά το άλλο μεγάλο μέτωπο, της διαφύλαξης και μιας πραγματικής  αξιοποίησης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και του τόπου, της δημόσιας περιουσίας.

 Σ’  ευχαριστώ που έστω για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα μου έδωσες τη δυνατότητα να υπηρετήσω απ’  αυτή τη θέση το απελευθερωτικό μας εγχείρημα. Ο αγώνας, θέλω να πιστεύω, συνεχίζεται.

Μ’  εκτίμηση

Νάντια Βαλαβάνη"

[--->]

Memorandum, 10/7/2015, πολύ σύντομο σχόλιο

Ο,τι ακούγεται ως περιεχόμενο και μορφή της Συμφωνίας, όχι μόνο εγκυμονεί κοινωνικό εμπρησμό, αλλά δημιουργεί την απορία αν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη η οποία να μπορεί να το εφαρμόσει, στους χρόνους του και στους όρους του. 

Πρόκειται για Συμφωνία που ανοίγει το δρόμο, για ενα συνεχές, "εβδομαδιαίο" δίλημμα.

Για μια Συμφωνία για την οποία ήδη διεθνώς σχηματίζονται προσδοκίες (με οικονομικό αποτέλεσμα) ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί και θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, εντός τριμήνων στην καλύτερη περίπτωση, με ακόμη χειρότερους όρους, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, οι οποίοι θα έχουν διαμορφωθεί από την επιχείρηση εφαρμογής της.

[--->]

ΒΕΡΣΑΛΛΙΕΣ 1919 – ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 2015

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

«Εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων», είχε πει ο Γ. Παπανδρέου το 1965, τη χρονιά του ανακτορικού πραξικοπήματος, της αποστασίας και των Ιουλιανών.

Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται, τούτες τις πικρές ώρες, όχι μόνο τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα του «ΟΧΙ», που άντεξε στο καμίνι μιας άνευ προηγουμένου τρομοκρατίας, πέτυχε μια μεγάλη νίκη στις 5 Ιουλίου, για να εισπράξει την πιο εξευτελιστική συνθηκολόγηση από εκείνους που καλούνταν να διαχειριστούν την εντολή της.

Το είπαν στις 20 Φεβρουαρίου, το επαναλαμβάνουν, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, την αποφράδα 13η Ιουλίου : 
 
Υποχωρήσαμε, αλλά έτσι ματαιώσαμε το σενάριο της αριστερής παρένθεσης.

 Έχουν δίκιο κατά το ήμισυ. Ματαίωσαν το «αριστερή», ματώνοντας την καρδιά όλων των αριστερών αγωνιστών. Όσο για την «παρένθεση», απλώς την τράβηξαν λίγο πιο δεξιά, μέχρι να μπει το «τελεία, παράγραφος».

Κι αυτό, μάλλον δεν θα αργήσει.

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι το βέβαιο: στις επόμενες εκλογές, εφόσον ψηιστεί από τη Βουλή η άθλια συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κατέβει με σημαία έστω το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμά του θα είναι το Μνημόνιο που υπέγραψε στις Βρυξέλλες, με τις βούλες του Γιούνκερ, του Ντάιζελμπλουμ και του Τουσκ.

Τούτο το Τρίτο Μνημόνιο αποτελεί τη (μέχρι στιγμής) κορύφωση της ελληνικής τραγωδίας, που άρχισε στο Καστελόριζο, το 2010.

Δεν είναι μόνο ότι ξεπερνάει, στο μέγεθος και στο βάθος της αφαίμαξης, τα δύο προηγούμενα.

Αφαιρεί με σαδιστική μεθοδικότητα κάθε φύλλο συκής της κυβέρνησης, επιβάλλοντάς της τα πιο σκληρά μέτρα ακριβώς εκεί που εκείνη θα ήθελε να χαράξει κάποιες στοιχειώδεις «κόκκινες γραμμές»: ομαδικές απολύσεις, (αντι)συνδικαλιστικός νόμος, μη επαναφορά συλλογικών συμβάσεων, ουσιαστική κατάργηση επικουρικών συντάξεων, «ημιαυτόματοι» (sic) ακρωτηριασμοί δημοσίων δαπανών, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.

Και το «Μνημόνιο» και η επιτήρηση της τρόικα, γραμμένα φαρδιά- πλατειά, κατ” επανάληψη, για να εμπεδώνονται.

 Και για να γίνει ο εξευτελισμός της αποικίας χρέους τέλειος, νάσου και το διαβόητο fund που θα αναλάβει τη ρευστοποίηση της δημόσιας περιουσίας για την αποπληρωμή του χρέους.

Ό,τι πήγε να κάνει ο Σαιξπηρικός Σάυλοκ στον άτυχο οφειλέτη του, το κάνει η συμμορία Μέρκελ, Σόιμπλε και CIA σε ένα ολόκληρο έθνος: Αν δεν έχεις λεφτά, θα σου πάρω μια λίβρα κρέας!

Ακόμη χειρότερα: Το νέο τουρμπο- Μνημόνιο θα υλοποιείται από μια «αριστερή» κυβέρνηση, με τη στήριξη των χθεσινών αντιπάλων και νυν συμμάχων της.

Οι αγώνες των τελευταίων πέντε χρόνων, από τις πλατείες και τις απεργίες μέχρι το δημοψήφισμα, οδήγησαν στο πολιτικό λιντσάρισμα των παλιού πολιτικού κόσμου.

 Με τη συμφωνία- παράδοση των Βρυξελλών, μπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο κάδρο.

Μιλάμε πλέον για μια εκρηκτική κρίση πολιτικής έκφρασης των χτυπημένων από την κρίση εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων.

Αν δεν δοθεί γρήγορα μια καινούργια, ριζοσπαστική πολιτική έκφραση σ’αυτόν τον κόσμο, στην Ελλάδα του ΟΧΙ, υπάρχει ο πολύ πραγματικός κίνδυνος να διογκωθεί σε επικίνδυνο βαθμό η Χρυσή Αυγή ή κάποιο άλλο ακραία εθνικιστικό, αντιδραστικό ρεύμα.

Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που μέχρι χθες ήταν ρητορική υπερβολή, ίσως να μη βρίσκεται τόσο μακριά όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

Όπως με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, οι νικητές του Α” Παγκοσμίου Πολέμου έσπειραν τον πόνο και την ταπείνωση στο γερμανικό έθνος, για να θερίσουν το μίσος και την άγρια αντεκδίκηση, έτσι και οι σημερινές, γερμανικές ελίτ εξευτελίζουν και εξανδραποδίζουν την Ελλάδα, για να εισπράξουν- ελπίζει κανείς, με άλλο τρόπο- την αγανάκτηση και την αποστροφή των λαών της Ευρώπης και του κόσμου.

Όχι μόνο οι αριστεροί, όχι μόνο όσοι ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά μια ευρύτατη λαϊκή πλειοψηφία, ακόμη και πάρα πολλοί από αυτούς που σκέφτονται ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, σ” αυτή τη φάση», έχουν πια πειστεί, όχι από θεωρητικολογίες, αλλά από την οδυνηρά αποκτημένη πείρα, για ένα πράγμα: ότι αυτοί δεν είναι εταίροι, είναι γκάνγκστερ, οικονομικοί δολοφόνοι και τρομοκράτες!

Οτι η Ε.Ε. είναι η ένωση των διεθνών τοκογλύφων, η σύγχρονη φυλακή των λαών κι ότι πρέπει από αύριο κιόλας να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε πολύ σοβαρά, επίμονα και μεθοδικά για τη μεγάλη απόδραση!

Ακριβώς ο εμμονικός ευρωπαϊσμός ήταν το καθοριστικό στοιχείο που χαντάκωσε το επιτελείο που περιστοίχιζε τον Α. Τσίπρα- πράγμα που δεν θα ήταν τόσο τραγικό, αν αυτό το χρεοκοπημένο, πολιτικά και στρατηγικά, επιτελείο δεν είχε πάρει στο λαιμό του ένα λαό ολόκληρο.

Το 2015 αποτέλεσε για τους εμμονικούς ευρωπαϊστές του ΣΥΡΙΖΑ ό,τι ήταν το 1989 για τους οπαδούς του «υπαρκτού σοσιαλισμού»: η στιγμή της αλήθειας, που διέλυσε βίαια το κοσμοείδωλό τους, αποκαλύπτοντας τη φρικιαστική πραγματικότητα της «υπαρκτής Ευρώπης».

Αντί για μια θαρραλέα «επανίδρυση», ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι επέμειναν δογματικά στη φαντασίωσή τους, εξακολουθώντας να βλέπουν μόνο αυτό που ζούσε μόνο στη φαντασία τους κι όχι αυτό που υπήρχε μπροστά στη μύτη τους.

Όμως δεν είναι η ώρα να γλύφουμε τις πληγές μας και να βγάζουμε το άχτι μας.

Είναι η ώρα να κάνουμε την οδύνη πείσμα, τα παθήματα μαθήματα, τις ματαιωμένες ελπίδες απόφαση μιας καινούργιας στράτευσης.

 Είμαστε πολλοί, μπορούμε να γίνουμε πολύ περισσότεροι.

Ένα μεγάλο και ισχυρό ρεύμα αγωνιστών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που, προς τιμήν τους, δεν υπογράφουν τη συμφωνία- σφαγείο, κι έδωσαν το παρόν σε όλους τους μεγάλους αγώνες, από τις πλατείες μέχρι το δημοψήφισμα.

 Δεν είναι μόνο το ούτως ή άλλως ισχυρό και συγκροτημένο ρεύμα της Αριστερής Πλατφόρμας.

Μπορεί κι ένας εξωτερικός παρατηρητής να διαπιστώσει ότι η αγανάκτηση για την ταπεινωτική παράδοση τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας, από κάτω μέχρι πάνω, έτσι που τίποτα να μην είναι προδιαγεγραμμένο και όλα- ακόμη και τα φαινομενικά πιο απίθανα σενάρια- να είναι ενδεχόμενα το αμέσως προσεχές διάστημα.

Πέρα από τους πληγωμένους, αλλά ριζοσπαστικά ανήσυχους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΜΑΡΣ και πολλοί αγωνιστές μέσα και γύρω από το ΚΚΕ, που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε όλες τις μάχες του προηγούομενου διαστήματος, με ουσιώδη συμβολή στην επεξεργασία ενός εναλλακτικού προγράμματος ανατροπής.

Αλλά και ένας ολόκληρος κόσμος, πέρα από κομματικά καλούπια και περιχαρακώσεις. Ταξικές συνδικαλιστικές κινήσεις, αντιφασιστικές συσπειρώσεις, δημοτικά και περιφερειακά σχήματα, πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης- ό,τι καλύτερο έβγαλε αυτή η πενταετία των σκληρών αγώνων και των πολύμορφων πρωτοβουλιών.

Είναι οι επιτροπές αγώνα και στήριξης του ΟΧΙ, που πολλαπλασιάζονται πανελλαδικά, με την πρωτοποριακή συμμετοχή μιας νέας γενιάς που εισέβαλε ορμητικά στο προσκήνιο και ωρίμασε πολιτικά μέσα σε λίγες μέρες όσο θα ωρίμαζε σε κάμποσα χρόνια «ήσυχης» ζωής.

Ένας ολόκληρος κύκλος έκλεισε οριστικά τη Δευτέρα, 13 Ιουλίου. Τώρα είναι μια καινούργια μέρα, που μας καλεί σε μια καινούργια προσπάθεια.

 Ό,τι χάθηκε σε χρόνο, μπορεί να κερδηθεί σε γνώση και βούληση.
Είναι στο χέρι μας, αρκεί να κινηθούμε γρήγορα και αποφασιστικά, για ένα ευρύ, μαχόμενο πολιτικό μέτωπο της λαϊκής επιβίωσης, της υπεράσπισης της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας.

 Χωρίς μεγαλοστομίες και μικροηγεμονισμούς, αγκυλώσεις και ιδεολογισμούς, να δώσουμε έμπνευση, πρόγραμμα μάχης και προοπτική νίκης σ’αυτό το πλατύ, λαϊκό «Κίνημα της 5ης Ιουλίου» που συγκίνησε τον κόσμο όλο.

Σ’αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς και πάνω σ” αυτήν θα κριθούμε όλοι.

[--->]

Το συμβάν της 5ης Ιουλίου και η ακαριαία ακύρωσή του

 

 

 Συντάκτης: Βίκη Σκούμπη*

Για ποια εμπιστοσύνη μιλάμε; 

Οι κύριοι Σαπέν, Μοσκοβισί και Γιουνκέρ, οι υποτιθέμενοι δηλαδή σύμμαχοι μας στο τελευταίο Eurogroupe, δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα οφείλει να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των εταίρων της.

 Για αυτό καλείται η κυβέρνηση και η Βουλή να ψηφίσει σε fast truck διαδικασία μέτρα που καμία μνημονική κυβέρνηση δεν τόλμησε να περάσει μέχρι τώρα.

Διότι η διαδικασία του δημοψηφίσματος σόκαρε τους πιστωτές και δημιούργησε έλλειμμα εμπιστοσύνης.

 Για να επανακτήσει λοιπόν το κεφάλαιο εμπιστοσύνης που απώλεσε, η κυβέρνηση ποδοπατά όλες τις προεκλογικές αλλά και τις προ του δημοψηφίσματος δεσμεύσεις της.

Και έτσι χάνει οριστικά και αμετάκλητα την εμπιστοσύνη του κόσμου που την ψήφισε ενάντια στην τρομολαγνική προπαγάνδα καναλαρχών και ευρωπαίων ηγετών.

Η επιλογή τίθεται εδώ με όρους αποκλειστικής διάζευξης: ή την εμπιστοσύνη του λαού διατηρείς, ή αυτήν των δανειστών. 

Μέση οδός δεν υπάρχει.

Ούτε περιθώριο για ‘έντιμο συμβιβασμό’. Οι συμβιβασμοί εξ ορισμού είναι άτιμοι, και στην προκειμένη περίπτωση αποδεικνύονται  ατιμωτικοί.

 

Πραξικόπημα

Μας λένε σήμερα ορισμένοι ότι πρέπει να υπερασπίσουμε την κυβέρνηση, όποια πολιτική κι αν εφαρμόζει,  για να μην περάσει το χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα. Κάπως αργά άνοιξαν τα μάτια τους.

 Περίμεναν άραγε να διαπιστώσουν αν αυτός που θα χτυπήσει την πόρτα το πρωί θα είναι ο γαλατάς για να αφυπνιστούν;

Το πραξικόπημα, όπως το ξέρουμε όλοι,  διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, τουλάχιστον από  τις αρχές Φλεβάρη, όταν η ΕΚΤ σταμάτησε ξαφνικά να δέχεται ως waiver  τα ελληνικά ομόλογα  για να δανείζει στις τράπεζες. Το έκανε τη στιγμή ακριβώς που άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους πιστωτές.

Τότε βγήκαμε στους δρόμους καταγγέλλοντας χρηματιστικό πραξικόπημα. Από εκείνη τη στιγμη μέχρι σήμερα, μια μεθοδευμένη κλιμάκωση της  στρατηγικής της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Αναφέρω μόνο το προτελευταίο στάδιο της, την έντεχνα ενορχηστρωμένη φυγή κεφαλαίων που υπό την μορφή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας κατέληξε να πάρει διαστάσεις bank run.

Ούτε τότε υποψιάστηκαν κάτι τα κυβερνητικά επιτελεία;  Κι αν υποψιάστηκαν, πως και δεν στρώθηκαν στην δουλειά για να επεξεργαστούν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα απελευθέρωνε την κοινωνία από την μέγγενη των στυγνών εκβιασμών;

Μήπως ήδη από τις αρχές Φλεβάρη δεν είχε πει ο Ντάισελμπλουμ στον Γιάνη, πως, αν τυχόν δεν υπογραφεί αμέσως νέο μνημόνιο, οι πιστωτές θα καταστρέψουν την ελληνική οικονομία ωθώντας το τραπεζικό σύστημα σε χρεοκοπία;

Ο ευφυέστατος τέως υπουργός Οικονομικών, τι συμπέρασμα έβγαλε άραγε μετά από μια τόσο ωμή και απροκάλυπτη δήλωση προθέσεων; Βγήκε και το κατήγγειλε στους ευρωπαϊκούς λαούς;

Κάλεσε άραγε την κυβέρνηση να αποκαλύψει αυτά τα σχέδια στην Βουλή και στο  Ευρωκοινοβούλιο;

Ή έστω έβγαλε ο ίδιος ή κάποιος άλλος από  το κυβερνητικό επιτελείο τα συμπεράσματα που επιβάλλονταν σε ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις;

Γιατί όλοι εκ των υστέρων παραδέχονται ότι  πραγματικές διαπραγματεύσεις δεν έγιναν ποτέ, και έτσι φτάσαμε με τα αποθεματικά της Ελλάδας είχαν εξαντληθεί, τη χώρα εκτός προγράμματος και τις τράπεζες κλειστές στην τελευταία διάσκεψη κορυφής.

Ο πρωθυπουργός, ο κύριος Βαρουφάκης και η υπόλοιπη κυβέρνηση συνέχισαν επί πέντε μήνες να διαπραγματεύονται μέχρι να τους κολλήσουν στον τοίχο χαλκομανία,  ελπίζοντας στον περιβόητο ‘έντιμο συμβιβασμό’ και την ‘αμοιβαία επωφελή’ συμφωνία..

Τόση αφέλεια πια;  

 Και τέλος πάντων πως δικαιολογείται μια τέτοια ‘αφέλεια’, για να μην χρησιμοποιήσω έναν πιο απρεπή όρο, όταν υπάρχουν τα προηγούμενα ανάλογων χρηματοπιστωτικών πραξικοπημάτων στην Ιρλανδία τον Νοέμβρη του 2010 και στην Κύπρο του 2013;

Όταν όλοι ξέρουμε πως οργανώθηκε  η φυγή κεφαλαίων ανάμεσα τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα το 2012;

Άρα όλοι μας ξέραμε πολύ καλά τι μας περιμένει.

Επομένως πίστευε η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα ότι θα πείσει τους «εταίρους» με λογικά επιχειρήματα και επιστημονικές αναλύσεις;

Ή μήπως βασίστηκε στην οικονομίστικη υπόθεση σύμφωνα με την οποία ο δανειστής είναι ο πρώτος που μεριμνά για την οικονομική ευρωστία του οφειλέτη για να εξασφαλίσει την πλήρη και τακτική πληρωμή των οφειλών;

Είναι δυνατόν όσοι μας κυβερνούν εδώ και πέντε μήνες να μην έχουν δει ότι το πρόγραμμα των δανειστών για την Ευρώπη δεν είναι πρωτίστως οικονομικό αλλά πολιτικό;

Και ότι η αιχμή του δόρατος αυτού του σχεδίου συνολικής αναδιαμόρφωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι η παραδειγματική συντριβή της κυβέρνησης Πρώτη φορά αριστερά;

Το συμβάν της 5ης Ιουλίου 

Την προηγούμενη Κυριακή στην Ελλάδα συνέβη κάτι το πρωτόγνωρο. Τα φτωχά και μεσαία στρώματα απελευθερώθηκαν από το καθεστώς του χρεωμένου ανθρώπου με μια λυτρωτική χειρονομία αποδέσμευσης από τον φόβο αλλά και από την μέριμνα των στενά εννοούμενων βιοτικών συμφερόντων.

 Ο κόσμος που ψήφισε Όχι χειραφετήθηκε από  την κυρίαρχη αφήγηση και την ηγεμονία των ΜΜΕ της διαπλοκής.

Ταυτόχρονα όμως λυτρώθηκε και από την λογική που επιβάλλει να φροντίζουμε κατά προτεραιότητα για τα ‘ καλά και συμφέροντα’.

Η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας του Όχι  ήταν πλήρης, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης.

Και παρ’ όλα αυτά, παρά τις κλειστές τράπεζες και την πλήρη παράλυση της οικονομίας, ο κόσμος τόλμησε το μέγα Όχι.

Και αντίθετα με ό, τι αρκετά εύκολα λέγεται δεν το διακινδύνευσαν μόνον όσοι και όσες  δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν μετά από πέντε χρόνια μνημονιακής λαίλαπας.

Αλλά και πολλοί από αυτούς που έχουν ακόμη κάτι να περισώσουν, έστω και ένα πετσοκομμένο μισθό, μια μισή σύνταξη, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους ή ένα πενιχρό κομπόδεμα για ώρα ανάγκης στην τράπεζα.

Η 5η  Ιουλίου σηματοδοτεί την στιγμή ανάδυσης ενός εν τη γενέσει πολιτικού υποκειμένου που δεν καθορίζεται από μια καθαρά οικονομίστικη λογική προάσπισης των άμεσων συμφερόντων του. Πρόκειται για μια εξαιρετικά θαρραλέα αποδέσμευση από το εκβιαστικό δίλημμα « τα λεφτά σου ή την ζωή σου».

Ο κόσμος με απίστευτη γενναιότητα δεν έθεσε υπεράνω όλων τα λίγα λεφτουδάκια που είχε περισώσει καθώς κατάλαβε ότι και οι δύο πλευρές της διάζευξης ήταν υποθηκευμένες.

Το καλούσαν να συναινέσει σε μια διπλή απώλεια, και των λεφτών του δηλαδή που θα εξανεμιζόντουσαν με τα καινούργια μέτρα, και της ήδη ρημαγμένης ζωής του.

 Έτσι απάντησε  στο πολιτικό σχέδιο των δανειστών με μια πολιτική πράξη που απελευθερώνει το μέλλον, αυτό δηλαδή που η εξυπηρέτηση του χρέους κρατά εξορισμού δέσμιο.

 Αυτήν ακριβώς την δυνατότητα για ένα άλλο μέλλον διατρανώνει το απίστευτο 61,3%. Αποδεικνύει πως  σε εξαιρετικές συνθήκες είμαστε σε θέση να υπερβούμε τον εαυτό μας και να δράσουμε ενάντια στον ετερό-καθορισμό μας ως απλοί homo economicus.

Αυτή η στιγμή εκκόλαψης ενός πολιτικού υποκειμένου αποτελούσε μέγιστη απειλή για τα σχέδια των Ευρωπαίων ηγετών.

Πόσω μάλλον που είχε ένα πρωτοφανή αντίκτυπο στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ήταν λοιπόν επείγον να συντριβεί εν τη γενέσει του ό,τι  διαφάνηκε σαν δυνατότητα την 5η Ιουλίου.

 Κινητοποιήθηκαν τα μεγάλα μέσα  - οι τράπεζες, το κούρεμα καταθέσεων, τι άλλο;- για να επανεγκλωβιστεί ο αιρετικός οφειλέτης στην παγίδα της αέναης και αιώνια επαυξανόμενης εξόφλησης.

 ΄Έτσι φτάσαμε στο πρωί της 13ης Ιουλίου όπου το πολιτικό υποκείμενο ανακλήθηκε στην τάξη του χρεωμένου υποζυγίου.

 Εδώ πρέπει να ομολογήσουμε πως ό, τι διαμείφθηκε σε επίπεδο κυβερνητικών χειρισμών την εβδομάδα που πέρασε, οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην πλήρη και άνευ όρων συνθηκολόγηση.

Από την ‘εθνική συναίνεση’ μέχρι τα ανοίγματα στα ποταμίσια ρεύματα, όλες οι κυβερνητικές κινήσεις συνέκλιναν στην πλήρη ακύρωση της 5ης Ιουλίου.

Καταλήξαμε μοιραία να μας σώζει ο πρωθυπουργός από την χρεωκοπία των τραπεζών και της χώρας, αποδεχόμενος την πλήρη ηθική και πολιτική χρεωκοπία της παράταξής του αλλά και της κοινωνίας ολάκερης.

Θα κούρευαν λέει αλλιώς τελείως  τις καταθέσεις οι ‘εταίροι’, θα τις μηδένιζαν.

Δεν είχε άραγε περάσει ένα ανάλογο ενδεχόμενο από το μυαλό όσων ψήφισαν Όχι;

Μην μας υποτιμάτε  και τόσο! Ο λαϊκός κόσμος που αρνήθηκε την συνθηκολόγηση είχε συναίσθηση ότι έμπαινε σε ζώνη αβεβαιότητας και θα υπήρχε κόστος. Δεν ήξερε κανένας ποιο ακριβώς θα ήταν αυτό, αλλά ουδείς ήλπιζε ότι η λαϊκή ετυμηγορία θα γινόταν σεβαστή χωρίς αντίτιμο από τους δανειστές.

Αν το δίλημμα είναι οι καταθέσεις μας ή η ζωή μας ρωτήστε μας τουλάχιστον.

Αφήστε μας ένα περιθώριο να διαλέξουμε εμείς και όχι εσείς στην θέση μας, ανάμεσα στις οικονομίες μας, και στην ελευθερία μας και την αυτοδιάθεσή μας.

Την μία και μοναδική φορά που μας ρωτήσετε, πήρατε την απάντηση.

 Και τώρα τι; 

Το μόνο που απομένει σε αυτήν την κυβέρνηση είναι να αρνηθεί να εφαρμόσει ένα οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα εξόντωσης που βρίσκεται στους αντίποδες της εντολής που έλαβε, και να παραιτηθεί.
Δεν χρησιμοποίησε το μόνο όπλο που σύμφωνα με όλους τους διεθνείς αναλυτές θα μπορούσε να μετρήσει έστω και την τελευταία στιγμή στις διαπραγματεύσεις και που δεν ήταν άλλο από την ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου που θα απεγκλώβιζε την Ελλάδα από τα εκβιαστικά διλήμματα.

Ένα τέτοιο σχέδιο δεν υπήρξε ποτέ και έτσι η κυβέρνηση παγιδεύτηκε η ίδια στο ‘Ευρώ πάση θυσία’.

Τουλάχιστον ας μην προσυπογράψει, έστω και την ύστατη στιγμή, την  εκχώρηση  εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και το πρόγραμμα εξόντωσης περιττών πληθυσμών που επιβάλλουν οι δανειστές.

Επιτρέψτε μου να θέσω ένα συγκεκριμένο ερώτημα: τι ακριβώς ασημικά έχει ακόμη να εκποιήσει η Ελλάδα που να έχουν αξία  50 δις για το περίφημο ταμείο γερμανικής κοπής; Τίποτα άλλο από τις μετοχές των τραπεζών που κατέχει το ελληνικό δημόσιο.

Ναι, για τις μετοχές πρόκειται που έχουν χρυσοπληρώσει οι πολίτες και που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. δεν τόλμησε  να μετατρέψετε σε προνομιούχες για να πάρει έτσι τον έλεγχο των συστημικών τραπεζών οι οποίες  ανήκουν δικαιωματικά σε εμάς που τις ανακεφαλαιοποιήσαμε.

Αυτές είναι τα τελευταία περιουσιακά στοιχεία που καλούμαστε να εκποιήσουμε ως χρεωμένοι άνθρωποι και υποδουλωμένη κοινωνία. Θα το δεχτεί και αυτό η κυβέρνηση;

Δικαιούμαι άραγε να διατυπώνω αυτή την κριτική τέτοιες κρίσιμες ώρες;

Υπενθυμίζω ότι υπήρξα από τους πρώτους, που κατήγγειλαν το χρηματιστικό πραξικόπημα, το οποίο  ευοδώθηκε εξαιτίας των δολοπλοκιών των δανειστών, αλλά και χάρη στους κυβερνητικούς χειρισμούς.

 Προσθέτω ότι παρά μια όχι ιδιαίτερα ευτυχή εμπειρία από το σύντομο πέρασμα μου από τον Σύριζα Παρισιού, έκανα τα αδύνατα δυνατά για να προασπίσω το ‘Πρώτη φορά αριστερά’ στον διεθνή και στον εσωτερικό χώρο.

Κι αν τυχόν αναρωτιέστε γιατί δεν εξαπολύω μύδρους ενάντια στην ποταπή τακτική των δανειστών, σας υπενθυμίζω ότι το έκανα, όταν είχε νόημα. Έγκαιρα και όχι κατόπιν εορτής.

Τελείως ενδεικτικά αναφέρω:

• Ενα οικονομικό πραξικόπημα εναντίον της Αθήνας
• Un coup d’État financier contre Athènes
• Να αφοπλίσουμε τον Ντράγκι
• Το capital control δεν προαναγγέλλεται!

Αντίσταση 

Ορισμένοι, ενάντια σε κάθε λογική, ισχυρίζονται πως, στο βαθμό που  ο Τσίπρας παραμένει πρωθυπουργός, το πραξικόπημα απέτυχε.

 Εν ολίγοις η παραμονή του Σύριζα ή ενός τμήματός του στην κυβέρνηση,  θα αποτελούσε αυτή καθαυτή νίκη ενάντια στις μηχανορραφίες των δανειστών, ακόμα κι όταν αυτή η ίδια κυβέρνηση αναλάβει να εφαρμόσει ένα κανονικό πρόγραμμα εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας.

Ο κύριος Σούλτς δεν έχει ακριβώς αυτή την γνώμη.

Ενώ πριν το δημοψήφισμα δήλωνε ότι πρέπει επί τέλους να τελειώνουμε με την εποχή Σύριζα, τώρα μας διαβεβαιώνει ότι ο μόνος πολιτικός που μπορεί να επιβάλλει πραγματικές   μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα – δηλαδή αντιμεταρρυθμίσεις που να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των δανειστών – είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Φάσκει και αντιφάσκει άραγε, σε μια ακόμη άσκηση διγλωσσίας σαν αυτές που μας έχει συνηθίσει;

Ή μήπως λέει εδώ κάτι πολύ πιο αποκαλυπτικό;

Μήπως η αυλαία τέλους στην εποχή Σύριζα θα πέσει, όταν ακριβώς χρησιμοποιηθεί ευφυώς το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα για να περάσουν ειδεχθή μέτρα που θα έριχναν  οποιανδήποτε άλλη κυβέρνηση; Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.

Ο Τσίπρας περνάει ότι αντιμεταρρυθμίσεις θέλουμε και φθείρεται μέχρι τελικής πτώσεως. Έτσι η εποχή Σύριζα λήγει οριστικά και αμετάκλητα.

Ας μην βαυκαλιζόμαστε λοιπόν ανάγοντας σε πράξη αντίστασης την παραμονή του Σύριζα στην κυβέρνηση με οποιοδήποτε κόστος.

Είναι αλήθεια πράξη αντίστασης στους δανειστές να ανακαλέσει η κυβέρνηση τα ελάχιστα μέτρα που πρόλαβε να πάρει και τα οποία θεωρούνται ‘μονομερείς ενέργειες’; 

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, το πραξικόπημα των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού πέτυχε, και μάλιστα με τον καλύτερο για αυτούς τρόπο.

Διότι ο ευτελισμός και η πλήρης αναξιοπιστία μιας κυβέρνησης στα μάτια αυτών που την εξέλεξαν, αποτελεί πιο ισοπεδωτικό θρίαμβο από την ανατροπή της.

 Όταν ανατρέπεις μια εκλεγμένη κυβέρνηση, οποιανδήποτε στιγμή μπορεί με μια αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων να επανέλθει στο προσκήνιο.

 Όταν όμως την εξευτελίζεις κάνοντας την να χάσει κάθε αξιοπιστία, τότε δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Επιστέγασμα αυτή της στρατηγικής θα είναι η κυβερνητική σύμπλευση της προεδρικής ομάδας του Σύριζα με τα γνωστά Πασοκοπόταμα.

Όπως είπε και ο Σταύρος, ο ‘στόχος επετεύχθη’, αναμένουμε στο ακουστικό μας για την σωτηρία της πατρίδος.

Θα ήταν επομένως πραγματική στρεψοδικία να αντιτάξει κάποιος ότι αν τυχόν παραιτηθεί ο Τσίπρας θα μπει δοτή κυβέρνηση στη θέση του.

Είναι προτιμότερο να επιτελέσει το έργο δοτής κυβέρνησης η σημερινή κυβέρνηση, απαλλαγμένη από όσους διαφωνούν και εμπλουτισμένη με τους γνωστούς πρόθυμους;

Να γίνει δηλαδή δοτή μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε σε συνθήκες ιδεολογικού και επικοινωνιακού πολέμου και ενσάρκωσε μέχρι πρότινος τις ελπίδες των λαών της  Ευρώπης;

Έχουμε συναίσθηση που θα εκτιναχτεί το ποσοστό της Χρυσής Αυγής σε μια τέτοια περίπτωση;

Ας παραιτηθεί λοιπόν η κυβέρνηση τώρα και ας αναλάβουν οι όποιοι Παπαδήμοι, για να έχουμε και μια κυβέρνηση να ρίξουμε.

Διότι η παραμονή του Σύριζα ή ενός μέρος του στην κυβέρνηση δρα ανασχετικά στις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο.

Είναι σωστό να κατέβει κανείς στους δρόμους ενάντια στην κυβέρνηση που θέλει να ρίξει ο Σόιμπλε, αναρωτιούνται αρκετοί και διστάζουν να βγουν στους δρόμους. 

 Εξάλλου η άρνηση της κυβέρνησης να εφαρμόσει ένα καθολικό πρόγραμμα εξόντωσης, είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η ήδη επισφαλής ενότητα του Σύριζα.

Γιατί, αν αυτή η κυβέρνηση στη προσεχή «αναβαθμισμένη» εκδοχή της, μετατραπεί σε διαχειριστή του ολέθρου που επιβάλλουν οι δανειστές, όχι μόνο ο Σύριζα θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη,  αλλά και ο κόσμος θα βρεθεί αργά ή γρήγορα στους δρόμους και ενδεχομένως με πολύ άγριες διαθέσεις.

Σε αυτήν την περίπτωση, σκοπεύει ο κύριος Πανούσης να μας ψεκάσει ληγμένα χημικά και να μας λιανίσει με  επιδρομές Δελτάδων; 

Το  Όχι της 5ης Ιουλίου δεν ακυρώνεται τόσο εύκολα. Σήμερα, αύριο ή σε λίγους μήνες, θα βγούμε στους δρόμους  για να πάρουμε τις ζωές μας στα  χέρια μας.

 Και αν χρειαστεί, θα το κάνουμε και ενάντια στον Σύριζα.
*αρχισυντάκτρια του περιοδικού αληthεια 
[--->]