περγάδι (το)

Μη μείνει απ´ αυτούς κανείς

Τον κόσμο αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.
Δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.
Λέει η εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.

Αντώνιος Περρής

Το τρίλημμα της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής

της Rosaria Rita Canale

Το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί την πιο πιστή εφαρμογή –ένας μη οικονομολόγος, βλέποντας τις σημερινές εξελίξεις θα τις θεωρούσε παράλογες – των θεωρητικών συμπερασμάτων του κυρίαρχου οικονομικού παραδείγματος .Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι τα συμπεράσματα αυτά αρνούνται ότι δημόσιες δαπάνες και ανάπτυξη συνδέονται άμεσα και ότι ένας πιθανά ενεργός ρόλος της νομισματικής πολιτικής μπορεί να επηρεάσει το επίπεδο ισοκατανομής των εισοδημάτων.

Οικοδομήθηκε, έτσι, ένα θεσμικό καθεστώς που επηρέασε με διάφορους τρόπους πολλές χώρες με προηγμένες ή μη οικονομίες, με βάση: 1) τη διάκριση της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής, 2) δημοσιονομικές πολιτικές στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου περιστολής των δημοσίων δαπανών, 3) μια νομισματική πολιτική με μοναδικό στόχο τη σταθερή αύξηση των τιμών.

Στην Ευρώπη, στη συνέχεια, προστέθηκαν δύο ακόμα στοιχεία που καθιστούν την ήπειρο μια περίπτωση εντελώς ιδιαίτερη: 1) η ενιαία νομισματική πολιτική, και 2) μια δημοσιονομική πολιτική η εφαρμογή της οποίας ανατίθεται στα κράτη μέλη με βάση την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.

Τα όρια του μοντέλο αυτού έχουν φανεί - όπως αναφέρει και ένας επιστήμονας ο οποίος ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ετερόδοξος [1] –κατά την αντιμετώπιση καταστάσεων όπως η οικονομική κρίση του 2007.

Το μοντέλο βασίστηκε σε δύο αμφιλεγόμενες υποθέσεις οι οποίες σε περιόδους κρίσεων, και μάλιστα οικονομικών, δημιουργούν ένα σχήμα οξύμωρο: α) τη ντετερμινιστική φύση του οικονομικού συστήματος δηλαδή την αυθόρμητη τάση του οικονομικού συστήματος προς συνθήκες εξισσορόπησης της πλήρους απασχόλησης της παραγωγικής ικανότητας και της εργασίας (πλην κάποιου ποσοστού ανεργίας τριβής), και β) την ικανότητα των χρηματοπιστωτικών αγορών να προβλέπουν τη μελλοντική πορεία της οικονομίας.

Οσον αφορά την πρώτη υπόθεση,για να εξετάσουμε τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος και τις διαδικασίες ρύθμισης του δεν χρειάζεται να πάρουμε υπόψη μας αναταράξεις συστημικής φύσης, που να πλήττουν δηλαδή με τον ίδιο τρόπο όλες τις χώρες. Ετσι, με βάση αυτή τη λογική, για να υπάρξει πλήρη απασχόληση δεν έχουμε παρά να εγγυηθούμε την ευελιξία της αγοράς εργασίας, και αντιστρέφοντας αυτό το σκεπτικό, η ανεργία οφείλεται στην ακαμψία της αγοράς εργασίας.

Σύμφωνα με τη δεύτερη υπόθεση - γνωστή και ως υπόθεση αποτελεσματικότητας της αγοράς (efficency market hypothesis) - οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι σε θέση να αποτιμούν ανά πάσα στιγμή τους κινδύνους που εμποδίζουν την υπερβολική συσσώρευση χρέους, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού, προεξοφλώντας την μελλοντική αξία των οικονομικών δραστηριοτήτων και αποτιμώντας επομένως, την αξία μετοχών και ομολόγων.

Η κρίση, εξ ορισμού αποδεικνύει την αβασιμότητα και των δύο αυτών υποθέσεων και πολύ γλήγορα έκανε αισθητή την παρουσία της σε ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από τους ισολογισμούς των τραπεζών και, στη συνέχεια με ένα δεύτερο κύμα, με τη μείωση του δανεισμού και την έλλειψη συνολικά της ζήτησης.

Η κρίση ανάδειξε και την δυσμενέστατη θέση κάποιων χωρών έναντι άλλων οπότε έγινε προφανές ότι το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής είχε σχεδιαστεί με τρόπο μη ισορροπημένο. Μη ισορροπημένο για κάποιες χώρες και μη ισορροπημένο ως προς το ρόλο της νομισματικής πολιτικής την οποία η δημοσιονομική υπηρετεί, αντί να την αντιμετωπίζει ξεχωριστά..

Διαβάστε περισσότερα »

Αθλιότητες

Εχετε δει ποτέ πιο άθλια μορφή αποικιοκρατικού φεμινισμού από αυτήν την καταχώρηση της Διεθνούς Αμνηστίας?

Σε ελεύθερη μετάφραση:

-Ανθρώπινα δικαιώματα για τις γυναίκες και τα κορίτσια στο Αφγανιστάν

-Νάτο συνέχισε τη διαδικασία προόδου!

Αλήθεια η ελληνική στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν τι ακριβώς είπαμε ότι κάνει εκεί και ποιος τη χρηματοδοτεί ?

[--->]

Η δεύτερη παγκόσμια ύφεση

Μια ματιά στην οικονομική συγκυρία ψυχρή, αλλά επιστημονική, από τον Joseph Halevi.

Η δεύτερη παγκόσμια ύφεση
Ένα δεύτερο κύμα ύφεσης, είναι πλέον ορατό ακόμα και με γυμνό μάτι. Οι τιμές των πρώτων υλών, συμπεριλαμβανομένου του αργού πετρελαίου, έχουν πάψει να κυμαίνονται και υφίστανται μια δραστική μείωση παρασύροντας μαζί τους και τις τιμές των μετοχών των εταιρειών εξόρυξης και τα νομίσματα των χωρών παραγωγής σε μια διαδικασία υποτίμησης τους έναντι του δολαρίου. Τα εμπορεύματα αποτελούν ένα καλό δείκτη της οικονομικής συγκυρίας. Το φθινόπωρο του 2008 ήταν οι τιμές τους και οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των αντίστοιχων νομισμάτων που σηματοδότησαν το πέρασμα της κρίσης από χρηματοπιστωτική σε «πραγματική», όταν πολλοί ειδικοί εξακολουθούσαν ακόμα να αρνούνται την ύπαρξη της.

Στα πλαίσια αυτά, η ευρωπαϊκή κρίση και η επιβράδυνση της οικονομίας στην Κίνα θα πρέπει να συνυπολογιστούν. Η δυναμική του Πεκίνου, και λόγω της κατάστασης στην Ευρώπη πέφτει κάτω από το 8% ανάπτυξης ετησίως το οποίο, με βάση τους ρυθμούς της παραγωγικότητας, θεωρείται ως το ελάχιστο επίπεδο αποτροπής της αύξησης της ανεργίας και επιδείνωσης των ήδη υψηλών κοινωνικών εντάσεων, καθιστώντας ακόμα πιο προβληματική την πορεία της ήδη πολύπλοκης πολιτικής μετάβασης. Αλλά το επίκεντρο του νέου κύματος της ύφεσης βρίσκεται ακόμη στην Ευρώπη του ευρώ.

Από την υπογραφή του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας, στις αρχές του οικονομικού έτους γινόμαστε μάρτυρες της επιδείνωσης του ελληνικού χρέους, παρά τις δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών και τη βελτίωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά ότι το 2013 ο λόγος χρέους προς το ΑΕΠ θα φθάσει το 160%. Ακόμα και στην Ισπανία το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ, που εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο από ό, τι στη Γερμανία, έχει αυξηθεί μετά τις δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών. Και είναι ακριβώς η Ισπανία αυτή που αναδεικνύει την τοκογλυφική διάσταση του σημερινού ευρωπαϊκού μοντέλου.