Γιατί ανέβηκαν τόσο πολύ οι τιμές του φυσικού αερίου

 

Η έλλειψη φυσικού αερίου δεν είναι ένας από τους λόγους που προκάλεσε την αύξηση της τιμής. Γιατί λοιπόν οι τιμές ανέβηκαν τόσο πολύ; Εδώ και μερικά χρόνια, η Ευρώπη αποφάσισε την απορρύθμιση του τομέα και εισήγαγε τη λεγόμενη αγορά spot, στην οποία η τιμή του φυσικού αερίου καθορίζεται από έναν χρηματοπιστωτικό δείκτη, το TtF, που εξαρτάται από ένα εικονικό χρηματιστήριο με έδρα το Άμστερνταμ. Εδώ η αξία του φυσικού αερίου αλλάζει κάθε μέρα όχι απαραίτητα με βάση την πραγματική ποσότητα καυσίμου που είναι διαθέσιμη, αλλά με βάση καθαρά οικονομική ευκολία.

Η διευκόλυνση μεταφοράς τίτλων (Ttf) είναι η ευρωπαϊκή αγορά αναφοράς για τις τιμές του φυσικού αερίου. Πρόκειται για μια εικονική πλατφόρμα (ένας δείκτης) του χρηματιστηρίου του Άμστερνταμ, όπου πωλούνται και αγοράζονται "συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης" φυσικού αερίου και φυσικού αερίου, δηλαδή συμβόλαια που προβλέπουν την πώληση ορισμένης ποσότητας φυσικού αερίου σε ορισμένη ημερομηνία.

Η τιμή του φυσικού αερίου από τους προμηθευτές συνδέεται στενά με τον δείκτη Ttf, αλλά μέχρι σήμερα η τιμή αυτή έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Επί του παρόντος, οι λύσεις που συζητούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την επίλυση του προβλήματος αυτού είναι η αποσύνδεση και τα ανώτατα όρια τιμών.

📍Η αποσύνδεση προτείνει την αποσύνδεση της τιμής του φυσικού αερίου από την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας.

📍Το πλαφόν τιμών, από την άλλη , θα περιλαμβάνει τη θέσπιση ανώτατου ορίου στην τιμή του φυσικού αερίου. Μεταξύ των υποθέσεων: ένα ανώτατο όριο για όλο το εισαγόμενο φυσικό αέριο ή ένα ανώτατο όριο μόνο για το ρωσικό φυσικό αέριο.

[--->]

Ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο μικρός

 

Βρέθηκε νεκρός ο πιο μόνος άνθρωπος του κόσμου στις 23 Αυγούστου 2022, έξω από μια από τις καλαμένιες καλύβες του.

Σύμφωνα με τον ειδικό στις ιθαγενείς φυλές κ. Σάντος, το σώμα του βρέθηκε ξαπλωμένο ανάσκελα  σαν να κοιμάται, αρκετές εβδομάδες μετά τον θανατό του.

Είχε φροντίσει να νεκροστολίσει τον εαυτό του με φτερά εξωτικών πουλιών, όπως πιθανότατα έκαναν στην φυλή του και είχε ξαπλώσει ήσυχα περιμένοντας τον θάνατό του όταν αισθάνθηκε πως φτάνει.  Εφυγε από φυσικά αίτια από τον κόσμο από τον οποίο πέρασε σε λάθος εποχή, όπου περπάτησε είδε το φως του ήλιου και των αστεριών για περίπου 60 χρόνια τα 26 από τα οποία ολομόναχος. Τι να σκέφτηκε άραγε όταν για τελευταία φορά σήκωσε τα μάτια του έτσι ξαπλωμένος στον ουρανό, ποια ανάμνηση, ποια εικόνα, ποιο άγγιγμα;

Ηταν ο τελευταίος επιζών από μια από τις τελευταίες φυλές τις Βραζιλίας που δεν έχουν έλθει σε επαφή με σύγχρονους ανθρώπους, στην προστατευμένη περιοχή των ινδιάνων Tanaru στην πολιτεία της Ροδόνια στα σύνορα με την Βολιβία. 

Η πλειονότητα της φυλής του δολοφονήθηκε στην αρχές της δεκαετίας του 70 από γαιοκτήμονες που εποφθαλμιούσαν την γη των ιθαγενών. Το 1995 είδε τα έξι εναπομείναντα μέλη της φυλής του να δολοφούνται από παράνομους μεταλλωρύχους και απόμεινε αυτός ο τελευταίος επιζών. Εκτοτε ζούσε σε πλήρη απομόνωση.

Το Συμβούλιο για τις Ιθαγενείς Φυλές της Βραζιλίας έμαθε την ύπαρξή του το 1996 και παρακολουθούσε την προστατευόμενη περιοχή στενά για την ασφάλειά του.

Απέφυγε κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και μόνο φευγαλέα αποτυπώθηκε σε ένα βίντεο το 2018 από ειδικούς που περιπολούσαν για την προστασία του.  Ετσι δεν γνωρίζουμε τι γλώσσα μιλούσε η φυλή του ούτε θα μάθουμε ποτέ.

Ηταν γνωστός ως ο άνθρωπος της Τρύπας, γιατί έσκαβε τρύπες στο έδαφος είτε για να παγιδεύσει άγρια ζώα για την τροφή του, είτε ως κρυψώνες για τον ίδιο. Σε όλες τις καλαμένιες καλύβες που έχτισε τα χρόνια αυτά υπήρχε επίσης μια οπή 3 μέτρων στο έδαφος. Πιθανόν εκτός από παγίδες ή κρυψώνες, λένε οι ειδικοί, να είχαν κάποια συμβολική ή μεταφυσική σημασία για αυτόν τον άνθρωπο, που μόνος του ήταν ένας πολιτισμός, ο οποίος πήρε χιλιάδες χρόνια για να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί στο απρόσιτο τροπικό δάσος.

Στοιχεία που συγκεντρώθηκαν με τα χρόνια δείχνουν πως φύτευε καλαμπόκι και μανιοκα και συνέλλεγε μέλι και φρούτα όπως παπάγιες και μπανάνες. Δεν είχε όμως κανέναν να θρέψει εκτός από τον εαυτό του. Ούτε κανέναν να αποχαιρετίσει και να του κλείσει τα μάτια ή να του τραγουδήσει κάποιον ρυθμό κάτω από τα πανάρχαια δέντρα όταν ήρθε η ώρα του. Για εμάς όπως ίσως και για τον ίδιο ήταν σαν να είχε ήδη  φύγει όταν εξοντώθηκε  η φυλή του, οι συγγενείς και οι αγαπημένοι του.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Βραζιλίας οι Ινδιάνοι έχουν δικαίωμα στη γη τους. Η πρόσβαση στην έκταση  που κατοικούσε γνωστή ως περιοχή των Tanaru, επιφάνειας 8.070 εκταρίων,  ήταν απαγορευμένη από το 1998 και μετά.  Ηταν όμως πολύ αργά πια για τους Tanaru.

Η γη τους απόμεινε περικυκλωμένη από αδηφάγους γαιοκτήμονες οι οποίοι είχαν από την αρχή εκφράσει την οργή τους που είχαν αποκλειστεί από την γη των Ταναρού.

Το 2019 ένα φυλάκιο της Υπηρεσίας προστασίας τους έγινε αντικείμενο βανδαλισμών και αφέθηκαν κάλυκες όπλων ως απειλή για τον τελευταίο των Ταναρού και τους φύλακες που τον προστάτευαν.  Η προστασία ανανεώνεται κάθε κάποια χρόνια, δεν είναι μόνιμη, και για να συμβεί αυτό πρέπει να τεκμηριωθεί πως υπάρχουν ακόμη Ιθαγενείς. Μετά τον θάνατό του ομάδες για τα δικαιώματα των Ιθαγενών ζητούν την ανακήρυξη μόνιμης προστασίας της περιοχής. Εαν δεν γίνει αυτό θα είναι το σήμα ότι με τον θάνατό τους η γη τους παραδίδεται στα αρπακτικά. Είναι αυτό το ιδανικό κίνητρο για την εξολόθρευση και των υπολοίπων 240 φυλών στην Βραζιλία η επιβίωση πολλών από τις οποίες απειλείται. Καθώς αγρότες, οικιστές, παράνομοι μεταλλωρύχοι διεισδύουν στα εδάφη τους.

Ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο μικρός. Απομένει όλο και πιο μόνος. Λιγοστεύει όσο οι φυσικές μας μνήμες, οι γλώσσες, οι μουσικές, οι δοξασίες, οι γνώσεις, οι ευαισθησίες  των πολιτισμών του είδους μας φθίνουν και σβήνουν, αφήνοντας μόνο κάποια ψηφιακά ίχνη που θα σβήσουν κι αυτά μόλις σβήσει το ρεύμα. Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος ίσως δεν θα έχουν να ανακαλύψουν και να ανασυνθέσουν μήτε γλώσσες, μήτε μουσικές.

Καμμιά φορά αισθάνομαι, όπως υποθέτω αρκετοί από εμάς, καθείς και η χαμένη φυλή του, όλο και πιο πολύ, σαν τον τελευταίο των Ταναρού.

[---->]

ΒΑΠΕ

 

Γνωρίζεις:

-πως για την κατασκευή και τη συντήρηση μιας ανεμογεννήτριας χρησιμοποιούνται χιλιάδες τόνοι από υλικά, των οποίων η εξόρυξη και επεξεργασία μόνο πράσινη δεν είναι, όπως: χάλυβας, χαλκός και αλουμίνιο, σπάνιες γαίες ενισχυμένες με ρητίνες και πλαστικά, αμίαντος, επικίνδυνα αέρια θερμοκηπίου και ορυκτέλαια;

-Πως η διάρκεια ζωής της είναι 15-20 χρόνια;

-πως για τις 9 α/γ που θέλουν να εγκαταστήσουν θα παραχωρηθούν στην Air Energy 3.290 στρέμματα προς εκμετάλλευση;

-Πως η καθεμία θα έχει 200 μέτρα ύψος και θα απέχουν περίπου 3χλμ από τα διπλανά χωριά;

-πως οι συνέπειες στο περιβάλλον θα είναι μη αναστρέψιμες;

-Πως θα αυξηθεί ο κίνδυνος δασικών πυρκαγιών και πλημμυρών ενώ θα επηρεαστεί το μικροκλίμα της περιοχής και η ζωή γύρω από τις α/γ θα είναι ανυπόφορη για εσένα; Πως πολλά ζώα θα εκτοπιστούν βίαια, ενώ για τα πουλιά και τα έντομα θα αποτελούν παγίδες θανάτου;

-πως οι α/γ, όπως και οι υπόλοιπες ΑΠΕ, δεν αντικαθιστούν τα ορυκτά καύσιμα, αντιθέτως αυξάνουν την εξάρτηση από αυτά και κυρίως από το φυσικό αέριο, επειδή η απόδοσή τους δεν είναι σταθερή;

-Πως η τιμή του ρεύματος θα συνεχίσει να αυξάνεται με κάθε «αναποδιά» στο χρηματιστήριο ενέργειας και ενώ εσύ θα δυσκολεύεσαι να πληρώσεις το ρεύμα οι εταιρείες θα θησαυρίζουν με επενδύσεις σαν κι αυτές;

Φαντάζεσαι, σε δύο δεκαετίες τα κουφάρια τους να φωτίζουν τις νύχτες σου, στέκοντας αέναα σαν άχαρα μεταλλικά νεκροφάναρα εκεί που κάποτε ήταν δάσος;

Εμείς οχι.

[------>]

«Οι λαμαρίνες της ντροπής» στην πλατεία Εξαρχείων

 

Τάσης Παπαϊωάννου*, Σταύρος Σταυρίδης**

Αυτού του είδους οι επεμβάσεις έχουν ένα απολύτως ενιαίο πλαίσιο αξιών, την υπόσχεση της τάξης και της ασφάλειας σε αστικούς πληθυσμούς που βομβαρδίζονται από ρεπορτάζ τα οποία παρουσιάζουν το κέντρο ως κοιτίδα κάθε είδους ανομίας ● Και απολύτως ίδιο σκοπό: να εξασφαλίσουν νέες περιοχές κερδοφορίας για κεφάλαια που επενδύονται στον αστικό εξευγενισμό και την ιδιωτική εκμετάλλευση των δημόσιων αστικών αγαθών.

Ξημερώματα, μόλις που χάραζε, κατέφθασαν τα καμιόνια της καταστολής γεμάτα πάνοπλους αστυνομικούς. Ασπρα κράνη, ασπίδες, όπλα ξεχύθηκαν παντού και έζωσαν την πλατεία απ’ όλες τις πλευρές. Στα μουλωχτά, σαν κλέφτες, οι πραιτοριανοί της κυβέρνησης πήραν θέσεις, ακροβολίστηκαν και παραφύλαγαν ετοιμοπόλεμοι. Κι από κοντά τα συνεργεία του εργολάβου ξεφόρτωναν τις λαμαρίνες, τις βάσεις μπετόν και τα εργαλεία της καταστροφής.

 

Αρχισαν ασθμαίνοντες να περιφράσσουν στα γρήγορα την πλατεία με το μεταλλικό οχυρωματικό τους «τείχος», να κλείνουν κάθε πρόσβαση σ’ αυτήν, έναν αδιαπέραστο κλοιό που την πνίγει σαν άλλη θηλιά στον λαιμό της. Ετσι δημιουργήθηκε και στα Εξάρχεια ένα απροσπέλαστο «Μέσα» και ένα «Εξω», δηλώνοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο το απόγειο της καθεστωτικής νοοτροπίας και αλαζονείας τους, ότι ο δημόσιος χώρος της πόλης τούς ανήκει και τον κλείνουν σαν να ήταν ιδιοκτησία τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

 

Αυτή η πολιτική των επεμβάσεων στα Εξάρχεια έχει από καιρό διαμορφωθεί στις μητροπόλεις της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης: οι ριζοσπάστες κοινωνιολόγοι την απέδωσαν στην ανάδυση του «τιμωρητικού κράτους» (L. Wacquant) που αντικατέστησε το κράτος πρόνοιας και τη διαμόρφωση της πόλης της «μετα-δικαιοσύνης» (D. Mitchell) ή της «εκδικητικής πόλης» (N. Smith). Αυτού του είδους οι επεμβάσεις έχουν ένα απολύτως ενιαίο πλαίσιο αξιών, την υπόσχεση της τάξης και της ασφάλειας σε αστικούς πληθυσμούς που βομβαρδίζονται από ρεπορτάζ τα οποία παρουσιάζουν το κέντρο ως κοιτίδα κάθε είδους ανομίας. Και απολύτως ίδιο σκοπό: να εξασφαλίσουν νέες περιοχές κερδοφορίας για κεφάλαια που επενδύονται στον αστικό εξευγενισμό και την ιδιωτική εκμετάλλευση των δημόσιων αστικών αγαθών.

 

Από αυτή την άποψη ο σταθμός του μετρό στην καρδιά των Εξαρχείων δεν αποτελεί μια τεχνική επιλογή, ούτε έχει στόχο να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των πολλών. Αποτελεί ένα καίριο μέσο για την ενσωμάτωση μιας γειτονιάς του κέντρου στη στρατηγική ενός νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού για την πόλη της Αθήνας. Λίγοι κάτοικοι θα ωφεληθούν από την προσθήκη ενός σταθμού σε μια περιοχή πού ήδη εξυπηρετείται από σταθμούς οι οποίοι είναι ήδη σε μικρή απόσταση (Ομόνοια, Βικτώρια και Πανεπιστήμιο), αλλά και από δύο νέους που προστίθενται με τη γραμμή 4 (Μουστοξύδη και Ακαδημίας), καθώς και από γραμμές λεωφορείων (πολύ περισσότερες ευκαιρίες μετακίνησης από εκείνες που παρέχονται σε πολλές αντίστοιχες γειτονιές). Τα Εξάρχεια με έναν σταθμό φυτεμένο στο κέντρο τους (αν ποτέ υλοποιηθεί) θα είναι μετά από χρόνια ακόμη ένας κρίκος στην τουριστικοποίηση της πόλης.

 

Στο όνομα ενός τέτοιου «αναπτυξιακού» μέλλοντος ένας σημαντικός και εμβληματικός ανοιχτός χώρος της πόλης μετατράπηκε σε ιδιωτικό τσιφλίκι, απαγορεύοντας στους πολίτες της Αθήνας ακόμη και να δουν στο εσωτερικό του. Γιατί χρειάζεται να μείνει αθέατο το έγκλημα που διαπράττουν καταμεσής στον Αύγουστο, τώρα που η πόλη είναι άδεια. Οι «λαμαρίνες της ντροπής» όμως μάταια προσπαθούν να κρύψουν το πετσόκομμα και τον θάνατο των ψηλών δέντρων. Η πρωτοφανής καταστροφή, όσα ΜΑΤ και να επιστρατεύσουν, όσες λαμαρίνες κι αν υψώσουν, θα τους χαρακτηρίζει και θα τους στιγματίζει εσαεί. Εκδικητική πολεοδόμηση, τιμωρητική επέλαση σε έναν τόπο που χρόνια τρέφει την αμφισβήτηση και την εναλλακτική παραγωγή της τέχνης και του πολιτισμού, έμπρακτη αναπαραγωγή επιλογών που διευρύνουν τη «χωρική αδικία» και τον χωρικό στιγματισμό.

 

Κάνεις να στρίψεις στη γωνία και αντικρίζεις τα βλοσυρά βλέμματα των αστυνομικών που στέκουν πάνοπλοι, κοιτάζοντάς σε εξονυχιστικά από πάνω ώς κάτω, ως εν δυνάμει ύποπτο, ως παράνομο, κάτι σαν τους «εσωτερικούς εχθρούς» που παρακολουθούν και κρυφακούνε στου Μαξίμου. Θαρρείς και ζεις σε μια κατεχόμενη και όχι ελεύθερη χώρα, όπου οι πάμπολλοι αστυνομικοί που περιπολούν σε κάνουν να αισθάνεσαι ξένος και ανεπιθύμητος στην ίδια σου τη γειτονιά. Κάθε τόσο δημιουργούν εντάσεις δίχως λόγο, προσπαθώντας εναγωνίως να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας στα δήθεν επεισόδια των Εξαρχείων, ελπίζοντας ότι έτσι θα ξεχαστεί το μέγα σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων που έχει συνταράξει το πανελλήνιο και έχει κάνει διεθνώς ρεζίλι τη χώρα μας.

 

 

Ομως ακριβώς ίδια είναι η αιτία της δημοκρατικής εκτροπής τόσο όσον αφορά τις «επισυνδέσεις» (ο πρόσφατος ευφημισμός των υποκλοπών) όσο και τον αφανισμό των τελευταίων υπαίθριων χώρων αναπνοής και πρασίνου της πρωτεύουσας. Οπως καταστρατηγείται η ατομική ελευθερία και τα προσωπικά δεδομένα πολιτικών, δημοσιογράφων και ποιος ξέρει πόσων άλλων ακόμη, έτσι καταλύεται και το δημοκρατικό δικαίωμα του δημότη της Αθήνας να έχει λόγο για την πόλη του και να αγωνίζεται για την προάσπισή της. Τα «λαμαρινένια τείχη» της ντροπής ήδη έχουν καταρρεύσει ως χάρτινοι πύργοι στα μάτια των πολιτών, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι το εργοτάξιο στην πλατεία φρουρείται και φυλάσσεται ακριβώς απ’ αυτούς που υποτίθεται ότι έρχεται να εξυπηρετήσει και να διευκολύνει.

 

Τι κι αν διαδηλώνουν οι κάτοικοι της γειτονιάς: η οικογένεια που μένει στο πάνω διαμέρισμα, οι γείτονες από το απέναντι νεοκλασικό, οι φίλοι που κατοικούν λίγα στενά πιο πάνω; Κανείς δεν άκουσε τα αιτήματά τους, κανείς δεν συζήτησε μαζί τους στο παρελθόν, δεν ακολούθησε δηλαδή τον δημοκρατικό δρόμο του διαλόγου (όταν πρόκειται για δημόσια έργα) και όχι εκείνον του «αποφασίζουμε και διατάζουμε» που παραπέμπει στα πιο σκοτεινά αυταρχικά καθεστώτα. 

Η επιβολή διά της βίας των σχεδίων που η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει, δηλώνει έμπρακτα πια και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον «σεβασμό» που επιδεικνύει στη γνώμη και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Δηλώνει την πλήρη απαξίωση κάθε προοπτικής συμμετοχής των ενεργών πολιτών και των συλλογικοτήτων τους στον σχεδιασμό της πόλης που σημαίνει: μαζί με τους κατοίκους και όχι απέναντι σ’ αυτούς, για τις ανάγκες και τα όνειρα των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων! Παράλληλα, με τη συστηματική παραπληροφόρηση και προπαγάνδα επιχειρεί να επιβάλει το ψεύδος ως αλήθεια: ότι δήθεν μια μικρή μόνο μειοψηφία δεν θέλει τον σταθμό στην πλατεία και πως άλλοι είναι οι λόγοι της αντίδρασης των κατοίκων.

 

Οι κάτοικοι όμως με την καθημερινή παρουσία τους έξω από τα «λαμαρινένια τείχη» φωνάζουν και διαδηλώνουν για το αίσχος που συντελείται στην ιστορική πλατεία τους και την κατασυκοφαντημένη γειτονιά τους. Με τα κείμενα και τις αφίσες που τοιχοκολλούν στις πόρτες των σπιτιών, με τις ανοιχτές συνελεύσεις που οργανώνουν κάθε βδομάδα εδώ και μήνες, με τις δημόσιες συζητήσεις και τώρα τελευταία με τις μαύρες σημαίες που κρεμάνε στα μπαλκόνια τους ως ένδειξη πένθους για τον οριστικό θάνατο του μοναδικού πνεύμονα πρασίνου που τους είχε απομείνει.

 

Η αυτοοργάνωση των κατοίκων μέσα από ακηδεμόνευτες συνελεύσεις και δράσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας, είναι η μόνη ελπίδα ότι τίποτε δεν έχει χαθεί ακόμη. Και είναι οι πολλοί αυτοί που στέκονται εμπόδιο στον πρόσκαιρο, αλλά κυρίως μακροπρόθεσμο και οριστικό εξευγενισμό της γειτονιάς τους. Μόνο μέσα από τον αγώνα των «ενεργών πολιτών» μπορεί να διασφαλιστεί η λειτουργία της δημοκρατίας, αλλά και το μέλλον της πόλης όπως το ονειρεύονται και το υπερασπίζονται οι κάτοικοί της.

 Γιατί τι άλλο είναι η πόλη από αυτούς τους ίδιους τους κατοίκους της;

 

* Αρχιτέκτων-ομότιμος καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

** Αρχιτέκτων-καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

[---->]

Σαν σήμερα

 

Οι νέες τιμές ρεύματος που ανακοίνωσαν οι πάροχοι για τον Σεπτέμβρη

 

- Οι τιμές πλέον κινούνται κοντά στο Ευρώ/η κιλοβατώρα και κάποιο πάροχοι ξέφυγαν και πάνω από το Ευρώ. Αν θυμηθούμε ότι πριν τη λειτουργία του νέου χρηματιστηρίου (Νοέμβρης του 2020)  οι τιμές στη λιανική κυμαίνονταν από 5 έως 10 λεπτά η Κιλοβατώρα ΑΡΑ έχουν 10πλασιαστεί σήμερα και αναμένονται και χειρότερα.

-Τις τελευταίες μέρες οι τιμές στη χονδρική μέσω χρηματιστηρίου αυξάνονται από μέρα σε μέρα γύρω στο 10% !!! Η δικαιολογία είναι η αύξηση  των τιμών του Φυσικού Αερίου που όμως είναι πολύ μικρές σε σχέση με την αύξηση των τιμών στο ρεύμα.

- Η κυβέρνηση Μητσοτάκη καθησυχάζει τους καταναλωτές λέγοντας πως θα αυξήσει τις επιδοτήσεις οι οποίες όμως προέρχονται πάλι από τους λογαριασμούς που πληρώνουν οι Πολίτες. Αυτό γίνεται διότι το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων προέρχεται από το Ταμείο Ενεργειακής Μετάβασης το οποίο τροφοδοτείται από το χρηματιστήριο Ρύπων και τα υπερκέρδη των παραγωγών και των παρόχων. Δηλαδή όσο αυξάνονται οι τιμές τόσα περισσότερα μπαίνουν στο Ταμείο αυτό!!!!

-Πολιτική παρέμβαση από την Κυβέρνηση και την ΕΕ για να σταματήσουν οι αυξήσεις δεν υπάρχει παρότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνουν.

-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν λαικίστικά "πλαφόν στη λιανική" αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν πως μπορεί να γίνει αυτό εφόσον συνεχίζουν να λειτουργούν τα χρηματιστήρια και να αλωνίζουν ελεύθερα οι κερδοσκόποι , οι παραγωγοί και οι πάροχοι.....  

- Μία Λύση, που κι αυτή είναι πρόσκαιρη είναι η κατάργηση των χρηματιστηρίων και η διατίμηση με βάση τα πραγματικά κόστη. Όμως ο φιλελευθερισμός, ο νεοφιλελευθερισμός και ο Σοσιάλ- φιλελευθερισμός αυτό το θεωρεί "ΣΟΒΙΕΤοποίηση" και έρχεται σε αντίθεση με τις ιδεολογικές τους αρχές.....

- Μόνιμη λύση είναι: 1) Κατάργηση όλων των Χρηματιστηρίων που διαμορφώνουν τις τμές στην Ηλεκτρική Ενέργεια (Ελληνικό Χρηματιστήριο Ενέργειας, Ευρωπαϊκό Χρηματιστήριο ρύπων και χρηματιστήριο Φυσικού αερίου οι αγοραπωλησίες του οποίου μπορεί και πρέπει να γίνονται με διμερής συμβάσεις)

2. )    Το ρεύμα σε όλους τους τομείς (Παραγωγή, Μεταφορά, Διανομή και Εμπορία) να παρέχεται αποκλειστικά από μια Δημόσια εταιρεία η οποία θα βρίσκεται διαρκώς κάτω από κοινωνικό και εργατικό Έλεγχο. Κανένας ιδιώτης, κανένας κερδοσκόπος να μην συμμετέχει στον τομές της Ηλεκτρικής Ενέργειας.

[---->]

ΔΙΠΛΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΑΠΟ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗ

 

Σχόλιο της συλλογικότητας Noi non abbiamo patria (Εμείς δεν έχουμε πατρίδα) σε άρθρο των Los Angeles Times με τίτλο : Biden administration launches Africa strategy. But the real targets seem to be China, Russia

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτέθηκαν στον κόσμο με τις δύο διπλωματικές αποστολές τους στην Ασία και την Αφρική, επιχειρώντας να αναζωογονήσουν την ιμπεριαλιστική τους ηγεμονία. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, σε αυτό το σημείο της γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, οι ΗΠΑ εμφανίζονται ως ένας γίγαντας με πήλινα πόδια.

Η Πελόζι στην Ασία και την Ταϊβάν

Διπλωματικές αποστολές των ΗΠΑ.

Το διπλό χαστούκι στις ΗΠΑ και τη Δύση από την Ασία και την Αφρική!

Ήταν απολύτως σαφές ότι το ταξίδι της Πελόζι στην Ταϊβάν ήταν μια υποχρεωτική και από ορισμένες απόψεις αντιφατική πράξη.

Τα τελευταία χρόνια, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός για την παραγωγή μηχανών από μηχανές (διάβαζε την παραγωγική ικανότητα για την παραγωγή μικροτσίπ και ημιαγωγών) έχει γίνει ο θεμελιώδης άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η αλυσίδα παραγωγής αξίας.

Αυτό, λόγω της "παγκοσμιοποίησης" (ως αποτέλεσμα της αναδιαρθρώσεων σύμφωνα με το σύστημα παραγωγής Τογιότα και της μετεγκατάστασης σημαντικών τμημάτων της παραγωγικής διαδικασίας στην Ασία -ιδίως στην Κίνα-, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, όπου η εργασία είναι σαφώς φθηνότερη), έγινε με την πάροδο του χρόνου μπούμερανγκ για την μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, εκθέτοντάς τες στον ανταγωνισμό των ασιατικών προϊόντων. Τώρα η καρδιά των σύγχρονων μηχανημάτων και των νέων εμπορευμάτων φεύγει από τα χέρια των ΗΠΑ (το μικροτσίπ ή ο μικροεπεξεργαστής) ενώ τα μεγαλύτερα αποθέματα πολύτιμων μετάλλων και των λεγόμενων σπάνιων γαιών βρίσκονται στην Κίνα, την Αυστραλία, τη Χιλή, τη Ρωσία και την Κεντρική Αφρική. Οι μεγάλες εταιρείες εξόρυξης δεν βρίσκονται πλέον υπό το μονοπωλιακό καρτέλ της Βόρειας Αμερικής. Τα ημιεπεξεργασμένα προϊόντα κατασκευάζονται κυρίως στην Κίνα, η οποία προμηθεύει εταιρείες και μονοπωλιακούς ομίλους στην Ταϊβάν, τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και την ίδια την Κίνα. Η παραγωγή μικροτσίπ και ημιαγωγών της Ταϊβάν καλύπτει περίπου το 60% της παγκόσμιας ζήτησης. Ένα 33% των εξαγωγών της κατευθύνεται προς την Κίνα, ενώ ένα άλλο 33% κατευθύνεται προς τη Δύση.

Το αμερικανικό Κογκρέσο, με διακομματική ψηφοφορία, ενέκρινε επένδυση ύψους 52 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να επαναφέρει στις ΗΠΑ την ικανότητα παραγωγής δικών της μικροτσίπ και ημιαγωγών, την οποία δεν διαθέτει σήμερα, ώστε να μην εξαρτάται από την Ασία και την Κίνα που την πνίγουν. Ενώ η Κίνα ενισχύει την ικανότητά της προς αυτή την κατεύθυνση με μια τριπλή επένδυση.

Εν τω μεταξύ, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός σε αυτόν τον τομέα υποχρέωσε την Κίνα και άλλες ασιατικές χώρες να αποθηκεύσουν τα τελευταία δύο χρόνια περισσότερα μικροτσίπ από όσα χρειάζονται στην παραγωγή τους. Η άμεση συνέπεια ήταν οι διακοπές παραγωγής και οι ελλείψεις στην αλυσίδα εφοδιασμού από ημιαγωγούς και μικροτσίπ, κάτι που επηρέασε την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της Δύσης και των αυτοματοποιημένων βιομηχανιών της, τα εμπορεύματα άμεσης κατανάλωσης κ.λπ.

Αλλά αν οι ΗΠΑ είναι αναγκασμένες να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, προς την από-παγκοσμιοποίηση της παραγωγής μηχανημάτων μέσω μηχανημάτων (η οποία σήμερα αντιπροσωπεύεται από την αλυσίδα εφοδιασμού μικροτσίπ και ημιαγωγών), και να ρίξουν το γάντι στην Κίνα, αυτό κλονίζει την ηρεμία του ειρηνικού ανταγωνισμού με την εταιρεία TSMC της Ταϊβάν, η οποία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός μικροτσίπ. Ετσι, μετά την έγκριση του σχεδίου Chip Act από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο διευθύνων σύμβουλος της TSMC δεν συμφώνησε με τη συμφωνία και προφήτευσε ειρωνικά την αποτυχία των ΗΠΑ να αξιοποιήσουν τις παραγωγικές δυνατότητες που διαθέτει η Ταϊβάν.

Επομένωςι, το ταξίδι της Πελόζι έδειξε για άλλη μια φορά την αδυναμία και την ασυνέπεια των ΗΠΑ, που αναγκάστηκαν να εκφοβίσουν την Κίνα (και τους Ασιάτες ανταγωνιστές τους) και να ταξιδέψουν στην Ταϊβάν για να ζητήσουν συγγνώμη από τη μεριά του Κογκρέσου προς την TSMC.

Ο Μπλίνκεν στην Αφρική και τη Νότια Αφρική

Στην αντιφατική έκβαση του ταξιδιού της Πελόζι, που σωστά την αντιλαμβάνονται ως τέτοια στην πατρίδα του δολαρίου, είχαμε τις τελευταίες ημέρες και το εξίσου αρνητικό ταξίδι του Μπλίνκεν στην Αφρική: Νότια Αφρική, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και στη συνέχεια Ρουάντα.

Στο κατόπι της Κίνας και της Ρωσίας, οι οποίες κατακτούν μερίδια σε χρηματοοικονομικές και εμπορικές επενδύσεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι και τόσο δημοφιλείς σε πολλές χώρες της αφρικανικής ηπείρου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ κατάφεραν να εκλέξουν τον πρώτο αφροαμερικανό πρόεδρο στην ιστορία τους και τον πρώτο αφροαμερικανό πρόεδρο που στα οκτώ χρόνια της προεδρίας του βομβάρδισε την Αφρική με μαχητικά αεροσκάφη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ιδίως τη Σομαλία και τη Λιβύη.

Έτσι, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μπλίνκεν, αντιμέτωπος με την απώλεια της ηγεμονίας ακόμη και σε χώρες-κλειδιά στην αφρικανική ήπειρο (πλούσιες σε πόρους και σπάνια μέταλλα, π.χ. κοβάλτιο από το Κονγκό) και την επέλαση της Κίνας, πηγαίνει εκεί σαν πλανόδιος πωλητής για να προσφέρει την πραμάτεια του. Πηγαίνει στη Νότια Αφρική, η οποία μαζί με 24 κράτη απείχε στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ και δεν καταδίκασε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τη μη τήρηση των οικονομικών κυρώσεων που προωθούνται από τη Δύση.

Και το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να είναι το καλύτερο, αφού όπως δήλωσε η υπουργός Εξωτερικών της Νότιας Αφρικής - Ναλέντι Πάντορ - στην κοινή συνέντευξη Τύπου μετά τη σύνοδο κορυφής με τον Μπλίνκεν, και το μεταφέρουν οι Los Angeles Times:

"Δεν μου αρέσει να μου λένε, διάλεξε αυτό ή το άλλο. Δεν μπορούμε να είμαστε προκατειλημμένοι στη σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας".

Σχετικά με τη Ρωσία, η Πάντορ επανέλαβε ότι η θέση της Νότιας Αφρικής είναι η επείγουσα ανάγκη τη σύγκρουση με την Ουκρανία να την επιλύσουν τα Ηνωμένα Έθνη μέσω της διπλωματίας και όχι μέσω κυρώσεων".

Και οι Los Angeles Times προσθέτουν:

"Η Πάντορ, μια τρομερή γυναίκα με επιβλητική φωνή, δεν είπε μόνο αυτά. Αναφέρθηκε και στην ασυνέπεια της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, συγκρίνοντας την Ουκρανία με αυτό που αποκάλεσε "Παλαιστίνη" και τόνισε ότι οι Παλαιστίνιοι αξίζουν να έχουν πατρίδα όπως οι Ουκρανοί. Είπε ότι οι Νοτιοαφρικανοί μπορούν να μιλήσουν για το θέμα αυτό "έχοντας βιώσει οι ίδιοι το απαρτχάιντ", αναφερόμενη στο καθεστώς καταπίεσης που υπέστησαν οι μαύροι Νοτιοαφρικανοί επί δεκαετίες από μια λευκή μειονότητα. Ορισμένοι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρούν την ισραηλινή κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης ως μια μορφή απαρτχάιντ. Ένας χαρακτηρισμός που το Ισραήλ, όπως και οι ΗΠΑ, απορρίπτει σθεναρά".

Το ιστολόγιο αυτό δεν συμφωνεί με το σκεπτικό της σπουδαίας υπουργού Εξωτερικών της Νότιας Αφρικής. Πάνω απ' όλα, δεν έχει ψευδαισθήσεις για πολυπολικούς κόσμους και εθνικά μέτωπα. Πόσο μάλλον που ο προοδευτικός αγώνας κατά του Απαρτχάιντ κρύβει τη γυμνή αλήθεια  από την πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων Νοτιοαφρικανών προλετάριων και το ιστορικό ANC εκπροσωπεί όλο και λιγότερο τα άμεσα συμφέροντα των εργατών της Νότιας Αφρικής και της φτωχολογιάς των πόλεων.

Αλλά αν αυτά είναι τα συμπεράσματα της κοινής διάσκεψης των δύο υπουργών Εξωτερικών, τότε τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τις ΗΠΑ και ολη τη Δύση. Για μια προλεταριακή διέξοδο και προοπτική, που βρίσκεται σε μηδενικό σημείο στη Δύση, το διπλό αυτό χαστούκι που δέχτηκαν μέσα σε λίγες μέρες οι ΗΠΑ και κατά συνέπεια η ΕΕ και η Ιταλία, που λεηλατούν την Αφρική εδώ και αιώνες, δεν μπορεί παρά να έχει θετική δυναμική για τις αντικειμενικές δυνάμεις της επανάστασης.

[------>]

Σπεύσατε!

 

[---->]

Αφιερωμένο στους παρ' ημίν ρατσιστές ελληναράδες - με ή χωρίς σβάστικα και μεγαλέξανδρο στο μπράτσο.

 

Αφιερωμένο στους παρ' ημίν ρατσιστές ελληναράδες - με ή χωρίς σβάστικα και μεγαλέξανδρο στο μπράτσο.

(Το κείμενο δανεικό από τον συνάδελφο Σαράντο Δημητριάδη)

"Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου, όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος στη μεγάλη μου αδερφή. Έφτασε πεζός από την Αλβανία στη Χαλκιδική κι όταν βρήκε δουλειά ως οικοδόμος ακολούθησε η μητέρα μου. Η προσαρμογή τους στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, δεν γνώριζαν κανέναν, δεν μιλούσαν την γλώσσα, κι όταν γεννήθηκε η αδερφή μου έμεναν σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν μόνο τα απαραίτητα. Ένα στρώμα, ένα τραπέζι, μερικά σερβίτσια… Ποτέ δεν γκρίνιαξαν…

Σταδιακά κατάφεραν να βρουν τους ρυθμούς τους και σύντομα απέκτησαν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Στο μεταξύ είχαμε γεννηθεί η μεσαία αδερφή μου κι εγώ, και οι ανάγκες της οικογένειάς μας είχαν γίνει μεγαλύτερες. Τότε η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει, για να βοηθήσει τον πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα καθαρίζει… Έχω υποσχεθεί ότι δεν θα ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Ότι θα φτάσω στο σημείο με τις επιδόσεις μου να έχω αρκετά λεφτά και να μην ξαναδουλέψουν.

Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια. Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει. Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, πάλευε χρόνια! Τόσο, που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα. Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου! Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα «κολλημένη» στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα. Κάθε μέρα έκλαιγα και στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν. Σήμερα που το σκέφτομαι, μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο.

Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος. Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!"

Ελίνα Τζένγκο, 20 ετών, πρωταθλήτρια Ευρώπης.

η Ελίνα μάλλον πρόφτασε ως έφηβη να ακούσει -ακόμα και από τα στόματα παρελαυνόντων καταδρομέων μας- το ηρωϊκό σύνθημα: "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέε, Αλβανέ". Παρόλα αυτά την Ελλάδα την αγαπάει. Μεγάλη καρδιά, φοβερό DNA.

[---->]

Αλλα κόλπα!

 

Παραμυθι για νανούρισμα

 

Γράψε λάθος

 

"Ο Πούτιν κερδίζει τον πόλεμο στις αγορές ενέργειας". Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου του Javier Blas στο Bloomberg, το οποίο αναδημοσιεύτηκε στην Washington Post στις 11 Αυγούστου. "Όλοι όσοι στοιχημάτισαν ότι η ρωσική παραγωγή πετρελαίου θα συνεχίσει να μειώνεται, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έκαναν λάθος", γράφει ο αρθρογράφος. Και περιγράφει λεπτομερώς πώς το ρωσικό εμπόριο πετρελαίου έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις.

"Η δεύτερη ένδειξη [της νίκης του Πούτιν] είναι η τιμή του ρωσικού πετρελαίου. Αρχικά, η Μόσχα αναγκάστηκε να πουλήσει το αργό της σε πολύ μειωμένες τιμές για να προσελκύσει αγοραστές. Τις τελευταίες εβδομάδες, ωστόσο, το Κρεμλίνο έχει ανακτήσει την τιμολογιακή δύναμη [διαμορφώνοντας την τιμή, σ.τ.μ.], εκμεταλλευόμενο" την έλλειψη πετρελαίου.

ΈΚΑΝΑΝ ΛΆΘΟΣ...

"[...] Με το αργό τύπου Brent να κυμαίνεται γύρω στα 100 δολάρια το βαρέλι και τη Ρωσία να μπορεί να κάνει εκπτώσεις, αυξάνονται τα έσοδα του Κρεμλίνου. Τουλάχιστον προς το παρόν, οι ενεργειακές κυρώσεις δεν αποδίδουν...".

[...]. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, οι δυτικοί φορείς χάραξης πολιτικής ήταν αισιόδοξοι ότι το καρτέλ του ΟΠΕΚ, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα εγκατέλειπε τη συμμαχία του με τη Ρωσία. Το αντίθετο συνέβη". Και αυτό, καταγράφει ο δημοσιογράφος, παρά τις πιέσεις του Λευκού Οίκου, με αποκορύφωμα το ταξίδι του Μπάιντεν στη Μέση Ανατολή.

Η παγκόσμια έλλειψη ενέργειας έχει συνέπειες για τη Δύση που είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν: "Ένας συνδυασμός κρύου καιρού, αυξανόμενης ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας και αύξησης των τιμών μέχρι το τέλος του έτους απειλεί να υπονομεύσει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που επιθυμούσαν να κερδίσουν διεθνή αναγνώριση επιδεικνύοντας την υποστήριξή τους στο Κίεβο μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμοι να πληρώσουν το λογαριασμό στις χώρες τους για να αποφύγουν την ενεργειακή φτώχεια των ψηφοφόρων τους.

"Δημοσίως, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξακολουθούν να είναι αποφασισμένες να απεξαρτηθούν από τη ρωσική ενέργεια. Κατ’ιδίαν ,όμως, πρέπει να παραδεχτούν τις δυσκολίες που η κατάσταση απειλεί να επιφέρει στις οικονομίες τους. Ο Πούτιν κερδίζει τη μάχη της ενέργειας".

Στο National Interest της 12ης Αυγούστου, από την άλλη, ο Gerald Hyman σημειώνει ότι οι εκκλήσεις του Ζελένσκι για υποστήριξη είναι πλέον λιγότερο ευπρόσδεκτες από ό,τι παλαιότερα (τόσο πολύ που ακόμη και τα αφεντικά  του τον κρατάνε κάπως στην άκρη: δεν εμφανίζεται πλέον παντού, ούτε τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν, όπως παλαιότερα, κάθε αναστεναγμό του).

Τόσο πολύ που ο Hyman γράφει πως είναι όλο και πιο πιθανό "η επιμονή του [στο να ζητά βοήθεια, σ.σ.] να φαίνεται όλο και πιο ευέξαπτη, υποκριτική, επιρρεπής σε μομφές, απαιτητική, αιχμηρή, ακόμη και κακιά και άπληστη".

"Η Ουκρανία δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα [στον κόσμο], ούτε καν το πιο σημαντικό. Και πράγματι, αν η Ρωσία μπορεί να αντέξει έναν μακρύ, φαινομενικά ατελείωτο πόλεμο φθοράς [...] η δημοτικότητα του Ζελένσκι μπορεί κάλλιστα να φθαρεί, καθώς το κρύο, η στέρηση, τα δάκρυα, η καταστροφή και η ερήμωση λειτουργούν ενάντια στην οργή, στον πατριωτισμό που μπορεί να σπάσουν όπως όταν συγκρούεται η  φουρτουνιασμένη θάλασσα με το σκληρό βράχο".

Ωστόσο, ούτε αυτό φαίνεται να είναι το μέλλον. Η στάση της Ευρώπης για τον Ζελένσκι και τα αιτήματά του, προσθέτει ο Χάιμαν, "θα εξασθενίσει όταν ο πόλεμος καταβάλει τον φόρο του όχι μόνο στους Ουκρανούς αλλά και στους συμμάχους".

"Ο Ζελένσκι ήταν ξεκάθαρος ότι η Ουκρανία θα χρειαστεί 5 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα από τους εταίρους της, μια αρχική εκτίμηση που τώρα διπλασιάστηκε για αόριστο χρονικό διάστημα. Η επ' αόριστον εκπλήρωση αυτής της δέσμευσης είναι απίθανη. Καθώς ο πόλεμος παρατείνεται, όλο και περισσότεροι πολίτες και πολιτικοί θα αρχίσουν να αμφισβητούν αυτή την επένδυση. Οι συμμαχικές οικονομίες οδεύουν προς την ύφεση και ήδη παραπαίουν κάτω από υψηλά ποσοστά πληθωρισμού".

Οπότε, όπως έχουμε γράψει αλλού για την τρέχουσα κλιμάκωση: η Ουκρανία θα πρέπει να έχει κάποια επιτυχία που θα κρατήσει ζωντανή την αφήγηση μιας πιθανής ουκρανικής νίκης, διαφορετικά γιατί να επενδύσει κανείς σε μια χαμένη υπόθεση; Πώς θα μπορέσουν να πείσουν τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς πολίτες να αποδεχθούν τόσα μάταια βάσανα; (Καθόλου δεν νοιάζονται, φυσικά, οι πολεμοκάπηλοι για τα ανόητα βάσανα του ουκρανικού λαού, καταδικασμένου σε σφαγή).

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΣΤΗ ΖΑΠΟΡΟΖΙΕ

Έτσι, αφού η πολυαναμενόμενη (από όλα τα μέσα ενημέρωσης) ουκρανική αντεπίθεση προς τη Χερσώνα και τη Ζαπορίζια καθυστερεί - αν ποτέ γίνει -, κάτι πρέπει να εφευρεθεί. Εξ ου και η σημασία που αποδίδεται στις δύο ενέργειες δολιοφθοράς στην Κριμαία την τελευταία εβδομάδα, με την έκρηξη ορισμένων αποθηκών πυρομαχικών.

Πέρα από την πατρότητα των επιθέσεων - είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ήταν οι Ουκρανοί, μοιάζει περισσότερο με το χέρι κάποιας εξειδικευμένης υπηρεσίας του ΝΑΤΟ -, πρόκειται για δύο μεμονωμένες ενέργειες, οι οποίες ελάχιστα επηρεάζουν την έκβαση του πολέμου. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως κάθε μέρα οι Ρώσοι ανατινάζουν ουκρανικές (δηλαδή νατοϊκές) αποθήκες όπλων. Αλλά χρειάζονται επειγόντως κάποιες επιτυχίες, όπως γράφαμε παραπάνω.

Διαφορετικό πρόσημο έχει η άλλη και πιο επικίνδυνη κλιμάκωση, η οποία αφορά τον βομβαρδισμό του ατομικού σταθμού παραγωγής ενέργειας στη Ζαπορόζιε, τον οποίο η Δύση πιστώνει στους Ρώσους με την πεποίθηση ότι μπορεί να προσδώσει μια επίφαση αξιοπιστίας σε αυτή την αφήγηση, παρά την αδυναμία της (οι Ρώσοι δεν θα βομβάρδιζαν τους εαυτούς τους).

Ο σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να πιέσει τους Ρώσους να αποσυρθούν από την περιοχή, ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη αντεπίθεση. Ακόμα και αν αυτό δεν έχει την προσδοκώμενη επιτυχία, μπορεί πάντα να θεωρηθεί ως νίκη, καθώς μπορεί να υποστηριχθεί η απελευθέρωση των περιοχών από τους Ρώσους (όπως συνέβη κατά την έναρξη των εχθροπραξιών, όταν τα μέσα ενημέρωσης εξιστόρησαν την υποχώρηση των Ρώσων από το Κίεβο στο Ντονμπάς, ως ουκρανική νίκη).

Όμως οι πύραυλοι στον εργοστάσιο ατομικής ενέργειας μπορούν επίσης να έχουν και ένα άλλο και πιο σκοτεινό στόχο. Εάν προκληθεί πυρηνικό ατύχημα, το σενάριο του πολέμου θα αλλάξει απότομα.

[---->]

Το τίποτε της ακυρωτικής κουλτούρας επιτίθεται στα πάντα

 

Ο πρώτος νεκρός κάθε πολέμου είναι η αλήθεια.

Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα εκείνοι ακριβώς

που φροντίζουν να συμβαίνει αυτό.

Ο έλεγχος της πληροφορίας είναι το απαραίτητο προγεφύρωμα,

αφ’ ενός για να στρεβλωθεί το νόημα της

και αφ’ ετέρου, όταν κριθεί απαραίτητο, να αποκρυφθεί πλήρως.

Και στις δύο περιπτώσεις,

η πληροφορία εργαλειοποιείται σε τέτοιον βαθμό

που μετατρέπεται σε εξ ίσου (αν όχι και επιπλέον)

αποτελεσματικό όπλο με αυτά που δολοφονούν στο πεδίο μάχης.

Εξ ίσου αποτελεσματικό αναφορικά με την συμβολή

στην τελική επικράτηση της μιας έναντι της άλλης

εξουσιαστικής συμμορίας.

Εντός αυτής της ιδιότυπης «λογικής»,

η πληροφορία ελέγχεται και η αλήθεια νεκρώνεται.

Τότε, η εξουσία βρίσκει τον απαραίτητο «ζωτικό» χώρο,

για να αποδώσει «αυτονόητες» συλλογικές ευθύνες,

να αναπτύξει γνήσιες ρατσιστικές συμπεριφορές

και να τις παρουσιάσει στους ανεγκέφαλους

ως «στάση αλληλεγγύης»,

όπως επίσης και να εφαρμόσει την αρχέγονη εξουσιαστική μηχανή

του damnatio memoriae.

Δεν αρκεί το τσάκισμα του αντιπάλου σε χρόνο Ενεστώτα,

αλλά και η όσο το δυνατόν βαθύτερη εκρίζωση του

από την παγκόσμια συλλογική μνήμη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση της δημοκρατίας, των θεσμών,

της ελεύθερης έκφρασης κι ανοχής στην διαφορετικότητα

είναι τόσο αληθινή όσο το ξανθό χρώμα μαλλιών της ντερ Λάιεν.

Για τις Η.Π.Α ισχύει κάτι ακόμη λιγότερο.

Ασχέτως αν η Δύση προσπαθεί γελοιωδώς να πείσει

πως στον «θεμέλιο λίθο» της αναπνέει

το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και τέχνης,

τα θαυμαστά τεχνουργήματα της Αναγέννησης

και τους μεγάλους κλασσικούς της μουσικής,

η πραγματικότητα είναι παντελώς διαφορετική˙

στο «υπόγειο», στο οποίο πατά όλος αυτός

ο τερατώδης μηχανισμός καταπίεσης,

«στριμώχνονται» η Ιερά Εξέταση και το κυνήγι «μαγισσών»,

η εποχή των «Ανακαλύψεων» (με εκατομμύρια νεκρούς ιθαγενείς),

το δουλεμπόριο, οι τρεις Παγκόσμιες Ανθρωποσφαγές

και οι θάλαμοι αερίων.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν ακόμη πολλά,

δεν χρειάζεται όμως να επεκταθούμε επιπλέον.

Συνεπώς, το αφήγημα της Δύσης με τίτλο

«όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τον Πούτιν»,

αποτελεί μια λογική συνέχεια σε όλα της συμβατή

με την ουσία της εν λόγω υπερκρατικής εγκληματικής οργάνωσης.

Η εξόντωση της αντίθετης άποψης έχει μετατραπεί σε εμμονή.

Ασχέτως, αν λίγο ή περισσότερο η στάση αυτή διατρέχει

κάθε μηχανισμό εξουσίας ιστορικά,

δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ένταση της

έχει σκαρφαλώσει στο ζενίθ.

Είναι εύκολο να δούμε όχι απλώς την οφθαλμοφανή ομοιότητα,

αλλά την απόλυτη ταύτιση, όσον αφορά τον τρόπο

που αντιμετωπίζεται ο «αντiemvoλιαστής» και ο «πουτινικός».

Στην πράξη, αποκαλύπτεται σε όλη της την σκοτεινότητα

η δυστοπική διαπίστωση πως

ο «αντιρατσιστικός» και «δικαιωματικός» ολοκληρωτισμός

ήρθε για να μείνει.

Το πάθος με το οποίο η εξουσία και οι σφογγοκωλάριοί της

αποδίδουν την «κατάλληλη» ρετσέτα

σε όποιον διαλέγει διαφορετική αφήγηση από τη δική τους

δεν έχει προηγούμενο.

Για τους διαφωνούντες δεν πρέπει να υπάρξει «γη και ύδωρ».

Κάθε είδους αποκλεισμός μπορεί ανά πάσα στιγμή

να εφαρμοστεί εναντίον τους.

Από «δολοφονία χαρακτήρα» στα μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης,

μέχρι απαγόρευση της συμμετοχής τους

σε αυτή την έστω καρικατούρα κοινωνικής ζωής.

Ο ήδη ασφυκτικός ψηφιακός έλεγχος αναβαθμίζεται επιπλέον.

Απαγορεύεται να κάνουμε το ο,τιδήποτε 

χωρίς η εξουσία να το γνωρίζει.

Κι εφόσον το γνωρίζει και δεν το επιτρέπει,

ο προσωπικός πόλεμος ενάντια στους «παραβάτες»

θα είναι ανελέητος.

Τί κοινό τώρα μπορεί να έχει

ο «αντiemvoλιαστής» με τον «πουτινικό»,

και στοχοποιείται σε τέτοια έκταση από τα μέσα μαζικής βλάκωσης;

Γιατί έχει κινητοποιηθεί ο διαδικτυακός όχλος

του ψηφιακού Μεσαίωνα εναντίον τους ομοίως;

Είναι προφανές πως η όποια ρετσέτα,

εν είδη κοινωνικού στίγματος,

θα μεταβάλλεται ανάλογα με τη συγκυρία

και τα όσα οι Ελίτ θα επιχειρούν εναντίον των κοινωνιών.

Σήμερα έχουμε τον «αντiemvoλιαστή» και τον «ρωσσόφιλο»,

αύριο θα γίνεται ενδεχομένως λόγος

για τον «αρνητή κλιματικής αλλαγής»,

τον «αρνητή πράσινης ενέργειας»,

ακόμη και τον «κάτοχο» (ως μομφή), καθώς ως γνωστόν

«πρέπει» μέχρι το 2030 «να μην μας ανήκει τίποτα

και να είμαστε ευτυχισμένοι».

Η φαντασία στην εξουσία…

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί

οι «αρνητές» και «συνομωσιολόγοι»

ή «τιμητές του απόλυτου κακού»,

είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι και ως φυσικά πρόσωπα.

Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο˙

ουσιαστικά το κράτος και οι Ελίτ τους κατηγορούν

γιατί ακόμη τολμούν να σκέφτονται.

Το κοινό τους «έγκλημα» είναι η «εμμονή»

στο «φασιστικό» τρίπτυχο: παρατήρηση, ανάλυση, συμπέρασμα.

Σε μια «πραγματικότητα» που η εξουσία «γνωρίζει»,

η σκέψη είναι εγκληματική πράξη.

Το άτομο είτε υποτάσσεται στην «γνώση» της εξουσίας

είτε ταυτίζεται με το εκάστοτε  «τέρας της αποκαλύψεως»

και τσακίζεται με όλα τα μέσα.

Άλλως τε, αυτή είναι και η κοινή ενέργεια

που διατρέχει κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς,

ασχέτως με το πώς το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται

στους προσκυνημένους·

«εμείς σκεφτόμαστε, εμείς διατάζουμε, εσείς εκτελείτε.

Αν μάλιστα βαυκαλίζεστε πως οι σκέψεις σας,

που φυσικά «συμφωνούν» με όσα σας επιτρέπουμε να «σκέφτεστε»,

είναι όντως δικές σας, θα σας επιβραβεύουμε με ολίγα ψίχουλα

παραπάνω από το ψωμί που σας κλέβουμε καθημερινά·

το ψωμί και η αθωότητά σας μάς ανήκει».

Ας μην λησμονούμε πως ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός

είναι ένα πολιτικό σύστημα που έχει ενσωματώσει «αρμονικά»

ό,τι φρικαλέο διαθέτει ο κομμουνισμός, ο φασισμός,

οι λεγόμενες Δυτικές δημοκρατίες,

οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος και ο μιλιταρισμός.

Και όλο αυτό, δοσμένο στους αφελείς υπηκόους 

με «περιτύλιγμα» κίβδηλου αντιρατσισμού/δικαιωματισμού 

και «φιόγκο» ατομικής «ελευθερίας» και «ευθύνης».

Η ενοποιημένη κυριαρχία δηλώνει παρούσα·

όχι τώρα αλλά εδώ και τριάντα χρόνια.

Το γεγονός ότι οι απανταχού ιδεολόγοι αρνούνται να την δουν,

αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη επιτυχία της·

δεν φορά η ίδια το δαχτυλίδι του Γύγη,

αλλά οι προσκυνημένοι στον μετωπιαίο λοβό τους.

Όπως ήδη αναφέραμε, η κριτική σκέψη δεν δικαιούται σπιθαμή.

Ουαί κι αλίμονο σε όσους διεκδικήσουν ακόμη κι αυτή τη σπιθαμή˙

το διεθνές εργαστήριο μαζικής αποβλάκωσης

σημαίνει συναγερμό, ο «ένοχος» εντοπίζεται και τιμωρείται

πολύμορφα και παραδειγματικά.

Οι δε μάζες του διαδικτυακού όχλου είναι σε επαγρύπνηση

και οι «ειδικοί» τις κατευθύνουν στον «στόχο».

Όπου «στόχος», κάθε άνθρωπος

που προσπαθεί να σκέφτεται ελεύθερα.

Στον «χρυσούν» αιώνα της Hi-Tech αποβλάκωσης

και του ψηφιακού Μεσαίωνα,

η γνώση δεν κρύβεται πλέον στο σκοτάδι, αλλά στο φως.

Ένα φως όμως τόσο πυκνό που τυφλώνει.

Ο σκοταδισμός δίνει την σκυτάλη του στον φωταδισμό.

Σε μια τέτοια «πραγματικότητα»,

εχθρός δεν είναι το Ρωσσικό κράτος,

αλλά ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ρωσσική γλώσσα

και κάθε πολιτισμικό της δημιούργημα.

Ο,τιδήποτε σχετίζεται με την Ρωσσία (αλλά και την ΕΣΣΔ)

στοχοποιείται, καθυβρίζεται, απειλείται, καταστρέφεται.

Ρώσσοι και Ρωσσόφωνοι σε όλο το φάσμα της Δύσης

δέχονται απειλές, αναγκάζονται είτε να μετοικίσουν

είτε ακόμη και να μεταναστεύσουν, χάνουν τις δουλειές τους,

σπάζονται τα μαγαζιά τους.

Υπάρχουν ακόμη και εκείνες οι περιπτώσεις

που δέχονται και σωματική βία.

Και όλα αυτά στην Δύση, το λίκνο ανοχής στην διαφορετικότητα.

Είναι αληθές πως ακόμη και την περίοδο

του λεγόμενου μακαρθισμού στις Η.Π.Α,

η τέχνη, η πνευματική ζωή και ο αθλητικός κόσμος του αντιπάλου,

κατά κανόνα, βρισκόταν έξω από το καθεστώς δίωξης

και απόδοσης «συλλογικής ευθύνης».

Θα αναφέρουμε παρακάτω και σχετικά παραδείγματα.

Αυτός που επιλέγει να μην στηρίζει έναν κρατικό πόλεμο,

που βλέπει τον εγκληματία πολέμου

σε όλους όσους ηγούνται τέτοιων ανθρωποσφαγών,

πρέπει να σιωπήσει.

Οι «αντιπολεμικές» συγκεντρώσεις «οφείλουν»

να παρέχουν στήριξη στο Ουκρανικό κράτος

και να δηλώνουν ουσιαστικά συναίνεση και υποταγή

σε όσα πράττουν η διεθνής Ελίτ και οι μηχανισμοί τους

εδώ και χρόνια στην Ουκραΐνα.

Αλλιώς  δεν είναι τίποτε παραπάνω

από «το μακρύ χέρι της Ρωσσίας» στη Δύση.

Ο τυφλός αυτός ρεβανσισμός κατά Ρώσων πολιτών εξαπλώνεται,

σύμφωνα με αναφορές σε διεθνή ΜΜΕ:

από περιστατικά βανδαλισμού σε ρωσικά μαγαζιά τροφίμων

στη Γερμανία και την Τσεχία,

τη λήψη μέτρων προστασίας για Ρώσους και Ουκρανούς μαθητές

σε σχολικές τάξεις της Βρετανίας και της Αυστραλίας

μέχρι την ανατριχιαστική -τύπου απαρτχάιντ- πινακίδα

έξω από καφέ της Πορτογαλίας που έγραφε:

“Οι Ρώσοι δεν θα σερβίρονται”.

Απειλές, παρενόχληση και βανδαλισμούς

υφίστανται όλο και πιο έντονα ρωσικά εστιατόρια

και εταιρείες στις ΗΠΑ, όπως ανέφερε ο ιστότοπος Axios.

Δειγματοληπτικά, υπήρξε ακόμα και απειλή

για ανατίναξη του εστιατορίου “Pushkin” στο Σαν Ντιέγκο,

ενώ τρομοκρατημένοι δηλώνουν οι υπάλληλοι του “Diana Deli”

στο Κολόμπους του Οχάιο,

το οποίο διευθύνεται από έναν Ρώσο και έναν Ουκρανό.

“Ρωτούσαν ποιο αμάξι στο πάρκινγκ ήταν δικό μας,

ρωτούσαν αν διανυκτερεύουν άνθρωποι,

υπονοώντας ότι θα σπάσουν τα τζάμια και κάτι τέτοια”,

δήλωσε στον σταθμό 10 WBNS ο Αντριου Βουρτς,

που εργάζεται εκεί.

Όπως ήδη έχει αναφερθεί, η πολεμική απέναντι σε κάθε τι ρωσσικό

έχει επεκταθεί σε όλους τους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού.

Αυτό δεν είχε συμβεί ούτε στην περίοδο του μακαρθισμού,

όπου ακόμη και επιστήμονες κατηγορήθηκαν ψευδώς

ως πράκτορες της KGB και εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα.

Σε άρθρο της εφημερίδας Το Ποντίκι, στις 21/3[7], διαβάζουμε:

«“Ακόμα και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου,

οι πολιτιστικές ανταλλαγές ανάμεσα σε Ρώσους, Αμερικανούς

και Ευρωπαίους καλλιτέχνες συνεχίστηκαν”

σχολιάζει ο Πίτερ Γκελμπ, διευθυντής

της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης

με αφορμή την υστερία που επικρατεί στη Δύση,

όπου ζητούνται “δηλώσεις μετανοίας” από καλλιτέχνες

για να αποποιηθούν τον σατανά Πούτιν[…]»

Εφαρμόζοντας το ρωμαϊκό damnatio memoriae,

το ίδρυμα Space Foundation των Η.Π.Α

αφαιρεί την τιμητική αναγνώριση στον Γιούρι Γκαγκάριν,

ως ο πρώτος άνθρωπος στο Διάστημα, επειδή ήταν Ρώσσος!

Μέσα σε όλο αυτό κλίμα δεν γλίτωσαν ούτε οι εκ Ρωσσίας γάτες,

καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Moscow Times

η Διεθνής Ομοσπονδία Γατών (τί μαθαίνει κανείς…)

δεν επιτρέπει στις προερχόμενες από Ρωσσία γάτες

να συμμετέχουν στους διαγωνισμούς της.

Όταν η γελοιότητα κραυγάζει (με νιαουρίσματα),

τα σχόλια γίνονται περιττά.

Το damnatio memoriae είναι ο πυρήνας

της λεγόμενης ακυρωτικής κουλτούρας (cancel culture)

που ευδοκιμεί και αναβαθμίζει διαρκώς

την επιθετικότητά της στη Δύση.

Καμία άποψη, ιδέα, κατάσταση, στάση ζωής

δεν βρίσκεται εκτός του στόχαστρου και του βεληνεκούς της.

Στην Προκρούστεια κλίνη της μετρά τα πάντα

και αλλοίμονο σε ό,τι βρεθεί λειψό.

Προτιμά βέβαια τους εύκολους αντιπάλους

γιατί δυσκολεύεται, εάν βρεθεί απέναντι σε κάτι αυθεντικά ποιοτικό.

Την βλέπουμε παντού: στην απόσυρση της ανάγκης

των βαθιών επιχειρημάτων και στην απόδοση χαρακτηρισμών και ετικετών (φασίστας, ρατσιστής, σεξιστής, αντiemvoλιαστής…),

σε κάθε δολοφονία χαρακτήρα, στα Me too, σε βιβλία, μνημεία,

ταινίες και εν γένει πνευματικά δημιουργήματα του παρελθόντος

που κρίνονται «ρατσιστικά» και «πρέπει» να εξαφανιστούν…

Ο,τιδήποτε μπορεί να έχει έναν δημόσιο χαρακτήρα

θα πρέπει να περάσει από την βάσανο

του αλάνθαστου θεού της ακυρωτικής λογοκρισίας,

που βλέπει και κρίνει τα πάντα.

Και τώρα, πλέον, περνά στο επόμενο στάδιο:

στη δολοφονική ακύρωση ενός ολόκληρου πολιτισμού

όπως ο Ρωσσικός.

Η ακυρωτική ιδεολογία φιλοδοξεί

να χτίσει τον πολιτισμό του μέλλοντος.

Όσοι την ενστερνίζονται αβασάνιστα σύντομα θα δουν

(αν δεν το βλέπουν ήδη) και την ακύρωση και κατεδάφιση

πολλών σημαντικών μνημείων του παρελθόντος·

μια τάση που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στη Δύση.

Πνευματικών μνημείων κάθε λαού

που θα «αποσυρθούν» από την Ιστορία

δήθεν ως ρατσιστικά αποκυήματα μισαλλοδοξίας.

Έως ότου δεν απομείνει τίποτε άλλο

εκτός από την ίδια την κουλτούρα της ακύρωσης,

για να κομπάζει πάνω στο δικό της απόλυτο τίποτε

ως το πραγματικό απόγειο του πολιτισμού.

Έως ότου ο κάθε άχρηστος, ο κάθε τιποτένιος, ο κάθε ψεύτης,

το κάθε άδειο πουκάμισο να μπορεί να βάζει τον εαυτό του

δίπλα στους πνευματικούς γίγαντες

που φώτισαν για λίγο αυτόν τον κόσμο,

βασιζόμενος αποκλειστικά στην ικανότητα

ή στο θράσος του να ακυρώνει αυτά που δεν καταλαβαίνει.

Έως ότου στο όνομα δήθεν της ακύρωσης του μίσους,

το μίσος να διαποτίσει τα πάντα

ως το πραγματικό τοξικό απόβλητο της ιδεολογίας της ακύρωσης.

Έως ότου ο καθένας, απογυμνωμένος

από «ακυρωμένα» πνευματικά στηρίγματα

πανανθρώπινου χαρακτήρα, να κραυγάσει έρποντας

«ναι σε όλα, αφήστε με να ζήσω…».

Από πού αντλούν άραγε το απαράμιλλο θράσος τους

όλοι αυτοί οι μαχητές του ακυρωτικού όχλου;

Από τις πλάτες μιας μερίδας της εξουσίας

που τους δημιουργεί την ακλόνητη πεποίθησή πως έχουν δίκιο,

πως είναι γνήσια τέκνα της σωστής πλευράς της ιστορίας

(ωσάν να υπάρχει τέτοιο πράγμα…).

Άρα οτιδήποτε κι αν κάνουν είναι εκ των προτέρων δικαιωμένο.

Ας γνωρίζουν ότι ο Πούτιν είναι βεβαίως κτήνος,

όπως όλοι άλλως τε οι «Γήινοι θεοί» της Ιστορίας,

αλλά ταυτόχρονα είναι και περισσότερο ειλικρινής από αυτούς…

--------------------------------Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

-"Το τίποτε της ακυρωτικής κουλτούρας επιτίθεται στα πάντα"

***damnatio memoriae. Είναι λατινική φράση

που σημαίνει στην κυριολεξία καταδίκη της μνήμης.

Σχετίζεται με την επίσημη βούληση μιας κρατικής οντότητας

να ακυρώσει κάθε ίχνος του ατόμου από την κοινωνική ζωή,

σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ.

Το άτομο σβήνεται από τον χάρτη της Ιστορίας

και παραδίδεται στις λευκές φλόγες της λήθης και ανυπαρξίας.

Εφαρμόστηκε από αρκετούς Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως ο Νέρωνας και ο Δομιτιανός.

Παρόλα αυτά, με βάση την έως τώρα γνώση,

ο πρώτος εναντίον του οποίου εφαρμόστηκε

ήταν ο φαραώ Ακενατόν (Αμενχοτεπ Δ’)

και ο λεγόμενος πολιτισμός της Αμάρνα (1348-1320 Π.Χ)

στην αρχαία Αίγυπτο.

Ασφαλώς, αυτό αφορά τις περιπτώσεις

που η εν λόγω εξουσιαστική μεθοδολογία

χρησιμοποιήθηκε για ενδοεξουσιαστικά ξεκαθαρίσματα

και δεν κατάφερε να αποδώσει πλήρως·

γι’ αυτό και μπορούμε να γνωρίζουμε λεπτομέρειες.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσα αγκάθια της εξουσίας,

πόσοι αγωνιζόμενοι στον χώρο και τον χρόνο

κονιορτοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο.

Αλλά τις λεπτομέρειες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

[---->]