Μια απαγόρευση το μήνα. Για εξοικείωση

 

Κυβέρνηση Μητσοτάκη: Κυβέρνηση διαρκούς συνταγματικής εκτροπής

Γενική Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 100 ατόμων από σήμερα Τρίτη μέχρι τη Δευτέρα τα ξημερώματα: καμία σχέση με υγειονομικά μέτρα, καμία σχέση με τη δημόσια υγεία. Πρόκειται για πολιτική απαγόρευση απέναντι στο διογκούμενο φοιτητικό κίνημα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η μόνη κυβέρνηση μεταπολιτευτικά που κάθε μήνα (είναι το τρίτο μετά τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη) εκδίδει γενικό απαγορευτικό αναστολής του ά. 11 του Συντάγματος με αστυνομική διαταγή.

Όσες και όσοι - ιδίως νομικοί - σιώπησαν ή επιφυλάχτηκαν στα προηγούμενα απαγορευτικά, είναι η ώρα να μιλήσουν.

Από τον δικηγόρο Θανάση Καμπαγιάννη.

#ΜένουμεΕνεργοί

[----->] 

''Η Ανάβαση των Μέι και Φουσάκο Σιγκενόμπου, Μασάο Αντάτσι και 27 χρόνια χωρίς εικόνες''

 

Για την ταινία του Ερίκ Μποντλέρ «The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi, and 27 Years Wthout Images» ( Η Ανάβαση των Μέι και Φουσάκο Σιγκενόμπου, Μασάο Αντάτσι και 27 χρόνια χωρίς εικόνες )

 

Η άποψή του θρυλικού Ιάπωνα σκηνοθέτη Μασάο για τον κινηματογράφο - ιδίως αυτόν της Ομάδας Dziga Vertov  ( Luttes en Italie (Struggles in Italy), αρχικός τίτλος Lotte in Italia,Vladimir et Rosa, Crepa padrone, Tout va bien (Everything's Fine) –  ενός λιγότερο γνωστού Ιάπωνα σκηνοθέτη αλλά εξίσου πεπεισμένου ότι το επάγγελμά του σκηνοθέτη και ο επαναστατικός αγώνας θα πρέπει να ακολουθούν αναπόσπαστα την ίδια πορεία, είναι ακόμη πιο ριζοσπαστική.

Ο Μασάο Αντάτσι ως σκηνοθέτης, ήταν ένας από τους δημιουργούς του fûkeiron (landscape theory,θεωρία τοπίου) που βασίζεται στην ιδέα ότι οι εικόνες των τοπίων έχουν μια μεγαλύτερη ικανότητα να αποκαλύπτουν τις δομές της καταπίεσης που είναι η βάση της εξουσίας παρά οι εικόνες ανθρώπων, υπήρξε συνεργάτης του Koji Wakamatsu και του Nagisa Oshima. Εντάσσεται στον Γιαπωνέζικο Κόκκινο Στρατό (ΓΚΣ) και πηγαίνει στον Λίβανο στις αρχές της δεκαετίας του 1970, για να πολεμήσει στο πλάι του Λαϊκού Μετώπου και την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. 

Μετά από χρόνια στράτευσης, όπου πρακτικά αφήνει στην άκρη την κάμερα, συλλαμβάνεται και απελαύνετε στην πατρίδα του μετά από καταδίκη για πλαστό διαβατήριο. Αυτό γίνεται το 2001, την ίδια χρονιά που η Μέι ,κόρη της ιστορικής ηγέτιδας  του ΓΚΣ, Φουσάκο Σιγκενόμπου και (όπως λένε) του τότε ηγέτη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, καταφέρνει τελικά να αποκτήσει την ιαπωνική υπηκοότητα και βλέπει τη μητέρα πατρίδα της για πρώτη φορά, μετά από 28 χρόνια που ζούσε στο Λίβανο με πλαστή ταυτότητα. Η Φουσάκο Σιγκενόμπου, ιδρυτής και ηγέτης του ακροαριστερού Γιαπωνέζικου Κόκκινου Στρατού , συμμετείχε σε σειρά τρομοκρατικών επιχειρήσεων. Καταζητούμενη από τις ιαπωνικές αρχές, διαφεύγει στη Βηρυτό όπου και ζει επί  σχεδόν τριάντα χρόνια.

Ο Ερίκ Μποντλέρ, καλλιτέχνης με ακαδημαϊκό υπόβαθρο στις πολιτικές επιστήμες, συναντά τον επαναστάτη  σκηνοθέτη στην Ιαπωνία και υπόσχεται να φέρει πίσω υλικό από τον Λίβανο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στην επόμενη ταινία του. Από τη συνάντησή τους αυτή προκύπτει η ιδέα ενός ντοκιμαντέρ.

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το υπάρχον αρχειακό υλικό, τόσο εικόνες όσο και κείμενο, για να συνθέσει έργα που επιδιώκουν την αποκατάσταση ιδεολογικών και ιστορικών επεισοδίων που έχουν αποσιωπηθεί. Η 66λεπτη ταινία του The Anabasis of May και Fusako Shigenobu, Masao Adachi και 27 Years  Without Images αφηγείται την ιστορία του Γιαπωνέζικου Κόκκινου Στρατού μέσα από το προσωπικό και ιδεολογικό ταξίδι δύο εκ των πρωταγωνιστών του. Συνδυάζοντας ντοκιμαντέρ, αφηγηματική μυθοπλασία και πειραματική εργασία αρχείου, ο Μποντλέρ αφηγείται αυτό το επεισόδιο ως «Ανάβαση», ή ταξίδι επιστροφής στο σπίτι, την πατρίδα, της επαναστατικής οργάνωσης της ριζοσπαστικής αριστεράς.

 Ανάβαση είναι το όνομα που δίνεται, από την εποχή του  Ξενοφώντα, σε ταξίδια επιστροφής στην πατρίδα , δύσκολα και κοπιαστικά. Στο Κύρου Ανάβασης ή Κάθοδο των Μυρίων, ο Ξενοφώντας αφηγείται την αποστολή του Κύρου του Νεότερου και την επιστροφή των δέκα χιλιάδων Ελλήνων μισθοφόρων (401-399 π.Χ.), μέσω των κακοτράχαλων βουνών της Αρμενίας στη Μαύρη Θάλασσα. Μισθωμένος από τον Κύρο, ο οποίος ήθελε να καταλάβει τον περσικό θρόνο από τον αδερφό του Αρταξέρξη, ο στρατός των μισθοφόρων εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του όταν  ο Κύρος πεθαίνει στη μάχη.

 Στην ταινία οι πρωταγωνιστές δεν εμφανίζονται, ακούμε μόνο τις φωνές τους και στο βάθος σιωπηλά τοπία: δρόμοι, κτίρια, γειτονιές του Λιβάνου που εναλλάσσονται με εκείνες ενός λιγότερο φωτεινού και τεχνολογικού Τόκιο  με τους φακούς μιας μηχανής λήψης Super 8 που λειτουργούν προκειμένου να διατηρείται η σχετική απόσταση από τα αφηγηματικά γεγονότα. Εικόνες που συγκεντρώθηκαν με πειραματικό τρόπο για να επαναπροτείνουν μια κινηματογραφική θεωρία του Αντάτσι στο A.K.A. SerialKiller (1969), με την κάμερα να καταγράφει τμήματα της καθημερινότητας (πιθανώς αυτά  που είδε ο δολοφόνος πριν τις δολοφονίες), για να αποκαλύψει, πίσω από τα τοπία, την έκφραση της εξουσίας και τη βία του καπιταλισμού.

Αλλά η ταινία του Μποντλέρ  δεν είναι ένα ακόμα επαναστατικό μανιφέστο ούτε μία κρυφή ή νοσταλγική κατανόηση του ένοπλου αγώνα. Ο "τρόπος" με τον οποίο ο Μποντλέρ κατασκευάζει την πολιτική αυτή ταινία προσπαθεί να μας θυμίσει τους λόγους που γέννησαν αυτούς τους αγώνες και οι δύο προσωπικές ιστορίες, αντί να αναβιώνουν ένα βίαιο παρελθόν, μετατρέπονται σε ένα παγκόσμιο μήνυμα της ζωής όσων ζουν ως πολιτικοί πρόσφυγες. Πρόκειται για ένα στρατευμένο κινηματογράφο, αλλά και ένα προβληματισμό για την αισθητική και τις δυνατότητες των εικόνων που γίνεται και πάλι το μοναδικό όπλο στο χέρι του δημιουργού. Οι λήψεις της Βηρυτού και των στρατοπέδων προσφύγων των Παλαιστινίων - τοπία αμετάβλητα με την πάροδο του χρόνου - αποτελεί μαρτυρία καταπιεσμένων περιοχών που ακόμη δεν έχουν βρει το δίκιο τους.

Το σύγχρονο πανόραμα του Τόκιο και της Βηρυτού, συνδυάζεται με πλάνα, αρχείου, τηλεοπτικά κλιπ και αποσπάσματα από ταινίες του Μασάο Αντάτσι που λειτουργούν ως σκηνικό για τις φωνές και τις αναμνήσεις της Μέι και του Αντάτσι. Οι δύο γυναίκες, η Μέι και η Φουσάκο, αναφέρονται στην καθημερινή ζωή τους, στην παρανομία, την εξορία, την πολιτική και τον κινηματογράφο, και στις εμπειρίες τους. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος - 27 Χρόνια χωρίς Εικόνες, η ταινία διερευνά τη σημασία των εικόνων στην κατασκευή ταυτότητας, τόσο προσωπικής όσο και συλλογικής.

Λόγω των κινδύνων που συνεπάγεται η παρανομία, η  Μέι και η Φουσάκο Σιγκενόμπου δεν ήταν δυνατόν να κρατούν φωτογραφίες από το παρελθόν. Αυτό σήμαινε ότι η Μέι , η οποία γεννήθηκε στην παρανομία, δεν είχε πρόσβαση στο οικογενειακό της ιστορικό μέχρι την ημέρα που πήγε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία σε ηλικία είκοσι επτά ετών, μετά τη σύλληψη της μητέρας της. Εκφράζοντας αυτήν την πτυχή της ζωής τους και πιστός στη θεωρία του Μασάο Αντάτσι , ο Μποντλέρ δεν δείχνει εικόνες των πρωταγωνιστών, αλλά αντίθετα κινηματογραφεί το περιβάλλον τους: τα τοπία.

 Εκτός από αυτές τις εικόνες τοπίου, λέξεις, μαρτυρίες και μνήμη συνθέτουν την ταινία. Ο Μποντλέρ συνθέτει τεμνόμενες αφηγήσεις, συνδυάζοντας προσωπικές ιστορίες, πολιτική ιστορία, επαναστατική προπαγάνδα και θεωρία κινηματογράφου. Η αλληγορία της Ανάβασης δεν είναι μόνο γεωγραφική, αλλά και πολιτική και αισθητική.

 Η ταινία παρουσιάζεται και ως εγκατάσταση (installation) με φωτογραφίες της οικογένειας Σιγκενόμπου, σχέδια φυλακών από τον Μασάο Αντάτσι , αποσπάσματα άλλων ταινιών του ίδιου σκηνοθέτη, αρχεία του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού και άλλα ντοκουμέντα. Περιλαμβάνει και ένα φυλλάδιο με το χρονικό  των γεγονότων που αφηγείται και μια σειρά από μονόχρωμες μεταξοτυπικές εκτυπώσεις με τις εμπειρίες των πρωταγωνιστών. Υπενθυμίζοντας ότι είναι άκρως επικίνδυνο για τον παράνομο να φυλάει φωτογραφίες από το παρελθόν, και άρα μια οπτική αφήγηση της ιστορίας της οικογένειας, ο Μποντλέρ καλύπτει τις τυπωμένες εικόνες με τέτοιο  τρόπο που μόλις  διακρίνονται σκηνές και άνθρωποι σε αυτές.

ΠΗΓΕΣ : 

https://www.mediacritica.it/2011/12/12/the-anabasis-of-may-and-fusako-shigenobu-masao-adachi-and-27-years-without-images/

https://www.macba.cat/en/art-artists/artists/baudelaire-eric/anabasis-may-and-fusako-shigenobu-masao-adachi-and-27-years

 

Για το καλό τους !

 99% των επιθέσεως που έχουμε υποστεί ως φωτορεπόρτερ είναι από όργανα της ΕΛ.ΑΣ και όχι από διαδηλωτές. Αυτές οι επιθέσεις είναι όλες ατιμώρητες εκτός από μία. Εάν θέλει λοιπόν ο Χρυσοχοΐδης να μας προστατεύσει κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων καλά θα κάνει να βάλει στα όργανά του διακριτικά, ώστε το λιγότερο να ξέρουμε ποιος μας επιτίθεται.

Κατά τα άλλα κανένας Υπουργός Προ.Πο δεν μπορεί να μας υποδείξει πως θα κάνουμε την δουλειά μας και από που. Αυτά είναι λυμένα χρόνια μέσα στις δημοκρατίες. Έλεγχος της εικόνας σημαίνει κατάλυση της Ελευθερίας του Τύπου.

 

[------->]

Στης κοινωνίας την ολόμαυρη ράχη.

 

Στις 10 Ιανουαρίου είχα γράψει για τη δολοφονία του νεαρού μουσικού Θοδωρή Γιάκα το 1994 από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη, ο οποίος κατάφερε τελικά να αποφύγει τη φυλάκιση.

Τα στοιχεία που είχαμε για τη ζωή και τη δολοφονία του Θοδωρή ήταν ελάχιστα και είχα διατυπώσει την παράκληση όποιος/α γνωρίζει κάτι να μας διαφωτίσει, ώστε να βγάλουμε τον Θοδωρή (και όλα τα υπόλοιπα θύματα της αστυνομικής βίας από την αφάνεια και τη λήθη).

Η αγαπητή φίλη Τιάνα Ανδρέου αμέσως μου έγραψε ότι θα μου στείλει πληροφορίες και φωτογραφίες, που θα ζητούσε από κοινούς φίλους και την ξαδέλφη του Θοδωρή.

Η Τιάνα μου έστειλε ένα πολύ συγκινητικό και κατατοπιστικό κείμενο, από το οποίο θα παραθέσω πολλά αποσπάσματα. Παραλείπω αυτά που αναφέρονται σε πολύ προσωπικά δεδομένα.

«Η φίλη μου η Δόμνα είναι η κολλητή μου φίλη από το λύκειο. Μαζί τελειώσαμε και από αυτή γνώρισα το Θοδωρή και την παρέα του. Η Μαίρη είναι η ξαδέλφη του και πήγαινε κι αυτή στο ίδιο σχολείο, όμως δεν κάναμε παρέα.

Το σχολείο που τελειώσαμε είναι το 9ο Λύκειο Πειραιά, ο Θοδωρής ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και ήδη ήταν αφοσιωμένος στις σπουδές της κιθάρας. Είχε πολύ ταλέντο και επειδή ήταν και από πολύ φτωχή οικογένεια σπούδαζε και παράλληλα έκανε μαθήματα σε παιδιά. Το μόνο που τον ενδιέφερε όταν τέλειωσε το σχολείο (το 1984) ήταν οι σπουδές του και αφιέρωνε πολύ χρόνο στη μελέτη...

...Εγώ, όταν τελειώσαμε το λύκειο, απομακρύνθηκα από τις σχολικές παρέες και έτσι δεν είχα καμία επαφή μαζί τους όταν τον σκότωσαν. Είδα στις ειδήσεις των 12μμ ότι ψυχοπαθής επιτέθηκε με σουγιά σε αστυνομικό και ο αστυνομικός τον σκότωσε ευρισκόμενος σε άμυνα. Δείξανε την ταυτότητα με τη φωτογραφία του, είπανε το όνομα, αλλά πιστέψτε με, όπως όλοι όσοι το είδαμε στις ειδήσεις, δεν φαντάστηκα ότι ήταν ο Θοδωρής. Λέω θα είναι συνωνυμία ή κάποιος ξάδελφος του. Δυστυχώς και η μητέρα του το έμαθε από τις ειδήσεις.

Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία έγινε μία εκδήλωση στη μνήμη του στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Εκεί ξαναβρέθηκα μετά από πολύ καιρό με τη φίλη μου τη Δόμνα, η οποία είχε κρατήσει τη σχέση με τις παρέες και μου είπε τι ακριβώς είχε συμβεί, αν και ήδη είχαν μαθευτεί κάποια πράγματα.

Ο Θοδωρής πέρναγε μία περίοδο έντονου στρες και έβγαινε για μεγάλους περιπάτους, Συνήθιζε να γυρνάει στον Πειραιά από το Μοσχάτο όπου και έγινε η δολοφονία. Το πιο πιθανό είναι ότι βρέθηκε στο σημείο και πέτυχε τους μπάτσους σε φάση κάποιας ύποπτης συναλλαγής. Είναι κάτι που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, όμως ο τρόπος που τον σκότωσαν δείχνει ότι κάτι είδε, φοβήθηκε, το έβαλε στα πόδια και τον κυνήγησαν. Τον σκότωσαν με 4 σφαίρες, η πρώτη στα γόνατα τον ρίχνει κάτω, άρα ήταν πλέον ξαπλωμένος, όταν δέχτηκε τις υπόλοιπες 3. Του πέρασαν χειροπέδες και συνέχισαν να τον πυροβολούν ενώ ήταν πεσμένος κάτω. Όλα τα τραύματα είναι με φορά από πάνω προς τα κάτω, και οι πυροβολισμοί ήταν πισώπλατοι που σημαίνει ότι ήθελαν να τον σκοτώσουν και ενώ ήταν ακίνητος πλέον τον κλώτσαγαν για να βεβαιωθούν ότι είχε πεθάνει. Η τελευταία σφαίρα ρίχτηκε στην πλάτη και διαπέρασε την κλείδα του. Υπάρχει και μία μαρτυρία ενός Ζητά ο οποίος βρέθηκε στο σημείο και είπε ότι είδε να τον κλωτσάνε.

Ο Λαγογιάννης ήταν σίγουρα σε κυκλώματα διακίνησης και υπήρχαν καταγγελίες για τη βίαιη συμπεριφορά του. Δούλευε και ταξιτζής και υπήρχε καταγγελία ότι είχε βγάλει όπλο και είχε απειλήσει πελάτη σε διαδρομή.

Μέσα σε λίγες ώρες στήθηκε μία απίστευτη σκευωρία. Η ιστορία με το σουγιά είναι προφανώς κατασκευασμένη και δεν αποδείχτηκε ποτέ στο δικαστήριο, το μόνο που βρέθηκε επάνω του ήταν οι πένες της κιθάρας του.

Το χειρότερο απ' όλα ήταν η ίδια η δίκη. Κλασική περίπτωση παρωδίας, όπου δικάστηκε το θύμα και όχι ο θύτης. Ο εισαγγελέας ήταν εξοργιστικός μιας και πρότεινε την πλήρη απαλλαγή του Λαγογιάννη ενώ ο Θοδωρής διασύρθηκε στα μάτια της μητέρας του και όλου του ακροατήριου. Η μητέρα του δεν τον είδε ποτέ, το φέρετρο παραδόθηκε σφραγισμένο και χρειάστηκε να υποστεί και το βασανιστήριο της δίκης. Δυστυχώς, πέρα από κάποια μικρή δημοσιότητα το θέμα δεν πήρε τις διαστάσεις που έπρεπε, ούτε έγινε κάποια κινητοποίηση έξω από το δικαστήριο... τελικά μετά την έφεση η μητέρα του πήρε μία αποζημίωση από το Δημόσιο που δεν ήθελε, γιατί αυτά τα λεφτά δεν μπορούσαν να εξαγοράσουν τη ζωή του Θοδωρή. Πέθανε από καρκίνο κάποια χρόνια αργότερα, πικραμένη γιατί ο Θοδωρής δε δικαιώθηκε ποτέ.

Είναι πολύ δύσκολο να γράφω γι' αυτό, εσείς το καταλαβαίνετε περισσότερο απ' όλους νομίζω.

Όμως είναι και μία ανακούφιση ότι τελικά κάποιοι θα μάθουν την ιστορία του Θοδωρή, που ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος που δολοφονήθηκε με φριχτό τρόπο και όχι κάποιος ψυχοπαθής που είχε αποδράσει από το τρελοκομείο...»

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν θα δείτε με τα μάτια σας αυτό το γλυκύτατο λιγνό παλικάρι, που υποτίθεται ότι επιτέθηκε με σουγιά στο Λαγογιάννη, αλλά δολοφονήθηκε με 4 σφαίρες πισώπλατα.

Και μια υπενθύμιση. Η κυβέρνηση απαγόρευσε να προσεγγίσουμε το μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου, όχι για να μας προστατεύσει από τη μετάδοση του κορωνοϊού, αλλά για να διαγράψει  από τη μνήμη μας και την ημερομηνία της δολοφονίας και την ίδια τη δολοφονία.

Σε απάντηση ας θυμηθούμε όλα τα θύματα, όλες τις δολοφονίες της αστυνομίας.

Βοηθήστε.

Στης κοινωνίας την ολόμαυρη ράχη.

[----->]

Κλείδωσαν σε απομόνωση τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα!

 

Κλιμακώνοντας την καταστολή σε βάρος του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος διανύει σήμερα την 12η μέρα απεργίας πείνας, με σοβαρά προβλήματα υγείας, η διεύθυνση των φυλακών Δομοκού -με άνωθεν εντολή προφανώς- προχώρησε χθες σε μια πράξη που όμοιά της δε θυμόμαστε να έχει ξαναγίνει σε βάρος κρατούμενου απεργού πείνας: μετέφερε, παρά τη θέλησή του, τον Δ. Κουφοντίνα σε θάλαμο νοσηλείας της φυλακής, όπου θα παραμένει κλειδωμένος 24 ώρες το 24ωρο!

Μ’ αυτόν τον τρόπο του στερούν τη βοήθεια που είχε από τους συγκρατούμενούς του και την τηλεφωνική επικοινωνία με τους οικείους του. Μέσα στο θάλαμο δεν υπάρχει κανένας και ο απεργός πείνας μπορεί να επικοινωνήσει μόνο πατώντας ένα ηλεκτρικό κουδούνι! Και τι θα γίνει αν έχει ένα λιποθυμικό επεισόδιο, πράγμα σφόδρα πιθανό στην κατάσταση που βρίσκεται;

Κλειδωμένος σε ένα κελί, που το έχουν βαφτίσει θάλαμο νοσηλείας, και με μια κάμερα να τον παρακολουθεί 24 ώρες το 24ωρο (!!!)

Του είχαν πει ότι στο κελί αυτό θα υπάρχει ηλεκτρικό κουδούνι, για να μπορεί να καλεί τον φύλακα της πτέρυγας όποτε χρειάζεται βοήθεια. Ομως ηλεκτρικό κουδούνι δεν υπάρχει! Ο απεργός πείνας θα πρέπει να κάνει νοήματα στην κάμερα (!!!) μπας και τον προσέξει ο φύλακας.

Η απομόνωση του απεργού πείνας κρατούμενου, παρά τη θέλησή του, η αφαίρεση του δικαιώματος επικοινωνίας με τους συγκρατούμενούς του και το κλείδωμά του σ’ ένα θάλαμο ακόμα και τις ώρες που τα κελιά είναι ανοιχτά, συνιστά απροκάλυπτο βασανιστήριο.

Η διοίκηση της φυλακής όρθωσε τείχος άρνησης στις διαμαρτυρίες των οικείων του, απαξιώντας να δώσει οποιαδήποτε απάντηση για τους λόγους που την οδήγησαν σ’ αυτή την ενέργεια. Οσο για τη δυνατότητα ενημέρωσης των οικείων του, η απάντηση ήταν ότι θα τους ενημερώνει ο… κοινωνικός λειτουργός. Ναι, ναι, αυτός που προχώρησε στην αχαρακτήριστη πράξη να προσπαθήσει να παραδώσει μαθήματα… συμφέροντος στον Δ. Κουφοντίνα.

Μητσοτάκης, Χρυσοχοΐδης και Νικολάου είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Την αποφασιστικότητά του δεν πρόκειται να την κάμψουν με κάθε είδους ψυχολογικά βασανιστήρια. Απαιτούμε να τον μεταφέρουν άμεσα στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως προβλέπει ο δικός τους νόμος.

Πηγή:https://eksegersi.gr/