Μάθημα Ελληνικών

 

     
Με την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα νωπή , η αριστερά της Σλοβενίας εκπονεί  σχέδιο  εξόδου από την ευρωζώνη.

 του Luka Mesec, 30 Μαρτίου, 2016
 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχτηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει την πολιτική και οικονομική κρίση – αν και έχει τη δυνατότητα. Η εμπειρία από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ  αυτό έχει δείξει.

Η ήττα από το υπερεθνικό κεφάλαιο –που έχει ενσωματωθεί στους ευρωπαϊκούς θεσμούς - μας θύμισε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η γαλλική Αριστερά στη δεκαετία του '80 και άλλες προσπάθειες των αριστερών κυβερνήσεων. Φαίνεται ότι η σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά έχει μόνο δύο επιλογές: να υποκύψει στο νεοφιλελευθερισμό - και να εγκαταλείψει τους περισσότερους στόχους της - ή να εμπλακεί σε αγώνες χωρίς καμία ελπίδα για νίκη κατά της ΕΕ.

Πρόκειται για μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για νίκη, την οποία προσπαθούμε να αλλάξουμε με την Iniciativa za Demokratični Socializem (Πρωτοβουλία για το Δημοκρατικό Σοσιαλισμό), μέλος του κοινοβουλευτικού συνασπισμού Združena levica (Ενωμένη Αριστερά) της Σλοβενίας. Στην οργάνωση μας έχουμε ξεκινήσει μια ευρεία συζήτηση για το Σχέδιο Β - ένα σχέδιο για έξοδο από την ευρωζώνη. Η ελληνική εμπειρία συζητήθηκε και συγκρίθηκε με τη δικιά μας στη Σλοβενία, οδηγώντας μας στο συμπέρασμα ότι χρειαζόμαστε μια άλλη προσέγγιση.

Η προσέγγιση αυτή δεν είναι εντελώς καινούργια. Η προσπάθεια για τη μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ εξακολουθεί να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του προγράμματος μας. Αυτό αναδεικνύει τις σημαντικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ της κατάστασης στην Ελλάδα και τη Σλοβενία. Ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές σε μια χώρα χρεοκοπημένη,  με μη βιώσιμο χρέος, η οποία εξαρτάται οικονομικά  από την Τρόικα, αιχμάλωτη όχι μόνο της νομισματικής δομής της ευρωζώνης, αλλά και ενός συνόλου καταστροφικών μνημονίων λιτότητας.

Μνημονικότεροι του μνημονίου και μας το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία

Στα «κάγκελα» βρίσκονται οι εργαζόμενοι στα λιμάνια της χώρας, αφού προχωράει και επισήμως η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ.

Στα «κάγκελα» βρίσκονται οι εργαζόμενοι στα λιμάνια της χώρας, αφού προχωράει και επισήμως η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ.

www.dikaiologitika.gr

του Τάσου Σκλάβου

του Τάσου Σκλάβου

www.dikaiologitika.gr

Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας μεταβιβάζεται σε κινεζικά χέρια, παρότι το «τιμόνι» της χώρας κρατά η πρώτη αριστερή κυβέρνηση του τόπου, της οποίας οι ιδιωτικοποιήσεις δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα της, αλλά ας όψεται η καρέκλα. 

Συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος έχουν προγραμματίσει για την Παρασκευή 8/4 στις 11:00 και πορεία προς το Ζάππειο Μέγαρο, όπου στις 13:00, παρουσία του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιου Πιτσιόρλα και του προέδρου της China Cosco, θα υπογραφεί η συμφωνία πώλησης του 67% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ. 

Ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά όχι μόνο απέκλειε σε κάθε τόνο την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, αλλά χαρακτήριζε «καταστροφείς» αυτούς που ξεπουλούν τον εθνικό πλούτο της χώρας και απειλούσε πως θα τα επαναφέρει υπό δημόσιο έλεγχο. Τόνιζε πως δεν αποτελεί πρόοδος το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά αποτελεί ένα ακόμα βήμα καταστροφής της χώρας. Διαμήνυε κατηγορηματικά πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όλες αυτές οι προθέσεις θα αποτελέσουν παρελθόν, όμως οι προσδοκίες έπεσαν στο κενό, αφού ο ίδιος υπέγραψε το μεγαλύτερο πακέτο ιδιωτικοποιήσεων της ιστορίας, πανηγυρίζοντας που «κατάφερε» η έδρα του Ταμείου ιδιωτικοποιήσεων να μην είναι στο Λουξεμβούργο αλλά στην Αθήνα. 

Εκτός από τον ΟΛΠ και τον ΟΛΘ που επίσης περιμένει στον θάλαμο αναμονής, έχουν ήδη ξεπουληθεί τα αεροδρόμια-φιλέτα έναντι «πινακίου φακής» και μάλιστα στο γερμανικό δημόσιο. Ακόμα στο «στόχαστρο» των δανειστών έχουν μπει ο ΟΣΕ, ο ΑΔΜΗΕ, η ΔΕΗ, το νερό και φαίνεται πως τίποτα δεν θα μείνει σε ελληνικά χέρια στο άμεσο μέλλον. Η Ελλάδα θα γίνει η επιτομή του κράτους-προτεκτοράτου, όπως χαρακτήριζε την χώρα ο πρωθυπουργός πριν αναλάβει την εξουσία. 

Οι εργαζόμενοι είναι σε αναβρασμό, κυρίως λόγω των προεκλογικών δεσμεύσεων για «μπλόκο» στο ξεπούλημα του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, αφού ο αρμόδιος υπουργός, Θοδωρής Δρίτσας μιλούσε συνεχώς για τον δημόσιο χαρακτήρα των λιμανιών και αφού εκμεταλλεύτηκε τους αγώνες των εργαζομένων στα λιμάνια για να πάρει την εξουσία, τώρα διοργανώνει φιέστες αγκαλιά με τους πλέον νεοφιλελεύθερους των ιδιωτικοποιήσεων και δεν είχε καν το θάρρος να παραιτηθεί από την θέση του. 

Επιπρόσθετα οι εργαζόμενοι κάνουν λόγο για ευχολόγια σχετικά με την κατοχύρωση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων και προσθέτουν ότι η σύσταση της τριμερούς συνάντησης (ΥΝΑ, υπ. Εργασίας, υπ. Οικονομικών, ΟΛΠ, εργαζόμενοι) δεν έχει λειτουργήσει ακόμη με διάφορα προσκόμματα. Φυσικά είναι γνωστές οι εργασιακές συνήθειες της COSCO, τις οποίες είχε καταγγείλει και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, πριν γίνει πρωθυπουργός. 

Να θυμίσουμε πως εκτός του Αλέξη Τσίπρα, ανεξίτηλη στη μνήμη έχει μείνει και η στάση του Γιώργου Παπανδρέου, που το 2009 κατέβαινε στο λιμάνι κατά της τότε ιδιωτικοποίησης και «έτρωγε» δακρυγόνα, αλλά μόλις ανέλαβε την εξουσία έκανε και αυτός στροφή 180 μοιρών και συνέχισε στο «μονοπάτι» της ιδιωτικοποίησης.

 Για τον Αλέξη Τσίπρα, φυσικά, αυτή του η στάση δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα, άλλωστε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εκτός του ότι θα διασφαλιζόταν ο δημόσιος χαρακτήρας του εθνικού πλούτου, θα αποτελούσε «παρελθόν» ο ΕΝΦΙΑ, θα επέστρεφαν η 13η σύνταξη και ο κατώτατος μισθός των 751 ευρώ, η Τρόικα δεν θα πατούσε ποτέ το πόδι της στην Ελλάδα και άλλα πολλά ψέματα για την «αρπαγή» της εξουσίας. 

Όμως, όπως λέει και ο σοφός λαός, ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται και ο πρώτος χρόνος πέρασε για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πλέον θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα για την αποκαθήλωση του. Ίσως το μόνο που θα παρατείνει την παραμονή του στο Μαξίμου είναι η ανικανότητα και η ανεπάρκεια όλων των άλλων εναλλακτικών που υπάρχουν στον ορίζοντα, άλλωστε στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. 

Το σίγουρο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, έχει γίνει πλέον μνημονικότερος του μνημονίου και μας το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.

www.dikaiologitika.gr

Σε απόγνωση – και πάλι – οι καρκινοπαθείς στο ΛΑΪΚΟ

                                                         ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟ
Σε απόγνωση – και πάλι – οι καρκινοπαθείς στο ΛΑΪΚΟ

Σε απόγνωση – και πάλι – οι καρκινοπαθείς στο ΛΑΪΚΟ, σήμερα 07/04 για δεύτερη Πέμπτη δεν έγιναν χημειοθεραπείες στο αιματολογικό τμήμα του νοσοκομείου, λόγω έλλειψης των αντίστοιχων χημειοθεραπευτικών φαρμάκων.

Η καθυστέρηση της θεραπείας των καρκινοπαθών εγκυμονεί κινδύνους όχι μόνο για την επιδείνωση της κατάστασης τους αλλά και για της ίδιας τους της ζωής.  Καλούμε το Υπουργείο Υγείας να αναλάβει τις ευθύνες του και να δώσει άμεσα λύση στο πρόβλημα που για δεύτερη φορά από τον Ιανουάριο δημιουργείται στο ΛΑΙΚΟ, πριν θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές και είναι πολύ αργά.

Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και άλλες οργανώσεις όπως ο Σύλλογος Καρκινοπαθών-Εθελοντών-Φίλων-Ιατρών «Κ.Ε.Φ.Ι.» Αθηνών, βοηθούν με όσα αποθέματα φαρμάκων έχουν (που δεν επαρκούν!), την λύση όμως πρέπει να την δώσει η πολιτεία.  Ας αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της.

            ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

 [--->]

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΕ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ

http://www.dromografos.org/social-media

Φυλακές

Giovanni Battista Piranesi- Prisoners

 του Φώτη Τερζάκη

Αυτό που μένει από το Άουσβιτς ήταν ο τίτλος ενός παλαιότερου βιβλίου τού Giorgio Agamben – το ξαναθυμήθηκα βλέποντας την πρόσφατη ελληνική του έκδοση…¹ Τί είναι λοιπόν αυτό που μένει από το Άουσβιτς, το αληθινό στίγμα της σύγχρονης Ευρώπης; Είναι, σκέφτομαι, οι δεκάδες χιλιάδες (ξέρει κανείς πόσες ακριβώς;) ξεριζωμένων προσφύγων που κρατιούνται αυτή τη στιγμή αιχμάλωτοι στην ελληνική επικράτεια –στον μη τόπο που έμβλημα έχει την φοβερή αρχή: χωρίς ιθαγένεια = λιγότερο άνθρωπος– μέσα σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό ερμητικά σφραγισμένων συνόρων, ΝΑΤΟϊκών νηοπομπών και ανατιναγμένων εστιών σε όλη την περιβάλλουσα ζώνη· και μαζί τους, ας μη γελιόμαστε, το ίδιο αιχμάλωτη στον ίδιο κλοιό, και η χώρα που επιλέχθηκε ως αποθήκη ψυχών, καταδικασμένη ν’ αργοπεθαίνει μαζί τους, απερίφραστο αντικείμενο «θυσίας» στον Ευρωπαϊκό Μολώχ.

Είναι πράγματι ενθαρρυντική η συμπαράσταση που ένα μεγάλο μέρος τού ελληνικού πληθυσμού έδειξε προς αυτό τον δυστυχισμένο κόσμο. Δεν έλειψαν όμως και τα ανησυχητικά ανακλαστικά –πολλά εκ των οποίων από επίσημα χείλη– που φοβάμαι ότι θα ενισχύονται όσο οι αριθμοί μεγαλώνουν και όσο η πίεση γίνεται ασφυκτικότερη. 

Φυσικά και η Ελλάδα θα μπορούσε ν’ αφομοιώσει έναν τέτοιον αριθμό προσφύγων.² Στη δεκαετία τού ’90 μόνο αφομοίωσε 500.000-1.000.000 Αλβανούς, Ουκρανούς και άλλους πρώην Ανατολικοευρωπαίους, χωρίς καθόλου ν’ απειληθεί η κοινωνική της συνοχή και χωρίς να αλλοιωθεί κανένα από τα ιδιοπολιτισμικά της χαρακτηριστικά (μολονότι ένας βαθμός αλλοίωσης θα πρέπει να θεωρείται για κάθε πολιτισμό ευλογία: διότι η ίδια η «πολιτισμική ταυτότητα» είναι, από μια ορισμένη σκοπιά, μια φυλακή…).  

Υπό τον όρο, βεβαίως, ότι η Ελλάδα θα ήταν μια αυτοκυβερνώμενη χώρα, ότι θα ήταν σε θέση να ελέγχει την εξωτερική της πολιτική, να συντονίζει τις παραγωγικές της δυνατότητες ανάλογα με τις παραγωγικές της ανάγκες και να αξιοποιεί όλο το ανθρώπινο δυναμικό που έχει στην επικράτειά της, το οποίο θα δικαιούνταν ασυζητητί το ισότιμο καθεστώς του πολίτη – αλλά δεν είναι. Φυλακή για τα προσφυγικά καραβάνια της Μέσης Ανατολής, είναι και η ίδια φυλακισμένη στο αόρατο Lager που διευθύνουν με την πέτρινη μάσκα και το μαστίγιο οι αξιωματικοί του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. 

Ο ρόλος του πολιτικού της προσωπικού μοιάζει σε αυτό, πράγματι, με τη θλιβερή και αξιοθρήνητη φιγούρα των Sonderkommnando.

Υπάρχουν όμως και οι κυριολεκτικά φυλακισμένοι, που η μοίρα τους θα πρέπει ν’ ανησυχεί βαθιά κάθε κοινωνία η οποία δεν είναι εντελώς εξαχρειωμένη. Και ο λόγος εδώ είναι για μια κατηγορία κρατουμένων που το ελληνικό πολιτικό και δικαστικό σύστημα έχει εξαντλήσει πάνω τους μια εκδικητική μανία η οποία είναι στίγμα και ντροπή για το ίδιο αυτό σύστημα – εάν όχι τεκμήριο της εξάρτησής του από δυνάμεις τις οποίες τρέμει και να σκεφτεί κάποιος. 

Αναφέρομαι στον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο και (με τις πρόσθετες ιδιομορφίες της περίπτωσής του) τον Σάββα Ξηρό, στην περίπτωση των οποίων καταπατάται σκανδαλωδώς το ρητά προβλεπόμενο δικαίωμα (άρθρο 55 τού ν. 2776/99 του Σωφρονιστικού Κώδικα) σε τακτικές άδειες εξόδου μετά την έκτιση 13 ολόκληρων χρόνων από την ποινή τους. 

Απατάται όποιος νομίζει ότι το ζήτημα είναι παρωνυχίδα ενόψει των άλλων τρομερών προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία, διότι είναι μέρος της ίδιας βαθύτερης αλληλουχίας συσχετισμών και ενεργειών που τη συντρίβουν. 

Υπάρχει μία αρχή, προϊόν όχι μόνο ρηχής ηθικολογίας, που λέει ότι στον πρόσωπο των φυλακισμένων (πρέπει να) βλέπουμε τον ίδιο τον εαυτό μας: όταν ο νόμος εφαρμόζεται κατά περίπτωση και κατά την αυθαίρετη προαίρεση εκείνων που είναι επιφορτισμένοι με την τήρησή του, ο πέλεκυς των διακρίσεων επικρέμαται κάθε στιγμή πάνω από τα κεφάλια όλων μας·  και όταν η δικαστική και η σωφρονιστική εξουσία ασκούνται με γνώμονα τις πολιτικές πεποιθήσεις αυτών οι οποίοι υπόκεινται στη κρίση της –όταν δηλαδή επαναφέρουν de facto την ιδιότητα του πολιτικού κρατουμένου– η ποινικοποίηση των ιδεών καραδοκεί για ολόκληρη την κοινωνία, και αυτό το είδος κοινωνίας αποκαλείται δικαίως ολοκληρωτικό.

Η ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης είναι τρομερή – είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να επιβάλει το συνταγματικό πνεύμα στη δικαστική αρχή και μια στοιχειωδώς   δημοκρατική λειτουργία στο σωφρονιστικό σύστημα. Αν δεν θέλει, αποκαλύπτει απλώς την ταξική της φύση (και όχι βέβαια εκείνη την οποία ρητορικά διεκδικεί): μάλλον τη συγγένεια αίματος που τη δένει με τη διαφθαρμένη και τυχοδιωκτική αντιπολίτευση και μ’ εκείνο το πλέγμα εντόπιων συμφερόντων που κρατά δέσμιο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας. 

Αν δεν μπορεί, αποδεικνύεται η ίδια μία ακόμα κατοχική κυβέρνηση, πειθήνιο διαχειριστικό όργανο μιας πυραμίδας πολύπλοκα διαπλεγμένων οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων, από το Ευρωπαϊκό Διοικητήριο και τα χρηματοπιστωτικά καρτέλ που αυτό εκπροσωπεί μέχρι την Υπερατλαντική Προστάτιδα Δύναμη, την αυτουργό τού παγκόσμιου εγκλήματος που τις συνέπειές του εισπράττει όλο και οδυνηρότερα η ελληνική κοινωνία. 

Νομιμοποιώντας τα όπλα τού ίδιου της του εχθρού –το άνομο και επαχθές χρέος– που εξουσιοδοτήθηκε ακριβώς για ν’ αφοπλίσει, καίγοντας με ανεξήγητη προθυμία όλα τα μέσα αντίστασης που είχε και έχει στη διάθεσή της, υπακούοντας στα κελεύσματα εκείνων που τόσο πιο πολύ την περιφρονούν όσο πιο αδιαμαρτύρητα υποτάσσεται στις προσταγές τους, εναγκαλιζόμενη με τους ειδεχθέστερους τυράννους στη γειτονιά της και πανηγυρίζοντας συμμαχίες με όλους εκείνους που της σκάβουν τον λάκκο, βαδίζει σαν τον τυφλό σε ναρκοπέδιο παρασύροντας όλους μας μοιραία στην άβυσσο – και μοιάζει όλο και πιο πολύ στους φρικαλέους πάτρωνες και τους δεσμοφύλακές της.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Εκδόσεις Εξάρχεια (Αθήνα 2015), μετ. Παναγιώτης Καλαμαράς.

2. Όσο για την Ευρώπη, η οποία σύμφωνα με τ’ αποκαλυπτικά στοιχεία  τής Eurostat έχει παράσχει άσυλο από το 2014 σε πάνω από 2.500.000 πρόσφυγες ή μετανάστες (προερχόμενους βέβαια από τις «σωστές» χώρες), οι αριθμοί αυτοί είναι σταγόνα στον ωκεανό… Πρόκειται, κοντολογίς, για μια εσκεμμένη και ωμή επιλογή αποκλεισμού, που ακολουθεί τον ίδιο εκείνο διαστροφικό κύκλο της ενοχής και του εγκλήματος που δεκαετίες τώρα βλέπουμε να κινεί το Ισραήλ: το έγκλημα γεννάει οδυνηρή ενοχή απέναντι στα θύματα, και η ενοχή αυτή τα κάνει ακόμη πιο μισητά επειδή την ανακινούν, πράγμα που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα εναντίον τους.

ΠΗΓΕΣ : 

δρόμοςΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, Σάββατο 2 Απριλίου 2016

 

και http://poetrybar.blogspot.gr/