Οπως και αν έχουν τα πράγματα,

 

(Με αφορμή τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του 14χρονου μαθητή που κρατήθηκε παράνομα 4 μέρες στη ΓΑΔΑ, έτσι όπως έγινε από τη διευθύντρια του σχολείου του).

Κι αν ο 14χρονος δεν ήταν καλός μαθητής, ευγενής, χαμηλών τόνων, σεμνός, με αποδοχή, αν ήταν αλλιώς, ένα πιο μοναχικό παιδί ή ένα οξύθυμο παιδί ή αν δεν είχε υψηλές σχολικές επιδόσεις, αν ήταν μπροστάρης σε κινητοποιήσεις, τότε μέσα μας, όλοι εμείς που εξοργιζόμαστε με την κρατική αυταρχικότητα ως μέθοδο αναμόρφωσης των πολιτών, εμείς που εξοργιζόμαστε με το μίσος που έχουν για τη νεολαία εκείνοι οι ενήλικες που πιστεύουν στην ανάγκη της επιβολής κάθε μορφής τιμωρίας πάνω της, τότε δεν θα προβληματιζόμασταν κι εμείς οι ίδιοι, ανομολόγητα στη δική μας συνείδηση πρώτα απ'όλα, μήπως έκανε κάτι τελικά που να ανάγκασε την αστυνομία να τον συλλάβει και να τον κρατήσει, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα ανυπόστατο κατηγορητήριο για κακούργημα, όπως λέει η κυβέρνηση; 

Δεν μας καθησυχάζει η άποψη της διευθύντριας του σχολείου για το χαρακτήρα του νεαρού γιατί έτσι η κρατική εκδοχή περί κακουργήματος αποδυναμώνεται; Δεν θα λέγαμε μέσα μας, όσο κι αν διαμαρτυρόμαστε για το παράνομο (και αντιπαιδαγωγικό) της κράτησης του μαθητή: εντάξει, νέος είναι αλλά και τι να κάνει η αστυνομία, να τον αφήσει να σπάει ή να χτυπάει; 

Μήπως πρέπει να κρατούνται, όσο νέοι κι αν είναι ώστε να προστατεύεται η κοινωνία και να μαθαίνουν ότι υπάρχουν συνέπειες, αλλά όχι και τόσες πολλές μέρες βέβαια; Δεν θα μπαίναμε στον πειρασμό να συμψηφίσουμε, έστω και ως ένα βαθμό, την οργή μας γι'αυτήν την κράτηση με το δίκιο που θα δίναμε και στο κράτος;

Αυτή η άποψη περί συνεπειών που πρέπει να υπόκεινται τα παιδιά, από νεογέννητα ακόμα, ώστε να κοινωνικοποιούνται σωστά, υπάρχει στον τρόπο σκέψης πολλών ενηλίκων από εμάς, κρύβοντας από τον εαυτό μας ότι αυτό που στ'αλήθεια θέλουμε, είναι μονάχα να επιβάλλουμε την εξουσία μας στα παιδιά, να τα υποτάξουμε γιατί, δεν είμαστε παρά ευνουχισμένοι ενήλικες που αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε τα σκοτάδια μέσα μας. 

Ο ψυχολογικός ευνουχισμός αποζητάει την ηδονική εκτόνωσή του στην τυφλή άσκηση εξουσίας πάνω στους πιο αδύναμους, ακόμα και στα παιδιά που διατρανώνουμε το απέραντο της αγάπης μας γι'αυτά. Δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να εξορθολογίζουμε τα σκοτάδια μας και να τα ντύνουμε με τον μανδύα της ιδεολογίας ότι η νέα γενιά πρέπει να εκπαιδευτεί από τη δική μας εμπειρία. Καμωνόμαστε τους παιδαγωγούς και δεν μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε την παιδική ψυχοσύνθεση. Μιλάμε για αγάπη με ανέκφραστα μάτια, άτονη φωνή και παγωμένα χαμόγελα.

Αναρωτιέμαι για το πόσο στ'αλήθεια πιστεύουμε αυτά τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι, το 1990, με αφορμή την αθώωση του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα που, 5 χρόνια πριν, είχε σκοτώσει τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά, αυτά τα λόγια που επικαλούμαστε συχνά: "Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότοφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. 

Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς".

Βασίλης Μάλτας

[----->]

Ελληνικό συλλογικό μήνυμα αλληλεγγύης στο MAS και στον Βολιβιανό λαό

 

Μικρό βιντεοσκοπημένο μήνυμα αλληλεγγύης

στο MAS και στον αγωνιζόμενο Βολιβιανό λαό

Σήμερα – σ'  εμάς Σάββατο 17.10.2020, στη Βολιβία, που βρίσκεται στο αντίθετο από την Ελλάδα ημισφαίριο, Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2020 - διεξάγονται εκλογές αγώνα κι ελπίδας για το λαό της. Είναι η πρώτη εκλογική διαδικασία μετά την περυσινή πραξικοπηματική ανατροπή του φρεσκοεκλεγμένου Προέδρου Έβο Μοράλες και την αυτοανακήρυξη ως προσωρινής Προέδρου της πέμπτης στη σειρά διαδοχής, πρ. δεξιάς τηλεπαρουσιάστριας Jeanine Anez (λέγετε με Γκουαϊδό...), που το Σεπτέμβριο  παραιτήθηκε από υποψήφια Πρόεδρος, καθώς τα δημοσκοπικά ποσοστά της ήταν ασήμαντα.

Πρόκειται για εκλογές που διεξάγονται σε συνθήκες ανοιχτής τρομοκρατίας ενάντια στο ΜΑS,  το Κίνημα για το Σοσιαλισμό, με συμπλοκές δήθεν “παρακρατικών” που εφορμούν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του. Αλλά και ενάντια στους υποψηφίους του MAS, με πρώτο τον υποψήφιο του για την Προεδρία, πρώην υπουργό Οικονομικών στις κυβερνήσεις του Έβο, Louis Arce, που θεωρείται ο οικοδόμος της πολιτικής που έφερε ένα “μικρό” οικονομικό “θαύμα” στη χώρα των Άνδεων, με μέση αύξηση του ΑΕΠ της μεταξύ 2006 και 2018 κατά 4,9% το χρόνο και παράλληλη αναδιανομή υπέρ των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και των αυτοχθόνων Ινδιάνων καλλιεργητών. 

Ο ίδιος ο Έβο, αυτοεξόριστος στην Αργεντινή, δε μπορεί να είναι υποψήφιος, καθώς στη χώρα του διώκεται από τους ταξικούς του αντιπάλους ως “τρομοκράτης”. Αντιπρόεδρος στο ψηφοδέλτιο του MAS είναι o David Choquehuanca, Ινδιάνος Αϊμάρα, της ίδιας φυλής με τον Μοράλες, δικηγόρος υπερασπιστής των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων και υπουργός Εξωτερικών στο διάστημα  2006-2017, που αρχικά ψηφίστηκε από το MAS ως υποψήφιος Πρόεδρος, αλλά τελικά ανέλαβε την (υποψηφιότητα για) αντιπροεδρία με επικεφαλής τον “λευκό” Arce μετά από παρέμβαση του ίδιου του Έβο, που τους έπεισε ότι στις συγκεκριμένες συνθήκες αυτός ήταν ο καλύτερος συνδυασμός: Σύμφωνα με τον Έβο, το ψηφοδέλτιο Arce-Choquehuanca είναι ένας “συνδυασμός επιστημονικής και αρχαίας κληρονομημένης μέσα απ'  τις χιλιετίες γνώσης, ενότητας υπαίθρου και πόλης”. 

Καθώς ταυτόχρονα εκλέγονται και όλοι οι γερουσιαστές και οι βουλευτές, ο Έβο επιχείρησε να είναι υποψήφιος Γερουσιαστής στη γενέτειρα του, περιοχή αυτοχθόνων, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας απέρριψε την υποψηφιότητα του με την αιτιολογία ότι είναι πλέον ...κάτοικος Αργεντινής. 

Όλη την ενδιάμεση χρονιά η προσωρινή Πρόεδρος εξαπέλυσε – με τις ευλογίες των Αμερικάνων και της “λευκής” (ισπανικής καταγωγής) Βολιβιάνικης ολιγαρχίας – ένα πραγματικό ρεβανσιστικό κυνήγι μαγισσών ενάντια στα στελέχη του MAS, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση, πέρα απ'  τον ίδιο τον Πρόεδρο, τη δίωξη της Προέδρου της Κυβέρνησης, δικηγόρου Patricia Hermosa, που κατηγορήθηκε για τρομοκρατία, χρηματοδότηση τρομοκρατών και επιβολή διχασμού στη χώρα, με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο ένα τηλεφώνημα με τον εξόριστο Έβο. Η Patricia φυλακίστηκε αν και έγγυος, πράγμα που απαγορεύεται από τη νομοθεσία της χώρας, με αποτέλεσμα να αποβάλλει στη φυλακή – και συνεχίζει να είναι σήμερα φυλακισμένη, καθώς το Δικαστήριο αποφάσισε ότι μιας κι έχασε το παιδί της δεν ήταν πια έγγυος, άρα δεν υπήρχε και λόγος αποφυλάκισης της...

Η δημοσκοπική πρόβλεψη για τον πρώτο γύρο είναι ότι ο Arce θα έρθει πρώτος. Για να μην υπάρξει δεύτερος γύρος – οπότε όλοι οι άλλοι υποψήφιοι πρόεδροι θα συνασπίστούν υπέρ του δεύτερου ενάντια στον υποψήφιο του MAS – είναι ο Arce να κερδίσει πάνω από 50% ή τουλάχιστον 40% και να έχει διαφορά μεγαλύτερη από 10% από τον δεύτερο. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η πρόβλεψη για τον Arce είναι ότι θα πιάσει 40,5% και θα έχει διαφορά πάνω από 10 μονάδες από τον δεύτερο. 

Είναι ολοφάνερο ότι τίποτα δεν έχει κριθεί, πολύ περισσότερο που τα συντριπτικά ποσοστά του Έβο στηριζόταν σε μεγάλες κρατικές καμπάνιες για τη συμμετοχή του πληθυσμού – κι ιδιαίτερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και των αυτοχθόνων – στις εκλογές. Χαρακτηριστικά, για την ακυρωμένη Προεδρική εκλογή του Οκτωβρίου 2019 ψήφισε το 90% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, ποσοστό που δε μπορεί να επαναληφθεί: Ιδιαίτερα στις περιοχές των αυτοχθόνων οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα από τον κωρονοϊό αβοήθητοι, καθώς δεν υπάρχουν θέσεις στα νοσοκομεία που να διατίθενται γι'  αυτούς.

Ως συμβολική εκδήλωση της δικής μας διεθνιστικής αλληλεγγύης στο λαό της Βολιβίας και στο MAS, η δημοσιογράφος Λαμπρινή Θωμά και ο σύντροφος της, βραβευμένος ντοκιμαντερίστας Νίκος Βεντούρας, δημιούργησαν στο πλαίσιο του Κοσμοδρόμιου ένα 5λεπτο συλλογικό βιντεοσκοπημένο μήνυμα στα ελληνικά και στα ισπανικά, που 'έπαιξε” όλη μέρα χθες – σε μας Παρασκευή, 16.10.2020, αλλά στη Βολιβία Σάββατο 17 Οκτώβρη 2020 και τελευταίο 24ωρο πριν τις εκλογές – σε social media της χώρας (ή, ακριβέστερα: σε εκείνο το δίκτυο  social media της Βολιβίας, που εμπνέεται από το χειραφετητικό ιδεώδες και δεν ελέγχεται από τους πραξικοπηματίες του αμερικάνικου και ντόπιου νεοφιλελευθερισμού). HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!             

Αθήνα, 17.10.2020

Νάντια Βαλαβάνη

Ακολουθεί και η πρωτότυπη ανάρτηση με ρεπορτάζ στο ελληνικό ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ:

https://kosmodromio.gr

[---->]

Να δούμε πότε θα το παραδεχτούν και τα παπαγαλάκια τους

 

ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ: ′′ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ′′

Πόσες φορές όλα αυτά τα χρόνια δεν ακούγαμε να μας να λένε ότι έπρεπε να γίνουν περικοπές στην υγεία, την παιδεία, την περίθαλψη, την έρευνα, τις συντάξεις κλπ., ότι τίποτα δεν μπορούσε να γίνει για τους άνεργους, για τους φτωχούς, για τους εργαζόμενους, για για τους μικρούς επιχειρηματίες, επειδή  '' δεν υπήρχαν λεφτά ";

Ότι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε ελλείμματα γιατί διαφορετικά     ''οι αγορές θα μας τιμωρούσαν ανεβάζοντας τα σπρεντς δανεισμού ";

Ότι η λιτότητα ήταν το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσουμε για να αποφύγουμε ''το βραχνά του δημόσιου χρέους ", που ακολουθεί πορεία '' μη βιωσιμότητας ", και ''αθέτησης πληρωμών ";

Ένα τεράστιο βουνό από ψέματα, το οποίο τώρα - υπό το βάρος της πραγματικότητας (της πανδημίας) - καταρρέει κομμάτι κομμάτι.

Μόλις προχθές, ενώπιον των επιτροπών του προϋπολογισμού της Βουλής και της Γερουσίας, ο προϊστάμενος του Τμήματος Οικονομικών και Στατιστικής της Τράπεζας της Ιταλίας, Εουτζένιο Γκαϊότι, μιλώντας για τις πράξεις νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ, παραδέχθηκε με ευγένεια ότι στα σύγχρονα νομισματικά καθεστώτα οι κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ, μπορούν να  δημιουργήσουν ′′από το πουθενά ′′ όσα χρήματα επιθυμούν.

'' Όπως κάθε κεντρική τράπεζα – είπε ο Γκαϊότι - η ΕΚΤ αγοράζει τίτλους και δημιουργεί χρήμα, δημιουργεί τις δικές της υποχρεώσεις για να στηρίξει την οικονομία. Αυτό είναι όλο ".

Οπότε η όλη ιστορία για τις πολιτικές λιτότητας ήταν μια αναγκαιότητα που υπαγορεύτηκε από το γεγονός ότι η Ιταλία ′′ξέμεινε από λεφτά ′′,  ήταν ένα ψέμα και ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί το κοινωνικό σφαγείο όλα αυτά τα χρόνια αν η ΕΚΤ επέλεγε να  ′′δημιουργήσει χρήμα για να στηρίξει την οικονομία ′′ αντί να χρησιμοποιήσει τα σπρεντς ως μπαμπούλα για να επιβάλει βάναυσες πολιτικές λιτότητας; Αν αυτό το γνωρίζαμε από πριν, τότε δεν θα καταστρέφαμε τις ζωές πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων.

Σχετικά με τα σπρεντς , αξίζει να σημειωθεί ότι, σήμερα, με έλλειμμα 10 % και αύξηση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ της τάξης του 20% , τα επιτόκια δανεισμού των κρατικών ομολόγων…. έπεσαν  σε ιστορικά χαμηλά.

Είναι δυνατόν ; Και όλη αυτή η ιστορία ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε ελλείμματα γιατί αλλιώς θα αυξανόντουσαν τα σπρεντς; Ψέμα και αυτό : είναι πλέον ξεκάθαρο ακόμα και στα μικρά παιδιά ότι τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων (και άρα τα σπρεντς) δεν εξαρτώνται από τις αγορές αλλά από την κεντρική τράπεζα.

Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια των ατελείωτων συζητήσεων και της πολιτικο-μηντιακής τρομοκρατίας -που αποσταθεροποίησαν βαθιά τη δημοκρατική διαδικασία, μιλούσαμε για το τίποτα;

Αλλά για σκέψου. Αν το ξέραμε, ίσως θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα και να αποφύγουμε την αγκίστρωση της τύχης της χώρας μας σε έναν εντελώς ασήμαντο δείκτη (στο βαθμό που εξαρτάται, όπως ειπώθηκε, από την κεντρική τράπεζα).

Εντάξει, αλλά μήπως ήταν αλήθεια όλη αυτή η ιστορία περί επείγουσας ανάγκης μείωσης του ′′ υπέρογκου ′′ δημόσιου χρέους μας; Δυστυχώς, όχι: ψέμα κι αυτό.

Όσο το δημόσιο χρέος ενός κράτους είναι εγγυημένο από την κεντρική τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα στο οποίο εκφράζεται το χρέος, δεν υπάρχει πρόβλημα βιωσιμότητας, ανεξάρτητα από το λόγο χρέους / ΑΕΠ (όπως μας δείχνει η Ιαπωνία, όπου η σχέση αυτή έχει ξεπεράσει πλέον τα 250 %). Πόσο μάλλον αν μια κεντρική τράπεζα δεσμεύεται να αγοράσει το σύνολο ή ένα μεγάλο μέρος των νεοεκδιδόμενων τίτλων, όπως κάνει εδώ και μήνες η ΕΚΤ *.

Μέχρι χθες, ωστόσο, ήμασταν λίγοι όσοι υποστηρίζαμε αυτή την απλή αλήθεια, αντιμέτωποι σε ένα συνεχές πολιτικομηντιακό σφυροκόπημα περί μη βιωσιμότητας του ιταλικού χρέους.

Ενα άλλο μεγαλοστέλεχος της Τράπεζας της Ιταλίας ο επικεφαλής διαρθρωτικής οικονομικής ανάλυσης της Τράπεζας της Ιταλίας, Φαμπρίτσιο Μπαλασόνε -, πάντα με αφορμή την ακρόαση στη συνεδρίαση των επιτροπών προϋπολογισμού, είπε ότι όχι μόνο η Ιταλία δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους αλλά ότι ′′εμείς ως Τράπεζα της Ιταλίας ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι υπήρχε πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους ".

Μήπως , ήταν μια περίπτωση συλλογικής παραίσθησης;

Ωστόσο κάτι περισσότερο από ένα χρόνο κάποιος Ινιάτσιο Βίσκο μας έλεγε: '' Έχουμε υψηλό δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ και αμφιβάλλουμε ότι μπορούμε να το εξυπηρετήσουμε".

Και προηγουμένως πάντα ο ίδιος, μας έλεγε ′′ Ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ μπορεί να οδηγήσει γρήγορα σε μη βιώσιμη τροχιά. Πρέπει να λάβουμε υπόψη τους περιορισμούς που προκύπτουν από το υψηλό επίπεδο χρέους καθώς μια αντιπαραγωγική αύξηση του ελλείμματος θα επιδεινώσει τις προοπτικές των δημόσιων οικονομικών, θα τροφοδοτήσει τις αμφιβολίες των επενδυτών και θα σπρώξει προς τα πάνω τα ασφάλιστρα κινδύνου των κρατικών ομολόγων ".

Αλλά ποιος είναι αυτός ο Βίσκο που κυκλοφορεί και διαδίδει ψεύτικες ειδήσεις σχετικά με τη μη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και τη σχέση μεταξύ ελλειμμάτων και επιτοκίων; Α ναι, ο Βίσκο είναι ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας.

* Αυτό δεν αναιρεί ότι τα μεμονωμένα κράτη παραμένουν ακόμη στο έλεος της ΕΚΤ: ανά πάσα στιγμή η ΕΚΤ μπορεί να αναθεωρήσει τη νομισματική πολιτική της και να ξαναβάλει ένα κράτος στα σαγόνια της κερδοσκοπίας. Η διαφορά μεταξύ της ευρωζώνης και όλων των άλλων προηγμένων χωρών βρίσκεται ακριβώς εδώ: στις τελευταίες, η κεντρική τράπεζα στην πραγματικότητα είναι εξαρτημένη από την κυβέρνηση · στην ευρωζώνη, από την άλλη πλευρά, τα κράτη εξαρτώνται από την κεντρική τράπεζα. Υπό αυτή την έννοια, στο βαθμό που το ιταλικό χρέος κινδυνεύει να (ξανα) γίνει μη βιώσιμο, αυτό θα οφείλεται στην ένταξη της Ιταλίας στην αρχιτεκτονική του ευρώ.

[---->]

Καταργούν και την αποζημίωση απόλυσης!

 Στο άρθρο 109 του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, που κατατέθηκε στη Βουλή προς ψήφιση, αναφέρεται ρητά ότι «Για το κύρος της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας δεν απαιτείται η καταβολή της αποζημίωσης.».

ΠΙΤΣΟΣ ΓΙΟΚ!

 

Πριν από λίγο καιρό χαρήκατε με την είδηση πως Ισραηλινοί αγοράζουν την ΕΛΒΟ και θα κάνουν τεράστια επένδυση και θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Έτσι είχατε χαρεί όταν η Πίτσος εξαγοράστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70 από την Γερμανική BSH (Bosch-Siemens ). Η Siemens, λέει, τότε με την εξαγορά, θα εξέταζε την κατασκευή ενός εργοστασίου παραγωγής στην Ελλάδα σημερινής αξίας 60 εκατ. ευρώ και θα δημιουργούσε 700 θέσεις εργασίας! Ου χαρά, ου επενδύσεις, ου χτύπημα της ανεργίας!

Τι έγινε όμως; .Ξεκίνησε πριν από 15 και κάτι χρόνια η διάλυση της βιομηχανίας του Ρέντη, όταν η γερμανική εταιρία άρχισε να μεταφέρει μονάδες του εργοστασίου της στην Τουρκία.

Τώρα, λοιπόν, αυτό που φεύγει είναι το ελάχιστο που είχε απομείνει από την Πίτσος, η τελευταία της μονάδα που είχε απομείνει στην Ελλάδα, κι έτσι αποχαιρετάμε μια εταιρεία με ζωή 155 χρόνων.

Ηθικόν δίδαγμα:

α) Μη χαίρεστε. Κανένας δεν έρχεται να κάνει συμφέρουσες αγορές για το καλό μας αλλά μόνο για το καλό του. Ούτε το κεφάλαιο, ούτε φυσικά οι πολυεθνικές έχουν ευαισθησίες. Πατρίδα τους είναι το μεγαλύτερο κέρδος και με βάση αυτό αναζητούν πατρίδες για τις δραστηριότητές τους.

β) Έχοντας κατά νου τα ανωτέρω, είναι σαφές και καλά θα κάνετε να το συνειδητοποιήσετε πλήρως πως όταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μιλάνε για κυρώσεις και απομόνωση της Τουρκίας για την επιθετική της πολιτικής έναντι της Ελλάδας, αυτό εννοούν ....της φορτώνουν τα βάρη των εταιρειών τους (πρώην εταιριών μας) για να αισθανόμαστε εμείς πιο ανάλαφροι.

[---->]