Οπως και αν έχουν τα πράγματα,

 

(Με αφορμή τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του 14χρονου μαθητή που κρατήθηκε παράνομα 4 μέρες στη ΓΑΔΑ, έτσι όπως έγινε από τη διευθύντρια του σχολείου του).

Κι αν ο 14χρονος δεν ήταν καλός μαθητής, ευγενής, χαμηλών τόνων, σεμνός, με αποδοχή, αν ήταν αλλιώς, ένα πιο μοναχικό παιδί ή ένα οξύθυμο παιδί ή αν δεν είχε υψηλές σχολικές επιδόσεις, αν ήταν μπροστάρης σε κινητοποιήσεις, τότε μέσα μας, όλοι εμείς που εξοργιζόμαστε με την κρατική αυταρχικότητα ως μέθοδο αναμόρφωσης των πολιτών, εμείς που εξοργιζόμαστε με το μίσος που έχουν για τη νεολαία εκείνοι οι ενήλικες που πιστεύουν στην ανάγκη της επιβολής κάθε μορφής τιμωρίας πάνω της, τότε δεν θα προβληματιζόμασταν κι εμείς οι ίδιοι, ανομολόγητα στη δική μας συνείδηση πρώτα απ'όλα, μήπως έκανε κάτι τελικά που να ανάγκασε την αστυνομία να τον συλλάβει και να τον κρατήσει, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα ανυπόστατο κατηγορητήριο για κακούργημα, όπως λέει η κυβέρνηση; 

Δεν μας καθησυχάζει η άποψη της διευθύντριας του σχολείου για το χαρακτήρα του νεαρού γιατί έτσι η κρατική εκδοχή περί κακουργήματος αποδυναμώνεται; Δεν θα λέγαμε μέσα μας, όσο κι αν διαμαρτυρόμαστε για το παράνομο (και αντιπαιδαγωγικό) της κράτησης του μαθητή: εντάξει, νέος είναι αλλά και τι να κάνει η αστυνομία, να τον αφήσει να σπάει ή να χτυπάει; 

Μήπως πρέπει να κρατούνται, όσο νέοι κι αν είναι ώστε να προστατεύεται η κοινωνία και να μαθαίνουν ότι υπάρχουν συνέπειες, αλλά όχι και τόσες πολλές μέρες βέβαια; Δεν θα μπαίναμε στον πειρασμό να συμψηφίσουμε, έστω και ως ένα βαθμό, την οργή μας γι'αυτήν την κράτηση με το δίκιο που θα δίναμε και στο κράτος;

Αυτή η άποψη περί συνεπειών που πρέπει να υπόκεινται τα παιδιά, από νεογέννητα ακόμα, ώστε να κοινωνικοποιούνται σωστά, υπάρχει στον τρόπο σκέψης πολλών ενηλίκων από εμάς, κρύβοντας από τον εαυτό μας ότι αυτό που στ'αλήθεια θέλουμε, είναι μονάχα να επιβάλλουμε την εξουσία μας στα παιδιά, να τα υποτάξουμε γιατί, δεν είμαστε παρά ευνουχισμένοι ενήλικες που αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε τα σκοτάδια μέσα μας. 

Ο ψυχολογικός ευνουχισμός αποζητάει την ηδονική εκτόνωσή του στην τυφλή άσκηση εξουσίας πάνω στους πιο αδύναμους, ακόμα και στα παιδιά που διατρανώνουμε το απέραντο της αγάπης μας γι'αυτά. Δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να εξορθολογίζουμε τα σκοτάδια μας και να τα ντύνουμε με τον μανδύα της ιδεολογίας ότι η νέα γενιά πρέπει να εκπαιδευτεί από τη δική μας εμπειρία. Καμωνόμαστε τους παιδαγωγούς και δεν μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε την παιδική ψυχοσύνθεση. Μιλάμε για αγάπη με ανέκφραστα μάτια, άτονη φωνή και παγωμένα χαμόγελα.

Αναρωτιέμαι για το πόσο στ'αλήθεια πιστεύουμε αυτά τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι, το 1990, με αφορμή την αθώωση του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα που, 5 χρόνια πριν, είχε σκοτώσει τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά, αυτά τα λόγια που επικαλούμαστε συχνά: "Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότοφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. 

Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς".

Βασίλης Μάλτας

[----->]