Βηρυτός. Μουίν Ραμπάνι ‘’Η όποια ανανέωση δεν θα είναι επουσιώδης αλλά ούτε και ούτε ριζοσπαστική''

 

''Η Χεζμπολά δεν έχει περισσότερες ευθύνες για την κρίση στο Λίβανο από τα άλλα κόμματα. Τις επιτίθενται επειδή δεν είναι ευθυγραμμισμένη με τις ΗΠΑ. Όλοι επικρίνουν το σεχταριστικό πολιτικό σύστημα, αλλά στο τέλος αυτό δεν θα ανατραπεί "

 του Michele Giorgio-Il Manifesto

Για τις επιπτώσεις της έκρηξης στη Βηρυτό στην πολιτική κατάσταση του Λιβάνου μιλήσαμε με τον Μουίν Ραμπάνι (Mouin Rabbani), έναν από τους κορυφαίους Αραβες πολιτικούς αναλυτές. "Οι επιπτώσεις στην εσωτερική πολιτική κατάσταση είναι αναπόφευκτες", λέει ο Ραμπάνι "οι Λιβανέζοι θα συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση τις διαμαρτυρίες εναντίον μιας πολιτικής τάξης που τη θεωρούν άπληστη ,ανίκανη και επιβλαβή."

Ε : Αυτή η πολιτική τάξη θα εγκαταλείψει την εξουσία ;

Α : Δεν είναι σίγουρο ότι η έκρηξη που κατέστρεψε τη Βηρυτό και σκότωσε περισσότερους από 150 ανθρώπους θα οδηγήσει στην έξοδο από την πολιτική σκηνή πολιτικές προσωπικότητες, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονται στην εξουσία εδώ και δεκαετίες και οι οποίοι έχουν ήδη δείξει στο παρελθόν μια απίστευτη ικανότητα προσαρμογής σε καταστάσεις κρίσης. Θα υπάρξει αλλαγή που δεν θα έχει επουσιώδη χαρακτήρα, αλλά, φοβάμαι, όχι και τόσο ριζοσπαστική.

Ε: Η Χεζμπολά έχει γίνει στόχος. Ένα μέρος του Λιβάνου κατηγορεί το σιιτικό κίνημα, την πιο ισχυρή δύναμη στο εθνικό πολιτικό τοπίο σήμερα, ότι συνέβαλε αποφασιστικά στην οικονομική κρίση και την απομόνωση της χώρας από τη Δύση λόγω των στενών δεσμών της με το Ιράν και τη συμμαχίας της με τη Συρία του Μπασάρ Άσαντ.

Α : Οι κριτικές είναι δικαιολογημένες μόνο εν μέρει. Η Χεζμπολά έχει και αυτή τις ευθύνες της για την οικονομική κρίση του Λιβάνου αλλά όχι περισσότερο από τα άλλα κόμματα. Το σιιτικό κίνημα αποτελεί σταθερό παράγοντα του πολιτικού συστήματος του Λιβάνου εδώ και λίγα μόνο χρόνια και δεν μπορεί να δημιούργησε από μόνο του προβλήματα, πολιτικά και οικονομικά, προβλήματα τα οποία έχουν τις ρίζες τους στο μακρινό παρελθόν.

Εάν αναφερόμαστε στο σεχταριστικό πολιτικό σύστημα ( ο πρωθυπουργός προέρχεται από τη σουνιτική μουσουλμανική κοινότητα, ενώ ο πρόεδρος από τη χριστιανική κοινότητα των μαρωνιτών και ο πρόεδρος της Βουλής από τις τάξεις των μουσουλμάνων σιιτών), η Χεζμπολά αρχικά προσπάθησε να το καταργήσει, και επειδή από δημογραφική σκοπιά ευνοείται. Ένα δημοκρατικό σύστημα με βάση την αρχή «ένας πολίτης μία ψήφος» μπορεί να την ευνοήσει. Αλλά απέτυχε στην προσπάθειά της αυτή. Ετσι, επέλεξε να ενταχθεί στο σεχταριστικό πολιτικό σύστημα και τώρα το υπερασπίζεται. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα για εκείνους τους Λιβανέζους που, αν και δεν είναι μέλη της, δεν είναι και εχθρικοί απέναντί της και συμφωνούν τουλάχιστον με ένα μέρος των περιφερειακών επιλογών της. Πρόκειται για νέους προοδευτικούς, ανθρώπους της ριζοσπαστικής αριστεράς, που θέλουν μια πραγματική αλλαγή για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και αισθάνονται ότι δεν έχουν πλέον μαζί τους αυτήν την πολιτική δύναμη που εδώ και χρόνια έδειχνε επαναστατική, αντι-συστημική.

Ε : Το σεχταριστικό όμως πολιτικό σύστημα δεν το επέβαλε η Χεζμπολά, όπως μας δείχνει η ιστορία του Λιβάνου.

Α : Γιαυτό και οι κατηγορίες εναντίον του σιιτικού κινήματος δικαιολογούνται μόνο εν μέρει. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι παρά ο καρπός της πολιτικής ατζέντας δυνάμεων που θα ήθελαν μια περιφερειακή και διεθνή θέση του Λιβάνου αντίθετη από αυτήν που θέλει η Χεζμπολά. Η ένταση μεταξύ των δύο πλευρών θα οξυνθεί με την ανακοίνωση (στις 18 Αυγούστου) της ποινής της δίκης στη Χάγη (του Ειδικού Δικαστηρίου για το Λίβανο) για τους φερόμενους ως δράστες της επίθεσης στην οποία σκοτώθηκε το 2005 ο Πρωθυπουργός του Λιβάνου ο Σουνίτης Ραφάκ Χάριρι. Κατηγορούμενοι είναι τέσσερα μέλη της Χεζμπολά και δεν αποκλείω να υπάρξουν συγκρούσεις με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ε : Λίγο ακόμα σχετικά με το σεχταριστικό πολιτικό σύστημα, του Λιβάνου είναι σίγουρο ότι το μεγαλύτερο μέρος της χώρας θέλει πραγματικά να μπει ένα τέλος σε αυτό; Η χριστιανική μειονότητα, για να αναφέρω μόνο ένα κρίσιμο σημείο, θα καταλήξει να χάσει τις περισσότερες από τις πολλές εξουσίες που τις είχε διασφαλίσει η γαλλική αποικιοκρατία.

Α: Μόνο ένα μέρος της χώρας το θέλει πραγματικά. Αυτό που θέλουν κυρίως οι Λιβανέζοι είναι να φύγει η πολιτική ελίτ που εδώ και χρόνια χάρη στο σεχταριστικό πολιτικό σύστημα έχει αποκτήσει τεράστια πολιτική και οικονομική εξουσία φέρνοντας τον Λίβανο στην κατάρρευση. Όσο για τους Χριστιανούς, εάν από τη μία πλευρά το σύστημα τους ευνοεί από άποψη θεσμικών και στρατιωτικών θέσεων, από την άλλη, δεν μπορούν να έχουν όλα τα οφέλη. Εδώ και χρόνια, η χριστιανική μειονότητα έχει χωριστεί μεταξύ εκείνων που προσβλέπουν στη συμμαχία με τους σουνίτες μουσουλμάνους και τον πρώην πρωθυπουργό Σααντ Χαρίρι και εκείνους (οι υποστηρικτές του αρχηγού του κράτους Michel Aoun,) που είναι πεπεισμένοι ότι η συνεργασία με τη Χεζμπολά είναι προς το συμφέρον της χώρας και της κοινότητά τους. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στρατόπεδα, πολλοί νέοι Χριστιανοί πάνε πέρα από τη θρησκευτική σχέση και θέλουν το τέλος του σεχταριστικού πολιτικού συστήματος. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς νέους Σουνίτες και Σιίτες. Η εικόνα του Λιβάνου είναι πολύ περίπλοκη.

Ε : Αυτή η πολυπλοκότητα περιλαμβάνει και τους Λιβανέζους που στα μέσα της εβδομάδας παρακαλούσαν τον Πρόεδρο Μακρόν να κάνει ξανά τον Λίβανο γαλλική αποικία;

Α : Αυτό, όσο δυσάρεστο κι αν είναι, δεν είναι ακατανόητο μετά από μια τόσο μεγάλη καταστροφή που προκλήθηκε από μια χρεοκοπημένη δημόσια διοίκηση από κάθε άποψη. Αυτοί οι άνθρωποι που αγκάλιασαν τον Μακρόν ίσως φαντάζονται ότι όλα στο Παρίσι είναι υπέροχα ,όμορφα και λειτουργικά σε σύγκριση με την κατεστραμμένη χώρα τους . Είμαι πεπεισμένος ότι οι Λιβανέζοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι , γνωρίζουν ότι η πολιτική τάξη που θέλουν να διώξουν βρίσκεται στην εξουσία χάρη στο σεχταριστικό πολιτικό σύστημα που δημιούργησε η γαλλική αποικιοκρατία. Οι Λιβανέζοι που προσβλέπουν στη Δύση θα πρέπει να αντιληφθούν ότι οι ΗΠΑ, ένα μέρος της Ευρώπης και ορισμένα αραβικά κράτη που βρίσκονται κοντά στην Ουάσιγκτον ήταν αυτά που έπαιξαν τον κύριο ρόλο για την εδραίωση του status quo που προέκυψε μετά τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου (1975-1990) και ότι οι γαλλικές και αμερικανικές πολιτικές είναι αυτές που συμβάλουν στην κατάρρευση του Λιβάνου

[---->]

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ στα ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ (covid-19)

Νοσοκομείο "Γεννηματάς", Νευρολογική κλινική, Σάββατο 8/8/2020.

1. Εισαγωγή περιστατικού στη νευρολογική κλινική.

2. Ο ασθενής έχει επιληπτικές κρίσεις, με αποτέλεσσμα να χρειαστεί να νοσηλευτεί από τέσσερις (4) νοσηλευτές και νοσηλεύτριες επί 4ωρο. Μέρος της συγκεκριμένης νοσηλείας ήταν η αναρρόφηση του σάλιου και των λοιπών υγρών που εκκρίνονται κατά τις επιληπτικές κρίσεις.

3. Αφού έχουν παρέλθει τέσσερις ώρες και έχουν πλέον τελειώσει με τον ασθενή, οι νοσηλεύτριες μαθαίνουν ότι πρόκειται για πιθανό κρούσμα covid. Έως τότε δεν υπάρχει καμία προειδοποίησση, με αποτέλεσμα η νοσηλεία του να γίνεται μόνο με τις συνήθεις μάσκες και γάντια.

4. Αφού έχει τελειώσει η απογευματινή βάρδια και οι νοσηλεύτριες έχουν γυρίσει σπίτι τους, μαθαίνουν τηλεφωνικά από συναδέφλους ότι το περιστατικό είναι όντως θετικό στον covid-19.

5. Την κυριακή το πρωί, η υπεύθυνη σχετικά με τον covid στο νοσοκομείο, κρίνει πως δύο από τις νοσηλεύτριες/νοσηλευτές που απασχολήθηκαν στο περιστατικό πρέπει να μπουν σε καραντίνα, ενώ οι άλλες δύο... όχι. Αυτό χωρίς να έχουν ερωτηθεί σχετικά με το τι έκαναν κατά τη νοσηλεία ή το πως και πόσο εκτέθηκαν. Σήμερα το βράδυ η σύζυγός μου, που είναι η μία από τις δύο, πρέπει να παρουσιαστεί κανονικά για βάρδια, παρά το γεγονός ότι ήταν εκείνη που έκανε τις αναρροφήσεις.

6. Μετά από από επανειλλημένα τηλεφωνήματα σήμερα το πρωί (9/8/2020), οι απαντήσεις των αρμοδίων (τα ονόματα στη διάθεση όποιου τα θέλει) ήταν πως "δεν υπάρχει πρόβλημα αφού φόραγες γάντια και μάσκα", "δεν ήξερα τι είχες κάνει την ώρα της νοσηλείας", "δεν μπορούμε να κλείσουμε την κλινική", "αν δεν έρθεις εσύ θα αναγκαστεί να έλθει άλλος συνάδελφος" κλπ.

7. Σήμερα το πρωί έγινε "απολύμανση" (το δωμάτιο απλά καθαρίστηκε με χλωρίνη) στο δωμάτιο του περιστατικού, αλλά σε κανέναν άλλο χώρο της εν λόγω κλινικής, η οποία περεπιπτόντως σήμερα είναι γεμάτη παθολογικά (και όχι νευρολογικά) περιστατικά, τα οποία εισήχθησαν ΜΕΤΑ το χτεσινό περιστατικό.

Τα γράφω αυτά αφενός προς ενημέρωση του τι πραγματικά συμβαίνει στα νοσοκομεία και αφετέρου για να αποδείξω πως το ζητούμενο ΔΕΝ είναι η σοβαρή αντιμετώπιση του ιού, αλλά το να παραμείνουν πάση θυσία ανοιχτές οι κλινικές και τα νοσοκομεία. Να παραμείνουν ανοικτά, παρά το ότι με τέτοιες πρακτικές γίνονται εστίες μετάδοσης και αδιάφορα απ' το κόστος στο ούτως ή άλλως εξαντλημένο προσωπικό. Για να το θέω πιο ωμά, το θέμα είναι η λεγόμενη "επικοινωνιακή διαχείρηση". Γιατί αν το θέμα ήταν πράγματι η αντιμετώπιση της κρίσης, θα υπήρχαν λειτουργικά πρωτόκολλα εισαγωγής, έγκαιρης διάγνωσης, καραντίνας, απολύμανσης κλπ. Επί του παρόντος αυτά είναι, στην καλύτερη περίπτωση αυτοσχεδιασμοί και στη χειρότερη ανύπαρκτα.

Όσο για εμάς, η σύζυγός μου είναι με μάσκα και γάντια μέσα στο σπίτι, δεν μας πλησιάζει, δεν αγγίζει το μικρό μου γιό (οι άλλοι δύο είναι ευτυχώς στην Κεφαλονιά) και προφανώς ούτε τη μητέρα της. Θα περιμένουμε λοιπόν τα δύο τεστ (σε βάθος μίας εβδομάδας) και μέχρι τότε η σύζυγός μου θα εργάζεται κανονικά, θα νοσηλεύει ασθενείς, θα μπαίνει σε λεωφορεία και μετρό, θα ψωνίζει απ' το κυλικείο του νοσοκομείου κλπ. Με τις υγείες μας.

Υ.Γ. Αν βρεθεί κάποιος να αμφισβητήσει τα όσα γράφω, καλό θα είναι να μιλήσει με στοιχεία, γιατί έχω πραγματικά χάσει την ψυχραιμία μου και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το πως θα αντιδράσω σε ανοησίες και δικαιολογίες.

Αλέξανδρος Κακαβάς

[----->]

Την υγειά μας νάχουμε

Δραματική μείωση του προσωπικού που υπηρετεί στον τομέα της δημόσιας υγείας τον τελευταίο χρόνο εμφανίζουν τα στοιχεία που δημοσιοποιεί το υπ. Εσωτερικών μέσω του μητρώου ανθρώπινου δυναμικού.Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί, τον Μάιο του 2020 υπηρετούσαν στις μονάδες υγείας 95.352 μόνιμοι και έκτακτοι εργαζόμενοι ενώ τον αντίστοιχο μήνα το 2019 ο αριθμός των υπηρετούντων ήταν 100.420 εργαζόμενοι.

Η μείωση του προσωπικού στις μονάδες υγείας όπως προκύπτει από τα στοιχεία αυτά είναι 5058 εργαζόμενοι και σε ποσοστό φτάνει στο 5%.

Η μείωση αφορά τόσο τον αριθμό των μονίμων υπαλλήλων, από 79.254 τον 5ο του 2019 σε 77.356 τον αντίστοιχο μήνα του 2020 (μείωση κατά 1898 υπαλλήλους), όσο και το έκτακτο προσωπικό, από 21.166 σε 17.996, δηλαδή μείωση κατά 3.170 εργαζόμενους.

[---->]

Οποιαδήποτε ομοιότητα ... δεν είναι συμπτωματική

Μία από τις πολλές επιτροπές ειδικών και επιστημόνων που δημιουργούν κατά καιρούς οι αστικές κυβερνήσεις, προκειμένου να επεξεργαστούν μέτρα για την οικονομία, πριν από μερικά χρόνια πρότεινε μεταξύ άλλων τα εξής: Ιδιωτικές κατασκευαστικές εταιρείες να αναλαμβάνουν κατασκευή και συντήρηση σύγχρονων υποδομών της χώρας με αντάλλαγμα την αφορολόγητη εκμετάλλευσή τους για 30 χρόνια.

Μείωση της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα από 1,1 εκατομμύρια σε 700 χιλιάδες εργαζόμενους. Απελευθέρωση όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Ανάκληση της απαγόρευσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της απαγόρευσης αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αναδιοργάνωση του εθνικού πλαισίου Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξιμων αποδοχών. Κεφαλαιοποιητικό σύστημα κ.ά.

Αυτές οι προτάσεις - σύνολο 14 - διατυπώθηκαν το... μακρινό 2010, ενώ η καπιταλιστική κρίση είχε ξεσπάσει για τα καλά, από τον ήδη νομπελίστα οικονομολόγο Χριστόφορο Πισσαρίδη και τους καθηγητές Οικονομικών Κ. Αζαριάδη και Γ. Ιωαννίδη. Στόχος τους, όπως έγραφαν τότε, ήταν «να αυξήσουν έως το 2020 την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της ΕΕ-27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα».

Τα μέτρα που πρότειναν εφαρμόστηκαν και με το παραπάνω, και μπήκαν κάτω από την «ομπρέλα» των μνημονίων, αλλά εξέφραζαν πάγιους «προμνημονιακούς» στόχους του κεφαλαίου. Χάρη σε τέτοια μέτρα διαλύθηκαν οι ΣΣΕ, μειώθηκαν δραματικά οι μισθοί, η ανεργία μεγάλωσε, πολύτιμα αγαθά μετατράπηκαν πλήρως σε εμπορεύματα και έγιναν αντικείμενο κερδοσκοπίας και πάει λέγοντας. Μέτρα που εφαρμόστηκαν απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις, δεξιές, κεντρώες και βέβαια από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα, κατά παραγγελία της κυβέρνησης της ΝΔ, μια επιτροπή με πρόεδρο τον Χριστόφορο Πισσαρίδη θέτει πάλι ως ζητούμενο την αύξηση της παραγωγικότητας... Τα μέτρα που προτείνει είναι στην ίδια κατεύθυνση. Οι σταθερές για το κεφάλαιο είναι ίδιες...

Οι ομοιότητες δεν είναι συμπτωματικές και αφορούν τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.

(από μερα σε μερα, ''Ρ'')

via Ελενη Μαρκακη

[----->]