Ας υπερασπιστούμε την κίνηση όσων υψώνουν το ανάστημα τους ενάντια στη μόνιμη και θεσμοποιημένη «απαγωγή» των εσόδων του ελληνικού κράτους από τους δανειστές

Η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στις ΔΟΥ, η Ομοσπονδία Τελωνειακών Υπαλλήλων Ελλάδος, η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Οικονομικών και πρώην υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών που εδώ και 5 μήνες ανήκουν πλέον στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) προσέφυγαν χθες στο Συμβούλιο της Επικρατείας διεκδικώντας με αίτηση τους ν’  ακυρωθεί ως αντισυνταγματικός και παράνομος ο ιδρυτικός νόμος 4389/2016, με τον οποίο η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) του Υπουργείου Οικονομικών μετατράπηκε από την Πρωτοχρονιά του 2017 - με μια μοναδική μνημονιακή πρωτοτυπία, καθώς ανάλογη ρύθμιση δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου – σε, ουσιαστικά ανεξέλεγκτη,  Ανεξάρτητη Αρχή(!).

Οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν στην αίτηση τους μεταξύ άλλων ότι είναι αντισυνταγματική και παράνομη η ανάθεση στην ΑΑΔΕ αρμοδιοτήτων φορολογικού, δημοσιονομικού και γενικά αυστηρά καταναγκαστικού και αστυνομικού χαρακτήρα, που υπάγονται στις αρμοδιότητες του στενού κρατικού πυρήνα.

Οι αρμοδιότητες της καθιστούν την ΑΑΔΕ στην ουσία φορέα νομοθετικής εξουσίας, ο οποίος υποκαθιστά την κυβέρνηση χωρίς να υπόκειται σε οποιοδήποτε έλεγχο, καθώς δε μπορεί να της καταλογιστεί η πολιτική ευθύνη, όπως αναγνωρίζεται από το κοινοβουλευτικό σύστημα στα μέλη της κυβέρνησης.

Η παραπάνω προσφυγή από φορείς, που είναι σε θέση να ξέρουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τι σημαίνει η μετατροπή της ΓΓΔΕ σε ΑΑΔΕ, καθώς είναι οι ίδιοι «αυτοί που βγάζουν τη δουλειά» τόσο στην πρώην υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών όσο και στη σημερινή Αρχή, συνιστά την πρώτη σοβαρή και εξαιρετικής σημασίας θεσμική παρέμβαση για την πιο κρίσιμη από τις ρυθμίσεις του Τρίτου Μνημονίου.

Η ίδρυση της ΑΑΔΕ - που υπερψηφίστηκε τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τη μνημονιακή «αντιπολίτευση» - όπως επανειλημμένα έχω δηλώσει σε άρθρα, δηλώσεις, συνεντεύξεις κι αναλυτικότερα στο βιβλίο μου «Τρίτο Μνημόνιο: Η ανατροπή μιας ανατροπής», συνιστά την «απαγωγή» των δημοσίων εσόδων από τους δανειστές: Μια «απαγωγή» κρισιμότερη ακόμα κι από το σχεδιαζόμενο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας μέσω της υπαγωγής του συνόλου της για 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» με στόχο, σύμφωνα με το κείμενο του Τρίτου Μνημονίου, «τη ρευστοποίηση μέσω ιδιωτικοποιήσεων και άλλων μέσων».

Γιατί τα δημόσια έσοδα αποτελούν το «σκληρό» πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας και δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκτησης της, όσο αυτά ελέγχονται όχι από την όποια εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά, μέσω του Εμπειρογνώμονα που διορίζει ως εκπρόσωπο της η Κομισιόν στο ΔΣ της ΑΑΔΕ και του εκπροσώπου του ESM, κατευθείαν από τους δανειστές. Ούτε είναι τυχαίο ότι απ’  όλες τις «ρυθμίσεις» του Τρίτου Μνημονίου είναι αυτή που, όπως κι οι καταγγελίες μας, έχει κατ’  εξοχήν μέχρι σήμερα περάσει απαρατήρητη, «κάτω από τα ραντάρ».

Η ελληνική κοινωνία, που σήμερα σπαράσσεται από τα συσσωρευμένα  αποτελέσματα  επτά χρόνων Μνημονίων, χρειάζεται να συνειδητοποιήσει τη σημασία και να σταθεί αλληλέγγυα σ’  αυτή την κίνηση των συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζόμενων στην ΑΑΔΕ: Ουσιαστικά παρεμβαίνουν ώστε να βρεθεί ξανά σε θέση μια δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική  κυβέρνηση, χωρίς να «τσακίζει» το λαό με μέτρα εξαναγκαστικού χαρακτήρα που θέτουν σε διακινδύνευση ακόμα και την πρώτη κατοικία για χρέη μεγαλύτερα από 500 ευρώ, να ελέγχει τις δημόσιες χρηματικές ροές, απ’  τις οποίες εξαρτώνται οι πληρωμές συντάξεων, μισθών, παιδείας, υγείας και ό,τι άλλου δημόσιου αγαθού είναι αναγκαίο για να υπάρξει κάποτε μια αξιοπρεπής ζωή.»

Ηράκλειο Κρήτης, 23.5.2017

Να φύγουν! Κι ας είναι και «προς τα μπρος»

 

Εν τελει

  του Βασίλη Ξυδιά





Είναι καιρός τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας φλερτάρει με την ιδέα της «φυγής προς τα μπρος». Όμως η γλώσσα τον προδίδει. Διότι, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, «φυγή προς τα μπρος» δεν σημαίνει προχωράμε παρακάτω χωρίς να κολλάμε στο παρελθόν και στα προβλήματα. Δηλώνει αυτόν που υπεκφεύγει τη σκληρή πραγματικότητα αποδρώντας σ’ ένα κατά φαντασίαν εξωραϊσμένο μέλλον. Ή και αυτόν που κάνει ένα απελπισμένο άλμα στο κενό όταν δεν του έχει απομείνει καμία άλλη δυνατότητα διαφυγής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παίξει κατά καιρούς και με τις δύο σημασίες για να καταλήξει πρόσφατα σ’ αυτήν της ψυχολογικής υπεκφυγής, της απόδρασης από την πραγματικότητα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο πρωθυπουργός κατάφερε στο Υπουργικό Συμβούλιο της 4ης Μαΐου να προσπεράσει στα γρήγορα το τέταρτο μνημόνιο δίνοντας έμφαση στην εξαγγελία μιας μακρόπνοης «κυβερνητικής στρατηγικής εξαετίας», ενώ μια μέρα πριν είχε απευθυνθεί στους 13 περιφερειάρχες της χώρας οραματιζόμενος ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Πριν λίγες μέρες εξήγγειλε την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ, και δεν ξεχνάμε βέβαια τον ουσιαστικό και εκτεταμένο δημόσιο διάλογο για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, στον οποίο η ελληνική κοινωνία συμμετέχει από πέρυσι το καλοκαίρι.

Ασφαλώς ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος που διαστρέφει το λαϊκό γλωσσικό αισθητήριο δίνοντας θετικό νόημα στη «φυγή προς τα μπρος». Όλο το πολιτικό σύστημα αυτό κάνει εδώ και χρόνια. Ιδίως μετά την κρίση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου κ.λπ., πλειοδοτούν σε προτάσεις «φυγής προς τα μπρος» σαν ένα είδος λευκής μαγείας, μπας και το σύμπαν δεήσει επιτέλους να συνωμοτήσει υπέρ της εκσυγχρονιστικής προσαρμογής της χώρας.

Η συμπερίληψη όμως του ηγέτη της «πρώτη φορά αριστεράς» σ’ αυτόν τον συρφετό κάνει το πράγμα ακόμα χειρότερο για τον ίδιο. Διότι έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, μας εξομολογείται πως το ΣΥΡΙΖΑϊκό success story ταυτίζεται με το αντίστοιχο του Αντώνη Σαμαρά όχι μόνο από την άποψη της πολιτικής και επικοινωνιακής απάτης, αλλά και από την άποψη του κοινού ψυχολογικού υποστρώματος που χαρακτηρίζει και τους δύο, όπως και όλους αυτούς που θέλουν να φύγουν «προς τα μπρος».

Ας φύγουν λοιπόν. Προς τα μπρος ή προς οπουδήποτε επιθυμούν. Εμείς δεν θα τους ακολουθήσουμε σε καμία φυγή. Θα μείνουμε «εδώ στο τώρα», όπως έγραφε ένα σημείωμα στο μπλογκ «Παραλληλογράφος» τον Σεπτέμβριο του 2011. «Όχι ρε λαμόγια – έλεγε – δε φεύγω προς τα μπρος! …Δεν θα σας κάνω τη χάρη να αφήσω το παρόν μου στα βρώμικα λαδωμένα χέρια σας, για να το κάνετε ξανά παραγραμμένο παρελθόν…»

 [--->]

Το Νέο Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Στις 18 Μαΐου η Βουλή έδωσε ισχύ νόμου στη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, η οποία είχε τον τίτλο «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης». Πρόκειται, λοιπόν, για ένα νέο Μνημόνιο που συμπληρώνει το καθοριστικό Τρίτο του Αυγούστου του 2015.

Αδυναμία πολιτικής σταθεροποίησης

Η ψήφιση του συμπληρωματικού Μνημονίου δείχνει καταρχήν την παντελή αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Για τα κυβερνητικά κόμματα δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε –έχουν πλήρως εξαχρειωθεί. Ο εισηγητής της πλειοψηφίας ήταν βασικό στέλεχος των 53+, της κατά φαντασίαν «αντιμνημονιακής ψυχής» του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης δεν είχε το κουράγιο να αντιταχθεί, κάτι που έκαναν τόσοι άλλοι στα προηγούμενα Μνημόνια. Πρόκειται για μελανή κηλίδα στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, από την άλλη, επιδόθηκαν σε όργιο υποκρισίας. Οι λυσσαλέοι υποστηρικτές του Τρίτου Μνημονίου, καταψήφισαν με ιερή αγανάκτηση το συμπλήρωμά του. Το ΚΚΕ επίσης καταψήφισε προβάλλοντας έναν γενικόλογο αντικαπιταλισμό που δεν προσφέρει τίποτε στην ελληνική κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή δήλωσε ότι θα καταψήφιζε, αν ήταν παρούσα, συνεχίζοντας την προσπάθεια να εμφανιστεί ως δήθεν «αντισυστημική». Για τον κ. Λεβέντη δε χρειάζεται να γίνεται λόγος.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν συστηματικά ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι βαθιά αντιμνημονιακή. Στη Βουλή όμως δεν υπάρχει κανένας φορέας που να εκφράζει αυτή τη λαϊκή βούληση. Πρόκειται για την κεντρική αντίφαση της ελληνικής πολιτικής ζωής σήμερα. Από τη φύση της η αντίφαση δεν επιτρέπει την πολιτική σταθεροποίηση της χώρας. Είναι θέμα χρόνου να υπάρξει γενικευμένη πολιτική αστάθεια, ο χαρακτήρας της οποίας θα πηγάσει από αυτά που μόλις ψήφισαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο του Μνημονίου

Το συμπληρωματικό Μνημόνιο είναι ένα πυκνογραμμένο κείμενο που θεσμοθετεί μια εξωπραγματική λιτότητα με πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% τουλάχιστον μέχρι το 2021. Τα επιπλέον φορολογικά μέτρα, οι περικοπές των συντάξεων, οι μεγάλες επιβαρύνσεις του ασφαλιστικού, θα προσθέσουν ασφυκτική πίεση στα εργατικά και τα μεσαία στρώματα. Τα περιβόητα «αντίμετρα» θα ενεργοποιηθούν μόνον εάν και όταν επιτευχθεί το 3,5% το 2019 και θα περιλαμβάνουν περιορισμένες ελαφρύνσεις. Ακόμη χειρότερα, θα ανακουφίζουν στρώματα διαφορετικά από εκείνα που θα έχουν ήδη σηκώσει το επιπλέον φορολογικό και συνταξιοδοτικό βάρος.

Για να εξασφαλιστεί ο στόχος της λιτότητας, το Μνημόνιο παρεμβαίνει αποφασιστικά στην ελληνική πολιτεία. Η διορισμένη Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσιονομικών Εσόδων θα ασκεί την πραγματική δημοσιονομική εξουσία στην Ελλάδα. Το Μνημόνιο προβλέπει ακόμη και τον ακριβή αριθμό και τη μέθοδο προσλήψεων της ΑΑΔΕ για το 2016-8 (1160 άτομα). Δεν χρειάζεται καλύτερη απόδειξη για το πως υποχωρεί η δημοκρατία, όταν μια χώρα χάνει την κυριαρχία στη διαχείριση των εσόδων της.  

Το Μνημόνιο προβλέπει και άλλα με λεπτομέρεια, όπως για τα προβληματικά δάνεια των τραπεζών, την πορεία της ΔΕΗ, τα ειδικά μισθολόγια, τη Δικαιοσύνη. Ο πυρήνας της λογικής του είναι κλασικά νεοφιλελεύθερος: η ελληνική οικονομία θα σταθεροποιηθεί μέσω της λιτότητας και οι «μεταρρυθμίσεις» θα φέρουν ανάπτυξη. Οι «μεταρρυθμίσεις» περιλαμβάνουν, βεβαίως, περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα επαγγελμάτων, κοκ.

Οι κυνικοί υπολογισμοί της κυβέρνησης

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνομολόγησε τη βαθιά νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας, υπό τον πλήρη έλεγχο των δανειστών, κάνοντας κυνικούς υπολογισμούς. Πρώτο, ελπίζει ότι οι δανειστές θα έχουν τη γαλαντομία να δώσουν κάποια ελάφρυνση του χρέους το επόμενο διάστημα, την οποία θα παρουσιάσει ως θρίαμβο. Δεύτερο, πιστεύει ότι η καταφανής μετριότητα του κ. Μητσοτάκη και η ακόμη μεγαλύτερη μνημονιακή του αδιαλλαξία θα συνεχίσουν να φοβίζουν ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Τρίτο και σημαντικότερο, προσδοκά ότι η ελληνική οικονομία θα παρουσιάσει ανάπτυξη το επόμενο διάστημα. Οι τρεις αυτοί παράγοντες, υπολογίζει ο κ. Τσίπρας, θα του δώσουν το περιθώριο να παραμείνει στην εξουσία.

Ο υπολογισμός είναι έωλος. Ο Υπουργός Οικονομικών μας κάλεσε από το βήμα της Βουλής να κοιτάξουμε τα «μικροοικονομικά» στοιχεία για να πειστούμε ότι η ελληνική οικονομία έχει γυρίσει σελίδα. Ο κ. Τσακαλώτος θα πρέπει να ξαναδεί τα στοιχεία επειγόντως. Η κατάρρευση των επενδύσεων, η μετριότητα των εξαγωγών, η αδυναμία του τραπεζικού συστήματος, η σχετική σταθεροποίηση των πραγματικών μισθών δείχνουν στασιμότητα και όχι ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ελλάδα ουσιαστικά επέστρεψε στην ύφεση το τελευταίο τέταρτο του 2016 και το πρώτο τέταρτο του 2017. Ούτε ότι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα αρνούνται πεισματικά να βελτιωθούν.

Η ελληνική οικονομία έχει σχετικά σταθεροποιηθεί ήδη από το 2014, όταν τελείωσε η οξεία φάση της κρίσης. Αλλά μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο λιτότητας και «μεταρρυθμίσεων» η χώρα σέρνεται, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και παροδικές υφέσεις. Παράλληλα συνεχίζει να χάνει την εκπαιδευμένη νεολαία της προς όφελος των ξένων.

Η αναγκαιότητα της ρήξης

Φτάνουμε έτσι στη βαθύτερη σημασία του νέου Μνημονίου του κ. Τσίπρα. Το Μνημόνιο πήγασε από την απόφαση ολόκληρου του πλέγματος εξουσίας της χώρας να παραμείνει στην ΟΝΕ και να αποδεχθεί τους όρους της ΕΕ με οποιοδήποτε κόστος. Η μόνη θετική προσφορά της εξευτελιστικής διαδρομής του ΣΥΡΙΖΑ είναι το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πορεία χωρίς ρήξη με την ΟΝΕ και την ΕΕ.

Το μνημονιακό στρατόπεδο συνεχίζει να φαντάζεται ότι μέσα στην ΟΝΕ η χώρα ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης». Ας προσέξει λίγο καλύτερα. Η κρίση της Ευρωζώνης υποχωρεί μεν, αλλά αφήνει πίσω της ένα θεμελιωμένο διαχωρισμό της Ευρώπης σε «κέντρο-περιφέρεια». Το κέντρο είναι ο εξαγωγικός βιομηχανικός τομέας της Γερμανίας που έχει δημιουργήσει μια σειρά από περιφέρειες στην Ευρώπη με βασικό μοχλό τους μηχανισμούς της ΟΝΕ και της ΕΕ. Με το νέο Μνημόνιο η Ελλάδα εντάσσεται οριστικά στην περιφέρεια, ως μια ασήμαντη και γηρασμένη χώρα που θα λιμνάζει υπό το βάρος ενός υπέρογκου χρέους.

Μετά από εφτά χρόνια η ελληνική κρίση έχει πλέον μετατραπεί σε ζήτημα κοινωνικής και εθνικής επιβίωσης. Οι έχοντες και κατέχοντες έχουν αποδεχθεί την περιθωριοποίηση της χώρας. Η λύση θα πρέπει να έρθει από τα εργατικά και μεσαία στρώματα και να περιλαμβάνει τη ρήξη. Είναι απαραίτητο να έχει ταξικό χαρακτήρα, με ανατροπή της σημερινής πνιγηρής κοινωνικής κατάστασης, και να οδηγεί σε ανάκτηση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.

Μετά τον διασυρμό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει διάχυτη απογοήτευση και απόγνωση στην ελληνική κοινωνία. Είναι λάθος όμως να συγχέεται η βουβή απέχθεια προς την πολιτική με την πλήρη παράδοση. Δεν υπάρχουν συνθήκες πραγματικής σταθεροποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που απαιτείται σήμερα είναι η συστηματική στράτευση, ώστε να αποκτήσει κοινωνική και πολιτική υπόσταση το μήνυμα της ρήξης.

 [--->]

Δεκάδες τραυματίες σε συγκρούσεις διαδηλωτών με τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στη Δυτική Όχθη

 

Οι διαδηλωτές τραυματίστηκαν από πραγματικά πυρά, πλαστικές σφαίρες αλλά και από τα δακρυγόνα

Δεκάδες Παλαιστίνιοι που διαδήλωναν την υποστήριξή τους στους κρατούμενους απεργούς πείνας στο Ισραήλ τραυματίστηκαν την Παρασκευή στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας σε συγκρούσεις με τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας.

Οι διαδηλωτές τραυματίστηκαν από πραγματικά πυρά και πλαστικές σφαίρες αλλά και από τα δακρυγόνα, διευκρίνισαν η παλαιστινιακή Ερυθρά Ημισέληνος και το Υπουργείο Υγείας της Γάζας.

Την Παρασκευή, χιλιάδες Παλαιστίνιοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες περιοχές της Δυτικής Όχθης καθώς και κοντά στον φράχτη ασφαλείας που περιβάλλει τη Λωρίδα της Γάζας. Στόχος τους ήταν να εκφράσουν την υποστήριξή τους στους εκατοντάδες κρατούμενους σε ισραηλινές φυλακές οι οποίοι πραγματοποιούν απεργία πείνας από τις 17 Απριλίου ζητώντας να βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησής τους.

Φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου είπαν ότι εκατοντάδες κάτοικοι της Γάζας, κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες, έκαναν πορεία μέχρι τον φράχτη και άρχισαν να πετούν πέτρες ενώ έβαλαν φωτιά και σε λάστιχα. Το υπουργείο Υγείας ανέφερε ότι οκτώ άνθρωποι τραυματίστηκαν από σφαίρες ενώ άλλοι 30 παρουσίασαν αναπνευστικά προβλήματα λόγω των δακρυγόνων.

Περίπου 1.500 Παλαιστίνιοι διαδήλωσαν στη Χεβρώνα, στη νότια Δυτική Όχθη. Συγκρούσεις αναφέρθηκαν σε πολλές άλλες πόλεις και χωριά των παλαιστινιακών εδαφών.

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ, φωτό: AP Photo/Adel Hana)

[--->]

Αν ο λαός δεν πάρει την κατάσταση στα χέρια του,η «έξοδος» από το Τρίτο Μνημόνιο οδηγεί σε μνημονιακή κατοχή δεκαετιών

Η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση αναφορικά με το υπό ψήφιση απόψε το βράδυ πολυνομοσχέδιο «Συνταξιοδοτικές διατάξεις Δημοσίου και τροποποίηση του ν. 4387/2016, μέτρα εφαρμογής των δημοσιονομικών στόχων και μεταρρυθμίσεων, μέτρα κοινωνικής στήριξης και εργασιακές ρυθμίσεις, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021 και λοιπές διατάξεις»:

 

  «Είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο κατηγοριών καταστροφικά για τη ζωή των ανθρώπων και τη χώρα μέτρα στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται απόψε.

 

  Αυτά που αποτελούν «επικαιροποίηση» του Τρίτου Μνημονίου προκειμένου να «κλείσει» η Δεύτερη Αξιολόγηση. (Το οποίο Τρίτο Μνημόνιοι ήδη από την  προηγούμενη «επικαιροποίηση» του κατά την Πρώτη Αξιολόγηση έχει καταστεί Μνημόνιο Plus, με την έννοια ότι συμπεριλαμβάνει πλέον ρυθμίσεις για το διάστημα 2016-2018 και πέραν των ρητά καθοριζόμενων στο κείμενο του, που ψηφίστηκε στις 14.8.2015 από την τότε πρωτοαναδυόμενη μνημονιακή κυβερνητική πλειοψηφία και από την «παραδοσιακή» μνημονιακή «αντιπολίτευση».)

 

  Η αναφορά του Προέδρου της ΕΣΕΕ κατά την ακρόαση των φορέων στα μέτρα κόστους 700 εκ. για το 2018, για τα οποία τηρείται «σιγή ιχθύος» και τα οποία θα επιπέσουν πάνω σε 10 «παλιά» και νέα χαράτσια, που πρωτοεφαρμόζονται αυτή την περίοδο, όπως και «μεταρρυθμίσεις» τύπου κατάργησης της Κυριακής αργίας με στόχο την παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της «αγοράς» στις μεγάλες αλυσίδες και πολυκαταστήματα με αντίστοιχη επιτάχυνση της καταστροφής μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, εμπίπτουν σ’  αυτή την κατηγορία.

 

 Τα λεγόμενα «μέτρα και αντίμετρα», ωστόσο, για το πέραν του Τρίτου Μνημονίου διάστημα 2019-2021 και ο καθορισμός του ύψους των «αιματοβαμμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων, τα οποία διοχετεύονται κατευθείαν στην πληρωμή ενός μη βιώσιμου χρέους, σε 3,5% επί μία πενταετία μετά τη λήξη του Τρίτου Μνημονίου, συνιστούν στην πραγματικότητα την πρώτη δέσμη μέτρων μετάβασης στη μετά το Τρίτο Μνημόνιο Plus εποχή και, κατά πάσα πιθανότητα, την πρώτη δέσμη μέτρων μετάβασης στη «μεταμνημονιακή εποχή»:

 

  «Πρώτη δέσμη μέτρων», επειδή το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει συμπλήρωση τους κατά την, διαφημιζόμενη ως «εύκολη», Τρίτη Αξιολόγηση συν οπωσδήποτε μια πολύ γερή «δόση» κατά την τελική, για το Τρίτο Μνημόνιο Plus, Αξιολόγηση του Αυγούστου 2018, μέσω της οποίας οι δανειστές θα καλούνται να υπογράψουν ότι εκπληρώθηκε «επιτυχώς» το Τρίτο Μνημόνιο, ως προϋπόθεση και για την εφαρμογή των λεγόμενων «μεσοπρόθεσμων» μέτρων για το χρέος. (Αν σκεφτούμε ότι καθεμιά απ’  τις δύο μέχρι σήμερα «αξιολογήσεις» του Τρίτου Μνημονίου έχουν διαρκέσει περίπου ένα χρόνο και, όπως και στο παρελθόν, έχουν καταλήξει με μια γερή δόση «εμπλουτισμού» της μνημονιακής συνταγής, δε μπορεί παρά ν’  ανατριχιάζει κανείς με την προσδοκώμενη διάρκεια κι επιβάρυνση για τη «μεταμνημονιακή εποχή» της Τελευταίας Αξιολόγησης.)

 

   Ο ίδιος ο χαρακτήρας των μέτρων για τη μετά το πέρας του Τρίτου Μνημονίου εποχή - αν όντως δεν υπάρξει Τέταρτο Μνημόνιο - αποδεικνύει πόσο «κούφιο» είναι το νέο «αφήγημα» της κυβέρνησης, που καλεί το λαό να σφίξει τα δόντια και να κάνει για ένα χρόνο ακόμα υπομονή προκειμένου να «τελειώνουμε οριστικά» με τα μνημόνια. Τυχόν τερματισμός του Τρίτου Μνημονίου χωρίς Τέταρτο, κάθε άλλο παρά σημαίνει «απεμπλοκή από τα μνημόνια» και «τερματισμό της επιτροπείας», όπως ήταν ο στόχος της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο οποίος  σύμφωνα και με τα «μισόλογα» των υπουργών κατά τη συζήτηση του παρόντος σχεδίου νόμου, τείνει να εκπληρωθεί μέσω της ολοκλήρωσης του Τρίτου Μνημονίου χωρίς διάδοχο Τέταρτο.

 

   Στην πραγματικότητα, η παρούσα δέσμη μέτρων για τη μετά το Τρίτο Μνημόνιο εποχή συν όσες «δόσεις» μέτρων ακολουθήσουν μέσα στο 2018 και θ’  αφορούν τα επόμενα χρόνια, θ’  αποτελέσουν την πρώτη «Δέσμη Μέτρων» στο πλαίσιο του «Μνημονίου ΜακροοικονομικήςΠροσαρμογής», που προβλέπει ο δεύτερος Κανονισμός «two-pack» (472/2013), ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 30.5.2013 - ως «εφαρμοστικός νόμος» της «μεταρρύθμισης» που συμφωνήθηκε το 2011 στο Σύμφωνο Σταθερότητας – και ισχύει αποκλειστικά για κάθε χώρα που «βγαίνει» από τα μνημόνια. Σύμφωνα με τον 472/2013, έως ότου η χώρα αποπληρώσει το 75% του χρέους της παραμένει σε καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» (intensive surveillance) [σε σύγκριση με το καθεστώς που προβλέπει ο «δίδυμος» κανονισμός six-pack (473/2013) για όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης].

 

Σύμφωνα με το καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης», αφού υπογραφεί το «μεταμνημόνιο» «μακροοικονομικής προσαρμογής» και για όσα χρόνια αυτό αφορά – δηλ. μέχρι ν’  αποπληρωθεί το 75% του χρέους – θα γίνονται τρεις αξιολογήσεις το χρόνο αποκλειστικά από τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» ΕΕ-ΕΚΤ-ESM, δηλ. από μια «ευρωπαϊκή» τρόικα χωρίς το ΔΝΤ, κατά τις οποίες θα επιβάλλονται με τον πασίγνωστό πλέον μετά από εφτά χρόνια τρόπο, «πρόσθετα μέτρα και μεταρρυθμίσεις» αν κρίνεται ότι υπάρχει διακινδύνευση της εκπλήρωσης των «συμφωνημένων» στόχων.

 

   Μετά την ψήφιση του «two-pack» τέλος Μαίου του 2013, σε κάθε προσπάθεια που έκανα στη Βουλή για να επισημάνω τι περιμένει  τη χώρα μετά την «έξοδο» από το Δεύτερο Μνημόνιο – μια έξοδο που εμφανιζόταν «προγραμματισμένη» για το 2014 – και γιατί μια δραστική ονομαστική μείωση (κούρεμμα) του χρέους είναι απαραίτητο, τόσο η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όσο και βουλευτές της μου απαντούσαν στερεότυπα ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα, καθώς η χώρα θα μπει στο καθεστώς «six-pack» που ισχύει για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης: Σύμφωνα με το οποίο, η κάθε χώρα που δεν έχει ποτέ τεθεί «εντός επιτήρησης» καταρτίζει «μόνη της» τον προϋπολογισμό της και ο προϋπολογισμός αυτός ελέγχεται στη συνέχεια από την ΕΕ δυο φορές το χρόνο (τα λεγόμενα «εξάμηνα») ως προς το αν τηρούνται τα γενικά κριτήρια του «Μάαστριχτ» για έλλειμμα και χρέος.

 

   Για να «σπάσει» αυτό το ανοιχτό και «χοντρό» ψέμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, καθώς αμφισβητούσαν την ύπαρξη δημοσιευμένου Κανονισμού της ΕΕ, και κυρίως το «τείχος σιωπής» από μεριάς των ΜΜΕ, χρειάστηκε στις 16.10.2013 κατά τη συμμετοχή μου στη Διακοινοβουλευτική Συνδιάσκεψη για την Οικονομική Διακυβέρνηση στο Βίλνιους της Λιθουανίας να περιγράψω αναλυτικά το –αμφισβητούμενης ύπαρξης(!) - περιεχόμενο του 472/2013 υποβάλλοντας ερώτηση στον τότε Αντιπρόεδρο της ΕΕ Όλι Ρεν, στην οποία αυτός μου απάντησε μεταξύ άλλων ότι: «Σχετικά με την ερώτηση της Ελληνίδας συναδέλφου για τη μετά το Πρόγραμμα επιτήρηση, η αναφορά σας στα γεγονότα είναι σίγουρα ορθή.

 

   Οι κανόνες για την επιτήρηση μετά το πέρας του Προγράμματος έχουν ενσωματωθεί στη Συνθήκη για τον ESM, η οποία αποτελεί διακυβερνητική συνθήκη… Θα δοκιμάσουμε σύντομα, από τον Ιανουάριο του επόμενου έτους (2014), τόσο τη Συνθήκη για το Ευρώ όσο και για τον ESM, και τότε θα ισχύει ότι, εφόσον το όριο του 75% δεν έχει επιτευχθεί, η επιτήρηση θα συνεχίζεται. Πόσο χρόνο ακόμα θα σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, είναι ολοφάνερα νωρίς ακόμα και πρόωρο να ειπωθεί…».

 

   Με τη σειρά της η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να «πουλήσει», κατά τη συζήτηση ενός ακόμα καταστροφικού πολυνομοσχεδίου, του σχεδίου-νόμου που ψηφίζεται σήμερα, την «οριστική έξοδο από την επιτήρηση και το Πρόγραμμα από τον Αύγουστο 2018» ως βασική «αφήγηση» πλέον του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση και η άρνηση παραδοχής της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ότι μετά τα Μνημόνια στη χώρα θα εφαρμοστεί ο 472/2013 για το, χωρίς αρίθμηση πλέον, «μόνιμο» (μετα)μνημόνιο «μακροοικονομικής προσαρμογής». Γι’  αυτό και απόψε οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψηφίζουν ότι, μεταξύ άλλων, θα χρειάζεται έγκριση του ΔΝΤ για να ενεργοποιηθούν τα λεγόμενα «αντίμετρα».

 

   Από τις απόπειρες συζήτησης για το χρέος, ξέρουμε επιπλέον σήμερα περισσότερα απ’  ότι την εποχή του Όλι Ρεν για την πιθανή διάρκεια της «ενισχυμένης επιτήρησης»: Οι «επεκτάσεις» αποπληρωμής του σημερινού χρέους που συζητούνται, οδηγούν «πέραν» του 2060. Ενώ μόλις δύο μέρες πριν, στις 16 Μαϊου 2017, δημοσιοποιήθηκε έρευνα του ESM για το χρέος στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα υπό τον μπαλτά της «επιτήρησης», της οποίας η εικόνα για το χρέος δε βελτιώθηκε: Το ελληνικό χρέος, το οποίο ως προς το ΑΕΠ από το 129% εκτινάχθηκε στο 178% σήμερα,  χαρακτηρίζεται «επικίνδυνο»…

 

   Επιπροσθέτως, τα «νέα μέτρα» πριν και μετά το 2018 θα έρθουν να προστεθούν σε ένα μνημονιακό «οικοδόμημα-βουνό» πέραν των 500 εφαρμοστικών νόμων των τριάμιση  – μέχρι στιγμής - ελληνικών  μνημονίων, το οποίο στο Τρίτο Μνημόνιο έχουν δεσμευτεί ότι δε θα το «αγγίξουν» στο παραμικρό μεταμνημονιακά χωρίς έγκριση των δανειστών.

 

   Φυσικά τίποτα δε λέει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι. Το Πρώτο Μνημόνιο «διακόπηκε» μετά το «κατέβασμα των επισήμων από τις εξέδρες» την 28η Οκτωβρίου 2011 κι έδωσε τη θέση του στο Δεύτερο. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2014 δε μπόρεσε να «κλείσει» την Πέμπτη Αξιολόγηση του Δευτέρου Μνημονίου – ας θυμηθούμε την απάντηση «κύκλων» της Τρόικας για το μέιλ Χαρδούβελη, ότι είναι σε καλό δρόμο αλλά καλύπτει μόνο το ¼ των απαιτήσεων της - επειδή βεβαίως υπήρχε ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κατ’  ουσία η Πέμπτη Αξιολόγηση «έκλεισε» μέσω του Τρίτου Μνημονίου προκειμένου να ενσωματωθεί στο μνημονιακό στρατόπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

   Τίποτα δεν προοιωνίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση θα καταφέρει να «κλείσει» αβρόχοις ποσίν το Τρίτο Μνημόνιο – για να περάσει είτε σε ένα «επίσημο» Τέταρτο είτε στο άνευ αρίθμησης Μνημόνιο «for ever» Μακροοικονομικής Προσαρμογής. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, οποιαδήποτε από τις παραπάνω «εναλλακτικές» σημαίνει τσακισμένες ζωές για τα εγγόνια και τα δισέγγονα μας - και βέβαια μια ρημαγμένη χώρα βαθιά στο μέλλον.

 

   Γι’ αυτό δε μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψει ο λαός να υπάρξει οποιαδήποτε από τις δύο εναλλακτικές ως «προοπτική». Η μόνη πραγματική προοπτική σε όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και της χώρας είναι η ανάκτηση της κυριαρχίας ώστε η χώρα να μπορεί να επιχειρήσει ένα δικό της σχέδιο για να σταθεί ξανά στα πόδια της.  Αυτή τη στιγμή τίποτα δε μπορεί να εμπνεύσει περισσότερο προς μια χειραφετητική προοπτική για το λαό και τη χώρα από τη δρομολόγηση της ευρύτερης δυνατής αγωνιστικής ενότητας στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού, πατριωτικού, αντιμνημονιακού μετώπου. Κι επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, είμαστε όλοι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία και προπαντός στους ανθρώπους που υπάρχουν και στους ανθρώπους που έρχονται.

 

    

 

Αθήνα,18.5.2017