Επειδή το ψέμα βρίσκεται στο DNA των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ήταν
λογικό να κάνουν έναρξη προεκλογικής περιόδου με δύο μεγάλα ψέματα. Το
ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι επιδιώκει την αυτοδυναμία. Η αλήθεια είναι ότι
ακόμη κι αν του τη χάριζαν θα την αρνιόταν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την πρωτιά,
φυσικά, για να απολαύσει την αιώρα της εξουσίας αλλά ούτε ξέρει, ούτε
μπορεί, ούτε αντέχει να διαχειριστεί μόνος του το Τρίτο Μνημόνιο.
Ν. Βαλαβάνη - Αυτό το Μέτωπο πρέπει να συγκροτηθεί με τις πιο πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες¨"
Σήμερα το μεσημέρι η
βουλευτής Β’ Αθηνών Νάντια Βαλαβάνη συναντήθηκε στη Βουλή με τον
Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Δημήτρη Στρατούλη. Μετά τη συνάντηση έκανε
στους δημοσιογράφους την ακόλουθη δήλωση:
«Θα σας πω ότι συμπαρατάσσομαι με την προσπάθεια συγκρότησης του πλατιού εκλογικού μετώπου της Λαϊκής Ενότητας ενάντια στις πολιτικές που πέντε χρόνια τώρα καταστρέφουν το λαό και τη χώρα και τσιμεντάρει σήμερα το Τρίτο Μνημόνιο.
Αυτό το Μέτωπο χρειάζεται να εκφράσει το «όλον» ΟΧΙ, δηλαδή όλους τους Έλληνες πολίτες που, και με τους φόβους με τις αμφιβολίες τους, έκαναν το μεγάλο ριζοσπαστικό άλμα στις 5 Ιουλίου.
Πρέπει να εκφράσει τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, πατριώτες και δημοκράτες, που με τεράστια αυτενέργεια και ανιδιοτέλεια μπόρεσαν να σφραγίσουν με τέτοιο συγκλονιστικό τρόπο και να δώσουν αυτό το ΟΧΙ στις πιο δύσκολες συνθήκες στην εκλογική ιστορία του κόσμου, με κλειστές τράπεζες, στο δημοψήφισμα.
Και πρέπει να συγκροτηθεί με τις πιο πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες, με μεγάλο σεβασμό στις απόψεις όλων των δυνάμεων και των προσωπικοτήτων που το απαρτίζουν. Και αυτός ο σεβασμός και οι πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες πρέπει να εκφραστούν επίσης στον τρόπο συγκρότησης των ψηφοδελτίων, που είναι μια πολύ μεγάλη ευθύνη από τη στιγμή που δεν υπάρχει ο σταυρός, αλλά πρόκειται για λίστες. Και βέβαια πρέπει να υπάρχει όσο το δυνατόν συλλογικότερη εκπροσώπηση.
Είναι φανερό επίσης ότι χρειάζεται ένα απλό, ρεαλιστικό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα, το οποίο θα μπορέσει να εξηγήσει το πως θα γίνει δυνατό να υπάρξει μια πραγματική, σημαντική και μεγάλη αντιπολίτευση μέσα και έξω από τη Βουλή μετά τις εκλογές, τέτοια που να εξασφαλίζει όρους, τουλάχιστον σε μια επόμενη φάση, διαφυγής από τη φυλακή των Μνημονίων και αποκατάστασης της ελπίδας και της ανάτασης που γνωρίσαμε τους πρώτους μήνες μετά το Γενάρη. Αυτές που έκαναν τα πάντα δυνατά, γιατί τα πάντα μπορούν να είναι ανοιχτά και δυνατά. Και είναι στο χέρι όλων μας να γίνουν έτσι.»
[--->] Αθήνα, 28.8.2015
«Θα σας πω ότι συμπαρατάσσομαι με την προσπάθεια συγκρότησης του πλατιού εκλογικού μετώπου της Λαϊκής Ενότητας ενάντια στις πολιτικές που πέντε χρόνια τώρα καταστρέφουν το λαό και τη χώρα και τσιμεντάρει σήμερα το Τρίτο Μνημόνιο.
Αυτό το Μέτωπο χρειάζεται να εκφράσει το «όλον» ΟΧΙ, δηλαδή όλους τους Έλληνες πολίτες που, και με τους φόβους με τις αμφιβολίες τους, έκαναν το μεγάλο ριζοσπαστικό άλμα στις 5 Ιουλίου.
Πρέπει να εκφράσει τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, πατριώτες και δημοκράτες, που με τεράστια αυτενέργεια και ανιδιοτέλεια μπόρεσαν να σφραγίσουν με τέτοιο συγκλονιστικό τρόπο και να δώσουν αυτό το ΟΧΙ στις πιο δύσκολες συνθήκες στην εκλογική ιστορία του κόσμου, με κλειστές τράπεζες, στο δημοψήφισμα.
Και πρέπει να συγκροτηθεί με τις πιο πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες, με μεγάλο σεβασμό στις απόψεις όλων των δυνάμεων και των προσωπικοτήτων που το απαρτίζουν. Και αυτός ο σεβασμός και οι πλατιές, συλλογικές, δημοκρατικές, έντιμες διαδικασίες πρέπει να εκφραστούν επίσης στον τρόπο συγκρότησης των ψηφοδελτίων, που είναι μια πολύ μεγάλη ευθύνη από τη στιγμή που δεν υπάρχει ο σταυρός, αλλά πρόκειται για λίστες. Και βέβαια πρέπει να υπάρχει όσο το δυνατόν συλλογικότερη εκπροσώπηση.
Είναι φανερό επίσης ότι χρειάζεται ένα απλό, ρεαλιστικό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα, το οποίο θα μπορέσει να εξηγήσει το πως θα γίνει δυνατό να υπάρξει μια πραγματική, σημαντική και μεγάλη αντιπολίτευση μέσα και έξω από τη Βουλή μετά τις εκλογές, τέτοια που να εξασφαλίζει όρους, τουλάχιστον σε μια επόμενη φάση, διαφυγής από τη φυλακή των Μνημονίων και αποκατάστασης της ελπίδας και της ανάτασης που γνωρίσαμε τους πρώτους μήνες μετά το Γενάρη. Αυτές που έκαναν τα πάντα δυνατά, γιατί τα πάντα μπορούν να είναι ανοιχτά και δυνατά. Και είναι στο χέρι όλων μας να γίνουν έτσι.»
[--->] Αθήνα, 28.8.2015
Jacques Sapir : Η Ελλάδα και ο κυνισμός του Γαλλικού Κομουνιστικού Κόμματος (PCF)
Ο καθ. Jacques Sapir στο blog του Russeurope σχολιάζει
ένα κείμενο εργασίας της ηγεσίας του PCF προς χρήση των μελών του για την
κατάσταση στην Ελλάδα με τον σαφή στόχο
να κατευθύνει τη σκέψη διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ,
αγνοεί εντελώς την αντιπολίτευση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία δεν
αναφέρει, και επικαλούμενη το γνωστό «δεν υπάρχει άλλη λύση» ,την ΤΙΝΑ (there
is no alternative) της Μάργκαρετ Θάτσερ παρουσιάζει τη θέση του Αλέξη Τσίπρα ως τη μόνη δυνατή .
Αλλά στο τμήμα του κειμένου με τον τίτλο «Αναφορικά με την έξοδο της Ελλάδας
από τη ζώνη του ευρώ», όπου αναπτύσσεται μια οικονομική ανάλυση για τις συνέπειες
ενός « Grexit », επιβεβαιώνεται εντυπωσιακά η ιδέα μιας παρουσίασης υπερβολικά κατευθυνόμενης,
σε σημείο που να θεωρείται ανέντιμη, για την κατάσταση στην Ελλάδα. Μεταφέρουμε
ένα μόνο μέρος από το σχόλιο του Jacques Sapir .
[...] Θα σταθώ ειδικά στο «Αναφορικά με την έξοδο της Ελλάδας από
τη ζώνη του ευρώ»
(σελ.4 και 5 του κειμένου)
Οι άμεσες συνέπειες ενός Grexit
Ενα "Grexit" θα σημαίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος τουλάχιστον κατά 40% και επομένως απώλεια της αγοραστικής δύναμης κατά 40% και αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους κατά 40%. Αυτό δεν μπορεί να έχει κανένα όφελος στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση.
Πραγματικά δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο οι συγγραφείς αυτού του κειμένου θα μπορούσαν να καθορίσουν μια πιθανή υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της δραχμής σε περίπτωση ενός «Grexit». Με δεδομένη την εσωτερική υποτίμηση που ήδη έχει γίνει από το 2010, και την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα, μια υποτίμηση μεταξύ 15% και 25% είναι το πιο πιθανό. Δεν υπάρχει επομένως τίποτα που να μπορεί να στηρίξει αυτή τη θέση, πέρα από την επιθυμία τους να παρουσιάσουν μια εικόνα "καταστροφική" από ένα πιθανό Grexit. Στην πραγματικότητα, η σημερινή κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα δείχνει ότι η υποτίμηση αυτή θα είναι πολύ μικρότερη από το 40%.
Έπειτα, στο κείμενο υπάρχει ένα χονδροειδές λάθος, τόσο χονδροειδές όμως, που μας κάνει να σκεφτούμε ότι αυτό γίνεται σκόπιμα για να προκαλέσει μια αντίδραση απορριπτική. Στο σημείο που αναφέρεται ότι μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 40% θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης κατά 40%.Είναι σαν να λέμε ότι το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνει όλος ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται αποκλειστικά από εισαγόμενα εμπορεύματα. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Ενα "Grexit" θα σημαίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος τουλάχιστον κατά 40% και επομένως απώλεια της αγοραστικής δύναμης κατά 40% και αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους κατά 40%. Αυτό δεν μπορεί να έχει κανένα όφελος στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση.
Πραγματικά δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο οι συγγραφείς αυτού του κειμένου θα μπορούσαν να καθορίσουν μια πιθανή υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της δραχμής σε περίπτωση ενός «Grexit». Με δεδομένη την εσωτερική υποτίμηση που ήδη έχει γίνει από το 2010, και την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα, μια υποτίμηση μεταξύ 15% και 25% είναι το πιο πιθανό. Δεν υπάρχει επομένως τίποτα που να μπορεί να στηρίξει αυτή τη θέση, πέρα από την επιθυμία τους να παρουσιάσουν μια εικόνα "καταστροφική" από ένα πιθανό Grexit. Στην πραγματικότητα, η σημερινή κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα δείχνει ότι η υποτίμηση αυτή θα είναι πολύ μικρότερη από το 40%.
Έπειτα, στο κείμενο υπάρχει ένα χονδροειδές λάθος, τόσο χονδροειδές όμως, που μας κάνει να σκεφτούμε ότι αυτό γίνεται σκόπιμα για να προκαλέσει μια αντίδραση απορριπτική. Στο σημείο που αναφέρεται ότι μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 40% θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης κατά 40%.Είναι σαν να λέμε ότι το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνει όλος ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται αποκλειστικά από εισαγόμενα εμπορεύματα. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Εκτός από το
πλουσιότερο 10% του πληθυσμού, όπου το μερίδιο της κατανάλωσης των εισαγόμενων
εμπορευμάτων φτάνει μέχρι 70%, για το υπόλοιπο του πληθυσμού είναι γνωστό ότι
το μερίδιο αυτό είναι μικρότερο από 50%, και για το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού
(ας πούμε για το 50% των λιγότερο πλούσιων), γνωρίζουμε ότι το ποσοστό των
εισαγόμενων υπηρεσιών και εμπορευμάτων είναι περίπου 20 ή ακόμη και 15%.
Αυτό
σημαίνει ότι μια υποτίμηση 40% - η οποία παρόλα αυτά θα πρέπει να θεωρείται ως
μια υπόθεση υπερβολική - θα επιφέρει μια απώλεια της αγοραστικής
δύναμης κατά 28% για τους πλουσιότερους, αλλά -8% -6% για το πιο φτωχό κομμάτι
του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα, η απώλεια της αγοραστικής δύναμης θα επιβαρύνει
κυρίως τους πιο πλούσιους. Πρακτικά, η υποτίμηση του νομίσματος προκαλεί μια
αλλαγή στον πληθυσμό, και πλήττει περισσότερο κοινωνικές κατηγορίες που είναι
σε μεγάλο βαθμό εισαγωγείς προϊόντων. Λειτουργεί επίσης και ως μηχανισμός της
κοινωνικής δικαιοσύνης στο εσωτερικό του πληθυσμού.
Δεύτερο χονδροειδές λάθος, είναι το εξής απόσπασμα: «Αυτό δεν μπορεί να αποφέρει κανένα όφελος στη ανταγωνιστικότητα σε μια χώρα όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση». Καταρχάς το πρόβλημα είναι κυρίως η ελαστικότητα εισαγωγών / εξαγωγών. Αλλά το θέμα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σημαίνει ότι γνωρίζουμε τους τομείς των εξαγωγών. Αυτό όμως δείχνει ότι ως προς αυτό οι συντάκτες του κειμένου δεν έχουν ιδέα, ή δεν προσπάθησαν καν να διαμορφώσουν κάποια ιδέα, σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας περιλαμβάνει τέσσερα βασικά στοιχεία:
Δεύτερο χονδροειδές λάθος, είναι το εξής απόσπασμα: «Αυτό δεν μπορεί να αποφέρει κανένα όφελος στη ανταγωνιστικότητα σε μια χώρα όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση». Καταρχάς το πρόβλημα είναι κυρίως η ελαστικότητα εισαγωγών / εξαγωγών. Αλλά το θέμα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σημαίνει ότι γνωρίζουμε τους τομείς των εξαγωγών. Αυτό όμως δείχνει ότι ως προς αυτό οι συντάκτες του κειμένου δεν έχουν ιδέα, ή δεν προσπάθησαν καν να διαμορφώσουν κάποια ιδέα, σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας περιλαμβάνει τέσσερα βασικά στοιχεία:
- Τα έσοδα από τον τομέα του τουρισμού (θεωρούνται ως «εξαγωγές», δεδομένου ότι οι τουρίστες δεν έχουν την κατοικία τους στην Ελλάδα). Τώρα, είναι βέβαιο, και επιβεβαιώνεται από πολλές μελέτες, ότι η τουριστική βιομηχανία θα μπορούσε να ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από μια μεγάλη υποτίμηση της δραχμής, ειδικά προσελκύοντας τουρίστες εκτός περιόδου αιχμής (παράδειγμα Βρετανούς τουρίστες και τουρίστες από τη Βόρεια Ευρώπη), οι οποίοι σήμερα πηγαίνουν στην Κροατία ή στην Τουρκία.
- Τα έσοδα από τον τομέα της ναυπηγικής βιομηχανίας. Γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ένας από τους «εξαγωγικούς» τομείς της ελληνικής οικονομίας. Επί του παρόντος, ο κλάδος βρίσκεται σε κρίση λόγω του ανταγωνισμού από την Κροατία και την Τουρκία (που εδώ και 3 χρόνια έχουν υποτιμήσει σημαντικά το νόμισμα τους). Με μια υποτίμηση της δραχμής κατά 25%, είναι πιθανή μια επιστροφή του κύκλου εργασιών στα επίπεδα του 2010, χάρη στην αναγνωρισμένη ποιότητα του τομέα.
- Τα έσοδα της ελληνικής βιομηχανίας. Η ελληνική βιομηχανία είναι υπανάπτυκτη, αλλά έχει ορισμένους τομείς ποιοτικούς, τομείς που απέχουν πολύ από το να αξιοποιούν πλήρως την παραγωγική ικανότητάς τους. Στην πραγματικότητα, το ποσοστό αξιοποίησης της παραγωγικής ικανότητας των εγκαταστάσεων φαίνεται να είναι περίπου 60-65%. Αν υποτιμηθεί η δραχμή μπορεί να αυξηθεί μέχρι το '80%.
- Τα έσοδα της ελληνικής γεωργίας. Η ελληνική γεωργία είναι σε μεγάλο βαθμό εξαγωγική, τόσο στα Βαλκάνια, όσο στις αραβικές χώρες και στις χώρες της ζώνης του ευρώ. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, τα περιθώρια εξαγωγών είναι περιορισμένα λόγω της τιμής του ευρώ.
Προφανώς, μια υποτίμηση της δραχμής θα δώσει σημαντική ώθηση στην ελληνική οικονομία. Επιπλέον, θα ήταν δυνατό να αυξηθούν οι επενδύσεις ως προς το ΑΕΠ. Η ώθηση στη συνέχεια θα μετατρεπόταν σε έναν ενάρετο κύκλο στον οποίο η αύξηση των επενδύσεων θα οδηγούσε σε αύξηση της παραγωγικότητας στους τομείς των εξαγωγών, όπου θα μπορούσαν να αυξήσουν το μερίδιο τους στην αγορά. Η ελληνική οικονομία θα αρχίσει και πάλι να αναπτύσσεται και η ανεργία, η οποία πλήττει πλέον πάνω από το 26% του πληθυσμού, θα μειωνόταν γρήγορα.
Βλέπουμε ότι οι συντάκτες της CEN (Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PCF) δεν παρουσιάζουν μια αντικειμενική και ειλικρινή εικόνα, των επιπτώσεων του Grexit στους αναγνώστες τους.
Οικονομικές επιπτώσεις
«Αυτό θα είχε ως άμεση συνέπεια την αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών και τη μείωση της αγοραστικής ικανότητας, την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του ιδιωτικού χρέους, μεγαλύτερη δυσκολία χρηματοδότησης των επενδύσεων και, τελικά, μεγαλύτερη υποταγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».
Όσον αφορά το χρέος της Ελλάδα, είναι σαφές ότι ένα Grexit θα προκαλούσε μια στάση πληρωμών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έβγαζε κάτι. Γνωρίζουμε ότι μετά από μια στάση πληρωμών, οι πιστωτές και τα κράτη οφειλέτες, συμφωνούν σε μια γενναία διαγραφή του χρέους, που μπορεί να φτάνει μέχρι το '80%, όπως έγινε με τη Ρωσία μετά την στάση πληρωμών του 1998. Αν υποθέσουμε ότι το κούρεμα είναι μόνο 66%, κάτι που αντικατοπτρίζει μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 25%, αυτό μας δίνει:
Τρέχον χρέος : 315 δισεκατομμύρια ευρώ
Το χρέος υπολογίζεται εκ νέου σε δραχμές μετά την υποτίμηση της δραχμής κατά-25% : 420 δισεκατομμύρια δραχμές
Καθαρό χρέος μετά το κούρεμα κατά 66%, 138,6 δισεκατομμύρια δραχμές.
Αν η μετά την στάση πληρωμών συμφωνία περιλάβει μια απώλεια της ονομαστικής αξίας κατά 80% (όπως στην περίπτωση της Ρωσίας), τότε έχουμε : 84 δις δραχμές.
Ακόμα κα στην λιγότερο συμφέρουσα περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 70% του ΑΕΠ (200 δισ ευρώ = 200 δις δραχμές).
Όσον αφορά την αύξηση των τιμών, που προκύπτουν από τις υψηλότερες τιμές των εισαγωγών, μια μελέτη του καλού συνάδελφου Αlberto Bagnai δείχνει ότι θα είναι ίση με το 0,3 της υποτίμησης, φτάνοντας στο 7,5% σε 3 περίπου χρόνια. Καθόλου καταστροφικό, και σίγουρα ουδεμία σύγκριση με τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου.
Όσον αφορά το ζήτημα των επενδύσεων, αναφέρομαι στην παρατήρηση μου στη συνέντευξη του Pierre Laurent, όπου έδειχνα πως, στην πραγματικότητα, μια υποτίμηση της δραχμής θα ευνοούσε πολύ τις επενδύσεις. [4] Για μια ακόμη φορά, βλέπουμε ότι οι συντάκτες του κειμένου εργασίας της CEN αυθαιρετούν, και αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με το ιδεολογικό κίνητρο να δυσφημίσουν οποιαδήποτε πολιτική εξόδου από το ευρώ.
«Αυτό θα είχε ως άμεση συνέπεια την αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών και τη μείωση της αγοραστικής ικανότητας, την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του ιδιωτικού χρέους, μεγαλύτερη δυσκολία χρηματοδότησης των επενδύσεων και, τελικά, μεγαλύτερη υποταγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».
Όσον αφορά το χρέος της Ελλάδα, είναι σαφές ότι ένα Grexit θα προκαλούσε μια στάση πληρωμών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έβγαζε κάτι. Γνωρίζουμε ότι μετά από μια στάση πληρωμών, οι πιστωτές και τα κράτη οφειλέτες, συμφωνούν σε μια γενναία διαγραφή του χρέους, που μπορεί να φτάνει μέχρι το '80%, όπως έγινε με τη Ρωσία μετά την στάση πληρωμών του 1998. Αν υποθέσουμε ότι το κούρεμα είναι μόνο 66%, κάτι που αντικατοπτρίζει μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 25%, αυτό μας δίνει:
Τρέχον χρέος : 315 δισεκατομμύρια ευρώ
Το χρέος υπολογίζεται εκ νέου σε δραχμές μετά την υποτίμηση της δραχμής κατά-25% : 420 δισεκατομμύρια δραχμές
Καθαρό χρέος μετά το κούρεμα κατά 66%, 138,6 δισεκατομμύρια δραχμές.
Αν η μετά την στάση πληρωμών συμφωνία περιλάβει μια απώλεια της ονομαστικής αξίας κατά 80% (όπως στην περίπτωση της Ρωσίας), τότε έχουμε : 84 δις δραχμές.
Ακόμα κα στην λιγότερο συμφέρουσα περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 70% του ΑΕΠ (200 δισ ευρώ = 200 δις δραχμές).
Όσον αφορά την αύξηση των τιμών, που προκύπτουν από τις υψηλότερες τιμές των εισαγωγών, μια μελέτη του καλού συνάδελφου Αlberto Bagnai δείχνει ότι θα είναι ίση με το 0,3 της υποτίμησης, φτάνοντας στο 7,5% σε 3 περίπου χρόνια. Καθόλου καταστροφικό, και σίγουρα ουδεμία σύγκριση με τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου.
Όσον αφορά το ζήτημα των επενδύσεων, αναφέρομαι στην παρατήρηση μου στη συνέντευξη του Pierre Laurent, όπου έδειχνα πως, στην πραγματικότητα, μια υποτίμηση της δραχμής θα ευνοούσε πολύ τις επενδύσεις. [4] Για μια ακόμη φορά, βλέπουμε ότι οι συντάκτες του κειμένου εργασίας της CEN αυθαιρετούν, και αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με το ιδεολογικό κίνητρο να δυσφημίσουν οποιαδήποτε πολιτική εξόδου από το ευρώ.
Οι επιπτώσεις για
την Ευρώπη
«Επιπλέον, ένα " Grexit " θα προκαλέσει μαζικές κερδοσκοπικές επιθέσεις για να βγουν και άλλες χώρες από τη ζώνη του ευρώ, αρχίζοντας από την Ιταλία (2,07 τρισεκατομμύρια ευρώ χρέος), την Ισπανία (966 δισεκατομμύρια), την Πορτογαλία (219 δισεκατομμύρια ) και, ίσως, τη Γαλλία. Θα οδηγήσει σε μια ατέλειωτη πορεία της κάθε χώρας σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, κατά των μισθών και αποπληθωριστικές, η οποία θα ενισχύσει περαιτέρω την οικονομική πόλεμο για να κερδίσει μερίδιο αγοράς σε βάρος των ευρωπαίων εταίρων μας».
Οι κίνδυνοι από κερδοσκοπικές επιθέσεις είναι υπαρκτοί, και είναι πιθανό ότι ένα Grexit θα προκαλέσει ρήξη στη ζώνη του ευρώ. Αλλά αυτή η ρίξη θα είναι σε μεγάλο βαθμό θετική για τρεις χώρες, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Αν αυτός ο κατακερματισμός μπορέσει να γίνει πιο πριν (και γιατί όχι;), οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για μια μαζική έξοδό τους, και να θέσουν όρια στην υποτίμηση των νομισμάτων τους. Πρακτικά, η κατάρρευση του ευρώ θα τιμωρήσει μια μόνο χώρα: τη Γερμανία, η οποία θα δει το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται πολύ γρήγορα. Όλα αυτά έχουν υπολογιστεί πολλές φορές και οι υπολογισμοί έχουν δείξει ότι οι συνέπειες μιας ρήξης του ευρώ δεν θα ήταν, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, «αποκαλυπτικές», όπως έγραψαν οι συντάκτες του κειμένου. Εδώ μπορούμε να δούμε πολύ καλά σε δράση την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, η οποία υποστηρίζει ότι, έξω από το ευρώ, δεν υπάρχει σωτηρία.
«Επιπλέον, ένα " Grexit " θα προκαλέσει μαζικές κερδοσκοπικές επιθέσεις για να βγουν και άλλες χώρες από τη ζώνη του ευρώ, αρχίζοντας από την Ιταλία (2,07 τρισεκατομμύρια ευρώ χρέος), την Ισπανία (966 δισεκατομμύρια), την Πορτογαλία (219 δισεκατομμύρια ) και, ίσως, τη Γαλλία. Θα οδηγήσει σε μια ατέλειωτη πορεία της κάθε χώρας σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, κατά των μισθών και αποπληθωριστικές, η οποία θα ενισχύσει περαιτέρω την οικονομική πόλεμο για να κερδίσει μερίδιο αγοράς σε βάρος των ευρωπαίων εταίρων μας».
Οι κίνδυνοι από κερδοσκοπικές επιθέσεις είναι υπαρκτοί, και είναι πιθανό ότι ένα Grexit θα προκαλέσει ρήξη στη ζώνη του ευρώ. Αλλά αυτή η ρίξη θα είναι σε μεγάλο βαθμό θετική για τρεις χώρες, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Αν αυτός ο κατακερματισμός μπορέσει να γίνει πιο πριν (και γιατί όχι;), οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για μια μαζική έξοδό τους, και να θέσουν όρια στην υποτίμηση των νομισμάτων τους. Πρακτικά, η κατάρρευση του ευρώ θα τιμωρήσει μια μόνο χώρα: τη Γερμανία, η οποία θα δει το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται πολύ γρήγορα. Όλα αυτά έχουν υπολογιστεί πολλές φορές και οι υπολογισμοί έχουν δείξει ότι οι συνέπειες μιας ρήξης του ευρώ δεν θα ήταν, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, «αποκαλυπτικές», όπως έγραψαν οι συντάκτες του κειμένου. Εδώ μπορούμε να δούμε πολύ καλά σε δράση την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, η οποία υποστηρίζει ότι, έξω από το ευρώ, δεν υπάρχει σωτηρία.
Μια συζήτηση ουσιαστικά ιδεολογική
Η πραγματική φύση του κειμένου της CEN φαίνεται στο ακόλουθο απόσπασμα: «Αλλά το Grexit είναι ο καλύτερος τρόπος νομιμοποίησης της εθνικιστικής ρητορικής της άκρας δεξιάς (Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, FN στη Γαλλία ...)». Δηλαδή, αν η κυρία Le Pen, δηλώσει ότι το μεσημέρι στην Αθήνα έχει ήλιο, θα πρέπει όλοι εμείς να τρέξουμε να πάρουμε παλτά και ομπρέλες φωνάζοντας ότι στην Αθήνα βρέχει και κάνει κρύο. Σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο έχει πέσει η συλλογιστική της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής του PCF, στο κείμενο εργασίας της. Αυτό λέει πολλά για τον τρόμο που φαίνεται να κυριαρχεί στους συντάκτες του κειμένου, αλλά και πόσο μακριά είναι διατεθειμένα να φτάσουν τα μέλη της CEN ώστε να κατευθύνουν τα στελέχη και τους ακτιβιστές του κόμματός τους προς το αδιέξοδο. Επειδή, αξίζει να το επαναλάβουμε, το Grexit δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο ένα κόμμα, αλλά είναι μια πολιτική και οικονομική λύση, που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πολιτική και οικονομική λύση, και όχι ιδεολογικά.
Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PCF δημοσίευσε ένα κείμενο έντονης ιδεολογικής φόρτισης. Και αυτό δείχνει τη μεγάλη σύγχυση της ηγεσίας του PCF (ή ενός μέρους της) μπροστά στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν διστάζει να την διαστρεβλώσει ή να αποκρύψει. Επειδή στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχουν αρκετά αξιόλογα άτομα και με εμπειρία που είναι σε θέση να δουν ότι αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, και αυτά τα ψέματα δεν οφείλονται σε άγνοια, αλλά μάλλον στην πολιτική γραμμή του κόμματος.
Η πραγματική φύση του κειμένου της CEN φαίνεται στο ακόλουθο απόσπασμα: «Αλλά το Grexit είναι ο καλύτερος τρόπος νομιμοποίησης της εθνικιστικής ρητορικής της άκρας δεξιάς (Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, FN στη Γαλλία ...)». Δηλαδή, αν η κυρία Le Pen, δηλώσει ότι το μεσημέρι στην Αθήνα έχει ήλιο, θα πρέπει όλοι εμείς να τρέξουμε να πάρουμε παλτά και ομπρέλες φωνάζοντας ότι στην Αθήνα βρέχει και κάνει κρύο. Σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο έχει πέσει η συλλογιστική της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής του PCF, στο κείμενο εργασίας της. Αυτό λέει πολλά για τον τρόμο που φαίνεται να κυριαρχεί στους συντάκτες του κειμένου, αλλά και πόσο μακριά είναι διατεθειμένα να φτάσουν τα μέλη της CEN ώστε να κατευθύνουν τα στελέχη και τους ακτιβιστές του κόμματός τους προς το αδιέξοδο. Επειδή, αξίζει να το επαναλάβουμε, το Grexit δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο ένα κόμμα, αλλά είναι μια πολιτική και οικονομική λύση, που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πολιτική και οικονομική λύση, και όχι ιδεολογικά.
Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PCF δημοσίευσε ένα κείμενο έντονης ιδεολογικής φόρτισης. Και αυτό δείχνει τη μεγάλη σύγχυση της ηγεσίας του PCF (ή ενός μέρους της) μπροστά στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν διστάζει να την διαστρεβλώσει ή να αποκρύψει. Επειδή στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχουν αρκετά αξιόλογα άτομα και με εμπειρία που είναι σε θέση να δουν ότι αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, και αυτά τα ψέματα δεν οφείλονται σε άγνοια, αλλά μάλλον στην πολιτική γραμμή του κόμματος.
Αυτές οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές...
… επειδή αν δεν τις κερδίσει αυτός…
… υπάρχει ο κίνδυνος να νικήσει αυτός…
… ο οποίος μαζί με αυτούς…
… θα εφαρμόσει το Τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε αυτός…
… και το ψήφισε μαζί με αυτούς…
… οπότε πρέπει να πάρει αυτοδυναμία αυτός…
… για να μπορέσει να εφαρμόσει πιστά το Τρίτο Μνημόνιο, ενώ αν
δεν πάρει αυτοδυναμία θα αναγκαστεί να το εφαρμόσει μαζί με αυτούς…
… αλλά ακόμη κι αν βγει δεύτερος αυτός…
… θα ψηφίζει από την αντιπολίτευση όλα τα μέτρα του Τρίτου Μνημονίου, όπως υποσχέθηκε αυτός…
… ενώ αν είναι στην αντιπολίτευση αυτοί…
… θα ψηφίζουν όλα τα μέτρα του Τρίτου Μνημονίου, επειδή ήδη ψήφισαν το Τρίτο Μνημόνιο. Στην ερώτηση, γιατί αυτοί…
… κατεβαίνουν στις εκλογές με 5 διαφορετικά κόμματα και όχι με το ίδιο, η
απάντηση είναι ότι η Δημοκρατία τους βασίζεται σε ψευδαισθήσεις και ως
εκ τούτου το σφάγιο πρέπει να νιώθει ότι έχει δικαίωμα να επιλέγει
σφαγέα.
[--->]
Τι να κάνουμε στο σημερινό κρίσιμο σημείο καμπής;
Στο ανεμόδαρτο, μετά την
υπερψήφιση του τρίτου Μνημονίου, πολιτικό τοπίο της χώρας κι εν μέσω
ενός διεθνούς κραχ μ’ έντονο άρωμα από την παγκόσμια κρίση του 2009, το
πώς συμπεριφέρεται πολιτικά ο καθένας μας έχει πολύ μικρότερη σημασία
από το τι προσδοκούμε και τι μπορούμε να κάνουμε ως πολιτικό συλλογικό
υποκείμενο.
Ωστόσο, ο καθένας μας είναι ανάγκη να μιλήσει καταρχήν προσωπικά.
Εκλέχτηκα βουλευτής με έναν ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε στη χώρα μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να είναι αυτό που έλεγε τ’ όνομα της: Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας για απεμπλοκή της χώρας από τα μνημόνια και για δραστικό περιορισμό ενός χρέους που σήμερα καταβροχθίζει και την τελευταία ικμάδα της.
Έτσι ώστε να μπορέσει να σταθεί σταδιακά στα πόδια της η μεγάλη εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, να πάρουν αποφασιστική ένεση ζωής δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και, προπαντός, να μείνουν στην Ελλάδα και να δώσουν τη μάχη για επιβίωση και παραγωγική ανασυγκρότηση οι νέοι, η πιο μορφωμένη γενιά που έχει ποτέ γαλουχήσει αυτός ο τόπος.
Στη διάρκεια του πρώτου 5μηνου αυτής της κυβέρνησης υπήρξαν πολλές ελπιδοφόρες στιγμές, όλες συνδεμένες με καταργήσεις ή καθυστερήσεις εφαρμογής ακραίων μνημονιακών ρυθμίσεων και με «μονομερείς» νομοθετικές πρωτοβουλίες ανακούφισης των ανθρώπων, υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, επανεκκίνησης της οικονομίας.
Η κορυφαία πολιτική και κοινωνική μάχη, το συγκλονιστικό δημοψήφισμα που «έβγαλε» ένα τέτοιο αδιαμφισβήτητο ΟΧΙ «ωθώντας» εκατομμύρια ανθρώπους και προπαντός νεολαία στο προσκήνιο, σε μοναδικές στην πολιτική ιστορία του σύγχρονου κόσμου εκλογικές συνθήκες, με κλειστές τράπεζες, έδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο τον δρόμο πού θα έπρεπε να βαδίσει η κυβέρνηση μια βδομάδα αργότερα, αντιμέτωπη με το «σφαγείο» των Βρυξελλών.
Χάραξε ταυτόχρονα και τον οδικό χάρτη που καλούμαστε να βαδίσουμε όσοι αρνηθήκαμε να ακολουθήσουμε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στη στροφή της στον δρόμο του εξωραϊσμού του μνημονιακού καθεστώτος εκατοντάδων νόμων των τελευταίων πέντε χρόνων.
Το σημερινό, πιο κρίσιμο σε όλη αυτή την περίοδο κυριαρχίας των μνημονιακών πολιτικών, σημείο καμπής δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι αυτό το καθεστώς, αντί να αποδομηθεί, τσιμεντάρεται τώρα μέσω του πρόσφατα κοινοβουλευτικά «εγκεκριμένου» Τρίτου Μνημόνιου: Xάρη στον καταλυτικό ρόλο μιας κυβέρνησης ταγμένης στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν τώρα όλοι εμείς, για να σφραγίσει τις εξελίξεις, κόντρα σε ό,τι έχει δρομολογηθεί κυρίαρχα απ’ τον Ιούλιο, αυτό που εκφράστηκε στο συγκλονιστικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Τι πρέπει να κάνουμε πριν κλείσει, ανεπανόρθωτα για το λαό και ίσως για πολλές δεκαετίες, το ιστορικό παράθυρο που άνοιξε τόσο ώστε να περάσει από μέσα του η πρώτη κοινοβουλευτική κυβέρνηση της Αριστεράς, όποια κι αν ήταν η κατάληξη της;
Η πρώτη απάντηση σ’ αυτό σήμερα περνάει μέσα από τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στο πλαίσιο των δρομολογημένων «εκλογών-express». Express, ακριβώς για να μην υπάρξει χρόνος ουσιαστικότερης συζήτησης, αλλά και κοινωνικών εξελίξεων που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν το επιζητούμενο αποτέλεσμα:
Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη, να «νομιμοποιηθεί» ένας μικρότερος ή μεγαλύτερος συνασπισμός κομμάτων που θα εγγυηθεί την εφαρμογή ενός προγράμματος που όλοι – δανειστές, απελθούσα κυβέρνηση και μνημονιακή «αντιπολίτευση» - ξέρουν ότι δεν είναι «βιώσιμο», άρα θα «αποσταθεροποιηθεί»: Στη χειρότερη περίπτωση, μέσω της λαϊκής απόγνωσης.
Αντίθετα με το αφήγημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κατά το οποίο τα λαϊκά στρώματα θα υποφέρουν κατά τι λιγότερο αν εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές το κόμμα που κατεξοχήν τις καταπολέμησε, οι δυνάμεις που «καταψήφισαν» μέσα κι έξω από τη Βουλή σε όλη τη χώρα το Τρίτο Μνημόνιο, δεν είχαν κάποιες διαδικασίες συνάντησης, διαλόγου και συνομολόγησης κοινών προγραμματικών θέσεων άλλων από το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η βασική αδυναμία χρειάζεται να ξεπεραστεί – αναγκαστικά όχι σε βάθος, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μετεκλογικά – μέσα στις ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές.
Μερικές θέσεις, λοιπόν, στο πλαίσιο ενός διαλόγου που πρέπει να παραγάγει αποτελέσματα μέσα στα επόμενα 24ωρα:
Πρώτο, απευθυνόμαστε πολιτικά στο «όλον» ΟΧΙ, και όχι σε ένα μόνο, έστω και το πιο συνειδητοποιημένο, μέρος του. Απευθυνόμαστε ακόμα και σ’ αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ με επιφυλάξεις και φόβους: Σε συνθήκες κλειστών τραπεζών, κυριάρχησε ακόμα και σ’ αυτούς η ανάγκη αντίστασης σε ό,τι ισοπέδωσε εκατομμύρια ζωές. Αυτό είναι κυρίαρχα, από μεριάς των λαϊκών δυνάμεων, το ζητούμενο στην κοινωνική και πολιτική μετεκλογική κατάσταση.
Δεύτερο, η προτεραιότητα προφανώς δεν είναι ένα λεπτομερές κυβερνητικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας.
Το ρεαλιστικά ζητούμενο είναι μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα, ικανή να κινητοποιήσει με αποτελεσματικότητα λαϊκές δυνάμεις και να βοηθήσει ώστε να ενισχυθεί η πρωτοβουλία και η αυτενέργεια στο πλαίσιο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων.
Γι’ αυτό χρειάζεται περισσότερο να υπάρξει μια συνομολογημένη απ’ όλους κοινή κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα μπορούν να βρεθούν μετεκλογικά μέσα από διαδικασίες σε βάθος.
Τρίτο, εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία υπήρξε η δημιουργία, σε ουσιαστικά προεκλογικές συνθήκες, της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας της Λαϊκής Ενότητας. Αυτό έδωσε μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να παρακαμφθούν «Χρυσή Αυγή» και «Ποτάμι» ως προς την τρίτη διερευνητική εντολή – όχι βέβαια για τη δημιουργία κυβέρνησης.
Είναι φανερό ότι η Λαϊκή Ενότητα θα δώσει τον τόνο και θ’ αποτελέσει βασικό κορμό του εκλογικού σχήματος των δυνάμεων αντίστασης στην κυρίαρχη σημερινή πολιτική πριν και μετά τις εκλογές.
Είναι όμως επίσης φανερό ότι στον χώρο του ΟΧΙ και στις ζυμώσεις για την πλατιά εκλογική έκφρασή του κινούνται ομάδες, κινήσεις και προσωπικότητες εκτός πλαισίου Λαϊκής Ενότητας.
Όλος αυτός ο κόσμος, που εντάσσεται επίσης στις πιο ζωντανές δυνάμεις του ΟΧΙ, δεν είναι σωστό να κληθεί απλώς να «συμπορευτεί» σε παράλληλα, συνεργαζόμενα, σχήματα.
Κατά τη γνωστή ρήση, είναι σαν να πετάμε μαζί με τ’ απόνερα της μπανιέρας και το μωρό, στη συγκεκριμένη περίπτωση την εξαιρετικά σημαντική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ πριν τη δημιουργία του -ας πούμε- «ενιαίου», κόμματος.
Δεν είναι δυνατόν «λιγότεροι» σήμερα απ’ ό,τι «χωρούσε» ο τότε ΣΥΡΙΖΑ, να μη «χωρούν», πολιτικά και κοινωνικά, σε μια νέα πολιτικοκοινωνική μετωπική ομπρέλα, που μπορεί να μετεξελιχθεί μετεκλογικά σε συνασπισμό.
Η προτεινόμενη «συμπόρευση» όλων των υπόλοιπων σε σχήματα φτιαγμένα κυριολεκτικά στο πόδι δεν αποτελεί στοιχειωδώς σοβαρή αντιμετώπιση.
Τέταρτο, προσωπική μου γνώμη, που έχω εκφράσει διαχρονικά σε δεκάδες άρθρα μου, είναι ότι η δυναμική του τότε ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε αποφασιστικό βαθμό στην αυτενέργεια και στην ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων ανένταχτων ανθρώπων.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προέρχονταν από τη συρρίκνωση ή διάλυση αριστερών κομμάτων, οργανώσεων και κινημάτων της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, οι περισσότεροι αποσυρμένοι από την ενεργή πολιτική πάλη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Είναι φανερό ότι σε μια περίοδο – που πρέπει πάση θυσία ν’ αποφευχθεί η μετατροπή της σε «εποχή» αποστράτευσης, πρέπει να προσφερθεί ευρύ πεδίο αυτενέργειας όχι μόνο των μεγαλύτερων σε ηλικία, αλλά κυρίως αυτών που σφράγισαν με τον πιο καταλυτικό τρόπο το συγκλονιστικό ΟΧΙ: Των νέων ανθρώπων, του πιο μαχητικού, αλλά ταυτόχρονα πιο ευάλωτου σε κινδύνους αποστράτευσης λόγω απογοήτευσης, κοινωνικού στρώματος.
Η παραπάνω σχετική εμπειρία υποβαθμίστηκε και υποτιμήθηκε στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ από το σύνολο των συνιστωσών του, ενώ το «ενιαίο» κόμμα λειτούργησε σαν χωνευτήρι των πάντων. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ένα «χαλαρό» εκλογικό μετωπικό σχήμα δίνει τη δυνατότητα έκφρασης όλων χωρίς να γίνεται αναγκαστικός δεξιόστροφος ή αριστερόστροφος «κορσές», ενώ παραμένει ανοιχτό σε μια σε βάθος συζήτηση μετεκλογικά.
Πέμπτο, αυτή τη στιγμή υπάρχουν σημαντικές οργανώσεις και άνθρωποι που φαίνεται ότι αποφασίζουν μια πορεία προς το κίνημα και τους αγώνες με ταυτόχρονη απόσυρση από εκλογικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στερώντας από ένα μετωπικό εκλογικό σχήμα ακόμα και τους εξαιρετικά αξιόλογους και καταξιωμένους στις τοπικές κοινωνίες βουλευτές τους. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε ώστε να μην υπάρξουν τέτοιες πολύ σημαντικές απώλειες.
Έκτο, αυτό δε μπορεί παρά να εκφραστεί και στις διαδικασίες. Είναι ακατανόητη η σπουδή που καταγράφεται σε βασικές επαρχιακές πόλεις για ζυμώσεις συγκρότησης ψηφοδελτίων - που είναι ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς υπάρχει λίστα κι όχι σταυρός -, όταν ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί διαδικασίες για το ποιο θα είναι το εκλογικό σχήμα.
Όταν ο μνημονιακός πλέον ΣΥΡΙΖΑ κάνει εκλογές-express, η δική μας δύναμη είναι ν’ αξιοποιήσουμε τα λίγα 24ωρα που έχουμε ακόμα την πολυτέλεια μιας συζήτησης για το τι ακριβώς, πώς και με ποιους πάμε να το κάνουμε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τη Λάρισα, τα Ιωάννινα και σε κάθε γωνιά της χώρας, αντί να δημιουργούνται τετελεσμένα.
Η Αριστερά πρέπει να είναι κοινωνικά χρήσιμη, αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πρέπει όμως να είναι και έξυπνη. Και όσο το δυνατό πιο στενά συνδεδεμένη με τη ζωντανή, ρέουσα και σήμερα πιο πρωτότυπη απ’ οποιεσδήποτε επεξεργασίες και συλλήψεις του «κοινωνικού εργαστηρίου», πραγματικότητα.
[--->]
Ωστόσο, ο καθένας μας είναι ανάγκη να μιλήσει καταρχήν προσωπικά.
Εκλέχτηκα βουλευτής με έναν ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε στη χώρα μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να είναι αυτό που έλεγε τ’ όνομα της: Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας για απεμπλοκή της χώρας από τα μνημόνια και για δραστικό περιορισμό ενός χρέους που σήμερα καταβροχθίζει και την τελευταία ικμάδα της.
Έτσι ώστε να μπορέσει να σταθεί σταδιακά στα πόδια της η μεγάλη εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, να πάρουν αποφασιστική ένεση ζωής δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και, προπαντός, να μείνουν στην Ελλάδα και να δώσουν τη μάχη για επιβίωση και παραγωγική ανασυγκρότηση οι νέοι, η πιο μορφωμένη γενιά που έχει ποτέ γαλουχήσει αυτός ο τόπος.
Στη διάρκεια του πρώτου 5μηνου αυτής της κυβέρνησης υπήρξαν πολλές ελπιδοφόρες στιγμές, όλες συνδεμένες με καταργήσεις ή καθυστερήσεις εφαρμογής ακραίων μνημονιακών ρυθμίσεων και με «μονομερείς» νομοθετικές πρωτοβουλίες ανακούφισης των ανθρώπων, υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, επανεκκίνησης της οικονομίας.
Η κορυφαία πολιτική και κοινωνική μάχη, το συγκλονιστικό δημοψήφισμα που «έβγαλε» ένα τέτοιο αδιαμφισβήτητο ΟΧΙ «ωθώντας» εκατομμύρια ανθρώπους και προπαντός νεολαία στο προσκήνιο, σε μοναδικές στην πολιτική ιστορία του σύγχρονου κόσμου εκλογικές συνθήκες, με κλειστές τράπεζες, έδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο τον δρόμο πού θα έπρεπε να βαδίσει η κυβέρνηση μια βδομάδα αργότερα, αντιμέτωπη με το «σφαγείο» των Βρυξελλών.
Χάραξε ταυτόχρονα και τον οδικό χάρτη που καλούμαστε να βαδίσουμε όσοι αρνηθήκαμε να ακολουθήσουμε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στη στροφή της στον δρόμο του εξωραϊσμού του μνημονιακού καθεστώτος εκατοντάδων νόμων των τελευταίων πέντε χρόνων.
Το σημερινό, πιο κρίσιμο σε όλη αυτή την περίοδο κυριαρχίας των μνημονιακών πολιτικών, σημείο καμπής δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι αυτό το καθεστώς, αντί να αποδομηθεί, τσιμεντάρεται τώρα μέσω του πρόσφατα κοινοβουλευτικά «εγκεκριμένου» Τρίτου Μνημόνιου: Xάρη στον καταλυτικό ρόλο μιας κυβέρνησης ταγμένης στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν τώρα όλοι εμείς, για να σφραγίσει τις εξελίξεις, κόντρα σε ό,τι έχει δρομολογηθεί κυρίαρχα απ’ τον Ιούλιο, αυτό που εκφράστηκε στο συγκλονιστικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Τι πρέπει να κάνουμε πριν κλείσει, ανεπανόρθωτα για το λαό και ίσως για πολλές δεκαετίες, το ιστορικό παράθυρο που άνοιξε τόσο ώστε να περάσει από μέσα του η πρώτη κοινοβουλευτική κυβέρνηση της Αριστεράς, όποια κι αν ήταν η κατάληξη της;
Η πρώτη απάντηση σ’ αυτό σήμερα περνάει μέσα από τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στο πλαίσιο των δρομολογημένων «εκλογών-express». Express, ακριβώς για να μην υπάρξει χρόνος ουσιαστικότερης συζήτησης, αλλά και κοινωνικών εξελίξεων που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν το επιζητούμενο αποτέλεσμα:
Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη, να «νομιμοποιηθεί» ένας μικρότερος ή μεγαλύτερος συνασπισμός κομμάτων που θα εγγυηθεί την εφαρμογή ενός προγράμματος που όλοι – δανειστές, απελθούσα κυβέρνηση και μνημονιακή «αντιπολίτευση» - ξέρουν ότι δεν είναι «βιώσιμο», άρα θα «αποσταθεροποιηθεί»: Στη χειρότερη περίπτωση, μέσω της λαϊκής απόγνωσης.
Αντίθετα με το αφήγημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κατά το οποίο τα λαϊκά στρώματα θα υποφέρουν κατά τι λιγότερο αν εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές το κόμμα που κατεξοχήν τις καταπολέμησε, οι δυνάμεις που «καταψήφισαν» μέσα κι έξω από τη Βουλή σε όλη τη χώρα το Τρίτο Μνημόνιο, δεν είχαν κάποιες διαδικασίες συνάντησης, διαλόγου και συνομολόγησης κοινών προγραμματικών θέσεων άλλων από το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η βασική αδυναμία χρειάζεται να ξεπεραστεί – αναγκαστικά όχι σε βάθος, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μετεκλογικά – μέσα στις ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές.
Μερικές θέσεις, λοιπόν, στο πλαίσιο ενός διαλόγου που πρέπει να παραγάγει αποτελέσματα μέσα στα επόμενα 24ωρα:
Πρώτο, απευθυνόμαστε πολιτικά στο «όλον» ΟΧΙ, και όχι σε ένα μόνο, έστω και το πιο συνειδητοποιημένο, μέρος του. Απευθυνόμαστε ακόμα και σ’ αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ με επιφυλάξεις και φόβους: Σε συνθήκες κλειστών τραπεζών, κυριάρχησε ακόμα και σ’ αυτούς η ανάγκη αντίστασης σε ό,τι ισοπέδωσε εκατομμύρια ζωές. Αυτό είναι κυρίαρχα, από μεριάς των λαϊκών δυνάμεων, το ζητούμενο στην κοινωνική και πολιτική μετεκλογική κατάσταση.
Δεύτερο, η προτεραιότητα προφανώς δεν είναι ένα λεπτομερές κυβερνητικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας.
Το ρεαλιστικά ζητούμενο είναι μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα, ικανή να κινητοποιήσει με αποτελεσματικότητα λαϊκές δυνάμεις και να βοηθήσει ώστε να ενισχυθεί η πρωτοβουλία και η αυτενέργεια στο πλαίσιο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων.
Γι’ αυτό χρειάζεται περισσότερο να υπάρξει μια συνομολογημένη απ’ όλους κοινή κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα μπορούν να βρεθούν μετεκλογικά μέσα από διαδικασίες σε βάθος.
Τρίτο, εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία υπήρξε η δημιουργία, σε ουσιαστικά προεκλογικές συνθήκες, της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας της Λαϊκής Ενότητας. Αυτό έδωσε μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να παρακαμφθούν «Χρυσή Αυγή» και «Ποτάμι» ως προς την τρίτη διερευνητική εντολή – όχι βέβαια για τη δημιουργία κυβέρνησης.
Είναι φανερό ότι η Λαϊκή Ενότητα θα δώσει τον τόνο και θ’ αποτελέσει βασικό κορμό του εκλογικού σχήματος των δυνάμεων αντίστασης στην κυρίαρχη σημερινή πολιτική πριν και μετά τις εκλογές.
Είναι όμως επίσης φανερό ότι στον χώρο του ΟΧΙ και στις ζυμώσεις για την πλατιά εκλογική έκφρασή του κινούνται ομάδες, κινήσεις και προσωπικότητες εκτός πλαισίου Λαϊκής Ενότητας.
Όλος αυτός ο κόσμος, που εντάσσεται επίσης στις πιο ζωντανές δυνάμεις του ΟΧΙ, δεν είναι σωστό να κληθεί απλώς να «συμπορευτεί» σε παράλληλα, συνεργαζόμενα, σχήματα.
Κατά τη γνωστή ρήση, είναι σαν να πετάμε μαζί με τ’ απόνερα της μπανιέρας και το μωρό, στη συγκεκριμένη περίπτωση την εξαιρετικά σημαντική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ πριν τη δημιουργία του -ας πούμε- «ενιαίου», κόμματος.
Δεν είναι δυνατόν «λιγότεροι» σήμερα απ’ ό,τι «χωρούσε» ο τότε ΣΥΡΙΖΑ, να μη «χωρούν», πολιτικά και κοινωνικά, σε μια νέα πολιτικοκοινωνική μετωπική ομπρέλα, που μπορεί να μετεξελιχθεί μετεκλογικά σε συνασπισμό.
Η προτεινόμενη «συμπόρευση» όλων των υπόλοιπων σε σχήματα φτιαγμένα κυριολεκτικά στο πόδι δεν αποτελεί στοιχειωδώς σοβαρή αντιμετώπιση.
Τέταρτο, προσωπική μου γνώμη, που έχω εκφράσει διαχρονικά σε δεκάδες άρθρα μου, είναι ότι η δυναμική του τότε ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε αποφασιστικό βαθμό στην αυτενέργεια και στην ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων ανένταχτων ανθρώπων.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προέρχονταν από τη συρρίκνωση ή διάλυση αριστερών κομμάτων, οργανώσεων και κινημάτων της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, οι περισσότεροι αποσυρμένοι από την ενεργή πολιτική πάλη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Είναι φανερό ότι σε μια περίοδο – που πρέπει πάση θυσία ν’ αποφευχθεί η μετατροπή της σε «εποχή» αποστράτευσης, πρέπει να προσφερθεί ευρύ πεδίο αυτενέργειας όχι μόνο των μεγαλύτερων σε ηλικία, αλλά κυρίως αυτών που σφράγισαν με τον πιο καταλυτικό τρόπο το συγκλονιστικό ΟΧΙ: Των νέων ανθρώπων, του πιο μαχητικού, αλλά ταυτόχρονα πιο ευάλωτου σε κινδύνους αποστράτευσης λόγω απογοήτευσης, κοινωνικού στρώματος.
Η παραπάνω σχετική εμπειρία υποβαθμίστηκε και υποτιμήθηκε στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ από το σύνολο των συνιστωσών του, ενώ το «ενιαίο» κόμμα λειτούργησε σαν χωνευτήρι των πάντων. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ένα «χαλαρό» εκλογικό μετωπικό σχήμα δίνει τη δυνατότητα έκφρασης όλων χωρίς να γίνεται αναγκαστικός δεξιόστροφος ή αριστερόστροφος «κορσές», ενώ παραμένει ανοιχτό σε μια σε βάθος συζήτηση μετεκλογικά.
Πέμπτο, αυτή τη στιγμή υπάρχουν σημαντικές οργανώσεις και άνθρωποι που φαίνεται ότι αποφασίζουν μια πορεία προς το κίνημα και τους αγώνες με ταυτόχρονη απόσυρση από εκλογικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στερώντας από ένα μετωπικό εκλογικό σχήμα ακόμα και τους εξαιρετικά αξιόλογους και καταξιωμένους στις τοπικές κοινωνίες βουλευτές τους. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε ώστε να μην υπάρξουν τέτοιες πολύ σημαντικές απώλειες.
Έκτο, αυτό δε μπορεί παρά να εκφραστεί και στις διαδικασίες. Είναι ακατανόητη η σπουδή που καταγράφεται σε βασικές επαρχιακές πόλεις για ζυμώσεις συγκρότησης ψηφοδελτίων - που είναι ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς υπάρχει λίστα κι όχι σταυρός -, όταν ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί διαδικασίες για το ποιο θα είναι το εκλογικό σχήμα.
Όταν ο μνημονιακός πλέον ΣΥΡΙΖΑ κάνει εκλογές-express, η δική μας δύναμη είναι ν’ αξιοποιήσουμε τα λίγα 24ωρα που έχουμε ακόμα την πολυτέλεια μιας συζήτησης για το τι ακριβώς, πώς και με ποιους πάμε να το κάνουμε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τη Λάρισα, τα Ιωάννινα και σε κάθε γωνιά της χώρας, αντί να δημιουργούνται τετελεσμένα.
Η Αριστερά πρέπει να είναι κοινωνικά χρήσιμη, αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πρέπει όμως να είναι και έξυπνη. Και όσο το δυνατό πιο στενά συνδεδεμένη με τη ζωντανή, ρέουσα και σήμερα πιο πρωτότυπη απ’ οποιεσδήποτε επεξεργασίες και συλλήψεις του «κοινωνικού εργαστηρίου», πραγματικότητα.
[--->]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)