Ο καθ. Jacques Sapir στο blog του Russeurope σχολιάζει
ένα κείμενο εργασίας της ηγεσίας του PCF προς χρήση των μελών του για την
κατάσταση στην Ελλάδα με τον σαφή στόχο
να κατευθύνει τη σκέψη διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ,
αγνοεί εντελώς την αντιπολίτευση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία δεν
αναφέρει, και επικαλούμενη το γνωστό «δεν υπάρχει άλλη λύση» ,την ΤΙΝΑ (there
is no alternative) της Μάργκαρετ Θάτσερ παρουσιάζει τη θέση του Αλέξη Τσίπρα ως τη μόνη δυνατή .
Αλλά στο τμήμα του κειμένου με τον τίτλο «Αναφορικά με την έξοδο της Ελλάδας
από τη ζώνη του ευρώ», όπου αναπτύσσεται μια οικονομική ανάλυση για τις συνέπειες
ενός « Grexit », επιβεβαιώνεται εντυπωσιακά η ιδέα μιας παρουσίασης υπερβολικά κατευθυνόμενης,
σε σημείο που να θεωρείται ανέντιμη, για την κατάσταση στην Ελλάδα. Μεταφέρουμε
ένα μόνο μέρος από το σχόλιο του Jacques Sapir .
[...] Θα σταθώ ειδικά στο «Αναφορικά με την έξοδο της Ελλάδας από
τη ζώνη του ευρώ»
(σελ.4 και 5 του κειμένου)
Οι άμεσες συνέπειες ενός Grexit
Ενα "Grexit" θα σημαίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος τουλάχιστον κατά 40% και επομένως απώλεια της αγοραστικής δύναμης κατά 40% και αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους κατά 40%. Αυτό δεν μπορεί να έχει κανένα όφελος στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση.
Πραγματικά δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο οι συγγραφείς αυτού του κειμένου θα μπορούσαν να καθορίσουν μια πιθανή υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της δραχμής σε περίπτωση ενός «Grexit». Με δεδομένη την εσωτερική υποτίμηση που ήδη έχει γίνει από το 2010, και την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα, μια υποτίμηση μεταξύ 15% και 25% είναι το πιο πιθανό. Δεν υπάρχει επομένως τίποτα που να μπορεί να στηρίξει αυτή τη θέση, πέρα από την επιθυμία τους να παρουσιάσουν μια εικόνα "καταστροφική" από ένα πιθανό Grexit. Στην πραγματικότητα, η σημερινή κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα δείχνει ότι η υποτίμηση αυτή θα είναι πολύ μικρότερη από το 40%.
Έπειτα, στο κείμενο υπάρχει ένα χονδροειδές λάθος, τόσο χονδροειδές όμως, που μας κάνει να σκεφτούμε ότι αυτό γίνεται σκόπιμα για να προκαλέσει μια αντίδραση απορριπτική. Στο σημείο που αναφέρεται ότι μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 40% θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης κατά 40%.Είναι σαν να λέμε ότι το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνει όλος ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται αποκλειστικά από εισαγόμενα εμπορεύματα. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Ενα "Grexit" θα σημαίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος τουλάχιστον κατά 40% και επομένως απώλεια της αγοραστικής δύναμης κατά 40% και αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους κατά 40%. Αυτό δεν μπορεί να έχει κανένα όφελος στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση.
Πραγματικά δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο οι συγγραφείς αυτού του κειμένου θα μπορούσαν να καθορίσουν μια πιθανή υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της δραχμής σε περίπτωση ενός «Grexit». Με δεδομένη την εσωτερική υποτίμηση που ήδη έχει γίνει από το 2010, και την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα, μια υποτίμηση μεταξύ 15% και 25% είναι το πιο πιθανό. Δεν υπάρχει επομένως τίποτα που να μπορεί να στηρίξει αυτή τη θέση, πέρα από την επιθυμία τους να παρουσιάσουν μια εικόνα "καταστροφική" από ένα πιθανό Grexit. Στην πραγματικότητα, η σημερινή κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα δείχνει ότι η υποτίμηση αυτή θα είναι πολύ μικρότερη από το 40%.
Έπειτα, στο κείμενο υπάρχει ένα χονδροειδές λάθος, τόσο χονδροειδές όμως, που μας κάνει να σκεφτούμε ότι αυτό γίνεται σκόπιμα για να προκαλέσει μια αντίδραση απορριπτική. Στο σημείο που αναφέρεται ότι μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 40% θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης κατά 40%.Είναι σαν να λέμε ότι το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνει όλος ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται αποκλειστικά από εισαγόμενα εμπορεύματα. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Εκτός από το
πλουσιότερο 10% του πληθυσμού, όπου το μερίδιο της κατανάλωσης των εισαγόμενων
εμπορευμάτων φτάνει μέχρι 70%, για το υπόλοιπο του πληθυσμού είναι γνωστό ότι
το μερίδιο αυτό είναι μικρότερο από 50%, και για το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού
(ας πούμε για το 50% των λιγότερο πλούσιων), γνωρίζουμε ότι το ποσοστό των
εισαγόμενων υπηρεσιών και εμπορευμάτων είναι περίπου 20 ή ακόμη και 15%.
Αυτό
σημαίνει ότι μια υποτίμηση 40% - η οποία παρόλα αυτά θα πρέπει να θεωρείται ως
μια υπόθεση υπερβολική - θα επιφέρει μια απώλεια της αγοραστικής
δύναμης κατά 28% για τους πλουσιότερους, αλλά -8% -6% για το πιο φτωχό κομμάτι
του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα, η απώλεια της αγοραστικής δύναμης θα επιβαρύνει
κυρίως τους πιο πλούσιους. Πρακτικά, η υποτίμηση του νομίσματος προκαλεί μια
αλλαγή στον πληθυσμό, και πλήττει περισσότερο κοινωνικές κατηγορίες που είναι
σε μεγάλο βαθμό εισαγωγείς προϊόντων. Λειτουργεί επίσης και ως μηχανισμός της
κοινωνικής δικαιοσύνης στο εσωτερικό του πληθυσμού.
Δεύτερο χονδροειδές λάθος, είναι το εξής απόσπασμα: «Αυτό δεν μπορεί να αποφέρει κανένα όφελος στη ανταγωνιστικότητα σε μια χώρα όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση». Καταρχάς το πρόβλημα είναι κυρίως η ελαστικότητα εισαγωγών / εξαγωγών. Αλλά το θέμα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σημαίνει ότι γνωρίζουμε τους τομείς των εξαγωγών. Αυτό όμως δείχνει ότι ως προς αυτό οι συντάκτες του κειμένου δεν έχουν ιδέα, ή δεν προσπάθησαν καν να διαμορφώσουν κάποια ιδέα, σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας περιλαμβάνει τέσσερα βασικά στοιχεία:
Δεύτερο χονδροειδές λάθος, είναι το εξής απόσπασμα: «Αυτό δεν μπορεί να αποφέρει κανένα όφελος στη ανταγωνιστικότητα σε μια χώρα όπου οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 25% και όπου το σύστημα παραγωγής δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πρόσθετη ζήτηση». Καταρχάς το πρόβλημα είναι κυρίως η ελαστικότητα εισαγωγών / εξαγωγών. Αλλά το θέμα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σημαίνει ότι γνωρίζουμε τους τομείς των εξαγωγών. Αυτό όμως δείχνει ότι ως προς αυτό οι συντάκτες του κειμένου δεν έχουν ιδέα, ή δεν προσπάθησαν καν να διαμορφώσουν κάποια ιδέα, σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας περιλαμβάνει τέσσερα βασικά στοιχεία:
- Τα έσοδα από τον τομέα του τουρισμού (θεωρούνται ως «εξαγωγές», δεδομένου ότι οι τουρίστες δεν έχουν την κατοικία τους στην Ελλάδα). Τώρα, είναι βέβαιο, και επιβεβαιώνεται από πολλές μελέτες, ότι η τουριστική βιομηχανία θα μπορούσε να ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από μια μεγάλη υποτίμηση της δραχμής, ειδικά προσελκύοντας τουρίστες εκτός περιόδου αιχμής (παράδειγμα Βρετανούς τουρίστες και τουρίστες από τη Βόρεια Ευρώπη), οι οποίοι σήμερα πηγαίνουν στην Κροατία ή στην Τουρκία.
- Τα έσοδα από τον τομέα της ναυπηγικής βιομηχανίας. Γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ένας από τους «εξαγωγικούς» τομείς της ελληνικής οικονομίας. Επί του παρόντος, ο κλάδος βρίσκεται σε κρίση λόγω του ανταγωνισμού από την Κροατία και την Τουρκία (που εδώ και 3 χρόνια έχουν υποτιμήσει σημαντικά το νόμισμα τους). Με μια υποτίμηση της δραχμής κατά 25%, είναι πιθανή μια επιστροφή του κύκλου εργασιών στα επίπεδα του 2010, χάρη στην αναγνωρισμένη ποιότητα του τομέα.
- Τα έσοδα της ελληνικής βιομηχανίας. Η ελληνική βιομηχανία είναι υπανάπτυκτη, αλλά έχει ορισμένους τομείς ποιοτικούς, τομείς που απέχουν πολύ από το να αξιοποιούν πλήρως την παραγωγική ικανότητάς τους. Στην πραγματικότητα, το ποσοστό αξιοποίησης της παραγωγικής ικανότητας των εγκαταστάσεων φαίνεται να είναι περίπου 60-65%. Αν υποτιμηθεί η δραχμή μπορεί να αυξηθεί μέχρι το '80%.
- Τα έσοδα της ελληνικής γεωργίας. Η ελληνική γεωργία είναι σε μεγάλο βαθμό εξαγωγική, τόσο στα Βαλκάνια, όσο στις αραβικές χώρες και στις χώρες της ζώνης του ευρώ. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, τα περιθώρια εξαγωγών είναι περιορισμένα λόγω της τιμής του ευρώ.
Προφανώς, μια υποτίμηση της δραχμής θα δώσει σημαντική ώθηση στην ελληνική οικονομία. Επιπλέον, θα ήταν δυνατό να αυξηθούν οι επενδύσεις ως προς το ΑΕΠ. Η ώθηση στη συνέχεια θα μετατρεπόταν σε έναν ενάρετο κύκλο στον οποίο η αύξηση των επενδύσεων θα οδηγούσε σε αύξηση της παραγωγικότητας στους τομείς των εξαγωγών, όπου θα μπορούσαν να αυξήσουν το μερίδιο τους στην αγορά. Η ελληνική οικονομία θα αρχίσει και πάλι να αναπτύσσεται και η ανεργία, η οποία πλήττει πλέον πάνω από το 26% του πληθυσμού, θα μειωνόταν γρήγορα.
Βλέπουμε ότι οι συντάκτες της CEN (Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PCF) δεν παρουσιάζουν μια αντικειμενική και ειλικρινή εικόνα, των επιπτώσεων του Grexit στους αναγνώστες τους.
Οικονομικές επιπτώσεις
«Αυτό θα είχε ως άμεση συνέπεια την αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών και τη μείωση της αγοραστικής ικανότητας, την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του ιδιωτικού χρέους, μεγαλύτερη δυσκολία χρηματοδότησης των επενδύσεων και, τελικά, μεγαλύτερη υποταγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».
Όσον αφορά το χρέος της Ελλάδα, είναι σαφές ότι ένα Grexit θα προκαλούσε μια στάση πληρωμών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έβγαζε κάτι. Γνωρίζουμε ότι μετά από μια στάση πληρωμών, οι πιστωτές και τα κράτη οφειλέτες, συμφωνούν σε μια γενναία διαγραφή του χρέους, που μπορεί να φτάνει μέχρι το '80%, όπως έγινε με τη Ρωσία μετά την στάση πληρωμών του 1998. Αν υποθέσουμε ότι το κούρεμα είναι μόνο 66%, κάτι που αντικατοπτρίζει μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 25%, αυτό μας δίνει:
Τρέχον χρέος : 315 δισεκατομμύρια ευρώ
Το χρέος υπολογίζεται εκ νέου σε δραχμές μετά την υποτίμηση της δραχμής κατά-25% : 420 δισεκατομμύρια δραχμές
Καθαρό χρέος μετά το κούρεμα κατά 66%, 138,6 δισεκατομμύρια δραχμές.
Αν η μετά την στάση πληρωμών συμφωνία περιλάβει μια απώλεια της ονομαστικής αξίας κατά 80% (όπως στην περίπτωση της Ρωσίας), τότε έχουμε : 84 δις δραχμές.
Ακόμα κα στην λιγότερο συμφέρουσα περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 70% του ΑΕΠ (200 δισ ευρώ = 200 δις δραχμές).
Όσον αφορά την αύξηση των τιμών, που προκύπτουν από τις υψηλότερες τιμές των εισαγωγών, μια μελέτη του καλού συνάδελφου Αlberto Bagnai δείχνει ότι θα είναι ίση με το 0,3 της υποτίμησης, φτάνοντας στο 7,5% σε 3 περίπου χρόνια. Καθόλου καταστροφικό, και σίγουρα ουδεμία σύγκριση με τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου.
Όσον αφορά το ζήτημα των επενδύσεων, αναφέρομαι στην παρατήρηση μου στη συνέντευξη του Pierre Laurent, όπου έδειχνα πως, στην πραγματικότητα, μια υποτίμηση της δραχμής θα ευνοούσε πολύ τις επενδύσεις. [4] Για μια ακόμη φορά, βλέπουμε ότι οι συντάκτες του κειμένου εργασίας της CEN αυθαιρετούν, και αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με το ιδεολογικό κίνητρο να δυσφημίσουν οποιαδήποτε πολιτική εξόδου από το ευρώ.
«Αυτό θα είχε ως άμεση συνέπεια την αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών και τη μείωση της αγοραστικής ικανότητας, την αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του ιδιωτικού χρέους, μεγαλύτερη δυσκολία χρηματοδότησης των επενδύσεων και, τελικά, μεγαλύτερη υποταγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».
Όσον αφορά το χρέος της Ελλάδα, είναι σαφές ότι ένα Grexit θα προκαλούσε μια στάση πληρωμών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έβγαζε κάτι. Γνωρίζουμε ότι μετά από μια στάση πληρωμών, οι πιστωτές και τα κράτη οφειλέτες, συμφωνούν σε μια γενναία διαγραφή του χρέους, που μπορεί να φτάνει μέχρι το '80%, όπως έγινε με τη Ρωσία μετά την στάση πληρωμών του 1998. Αν υποθέσουμε ότι το κούρεμα είναι μόνο 66%, κάτι που αντικατοπτρίζει μια υποτίμηση του νομίσματος κατά 25%, αυτό μας δίνει:
Τρέχον χρέος : 315 δισεκατομμύρια ευρώ
Το χρέος υπολογίζεται εκ νέου σε δραχμές μετά την υποτίμηση της δραχμής κατά-25% : 420 δισεκατομμύρια δραχμές
Καθαρό χρέος μετά το κούρεμα κατά 66%, 138,6 δισεκατομμύρια δραχμές.
Αν η μετά την στάση πληρωμών συμφωνία περιλάβει μια απώλεια της ονομαστικής αξίας κατά 80% (όπως στην περίπτωση της Ρωσίας), τότε έχουμε : 84 δις δραχμές.
Ακόμα κα στην λιγότερο συμφέρουσα περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 70% του ΑΕΠ (200 δισ ευρώ = 200 δις δραχμές).
Όσον αφορά την αύξηση των τιμών, που προκύπτουν από τις υψηλότερες τιμές των εισαγωγών, μια μελέτη του καλού συνάδελφου Αlberto Bagnai δείχνει ότι θα είναι ίση με το 0,3 της υποτίμησης, φτάνοντας στο 7,5% σε 3 περίπου χρόνια. Καθόλου καταστροφικό, και σίγουρα ουδεμία σύγκριση με τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου.
Όσον αφορά το ζήτημα των επενδύσεων, αναφέρομαι στην παρατήρηση μου στη συνέντευξη του Pierre Laurent, όπου έδειχνα πως, στην πραγματικότητα, μια υποτίμηση της δραχμής θα ευνοούσε πολύ τις επενδύσεις. [4] Για μια ακόμη φορά, βλέπουμε ότι οι συντάκτες του κειμένου εργασίας της CEN αυθαιρετούν, και αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με το ιδεολογικό κίνητρο να δυσφημίσουν οποιαδήποτε πολιτική εξόδου από το ευρώ.
Οι επιπτώσεις για
την Ευρώπη
«Επιπλέον, ένα " Grexit " θα προκαλέσει μαζικές κερδοσκοπικές επιθέσεις για να βγουν και άλλες χώρες από τη ζώνη του ευρώ, αρχίζοντας από την Ιταλία (2,07 τρισεκατομμύρια ευρώ χρέος), την Ισπανία (966 δισεκατομμύρια), την Πορτογαλία (219 δισεκατομμύρια ) και, ίσως, τη Γαλλία. Θα οδηγήσει σε μια ατέλειωτη πορεία της κάθε χώρας σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, κατά των μισθών και αποπληθωριστικές, η οποία θα ενισχύσει περαιτέρω την οικονομική πόλεμο για να κερδίσει μερίδιο αγοράς σε βάρος των ευρωπαίων εταίρων μας».
Οι κίνδυνοι από κερδοσκοπικές επιθέσεις είναι υπαρκτοί, και είναι πιθανό ότι ένα Grexit θα προκαλέσει ρήξη στη ζώνη του ευρώ. Αλλά αυτή η ρίξη θα είναι σε μεγάλο βαθμό θετική για τρεις χώρες, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Αν αυτός ο κατακερματισμός μπορέσει να γίνει πιο πριν (και γιατί όχι;), οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για μια μαζική έξοδό τους, και να θέσουν όρια στην υποτίμηση των νομισμάτων τους. Πρακτικά, η κατάρρευση του ευρώ θα τιμωρήσει μια μόνο χώρα: τη Γερμανία, η οποία θα δει το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται πολύ γρήγορα. Όλα αυτά έχουν υπολογιστεί πολλές φορές και οι υπολογισμοί έχουν δείξει ότι οι συνέπειες μιας ρήξης του ευρώ δεν θα ήταν, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, «αποκαλυπτικές», όπως έγραψαν οι συντάκτες του κειμένου. Εδώ μπορούμε να δούμε πολύ καλά σε δράση την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, η οποία υποστηρίζει ότι, έξω από το ευρώ, δεν υπάρχει σωτηρία.
«Επιπλέον, ένα " Grexit " θα προκαλέσει μαζικές κερδοσκοπικές επιθέσεις για να βγουν και άλλες χώρες από τη ζώνη του ευρώ, αρχίζοντας από την Ιταλία (2,07 τρισεκατομμύρια ευρώ χρέος), την Ισπανία (966 δισεκατομμύρια), την Πορτογαλία (219 δισεκατομμύρια ) και, ίσως, τη Γαλλία. Θα οδηγήσει σε μια ατέλειωτη πορεία της κάθε χώρας σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, κατά των μισθών και αποπληθωριστικές, η οποία θα ενισχύσει περαιτέρω την οικονομική πόλεμο για να κερδίσει μερίδιο αγοράς σε βάρος των ευρωπαίων εταίρων μας».
Οι κίνδυνοι από κερδοσκοπικές επιθέσεις είναι υπαρκτοί, και είναι πιθανό ότι ένα Grexit θα προκαλέσει ρήξη στη ζώνη του ευρώ. Αλλά αυτή η ρίξη θα είναι σε μεγάλο βαθμό θετική για τρεις χώρες, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Αν αυτός ο κατακερματισμός μπορέσει να γίνει πιο πριν (και γιατί όχι;), οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για μια μαζική έξοδό τους, και να θέσουν όρια στην υποτίμηση των νομισμάτων τους. Πρακτικά, η κατάρρευση του ευρώ θα τιμωρήσει μια μόνο χώρα: τη Γερμανία, η οποία θα δει το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται πολύ γρήγορα. Όλα αυτά έχουν υπολογιστεί πολλές φορές και οι υπολογισμοί έχουν δείξει ότι οι συνέπειες μιας ρήξης του ευρώ δεν θα ήταν, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, «αποκαλυπτικές», όπως έγραψαν οι συντάκτες του κειμένου. Εδώ μπορούμε να δούμε πολύ καλά σε δράση την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, η οποία υποστηρίζει ότι, έξω από το ευρώ, δεν υπάρχει σωτηρία.
Μια συζήτηση ουσιαστικά ιδεολογική
Η πραγματική φύση του κειμένου της CEN φαίνεται στο ακόλουθο απόσπασμα: «Αλλά το Grexit είναι ο καλύτερος τρόπος νομιμοποίησης της εθνικιστικής ρητορικής της άκρας δεξιάς (Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, FN στη Γαλλία ...)». Δηλαδή, αν η κυρία Le Pen, δηλώσει ότι το μεσημέρι στην Αθήνα έχει ήλιο, θα πρέπει όλοι εμείς να τρέξουμε να πάρουμε παλτά και ομπρέλες φωνάζοντας ότι στην Αθήνα βρέχει και κάνει κρύο. Σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο έχει πέσει η συλλογιστική της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής του PCF, στο κείμενο εργασίας της. Αυτό λέει πολλά για τον τρόμο που φαίνεται να κυριαρχεί στους συντάκτες του κειμένου, αλλά και πόσο μακριά είναι διατεθειμένα να φτάσουν τα μέλη της CEN ώστε να κατευθύνουν τα στελέχη και τους ακτιβιστές του κόμματός τους προς το αδιέξοδο. Επειδή, αξίζει να το επαναλάβουμε, το Grexit δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο ένα κόμμα, αλλά είναι μια πολιτική και οικονομική λύση, που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πολιτική και οικονομική λύση, και όχι ιδεολογικά.
Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PCF δημοσίευσε ένα κείμενο έντονης ιδεολογικής φόρτισης. Και αυτό δείχνει τη μεγάλη σύγχυση της ηγεσίας του PCF (ή ενός μέρους της) μπροστά στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν διστάζει να την διαστρεβλώσει ή να αποκρύψει. Επειδή στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχουν αρκετά αξιόλογα άτομα και με εμπειρία που είναι σε θέση να δουν ότι αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, και αυτά τα ψέματα δεν οφείλονται σε άγνοια, αλλά μάλλον στην πολιτική γραμμή του κόμματος.
Η πραγματική φύση του κειμένου της CEN φαίνεται στο ακόλουθο απόσπασμα: «Αλλά το Grexit είναι ο καλύτερος τρόπος νομιμοποίησης της εθνικιστικής ρητορικής της άκρας δεξιάς (Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, FN στη Γαλλία ...)». Δηλαδή, αν η κυρία Le Pen, δηλώσει ότι το μεσημέρι στην Αθήνα έχει ήλιο, θα πρέπει όλοι εμείς να τρέξουμε να πάρουμε παλτά και ομπρέλες φωνάζοντας ότι στην Αθήνα βρέχει και κάνει κρύο. Σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο έχει πέσει η συλλογιστική της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής του PCF, στο κείμενο εργασίας της. Αυτό λέει πολλά για τον τρόμο που φαίνεται να κυριαρχεί στους συντάκτες του κειμένου, αλλά και πόσο μακριά είναι διατεθειμένα να φτάσουν τα μέλη της CEN ώστε να κατευθύνουν τα στελέχη και τους ακτιβιστές του κόμματός τους προς το αδιέξοδο. Επειδή, αξίζει να το επαναλάβουμε, το Grexit δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο ένα κόμμα, αλλά είναι μια πολιτική και οικονομική λύση, που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πολιτική και οικονομική λύση, και όχι ιδεολογικά.
Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του PCF δημοσίευσε ένα κείμενο έντονης ιδεολογικής φόρτισης. Και αυτό δείχνει τη μεγάλη σύγχυση της ηγεσίας του PCF (ή ενός μέρους της) μπροστά στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν διστάζει να την διαστρεβλώσει ή να αποκρύψει. Επειδή στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχουν αρκετά αξιόλογα άτομα και με εμπειρία που είναι σε θέση να δουν ότι αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, και αυτά τα ψέματα δεν οφείλονται σε άγνοια, αλλά μάλλον στην πολιτική γραμμή του κόμματος.