Αντί για Ευχέλαιο [*]

''Αυθεντική ισότητα δεν σημαίνει να αντιμετωπίζεις τους πάντες ως ίδιους, αλλά να καλύπτεις εξίσου τις διαφορετικές ανάγκες τους. Μια τέτοια κοινωνία οραματίστηκε ο Μαρξ. Οι ανθρώπινες ανάγκες δεν είναι σύμμετρες μεταξύ τους. Δεν μπορείς να τις μετρήσεις με το ίδιο μέτρο. Ο Μαρξ πίστευε ότι καθένας πρέπει να έχει ίσο δικαίωμα στην αυτοπραγμάτωση και την ενεργητική συμμετοχή στη διαμόρφωση της κοινωνικής ζωής. Πρέπει λοιπόν να καταργηθούν οι ανισότητες στον βαθμό που εμποδίζουν την επίτευξη αυτού του σκοπού και δεν επ ιτρέπουν στο κάθε άτομο να ευημερήσει ως μοναδική ατομικότητα.Σε τελική ανάλυση, η ισότητα, σύμφωνα με τον Μαρξ,
υπάρχει προς χάριν της διαφορετικότητας. ''

Τέρι Ίγκλετον, Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο 

Από τo βιβλίο του Τέρι Ίγκλετον,τα δύο πρώτα κεφάλαια :

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ

Ο μαρξισμός έχει ξοφλήσει. Ίσως κάποτε να ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα ενός κόσμου εργοστασίων και συλλαλητηρίων πεινασμένων, ανθρακωρύχων και  καπνοδοχοκαθαριστών, γενικευμένης φτώχειας και μαζοποιημένων εργατικών τάξεων. 

Ασφαλώς όμως δεν έχει καμία σχέση με τις σημερινές ολοένα και πιο αταξικές μεταβιομηχανικές δυτικές κοινωνίες της υψηλής κοινωνικής κινητικότητας. Αποτελεί το πιστεύω όσων είναι υπερβολικά ισχυρογνώμονες, φοβισμένοι ή αυταπατώμενοι για ν ’ αποδεχτούν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει για τα καλά, και με τις δύο έννοιες της λέξης.

Οι απανταχού μαρξιστές θα υποδέχονταν με αγαλλίαση την είδηση ότι ξόφλησε ο μαρξισμός. Θα μπορούσαν τότε να παρατήσουν τις πορείες κα ι τις διαδηλώσεις, να επιστρέφου ν στους κόλπους των πενθουσών οικογενειών τους και ν ’ απολαύσουν ένα βράδυ στη θαλπωρή του σπιτιού τους αντί να παρευρεθούν σε μία ακόμη ανιαρή συνεδρίαση κάποιας επιτροπής. 

Οι μαρξιστές δεν επιθυμούν τίποτα περισσότερο από το να πάψουν να είναι μαρξιστές. Από αυτή την άποψη, το να είναι κανείς μαρξιστής  διαφέρει παρασάγγα ς από το να είναι βουδιστής ή δισεκατομμυριούχος. Μοιάζει πιο πολύ με το να είναι γιατρός. Όπως οι ασκούντες την ιατρική, έτσι και οι πολιτικοί ριζοσπάστες επιδιώκουν, μέσω της επίτευξης των σκοπών τους, να πάψει το έργο τους να είναι αναγκαίο. Τότε θα μπορέσουν ν’ αποσυρθούν, να κάψουν τις αφίσες του Γκεβάρα, να ξαναπιάσουν εκείνο το από καιρό παραμελημένο τσέλο και να κουβεντιάσουν γ ια κάτι πιο γοητευτικό από τον ασιατικό τρόπο παραγωγής. 

Αν μετά από είκοσι χρόνια εξακολουθούν να υπάρχουν μαρξιστές ή φεμινιστές, θα πρόκειται για θλιβερή εξέλιξη. Ο μαρξισμός αποτελεί εξ ορισμού μια προσωρινή υπόθεση, κι όποιος επενδύει σ ’ αυτόν όλη την ταυτότητά του έχει χάσει το νόημα. 

Το όλο νόημα του μαρξισμού είναι η ζωή μετά τον μαρξισμό. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα με αυτό το κατά τ ’άλλα δελεαστικό όραμα. Ο μαρξισμός αποτελεί κριτική του καπιταλισμού - μάλιστα την πιο διεισδυτική, αυστηρή και εμπεριστατωμένη .

Αποτελεί επίσης τη μοναδική τέτοια κριτική που έχει μεταμορφώσει μεγάλες περιοχές της υδρογείου. Έπεται λοιπόν ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός, θα πρέπει να υπάρχει και μαρξισμός. 

Μόνο αν ο τελευταίος βγάλει στη σύνταξη τον αντίπαλό του, θα μπορέσει  να βγει κι ο ίδιος στη σύνταξη.