του Manlio Dinucci
Αν αληθεύουν όσα
λέγονται στην Ουάσιγκτον ότι οι ΗΠΑ
αιφνιδιάστηκαν από την επίθεση του
Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του
Levant (Isis), τότε ο Πρόεδρος Ομπάμα θα πρέπει
να αποπέμψει αμέσως την ηγεσία των
υπηρεσιών πληροφοριών, που αποτελείται
από τη CIA και άλλες ομοσπονδιακές
υπηρεσίες οι οποίες κατασκοπεύουν και
διεξάγουν μυστικές επιχειρήσεις σε
παγκόσμια κλίμακα.Το βέβαιο,όμως είναι
ότι,κατ'ιδίαν, αυτές θα πρέπει να δέχτηκαν τα συγχαρητήρια
του Προέδρου. Ο ΙΚΙΛ (ISIL) στην πραγματικότητα
βολεύει τη στρατηγική κατακερματισμού
των κρατών από τις ΗΠΑ μέσω καλυμένων
επιχειρήσεων. Ένα μέρος των ηγετών του
προέρχονται από τις ισλαμιστικές
οργανώσεις της Λιβύης που αρχικά
χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες ,και μετά εξοπλίστηκαν , εκπαιδεύτηκαν
και χρηματοδοτήθηκαν από αμερικανικές
μυστικές υπηρεσίες για να ανατρέψουν
τον Καντάφι. Αυτό το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο ΙΚΙΛ(ISIL), όταν τιμούσε δύο Λίβυους διοικητές,
τον Abu Abdullah al-Libi, που
πολέμησε στη Λιβύη πριν δολοφονηθεί
από μια αντίπαλη ομάδα στη Συρία στις
22 Σεπτέμβρη 2013 και τον Abu Dajana ο οποίος,
μετά τη Λιβύη, σκοτώθηκε στις
8 Φλεβάρη 2014 στη Συρία σε μάχη με ομάδα της Αλ Κάιντα, πρώην σύμμαχό
του. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος
κατά του Πρόεδρου Assad, πολλοί ισλαμιστές
έφυγαν από τη Λιβύη και πήγαν στη Συρία,
όπου και ενώθηκαν με τις αντάρτικες
ομάδες που πλειοψηφούσαν μη-Σύριοι,
Αφγανοί, Βοσνιοι, Τσετσενοι και από άλλες
χώρες. Ο ΙΚΙΛ ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων
του το έχει συγκεντρώσει στη Συρία, όπου οι
''αντάρτες'' που μπήκαν από την Τουρκία
και την Ιορδανία, εξοπλίστηκαν με όπλα, ακόμα και από την
Κροατία, μέσω ενός δικτύου της CIA (η ύπαρξη του οποίου τεκμηριώθηκε
και από έρευνα των New York Times, στις 26 Μαρτίου,
2013).
Είναι δυνατό να μη γνώριζε η CIA και οι άλλες
αμερικανικές υπηρεσίες – με ένα τόσο
αποτελεσματικό δίκτυο κατασκόπων, μη
επανδρωμένων μαχητικών αεροπλάνων και
στρατιωτικών δορυφόρων – ότι ο ΙΚΙΛ(ISIL) ετοίμαζε μαζική
επίθεση εναντίον της Βαγδάτης, την οποία
προανήγγειλε με σειρά επιθέσεων;
Προφανώς όχι. Αλλά, τότε, γιατί η Ουάσιγκτον
δεν χτύπησε το καμπανάκι κινδύνου πριν
καν αρχίσει; Επειδή ο στρατηγικός στόχος
της δεν είναι η άμυνα, αλλά ο έλεγχος
του ιρακινού κράτους.
Αφού ξόδεψε στο δεύτερο πόλεμο
στο Ιράκ πάνω από 800 δισ. δολάρια για τις
στρατιωτικές επιχειρήσεις, που ανεβαίνουν
στα 3.000 δισεκατομμύρια δολάρια, αν
υπολογιστούν όλα τα έξοδα, μαζί και αυτά
της υγείας, οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν
τώρα την Κίνα να αυξάνει όλο και
περισσότερο την παρουσία της στο Ιράκ:
να αγοράζει περίπου το μισό της παραγωγή
πετρελαίου , και να προχωρά σε μεγάλες
επενδύσεις στη βιομηχανία εξόρυξης
του.
Και όχι μόνο.Τον Φεβρουάριο, κατά την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών Wang Yi στη Βαγδάτη, οι δύο κυβερνήσεις υπέγραψαν συμφωνίες που προβλέπουν, και την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού από την Κίνα. Τον Μάιο, ο Ιρακινός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μαλίκι συμμετείχε στη Σαγκάη, στη Διάσκεψη για τα μέτρα διάδρασης και οικοδόμησης εμπιστοσύνης στην Ασία, μαζί με τον πρόεδρο του Ιράν,Hassan Rouhani μια χώρα με την οποία η κυβέρνηση αλ Μαλίκι υπόγραψε μια συμφωνία τον περασμένο Νοέμβριο, αψηφώντας το εμπάργκο της Ουάσιγκτον, η οποία περιλαμβάνει την αγορά ιρανικών όπλων ύψους 195 εκατ. δολαρίων.
Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η επίθεση του Isis, που βάζει φωτιά στο Ιράκ χρησιμοποιώντας σαν εύφλεκτο υλικό την αντιπαλότητα σουνιτών-σιιτών που επιδεινώνεται από την πολιτική του Αλ-Μαλίκι. Αυτό επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες να αναβιώσει τη στρατηγική της για τον έλεγχο του Ιράκ. Ετσι, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το σχέδιο,που πέρασε στη Γερουσία το 2007 από τον σημερινό Αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, το οποίο προβλέπει ''την αποκέντρωση του Ιράκ σε τρεις ημι-αυτόνομες περιοχές: την κουρδική, τη σουνιτική και τη σιιτική,” και μια “ αποδυναμωμένη κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη''.
Με άλλα λόγια, ο διαμελισμός του Ιράκ.
* εφημερίδα Il Manifesto,
17, Ιουνίου 2014
