Το εμφάνιζαν ως τεράστια επιτυχία. Έλεγαν ότι στη μέση
μιας λεηλατημένης Μέσης Ανατολής, περιστοιχισμένη από απελπισία, θάνατο και
πόνο, υπάρχει μια γη αφθονίας που στέλνει σημάδια ελπίδας.
Ή μήπως ήταν ένα νόστιμο κέικ που περιβαλλόταν από σήψη; Αυτό το εξαιρετικό μέρος ονομαζόταν ιρακινό Κουρδιστάν, ή «Περιοχή των Κούρδων» όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Εδώ ο νικηφόρος παγκόσμιος καπιταλισμός έκανε μαζικές επενδύσεις, ενώ η Δύση ήταν ο «εγγυητής της ασφάλεια και της ειρήνης».
Εδώ, οι τουρκικές εταιρείες υλοποιούσαν και χρηματοδοτούσαν αμέτρητα έργα, ενώ τα βυτιοφόρα τους και στη συνέχεια ένας αγωγός πετρελαίου, μετέφεραν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου στη Δύση.
Στο προηγμένης τεχνολογίας Διεθνές Αεροδρόμιο της Ερμπίλ, έβλεπες Ευρωπαίους επιχειρηματίες, στρατιώτες και ειδικούς σε θέματα ασφάλειας μαζί με ειδικούς για την ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών. Η Lufthansa, η Austrian Airlines, η Turkish Airlines, η ΜΕΑ και άλλες μεγάλες αεροπορικές εταιρείες εγκαινίαζαν νέες γραμμές προς το νέο αυτό κόμβο της Μέσης Ανατολής.
Δεν έχει σημασία που η κυβέρνηση της Περιοχής των Κούρδων συγκρουόταν με την πρωτεύουσα Βαγδάτης, για τα αποθέματα πετρελαίου, για θέματα αυτοδιοίκησης, και πολλά άλλα βασικά ζητήματα.
Δεν έχει σημασία (αυτό συμβαίνει συχνά σε ακραίες καπιταλιστικές κοινωνίες),που οι μακροοικονομικοί δείκτες ήταν σε τρομακτική αντίθεση με την αυξανόμενη δυστυχία των κατοίκων της περιοχής.
Όσο το πετρέλαιο έρεε, όσο αυτή η αυτοδιοικούμενα περιοχή υποσχόταν αιώνια υποταγή στη Δύση. Στη συνέχεια, όμως η οικονομία άρχισε να επιβραδύνει, και στη συνέχεια σταμάτησε. Όλοι οι κοινωνικοί δείκτες σημείωσαν κατακόρυφη πτώση.
Οι Δυτικοί και οι Τούρκοι επενδυτές, και ειδικά οι πολιτικοί διαχειριστές, άρχισαν να τα βάζουν με τους μεροκαματιάρηδες.
Και την ημέρα που έφευγα, στις 9 Φλεβάρη του 2016, «το ιρακινό Κουρδιστάν» εξερράγη ξαφνικά από σειρά βίαιων διαδηλώσεων, για «τα μέτρα λιτότητας και την αποτροπή της οικονομικής κατάρρευσης».
Το πρακτορείο Reuters ανέφερε: «Εντάθηκαν οι διαμαρτυρίες στην περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν, την Τρίτη ... Μια δεκαετία παρατεταμένης οικονομικής άνθησης στην αυτόνομη περιφέρεια διακόπηκε απότομα το 2014, όταν Βαγδάτη έκοψε τη χρηματοδότηση των Κούρδων μετά την κατασκευή του δικού τους αγωγού πετρελαίου προς την Τουρκία και ξεκίνησαν να εξάγουν πετρέλαιο ανεξάρτητα. Αυτό υποχρέωσε την τοπική κυβέρνηση να τρέχει για να καλύψει ένα κενό 875 δισ. ιρακινά δηνάρια (800 εκατομμύρια δολάρια) το μήνα για να καλύψει τις δαπάνες μισθοδοσίας του δημοσίου. Η τοπική κυβέρνηση προσπάθησε να καλύψει το έλλειμμα αυξάνοντας τις πωλήσεις πετρελαίου σε 600.000 περίπου βαρέλια την ημέρα (BPD), αλλά με τις σημερινές χαμηλές τιμές η περιοχή εξακολουθεί να έχει ένα μηνιαίο έλλειμμα 380-400 δισ. ιρακινά δηνάρια (717 εκατομμύρια δολάρια)».
Αλλά η αντιδικία με τη Βαγδάτη και τα οικονομικά ελλείμματα δεν είναι τα μόνα ζητήματα που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Οι κοινωνικές πολιτικές στην περιοχή του Κουρδιστάν ήταν από καιρό ανεπαρκέστατες, και η ευημερία του τοπικού πληθυσμού δεν ήταν ποτέ η προτεραιότητα.
Ένα βράδυ, συνάντησα μία ειδικό σε ζητήματα εκπαίδευσης των Ηνωμένων Εθνών, την κα Eszter Szucs, η οποία είχε τη βάση της στην Ερμπίλ και είχαμε μια σύντομη, αλλά ζωντανή συζήτηση:
«Το κοινωνικό κράτος είναι ανύπαρκτο στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση. Διαμαρτυρονται για πολλά. Οι φυσικοί πόροι ανήκουν σε ιδιώτες. Οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι ως επί το πλείστον πολύ ακριβές: όσοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά πάνε στην Τουρκία για γιατρούς. Η κουρδική περιοχή είναι ένα πολύ σύνθετο μέρος».
«Δεν είναι ένας παράδεισος στην καρδιά της απανθρακωμένης Μέση Ανατολή;», ρώτησα, ειρωνικά.
«Σίγουρα όχι», απαντά. «Έχουν γίνει βέβαια πολύ σημαντικές επενδύσεις από το εξωτερικό: κυρίως από τη Δύση και την Τουρκία. Αλλά κατευθύνονται προς τη μακροοικονομική ανάπτυξη, στην πετρελαϊκή βιομηχανία. Ελάχιστα καταλήγουν στις τσέπες των απλών ανθρώπων».
Ή μήπως ήταν ένα νόστιμο κέικ που περιβαλλόταν από σήψη; Αυτό το εξαιρετικό μέρος ονομαζόταν ιρακινό Κουρδιστάν, ή «Περιοχή των Κούρδων» όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Εδώ ο νικηφόρος παγκόσμιος καπιταλισμός έκανε μαζικές επενδύσεις, ενώ η Δύση ήταν ο «εγγυητής της ασφάλεια και της ειρήνης».
Εδώ, οι τουρκικές εταιρείες υλοποιούσαν και χρηματοδοτούσαν αμέτρητα έργα, ενώ τα βυτιοφόρα τους και στη συνέχεια ένας αγωγός πετρελαίου, μετέφεραν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου στη Δύση.
Στο προηγμένης τεχνολογίας Διεθνές Αεροδρόμιο της Ερμπίλ, έβλεπες Ευρωπαίους επιχειρηματίες, στρατιώτες και ειδικούς σε θέματα ασφάλειας μαζί με ειδικούς για την ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών. Η Lufthansa, η Austrian Airlines, η Turkish Airlines, η ΜΕΑ και άλλες μεγάλες αεροπορικές εταιρείες εγκαινίαζαν νέες γραμμές προς το νέο αυτό κόμβο της Μέσης Ανατολής.
Δεν έχει σημασία που η κυβέρνηση της Περιοχής των Κούρδων συγκρουόταν με την πρωτεύουσα Βαγδάτης, για τα αποθέματα πετρελαίου, για θέματα αυτοδιοίκησης, και πολλά άλλα βασικά ζητήματα.
Δεν έχει σημασία (αυτό συμβαίνει συχνά σε ακραίες καπιταλιστικές κοινωνίες),που οι μακροοικονομικοί δείκτες ήταν σε τρομακτική αντίθεση με την αυξανόμενη δυστυχία των κατοίκων της περιοχής.
Όσο το πετρέλαιο έρεε, όσο αυτή η αυτοδιοικούμενα περιοχή υποσχόταν αιώνια υποταγή στη Δύση. Στη συνέχεια, όμως η οικονομία άρχισε να επιβραδύνει, και στη συνέχεια σταμάτησε. Όλοι οι κοινωνικοί δείκτες σημείωσαν κατακόρυφη πτώση.
Οι Δυτικοί και οι Τούρκοι επενδυτές, και ειδικά οι πολιτικοί διαχειριστές, άρχισαν να τα βάζουν με τους μεροκαματιάρηδες.
Και την ημέρα που έφευγα, στις 9 Φλεβάρη του 2016, «το ιρακινό Κουρδιστάν» εξερράγη ξαφνικά από σειρά βίαιων διαδηλώσεων, για «τα μέτρα λιτότητας και την αποτροπή της οικονομικής κατάρρευσης».
Το πρακτορείο Reuters ανέφερε: «Εντάθηκαν οι διαμαρτυρίες στην περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν, την Τρίτη ... Μια δεκαετία παρατεταμένης οικονομικής άνθησης στην αυτόνομη περιφέρεια διακόπηκε απότομα το 2014, όταν Βαγδάτη έκοψε τη χρηματοδότηση των Κούρδων μετά την κατασκευή του δικού τους αγωγού πετρελαίου προς την Τουρκία και ξεκίνησαν να εξάγουν πετρέλαιο ανεξάρτητα. Αυτό υποχρέωσε την τοπική κυβέρνηση να τρέχει για να καλύψει ένα κενό 875 δισ. ιρακινά δηνάρια (800 εκατομμύρια δολάρια) το μήνα για να καλύψει τις δαπάνες μισθοδοσίας του δημοσίου. Η τοπική κυβέρνηση προσπάθησε να καλύψει το έλλειμμα αυξάνοντας τις πωλήσεις πετρελαίου σε 600.000 περίπου βαρέλια την ημέρα (BPD), αλλά με τις σημερινές χαμηλές τιμές η περιοχή εξακολουθεί να έχει ένα μηνιαίο έλλειμμα 380-400 δισ. ιρακινά δηνάρια (717 εκατομμύρια δολάρια)».
Αλλά η αντιδικία με τη Βαγδάτη και τα οικονομικά ελλείμματα δεν είναι τα μόνα ζητήματα που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Οι κοινωνικές πολιτικές στην περιοχή του Κουρδιστάν ήταν από καιρό ανεπαρκέστατες, και η ευημερία του τοπικού πληθυσμού δεν ήταν ποτέ η προτεραιότητα.
Ένα βράδυ, συνάντησα μία ειδικό σε ζητήματα εκπαίδευσης των Ηνωμένων Εθνών, την κα Eszter Szucs, η οποία είχε τη βάση της στην Ερμπίλ και είχαμε μια σύντομη, αλλά ζωντανή συζήτηση:
«Το κοινωνικό κράτος είναι ανύπαρκτο στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση. Διαμαρτυρονται για πολλά. Οι φυσικοί πόροι ανήκουν σε ιδιώτες. Οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι ως επί το πλείστον πολύ ακριβές: όσοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά πάνε στην Τουρκία για γιατρούς. Η κουρδική περιοχή είναι ένα πολύ σύνθετο μέρος».
«Δεν είναι ένας παράδεισος στην καρδιά της απανθρακωμένης Μέση Ανατολή;», ρώτησα, ειρωνικά.
«Σίγουρα όχι», απαντά. «Έχουν γίνει βέβαια πολύ σημαντικές επενδύσεις από το εξωτερικό: κυρίως από τη Δύση και την Τουρκία. Αλλά κατευθύνονται προς τη μακροοικονομική ανάπτυξη, στην πετρελαϊκή βιομηχανία. Ελάχιστα καταλήγουν στις τσέπες των απλών ανθρώπων».
Αυτό το ξέρω. Είδα αυτούς τους «απλούς ανθρώπους» να
σκάβουν στο χώμα για να μαζέψουν βρώμικες ρίζες για δείπνο, σε χωριά πολύ κοντά
στα διυλιστήρια της ΚΑΡ, της κουρδικής εταιρείας πετρελαίου.
Στις 9 Φεβρουαρίου, το 2016, οι διαδηλωτές πλημμύρισαν τις πόλεις και κωμοπόλεις Sulaymaniyah, Koya, Halabja και Chemchemal. Ξαφνικά, έγινε σαφές ότι η «επιτυχία» του ιρακινού Κουρδιστάν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πύργο από τραπουλόχαρτα. Έγινε μη βιώσιμο, και άρχισε η σταδιακή κατάρρευση του.
Όπως πηγαίναμε στον αυτοκινητόδρομο νούμερο 2, το δρόμο που συνδέει τις πόλεις της Ερμπίλ και τη Μοσούλη, ρώτησα το διερμηνέα μου: «Ποιος είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, ακόμη και οι μισθοί των τοπικών ενόπλων δυνάμεων, των Πεσμεργκά;»
«Λεφτά δεν υπάρχουν επειδή κατέρρευσαν οι τιμές του πετρελαίου, και λόγω του πολέμου με το Ισλαμικό Κράτος», λέει ο διερμηνέας. «Πρώτα,η Βαγδάτη κάλυπτε το 75 τοις εκατό του κόστους της κοινωνικής πρόνοιας για τους ανθρώπους μας ... Τώρα δεν στέλνει τίποτα».
Ρωτάω: «Αλλά γιατί θα πρέπει να πάρετε χρήματα από τη Βαγδάτη, αφού είστε πολύ πιο κοντά στην Ουάσιγκτον. Αφού είστε δεσμευμένοι με τη Δύση, ανταγωνίζεστε το υπόλοιπο Ιράκ, απειλείται να εξαγγείλετε πλήρη ανεξαρτησία. Μπορεί να κατασκευάσετε ένα αγωγό που να στέλνει άμεσα πετρέλαιο στην Τουρκία ...»
«Ναι,αλλά η Βαγδάτη εξακολουθεί να είναι η πρωτεύουσα μας ...»
«Μα,αφού έχετε κόψει τους δεσμούς με το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή ...»
Σιωπή.
«Παίρνετε καθόλου χρήματα,έχετε καμία ουσιαστική βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες;» ρωτάω.
«Όχι».
«Ο κουρδικός λαός αισθάνεται απογοητευμένος επειδή δεν έχει καμία υποστήριξη από τη Δύση;».
«Ναι, είναι πολύ απογοητευμένος», απαντά ο διερμηνέας μου. «Νιώθουμε ανασφαλείς στη δική μας γη, και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Τα πάντα θα μπορούσαν να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή. Οι άνθρωποι εδώ θέλουν απλά να φύγουν από εδώ – να πάνε στις ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο».
Να έχει έλθει το τέλος της ευφορίας;
Ο δρόμος είναι περιτριγυρισμένο από χωματερές. Ηλεκτρικά καλώδια και υψηλής περιφράξεις. Και η γη να είναι ακαλλιέργητη, δεν βλέπεις σχεδόν κανένα καλλιεργημένο χωράφι.Μόνο εγκαταστάσεις πετρελαίου, στρατιωτικές βάσεις, αεργία και απάθεια.
Το αυτοκίνητό μας σταματά σε διάφορα σημεία ελέγχου. Ο συνάδελφός μου έχει προβλήματα, επειδή έχει βίζα Συρίας στο διαβατήριό του. Εγώ έχω ιρανική βίζα στο δικό μου ... Καθώς ελέγχουν τα χαρτιά μας, τα τουρκικά φορτηγά και βυτιοφόρα που περνάνε, ελεύθερα, απολαμβάνοντας απροσδιόριστα αλλά προφανή προνόμια.
Νότια της Ερμπίλ, στα χωριά κοντά στην Qushtapa, ο δρόμος έχει πάθει σοβαρή ζημιά από τα τουρκικά και κουρδικά βυτιοφόρα και φορτηγά. Σε αυτή την οδική αρτηρία που συνδέει το Ιράκ, την Τουρκία και το Ιράν, φαίνεται πως τα φορτηγά και τα βυτιοφόρα είναι πολύ περισσότερα από τα κοινά αυτοκίνητα ή τα πούλμαν. Είναι όλα σχετικά με επιχειρήσεις, και «εμπόριο».Σπάνια να δεις απλούς ανθρώπους να ταξιδεύουν.
Λίγες μέρες πριν, εξοργισμένοι πολίτες μπλόκαραν το δρόμο, απαιτώντας αλλαγές στις κοινωνικές πολιτικές, και ζητώντας από την κυβέρνηση να αναλάβει δράση.
Έκανα όλη τη διαδρομή μέχρι το χωριό Degala. Εκεί, φρουροί και ντόπιοι με κοιτούν με καχυποψία.
«Γιατί διαμαρτύρεστε;» ρωτάω.
Απαντούν γενικόλογα: «Θέλουμε να μας φτιάξουν το δρόμο...»
Επιμένω: «Για ποιο λόγο ;»
Μετά από λίγο, ο πάγος έσπασε και ένας από τους χωρικούς αρχίζει τα παράπονα: «Έχουμε έξι μήνες να πληρωθούμε. Σε αυτό το δρόμο φαίνεται ξεκάθαρα: τόσες πολλές δουλειές κλείνονται, τόσο χρήμα κυκλοφορεί, αλλά για μας τίποτα. Είμαστε εξαγριωμένοι! Τα φορτηγά μεταφέρουν τρόφιμα και πετρέλαιο, αλλά εδώ δεν σταματάει κανένα. Μας έχουν εγκαταλείψει.»
Καθώς κατευθυνόμαστε προς το Ερμπίλ, βλέπω και πάλι την απόλυτη εγκατάλειψη της γης: τα χωράφια είναι τελείως ακαλλιέργητα. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση της οικονομίας.
Ρωτάω τον οδηγό μου: «Ήταν πάντα έτσι; Το Κουρδιστάν επί Σαντάμ Χουσεΐν παρήγαγε τρόφιμα; Γεωργία υπήρχε;»
«Ναι», δήλωσε σηκώνοντας τους ώμους του. «Ήταν σαν ... μια διαφορετική χώρα».
«Καλύτερα;» ρωτάω.
«Φυσικά, πολύ καλύτερα».
Στη συνέχεια σιωπή, και πάλι.
Και τώρα, ο πόλεμος.
Πριν ένα χρόνο, κατάφερα να κάνω όλη τη διαδρομή προς την πρώτη γραμμή του μετώπου, μόλις 7 χιλιόμετρα από τη Μοσούλη. Έβλεπα τους λόφους που είχε καταλάβει το Ισλαμικό Κράτος, την κατεστραμμένη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Khazir, και στη συνέχεια το χωριό Sharkan, το Hassan Shami , και άλλα χωριά που βομβαρδίστηκαν και ισοπεδώθηκαν από τις δυνάμεις των ΗΠΑ.
Ο συνταγματάρχης Shaukat της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας Zeravani (ένα τμήμα των ενόπλων δυνάμεων Πεσμεργκά), με πήγε ένα γύρο, με το θωρακισμένο Land Cruiser του. Πολυβόλα, κάπνα και νταηλίκι παντού ...
Τον ρωτάω: «Πόσοι άμαχοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτά τα χωριά;»
«Ούτε ένας» μου απαντά. «Ορκίζομαι! Τους είχαμε δώσει πολύ σωστές πληροφορίες, οπότε οι δυνάμεις των ΗΠΑ ήξεραν που να ρίξουν τις βόμβες».
Με αντιμετωπίζει σαν να ήταν αυτή η πρώτη μου φορά σε εμπόλεμη ζώνη. Εκατοντάδες σκοτώθηκαν. Ήταν φανερό, και οι συγγενείς των θυμάτων αργότερα μου το επιβεβαίωσαν. Δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα από τα χωριά. Το πιο πιθανό είναι, ότι τα περισσότερα χωριά ισοπεδώθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Ο συνταγματάρχης Shaukat είχε εκπαιδευτεί στην Αγγλία. Ήξερε τι να πει.
Αυτή τη φορά μίλησα με τον Omar Hamdy, το διαχειριστή του 5-αστερου Rotana Hotel στην Ερμπίλ:
«Είμαι ιρακινός, από τη Μοσούλη. Έχασα τον αδελφό και το θείο μου στην πόλη αυτή, αφού την κατέλαβε το Ισλαμικό Κράτος. Είναι σίγουρο ότι το Ισλαμικό Κράτος το δημιούργησαν και το εκπαίδευσαν η Δύση και η Τουρκία, αλλά εγώ τα βάζω και με τον ιρακινό στρατό -. 54.000 από αυτούς πέταξαν τα όπλα τους και το 'σκασαν»
Είπα: «Το πιο πιθανό να φοβήθηκαν επειδή ήξεραν ότι πίσω από το Ισλαμικό Κράτος ήταν οι χώρες του ΝΑΤΟ».
«Ναι, σίγουρα», απάντησε.
«Με τη Ρωσία τι γίνεται;»
«Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη Ρωσία και τι κάνει τώρα στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία πολεμάει πραγματικά εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Οι ΗΠΑ – έρχονται, βομβαρδίζουν τα χωριά που έχει καταλάβει το Ισλαμικό Κράτος, σκοτώνουν κυρίως αμάχους, και μετά «κατά λάθος» πάντα, ρίχνουν όπλα στην περιοχή, ώστε να φτάσουν στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους ... Έχω πολλούς φίλους που πραγματικά αγωνίζονται ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, στη Μοσούλη, οπότε, είμαι πάντα καλά ενημερωμένος».
Οι οικογένειες είναι χωρισμένες και στις δύο πλευρές της γραμμής του μετώπου, και τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούν. Ετσι μπορούν να ενημερώνονται για την κατάσταση στη Μοσούλη, καλώντας απλά συγγενείς και φίλους.
Και συνεχίζει:
«Ακόμα και αν Μοσούλη ελευθερωθεί από το Ισλαμικό Κράτος, θα έχουμε πολλές διαφορετικές φατρίες και διαρκείς συγκρούσεις»
«Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το λιβυκό σενάριο» τον διέκοψα.
«Ακριβώς. Δεν έρχεται σε αντίθεση με το Λιβυκό σενάριο .... Επίσης, αυτό που με φοβίζει είναι αυτό που συμβαίνει με τα παιδιά της Μοσούλης. Το Ισλαμικό Κράτος τα έχει επηρεάσει έντονα ιδεολογικά».
«Αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες που η Δύση αποσταθεροποίησε», λέω.
Δεν το ξέρει. Ξέρει μόνο τι έχει συμβεί στην πόλη και τη χώρα του.
Όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, ένας Βρετανός μάγκας έκανε μαθήματα πολιτικής σε μια ρεσεψιονίστ. Συζητήσεις γύρω από τα στρατιωτικά, σχετικά με την κατάρτιση των ντόπιων στρατιωτικών, και συζητήσεις για την παραγωγή πετρελαίου - όλα αυτά είναι στη μόδα, ή τουλάχιστον γίνονται αποδεκτά ως κοινωνική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ντόπιους και macho ομογενείς.
Μελετάω τις τοπικές πηγές. Και όσο προχωράω, γίνεται φανερό ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Ο διευθυντής της Στατιστικής υπηρεσίας στη Suleymaniyah, Μαχμούντ Οσμάν, δήλωσε πρόσφατα στο BasNews:
«Σε σύγκριση με το 2014, το 2015 οι δαπάνες της κάθε οικογένειας μειώθηκαν κατά 30 τοις εκατό – αυτό περιλαμβάνει την αγορά βασικών αναγκών, οικιακά σκεύη, τα ταξίδια και ούτω καθεξής ... το ποσοστό ανεργίας στην [Κουρδιστάν] Περιφέρεια ήταν 7 τοις εκατό το 2013, αλλά τώρα έχει αυξηθεί στα 25 τοις εκατό ... »
Η φτώχεια αυξήθηκε δραματικά, επίσης. Και η Διοίκηση έχει ένα εξαιρετικά χαλαρό τρόπο να υπολογίζει τη φτώχεια : αν μια οικογένεια δεν ξοδεύει 105.000 κουρδικά δηνάρια το μήνα (87 δολάρια) ,μόνο τότε μια οικογένεια θεωρείται φτωχή. Αυτό σημαίνει 21.75 δολάρια ανά άτομο το μήνα, λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα! Για να μην αναφέρουμε, ότι οι κουρδικές οικογένειες έχουν, κατά μέσο όρο, περισσότερα από τέσσερα μέλη.
Ρωτάω τον οδηγό μου πόσα χρειάζεται μια πενταμελής οικογένεια για να επιβιώσει μέσα και έξω από την Ερμπίλ.
«Το λιγότερο, 1.000 δολάρια το μήνα στην πόλη, και 600 δολάρια στην ύπαιθρο».
«Πόσες οικογένειες βγάζουν αυτά τα λεφτά;» αναρωτιέμαι.
«Ούτε καν οι μισές ... πολύ λιγότερο από τις μισές», λέει.
Είμαι μπερδεμένος. Θέλω να ξέρω, να ακούσω από τους ανθρώπους της περιοχής, αν οι ζωές τους έχουν πραγματικά καταρρεύσει.
Στο χωριό Kawergosk, ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο Mohamad Ahmad Hasen, δείχνει ανατριχιαστικά ειλικρινής όταν μου μιλάει για την κατάσταση:
«Αυτοί [η κυβέρνηση, το σύστημα] δεν κάνουν τίποτα για να μας βοηθήσουν. Και τώρα δεν έχουμε απολύτως τίποτα. Το βλέπετε, αυτό το τεράστιο διυλιστήριο πετρελαίου; Είναι για αυτούς και εμείς είμαστε μόνοι μας. Δεν υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας και εμείς φυτοζωούμε».
Σε ένα άλλο χωριό, μιλάω σε μια από τις πολλές οικογένειες που κατάφεραν να διαφύγουν από τα εδάφη που είχε καταλάβει το Ισλαμικό Κράτος. Έρχονται από την πόλη της Hammam al-Alil, κοντά στη Μοσούλη. Όλοι συμφωνούν ότι τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα πριν από την εισβολή των ΗΠΑ:
«Επί Σαντάμ Χουσεΐν, το Ιράκ ήταν μια περήφανη και αξιοπρεπής χώρα. Νιώθαμε ασφαλείς. Τώρα εμείς δεν γνωρίζουν καν ποιοι είναι οι εχθροί μας, και ποιος είναι από πίσω τους».
Στο διπλανό σπίτι, μια γυναίκα λέει τον πόνο της. Σύμφωνα με τη συντηρητική κουλτούρα της Μοσούλης, δεν θα έπρεπε να μας μιλάει. Αλλά έχει πολλά παιδιά, όλα στα πρόθυρα της λιμοκτονίας. Έχει βαρεθεί, και λέει:
«Οι άντρες μας είναι στους Πεσμεργκά. Πολεμάνε το Ισλαμικό Κράτος. Έχω επτά παιδιά. Ο γείτονάς μου έχει επτά παιδιά. Κανείς δεν δουλεύει πια. Δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Ακόμη και οι Πεσμεργκά δεν πληρώνονται. Είναι όλα εξαιρετικά δύσκολα και δεν είμαι καν σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε!»
Τα τουρκικά φορτηγά και τα βυτιοφόρα κινούνται πάνω-κάτω στους δρόμους, μέρα και νύχτα.
Στις 9 Φεβρουαρίου, το 2016, οι διαδηλωτές πλημμύρισαν τις πόλεις και κωμοπόλεις Sulaymaniyah, Koya, Halabja και Chemchemal. Ξαφνικά, έγινε σαφές ότι η «επιτυχία» του ιρακινού Κουρδιστάν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πύργο από τραπουλόχαρτα. Έγινε μη βιώσιμο, και άρχισε η σταδιακή κατάρρευση του.
Όπως πηγαίναμε στον αυτοκινητόδρομο νούμερο 2, το δρόμο που συνδέει τις πόλεις της Ερμπίλ και τη Μοσούλη, ρώτησα το διερμηνέα μου: «Ποιος είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, ακόμη και οι μισθοί των τοπικών ενόπλων δυνάμεων, των Πεσμεργκά;»
«Λεφτά δεν υπάρχουν επειδή κατέρρευσαν οι τιμές του πετρελαίου, και λόγω του πολέμου με το Ισλαμικό Κράτος», λέει ο διερμηνέας. «Πρώτα,η Βαγδάτη κάλυπτε το 75 τοις εκατό του κόστους της κοινωνικής πρόνοιας για τους ανθρώπους μας ... Τώρα δεν στέλνει τίποτα».
Ρωτάω: «Αλλά γιατί θα πρέπει να πάρετε χρήματα από τη Βαγδάτη, αφού είστε πολύ πιο κοντά στην Ουάσιγκτον. Αφού είστε δεσμευμένοι με τη Δύση, ανταγωνίζεστε το υπόλοιπο Ιράκ, απειλείται να εξαγγείλετε πλήρη ανεξαρτησία. Μπορεί να κατασκευάσετε ένα αγωγό που να στέλνει άμεσα πετρέλαιο στην Τουρκία ...»
«Ναι,αλλά η Βαγδάτη εξακολουθεί να είναι η πρωτεύουσα μας ...»
«Μα,αφού έχετε κόψει τους δεσμούς με το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή ...»
Σιωπή.
«Παίρνετε καθόλου χρήματα,έχετε καμία ουσιαστική βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες;» ρωτάω.
«Όχι».
«Ο κουρδικός λαός αισθάνεται απογοητευμένος επειδή δεν έχει καμία υποστήριξη από τη Δύση;».
«Ναι, είναι πολύ απογοητευμένος», απαντά ο διερμηνέας μου. «Νιώθουμε ανασφαλείς στη δική μας γη, και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Τα πάντα θα μπορούσαν να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή. Οι άνθρωποι εδώ θέλουν απλά να φύγουν από εδώ – να πάνε στις ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο».
Να έχει έλθει το τέλος της ευφορίας;
Ο δρόμος είναι περιτριγυρισμένο από χωματερές. Ηλεκτρικά καλώδια και υψηλής περιφράξεις. Και η γη να είναι ακαλλιέργητη, δεν βλέπεις σχεδόν κανένα καλλιεργημένο χωράφι.Μόνο εγκαταστάσεις πετρελαίου, στρατιωτικές βάσεις, αεργία και απάθεια.
Το αυτοκίνητό μας σταματά σε διάφορα σημεία ελέγχου. Ο συνάδελφός μου έχει προβλήματα, επειδή έχει βίζα Συρίας στο διαβατήριό του. Εγώ έχω ιρανική βίζα στο δικό μου ... Καθώς ελέγχουν τα χαρτιά μας, τα τουρκικά φορτηγά και βυτιοφόρα που περνάνε, ελεύθερα, απολαμβάνοντας απροσδιόριστα αλλά προφανή προνόμια.
Νότια της Ερμπίλ, στα χωριά κοντά στην Qushtapa, ο δρόμος έχει πάθει σοβαρή ζημιά από τα τουρκικά και κουρδικά βυτιοφόρα και φορτηγά. Σε αυτή την οδική αρτηρία που συνδέει το Ιράκ, την Τουρκία και το Ιράν, φαίνεται πως τα φορτηγά και τα βυτιοφόρα είναι πολύ περισσότερα από τα κοινά αυτοκίνητα ή τα πούλμαν. Είναι όλα σχετικά με επιχειρήσεις, και «εμπόριο».Σπάνια να δεις απλούς ανθρώπους να ταξιδεύουν.
Λίγες μέρες πριν, εξοργισμένοι πολίτες μπλόκαραν το δρόμο, απαιτώντας αλλαγές στις κοινωνικές πολιτικές, και ζητώντας από την κυβέρνηση να αναλάβει δράση.
Έκανα όλη τη διαδρομή μέχρι το χωριό Degala. Εκεί, φρουροί και ντόπιοι με κοιτούν με καχυποψία.
«Γιατί διαμαρτύρεστε;» ρωτάω.
Απαντούν γενικόλογα: «Θέλουμε να μας φτιάξουν το δρόμο...»
Επιμένω: «Για ποιο λόγο ;»
Μετά από λίγο, ο πάγος έσπασε και ένας από τους χωρικούς αρχίζει τα παράπονα: «Έχουμε έξι μήνες να πληρωθούμε. Σε αυτό το δρόμο φαίνεται ξεκάθαρα: τόσες πολλές δουλειές κλείνονται, τόσο χρήμα κυκλοφορεί, αλλά για μας τίποτα. Είμαστε εξαγριωμένοι! Τα φορτηγά μεταφέρουν τρόφιμα και πετρέλαιο, αλλά εδώ δεν σταματάει κανένα. Μας έχουν εγκαταλείψει.»
Καθώς κατευθυνόμαστε προς το Ερμπίλ, βλέπω και πάλι την απόλυτη εγκατάλειψη της γης: τα χωράφια είναι τελείως ακαλλιέργητα. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση της οικονομίας.
Ρωτάω τον οδηγό μου: «Ήταν πάντα έτσι; Το Κουρδιστάν επί Σαντάμ Χουσεΐν παρήγαγε τρόφιμα; Γεωργία υπήρχε;»
«Ναι», δήλωσε σηκώνοντας τους ώμους του. «Ήταν σαν ... μια διαφορετική χώρα».
«Καλύτερα;» ρωτάω.
«Φυσικά, πολύ καλύτερα».
Στη συνέχεια σιωπή, και πάλι.
Και τώρα, ο πόλεμος.
Πριν ένα χρόνο, κατάφερα να κάνω όλη τη διαδρομή προς την πρώτη γραμμή του μετώπου, μόλις 7 χιλιόμετρα από τη Μοσούλη. Έβλεπα τους λόφους που είχε καταλάβει το Ισλαμικό Κράτος, την κατεστραμμένη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Khazir, και στη συνέχεια το χωριό Sharkan, το Hassan Shami , και άλλα χωριά που βομβαρδίστηκαν και ισοπεδώθηκαν από τις δυνάμεις των ΗΠΑ.
Ο συνταγματάρχης Shaukat της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας Zeravani (ένα τμήμα των ενόπλων δυνάμεων Πεσμεργκά), με πήγε ένα γύρο, με το θωρακισμένο Land Cruiser του. Πολυβόλα, κάπνα και νταηλίκι παντού ...
Τον ρωτάω: «Πόσοι άμαχοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτά τα χωριά;»
«Ούτε ένας» μου απαντά. «Ορκίζομαι! Τους είχαμε δώσει πολύ σωστές πληροφορίες, οπότε οι δυνάμεις των ΗΠΑ ήξεραν που να ρίξουν τις βόμβες».
Με αντιμετωπίζει σαν να ήταν αυτή η πρώτη μου φορά σε εμπόλεμη ζώνη. Εκατοντάδες σκοτώθηκαν. Ήταν φανερό, και οι συγγενείς των θυμάτων αργότερα μου το επιβεβαίωσαν. Δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα από τα χωριά. Το πιο πιθανό είναι, ότι τα περισσότερα χωριά ισοπεδώθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Ο συνταγματάρχης Shaukat είχε εκπαιδευτεί στην Αγγλία. Ήξερε τι να πει.
Αυτή τη φορά μίλησα με τον Omar Hamdy, το διαχειριστή του 5-αστερου Rotana Hotel στην Ερμπίλ:
«Είμαι ιρακινός, από τη Μοσούλη. Έχασα τον αδελφό και το θείο μου στην πόλη αυτή, αφού την κατέλαβε το Ισλαμικό Κράτος. Είναι σίγουρο ότι το Ισλαμικό Κράτος το δημιούργησαν και το εκπαίδευσαν η Δύση και η Τουρκία, αλλά εγώ τα βάζω και με τον ιρακινό στρατό -. 54.000 από αυτούς πέταξαν τα όπλα τους και το 'σκασαν»
Είπα: «Το πιο πιθανό να φοβήθηκαν επειδή ήξεραν ότι πίσω από το Ισλαμικό Κράτος ήταν οι χώρες του ΝΑΤΟ».
«Ναι, σίγουρα», απάντησε.
«Με τη Ρωσία τι γίνεται;»
«Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη Ρωσία και τι κάνει τώρα στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία πολεμάει πραγματικά εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Οι ΗΠΑ – έρχονται, βομβαρδίζουν τα χωριά που έχει καταλάβει το Ισλαμικό Κράτος, σκοτώνουν κυρίως αμάχους, και μετά «κατά λάθος» πάντα, ρίχνουν όπλα στην περιοχή, ώστε να φτάσουν στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους ... Έχω πολλούς φίλους που πραγματικά αγωνίζονται ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, στη Μοσούλη, οπότε, είμαι πάντα καλά ενημερωμένος».
Οι οικογένειες είναι χωρισμένες και στις δύο πλευρές της γραμμής του μετώπου, και τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούν. Ετσι μπορούν να ενημερώνονται για την κατάσταση στη Μοσούλη, καλώντας απλά συγγενείς και φίλους.
Και συνεχίζει:
«Ακόμα και αν Μοσούλη ελευθερωθεί από το Ισλαμικό Κράτος, θα έχουμε πολλές διαφορετικές φατρίες και διαρκείς συγκρούσεις»
«Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το λιβυκό σενάριο» τον διέκοψα.
«Ακριβώς. Δεν έρχεται σε αντίθεση με το Λιβυκό σενάριο .... Επίσης, αυτό που με φοβίζει είναι αυτό που συμβαίνει με τα παιδιά της Μοσούλης. Το Ισλαμικό Κράτος τα έχει επηρεάσει έντονα ιδεολογικά».
«Αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες που η Δύση αποσταθεροποίησε», λέω.
Δεν το ξέρει. Ξέρει μόνο τι έχει συμβεί στην πόλη και τη χώρα του.
Όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, ένας Βρετανός μάγκας έκανε μαθήματα πολιτικής σε μια ρεσεψιονίστ. Συζητήσεις γύρω από τα στρατιωτικά, σχετικά με την κατάρτιση των ντόπιων στρατιωτικών, και συζητήσεις για την παραγωγή πετρελαίου - όλα αυτά είναι στη μόδα, ή τουλάχιστον γίνονται αποδεκτά ως κοινωνική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ντόπιους και macho ομογενείς.
Μελετάω τις τοπικές πηγές. Και όσο προχωράω, γίνεται φανερό ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Ο διευθυντής της Στατιστικής υπηρεσίας στη Suleymaniyah, Μαχμούντ Οσμάν, δήλωσε πρόσφατα στο BasNews:
«Σε σύγκριση με το 2014, το 2015 οι δαπάνες της κάθε οικογένειας μειώθηκαν κατά 30 τοις εκατό – αυτό περιλαμβάνει την αγορά βασικών αναγκών, οικιακά σκεύη, τα ταξίδια και ούτω καθεξής ... το ποσοστό ανεργίας στην [Κουρδιστάν] Περιφέρεια ήταν 7 τοις εκατό το 2013, αλλά τώρα έχει αυξηθεί στα 25 τοις εκατό ... »
Η φτώχεια αυξήθηκε δραματικά, επίσης. Και η Διοίκηση έχει ένα εξαιρετικά χαλαρό τρόπο να υπολογίζει τη φτώχεια : αν μια οικογένεια δεν ξοδεύει 105.000 κουρδικά δηνάρια το μήνα (87 δολάρια) ,μόνο τότε μια οικογένεια θεωρείται φτωχή. Αυτό σημαίνει 21.75 δολάρια ανά άτομο το μήνα, λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα! Για να μην αναφέρουμε, ότι οι κουρδικές οικογένειες έχουν, κατά μέσο όρο, περισσότερα από τέσσερα μέλη.
Ρωτάω τον οδηγό μου πόσα χρειάζεται μια πενταμελής οικογένεια για να επιβιώσει μέσα και έξω από την Ερμπίλ.
«Το λιγότερο, 1.000 δολάρια το μήνα στην πόλη, και 600 δολάρια στην ύπαιθρο».
«Πόσες οικογένειες βγάζουν αυτά τα λεφτά;» αναρωτιέμαι.
«Ούτε καν οι μισές ... πολύ λιγότερο από τις μισές», λέει.
Είμαι μπερδεμένος. Θέλω να ξέρω, να ακούσω από τους ανθρώπους της περιοχής, αν οι ζωές τους έχουν πραγματικά καταρρεύσει.
Στο χωριό Kawergosk, ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο Mohamad Ahmad Hasen, δείχνει ανατριχιαστικά ειλικρινής όταν μου μιλάει για την κατάσταση:
«Αυτοί [η κυβέρνηση, το σύστημα] δεν κάνουν τίποτα για να μας βοηθήσουν. Και τώρα δεν έχουμε απολύτως τίποτα. Το βλέπετε, αυτό το τεράστιο διυλιστήριο πετρελαίου; Είναι για αυτούς και εμείς είμαστε μόνοι μας. Δεν υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας και εμείς φυτοζωούμε».
Σε ένα άλλο χωριό, μιλάω σε μια από τις πολλές οικογένειες που κατάφεραν να διαφύγουν από τα εδάφη που είχε καταλάβει το Ισλαμικό Κράτος. Έρχονται από την πόλη της Hammam al-Alil, κοντά στη Μοσούλη. Όλοι συμφωνούν ότι τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα πριν από την εισβολή των ΗΠΑ:
«Επί Σαντάμ Χουσεΐν, το Ιράκ ήταν μια περήφανη και αξιοπρεπής χώρα. Νιώθαμε ασφαλείς. Τώρα εμείς δεν γνωρίζουν καν ποιοι είναι οι εχθροί μας, και ποιος είναι από πίσω τους».
Στο διπλανό σπίτι, μια γυναίκα λέει τον πόνο της. Σύμφωνα με τη συντηρητική κουλτούρα της Μοσούλης, δεν θα έπρεπε να μας μιλάει. Αλλά έχει πολλά παιδιά, όλα στα πρόθυρα της λιμοκτονίας. Έχει βαρεθεί, και λέει:
«Οι άντρες μας είναι στους Πεσμεργκά. Πολεμάνε το Ισλαμικό Κράτος. Έχω επτά παιδιά. Ο γείτονάς μου έχει επτά παιδιά. Κανείς δεν δουλεύει πια. Δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Ακόμη και οι Πεσμεργκά δεν πληρώνονται. Είναι όλα εξαιρετικά δύσκολα και δεν είμαι καν σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε!»
Τα τουρκικά φορτηγά και τα βυτιοφόρα κινούνται πάνω-κάτω στους δρόμους, μέρα και νύχτα.
Λίγο καιρό πριν, κατά τη συνάντησή μας στην
Κωνσταντινούπολη, ο καθηγητής Ε Αχμέτ Tonak συνόψισε την κατάσταση μεταξύ της
Τουρκίας και ιρακινού Κουρδιστάν:
«Η Τουρκία είναι ένθερμος υποστηρικτής του καθεστώτος της Ερμπίλ. αν όχι για τίποτα άλλο, τουλάχιστον για οικονομικούς λόγους. Όποιος πηγαίνει εκεί - στο βόρειο Ιράκ - ή αυτό που ονομάζουμε νότιο Κουρδιστάν, θα παρατηρήσει ότι οι τουρκικές εταιρείες κυριαρχούν σχεδόν απόλυτα στην περιοχή ... Εκεί υπάρχει πετρέλαιο, προφανώς, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ο πολιτικός παράγοντας: το ιρακινό κουρδικό καθεστώς είναι η μόνη φιλική κουρδική δύναμη προς την Άγκυρα σε ολόκληρη την περιοχή».
Αλλά οι σύμμαχοι της περιοχής του Κουρδιστάν δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται και τόσο για τα δεινά των κατοίκων της περιοχής.
Ενώ το κοινωνικό σύστημα καταρρέει, η Ερμπίλ έχει μετατραπεί σε ένα από τα λίγα μέρη στη γη με τόσες διακρίσεις: με δρόμους 12 λουρίδων, απομονωμένες συνοικίες, χωρίς κανένα απολύτως δημόσιο μέσο μεταφοράς, χωρίς κανένα σχεδόν κέντρο πολιτισμού, αλλά με άφθονα εμπορικά κέντρα για τους πλούσιους, και πολυτελή ξενοδοχεία για τους ομογενείς.
Στην περιοχή όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ένα αξιοπρεπές δωμάτιο ξενοδοχείου σήμερα κοστίζει πάνω από 350 δολάρια, και η ημερήσια τιμή για την ενοικίαση αυτοκινήτου από το ξενοδοχείο είναι περίπου 400 δολάρια.
Υπάρχει μεγάλος φόβος στην περιοχή του Κουρδιστάν. Και ο φόβος τροφοδοτεί την οργή. Και ο θυμός μπορεί να οδηγήσει σε βία εναντίον του διεφθαρμένου φιλοδυτικού καθεστώτος.
Και ποια είναι η "λύση" για την Ερμπίλ; Το Reuters ανέφερε στις 11 Φεβρουαρίου 2016:
«Ο Massud Μπαρζανί, ο ντε φάκτο πρόεδρος του ιρακινού Κουρδιστάν, δήλωσε στις αρχές Φεβρουαρίου ότι« έχει έρθει η ώρα για τους Κούρδους της χώρας να διεξάγουν δημοψήφισμα για το θέμα της ανεξαρτησίας».
Η Βαγδάτη παρακολουθεί και προειδοποιεί: «Μην το κάνετε! Δεν θα μπορέσετε να επιβιώσετε χωρίς εμάς».
Αλλά το καθεστώς στην περιοχή του Κουρδιστάν φαίνεται πως είναι πολύ πεισματάρικο. Όπως σε όλες τις αποικίες της Δύσης, η τακτική είναι η ίδια: «Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους».
«Η Τουρκία είναι ένθερμος υποστηρικτής του καθεστώτος της Ερμπίλ. αν όχι για τίποτα άλλο, τουλάχιστον για οικονομικούς λόγους. Όποιος πηγαίνει εκεί - στο βόρειο Ιράκ - ή αυτό που ονομάζουμε νότιο Κουρδιστάν, θα παρατηρήσει ότι οι τουρκικές εταιρείες κυριαρχούν σχεδόν απόλυτα στην περιοχή ... Εκεί υπάρχει πετρέλαιο, προφανώς, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ο πολιτικός παράγοντας: το ιρακινό κουρδικό καθεστώς είναι η μόνη φιλική κουρδική δύναμη προς την Άγκυρα σε ολόκληρη την περιοχή».
Αλλά οι σύμμαχοι της περιοχής του Κουρδιστάν δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται και τόσο για τα δεινά των κατοίκων της περιοχής.
Ενώ το κοινωνικό σύστημα καταρρέει, η Ερμπίλ έχει μετατραπεί σε ένα από τα λίγα μέρη στη γη με τόσες διακρίσεις: με δρόμους 12 λουρίδων, απομονωμένες συνοικίες, χωρίς κανένα απολύτως δημόσιο μέσο μεταφοράς, χωρίς κανένα σχεδόν κέντρο πολιτισμού, αλλά με άφθονα εμπορικά κέντρα για τους πλούσιους, και πολυτελή ξενοδοχεία για τους ομογενείς.
Στην περιοχή όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ένα αξιοπρεπές δωμάτιο ξενοδοχείου σήμερα κοστίζει πάνω από 350 δολάρια, και η ημερήσια τιμή για την ενοικίαση αυτοκινήτου από το ξενοδοχείο είναι περίπου 400 δολάρια.
Υπάρχει μεγάλος φόβος στην περιοχή του Κουρδιστάν. Και ο φόβος τροφοδοτεί την οργή. Και ο θυμός μπορεί να οδηγήσει σε βία εναντίον του διεφθαρμένου φιλοδυτικού καθεστώτος.
Και ποια είναι η "λύση" για την Ερμπίλ; Το Reuters ανέφερε στις 11 Φεβρουαρίου 2016:
«Ο Massud Μπαρζανί, ο ντε φάκτο πρόεδρος του ιρακινού Κουρδιστάν, δήλωσε στις αρχές Φεβρουαρίου ότι« έχει έρθει η ώρα για τους Κούρδους της χώρας να διεξάγουν δημοψήφισμα για το θέμα της ανεξαρτησίας».
Η Βαγδάτη παρακολουθεί και προειδοποιεί: «Μην το κάνετε! Δεν θα μπορέσετε να επιβιώσετε χωρίς εμάς».
Αλλά το καθεστώς στην περιοχή του Κουρδιστάν φαίνεται πως είναι πολύ πεισματάρικο. Όπως σε όλες τις αποικίες της Δύσης, η τακτική είναι η ίδια: «Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου