Ορισμένες σκέψεις για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό
του Γιάννη Ραχιώτη*
Οι μεγάλες δυτικές
δυνάμεις δεν υποδέχονται
τον κύριο όγκο
της σημερινής προσφυγιάς.
Χώρες όπως το
Ιράν, η Τουρκία,
ο Λίβανος, η
Ιορδανία, το Μεξικό συντηρούν πολύ μεγαλύτερο όγκο προσφύγων απ’ ό,τι η
Δύση. Αν μάλιστα η σύγκριση γίνει με κριτήριο το ΑΕΠ,
τότε η επιβάρυνση
της Δύσης είναι αμελητέα. Όμως μόνο στη Δύση το
μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι ψηλά στο δημόσιο λόγο. Η σχετική δημόσια ρητορική
κινείται σε δύο άξονες:
1.
Οι νεοφιλελεύθεροι-οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, αριστεροί
και δεξιοί (Μέρκελ,
Ομπάμα, Σόρος, Economist,
ΣΥΡΙΖΑ στα καθ’ ημάς κ.λπ.) μιλούν για «ανοιχτά σύνορα», δηλώνουν (σε
λεκτικό και συμβολικό επίπεδο) αλληλεγγύη και θλίψη και καταδικάζουν τις
«ρατσιστικές συμπεριφορές».
2. Οι νεοσυντηρητικοί και η
αντιπαγκοσμιοποιητική Δεξιά (Ρεπουμπλικάνοι, Λεπέν, Σαλβίνι,
Όρμπαν, ελληνική Δεξιά,
φασιστική και μη, κ.λπ.) προβάλουν την άρνησή τους για υποδοχή
μεταναστών και προσφύγων και απαιτούν
μεγαλύτερη αστυνόμευση των
συνόρων. Όμως καμία από τις δύο τάσεις δεν παίρνει θέση για τα αίτια: α) Τους
πολέμους της Δύσης και των πληρεξουσίων της εναντίον των χωρών προέλευσης των
προσφύγων. β) Την παγκοσμιοποίηση, που οδήγησε στην καταστροφή της οικονομίας
και της κοινωνικής δομής των πιο αδύναμων χωρών, με αποτέλεσμα τις σημερινές
μεταναστευτικές ροές. Επιπλέον, καμία από τις δύο τάσεις δεν αναφέρεται σε
μέτρα πέρα από το πρώτο επίπεδο (αλληλεγγύη στους πάσχοντες οι μεν –
αστυνόμευση οι δε).
Ενωμένο το δυτικό στρατόπεδο.
Αλλά σε κυβερνητικό και διακυβερνητικό επίπεδο
το δυτικό στρατόπεδο
είναι ενωμένο:
1. Όλοι, ανεξάρτητα από τη δημόσια
ρητορική τους, επιδιώκουν να αποκλείσουν την κίνηση προσφύγων και μεταναστών ο
καθένας προς τη δική του χώρα. Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. με αποφάσεις του Συμβουλίου,
κανονισμούς («Δουβλίνο 3») και την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας, συγκρότησαν ένα
σκληρό μηχανισμό ανάσχεσης: στρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα, στρατόπεδα
συγκέντρωσης-εγκλωβισμού σε Ελλάδα, Λιβύη, Μαρόκο, Μάλτα και δευτερευόντως
Ιταλία, θέσπιση περίπλοκων γραφειοκρατικών διαδικασιών για να δίνουν επίφαση
νομιμότητας στη φυλάκιση
προσφύγων και μεταναστών. Ανάλογα
μέτρα πήραν οι ΗΠΑ και η Αυστραλία.
2. Καταψηφίζουν στα διεθνή fora
οποιοδήποτε κείμενο αναφέρεται στις πραγματικές αιτίες της
προσφυγιάς/μετανάστευσης.
Από την άλλη,
δεν έχουν πρόβλημα
να καταγγέλλονται σαν
αιτίες η κλιματική
αλλαγή, η διαφθορά, η έλλειψη μεταρρυθμίσεων (νεοφιλελεύθερων φυσικά)
κ.ο.κ.
3. Ενώ διοχετεύουν εκατοντάδες
εκατομμύρια σε ΜΚΟ (όλες δυτικής προέλευσης και
χρηματοδότησης) για «υποστήριξη»
στους πρόσφυγες που
παράγουν οι πόλεμοί τους, αρνούνται με φανατισμό τη
χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης των τόπων
όπου κατοικούσαν οι
σημερινοί πρόσφυγες, τους
οποίους ισοπέδωσαν οι
βομβαρδισμοί τους και
κατέστρεψαν οι διάφορες
μιλίτσιες-πληρεξούσιοί τους. Χωρίς ανοικοδόμηση, οποιαδήποτε συζήτηση περί
«αλληλεγγύης» είναι υποκρισία.
Μερικές αλήθειες που συνήθως δεν λέγονται.
1. Η προσφυγιά και η μετανάστευση
καταστρέφουν κυρίως τις χώρες προέλευσης, όχι τις χώρες υποδοχής. Επειδή
στερούν τις πρώτες από το καλύτερο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού τους. Όπως
και από τη μετανάστευση 500.000 νέων μορφωμένων ανθρώπων από την Ελλάδα, η
Ελλάδα πλήττεται, αφού υποστελεχώνονται οι υποδομές της – όχι οι χώρες για τις
οποίες τώρα εργάζονται
2. Γι' αυτό η ανάσχεση των
μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών είναι στενά δεμένη με τον αγώνα ενάντια στον
ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση, για σεβασμό του δικαιώματος
των λαών να
ζουν σε ισχυρά,
κυρίαρχα κράτη, να
ορίζουν οι ίδιοι
τους ηγέτες τους
και να ελέγχουν
την οικονομία και την αγορά τους.
3. Για τις δυτικές
νεοποικιοκρατικές χώρες η μετανάστευση/προσφυγιά ήταν
και παραμένει πάντα
χρήσιμο εργαλείο επειδή:
α) Παρέχει φτηνό
εργατικό δυναμικό. β)
Είναι μηχανισμός διαίρεσης
της δικής τους εργατικής τάξης. γ) Είναι μηχανισμός αφαίμαξης και
διάλυσης των χωρών προέλευσης και άλωσης της κυριαρχίας των χωρών-αποθήκη,
δηλαδή των δορυφόρων τους.Τι σημαίνει η υπακοή της ΕλλάδαςΣτην Ελλάδα μετά το
2016 έχουμε σε σταθερή βάση 40-60.000 πρόσφυγες και μετανάστες, συγκεντρωμένους
σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή σε σπίτια διάφορων ΜΚΟ που
διακινούν κονδύλια του Σόρος, της Ε.Ε. κ.ά. Ως αριθμός είναι αμελητέος για μια
χώρα που δέχθηκε χωρίς κανένα σχέδιο 1.000.000 μετανάστες για εγκατάσταση –όχι
διέλευση– τη δεκαετία του ’90. Γιατί όμως η συζήτηση παίρνει διαστάσεις
«εθνικού προβλήματος»; Επειδή έχουμε τα προβλήματα
των γραικύλων, όντας
υπάκουοι στην πολιτική
της Ε.Ε. για τη μετανάστευση, δηλαδή την Κοινή Δήλωση
Ε.Ε.-Τουρκίας και τον κανονισμό «Δουβλίνο 3».
Τι σημαίνει για την Ελλάδα αυτή η υπακοή:
1. Χοτ σποτς, δηλαδή στρατόπεδα
συγκέντρωσης και σκόπιμης εξαθλίωσης για την ανάσχεση των ροών, με το πρόσχημα
της «καταγραφής-εξέτασης αίτησης ασύλου».
2. Διοίκηση-χρηματοδότηση του όλου
κυκλώματος μέσω ΜΚΟ που διασφαλίζουν τον πολιτικό έλεγχο της διαδικασίας από
δυτικές δυνάμεις.
3. Στρατιωτικός έλεγχος του Αιγαίου
από τη FRONTEX αλλά και ευθέως από το ΝΑΤΟϊκό πολεμικό ναυτικό.
Πρόκειται για –κατά
βάση– μη ελληνικά
πολεμικά πλοία και
προσωπικό, με ξένους διοικητές. Πρακτικά ο έλεγχος ανήκει στο
γερμανικό/γαλλικό ναυτικό, σε συνδυασμό με την ισχυρότατη παρουσία αμερικανικών
δυνάμεων. Όλη αυτή η αρμάδα δεν εγκαταστάθηκε στο Αιγαίο για
να συλλαμβάνει πλαστικές
βάρκες με πρόσφυγες (και να το ήθελε, δεν είναι το κατάλληλο μέσο).
Στόχος είναι ο έλεγχος της κίνησης από και προς τη Μαύρη
Θάλασσα, με άλλα
λόγια τα ρωσικά πλοία.
4. FRONTEX υπάρχει και στα βόρεια
χερσαία σύνορα μας.
Από τις στοιχειώδεις
λειτουργίες ενός κυρίαρχου κράτους είναι ο έλεγχος των συνόρων του: από
τον Μάρτιο 2016 αυτή η προϋπόθεση δεν υφίσταται στην Ελλάδα.
Θέματα που πρέπει να τεθούν
1. Να αναγνωρισθεί το δικαίωμα
προσφύγων-μεταναστών σε ασφαλή παλινόστηση: Ο παρατεταμένος εξαναγκασμός σε
υπερορία είναι έγκλημα της Δύσης κατά της ανθρωπότητας.
2.
Ανοικοδόμηση των πόλεων
(Συρία, Ιράκ, Λιβύη,
Αφγανιστάν, Υεμένη) που
κατέστρεψαν οι ΝΑΤΟϊκοί
και ισραηλινοί βομβαρδισμοί
με έξοδα αυτών
που τις κατέστρεψαν (είτε ευθέως
είτε μέσω πληρεξουσίων).
3. Άμεση αποχώρηση των αμερικανικών
στρατευμάτων από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν. Κανείς από τους πολέμους σ’ αυτές τις
χώρες δεν θα συνεχιζόταν χωρίς την παρουσία αμερικανικού στρατού. Το ίδιο και
για τους πληρεξούσιους των ΗΠΑ στην Υεμένη.
4. Μέτρα για την ανόρθωση της
οικονομίας των χωρών προέλευσης. Να σταματήσει το εμπάργκο κατά της Συρίας.
Οικονομική ενίσχυση για την ανάκτηση της παραγωγικής τους δυνατότητας, από
αυτούς που την κατέστρεψαν.
5. Επιστροφή των πλουτοπαραγωγικών
πηγών και πόρων στους δικαιούχους (πετρέλαιο σε Συρία, Λιβύη και Ιράκ, χρυσός
και διυλιστήρια στη Βενεζουέλα κ.ο.κ.).
6. Μέτρα για τη διατήρηση των
δεσμών των προσφύγων με τις πατρίδες τους. Όχι ενσωμάτωση! Να ανοίξουν στην
Ελλάδα πρεσβείες και προξενεία των χωρών προέλευσης. Να
αυξηθεί ο ρόλος
των θρησκευτικών και
πολιτιστικών ιδρυμάτων και η μετάκληση δασκάλων από τις χώρες
προέλευσης με έξοδα του ΟΗΕ.
7. Διακήρυξη ότι δεν δεσμευόμαστε
από την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας και το «Δουβλίνο 3». Διευκόλυνση της κίνησης
μεταναστών-προσφύγων προς τον
προορισμό τους. Να αρνηθούμε το ρόλο της αποθήκης, κανείς να μην μείνει
με το ζόρι στην Ελλάδα.
Ποιοι θα υλοποιήσουν ένα τέτοιο σχέδιο; Μια πλειοψηφία
γραικύλων και ένα χιλιαστικό κόμμα που αποτελούν τη σημερινή Βουλή; Όχι βέβαια!
Χρειάζεται να μορφοποιηθούμε σε ένα πολιτικό υποκείμενο της ισχυρής μειοψηφίας,
αυτής που θέλει την Ελλάδα
ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από
την κατοχή των ΝΑΤΟ-Ε.Ε.
* Ο Γιάννης Ραχιώτης είναι δικηγόρος. Το
κείμενο
αποτελεί περίληψη πρόσφατης
παρέμβασής του σε ημερίδα για το
προσφυγικό/μεταναστευτικό.
