ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΊΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΒΆΣΕΩΝ. Η περίπτωση της Γαλλίας.

 

Το 2016, ο E. Mακρόν ίδρυσε το κόμμα του με το σύνθημα "En Marche! ("εν κινήσει'') προτρεπτικό, αισιόδοξο, με προοπτική. Δεν ξέρουμε αν ο Μακρόν διάβαζε την κίνηση της γαλλικής κοινωνίας της οποίας ήθελε να ηγηθεί ή αν πίστευε ότι την προκαλούσε ο ίδιος, αλλά γεγονός είναι ότι αυτή η πρόσκληση για να τεθεί σε κίνηση πήρε τη δυναμική έννοια μιας μετάβασης, όπως αυτή πραγματικά είναι και συντελείται.

Για να διαβάσουμε αυτή τη μετάβαση, θα πρέπει να ξεχάσουμε το επικαλυπτόμενο στρώμα της εκλογικής πολιτικής. Η εκλογική πολιτική με τους δύο γύρους είναι ειδικά σχεδιασμένη για να επαναφέρει στο χώρο του κέντρου την τελική έκφραση που θα έχει στο κοινοβούλιο. Για να διαβάσουμε τη μετάβαση από τη σκοπιά της πολιτικής κοινωνιολογίας θα πρέπει, αντίθετα, να επιμείνουμε στην καταμέτρηση των καθαρών ψήφων.

Οι καθαρές ψήφοι λένε το εξής: ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ  (ΛΕΠΕΝ) 10 εκατομμύρια, ΑΡΙΣΤΕΡΑ (Ν.Λ.Μ.)7 εκατομμύρια, MAΚΡΟΝ 7 εκατομμύρια, ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ 1,5 εκατομμύριο. Στην πράξη, στη χώρα, οι δεξιοί ψηφοφόροι της  Ε.Σ. είναι τα δύο τρίτα των άλλων 10 έως 15 εκατομμυρίων, δηλαδή το 38% του συνόλου.

Το αποτέλεσμα της Ε.Σ. ξεπερνάει το εκλογικό αποτέλεσμα που είχε πετύχει μόλις πριν δύο χρόνια. Μόλις πριν από δύο χρόνια, η Ε.Σ. μετρούσε 3,5 εκατομμύρια ψήφους οπότε μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν τριπλασίασε την εκλογική της βάση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η Αριστερά επιβεβαίωσε λίγο-πολύ τη συνοχή της, ενώ το κυβερνών κόμμα έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους, λίγο-πολύ προς την Ε.Σ..

Η "κίνηση Μακρόν" επομένως ήταν πολύ πιο έξυπνη και αποτελεσματική από ό,τι είχαν αρχικά υποθέσει οι σχολιαστές και μάλιστα, φταίνε οι σχολιαστές (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) που δεν έλαβαν δεόντως υπόψη τους τη μηχανική λογική του δεύτερου γύρου.

 Η Γαλλία λοιπόν βρίσκεται με τον "κίνδυνο να έχει αποτραπεί", με μια έστω και ονομαστικά νικήτρια Αριστερά, σίγουρη ότι αυτή θα καταρρεύσει προσφέροντας στο κόμμα του κέντρου, ένα χέρι βοήθειας για να φτιάξει μια κυβέρνηση εθνικής χρησιμότητας, θα δούμε αν με ή χωρίς τους Ρεπουμπλικάνους. Τα 10 εκατομμύρια δεξιοί ψηφοφόροι, όμως, παραμένουν.

Δεδομένου ότι μπορεί κάποιος να αμφιβάλλει ότι τα επόμενα χρόνια θα χρησιμεύσουν για να επιδιορθώσουν τον σκισμένο καμβά της γαλλικής πολιτικής κοινωνιολογίας, αναρωτιέμαι  τι θα συμβεί. Θα γίνουν νέες εκλογές;

Θα παραμείνει η Ε.Σ. και η εκλογική της βάση πολύ πέρα από τα όρια της πολιτικής αποδοχής;

Θα κριθούν τα αιτήματά τους άκυρα και συνεπώς θα αγνοηθούν ή έγκυρα αλλά θα αγνοηθούν παρ' όλα αυτά;

Θα καταφέρει ο Μακρόν να μεταφέρει το όλο θέμα λίγο πολύ αλώβητος μέχρι το 2027 στις νέες προεδρικές εκλογές;

Με δεδομένες τις αναλύσεις για τη γαλλική οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση, που είναι τουλάχιστον επισφαλείς, η Standard&Poor's Global Rating έχει ήδη αφήσει να εννοηθεί ότι είναι έτοιμη να μειώσει την αξιολόγησή της, πώς θα εγγυηθεί ο Μακρόν την "ανάπτυξη και την εξυγίανση του δημόσιου χρέους", όπως απαιτούν οι αγορές;

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο πολιτικός είναι σαν τον καπετάνιο ενός πλοίου σε μια καταιγίδα. Η γαλλική καταιγίδα, πέρα από τα νομικά ελεγχόμενα εκλογικά αποτελέσματα, συνεχίζεται. Η μετάβαση σε έναν από τους δύο πυλώνες της ΕΕ και του ευρώ είναι "εν κινήσει". Το προς τα πού θα το δούμε.

 

 

[----->]

Προς όλους τους ανεύθυνους, ανίδεους μικροαστούς που θέλουν μόνο την ησυχία τους

 

 

Προς όλους αυτούς τους ανεύθυνους, ανίδεους  μικροαστούς που δεν γνωρίζουν, μιλάνε χυδαία για τους νέους της Γαλλίας και θέλουν μόνο την ησυχία τους.

Αφιερωμένο στα παιδιά των γαλλικών προαστίων.

Ξέρετε πώς μεγαλώνουν και ζουν αυτά τα παιδιά της δεύτερης και τρίτης γενιάς στα βόρεια προάστια του Παρισιού και σε πολλά προάστια άλλων μεγάλων πόλεων της Γαλλίας;

Θα σας απαντήσω γιατί είχα την τεράστια τύχη να περάσω 5 χρόνια από τη ζωή μου με τα παιδιά αυτά ακριβώς στις περιοχές που εξεγείρονται. Στις λεγόμενες banlieues parisiennes ή banlieues dangereuses στις περιοχές της Nanterre, της Mantes la jolie (που μόνο jolie δεν είναι), στη Sartrouville, στην Trappes και σε εκατοντάδες άλλες συνοικίες των Βόρειων και Ανατολικών προαστίων του Παρισιού στη Περιφέρεια της île de France. Είχα την τιμή να κάνω το διδακτορικό μου μεταξύ 1988 και 1993 στους νέους αυτούς της δεύτερης γενιάς και στους γονείς τους, πηγαίνοντας κάθε μέρα εκεί επί τόπου και ζώντας μαζί τους για να κατανοήσω τις συνθήκες ζωής τους και τι φταίει, ποιός φταίει για την κατάσταση αυτή και γιατί κανένας δεν κάνει τίποτα.

Ξέρετε λοιπόν ότι αυτά τα παιδιά, όλα Γάλλοι γεννημένα στη Γαλλία μεγαλώνουν σε απαράδεκτες συνθήκες γκετοποίησης από το γαλλικό κράτος που 'τακτοποίησε" στα γρήγορα τους γονείς τους όταν προσκλήθηκαν να δουλέψουν στις γαλλικές βιομηχανίες μετά το τέλος των αποικιών μεταξύ 1960-90 και ότι όταν έκλεισαν οι βαριές γαλλικές βιομηχανίες οι γονείς έμειναν όλοι χωρίς δουλειά; Ότι ζουν εδώ και δεκαετίες μόνο με επιδόματα και ότι οι άνθρωποι αυτοί πετάχτηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο εν μια νυκτί παρόλο που είχαν φτιάξει οικογένειες και ζούσαν 30 και 40 χρόνια στη Γαλλία.

Ξέρετε ότι τα παιδιά τους έχουν δει μόνο ανέργους γονείς με ότι αυτό παράγει, μέσα στη φτώχεια και την αποστέρηση και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το γαλλικό σχολείο το συνηθέστερο στο Γυμνάσιο για να πάνε να δουλέψουν και να βοηθήσουν τις οικογένειές τους; Ότι δεν βρίσκουν δουλειά, όχι κανονική, τίποτα, γιατί η ανεργία χτυπάει 60% στα προάστια αυτά; Και όταν επιτέλους φτάσουν μπροστά σε έναν εργοδότη για συνέντευξη το πρώτο που τους ρωτάει πριν το ονοματεπώνυμο, είναι που μένετε; Μόλις ακούσουν συγκεκριμένες περιοχές δεν προχωρούν καν στη συνέντευξη. Ότι ζουν κυριολεκτικά στο δρόμο μήπως και βρουν κάτι, να αρπάξουν κανένα λάστιχο για να το πουλήσουν και ότι σε καθημερινή βάση συγκρούονται με την αστυνομία και τους πάντες;

Ξέρετε ότι αυτά τα παιδιά, ενώ ζουν δίπλα στο φωτεινό Παρίσι και έχουν προαστιακό να μετακινηθούν δεν έχουν πατήσει τα περισσότερα το πόδι τους στο Παρίσι; Ξέρετε ότι ονειρεύονται μια άλλη ζωή και αν κάποιος από αυτούς τα καταφέρει να ξεφύγει από τη ζωή των προαστίων αυτόν τον άνθρωπο τον λατρεύουν και τον έχουν σαν πρότυπο; Ότι αυτοί οι ίδιοι, οι λεγόμενοι "beures" (αναστροφή των συλλαβών της λέξης arabe) έχουν απίστευτη αλληλεγγύη μεταξύ τους, δεν την έχω ξαναδεί πουθενά και μπορεί να μοιράζονται και ένα κιλό στάρι για να φάνε όσοι μπορούν περισσότερο;

Ασφαλώς μη αγαπητοί μου δεν τα ξέρετε ούτε αυτά τα παιδιά ούτε καν τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν. Ούτε που σας πέρασαν ποτέ από το μυαλό γιατί προς το παρόν η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτά τα μαζικά φαινόμενα γκετοποίησης και φτώχειας. Και άντι να στέκεστε προσοχή μπροστά στον αγώνα αυτών των χιλιάδων νέων να επιβιώσουν όσο μπορούν καλύτερα, εσείς τα βρίζετε, οι αρχές τα βρίζουν και το κράτος τα σκοτώνει καθημερινά γιατί εκεί ο θάνατος των νέων είναι καθημερινό συμβάν. Επειδή η ζωή τους δεν αξίζει μία, ούτε για τους ευγενείς γάλλους ούτε για όλους του μικροαστούς και μεσοαστους της Ευρώπης.

Το λέω ξεκάθαρα: Αγάπησα αυτά τα παιδιά σαν παιδιά μου, τα ένιωσα, τα έζησα καθημερινά και νιώθω ότι είναι τιμή μου αυτά που έζησα μαζί τους εκείνη την εποχή, μια εποχή αισθητά καλύτερη από τη σημερινή, και τη μοιράστηκα μαζί τους.

Θα διαγράφω οποιονδήποτε και οποιαδήποτε αντιληφθώ ότι δεν αντιλαμβάνεται αυτά που γράφω, όχι αυτά που έχει στο μυαλό του, αυτά που μόλις διάβασε, απλά, ανθρώπινα και χωρίς τίποτα  από την επιστήμη που υπηρετώ.

Σας ευχαριστώ.

-----------------------------------------------------------------------

O δολοφονημένος από την γαλλική αστυνομία 17χρονος Nahel.

Η μητέρα του Nαέλ, έμενε με τον μονάκριβο γιο της σε ένα δημοτικό διαμέρισμα στη Nanterre, το μέρος που κάποτε στέγαζε τη μεγαλύτερη παραγκούπολη για Αλγερινούς μετανάστες.

Μετά το σχολείο, ο Nαέλ έπιασε δουλειά ως ντελίβερι, ενώ έπαιζε επίσης τακτικά πρωτάθλημα ράγκμπι για τους Pirates της Nanterre. Ο Nαέλ γράφτηκε στο κολέγιο του Suresnes, σε μια σειρά μαθημάτων ηλεκτρολόγων, αλλά το ιστορικό παρακολούθησης του ήταν φτωχό.

Μαρτυρίες φίλων και γνωστών κάνουν λόγο για ένα αγαπητό μέλος της αλγερινής κοινότητας, ένα νέο αγόρι με ενέργεια και διάθεση για τη ζωή. Ποτέ δεν γνώρισε τον πατέρα του, οπότε η ζωή δεν ήταν πάντα τόσο εύκολη για εκείνον, ενώ συχνά γινόταν στόχος διακρίσεων από την αστυνομία που μέσα σε διάστημα σχεδόν δύο ετών υποβλήθηκε σε τουλάχιστον πέντε αστυνομικούς ελέγχους, και τον προσεχή Σεπτέμβριο έπρεπε να παρουσιαστεί σε δικαστήριο ανηλίκων για «αποτυχία συνεργασίας» του με τις αρχές.

 Ήταν επίσης ύποπτος για κατάχρηση προσωρινής άδειας οδήγησης.

 [---->]

ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΙΣ "ΔΕΞΙΈΣ" ΚΑΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΈΣ" ΑΝΑΓΝΏΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΡΑΧΏΝ ΣΤΗ ΓΑΛΛΊΑ

του Andrea Zhok

Στην ανάλυση των ταραχών στη Γαλλία (που από χθες επεκτάθηκε και στη Λωζάνη), συνεχίζει να ενεργοποιείται επίμονα ένας παραπλανητικός ερμηνευτικός μηχανισμός. Συνεχίζουν να αντιπαρατίθενται δύο αναγνώσεις που παραδοσιακά συνδέονται με την "αριστερά" και τη "δεξιά".

Η πρώτη είναι μια οικονομιστική ανάγνωση που βλέπει στην εξέγερση μια αμφισβήτηση της κατάστασης φτώχειας και εκμετάλλευσης.

Η δεύτερη είναι μια εθνοπολιτισμική ανάγνωση που βλέπει στην εξέγερση μια αμφισβήτηση του ντόπιου πολιτισμού και της κουλτούρας από μια διαφορετική εισαγόμενη κουλτούρα, που συνδέεται με τους μετανάστες.

Το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται αυτές οι δύο ερμηνείες ως αντιθετικές και ως εναλλακτικές είναι ένα ακόμη παράδειγμα του γεγονότος ότι σήμερα οι κατηγορίες που καλλιεργούνται μονομερώς από τη δεξιά και την αριστερά είναι παρωχημένες και άχρηστες. Είναι επίσης ένα σημάδι της ολοένα και πιο διαδεδομένης φτώχειας της θεωρίας ότι δεν καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από τα αφηρημένα απλουστευτικά σχήματα.

Με την υιοθέτηση αυτής της διπλής ανάγνωσης πολλά πράγματα παραμένουν κρυμμένα και συγκεκαλυμμένα.

Πρώτον, η διαφορετική αυτή ερμηνεία δεν παίρνει υπόψη της το γεγονός ότι το χρήμα, η οικονομική επιτυχία, σε κοινωνίες όπως αυτές του σύγχρονου φιλελεύθερου καπιταλισμού, αντιπροσωπεύει την πρώτη μορφή κοινωνικής αναγνώρισης. Κάποιος αναγνωρίζεται ως πλήρης και νόμιμος εκπρόσωπος της κοινωνίας στο βαθμό που διαθέτει ένα συγκεκριμένο εισόδημα. Αν λοιπόν, το να βρίσκεται κανείς στην πλευρά της οικονομικής αποτυχίας, της σχετικής φτώχειας, συμπίπτει, λίγο ή πολύ, με το να είναι μη ιθαγενής (μετανάστης), είναι σαφές ότι θα αυτοπροσδιορίζεται ως ομάδα σε κατάσταση μόνιμης κατωτερότητας ως εθνοτικά ή θρησκευτικά "άλλος" (στο βαθμό που αυτή η λογική είναι εντελώς συγκυριακή).

Δεύτερον, αυτή η αμφίπλευρη ανάγνωση δεν βλέπει ότι το χρήμα στις κοινωνίες μας δεν είναι ουσιαστικά ένα μέσο βιοπορισμού, αλλά ένα μέσο (και σύμβολο) εξουσίας. Στην αξιακή διαμόρφωση των φιλελεύθερων δημοκρατιών, το πρόβλημα δεν είναι ποτέ η απόλυτη φτώχεια, αλλά η σχετική φτώχεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι εξεγέρσεις προωθούνται συνήθως από μετανάστες δεύτερης γενιάς. (Αυτός, παρεμπιπτόντως, είναι ο λόγος για τον οποίο αυτό το στάδιο της υποβάθμισης δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στην Ιταλία αφού ακόμη έχουμε να κάνουμε κυρίως με μετανάστες πρώτης γενιάς). Οι μετανάστες πρώτης γενιάς προέρχονται από διαφορετικά αξιακά πλαίσια που τους σπρώχνουν να εστιάζουν την προσοχή τους στην απόλυτη φτώχεια, μια παράμετρο στην οποία η μετάβαση από μια αναπτυσσόμενη χώρα σε μια βιομηχανική χώρα αποτελεί γενικά πρόοδο: έχεις λιγότερες πιθανότητες να πεθάνεις από πείνα στα γαλλικά προάστια από ό,τι στις φτωχές περιοχές της Βόρειας Αφρικής. Αλλά μόλις αφομοιωθούν οι δυτικές "αξίες", το να είσαι σταθερά στην πλευρά των ηττημένων στον χαρούμενο φιλελεύθερο ανταγωνισμό θεωρείται πολύ απλά ως απαράδεκτη κατάχρηση.

Τρίτον, η ανάγνωση αυτή ξεχνά ένα άλλο θεμελιώδες γεγονός, το οποίο έχει αναδειχθεί εδώ και καιρό στις κοινωνικοοικονομικές αναλύσεις, δηλαδή το γεγονός ότι το σύστημα αξιών που βασίζεται στο ανταγωνιστικό μοντέλο του Homo Oeconomicus, δηλαδή στο άτομο που καθοδηγείται μονοσήμαντα από τη μεγιστοποίηση του ατομικού συμφέροντος, δημιουργεί συστηματικά και αναγκαστικά "παράσιτα" (free riders,χαραμοφάηδες).

Αυτό επειδή οι κοινωνικοί κανόνες έχουν δύο πιθανές φύσεις: μπορεί να είναι κανόνες που καθοδηγούνται από το κέρδος ή κανόνες που καθοδηγούνται από μια κοινή αξία (ηθικοί κανόνες).

Στα φιλελεύθερα-δημοκρατικά μοντέλα, οι κανόνες που καθοδηγούνται από το κέρδος είναι κυρίαρχοι, σχεδόν μονοπωλιακοί, και οι κανόνες αυτοί ουσιαστικά λένε πως είναι χρήσιμο για όλους να τηρούν ορισμένους κανόνες (είναι χρήσιμο να πληρώνουν φόρους γιατί έτσι υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες, είναι χρήσιμο να πληρώνουν το εισιτήριο του λεωφορείου γιατί έτσι υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες κ.λπ.) Μόνο που, αν το κίνητρο είναι η χρησιμότητα, μπορεί η χρησιμότητά μου να αυξάνεται κι άλλο αν μπορώ να παραβιάζω ιδιωτικά τον κανόνα: αν δεν πληρώσω φόρους, οι υπηρεσίες συνεχίζουν να υπάρχουν επειδή πληρώνουν οι άλλοι, και εγώ έχω μόνο πλεονεκτήματα. Συνεπώς, έχω κίνητρο να ακολουθήσω τους κανόνες που βασίζονται στο κέρδος μόνο εφόσον η ζημιά που μπορώ να πάθω από την παραβίασή τους είναι χειρότερη από τα οφέλη που προκύπτουν από την παραβίασή τους. Αυτό όμως έχει μια άμεση συνέπεια: όσο λιγότερα έχω να χάσω, τόσο περισσότερο θα τείνω να παραβιάζω αυτούς τους κανόνες. Αυτό σημαίνει ότι οι παραβιάσεις των κανόνων που βασίζονται στο κέρδος σε μια φιλελεύθερη κοινωνία θα έχουν την τάση να αυξάνονται εκρηκτικά όταν υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που έχουν λίγα ή τίποτα να χάσουν.

Ταυτόχρονα, οι κανόνες με βάση το κέρδος που χαρακτηρίζουν τη Δύση έρχονται σε σύγκρουση - και μοιραία χάνουν - με τους ηθικούς κανόνες που εξαρτώνται από την παράδοση ή την κοινοτική βάση. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε λαϊκά περιβάλλοντα, και πολύ περισσότερο σε λαϊκά περιβάλλοντα με υπερ φιλελεύθερες πολιτισμικές καταβολές (π.χ. ισλαμικές, αλλά αυτό ισχύει για κάθε θρησκεία και κάθε κοινοτική κουλτούρα).

Οι κανόνες του χρήσιμου μπορούν να παραβιάζονται κανονικά, αν μας χρησιμεύει σε κάτι. Οι ηθικοί κανόνες, ωστόσο, καθορίζουν την προσωπικότητά σας, τη  θέση σας, και δεν μπορούν να παραβιαστούν ανάλογα με τη σκοπιμότητα. Αυτό δημιουργεί ένα διπλό δίπολο: από τη μια οι "δικοί μας" κανόνες της περιθωριακής υποομάδας, απαραβίαστοι και συχνά ενισχυμένοι με δραστικές κυρώσεις, και από την άλλη οι κανόνες "του συστήματος", διαπραγματεύσιμοι και κατά βάση πλασματικοί.

Και εδώ είναι που το εκτός Δύσης (εκτός φιλελευθερισμού) υπόβαθρο συμπίπτει και πάλι με την  συγκυριακή πραγματικότητα αυτών των εκτός κάστας ομάδων.

Οι μετανάστες δεύτερης γενιάς ζουν τυπικά σε μια κατάσταση διχασμένων αξιών. Από τη μία, η παράδοση από την οποία προέρχονται λόγω καταγωγής, κοινοτική και θρησκευτική, συν το αναγκαστικά κοινοτικό περιβάλλον στο οποίο ζουν στις συνοικίες της περιφέρειας των πόλεων, τους παρέχει μια διάσταση του ανήκειν και ηθικούς κανόνες που πρέπει να σέβονται μέσα στην ίδια τους την ομάδα, στις ίδιες τους τις συνοικίες. (Δεν χρειάζεται να φανταστεί κανείς ιδιαίτερα περίπλοκα πράγματα, αλλά όλες αυτές οι περιφερειακές υποκουλτούρες δημιουργούν κώδικες και κανόνες εσωτερικής πίστης και συνύπαρξης, η παραβίαση των οποίων τιμωρείται όχι από τα δικαστήρια, αλλά με πολύ πιο ωμά μέσα). Από την άλλη πλευρά, η έκθεση στην κυρίαρχη φιλελεύθερη κουλτούρα στην οποία είναι βυθισμένοι δημιουργεί έναν χώρο πλασματικών κανόνων (οι νόμοι του κράτους) στους οποίους δεν αναγνωρίζουν καμία εξουσία και τους οποίους όποιος είναι ικανός να τους παραβιάσει κερδίζοντας ενθαρρύνεται να το κάνει.

Είναι σε αυτό το περιβάλλον που μπορεί να γεννηθεί και, ως υποπροϊόν ο ισλαμικός εξτρεμισμός που είδαμε να λειτουργεί στις επιθέσεις στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο, την Ισπανία κ.λπ.. Εδώ, σε όσους στρέφονται προς το Ισλάμ,το Ισλάμ αναλαμβάνει το ρόλο ενός εσωτερικού κανονισμού, σε ηθική βάση, της κοινότητας σε αντίθεση με τους πλασματικούς κανόνες του κράτους. Αλλά θα ήταν λάθος μας να σκεφτούμε ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντίθεση μεταξύ "ισλαμικής θρησκείας" και "δυτικών αξιών". Όσοι τροφοδοτούν αυτή την ανάγνωση θεωρώντας την ως μια επανέκδοση του ματς "Χριστιανισμός εναντίον Ισλάμ" δημιουργούν ξανά, άθελά τους ίσως, μια λανθασμένη ανάγνωση που μεγεθύνει τον εθνοπολιτισμικό παράγοντα για να κρύψει τον κοινωνικοοικονομικό.

Το λάθος αυτής της ανάγνωσης βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη δυτική ιδεολογία, που τροφοδοτείται εργαλειακά επειδή είναι οικονομικά χρήσιμη: η ιδεολογία αυτή φαντάζεται ότι δεν υπάρχουν πραγματικά πολιτισμικές, εθνοτικές, παραδοσιακές διαφορές που να έχουν αυτόνομη σημασία- φαντάζεται ότι όλες αυτές θα εξαφανιστούν αυτόματα όταν έρθουν σε επαφή με τον ανώτερο οικουμενιστικό πολιτισμό της Δύσης. Αυτή η αυτάρεσκη και αυτοδικαιωμένη ιδεολογία προώθησε, και συνεχίζει να προωθεί, τους μεταναστευτικούς μηχανισμούς ως οικονομικό αγαθό (και βραχυπρόθεσμα είναι) που προορίζεται να παράγει μια αρμονική κοινωνία διάστικτη από πολυπολιτισμική ζωντάνια.

Αυτή η ειρηνική, αλαζονική και υποκριτική άποψη κρύβει συστηματικά κάτω από το χαλί ένα θεμελιώδες γεγονός, ότι δηλαδή ακριβώς στις κοινωνίες μας οι μηχανισμοί του ανταγωνισμού της αγοράς δημιουργούν δομικά κατακερματισμό, αποκλεισμό και εκμετάλλευση και ότι η μετανάστευση χρησιμεύει κυρίως ως ρυθμιστικός παράγοντας άμβλυνσης αυτής της δυναμικής για τους ενταγμένους ("Θέλεις να έχεις μια σύνταξη; Χρειαζόμαστε νέο αίμα για να δουλέψει με χαμηλές απαιτήσεις". - "Θέλετε το παιδί σας να έχει τις προοπτικές που είχατε εσείς; Χρειαζόμαστε κάποιον να μαζεύει ντομάτες και να αδειάζει βόθρους χωρίς να τραβάει την προσοχή").

Φυσικά, πρόκειται για πλασματικές, πρόσκαιρες λύσεις, που δεν αλλάζουν σε τίποτα τη δομική τάση του συστήματος, η οποία βαδίζει προς τη συγκέντρωση εξουσίας-χρήματος σε λίγα χέρια και την προλεταριοποίηση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού.

Όμως ο καπιταλισμός - και οι φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες των οποίων αποτελεί τη ραχοκοκαλιά - ζουν βραχυπρόθεσμα και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Και όλα τα άλλα είναι πλήξη, μέχρι να σου κάψουν το αυτοκίνητο.

https://www.facebook.com/andrea.zhok.5

Ας αντισταθούμε. Δικαιοσύνη για τον Nahel!

 

Ποιος είναι ο Florian Menesplier, ο μπάτσος που δολοφόνησε τον νεαρό Nahel Merzouk;

Την Τρίτη 27 Ιουνίου, ο 17χρονος Nahel δολοφονήθηκε με την πρόφαση ότι "αντιστάθηκε κατά τη σύλληψη" στη Ναντέρ. Πρόκειται για άλλη μια επίθεση της αστυνομίας εναντίον των νέων που ζουν στα προάστια. Ενώ η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι ο Nahel προσπάθησε να τους εμβολίσει, μάρτυρες και πολυάριθμα βίντεο δείχνουν το αντίθετο.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε όταν οι μπάτσοι έκαναν σήμα και οι επιβάτες έκλεισαν τα παράθυρα. Ο Nahel προσπάθησε επίσης να κλείσει το δικό του, αλλά ο πρώτος αστυνομικός κατάφερε να περάσει το χέρι του. Τότε ο Nahel άνοιξε το παράθυρο και ο αστυνομικός τον χτύπησε αρκετές φορές στο κεφάλι με μπουνιές, λέγοντας: "Θα σου φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι", ενώ ο συνάδελφός του συνέχισε: "Πυροβόλησέ τον!’’. Σύμφωνα με τους επιβάτες1, ο Nahel άρχισε τότε να χάνει τις αισθήσεις του και άφησε το χειρόφρενο, με το αυτοκίνητο να κινείται στη συνέχεια από μόνο του, με το σχεδόν αναίσθητο πόδι του Nahel να πατάει το γκάζι, και να τρέχει μπροστά σε ευθεία γραμμή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο Nahel πυροβολήθηκε εν ψυχρώ. Οι επιβάτες βγήκαν έξω και ένας από αυτούς δέχτηκε αμέσως επίθεση και ακινητοποιήθηκε βίαια στο έδαφος. Λίγα λεπτά αργότερα, ο οδηγός του ασθενοφόρου, ο οποίος είχε κληθεί και είχε εκφράσει το σοκ και τον αποτροπιασμό του, τέθηκε υπό κράτηση για "απειλές και υποκίνηση μίσους". Το όλο περιστατικό βιντεοσκοπήθηκε από κατοίκους της περιοχής.

 

Τις ώρες που ακολούθησαν, τα συνδικάτα της αστυνομίας και οι συντάκτες έκαναν τη δουλειά τους: ο Nahel ήταν "γνωστός στην αστυνομία", με " μεγάλο ποινικό μητρώο"2. Αυτό θα δικαιολογούσε τη θανάτωσή του επειδή "αρνήθηκε να συμμορφωθεί". Όλα αυτά είναι ψευδή, και οι δικηγόροι της οικογένειας ανακοίνωσαν λίγες ώρες αργότερα ότι ο Nahel δεν είχε ποινικό μητρώο. Όμως, τα ΜΜΕ και οι αντιδραστικοί πολιτικοί είχαν ήδη πιάσει δουλειά για να σπιλώσουν τη μνήμη του Nahel. 

 

Τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει την απέραντη οδύνη και οργή των κατοίκων του οικισμού Πικάσο στη Ναντέρ, καθώς και της μητέρας του Ναχέλ, της Μουρία, που μόλις έχασε τον μοναχογιό της.

 

Ο δολοφόνος αστυνομικός είναι ο Florian Menesplier. Πρώην στρατιώτης, μεγάλωσε στο Παρίσι, στη συνέχεια πήγε σχολείο στη Libourne και στο Bordeaux, όπου φοίτησε στο ιδιωτικό καθολικό λύκειο Sainte-Famille Saintonge, πριν καταταγεί στο 35ο Σύνταγμα Πεζικού στο Belfort. Ο Florian Menesplier εγκαταστάθηκε έκτοτε στο Bornel, στην περιοχή Oise. Στις 10 Δεκεμβρίου 2020, μετά τη βίαιη καταστολή των Κίτρινων Γιλέκων στην οποία συμμετείχε, του απονεμήθηκε το χάλκινο μετάλλιο εσωτερικής ασφάλειας για "πράξεις θάρρους και αφοσίωσης" και δύο άλλα παράσημα, με διαταγή του νομάρχη του Παρισιού Didier Lallement. Η καταστολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες τραυματισμούς, 12.000 συλλήψεις και 10.000 άτομα υπό αστυνομική κράτηση, καθιστώντας την πιο βίαιη μαζική καταστολή στη Γαλλία τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Από το 2017, η γαλλική νομοθεσία είναι μία από τις πιο ευέλικτες στον κόσμο όσον αφορά την έγκριση της χρήσης όπλων από την αστυνομία, με τους αστυνομικούς να μπορούν να πυροβολούν ακόμη και όταν ένα άτομο που διαφεύγει δεν αποτελεί απειλή. Συγκριτικά, τα τελευταία 10 χρόνια υπήρξε μόνο ένας θανατηφόρος πυροβολισμός στη Γερμανία, σε σύγκριση με 16 στη Γαλλία σε μόλις 1,5 χρόνο (με σχεδόν καμία μεταγενέστερη καταδίκη). Οι συνεχείς παρενοχλήσεις που υφίστανται οι άνθρωποι που ζουν σε εργατικές συνοικίες, η μαζική ανεργία και η γιγάντωση της επισφαλούς εργασίας σε συνδυασμό με τον ρατσισμό σημαίνουν ότι τίποτα δεν έχει ηρεμήσει μετά τη μεγάλη εξέγερση του 2005. Ξανά και ξανά, η αστυνομία σκοτώνει. Ο Florian Menesplier σκότωσε. Ας αντισταθούμε. Δικαιοσύνη για τον Nahel!

 

1. Μαρτυρία του "3ου επιβάτη" στο αυτοκίνητο που μοιράστηκε στα κοινωνικά δίκτυα.

2. Η Charlotte d'Ornellas στο CNEWS.

Μετάφραση από την ιστοσελίδα La Cause du peuple

[----->]