Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ. Φήμες, που δεν γνωρίζουμε από πού προέρχονται και ποιος τις διαδίδει, υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένα μη δημοσιεύσιμο τμήμα του πρόσφατου σχεδίου New National Security των ΗΠΑ ( Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας των ΗΠΑ), για το οποίο τόσο εμείς όσο και άλλοι μιλήσαμε πρόσφατα.

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα αυτή τη μέθοδο, να διαρρέει δηλαδή «ανεπίσημα» κάτι για να δει τις αντιδράσεις και ίσως να προετοιμάσει το έδαφος για κάποια νέα πολιτική πρωτοβουλία. Ωστόσο, δεν έχουμε στοιχεία για να πούμε ότι αυτό συμβαίνει τώρα. Το γεγονός είναι ότι ο ιστότοπος Defense One, που αναφέρει το Politico (συνήθως σοβαρό και καλά ενημερωμένο), ισχυρίζεται ότι στο Λευκό Οίκο κυκλοφορεί μια νέα ιδέα για τις παγκόσμιες σχέσεις.

Αυτό θα σήμαινε την οριστική αναγνώριση τουλάχιστον τριών γεγονότων.

1) Το G7 αντιπροσωπεύει σήμερα μόνο το 15% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού και, σε κάθε περίπτωση, μια μειοψηφία τόσο με όρους οικονομικής όσο και στρατιωτικής ισχύος, η οποία πρόκειται να παρακμάσει κι άλλο. Το G20 έχει το μειονέκτημα ότι είναι πολύ μεγάλο, δεν συζητά θέματα και στη συνέχεια μεσολαβεί μεταξύ των συμφερόντων είκοσι υποκείμενων (βλ. ΕΕ), καθένα από τα οποία μένει προσκολλημένο χωρίς να διαπραγματεύεται στην άποψή του. Τέλος, εδώ και καιρό συζητείται η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου δεν είναι κατανοητό τι κάνουν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ δεν υπάρχει η μεγαλύτερη χώρα και τέταρτη οικονομία του κόσμου (σήμερα και πολύ σύντομα τρίτη) και ατομική δύναμη, δηλαδή η Ινδία.

2) Σε γενικές γραμμές, η εποχή του ιδεαλισμού, δηλαδή της κυριαρχίας του φιλελεύθερου παραδείγματος στις διεθνείς σχέσεις, έχει τελειώσει. Η επιστήμη αυτή γεννήθηκε στην πραγματικότητα στις ΗΠΑ, όταν μετανάστευσαν εκεί Γερμανοί ιστορικοί, θεωρητικοί και διανοούμενοι (ο Morgenthau και ο Βρετανός Carr), και στη συνέχεια από τη γραμμή που ξεκινά από τους Waltz και Gilpin και φτάνει μέχρι τους Mearsheimer και Walt. Πρακτικά, ο ρεαλισμός μας καλεί να μην αφήνουμε τις ιδεολογικές μας παραδοχές να επηρεάζουν την αναλυτική μας ικανότητα. Συγκεκριμένα, δεν αρνείται τη νόμιμη ύπαρξη των ιδεών ή των ιδεολογιών σχετικά με το αντικείμενο μελέτης, αλλά μας καλεί να τις διαχωρίζουμε από το ίδιο το αντικείμενο. Υπάρχει διαφορά μεταξύ των πραγμάτων όπως θα θέλαμε να είναι και των πραγμάτων όπως είναι στην πραγματικότητα.

3) Αλλά το πιο σημαντικό ίσως είναι να συνειδητοποιήσουμε εντελώς αντικειμενικά ότι ο κόσμος, το 2025 και τουλάχιστον για τις επόμενες δύο δεκαετίες, δεν είναι πλέον αυτός που υπήρχε μέχρι σήμερα. Έχω γράψει ένα ογκώδες βιβλίο όπου καλώ τους αναγνώστες να θεωρήσουν την εποχή μας ως μια νέα ιστορική περίοδο, καθώς από ποσοτική και ποιοτική άποψη, οι τελευταίες επτά ή οκτώ δεκαετίες έχουν δημιουργήσει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζαμε. Και το πλαίσιο είναι καθοριστικό από προσαρμοστική άποψη.

Η ιδέα λοιπόν που φαίνεται να κυκλοφορεί ή που κάποιος έχει συμφέρον να κυκλοφορήσει στην Ουάσιγκτον, είναι να θεσπιστεί ένα νέο σχήμα για τη συνάντηση της παγκόσμιας συγκυριαρχίας, ξεκινώντας από τους πιο σημαντικούς ένοικους, ένα «Core» 5 ή C5, πέντε όπως τα δάχτυλα ενός χεριού που θα πρέπει να στηρίξει τον κόσμο.

Πρόκειται για τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και την Ιαπωνία, με τις ΗΠΑ να θεωρούνται ως ο αντίχειρας, δηλαδή απαραίτητες για να λειτουργήσει το χέρι που θα διαχειριστεί τον κόσμο.

Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ινδία είναι σήμερα οι τέσσερις πρώτες οικονομίες ως προς το  ΑΕΠ και η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Ινδία και η Ιαπωνία ως προς  ΑΕΠ με ισοτιμία αγοραστικής δύναμης. Η Ρωσία δεν πρέπει να υπολογίζεται για το οικονομικό της βάρος (αν και είναι απαραίτητη για την παροχή ενέργειας που απαιτείται για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, οικονομική και μη), αλλά ως στρατιωτική δύναμη. Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ δυνάμεων, είναι η πυρηνική δύναμη που μετράει, διότι όποτε ξεκινά μια σύγκρουση (δηλαδή ξεκινά τοπικά και με παραδοσιακές μορφές πολέμου), η κλιμάκωση των όπλων είναι νόμος, οπότε στο τέλος φτάνουμε εκεί και εκεί η δύναμη των ΗΠΑ και της Ρωσίας είναι περίπου ίση (σε όπλα, οχήματα και τρόπους κυκλοφορίας τους).

Μεταξύ πέντε μπορεί να βρεθεί άκρη και αν και η Ινδία και η Ιαπωνία είναι ασιατικές χώρες, έχουν και θα έχουν πάντα λόγους να ισορροπούν για να μην κυριαρχήσει η μαύρη τρύπα (ή κόκκινη για όσους είναι ιδεολογικά ρομαντικοί) της Κίνας. Συνολικά, αντιπροσωπεύουμε κάτι λιγότερο από το 50% του δημογραφικού βάρους του κόσμου.

Η Ρωσία θα επανενταχθεί στο σαλόνι που μετράει για να επιστρέψει στη λήψη αποφάσεων στο παιχνίδι όλων των παιχνιδιών (ξεκινώντας νέες συνεργασίες πετρελαίου-φυσικού αερίου με την ελίτ που πάντα υποστηρίζει τον Τραμπ, δηλαδή τις εταιρείες πετρελαίου και άνθρακα).

Η Κίνα θα εισέλθει δικαιωματικά το ίδιο και η Ινδία.

Η Ιαπωνία θα μπορούσε τότε να επανεξοπλιστεί (αγοράζοντας αμερικανικά όπλα) και να εξοπλιστεί ακόμη και με πυρηνικά, και να γίνει το ισχυρό φιλελεύθερο φυλάκιο των ΗΠΑ στην πρώτη ζώνη νησιών της Κινεζικής Θάλασσας, ανακουφίζοντας εν μέρει τις ΗΠΑ από άμεσο στρατιωτικό κόστος και δεσμεύσεις.

Έτσι, η Ινδία θα είχε κίνητρο να αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες, προκειμένου να προσαρμοστεί στον νέο της ρόλο, δεδομένου ότι η Ινδία αγοράζει όπλα τόσο από τη Ρωσία όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ΗΠΑ, όπως αναφέρει η Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας των ΗΠΑ , αλλά και όλα όσα ήδη γνωρίζαμε για την «κοσμοθεωρία» (εδώ με την κυριολεκτική έννοια) του Τραμπ, θα αφοσιωθούν στην αργή και πλήρη εδαφική κατάκτηση τόσο της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής (Monroe 2.0, βλ. Βενεζουέλα και τις πρόσφατες εκλογές στη Χιλή που κέρδισαν με μεγάλη διαφορά οι μετα-Πινοσέτ) όσο και της Ευρώπης, με τη χρήση της Αυστρίας, της Πολωνίας, Ιταλίας και Ουγγαρίας για να καταστρέψουν την ήδη επισφαλή Ένωση (και το ευρώ που θα άφηνε χώρο στο δολάριο που βρίσκεται υπό πίεση ως παγκόσμιο νόμισμα). Η Ευρώπη από σήμερα προσπαθεί να ανακτήσει γρήγορα στρατιωτικό εξοπλισμό που θα αγοράσει κυρίως από τον καλύτερο πωλητή που υπάρχει σήμερα στην αγορά, δηλαδή τις ΗΠΑ, αφού πρώτα αυτές ελαφρύνουν τις δεσμεύσεις τους στο ΝΑΤΟ.

Θα λειτουργήσει; Γίνεται αμέσως σαφές ότι ρεαλιστικά θα λειτουργήσει από κάθε άποψη (είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος είναι και θα είναι όλο και περισσότερο πολυπολικός) και, σε κάθε περίπτωση, χωρίς αξιοσημείωτες, πιθανές εναλλακτικές λύσεις που δεν υπάρχουν στο άμεσο μέλλον.

Φυσικά, ζούμε στην Ευρώπη και η ευρωπαϊκή ελίτ (μεταξύ των οποίων η Γαλλία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχουν υποβαθμιστεί σε υποτελείς) αποστρέφεται την ιδέα. Καταφεύγοντας κυριολεκτικά σε επίπεδα ιδεαλιστικού παραληρήματος, θα πουν ότι δεν πρέπει ποτέ να «μπερδεύονται» αυτές που, κατά τη γνώμη τους, είναι «δημοκρατίες» με τα φρικτά «αυταρχικά καθεστώτα» (παρότι οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Ινδία κατατάσσονται ως «δημοκρατίες»). Θα επικαλεστούν «προδοσία» και θα πιέζουν, όπως κάνουν ήδη, για να προβάλλεται ο Ρώσος ως ο Μεγάλος Εχθρός που αξίζει «πόλεμο» και όχι διπλωματία.

Και επειδή, με τους δείκτες πολιτικής αποδοχής των αντίστοιχων ηγετών (μια πραγματική καταστροφή της συναίνεσης για το τρίο Mερτς-Mακρόν-Στάρμερ), δεν ξέρουν τι να κάνουν για να δικαιολογήσουν στη δική τους κοινή γνώμη την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, με δεδομένη την εγκατάλειψη των Αμερικανών. Χρειάζονται λοιπόν έναν «Μεγάλο Εχθρό» που πρόκειται να εισβάλει, ακόμα κι αν μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια εισβολής στην Ουκρανία, δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν ούτε την πλήρη κατάληψη του Ντονμπάς. Η μόνη ελπίδα για τα ορφανά του Μπάιντεν & Σία είναι να το τραβήξουν και να προσευχηθούν να χάσει ο Τραμπ τις επόμενες ενδιάμεσες εκλογές και, πάνω απ' όλα, να ελπίζουν στο τέλος της θητείας του το 2028. Πρόκειται για μια επισφαλή εκτίμηση για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων η πρόθεση της ομάδας εξουσίας γύρω από τον Τραμπ να προχωρήσει με ή χωρίς δημοκρατικές προφάσεις.

Εν ολίγοις, δεν είναι ένας κόσμος για πρώην πλούσιους, μικρούς και φοβισμένους ηλικιωμένους που τους έχει εγκαταλείψει ο φροντιστή τους και φοβούνται ακόμη και τον απίθανο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο (το σύνδρομο «μετά από εμάς το χάος»).

Ευτυχώς που υπάρχει ο Μαρκ Ρούττε, ο οποίος ξεσηκώνει τα ευρωπλήθη με τη «μαγκιά»  να θέλει να επιστρέψει στη πολεμική βούληση των παππούδων και προπαππούδων μας, ένας τύπος που μέχρι πρόσφατα ζούσε με τη μαμά του. Όπως είναι ήδη γνωστό, η σημασιολογική μετατόπιση από την κατάληξη «ευρώ» σε «νευρο» φαίνεται να είναι μοιραία. Λυπάμαι...

 [----->]

 

Μεσοπρόθεσμο 2026-2029

  

 

Ωχριά το μνημόνιο σε συρρίκνωση κονδυλίων μπροστά σε αυτό που έρχεται!

''Αποκάλυψη: Μήπως είδατε το νέο κρυμμένο Μεσοπρόθεσμο 2026-2029 της κυβέρνησης? Ωχριά το μνημόνιο σε συρρίκνωση κονδυλίων μπροστά σε αυτό που έρχεται! Για πρώτη φορά στα μεταμνημονιακά χρονικά, οι δαπάνες σχεδόν όλων των Υπουργείων από το 2025 ως το 2029 απλά ΚΑΤΑΚΡΗΜΝΙΖΟΝΤΑΙ σε Ψηφιακή Μεταρρύθμιση, Γεωργία, Περιβάλλον, Παιδεία, Υγεία, Τουρισμό, Αθλητισμό - Πολιτισμό, Επενδύσεις, Υποδομές, Εξωτερικών και Άμυνα στο νέο κρυμμένο ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ 2026-2029 που κατέθεσε η κυβέρνηση στην ΕΕ.

Όπως βλέπουμε σε αυτό, η οικονομία θα βρεθεί σε ασφυκτικές συνθήκες μείωσης των Δαπανών του ΠΔΕ κατά 30% (4,94δις)  την τετραετία 2025-28, μείωσης των αποδοχών των Δημ.Υπαλλήλων του Κράτους κατά 5% (-753 εκατ) το 2025-29, αύξησης των φόρων έτι περαιτέρω το 2025-2029 κατά 15% (+10,7δις) - με επιπλέον αύξηση του ΦΠΑ για το ίδιο διάστημα κατά 13,9% (+3,8 δις)-, μείωσης του ρυθμού αύξησης των επενδύσεων στο 0,9% & 0,8% το 2028 & το 2029 και με νέους λιτοτικούς στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων στο 2,7% του ΑΕΠ 2,8% το 2026 και 2,7% το 2027-29. Το μέλλον - παράλληλα με αυτά - μας επιφυλάσσει τα εξής συντριπτικά στοιχεία-σοκ:

▫️Το Υπ.Ψηφιακής Μεταρρύθμισης θα έχει μείωση δαπανών 60%(!) την περίοδο 2025-2029 (-669 εκατ)

▫️Το Υπ.Περιβάλλοντος & Ενέργειας θα υποστεί διολίσθηση κονδυλίων 54% (-1,2 δις) από φέτος έως το 2028

▫️Το Υπουργείο Τουρισμού βρίσκεται μπροστά σε αφανιστική μείωση των δαπανών του ΠΥ του, κατά 53% στο διάστημα 2025-2029!

▫️Για το  Υπουργείο Πολιτισμού & για τον Αθλητισμό από το 2025 ως το 2029 ΠΡΟΒΛΈΠΕΤΑΙ ιλιγγιώδης μείωση κονδυλίων 41% (-268 εκατ)!

▫️Το πολυσυζητημένο Υπουργείο Γεωργίας θα δει καταβαράθρωση των δαπανών του κατά 25% το 2025-2028 (-438 εκατ), όση & αυτή της μείωσης των ευρωπαϊκών κονδυλίων της ΚΑΠ στον ευρωπαϊκό ΠΥ 

▫️Το Υπουργείο Ανάπτυξης & Επενδύσεων δεν ξεχωρίζει. Και αυτό (μαζί και οι στρατηγικές επενδύσεις και ο αναπτυξιακός Νόμος) θα δοκιμαστεί με απότομη μείωση 25% την επόμενη τριετία (2025-228) που αντιστοιχεί σε - 438 εκατ σε σχέση με σήμερα.

▫️Έχοντας απαλλαγεί από τα προβλήματα & την ανεπάρκεια των Υποδομών η κυβέρνηση, τραβάει την πρίζα στις δαπάνες του Υπουργείου Υποδομών το οποίο το 2025-2028 θα έχει μείωση 398 εκατομμυρίων (-12,3%)

▫️Τα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί και τα ΑΕΙ δεν εξαιρέθηκαν από τις μεγάλες περικοπές με - 10,17% (-695 εκατομμύρια) περιστολή δαπανών στο Υπουργείο Παιδείας την επόμενη τετραετία (2026-29)

▫️Η Υγεία θα βρεθεί σε περιδίνηση  καθώς απο το 2025 έως το 2028 προβλέπεται μείωση δαπανών 3,1% (-238 εκατομμύρια) στο αρμόδιο Υπουργείο. Οι δε μισθοδοσίες το Υπουργείου Υγείας θα έχουν κατάπτωση 7,5% το 2025-2029 (-180 εκατομμύρια), με τις αμοιβές των εργαζομένων ειδικά  στα Νοσοκομεία να μειώνονται το 2025-2029 κατά 12,5%

▫️Το Υπουργείο Εξωτερικών παρά τις εξαγγελίες της ΔΕΘ για ενίσχυση του προσωπικού θα βιώσει μείωση 21% (-95 εκατομμύρια) το 2025-2029 με κατρακύλα των αγορών αγαθών και υπηρεσιών κατά 35% (-42 εκατ) το ίδιο διάστημα.

▫️Μειώσεις 5,8% (-380 εκατ) θα υπάρξουν ακόμα και στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας το 2025-29, με περικοπή 2,7% (-80 εκατ) στις αποδοχές των εργαζομένων το 2026-2029 και μείωση 20% (-15,6 εκατ) των κοινωνικών παροχών του.

▫️ Μείωση δαπανών σε σχέση με το 2025, θα δει το 2026 και το 2027 και το αρμόδιο Υπουργείο για τα επιδόματα οικογένειας, στέγης, Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος κοκ. Σε όρους ΑΕΠ η μείωση 2025- 29 είναι στις - 0,18% μονάδες του ΑΕΠ που σε όρους ΑΕΠ 2029 αντιστοιχεί σε 511 εκατ.

 Εννοείται ότι όλες -μα όλες- οι δαπάνες των Υπουργείων ως προς ΑΕΠ το 2029 σε σύγκριση με το 2025 ΘΑ  ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΩΣΗ με τις μεγαλύτερες μειώσεις προς ΑΕΠ να σημειώνονται στο Υπουργείο Εργασίας (-0,87% του ΑΕΠ), στο Παιδείας (-0,64% του ΑΕΠ), στο ΥΠΕΘΑ και στο Υγείας (-0,51% του ΑΕΠ), στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (-0,47% του ΑΕΠ ) και στο Ψηφιακής Διακυβέρνησης (-0,3% του ΑΕΠ). Οι δαπάνες όλων των Υπουργείων κατρακυλούν 4,6 μονάδες του ΑΕΠ από το 2025 (25,35% του ΑΕΠ) στο 2029 (20,74% του ΑΕΠ).''

  

ΠΗΓΗ Proper Greek Analyst στο X https://x.com/propergranalyst?lang=el

Η ΕΕ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε το πράσινο φως στο νέο κανονιστικό πλαίσιο για τις λεγόμενες «Νέες Γενετικές Τεχνικές» (NGT),: μεγάλο μέρος των φυτών που παράγονται με αυτές τις τεχνικές θα θεωρείται ισοδύναμο με τις συμβατικές ποικιλίες και, ως εκ τούτου, θα εξαιρείται από τις υποχρεώσεις σήμανσης, αξιολόγησης κινδύνου και περιβαλλοντικής παρακολούθησης. Οι αγροτικές, βιολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις καταδικάζουν ανεπιφύλακτα τη συμφωνία, καταγγέλλοντας την απουσία επαρκούς παρακολούθησης των επιπτώσεων στην υγεία και τη βιοποικιλότητα, τους σοβαρούς κινδύνους για τον βιολογικό τομέα και την πλήρη απουσία περιορισμών στην υπερδύναμη των πολυεθνικών εταιρειών σπόρων.

Μετά από διαπραγματεύσεις που κράτησαν πάνω από δύο χρόνια, η ΕΕ   https://www.consilium.europa.eu/.../new-genomic.../  καθόρισε μια σαφή ταξινόμηση: οι ΝΓΤ θα χωριστούν σε δύο κατηγορίες, ΝΓΤ-1 και ΝΓΤ-2. Τα φυτά της κατηγορίας ΝΓΤ-1 – τα οποία περιλαμβάνουν προϊόντα εργαστηρίου που θεωρούνται ισοδύναμα με τα φυσικά, με ελάχιστες τροποποιήσεις στο γονιδίωμα – θα αντιμετωπίζονται ως συμβατικά φυτά. Για αυτά δεν θα υπάρχει υποχρέωση επισήμανσης ή ιχνηλασιμότητας, ούτε άλλα περιοριστικά μέτρα. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει σήμερα το 94% των νέων ΓΤΟ που βρίσκονται σε φάση μελέτης. Οι ποικιλίες που κατατάσσονται ως ΝΓΤ-2, δηλαδή εκείνες με τροποποιήσεις που υπερβαίνουν ένα αυθαίρετο όριο 20 νουκλεοτιδίων ή με χαρακτηριστικά που ενδέχεται να είναι ευαίσθητα – όπως αντοχή στα ζιζανιοκτόνα ή εντομοκτόνα – θα εξακολουθήσουν να υπόκεινται στην ισχύουσα νομοθεσία για τους ΓΤΟ: άδειες, έλεγχοι, ετικέτες ενημέρωσης.

Τα κράτη μέλη θα έχουν επίσης το δικαίωμα να απαγορεύσουν ή να περιορίσουν την καλλιέργεια στο έδαφός τους. Σύμφωνα με τις κοινοτικές αρχές και ορισμένους εκπροσώπους του αγροτικού κόσμου, η κίνηση αυτή αποτελεί μια ευκαιρία για την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του ευρωπαϊκού αγροτικού τομέα: οι νέες ποικιλίες θα είναι πιο ανθεκτικές στο περιβαλλοντικό στρες, όπως η ξηρασία ή οι πλημμύρες, και ανεκτικές στις όλο και πιο δύσκολες συνθήκες που προκαλεί η κλιματική αλλαγή. Επιπλέον, θα απαιτούν μικρότερη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, με οφέλη για τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα της αγροδιατροφικής παραγωγής.

Ωστόσο, η απόφαση https://data.consilium.europa.eu/.../ST-6426-2025.../en/pdf  προκάλεσε την ανησυχία πολλών ενώσεων βιολογικής γεωργίας, περιβαλλοντολόγων και προστασίας των οι οποίες χαρακτηρίζουν τη συμφωνία ως σοβαρό βήμα οπισθοδρόμησης για την προστασία της βιοποικιλότητας, του περιβάλλοντος και της επισιτιστικής κυριαρχίας. «Οι ΝΓΤ είναι ΓΤΟ και ως τέτοιες πρέπει να ρυθμιστούν», εξηγεί η FederBio, η οποία καλεί την ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να απορρίψει την πρόταση και τις κυβερνήσεις να την απορρίψουν. Το κεντρικό σημείο των επικρίσεων αφορά την απελευθέρωση των NΓΤ-1: η εξαίρεση από τη ρύθμιση των φυτών που έχουν παραχθεί με γενετικές τεχνικές, χωρίς υποχρεώσεις σήμανσης και ιχνηλασιμότητας, σημαίνει ότι ανοίγει ο δρόμος για τη διάδοση σε μεγάλη κλίμακα ποικιλιών που ενδέχεται να κατοχυρωθούν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

Οι νέοι κανόνες θα ευνοήσουν, τις πολυεθνικές εταιρείες, επιτρέποντάς τους να κατοχυρώσουν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τους σπόρους. Αυτό θα θέσει σε κίνδυνο την πιστοποίηση των παραγωγών βιολογικών ή τροφίμων που δεν περιέχουν Οργανισμούς Γενετικά Tροποποιημένους και να θέσει σε κίνδυνο τις παραδοσιακές και τοπικές ποικιλίες, που αποτελούν βασικό στοιχείο της αγροτικής βιοποικιλότητας. Η γενετική μόλυνση των χωραφιών δεν θα ήταν πλέον ελεγχόμενη και οι συμβατικές ή βιολογικές γεωργικές εκμεταλλεύσεις θα κινδύνευαν να χάσουν τη θέση τους και την εμπιστοσύνη της αγοράς. Επίσης,υπάρχει ένα πρόβλημα διαφάνειας και επιβαρύνσεων: σε περίπτωση περιβαλλοντικών ή υγειονομικών ζημιών, οι επιχειρήσεις που διαθέτουν στην αγορά προϊόντα NΓΤ-1 θα μπορούσαν να αποφύγουν τους ελέγχους ή τις ευθύνες, καθιστώντας δύσκολη την ιχνηλασιμότητα και την προστασία των καταναλωτών.

Η συμφωνία πρέπει ακόμη να εγκριθεί επίσημα: το κείμενο θα υποβληθεί σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα επικυρωθεί από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών. Δεν είναι ακόμη σαφές εάν οι πλειοψηφίες είναι σταθερές. Εάν τεθεί σε ισχύ, ο νέος κανονισμός θα αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της γεωργίας στην Ευρώπη αφού θα υπάρξουν κρίσιμα σενάρια για τη βιολογική γεωργία, τη βιοποικιλότητα, την ιχνηλασιμότητα των τροφίμων και τη διαφάνεια προς τους καταναλωτές. Η ήδη έντονη συζήτηση κινδυνεύει να ενταθεί. Για πολλές ενώσεις, το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει: ζητούν να απορριφθεί ο κανονισμός ή τουλάχιστον να αναθεωρηθεί στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια πριν από οποιαδήποτε τελική έγκριση. Το διακύβευμα δεν είναι μόνο κανονιστικό αλλά αφορά το ίδιο το μέλλον των τροφίμων που καλλιεργούμε και τρώμε.

 

[---->] 

Jeffrey Sachs: ΟΛΑ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

 

Από την ανεξαρτησία του Κιέβου και μετά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια συμφωνίας μεταξύ των δύο πρώην κρατών της ΕΣΣΔ, με σκοπό να αποσπάσουν την πρώην σοβιετική δημοκρατία από την επιρροή του Κρεμλίνου.

https://www.ilfattoquotidiano.it/.../jeffrey.../8216247/

 

 

Jeffrey Sachs - εφημερίδα Fatto Quotidiano, 4 Δεκεμβρίου 2025

 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το αποκορύφωμα μιας τριάνταχρονης κατάρρευσης της ευρωπαϊκής τάξης ασφάλειας.

Όχι μόνο δεν ήταν αναπόφευκτος ή προκαθορισμένος, αλλά, προήλθε από μια συστηματική αποσύνθεση των αρχών που εδραίωσαν τη μεταψυχροπολεμική συμφωνία: την ουδετερότητα των κρατών που βρίσκονται μεταξύ στρατιωτικών μπλοκ, τη δέσμευση των ΗΠΑ και της Γερμανίας να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, στην πρώην σοβιετική σφαίρα, και τo δόγμα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) σύμφωνα με τo  οποίo η ασφάλεια πρέπει να είναι αδιαίρετη, δηλαδή κανένα κράτος δεν μπορεί να ενισχύει την ασφάλειά του σε βάρος ενός άλλου.

Σε αντίθεση με τις κυρίαρχες δυτικές αφηγήσεις που περιγράφουν τη Ρωσία ως τον μονομερή επιτιθέμενο, είναι αποδεδειγμένο ότι οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις, υποστηριζόμενες σε κρίσιμες στιγμές από την ΕΕ, απομάκρυναν την Ουκρανία από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ουδετερότητά της, παρασύροντάς την σε μια γεωπολιτική σύγκρουση. Σε διάφορες στιγμές – από το 1990, 1994, 2008, 2014, 2015, 2021 και 2022 μέχρι σήμερα – υπήρξαν ρητές διπλωματικές οδοί (exit ramps) που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την κυριαρχία της Ουκρανίας, να προστατεύσουν την ευρωπαϊκή ασφάλεια και να αποτρέψουν τον πόλεμο αλλά κάθε φορά η Δύση τις απόρριπτε.

Όταν η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, η ουδετερότητα ήταν ένας από τους πυλώνες της πολιτικής συμφωνίας. Η Διακήρυξη Κρατικής Κυριαρχίας του 1990 δήλωνε ότι η χώρα σκόπευε να είναι ένα «μόνιμα ουδέτερο κράτος» που δεν θα εντασσόταν σε στρατιωτικούς συνασπισμούς. Η αρχή αυτή έγινε νόμος: το άρθρο 18 του Συντάγματος του 1996 δεσμεύει το κράτος στην ουδετερότητα και τη μη ευθυγράμμιση. Η ουκρανική κοινή γνώμη ενίσχυσε αυτή τη θέση. Από τη δεκαετία του '90 έως τις αρχές του 2014, η πλειοψηφία ήταν πάντα αντίθετη στην ένταξη της χώρας  στο ΝΑΤΟ.

Από το 1989 έως το 1991, οι δυτικοί ηγέτες διαβεβαίωσαν επανειλημμένα τους σοβιετικούς αξιωματούχους ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς τα ανατολικά εάν η Μόσχα δεχόταν την επανένωση της Γερμανίας, όπως αποδεικνύεται από αποχαρακτηρισμένα αρχεία. Στις 9 Φεβρουαρίου 1990, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μπέικερ είπε στον Γκορμπατσόφ: «Η δικαιοδοσία του ΝΑΤΟ δεν θα μετακινηθεί ούτε ένα εκατοστό προς τα ανατολικά». Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκένσερ δήλωνε τον Ιανουάριο του 1990: «Δεν θα υπάρξει επέκταση του εδάφους του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά».

Η Τελική Πράξη του Ελσίνκι (1975) και η Χάρτα του Παρισιού (1990) καθόριζαν ότι η ασφάλεια στην Ευρώπη πρέπει να είναι συλλογική, όχι μηδενικού αθροίσματος. Η Χάρτα για την ευρωπαϊκή ασφάλεια του ΟΑΣΕ του 1999  το επιβεβαίωνε: «Κανένα κράτος... δεν θα ενισχύσει την ασφάλειά του σε βάρος της ασφάλειας άλλων κρατών». Η διεύρυνση, ιδίως στην Ουκρανία, παραβίαζε την αρχή αυτή.

Το 1994, η Ουκρανία επέστρεψε στη Ρωσία τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου της σοβιετικής εποχής βάσει του Μνημονίου της Βουδαπέστης, σε ένα πλαίσιο ασφάλειας που καθοριζόταν από τρεις προϋποθέσεις: 1) η Ουκρανία θα παρέμενε ουδέτερη, 2) το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς την Ουκρανία, 3) η ευρωπαϊκή ασφάλεια θα βασιζόταν στις αρχές του ΟΑΣΕ και όχι στην πολιτική του μπλοκ.

(…) Το τραγικό είναι ότι, με το πέρασμα της δεκαετίας του '90, η στρατηγική των ΗΠΑ ακολούθησε τη λογική που διατύπωσε ο Brzezinski στο βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα (1997): «Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι μια ευρασιατική αυτοκρατορία». «Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας... η Ρωσία θα αποκτήσει ξανά τα μέσα για να γίνει ένα ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος». Από τότε, η σκέψη αυτή έχει διαμορφώσει τη στρατηγική προοπτική των ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν λοιπόν να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ.

(…) Το 2004, οι ΗΠΑ και η ΕΕ υποστήριξαν την Πορτοκαλί Επανάσταση, παρέχοντας οικονομική βοήθεια σε ομάδες της κοινωνίας των πολιτών μέσω του National Endowment for Democracy, της USAID και διαφόρων ιδρυμάτων. (…) Στη συνέχεια, το 2008, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βουκουρέστι, και παρά τη σθεναρή αντίθεση της Γερμανίας και της Γαλλίας, οι ΗΠΑ ανάγκασαν το ΝΑΤΟ να δηλώσει: «Η Ουκρανία και η Γεωργία θα γίνουν μέλη». Η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ παραδέχτηκε στη συνέχεια: «Από την πλευρά της Ουκρανίας, αυτό θα ήταν μια κήρυξη πολέμου [στον Πούτιν]». Ωστόσο, η κοινή γνώμη παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αντίθετη στην ένταξη: ο υποψήφιος για την προεδρία Βίκτορ Γιανουκόβιτς κέρδισε τις εκλογές του 2009/10 με ένα πρόγραμμα ουδετερότητας και η κυβέρνησή του ψήφισε νόμο που καθιστούσε την Ουκρανία κράτος που δεν ανήκει στο μπλοκ.

Ωστόσο, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τη Δύση βρήκαν την ευκαιρία όταν, το 2013, ο Γιανουκόβιτς ανέβαλε την υπογραφή μιας συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ, γεγονός που πυροδότησε μαζικές διαμαρτυρίες που τροφοδοτήθηκαν από τις ΗΠΑ. Ο αμερικανικός μηχανισμός για την αλλαγή καθεστώτος τέθηκε σε δράση. (...) Στις 21 Φεβρουαρίου 2014, η ΕΕ μεσολάβησε για μια συμφωνία με τον Γιανουκόβιτς, βασισμένη σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, κυβέρνηση εθνικής ενότητας και πρόωρες εκλογές. Αντ' αυτού, μέσα σε λίγες ώρες, ένοπλες ομάδες κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια και ο Γιανουκόβιτς έφυγε, αλλά δεν παραιτήθηκε. Το Κοινοβούλιο τον απομάκρυνε χωρίς συνταγματικές διαδικασίες και οι ΗΠΑ υποστήριξαν το καθεστώς: η ΕΕ παρέμεινε σιωπηλή και άφησε το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ να αναλάβει την πρωτοβουλία.

Η νέα κυβέρνηση υιοθέτησε εθνικιστικές πολιτικές και κήρυξε στρατιωτική επιχείρηση «κατά της τρομοκρατίας» ενάντια στις διαμαρτυρίες στις ανατολικές περιοχές με ρωσικό πληθυσμό. Αυτό οδήγησε στη στρατιωτικοποίηση μιας πολιτικής διαμάχης και κατέστησε αδύνατη την επίτευξη συμβιβασμού. Η νέα πολιτική τάξη άρχισε να μιλάει για την απομάκρυνση της Ρωσίας από τη ναυτική της βάση στην Κριμαία. Τελικά, η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία, επικαλούμενη ανησυχίες για την εθνική της ασφάλεια και  τον Στόλο της Μαύρης Θάλασσας.

Για να σταματήσει τις μάχες στην Ανατολή, η Ρωσία συνέβαλε στη διαμεσολάβηση της συμφωνίας Μινσκ II. Η συμφωνία αυτή, που εγκρίθηκε ομόφωνα με την απόφαση 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας, προέβλεπε κατάπαυση του πυρός, αυτονομία («ειδικό καθεστώς») για το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, συνταγματικές μεταρρυθμίσεις για την προστασία της ρωσικής εθνοτικής μειονότητας και την απόσυρση των βαρέων όπλων. Η Ουκρανία αρνήθηκε να εφαρμόσει τη συμφωνία, ιδίως όσον αφορά την αυτονομία του Ντονμπάς. Η Μέρκελ παραδέχτηκε στη συνέχεια ότι η συμφωνία είχε ως στόχο να «δώσει χρόνο στην Ουκρανία» προκειμένου να ενισχύσει τη στρατιωτική της δύναμη.

(...) Μεταξύ 2015 και 2021, η Ουκρανία έγινε de facto εταίρος του ΝΑΤΟ, χάρη σε κοινές ασκήσεις, νέες δομές διοίκησης σύμφωνες με τα πρότυπα της Συμμαχίας, εκπαιδευτικές αποστολές μεταξύ ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου, ενοποίηση των υπηρεσιών πληροφοριών και, κυρίως, δισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα. Το 2021, η Ουκρανία είχε τον μεγαλύτερο στρατό της Ευρώπης εκτός της Ρωσίας.

Τον Δεκέμβριο του 2021, η Ρωσία παρουσίασε δύο σχέδια συνθηκών, ένα για τις ΗΠΑ και ένα για την ΕΕ, καλώντας τη Δύση να παραιτηθεί από την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, να αποσύρει τα όπλα του ΝΑΤΟ από τα ρωσικά σύνορα, να επιστρέψει στα επίπεδα ανάπτυξης του 1997 και να αποκαταστήσει τις αρχές ασφάλειας του ΟΑΣΕ.

Οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν με τη Ρωσία τη διεύρυνση, υποστηρίζοντας ότι η «πολιτική των ανοιχτών θυρών» του ΝΑΤΟ δεν τους αφορούσε. Η αποτυχία της προσπάθειας οδήγησε τη Ρωσία να ξεκινήσει την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (Smo). Το 2023, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Stoltenberg συνόψισε την κατάσταση ως εξής: «Ο Πούτιν, το φθινόπωρο του 2021, είχε δηλώσει και είχε πράγματι στείλει ένα σχέδιο συνθήκης που ήθελε να υπογράψει το ΝΑΤΟ, με την υπόσχεση ότι δεν θα υπήρχε περαιτέρω διεύρυνση. Αυτό ήταν προϋπόθεση για να μην εισβάλει στην Ουκρανία. Φυσικά, δεν το υπογράψαμε... Έτσι, μπήκε σε πόλεμο για να εμποδίσει το ΝΑΤΟ να πλησιάσει τα σύνορά του. Πέτυχε ακριβώς το αντίθετο».

(…) Εν ολίγοις, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ήταν αποτέλεσμα παλαιάς εχθρότητας ή μιας ξαφνικής πράξης επιθετικότητας, αλλά το προβλέψιμο αποτέλεσμα μιας σειράς αποφάσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ που κατέστρεψαν την ουκρανική ουδετερότητα, απέρριψαν την οδό της  διπλωματίας με τη Ρωσία και υπόταξαν την ασφάλεια της Ουκρανίας σε μια αποτυχημένη γεωπολιτική στρατηγική της Δύσης. Μια βιώσιμη λύση αποτροπής του πολέμου απαιτεί την επιστροφή στις αρχές που καθοδήγησαν την περίοδο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο: την ουδετερότητα της Ουκρανίας, την αδιαίρετη ασφάλεια της Ευρώπης και την οδό μιας πραγματικής διπλωματίας μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας.