Πρωτομαγιά του '44: η εκτέλεση των 200 «Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα»

—Θα πω μια πραγματική ιστορία. 

Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα. 

Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.
Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200.
Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. 

Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν. 

Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν.

 Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε.

Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. 

Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι.

Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς». 

Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα.

Η ουσία, είναι μία τώρα, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αφυπνιστεί ο κόσμος, και θα κατέβει πραγματικά στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. 

Γιατί αυτό πρέπει να γίνει. 

Δεν έχουμε καμία άλλη λύση. 

Δεν θα μας λυπηθεί κανένας, δεν θα φροντίσει κανένας για μας, παρά μόνο εάν διεκδικήσουμε. 

Πρέπει να απαιτούμε, και όχι να επαιτούμε…

[---->]