του Δημήτρη Μηλάκα
Προφανώς θα γνωρίζει και ο Νίκος Κοτζιάς τη γνωστή ιστορία του
Αισώπου με την άτυχη πονηρή αλεπού που έχασε την ουρά της στο δόκανο ενός
κυνηγού και προσπάθησε με μισές αλήθειες και ψέματα μάταια να κάνει μόδα την
νέα της «ανεξάρτητη» εμφάνιση…
…Υπάρχει μια, για την ακρίβεια μισή, αλήθεια πίσω από όσα
ηρωικά δήλωσε («η εποχή της διπλωματίας της κότας έχει τελειώσει») στη
συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Κι
αυτή η μισή αλήθεια έχει να κάνει με την αίσθησή του ότι προήχθη σε… κόκορα με
κάποιες ακαθόριστες προς το παρόν υποσχέσεις για «αρμοδιότητες» στο αμερικανικό
βαλκανικό κοτέτσι.
Έχοντας προσφέρει μια πράγματι τεράστια υπηρεσία στους
Αμερικανούς (ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την περιοχή της Αλεξανδρούπολης για
τερματικό υποδοχής αμερικανικού σχιστολιθικού φυσικού αερίου και στρατιωτικές
εγκαταστάσεις) η ελληνική κυβέρνηση (και ο Νίκος Κοτζιάς) γίνονται αποδέκτες
των αμερικανικών επαίνων που, όπως και οι υποσχέσεις, δεν κοστίζουν το
παραμικρό στην υπερδύναμη.
Αυτό που σίγουρα θα κοστίσει στη χώρα είναι οι συνέπειες της
σαφούς επιλογής της κυβέρνησης να μετατραπεί σε πιόνι των αμερικανικών
σχεδιασμών που έχουν στόχο τη φραγή των νότιων ενεργειακών δρόμων (μέσω των
βαλκάνιων) που αναζητούσε η Μόσχα για εφοδιασμό της Ευρώπης με ρωσικό φυσικό
αέριο.
Η απροκάλυπτη πρόσδεση της κυβέρνησης (και της χώρας) στο άρμα
της Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μια από τις ελάχιστες
διαθέσιμες επιλογές. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν είναι μια επιλογή για την
οποία θα μπορούσε κανείς να πανηγυρίζει όπως κάνει ο Νίκος Κοτζιάς
υποστηρίζοντας ότι δεν είναι… κότα και ότι επί των ημερών του(ς) η χώρα έγινε
πάλι ανεξάρτητη.
Η μισή αλήθεια που περιγράφει με τον γλαφυρό και πληθωρικό του
τρόπο ο Νίκος Κοτζιάς είναι ότι αυτός και η κυβέρνηση βρήκαν το σθένος να
φωνάξουν κάτι που οι προηγούμενοι το έλεγαν μασώντας τα λόγια τους: όχι απλώς
ανήκομε εις τη Δύση, αλλά αφού έτσι κι αλλιώς είμαστε γερμανικό οικονομικό
προτεκτοράτο, ας γίνουμε και μαριονέτα της αμερικανικής διπλωματίας.
Όπως, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίσει,
χωρίς την άδεια των Γερμανών, ούτε για το ύψος των δαπανών της γραφικής ύλης
των υπουργείων, έτσι δεν μπορεί να λάβει και καμία απόφαση που να έχει να κάνει
με τις διεθνείς σχέσεις της χώρας χωρίς να ενημερώσει και να πάρει την άδεια
από την αμερικανική πρεσβεία και την Ουάσιγκτον. Η εξέλιξη των σχέσεων της
χώρας με την φίλη των Αμερικανών ναζιστική Ουκρανία, ή με το εχθρικό για τις
ΗΠΑ Ιράν είναι ενδεικτικά παραδείγματα «ανεξάρτητης» ελληνικής διπλωματίας του
Νίκου Κοτζιά…
Το τελευταίο μέγιστο βέβαια παράδειγμα διπλωματίας …κοκοριού
(αμερικάνικου) είναι η ιστορία με την Ρωσία και την απέλαση των Ρώσων
διπλωματών. Η απροκάλυπτη συμμόρφωση της κυβέρνησης με τις αμερικανικές οδηγίες
και η συμβολική εκτέλεση και επικοινωνιακή τους διαχείριση (στη δημοσιότητα οι
απελάσεις την μέρα που ξεκινούσε η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ και τα άμεσα
δημόσια συγχαρητήρια από το αμερικανικό ΥΠΕΞ) έμοιαζαν με διακήρυξη υποτέλειας.
Και αυτή η διακήρυξη ήταν τόσο ισχυρή και βροντώδης που υποχρέωσαν τον υπουργό
Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά να προσπαθεί, μάταια, να πείσει ότι είναι … ανεξάρτητο
κοκόρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου