Θα είναι μια μνημονιακή εποχή. Από πλευράς της Αριστεράς ο κ. Τσίπρας προσεχώρησε σ’ αυτήν την «εποχή» απ’ όταν προσυπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια αυτομόλησε στη μνημονιακή λογική και τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές δυνάμεις. Ο λαός επικύρωσε με την ψήφο του αυτές τις επιλογές κι έτσι τώρα ο κ. Τσίπρας αναδεικνύεται σε απόλυτον κυρίαρχο του παιχνιδιού, και στο κόμμα του, και στη Βουλή, και στη χώρα.
Η κυρία Μέρκελ βρήκε τον επόμενο πρωθυπουργό που θα φάνε τα μνημόνια, αλλά στο μεταξύ τα μνημόνια θα έχουν αποτελειώσει τη χώρα.
Οσον ελάμβαναν χώρα οι εκλογές, ο κ. Μάαρτεν Φερβέι (ο Υπερπρωθυπουργός) ήδη νομοθετούσε (το εφαρμοστικό νομοσχέδιο για τις συντάξεις) - κυβερνούσε χωρίς καν να περιμένει το αποτέλεσμα των εκλογών. Το αποτέλεσμα
των εκλογών χρήζει μελέτης και ανάλυσης (όπως κάθε αποτέλεσμα άλλωστε), αλλά αυτήν τη φορά στη βάση πρωτοφανών δεδομένων: ο ελληνικός λαός εστράφη κατά μέγα μέρος προς την Αριστερά στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, στη συνέχεια διατράνωσε με ένα μεγαλειώδες «όχι» την αντίθεσή του στην πολιτική των μνημονίων και τέλος, λίγες ημέρες μετά, σχηματίζει διά της ψήφου του την πιο μνημονιακή Βουλή από την εποχή του Γιωργάκη!! Τι έγινε; κουράστηκαν οι Ελληνες; απογοητεύθηκαν; φοβούνται; τρέφουν εκ νέου φρούδες ελπίδες; Και πώς έγινε αυτό; μέσα σε σαράντα νύχτες; Οχι! Οι Ελληνες έχουν βρει τον νέον τους Αλκιβιάδη, τον νέον τους Ανδρέα, τον κ. Αλέξη Τσίπρα.
Ο Αλέξης λάμπει! Ο,τι και να κάνει είναι καλώς καμωμένο. Νομιμοποίησε τη μνημονιακή (κι όχι μόνο) πολιτική της δεξιάς. Απέδειξε ότι η Αριστερά (του) μπορεί να κυβερνά μόνον όπως η Δεξιά. Διέσπασε το κόμμα του διά της προσυπογραφής του μνημονίου και φόρτωσε το κρίμα στους «αποστάτες». Οντως ο ταλαντούχος κ. Τσίπρας νίκησε το «παλιό» κι έβαλε στη θέση του το «νέο»! Λένε ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια πύρρειο νίκη. Πύρρειος νίκη με επικεφαλής τον Αλκιβιάδη είναι κάτι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι μπορεί να φαντασθεί κανείς.
Ομως η Σικελική Εκστρατεία είναι μπροστά μας, με τους εφαρμοστικούς νόμους κι όλα τα δεινά που μας περιμένουν να εκτείνονται σε βάθος χρόνου, όπως οι πληγές του Φαραώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία να κόψει κι άλλο συντάξεις και μισθούς, να επιβάλει κι άλλους φόρους, να υποτάξει οριστικώς και τελείως το κράτος στις εξαρτήσεις και την παθολογία του - και εμείς συγκατανεύσαμε, δίνοντας και κάτι παραπάνω ως δώρο στο κακό: μια φιλική σ’ αυτό το εγχείρημα Βουλή, την πιο φιλική προς τα μνημόνια παρά ποτέ.
Την επομένη των εκλογών, η μέρα στην Αθήνα ξημέρωσε βροχερή και συννεφιασμένη, μελανή, σαν κάτι να είχε αλωθεί, σαν να μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και να μη βρήκαν στις πεζούλες να φυλάει ούτε γάτα. «Υποτονική» βρίσκει την ατμόσφαιρα στην Ελλάδα ο «Γκάρντιαν», «ο ενθουσιασμός του Ιανουαρίου έχει εξαφανισθεί», λέει η «Τέλεγκραφ», Skyfall, η πτώση των ουρανών,
και για ορισμένους από μας, που υποστηρίξαμε τη Λαϊκή Ενότητα, «μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι» ή, αλλέως πώς, «είδαμε τον ουρανό σφοντύλι». Πλην όμως, μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια, έχουμε ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση κι αν η ΛΑ.Ε. εντοπίσει τα λάθη της και τα διορθώσει, θα ξανασταθεί στα πόδια της - αν αυτό είναι χρήσιμο για τον λαό.
Για την ώρα, όρθια στην Αγορά είναι τα μνημόνια και κορδακίζονται χορεύοντας τον χορό της γκιλοτίνας. Η εποχή ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε στις 14 Αυγούστου με την υπερψήφιση του μνημονίου και η εποχή Τσίπρα άρχισε με την υπερψήφιση της μνημονιακής Βουλής στις 20 Σεπτεμβρίου.
Οι Ελληνες και η Δημοκρατία βρίσκονται σε σημείο καμπής. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση ο λαός συνέθεσε μια Βουλή χωρίς αντιπολίτευση - τη εξαιρέσει του ΚΚΕ και του είδους της αντιπολίτευσης που ασκεί.
Για πρώτη φορά η ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης κυριαρχεί στον ελληνικό λαό και διά της ψήφου του αποτυπώνεται σε ένα Κοινοβούλιο πειθαρχημένο στις υποδείξεις και τις υπαγορεύσεις των Επικυρίαρχων.
Ο αγώνας εναντίον αυτού του «νέου»-«παλιού» ολοκληρωτισμού και της αέναης ανακύκλωσης της σκλαβιάς θα συνεχισθεί και θα είναι σκληρός...
[--->]